Να μια προοπτική!



Να μια όμορφη "προοπτική" που αντίκρισα σήμερα, κάπου στην Αθήνα,
περι-διαβάζοντας στο χώρο των ιδεών, των ανησυχιών και των πολυκατοικιών...


"Είμαστε αυτό που κάνουμε για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε..."


Και μετά, γυρίζω το βλέμμα μου και βλέπω τί μπορεί να κάνει κάποιος 
με απλά υλικά, απλές ιδέες και απλά... διάθεση και φαντασία!
Οπότε, να μια δεύτερη όμορφη προοπτική σήμερα!



Τέλος, πάντα το... τέλος και η προοπτική του, φοβίζουν τους ανθρώπους,
μόνο μαζί όμως, μπορούν να τα καταφέρνουν.
Βαδίζοντας λοιπόν, στους δρόμους της σημερινής ημέρας-γολγοθά,
στην καιόμενη βάτο της πρωτεύουσας,
αντίκρισα την πιο ωραία -την τελευταία κατά σειρά- προοπτική του ανθρώπου...



Σήμερα τελικά, παρά τις αντιξοότητες
ήταν μια μέρα γεμάτη προοπτικές...


Καλή μας (εκ νέου) αρχή, 
στην πρωτεύουσα!



Αποχεραιτισμός








"Τα καράβια μου καίω"
Στίχοι, Μουσική:
Νίκος Πορτοκάλογλου



"Γιατί ανήκω εδώ..."


Μεταμοντέρνοι Καιροί...


Το πιο μεγάλο δίπολο της ανθρωπότητας, 
αυτό της οριοθέτησης του Εαυτού και του Άλλου,
στις μέρες μας επαναδιαπραγματεύεται μέσα από πολλές οπτικές.

Υπάρχει το έτερον που συνυπάρχει με το ίδιον:
όπως τα αδέρφια και οι συγγενείς συνυπάρχουν εν οίκω
(μόνο που η Κοινωνική Ανθρωπολογία θεωρεί τη συγγένεια ανθρώπινη κατασκευή...)

Υπάρχει το έτερον που με το ζόρι θέλουμε να γίνει ίδιον:
δηλαδή το έτερον ιδωμένο μέσα από το ισχυρότατο ίδιον.

Υπάρχει το έτερον και το ίδιον ως προβολή μιας τρίτης κατάστασης:
της πραγματικότητας, που είμαστε καταδικασμένοι να μην αντικρίσουμε ποτέ,
και αυτό είναι η μόνη πραγματικότητα.

Υπάρχει και το αντίστροφο της σχέσης του έτερου και του ίδιου:
δηλαδή το ίδιον και το έτερον ή αλλιώς το ιδι-αίτερον, που πάντα προβληματίζει
και πάντα δημιουργεί ιδιαίτερα κενά, τα οποία μόνο η εμπειρία και το μέλλον
θα διαχειριστούν.

Τέλος, υπάρχει και ο αχταρμάς του ίδιου και του έτερου:
είναι ο αχταρμάς της καθημερινότητάς μας,
όπου διαχέεται και επεκτείνεται αυτή η αποδόμηση 
του ίδιου και του έτερου και των ορ(γ)ίων τους,
σε όλα τα δίπολα που το μυαλό μας διπολικά και μόνο 
μπορεί (ή όχι) να επεξεργαστεί...

Το αποτέλεσμα;
Ζούμε τρελά μεταμοντέρνους και μετακαπιταλιστικούς καιρούς...









Απογοήτευσ(ο)ι


Είναι μέρες που τα πάντα καίγονται αφήνοντας πίσω τους στάχτες... 

Καίγονται ιδεολογίες, δέντρα, άνθρωποι. 
Υλικά και άυλα γίνονται αποκαΐδια...

Ρωτάω χτες μια 90χρονη γιαγιά, (που στα πολύ πρώιμα νιάτα της ήταν στα βουνά του Γράμμου και έδινε τη ζωή της καθημερινά για μια αριστερή ιδεολογία, για ένα καλύτερο κόσμο, χωρίς κατακτητές, χωρίς εξουσίες, χωρίς διακρίσεις και ανισότητες), πώς βλέπει άραγε την πολιτική κατάσταση της χώρας μας.

Μου απαντά μονολοκτικά (και αφοπλιστικά): 
-Απογοητεύτηκα... (και κοιτούσε κάπου πέρα, μακρυά, στα χαμένα, όταν ψέλλιζε αυτή τη λέξη)

Δεν τόλμησα να τη ρωτήσω τίποτε άλλο. Έφυγα, κρατώντας στη μνήμη μου το βλέμμα της που είχε πλημμυρίσει με θυμό... Θυμό όμως, εναντίον τίνος; Εναντίον όλων των άλλων ή μήπως εναντίον του εαυτού της...;






Νέοι Ορίζοντες;


Ανοίγω, μετά από πολλά χρόνια (!) εφημερίδα και διαβάζω:

Σαν Σήμερα:

το 1054 ο Πατριάρχης Κων/πόλεως Μιχαήλ Κηρουλάριος επισημοποιεί το Σχίσμα των Εκκλησιών και αφορίζεται από τους απεσταλμένους του Πάπα.

το 1661 τυπώνεται το πρώτο χαρτονόμισμα στην Ευρώπη από την Τράπεζα της Στοκχόλμης.

το 1877 γεννιέται ο Άιβι Λι, αμερικανός δημοσιογράφος, ο 'πατέρας' των δημοσίων σχέσεων και εφευρέτης των δελτίων τύπου.


Πόσο επίκαιρες είναι οι μαυρισμένες λέξεις των παραπάνω προτάσεων; Διχασμός, χρήμα στην Ευρώπη των Τραπεζών, δημοσιοσχεσίτες και δελτία τύπου και πιθανός και πάσης φύσεως δελτία...

Τελικά, η Ιστορία επαναλαμβάνεται;


Συνεχίζοντας, το Σαν Σήμερα, όμως, διαβάζω και το εξής:

το 1969 εκτοξεύεται το διαστημόπλοιο Apollo 11, με τους Νιλ Άρμστρογνκ, Μπαζ Ώλντριν, Μάικ Κόλινς, με προορισμό τη Σελήνη.

και ακολούθως, διαβάζω με ιδιαίτερη χαρά και το εξής:

Το διαστημόπλοιο New Horizons, προσέγγισε τον πλανήτη Πλούτωνα! Το διαστημόπλοιο που ξεκίνησε την αποστολή του στις αρχές του 2006, ταξιδεύοντας με μια ταχύτητα μεγαλύτερη των 49.300 χλμ την ώρα, πέρασε σε απόσταση περίπου 12.400 χλμ από τον πλανήτη Πλούτωνα γύρω στις 02:48 σήμερα ώρα Ελλάδος. Το New Horizons είναι το πιο γρήγορο σκάφος που έχει στείλει ο άνθρωπος στο διάστημα. 

Τελικά, η Ιστορία πάει μπροστά; Προχωρά σε Νέους Ορίζοντες; Βελτιώνεται ο Άνθρωπος με όλα αυτά που ανακαλύπτει και εφευρίσκει;

Το ερώτημα δύσκολο και μάλλον αναπάντητο...

Επιτέλους συμφωνήσαμε;


Για μια ακόμη φορά, η τέχνη προλαβαίνει τα γεγονότα και αποτυπώνει τις καταστάσεις των ημερών...


"Τι συμβαίνει εδώ;"
Στίχοι: Μάνος Ξυδούς
Μουσική: Κώστας Παρίσης
Ερμηνεία: Γιάννης Χαρούλης




Αυτή τη νύχτα που κοιμήθηκαν τα ψέματα
και μαζευτήκαμε στο σπίτι του Νικόλα
κάποιος μας είπε μιαν απόφαση να πάρουμε
έχει χορτάσει η υπομονή με μοιρολόγια

Τι συμβαίνει εδώ; Τι συμβαίνει εδώ;
κάποιος μας μίλησε σαν άγνωστος θεός
Τι συμβαίνει εδώ; Τι συμβαίνει εδώ;
ήταν μονάχα ένας άνθρωπος απλός

Αυτή τη νύχτα που ξυπνήσαμε τα όνειρα
με μόνη ελπίδα μια φωνή παρανομίας
κάποιος εφώναξε "επιτέλους συμφωνήσαμε"
μήπως θυμώσουμε ξανά την ιστορία

Τη μέρα που χαθήκανε τα ίχνη του
σπάγανε τζάμια απ’ τη βροχή και το χαλάζι
δε βρήκαν σήματα ειρήνης μες στο σπίτι του
ούτε μια αόρατη απειλή να τους τρομάζει



Το ΟΧΙ υποδηλώνει το επιθυμούμενο ΝΑΙ;


Τις τελευταίες μέρες, προσπαθώ να ψυχολογήσω τις... αψυχολόγητες ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης, και ομολογώ ότι αδυνατώ! 

Έτσι, είπα να επικαλεστώ τον πατέρα της ψυχανάλυσης, κύριο Φρόυντ, που νομίζω ότι το 1905, δηλαδή 110 χρόνια πριν, είπε κάτι το οποίο ταιριάζει γάντι με την ελληνική κατάσταση σήμερα:

"Το 'ΟΧΙ' που λέγεται από έναν ασθενή μετά την παρουσίαση μιας απωθημένης σκέψης στη συνειδητή του αντίληψη για πρώτη φορά, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να δηλώνει την ύπαρξη απώθησης και τη σοβαρότητά της. Δρα σαν να ήταν μετρητής της δύναμης της απώθησης. Αν αυτό το 'ΟΧΙ', αντί να θεωρείται ως έκφραση μιας αμερόληπτητς κρίσης (για την οποία πραγματικά ο ασθενής είναι ανίκανος), παραβλέπεται και αν το έργο συνεχίζεται, σύντομα αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτες αποδείξεις, οι οποίες φανερώνουν ότι, σε μια τέτοια περίπτωση, το 'ΟΧΙ', υποδηλώνει το επιθυμούμενο 'ΝΑΙ'."

(Σίγκμουντ Φρόυντ, SE, VII. 58-59, από το 'Απόσπασμα Ανάλυσης ενός Περιστατικού Υστερίας', 1901-1905)


Ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνει ότι διαπραγματεύεται σκληρά -και πιστεύω ότι το κάνει- για όχι άλλα μνημόνια. Το πρόβλημά του, δεν είναι όμως ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του, αλλά κάτι ακόμα πιο βασικό που προηγείται των διαπραγματεύσεων: το πρόβλημά του, είναι ότι ένα αριστερό κόμμα και μια αριστερή κυβέρνηση, συζητά με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο για το ποια μέτρα θα υιοθετηθούν ώστε να παραμείνει η Ελλάδα εντός ευρώ, δηλαδή εντός του κεφαλαιοκρατικού οικοδομήματος που έχει χτίσει η Ευρώπη των τραπεζών μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα δηλαδή, αριστερό κόμμα, και μόνο που παλεύει να συζητήσει με τους καπιταλιστές τους όρους με τους οποίους πρέπει να παραμείνει στην καπιταλιστική Ευρώπη, ε τότε, αυτό από μόνο του, αποτελεί μια αντίφαση...

Μήπως, λοιπόν, ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ, αρνείται και λέει από την αρχή της κυβερνητικής του περιόδου ένα βροντερό 'ΟΧΙ', αλλά ενδόμυχα εννοεί 'ΝΑΙ'; Μήπως, ο Φρόυντ έχει δίκιο; Πόσο ευρωπαϊκή πορεία -όπως μας επιβάλλουν να πορευτούμε οι ευρωπαίοι φίλοι μας- μπορεί να είναι η πορεία που προτείνει ένα αριστερό, αντικαπιταλιστικό κόμμα που τυγχάνει να είναι κυβέρνηση;

Και αν η κυβέρνηση τα είδε σκούρα στις διαπραγματεύσεις, και προσπάθησε να εκβιάσει τους ευρωπαίους με ένα πιθανό Grexit, ώστε να κάνουν πίσω όλα εκείνα τα σκυλιά της ευρωπαϊκής λύσσας, γιατί δεν βγαίνει να διαλαλήσει: το να είσαι στην Ευρώπη και στο Ευρώ και να μην υιοθετείς τα μέτρα που σου επιβάλλουν όλοι εκείνοι που φτιάχνουν τους κανόνες του ευρωπαϊκού-καπιταλιστικού παιχνιδιού, δεν νοείται! Άρα, τι προσπαθεί να κάνει μια αλεπού-αριστερή κυβέρνηση μέσα σε ένα ευρωπαϊκό-παζάρι τυχοδιωκτών; Γιατί δεν βγαίνει να θέσει το σωστό ερώτημα σε όλους εμάς τους ελληναράδες: εντός Ευρώπης με τα καθίκια ή εκτός Ευρώπης με τις πλάτες μας;

Είναι βαρύ το ερώτημα, όπως και η ιστορική στιγμή...

Μήπως τελικά κάποιοι αριστεροί είναι ενδόμυχα καπιταλιστές; Γιατί πώς αλλιώς εξηγείται να παλεύεις με σημαία σου το 'ΟΧΙ' και στο τέλος να λες ένα μεγάλο 'ΝΑΙ'; Πώς εξηγείται να αντιμάχεσαι τον καπιταλισμό από τη σύστασή σου ως κόμμα και μετά να συνδιαλέγεσαι με τους καπιταλιστές για τους όρους επιβίωσής σου ως κυβέρνηση και ως χώρα; 

Ο κύριος Φρόυντ, στην τελευταία εισαγωγική του διάλεξη, το έθεσε νομίζω πάλι ξεκάθαρα: 

"... ο μαρξισμός έχει αποκτήσει την ενέργεια και τον αυτοδύναμο αποκλειστικό χαρακτήρα μιας κοσμοθεωρίας, αλλά την ίδια στιγμή [έχει αποκτήσει] μια παράξενη ομοιότητα με αυτό εναντίον του οποίου αγωνίζεται..."

Και όποιος μου αντιτείνει ότι η χώρα δεν είναι έτοιμη για τέτοια ερωτήματα ή διακυβεύματα, ε τότε, ας θέσει στα δημοψηφίσματά της η κυβέρνηση τα σωστά ερωτήματα στο λαό, όπως και ο κάθε πολίτης προς τον εαυτό του και ας ακουστεί στην ώρα της η ιστορική αλήθεια...

Ψιλομετάλλαξη...



Σήμερα, στο δρόμο μου στο Κολωνάκι της Αθήνας, είδα στο σκοτάδι, από πίσω ένα άγαλμα ακέφαλο και κουλό... Χωρίς σκέψη, έβαλα το κεφάλι μου και τα χέρια μου εκεί που λείπανε και στήθηκα για φωτογραφία τραγουδώντας χαρούμενος και ανέμελος έστω για μια στιγμή... Εξάλλου, όλα σε τούτη τη ζωή είναι στιγμές!

Αμέσως μετά, όταν ήρθα από τη μπροστινή πλευρά, τη φωτεινή δηλαδή πλευρά του αγά(λ)ματος, διαπίστωσα ότι αυτό απεικόνιζε μια γυναίκα με βυζιά και ένα λαούτο, με μίνι φούστα και πόδια καθόλου διακριτικά τοποθετημένα, για κυρία του Κολωνακίου...

Έτσι, φεύγοντας απ' το Κολωνάκι, άρχισα να σφυράω:

άμα ψαχτείς και έχεις βγάλει βυζιά, don' t worry, είναι μια ψιλομετάλλαξη...

Τουλάχιστον, για μια στιγμή, ένιωσα happy...






"Don't worry, be happy" 
Στίχοι: Κατσιμιχαίοι 
Μουσική: Bobby McFerrin 
Ερμηνεία: Κατσιμιχαίοι
 

 




He, who sacrifices freedom...


Στο τραπέζι σήμερα, καλεσμένοι μου για να αναλύσουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, είναι τρεις ξεχωριστές προσωπικότητες: ο Μαρξ, ο Φρανγκλίνος και ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, που μου έστειλαν ως υλικό διαπραγμάτευσης δυο βιντεάκια και ένα τραγουδάκι, που αποκαλύπτουν πολλές μυστικές πτυχές της κρίσης στην οποία έχουμε περιέλθει η ανθρωπότητα...

Το πρώτο, βίντεο, αφορά την οικονομική ιστορία και κρίση της Αμερικής.

Το δεύτερο, αφορά την οικονομική ιστορία της Ευρώπης, την κρίση της Ελλάδας και τη σχέση αυτής της κρίσης με την κρίση της Αμερικής το 2008.

Αξίζει να αφιερώσετε 45 λεπτά από τη ζωή σας για να τα παρακολουθήσετε.

Στο τέλος, νομίζω θα αναφωνίσετε το σωστό συμπέρασμα:

Πόσο μεγάλος ήταν ο κύριος Μαρξ όταν μίλησε για την αυτοκαταστροφική ταυτότητα του καπιταλισμού, ο οποίος διάγει τον βίο του μέσα από επαναλαμβανόμενους κύκλους καταστροφής-αναγέννησης, ακόμα μεγαλύτερης καταστροφής-ακόμα μεγαλύτερης αναγέννησης κοκ...;

Άρα, το σωστό ερώτημα στο δημοψήφισμα, αν είχε το θάρρος αυτή η πολιτική σκηνή της χώρας μας, θα ήταν μέσα ή έξω από μια Ευρώπη των τραπεζών και των τραπεζιτών...;

Όσον αφορά τώρα τα ναι και τα όχι, τα διχαστικά ή μη ερωτήματα, χαρίζω σε όλους όσους ψήφισαν σήμερα -δεν ήμουν απ' αυτούς- το παρακάτω όμορφο τραγουδάκι του Λουδοβίκου των Ανωγείων:



"Το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Λουδοβίκος των Ανωγείων



"Ανάμεσα στο όχι και το ναι, χάθηκε η ζωή μου, μεγάλε ουρανέ..."

Έτσι, για να κοιμηθούν όλοι απόψε αγκαλίτσα, μονιασμένοι και ήσυχοι, ασφαλείς πλέον ότι αύριο θα ξημερώσει ο ήλιος χωρίς όμως, να έχει αλλάξει τίποτα από μόνο του προς το καλύτερο σε αυτή τη χώρα... Διότι, αυτή η χώρα χρειάζεται δουλειά και κάθαρση, όπως η κάθαρση που ερχόταν κάποτε, με του Δία τον κεραυνό... Μέχρι που ήρθε βέβαια, ο Φρανγκλίνος, ο οποίος με το αλεξικέραυνο, δεν εφηύρε απλά την ανάγκη του ανθρώπου να τραβά το φως των κεραυνών και έτσι να προστατεύεται, αλλά ανακάλυψε μια βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου, να αναζητά μηχανισμούς προστατευτικής σιγουριάς έναντι των μηχανισμών της εκτυφλωτικής αβεβαιότητας που τον περιτριγυρίζουν... Αλλά, όποιος πληρώνει ως αντίτιμο αυτής της σιγουριάς την ελευθερία του, τότε χάνει τα πάντα και μαζί, χάνει και όλο του το συμπαντικό (και σημαντικό) είναι....



"He, who sacrifices freedom for security, deserves neither..."

Franklin Benjamin

Ποιο είπαμε είναι το ζητούμενο;



Ένας μεγάλος δάσκαλος Φυσικής στο Λύκειο, και πλέον πολύ καλός φίλος, πάντα έλεγε πριν προβούμε στη λύση ενός προβλήματος στη Φυσική ή στα Μαθηματικά, να διαβάσουμε και να ξαναδιαβάσουμε την εκφώνηση. Η μισή λύση, έλεγε, κρύβεται στην κατανόηση του ερωτήματος...

Αυτές τις μέρες γίνεται σφαγή για το "ΝΑΙ" ή το "ΟΧΙ"...

Γίνεται σφαγή για την απάντηση...


Ποια είπαμε όμως ότι είναι η ερώτηση...?

Αν θυμηθείτε, μετά από όλα όσα έχετε ακούσει αυτές τις μέρες, η ερώτηση του δημοψηφίσματος είναι κάποια επιπλέον δημοσιονομικά μέτρα...

Επ' αυτού του ερωτήματος, δεν καταλαβαίνω κάποιον που θα ψηφίσει "ΝΑΙ"... Δηλαδή, δέχεται τα προτεινόμενα μέτρα?

Το ίδιο όμως, δεν καταλαβαίνω, και κάποιον που θα ψηφίσει "ΟΧΙ", όταν αυτή η πρόταση δεν υφίσταται πια στο τραπέζι...

Ντρέπομαι για μια κυβέρνηση που δεν έχει το θάρρος να θέσει το σωστό ερώτημα στο λαό και κρύβεται πίσω από 38 σελίδες νέων δημοσιονομικών μέτρων που η λογικότατη απάντηση είναι φυσικά το "ΟΧΙ", αλλά απ' την άλλλη, ντρέπομαι και για τους μια ζωή μαλάκες και ανισόρροπους που μας κυβερνούσαν τόσα χρόνια, που είμαι σίγουρος δεν έχουν μπει καν στον κόπο να διαβάσουν αυτές τις 38 σελίδες και φιγουράρουν με κονκάρδες του "ΝΑΙ".

"ΝΑΙ" σε τί ρε αποβλακωμένοι; Ναι, σε καινούργια μέτρα;
"ΟΧΙ" σε τί ρε κυβερνώντες; Όχι, σε καινούργια μέτρα; Και τόσο καιρό επί ποίου πλαισίου διαπραγματευόσασταν; Δηλαδή, σας στείλαμε για να διαπραγμετευτείτε για το αν ο ΦΠΑ θα είναι 23% σε 99 ή σε 100 καταναλωτικά είδη; Ή σας στείλαμε να δώσετε ένα τέλος σε αυτά που μας εκβιάζουν; Πώς ξαφνικά τώρα η κατάσταση έφτασε στον πάτω και πρέπει να μιλήσει ο λαός; Δεν μίλησε ο λαός πέντε μήνες πριν; Ο λαός σας έστειλε για να διεκδικήσετε να μην μας πάρουν τα σώβρακα αλλά μόνο τις φανέλες; Ποια επιβεβαίωση θέλετε πάλι; Μήπως είναι η επιβεβαίωση που ψάχνει ο πρωτάρης;


Στις δύσκολες ώρες, ειδικά τα βράδια, κάθομαι και κοιτώ ψηλά τον ουρανό... Απόψε, αγναντεύω τη Σελήνη και νοιώθω στο πρόσωπό μου κάτι να στάζει απαλά... Είναι τα δάκρυα-σταγόνες της κυρά-Σελήνης που βλέπει τους ανθρώπους να σκοτώνονται για την απάντηση, όταν δεν έχουν πρώτα ξεκαθαρίσει την ερώτηση... Βασικό, για να λύσεις ένα φυσικό πρόβλημα...


"Moondrops"
by Sean Beeson




Και πώς γίνεται να ακούω μουσική για χαλάρωση και εγώ να σκάω μέσα μου... Ένα ακόμα συμπαντικό ανεξήγητο...


Capital controls our lives...


Αν γουστάρω κάτι πάρα πολύ σε αυτή τη χώρα, είναι... οι αντιφάσεις της!

Κάποιοι διχάζονται σε ναι και σε όχι σε ένα επικείμενο δημοψήφισμα,
ενώ άλλοι διχάζονται σε ναι και σε όχι, για το δημοψήφισμα (και τη νομιμότητά του).

Άλλοι πάλι, εξαγγέλουν ότι αν οι τράπεζες κλείσουν ο ήλιος δεν θα βγει από την Ανατολή,
ενώ άλλοι αντιτάσσουν ότι οι κάτοικοι του εξωτερικού δεν θα έχουν τρόπο να μπουν από τη Δύση (όπου βρίσκονται για δουλειές).

Κάποιοι, φτιάξανε ένα αληθινό (πασοκο)ηλιοκεντρικό σύστημα και με αυτό κάψανε ολόκληρη χώρα 40 χρόνια τώρα,
ενώ άλλοι φτιάξανε ψεύτικα όνειρα γύρω από ένα ανθρωποκεντρικό και απόλυτα (παρά)πλανητικό, εγωιστικό σύστημα που θα καίει τη χώρα για άλλα 40 χρόνια στο μέλλον.

Κάποιοι καναλάρχες μιλούν για τα χρήματα που άλλοι θεσμοί καταχρώνται ή χρωστούν, ενώ για τα δικά τους χρωστούμενα ούτε λόγος....

Κάποιοι διώξανε τον Ήλιο από τη χώρα που τον γέννησε και μαζί και από τα χείλη των ανθρώπων αυτής της χώρας,
ενώ κάποιοι άλλοι, φωτίζουν το βασικό μήνυμα που πρέπει να ακούσει αυτή η χώρα: "για να γυρίσει ο Ήλιος θέλει δουλειά πολύ"...

Κάποιοι θέλουν νεκροί χιλιάδες να είναι στους τροχούς,
ενώ άλλοι θέλουν ζωντανοί χιλιάδες να είναι στις ουρές...

Κάποιοι ζητούν απεγνωσμένα το δρόμο της Δημοκρατίας,
ενώ άλλοι συγκεντρώνονται στους δρόμους με εντολή της Νέας Δημοκρατίας...


 

Κάποιοι παλεύουν να επιβιώσουν σαν τον Καραγκιόζη μέσα στη ζούγκλα της καθημερινότητας,
και άλλοι καθημερινά συνθέτουν μια ζούγκλα με καραγκιόζηδες...


Τέλος, κάποιοι είναι διατεθειμένοι να σηκώσουν στις πλάτες τους τούτη τη χώρα και τις αξίες της,
ενώ άλλοι (που θα έπρεπε να είναι σε διαθεσιμότητα) επιθυμούν να την πετάξουν στο κενό...


Κάποιοι, μεταφράζουν το "capital controls" ως "έλεγχοι επί των κεφαλαίων"
ενώ, εγώ τη μεταφράζω ως "το κεφάλαιο ελέγχει" και δυστυχώς ελέγχει όλους μας, μαζικά και ολοκληρωτικά...

Κάποιοι, εύχονται και δεσμεύονται να μην βγούμε ποτέ στο μέλλον από τα μνημόνια,
ενώ κάποιοι άλλοι, ελπίζουν οι ιστορικοί του μέλλοντος να μας μνημονεύουν για το σπάσιμο των δεσμών μας...

Κάποιοι, δυστυχώς βλέπουν το δέντρο και αφήνουν το δάσος κατά μέρος,
ενώ άλλοι, βλέπουν το δάσος που αφήνεται και δυστυχούν κατά το όλον...