Οι ευαίσθητοι άνθρωποι

 

"Οι ευαίσθητοι άνθρωποι είναι οι πιο δυνατοί αν τους δώσεις αγάπη" 


"Η ψυχούλα τους νιώθει πολλές φορές αδύναμη μπροστά στον σκληρό κόσμο. Αν και όλοι οι άνθρωποι έχουν τις ευαισθησίες τους, σε κάποιους, ο δείκτης ευαισθησίας είναι σε μεγαλύτερο βαθμό και αυτό τους κάνει ξεχωριστούς. 

Κουβαλούν τη θλίψη και την αγωνία των άλλων και εισπράττουν τα προβλήματα των γύρω τους ως δικά τους. Δέχονται πολλά ερεθίσματα από το περιβάλλον τους και αντιλαμβάνονται σε βάθος τις καταστάσεις. 

Δυστυχούν για πράγματα που σε άλλους θα περνούσαν απαρατήρητα! Η διορατικότητά τους είναι έντονη και η ενσυναίσθησή τους εκπληκτική. Είναι αρκετά ευάλωτοι. 

Είναι φορές που ζηλεύουν και θέλουν να μοιάσουν σε αυτούς που αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις πιο αψήφιστα και αδιάφορα. Δεν μπορούν όμως. 

Πληγώνονται και κατηγορούν την ευαισθησία τους γι’ αυτό. Αγαπούν δυνατά και παρορμητικά. Και απογοητεύονται... Πάλι με την ευαισθησία τους τα βάζουν. Αντιλαμβάνονται λεπτομέρειες σε κουβέντες, σε παρέες. 

"Συγκλονίζονται" πιο εύκολα από τους άλλους και γίνονται παθιασμένοι φίλοι, εραστές, σύντροφοι. 

Αγαπούν να δίνουν και λιγότερο να παίρνουν. Ελπίζουν πως κάποτε θα αλλάξουν όλα προς το καλύτερο. Μέσα τους μπορεί να πονούν μα έξω τους χαμογελούν! 

Θέλουν μόνο αγάπη και αγκαλιά... Μετά βρίσκουν απίστευτη δύναμη για τα δύσκολα.

Κλαίνε εύκολα, επηρεάζονται από τις διαθέσεις των άλλων, είναι πρόθυμοι να ακούσουν και να στηρίξουν. Θέλουν να βλέπουν τους άλλους ευτυχισμένους. 

Δεν είναι ντροπή η πολλή ευαισθησία.. Αγαπήστε λίγο παραπάνω τους ευαίσθητους και πάλι σε σας θα γυρίσει η ΑΓΑΠΗ."



Υ.Γ.1: Ευχαριστώ την Ι.Χ. για αυτή την Ι.Χ.(Ιδιωτικής Χρήσης) και Α.Π. (Από Καρδιάς) ανταλλαγή απόψεων επί του θέματος. 
Υ.Γ.2: Το κείμενο δεν ξέρω ποιος το έγραψε (πολύ εύστοχος πάντως όποιος είναι), αλλά ξέρω πολύ καλά για ποιους το έγραψε...


Κάνε τις ώρες να μετράνε

 

Το σύμβολο,

Το όραμα,

Το νόημα,


μπορείς να το δεις παντού,

αν το έχεις μέσα σου...


Μπορείς στο παράθυρο ενός ξύλινου σπιτιού

να ξεπατικώσεις εύκολα

(λέξη που παραπέμπει στα παιδικά χρόνια)

μια ελληνική σημαία.



(έργο "Παλιγγενεσία", Γλαύκου Κουμίδη, εδώ)



Ο συμβολισμός του νέου συμβόλου,

είναι ακόμα πιο σύνθετος και πολυδιάστατος,

πιο σύγχρονος και πιο αβάσταχτος...

Είναι η υπενθύμιση ότι το ξύλο μπορεί να καεί 

ανά πάσα ώρα και στιγμή

και να γίνει ολόκληρο στάχτη...

Είναι η επουράνια κραυγή ότι κείται επί ξύλου κρεμάμενη...

Είναι η υποχρέωση για συνεχή συντήρηση και καθαρισμό της.

Υποχρέωση που αφορά όλους μας.

Θυμάμαι ότι το ξύλο θέλει συνέχεια λείανση, τρίψιμο και λαδομπογιά,

ειδικά αν περιτριγυρίζεται από θάλασσα και αλμύρα 

που τρώνε του ξύλου τα σωθικά...

Είναι η ευκολία που έχει ένα ξυλαράκι να σπάσει

και η αντίσταση που έχουν πολλά ξυλαράκια μαζί που δεν σπάνε.

Είναι όλοι αυτοί που ρίχνουν ξύλο

και όλοι εκείνοι που αντιστέκονται στο ξύλο.

Είναι οι ξυλουργοί που σέβονται το ξύλο,

και είναι και οι κακουργοί που βιάζουν το ξύλο.

Είναι ο γίγαντας με τα ξύλινα πόδια,

ο ξυλοπόδαρος που νομίζει ότι βλέπει πιο ψηλά απ' όλους.

Είναι και η ξύλινη γλώσσα, που μυαλό δε βάζει.

Είναι τέλος τα ξύλινα στρατιωτάκια,

που αγωνίζονται σε έναν πόλεμο χωρίς ορατό εχθρό.


Και καθώς τα χρόνια περνούν, 

και οι δυσκολίες δεν σταματούν,

τα ξύλινα χρόνια

με τη ζύμωση των καιρών

και των περιβαλλοντικών συνθηκών,

καταλήγουν να γίνουν πετρώματα.

Καταλήγουν σε πέτρινα χρόνια

και σε ανθρώπινα περιττώματα.



Δυνατό μήνυμα που αντηχεί συνέχεια σήμερα στα αυτιά μου...

"Κάνε τις ώρες να μετράνε,

μην τις μετράς..."


"Κανένας Μόνος"

Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη

Μουσική: Μιχάλης Χατζηγιάννης - Κωνσταντίνος Παντζής

1ο Δημ. Σχολείο Αμαρουσίου