Υποψόφιοι Πολιτικάντηδες


Βλέπω το παρακάτω βίντεο:


Και έχω κάποιες ερωτήσεις, όπως μας προτρέπει η συγκεκριμένη κυρία:

1. Αν έχει πρόσφατα ελέγξει τις ορμόνες της; (ειδικά τα επίπεδα τεστοστερόνης και των λοιπών ορμονών φύλου)

2. Αν ήθελε στη ζωή της να γίνει ψυχολόγος (με εξειδίκευση στο θυμό των ανθρώπων) ή μελλοντολόγος (με εξειδίκευση στις ανώτερες δυνάμεις και τις φυσικές καταστροφές);

3. Αν της αρέσει ο χρυσός; (διότι με τόσο σιωπή, θα έχει πλουτίσει, καθώς όπως λεν, η σιωπή είναι χρυσός...)

4. Αν είχε διδαχθεί Νέα Ελληνικά στο Λύκειο, καθώς ίσως είχε ακούσει ότι "η Αλήθεια δεν μπορεί να ξεκινά", καθώς δεν είναι γάιδαρος να πηγαίνει μπρος-πίσω, να σταθμεύει ή να στρίβει, αλλά είναι Κατάσταση Ακλώνητη που περιμένει καρτερικά κάποιον να την αντι-κρίσει (ειδικά μέσα σε μια κρίση)

Καλή επιτυχία στην κυρία αυτή λοιπόν, όπως και σε όλους τους άλλους Υποψόφιους... (που έχουν πέσει πιο χαμηλά και από τους ψόφιους...)


Ο τρόπος που σου πασπατεύουν τη ζωή


Και αν νομίζετε ότι ο τίτλος αυτής της ανάρτησης έχει σχέση με τον τίτλο της προηγούμενης ανάρτησης... θα έχετε απόλυτο δίκιο!

Διότι, πώς αλλιώς θα μπορούσε να εκφραστεί η κατάσταση όλων αυτών που:

"Βιάζονται στη ζωή τους";

Σταθείτε στη λέξη "βιά-ζονται": είναι όλοι αυτοί που ασελγούν πάνω στη ζωή τους κάποιοι άλλοι, που τους βιάζουν και τους κάνουν να τρέχουν χωρίς να ξέρουν το λόγο. Και αν βγαίνουν καθημερινές κραυγές από αυτούς τους βιασμούς, δεν είναι φυσικά από κάποιου είδους οργασμό, αλλά από έναν αποθνήσκοντα οργανισμό...

Την επόμενη φορά λοιπόν, που θα πείτε σε έναν φίλο ή γνωστό που κάτι θέλει να μοιραστεί μαζί σας, ότι "βιάζεστε" και δεν έχετε χρόνο να ασχοληθείτε, αναρωτηθείτε απλά μήπως μια τέτοια δήλωση θα ήταν κατάφωρη ομολογία για το κακό που σας συμβαίνει... Και μετά αποφασίστε αν θα ασχοληθείτε ή όχι με τον φίλο σας.

Αποκαλυπτικό και επί της θεματολογίας χρόνος-βιασμός-αντίληψη πραγματικότητας, βρίσκω το κάτωθι βιντεάκι και το αφιερώνω στους απανταχού Καρδιολόγους συναδέλφους που τώρα ξεκινούν τη σταδιοδρομία τους.





Επίσης, αποκαλυπτικό και επί της ανάστροφης θεματολογίας αντίληψη πραγματικότητας-βιασμός-χρόνος, βρίσκω την κάτωθι γελοιογραφία και την αφιερώνω στους απανταχού Καθηγητές Καρδιολογίας που τώρα τελειώνουν τη σταυροφορία τους.



Υ.Γ.: Να σημειωθεί ότι ομοίως ήμουν ο πρώτος Στράτος στο σχολείο που είχε pc (ηλεκτρονικό υπολογιστή) και ομοίως έχω πτυχίο Ιστορίας...! Αλλά, η μεγαλύτερη ομοιότητα με τη γελοιογραφία έγκειται στο γεγονός ότι έχω γνωρίσει άπειρους που με έχουν καθίσει σε καρέκλες απέναντί τους για να με ιερο-εξετάσουν και που δεν έχουν πάρει μυρωδιά τι τους λέω... και φυσικά "δεν κάθονται" να ασχοληθούν με τα βαθύτερα νοήματα των όσων τους λέω, γιατί πολύ απλά... βιά-ζονται στη ζωή τους!!!


Ο τρόπος που ψηλαφάς τη ζωή



Συνδυάστε παρακαλώ τις δυο προηγούμενες αναρτήσεις:

Στην προηγούμενη κάπου γράφαμε:

"στον τρόπο που ψηλαφάς τη ζωή, στο βλέμμα σου απέναντι στην καθημερινότητα",

όταν αναφέραμε για την αποδόμηση της ζωής όπως την είχε περιγράψει ο Ελύτης με την ελιά, το αμπέλι και το καράβι... Ξέχασε να πει όμως ο ποιητής, ότι αυτά δεν φτάνουν για την ανασύνθεσή τους μόνο. Λείπει εκείνη η κόλλα που θα τα συγκρατήσει και θα τα αναδομήσει.

Για αυτήν την κόλλα, έχει μιλήσει πάλι ο παππούς Ιπποκράτης, όταν περιέγραφε το βίωμα των ιατρών:

"Ο μεν γαρ ιητρός ορη τε δεινά, θιγγάνε τε αηδέων, επ' αλλοτριήσι τε ξυμφορήσιν ιδίας καρπούται λύπας"

δηλαδή,

"ο ιατρός βλέπει τα δεινά, αγγίζει αυτά που προκαλούν αηδία, και από τις συμφορές των άλλων εισπράττει κυρίως λύπες".

Ο ιατρός με άλλα λόγια, βλέπει και έρχεται σε επαφή με όλα εκείνα τα αποδομημένα υλικά που συνθέτουν την ανθρώπινη πραγματικότητα. Και έχει δώσει όρκο να τα ανασυνθέσει. Πώς όμως; Έτσι απλά, Χωρίς κόλλα; Χωρίς νόημα...; Το πραγματικό νόημα είναι αυτό που γράψαμε στην προ-προηγούμενη ανάρτηση, ότι "όπου υπάρχει αγάπη για τον άνθρωπο υπάρχει και για την επιστήμη".

Άρα, μια δημιουργική ανασύνθεση των αηδιαστικών αυτών αποδομημένων υλικών, έρχεται μέσα από την Αγάπη, που κάνει στο μυαλό του ιατρού, ένα κατακερματισμένο μέλος του σώματος να εντάσσεται σε μια καθημερινή μελωδία αγάπης και έτσι από ένα ξερό, ψόφιο, αποσαρκωμένο και απομονωμένο κομμάτι σάρκας, να εντάσσεται μέσα από μια διαδικασία πρωτίστως πνευματικής ανασύνθεσης, σε ένα σύνολο όπου όλα τα μέλη, επαναλειτουργούν και συντονίζονται μέσω της Αγάπης.

Και αν η όψη του ιατρού είναι λυπημένη, η αφή του πληγωμένη και η καρδιά του συντρίβεται από όλα αυτά που βλέπει και βιώνει, είναι απλά ότι έχει βάλει όλη του την αγάπη για μια συνεχή προσπάθεια αναδόμησης και επανασύνθεσης της υπόστασης των Άλλων, που μάλλον δεν έμεινε τίποτα για τον εαυτό του για να τον ανασυνθέσει. Οι ιατροί που Αγαπούν τους Άλλους, συνήθως ξεχνούν ή δεν τους περισσεύει να Αγαπούν και τον Εαυτό τους. Οπότε, την επόμενη φορά που θα κρίνετε έναν ανέκφραστο ιατρό, ή έναν ψυχρό ιατρό, αναρωτηθείτε αν του έχει απομείνει καθόλου λίγη κόλλα Αγάπης, να κολλήσει πρώτ' απ' όλα την δική του κατακερματισμένη ζωή και τα δικά του σμπαραλιασμένα όνειρα...



"Breaking of the sword"
Loreena Mckennitt



"You gave your life for all of us
and all humanity..."

Απ' τον Ελύτη ως τον Σεφέρη το πιο βαθύ σκοτάδι φαίνεται το μεσημέρι...



Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη



Ξεκινήστε να ταξιδεύετε με τους στίχους του μεγάλου ποιητή...


Κρατήστε τον στίχο:

"για αλλού, για αλλού ξεκίνησα..."


Θυμηθείτε ότι ο ίδιος ποιητής, είχε πει:

"Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ..."


Όπως, επίσης ότι έχει πει και εκείνο το:

"Εάν εντείνετε το λευκό θα φτάσετε στο μαύρο..."



Και τώρα συνδυάστε τα όλα αυτά μαζί, μπας και βγάλουμε συμπέρασμα για τη ζωή μας:

Ξεκινάς για αλλού, θέλοντας κάτι μικρό, όχι μεγάλο, όχι βαρύγδουπο ("Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά", είχε πει ο άλλος μεγάλος, ο Γ. Σεφέρης, στο ίδιο μήκος κύματος με αυτά που διαπραγματευόμαστε εδώ), όχι κίβδηλο, όχι φτιασιδωμένο, παρά μόνο ξεκινάς από το ελάχιστο αυτού του κόσμου. Με αυτό το ελάχιστο όμως, σου μάθανε ότι μπορείς να φτιάξεις ολάκερο τον κόσμο (το είχε πει και αλλού ο Ο. Ελύτης "Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις"). Στο έχουν δείξει και οι άνθρωποι που σε ανάθρεψαν, με την ίδια τη ματωμένη ζωή τους, ότι μπορείς. Και πλέον πέρασε στο αίμα σου, γιατί και εσύ αίμα αυτών που στο δείξανε είσαι, πέρασε στον εγκέφαλό σου, στα μάτια σου, στον τρόπο που ψηλαφάς τη ζωή, στο βλέμμα σου απέναντι στην καθημερινότητά.

Σου είπαν όμως, να είσαι και απόλυτος, ως ισοδύναμο του "έντιμος", του "ακλώνητος". Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα προστατέψεις το ελάχιστο που κρατάς στα χέρια σου, αλλιώς θα εξαφανιστεί στο πρώτο φύσημα του ανέμου. Το "απόλυτο" όμως, έχει μέσα του το πολύ. Το πάρα πολύ. Για την ακρίβεια, έχει ολόκληρο το πολύ. Και καλείσαι τώρα, στο ελάχιστο να χωρέσεις όλο το πολύ. Τι άλλο παρά τιμωρία, μπορεί να ονομαστεί αυτή η δοκιμασία που σου χρεώθηκε;

Και εσύ το κάνεις. Κοιτάς τον Ήλιο μες στα μάτια - και τα δικά του και τα δικά σου. Προσπαθείς, μέσα από την πιο μικρή τρύπα, την κόρη των ματιών σου (ιδού το "ελάχιστο"), να χωρέσεις όλο το φως του Ήλιου (ιδού το μέγιστο και το "απόλυτο"), όλη την καθαρότητα που συμπυκνώνεται σε τόσο Φως. Το αποτέλεσμα ποιό άλλο μπορεί να είναι αν όχι η, με μαθηματική ακρίβεια, τύφλωση που τόλμησες, υπακούοντας στο χρέος, να αντικρύσεις το απόλυτο; Να γιατί, αν θελήσεις να δεις το πιο καθαρό, το πιο λευκό, το πιο φωτεινό Φως, δεν φτάνεις παρά στο Απόλυτο Μαύρο... Απέναντι στο Απόλυτο Φως μπορεί να σταθεί μόνο το Απόλυτο Μαύρο. Όλα τα υπόλοιπα λιώνουν, εξαφανίζονται (ορθότερα, εξαχνίζονται). Και το Μαύρο αυτό, είναι προέκταση του Λευκού, εξέλιξή του αναπόφευκτη.

Ξαναδιαβάστε τώρα ανάποδα την ανάρτηση αυτή, και δείτε πώς η συγκεκριμένη διαδικασία μας οδηγεί στο "Παράπονο" του Ελύτη (αλλά και κάθε ποιητή) που τυχαίνει, με το πολύ με το οποίο αναζητά κανείς το ελάχιστο, να χάνει ολόκληρο το πολύ αλλά και ολόκληρο το ελάχιστο. Του μένει κάτι όμως: η βίωση ότι κατόρθωσε και είδε το Απόλυτο. Θα μου πείτε, ως ανάμνηση μόνο τι αξία έχει; Θα σας πω: κάποιοι ζουν μόνο μέσα από τις αναμνήσεις τους και για αυτούς είναι απολύτως τα πάντα.

Ας αφιερωθεί λοιπόν αυτό το τραγούδι, σε εκείνους που όλη η αξία της ζωής τους, φυλάσσεται στις αναμνήσεις τους και σε όλους εκείνους που κάπου στα μισά του δρόμου, παραδέχονται ότι για αλλού ξεκίνησαν και αλλού βρέθηκαν. Ιδού τουλάχιστον πού τους φάνηκε χρήσιμο το "έντιμο" που τους δίδαξαν: στην παραδοχή ότι έχασαν το δρόμο. (Και αυτό το έχει συμπυκνώσει πάλι ο έτερος μεγάλος ποιητής, Γ. Σεφέρης, σε εκείνο το "πήραμε τη ζωή μας. λάθος! Και αλλάξαμε ζωή." Χαρακτηριστικό ότι χρησιμοποιείται η λέξη "μεσημέρι", ως το μέσον της μέρας, το μέσον της διαδρομής του ήλιου ή αλλιώς "τα μισά του δρόμου" που είπε και ο Ελύτης... η ίδια θεματική, η ίδια προβληματική. Ο ένας τονίζει την αίσθηση, δηλαδή το παράπονο, ο άλλος το καταπίνει, αρνείται να αναλύσει περαιτέρω και τονίζει την κίνηση, μέσα από την οποία αλλάζει ζωή, ως αναγκασμός για επιβίωση.)



"Άρνηση"
Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη







Υ.Γ.: Αφορμή για αυτήν την ανάρτηση, το διάβασμα του βιβλίου "Το Φως των Ελλήνων" του Νίκου Δήμου, από όπου κρατάω το συγκλονιστικά σύγχρονο και για πάντα διαχρονικό: "Το απόλυτο πληρώνεται. Η ομίχλη (που είναι μίγμα Είναι και μη-Είναι) σε συνηθίζει στην ιδέα του γκρίζου". Ως πότε ακόμα γκρίζο γύρω μας;


Ουκ ενι ιατρικής ειδέναι, όστις μη οίδεν ο τι εστίν άνθρωπος


Η ζωή μου έχει βασιστεί (ασυναίσθητα, και αυτό είναι σίγουρο) στην παρακάτω άποψη του παππού Ιπποκράτη, η οποία ερμηνεύει γιατί Ιατρική μαζί με Κοινωνική Ανθρωπολογία και Ιστορία... διότι στο επίκεντρο της αναζήτησης όλων αυτών ήταν, είναι, και θα παραμένει, φυσικά ο Άνθρωπος.


"είναι αδύνατον να ξέρει την Ιατρική αυτός που δεν ξέρει ακριβώς τι είναι ο Άνθρωπος"

Και δεν μένει μόνο ο παππούς Ιπποκράτης στο θέμα του "να γνωρίζει κανείς", αλλά έχει πάει ακόμα πιο βαθιά, ως συνέχεια του προηγούμενου και έχει πει:

"ην γαρ παρή φιλανθρωπίη, πάρεστι και φιλοτεχνίη", 

δηλαδή,

"Γιατί εκεί που υπάρχει αγάπη για τον Άνθρωπο, υπάρχει Αγάπη και για την επιστήμη"




Η ζωή μου έχει επίσης βασιστεί στον ορισμό της λέξης Άνθρωπος και στην έλλογη υπόστασή τηςως ένα βήμα ακόμα πιο βαθύ, όπως εξάλλου πολύ εύστοχα έχει καταθέσει ο Πλάτων



"Άνθρωπος αυτός που αναλογίζεται και κρίνει όσα έχει δει"


Συνδυάστε τώρα τα παραπάνω και θα διαπιστώσετε ότι δεν γίνεται να ξέρει την ιατρικήν κάποιος ο οποίος δεν ξέρει τον άνθρωπο και μάλιστα κάποιος ο οποίος δεν αγαπά τον Άνθρωπο και δεν ξέρει να κρίνει όλα όσα βλέπει τριγύρω του...


Άρα, συνολικά...
Καταλαβαίνεις την Επιστήμη σου μόνο όταν την Αγαπάς.
Και Αγαπάς την Επιστήμη σου μόνο όταν Αγαπάς τον Άνθρωπο.
Και Αγαπάς τον Άνθρωπο μόνο όταν θέλεις να τον Καταλάβεις πραγματικά...




Ο ύμνος της Πηνελόπης



Penelope's song
by Loreenna Mckennitt



Πατήστε να ξεκινήσει το βίντεο να παίζει. Αποφάσισα, πρώτα να βάζω στην αρχή της ανάρτησης το βίντεο, ώστε να δημιουργούν οι μελωδίες το ζητούμενο υπόστρωμα, το απαραίτητο έδαφος, και μετά να βάζω τις σκέψεις και τις λέξεις μου... με την προοπτική να ανθίσουν κάποια στιγμή!

Εξάλλου, το πεντάγραμμο προηγείται... και εκεί κάπου, κρεμάμε και τις ζωές μας με κάτι μανταλάκια εύθραυστα και σκουριασμένα. Παρομοίως, πρώτα ρίχνουμε άγκυρα και ύστερα τα επιπλέοντα καράβια του νου μας, κάποτε αγκυροβολούν και αναπαύονται...


Για σήμερα, έχω να σας πω για Εκείνη. Την αδιάκοπη, την καρτερική, την αδάμαστη, την άφοβη: 

Την Πίστη. 

Που προσδοκά την ψυχή μας τη τυραγνισμένη, να επιστρέψει από το ανεμόδαρμα της αναζήτησης και να βρει επιτέλους ένα απάγκιο...


Όσο δύναμη και αν έχει το νερό που ρέει, εδώ ο Οδυσσέας...

Άλλο τόσο και περισσότερο ίσως, έχει ο βράχος που στέκει, εδώ η Πηνελόπη...


Και η Πίστη είναι Μία, Μοναδική και Παντοτινή. Δεν λυγίζει, δεν μαζεύει, δεν λεπταίνει. Δεν περιορίζεται, σε καμία διάσταση. Παρά μοναχά, βρίσκεται εκεί και προσμένει. Και ξέρει ότι θα έρθει ο αγαπημένος της να της κλείσει το στόμα με φιλιά... Και αν τύχει και την προλάβει πρώτα ο Θάνατος και της κλείσει τα μάτια, Εκείνη, θα συνεχίσει να υπάρχει. Αυτή τη φορά όμως, μέσα από Όνειρα, Παραμύθια, Μεταφυσικούς κόσμους και Αέρινα σκηνικά.

Διότι Πίστη είναι να συνχείζεις να πιστεύεις ότι η Ψυχή σου θα έρθει... 

Χωρίς να φωνασκείς, να είσαι σίγουρος ότι η Ψυχή σου σε ακούει ακόμα και μέσα από τη σιωπή σου. 

Χωρίς να εισπνέεις, να είσαι σίγουρος ότι η Ψυχή σου οσμίζεται πότε είναι κοντά στο πολυπόθητο λιμάνι της.

Χωρίς να βλέπεις, να είσαι σίγουρος ότι η Ψυχή σου μπορεί να κοιτά προς το εκτυφλωτικό Φως.

Χωρίς εσένα όμως, η Ψυχή σου δεν θα έρχεται, διότι συνέχεια θα σε αναζητά σε τόπους που δεν θα είσαι.

Χωρίς Πίστη σε εσένα, η Ψυχή σου θα έρθει, αλλά δεν θα σε αναγνωρίσει, καθώς θα έχει σκαφτεί το δέρμα από την πτώση κομμητών και συναφών χαρακτικών αντικειμένων...


Με χωρίς Ψυχή, δεν έχεις ούτε Πίστη ούτε Εσένα... 
Με χωρίς Ψυχή, δεν μπορεί να ζήσει μαζί το "με" και το "χωρίς".


Causality


Σας έχω περιγράψει στο παρελθόν ένα συμβάν που έτυχε να γνωρίζω πολύ στενά, όπου ένας φίλος μηχανόβιος είχε τρακάρει στην Κέρκυρα με μηχανή, σε μια περιοχή που ακούει στο όνομα "Λόφος Κογεβίνα", όταν ένα αμάξι είχε σταθεί στη μέση του δρόμου του, με αποτέλεσμα τη σωματική του βλάβη.

Δεν θα σταθώ στο πώς αυτό το γεγονός επηρέασε τα υπόλοιπα γεγονότα της ζωής του, καθώς αφορά τη δική του ζωή και όχι τη δική μας.

Θα σταθώ όμως, τόσα χρόνια μετά, στην απόφαση του δικαστηρίου περί του συγκεκριμένου συμβάντος, που τυχαίως έπεσε στα χέρια μου.

Παραθέτω, (με την άδεια του ενάγοντος - και αυτή πρέπει να είναι η πρώτη φορά που ζητάω άδεια για να αναδημοσιεύσω κάτι σε αυτό το blog), αποσπάσματα της 7σέλιδης απόφασης του Δικαστηρίου. Παρ' ότι αποσπάσματα, θα βγάλετε μια καλή εικόνα του συνολικού ύφους της κυρίας δικαστή. Οι υπογραμμίσεις, δικές μου.







Θα μπορούσα να γράψω διατριβή πάνω στο θέμα. Στέκομαι όμως πολύ επιγραμματικά στα εξής σημεία:

1. Η κυρία δικαστίνα λέει, ότι δεν αποδεικνύεται αιτιώδης σχέση μεταξύ του τρακαρίσματος και του τραυματισμού, καθώς το ότι τράκαρες και κυκλοφορείς με μια γνωμάτευση που λέει ότι έχεις σπασμένο πόδι, δεν σημαίνει ότι το πόδι το έσπασες σε αυτό το ατύχημα. Μπορεί να κυκλοφορείς, δηλαδή σου λέει, με αυτή τη γνωμάτευση για χρόνια. Σαφώς, αλλά με τέτοιο σπασμένο πόδι δεν μπορείς να κυκλοφορείς για χρόνια... της λέω εγώ.

2. Τα κατάγματα, πείθεται η κυρία δικαστίνα, ότι επειδή δεν διαγνώστηκαν ΑΥΘΗΜΕΡΟΝ από τους θεράποντες, αλλά 3 ημέρες μετά, δεν είναι δυνατόν να αφορούν κάτι οξύ, οπότε δεν συνδέονται με το ατύχημα. Η κυρία αυτή, όμως, δεν ξέρει τι σημαίνουν αυτού του είδους τα κατάγματα, και σίγουρα δεν ρώτησε κανέναν ορθοπεδικό να μάθει ούτε πώς, μα κυρίως ούτε πότε, διαγιγνώσκονται αυτά. Έβγαλε τα συμπεράσματα από μόνη της, βάση τα διδάγματα της δικής της κοινής πείρας και λογικής, όπως της τα έμαθε προφανώς η μαμά της στο χωριό της. Ταυτόχρονα όμως, χαίρομαι γιατί η συγκεκριμένη δικαστίνα είναι απόλυτα σίγουρη ότι οι θεράποντες ιατροί του ορθοπεδικού τμήματος του εν λόγω νοσοκομείου είναι τόσο καλοί που θα έκαναν αυθημερόν διάγνωση του προβλήματος. Δεν έχει ακούσει μάλλον τίποτα για την ιατρική αδιαφορία, ιατρική επιπολαιότητα, ιατρική υπερφιαλία (και υπερφλυαρία), ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για συνάδελφο ιατρό-ασθενή.

3. Η κυρία δικαστίνα κάνει ορθή διάγνωση όταν λέει ότι πρέπει να ήταν ιδιαίτερα επίπονη και δυσχερής η οποιαδήποτα δραστηριότητα βάδισης ή ακόμα και ορθοστασίας, στο μεσοδιάστημα που μεσολάβησε από το ατύχημα ως τη διάγνωση 3ημέρες μετά. Εκεί που λαθεύει όμως, είναι ότι κάποιοι άνθρωποι σφίγγουν τα δόντια (και τα πόδια) στον πόνο και δεν παραπονιούνται. Αν όμως, ρωτούσε τί πραγματικά συμβαίνει στους χώρους της ιατρικής αυτή η κυρία δικαστίνα, θα διαπίστωνε ότι οι άνθρωποι που σιωπούν και στωικά υπομένουν χωρίς να τρέχουν πανικόβλητοι στα νοσοκομεία, έχουν συνήθως και τα πιο σοβαρά προβλήματα. Και αν δεν ήταν ένας πολύ καλός του φίλος του θύματος να επιμείνει να κάνει την μαγνητική (τα πειστήρια της διάγνωσης!), μπορεί αυτός ο ιατρός-ασθενής ακόμα να περπατούσε στα σοκάκια της Κέρκυρας για χρόνια με το πόδι σπασμένο...

4. Η κυρία δικαστίνα επικαλείται το γεγονός ότι ο ασθενής ήταν και ο ίδιος ιατρός και ότι το γεγονός αυτό θα τον έκανε ως ταυτόχρονα ιατρό και παθόντα, να επιμείνει στο πρόβλημά του και να μην φύγει την επομένη από το νοσοκομείο - δείγμα, για την κυρία δικαστίνα, ότι το πρόβλημά του, ήταν ασήμαντο. Η κυρία δικαστίνα όμως, δεν ξέρει και δεν ρωτά να μάθει, αν μετά από τόσες εφημερίες που κάνει ένας ιατρός το μήνα και ξημεροβραδιάζει σε ένα νοσοκομείο, (όταν δηλαδή το νοσοκομείο έχει γίνει ουσιαστικά το πρώτο του σπίτι), έχει αυτός ο ιατρός την ψυχολογία να παραμείνει ξανά στον ίδιο χώρο, ή θέλει να επιστρέψει -έστω και υποφέροντας σωματικά- στο (συμβατικώς οριζόμενο) σπίτι του.


Ήταν το 1948, όταν ο sir Austin Bradford Hill, άνοιξε την πόρτα της λογικής του ανθρώπου ως προς την έννοια της σύγχρονης Βιοστατιστικής, ανακοινώνοντας την πρώτη Τυχαιοποιημένη Κλινική Μελέτη, κατά την οποία προσπαθούσε με δίκαιο και λογικό τρόπο να μοιράσει, το πρώτο αντιβιωτικό εναντίον της Φυματίωσης, την Στρεπτομυκίνη. Εν συνεχεία, ο ίδιος το 1965, ανακοίωνσε τα 9 κριτήρια που θεωρεί ότι καλό είναι να πληρούνται, ώστε ένας παράγοντας να θεωρηθεί ότι προκαλεί Αιτιότητα για ένα νόσημα. Η μαγική λέξη λοιπόν, είναι Causality=Αιτιότητα, που διαφέρει από τον όρο συσχέτιση. Η Ιατρική Λογική, ψάχνει απεγνωσμένα για Αιτιότητα, για κάτι δηλαδή που προκαλεί ένα αποτέλεσμα με αιτιώδη τρόπο, δηλαδή με τρόπο τέτοιο, που αν έλλειπε αυτός ο παράγοντας, θα έλλειπε και το αποτέλεσμα. Εδώ, είναι το άρθρο του 1965, το οποίο είναι μνημειώδες στο χώρο της Ιατρικής.


Πού κολλάει τώρα θα με ρωτήσετε, ο Bradford Hill (=λόφος) με τον "Λόφο του Κογεβίνα" όπου έγινε το ατύχημα του άτυχου φίλου μας;

Πιθανές απαντήσεις οι κάτωθι (μόνο αυτές μπορώ να σας παρέχω και όχι επιβεβαιωμένες... στατιστικής γαρ!):


Διαπιστώνω ότι η Ιατρική ως θετικώς προσεγγιζόμενη ανθρωπιστική επιστήμη, προσπαθεί να αναδείξει την Αλήθεια.
Η Δικαστική, προσπαθεί να αναδείξει το Ψέμα.

Διαπιστώνω ότι η Ιατρική, προσπαθεί να ανακαλύψει την Αιτιότητα και τα Αίτια.
Η Δικαστική, τον Αίτιο.

Διαπιστώνω ότι η Ιατρική, προσπαθεί να βρει ποιοι και πόσοι ωφελούνται από μια απόφαση, από μια θεραπεία, από μια επιλογή και το κάνουν αυτό μέσω της Στατιστικής. Η Δικαστική, δεν έχω υπόψιν μου μέχρι σήμερα, αν έκανε ποτέ κάποια έρευνα να βρει πόσους από αυτούς που καταδίκασε τους καταδίκασε σωστά και πόσους λάθος, όπως και πόσους από αυτούς που αθώωσε, τους αθώωσε ορθά ή λάθος. Κοινώς, πόσα ήταν τα ορθώς και πόσα τα ψευδώς αρνητικά αποτελέσματα και πόσα τα ορθώς και ψευδώς θετικά αποτελέσματα; Η Ιατρική μέσα από τη διαδικασία αυτή αυτοελέγχεται, αυτοκρίνεται και αυτοδιορθώνεται. Η Δικαστική πώς κρίνεται, πώς ελέγχεται και πώς διορθώνεται για τα (αναπόφευκτα) λάθη που κάνει; Για αυτό η Ιατρική είναι θετική επιστήμη, γιατί αναζητά την αυτοδιόρθωση - μόνο αυτό σε πάει μπροστά, μόνο αυτό σου δίνει θετικό πρόσημο ανάπτυξης και εξέλιξης. Η Δικαστική, άραγε, πώς εξελίσσεται;

Διαπιστώνω ότι η Ιατρική προχωράει διαχρονικά και από το σκοταδισμό βάζει πλέον μπροστά της τη Λογική (ασχέτως αν η πολύ Λογική αποβλακώνει διότι έρχεται αντιμέτωπη με τη διαδικασία της Αποδόμησης των εννοιών και τελικά του Χάους...). Η Δικαστική, η Δικηγορία και η Τέχνη του Δικαίου τι έχουν καταφέρει από την εποχή της Ρητορείας; Μήπως να εξελιχθεί σε Πολιτική και αυτή τελικά στον φονέα της Λογικής;

Διαπιστώνω ότι ο sir Bradford Hill ήταν φυσιολόγος, δηλαδή άνθρωπος που αναζητούσε επίμονα να βρει και να εξηγήσει το ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ, δηλαδή αυτό που η ΦΥΣΗ ορίζει ως ΛΟΓΙΚΟ. Επίσης, διαπιστώνω γιατί η σημερινή μας ΠΑΡΑ-ΦΥΣΕΙ κοινωνία επιτρέπει αποφάσεις όπως του συγκεκριμένου δικαστηρίου να παρουσιάζονται ως λογικές, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι: διότι απλά, δεν αναζητά το φυσιολογικό, συνεπώς δεν αναζητά το ΛΟΓΙΚΟ που εμπεριέχεται μέσα του.


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: δεν είναι η ρήξη του γόνατος που ο συγκεκριμένος συνάδελφος υπέστη, αλλά η ρήξη της εμπιστοσύνης του απέναντι σε ένα σύστημα Δικαίου. Δεν είναι το γόνατο που έσπασε το πρόβλημα, εξάλλου ο θεός του έδωσε και δεύτερο για ρεζέρβα! Είναι ότι έσπασε το οικοδόμημα που είχε χτίσει για μια Κοινωνία Δικαίου. Έτσι, συνεχίζει ο άνθρωπος αυτός σε έναν Δίχως Τέλος Δρόμο, με ένα γόνατο και μια αγωνία: να επανέλθουμε το συντομότερο στη ΛΟΓΙΚΗ και στη ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ. Μέχρι τότε, ας υπενθυμίσουμε στη Δικαστική που αναζητά τον Αίτιο ότι η Μουσική η Παραδοσιακή τον έχει βρει τον Αίτιο μέσα από τους νέους ανθρώπους και τις ανα-γνώσεις των μεγάλων νοημάτων αυτής της Ζωής...


"Never Ending Road"
Loreenna Mckennitt




Τα είπε όλα με 8 λέξεις...



Το ότι οι αρχαίοι, τα έχουν πει όλα, είναι χάσιμο χρόνου να το επαναλαμβάνουμε.


Το ότι οι σύγχρονοι, δεν έχουν ιδέα τι έχουν πει οι αρχαίοι -ασχέτως αν τους μνημονεύουμε παντού και πάντα, ειδικά στην εποχή των μνημονίων!- πάλι είναι χάσιμο χρόνου να το σημειώνουμε, διότι δύσκολα θα αλλάξει ως κατάσταση.


Ο λόγος που συμβαίνει αυτή η απόκλιση, είναι ότι η πολιτεία -όχι του Πλάτωνα, αλλά των απογόνων του (λέμε τώρα...)- δεν έχει επιδαψιλεύσει ποτέ επίσημα και σοβαρά τον πλούτο των αρχαίων πολιτών στους σύγχρονους πολίτες που διαβιούν στο γεωγραφικό διαμέρισμα που ακούει στο όνομα Ελλαδιστάν, με αποτέλεσμα να επαφίεται η αναγνώριση αυτού του πνευματικού πλούτου, στη βάσανο στην οποία ο κάθε ένας εξ ημών υποβάλει το μυαλουδάκι του οικειοθελώς και με τυχαίο τρόπο...


Δίνω 3 παραδείγματα βασανισμού της σκέψης μου τις 3 τελευταίες μέρες (η ταύτιση του αριθμού των παραδειγμάτων και των ημερών, τυχαία...):


1] Ξεκινώ με μια προχτεσινή σκέψη μου, που γεννήθηκε καθ' οδόν:


"Η ζωή είναι μια διαδρομή, όπως στο GPS. Στις διασταυρώσεις πρέπει να διαλέξεις δρόμο για να φτάσεις εκεί που θέλεις. Αρχικά άλλη διαδρομή είχες υπολογίσει όταν έβαζες τα δεδομένα στο GPS, και τελικά, την ώρα που πρέπει να πάρεις τη μια συνιστώμενη διακλάδωση, εσύ πας από την άλλη... Και τότε, ακούγεται εκνευριστική στα αυτιά σου η γυναικεία φωνή που επίμονα σου λέει να επαναπροσδιορίσεις τη διαδρομή και να γυρίσεις πίσω, καθώς απομακρύνεσαι από το στόχο σου."


Η ζωή μας είναι γεμάτη τέτοια παραδείγματα. Το θέμα είναι ότι, όταν πάρεις τη μια κατεύθυνση, δύσκολα γυρνάς στην άλλη κατεύθυνση, ή τουλάχιστον πρέπει να κάνεις -το λιγότερο- έναν μεγάλο κύκλο ή παράκαμψη (bypass λέγεται στη γλώσσα των καρδιολόγων) και φυσικά αυτό που τουλάχιστον πληρώνεις (αν όχι διόδια, διότε έτυχε να βγεις στην Αττική Οδό!), είναι σε χρόνο που δαπάνησες για να ξαναβγεις στην κατεύθυνση που ήθελες...


Πολύ πραγματιστική σκέψη, σκέφτηκα. Όμως, την έχει πει άλλος πριν από μένα, και μάλιστα πολύ πιο συμπυκνωμένα, ποιητικά, φυσικά και δροσερά:



"Δυο φορές κανείς δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι" - Ηράκλειτος



2] Συνεχίζω με μια φράση, πάλι του Ηράκλειτου, που έχει προκαλέσει μεγάλη και διαχρονική συζήτηση για την ακριβή ερμηνεία του, το ύφος του και το κατά πόσον έχει φασιστικό υπόβαθρο ή όχι...



"εἷς ἐμοὶ μύριοι, ἐὰν ἄριστος ἦι" - Ηράκλειτος
(για μένα, ο ένας αξίζει όσο δέκα χιλιάδες, αν είναι άριστος)


Το νόημα αυτής της φράσης το βρίσκω μπροστά μου καθημερινά όταν, εξ ανάγκης και πλαισίωσης της δουλειάς μου πρέπει να συγκριθώ. Αδιαφορώ όμως, για αυτό. Και σκέφτομαι κάτι καλύτερο: πώς ο άριστος εαυτός μας (ως ιδεατή κατάσταση, εκεί δηλαδή που θέλουμε όλοι μας να πάμε κάποτε), έχει να συγκριθεί και να ανταγωνιστεί με μύριους άλλους εαυτούς μας (τον κακό, τον ψυχρό, τον ανάποδο, τον κουρασμένο, τον εκνευρισμένο, τον αδιάφορο, τον άσχετο, τον υπερφίαλο, τον εγκληματικό, τον συμπονετικό... κλπ, εαυτό μας), για να φτάσει στον στόχο του.

Η σκέψη αυτή, δεν είναι άσχετη με την προηγούμενη σκέψη της μοναδικής (και για κάποιους, μοναχικής) διαδρομής της ζωής μας, που μας φέρνει αντιμέτωπους με συνεχή σταυροδρόμια, στενωπούς που δεν χωράμε καλά-καλά, είτε με λεωφόρους που "από 'δω πάν' κι άλλοι", και καμιά φορά μάλιστα με παράδρομους, παράνομους, αντίδρομους και ίσως και με περίδρομους... Όλα αυτά τα διαφορετικά πλαίσια λοιπόν, μας βγάζουν και έναν άλλον εαυτό. Είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις σταθερά το τιμόνι, να έχεις μια συγκεκριμένη ταχύτητα και μια συγκεκριμένη οδική συμπεριφορά, όταν πρέπει το όχημα της ζωής σου να το οδηγήσεις μέσα από τόσο διαφορετικούς δρόμους και διαδρομές. Και κυρίως, διαδρομές χωρίς επιστροφή...


3] Στην προηγούμενη σκέψη, ανέδειξα νομίζω τη σημασία του πλαισίου στο οποίο τυχαίνει να διαβαίνει η ζωή μας. Αυτό το πλαίσιο είναι το μείζον (έτσι νομίζον...!) για το πώς θα καθορίσουμε το ταξίδι της ζωής μας. Μιλώντας με έναν Αθηναίο, εγώ ένας Σπαρτιάτης (λέμε τώρα, πάλι...), προσπάθησα να εξηγήσω τη σημασία αυτού του πλαισίου ως καθοριστικού παράγοντα συμπεριφοράς και διαβίωσης και τη σημασία της εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού συστήματος (να η πολιτεία πώς θα μπορούσε να εμβολιάσει το πνεύμα των νέων-σύγχρονων ανθρώπων) στη διάπλαση των παίδων... Μιλούσαμε κανά 2ωρο. Δεν θα χρειαζόταν, αν ήξερα την άποψη του Δημόκριτου, που τα είπε όλα σε 8 λέξεις...




"Πλείονες εξ ασκήσεως αγαθοί γίνονται ή από φύσεως" - Δημόκριτος
(Οι περισσότεροι γίνονται ικανοί με την άσκηση παρά από τη φύση τους)


Συνδυάστε τώρα τις 3 αυτές σκέψεις και ξαναδιαβάστε το κείμενο ανάποδα, από την σκέψη 3 προς την σκέψη 1. Και θα διαπιστώσετε ότι τελικά η άσκηση (εκπαίδευση) είναι αυτή που θα μας κάνει άριστους, ώστε να πλοηγήσουμε το καράβι της ζωής μας στα ανεξερεύνητα νερά που μας περιμένουν και στα μεγάλια σταυροδρόμια που καραδοκούν (και μερικές φορές, καρατομούν...).



Υ.Γ.1: 


Καθώς διαβάζετε ανάποδα, αφήστε τις ακόλουθες μελωδίες να σας αγκαλιάσουν, και δώστε έμφαση στο εξής σημείο:


"The Old Ways"
Loreena Mckennitt




Suddenly I knew that you'd have to go 
Your world was not mine, your eyes told me so 
Yet it was there I felt the crossroads of time 
And I wondered why

=ήταν τότε που ένιωσα τα σταυροδρόμια του χρόνου...
και αναρωτήθηκα, γιατί...



Υ.Γ.2: 

Καλή εργασία σε όλους, μιας και σήμερα πρόκειται για αργία (και μην μου πείτε ότι "η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία αλλά απεργία"... γιατί θα σας απαντήσω ότι στην Ελλάδα όλες οι απαργίες που έχουμε είναι από ανθρώπους που αγαπούν τις αργίες...). Τώρα, γιατί ένας άλλος μεγάλος αρχαίος, είχε πει:

"Αργία, μήτηρ πάσης κακίας" - Σόλων

δεν μπορώ να το εξηγήσω στο σημερινό Ελλαδιστάν, που όλα λειτουργούν χωρίς αργίες και χωρίς κακία...