Το Φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμο...

 

Η συγκεκριμένη κάτωθι προσευχή προς το Χριστό είναι η πιο ισχυρή περιγραφή του φωτός, αυτού του απλησίαστου και άφθαρτου φωτός που μας ταλανίζει... Ένα τέτοιο φως, εύχομαι σε όλους τους ενδημούντες (και ενθυμούντες), τους επιδημούντες (και επιδημιολογούντες) και τους παρεπιδημούντες τούτης της παρεπιδημίας (και παροιμιώδους παρεμποδιμίας) που ζούμε...


"Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, σημειωθήτω ἐφ’ ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψώμεθα φῶς τὸ ἀπρόσιτον, καὶ κατεύθυνον τὰ διαβήματα ἡμῶν πρὸς ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου, πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, καὶ πάντων σου τῶν ἁγίων. Ἀμήν."

 

"Χριστέ, Εσύ που είσαι το αληθινό (πνευματικό) φως, το οποίο φωτίζει και αγιάζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο, ας σημειωθεί πάνω μας το φως του προσώπου Σου (Ας φωτίσει τις ψυχές μας το δικό Σου θεϊκό φως), ώστε μέσα σ’ αυτό να δούμε το άφθαρτο, το απλησίαστο φως και καθοδήγησε τις ενέργειες μας για την εφαρμογή) των εντολών Σου, με τις πρεσβείες της Πανάχραντης Μητέρας Σου και όλων Σου των αγίων."


Όλα για το Φως γίνονται.




Η τιμή που γίνεται ποινή

 

Για όλους εκείνους τους χαΐνηδες που είναι τιμή σαν πετούν να μένουν μόνοι,

και καρτερούν να φανεί εκείνη η μέρα του φωτός,

Για όλους εκείνους τους ερωτόκριτους που εξορίζονται να μένουν μόνοι,

και προσδοκούν να φανεί η επόμενη μέρα της οικογενειακής γαλήνης,


Για όλους εκείνους που τελικά τα σχέδια ανατρέπονται,

και η τιμή γίνεται ποινή,

και το φως γίνεται σκοτάδι,

και η μέρα της γαλήνης γίνεται ημέρα της ευθύνης (άλλων),

και τα όνειρα αποτρέπονται,


Για όλους εκείνους που σπάνε καθώς πέφτουν στο κενό,

που διαβρώνονται καθώς δέχονται τα αλμυριασμένα-μανιασμένα κύματα,


Για όλους εκείνους τους μόνους,

που ετούτες οι εορτές είναι πιο μόνοι από τους άλλους.


Για όλους εκείνους,

ας τους φέρουμε μια στιγμή,

μονάχα μια στιγμή,

στο νου μας,

ετούτες τις εορτές.


Η τιμή που γίνεται ποινή

πάνω σε τεντωμένο και φθαρμένο, άδικο σχοινί...

Στα μάτια ποιων θα φανεί;





Κιμωλία-Ομιλία

 

Είναι συγκινητικό να βλέπεις τη συνέχεια.


Τη συνέχεια της σκέψης σου, του σώματός σου, της οπτικής σου.

Και μαζί, να βλέπεις και τον εναγκαλισμό του προηγούμενου με το επόμενο...


Σήμερα, έκανα σύνδεση μιας στιγμής παιδικής δημιουργίας της κόρης μου, με μια στιγμή πριν περίπου 3,5 χρόνια που είχα αποτυπώσει σε αυτό το blog εδώ, που πάλι αφορούσε παιδική δημιουργία, αυτή τη φορά από εμένα για την κόρη μου... Και η σύνδεση γίνεται μέσα από κόκκους κιμωλίας που αποτελεί έναν εξαιρτετικό τρόπο... ομιλίας!


Αφορμή, ένα δέντρο Χριστουγέννων...



"Το Δέντρο των Χριστουγέννων"

Στίχοι-Μουσική: Γιώργος Χατζηπιερής

Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη







Έργο των χεριών τους


Με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, κάποιες σκέψεις (ξε)πηδούν (από) το μυαλό μου:


Κάποτε οι άνθρωποι όταν συναντιόνταν λέγανε ο ένας στον άλλον: "Καλό βόλι!".

Ήταν οι εποχές των επαναστάσεων και των πολέμων. Η εποχή της ενέργειας ενός ενεργού υποκειμένου. Συγκεκριμένος ο εχθρός. Ορατός ο στόχος.


Σήμερα, όσους συναντώ, ακούω να λένε ο ένας στον άλλον: "Καλό μπόλι!", εννοώντας τον μπολιασμό, δηλαδή τον εμβολιασμό...

Είναι οι εποχές των αντιστάσεων και των πολέμιων. Αόρατος ο εχθρός. Συγκεχυμένος ο στόχος, όπως και η ίδια η ζωή. Η εποχή της παθητικότητας ενός ανενεργού αντικειμένου (όπως καταντήσαμε).


Πώς αλλάξανε έτσι οι εποχές βρε παιδί μου;

Κάποτε, οι άνθρωποι από κοινού, πίστευαν και πάλευαν.

Σήμερα, οι άνθρωποι από το κοινό (ως επί το πλοίστον τηλεοπτικό και φεϊσμπουκιανό, ή πιο σωστά, μετα-φεϊσμπουκιανό), γίνονται άλλοτε σύμβολα πίστης και άλλοτε σύμβολα πάλης, μέχρι τελικού εξευτελισμού ή εξόντωσής τους.


Ό,τι πιο ωραίο έχω ακούσει φέτος για αυτά τα 200 χρόνια συγκίνησης της Ελληνικής Επανάστασης πάντως είναι τούτο:

"Η απαρχή της εθνικής ζωής των Ελλήνων αποδίδεται συχνά στην ευεργετική πρωτοβουλία των ξένων. Η αλήθεια είναι πως οι Έλληνες οφείλουν την εθνική απελευθέρωσή τους, στους εαυτούς τους. Είναι έργο των χεριών τους. Η Ευρώπη αποφάσισε την επέμβαση ύστερα από επτά χρόνια, αφού χόρτασε το θέαμα της σφαγής. Αυτή η αργόσυρτη εξόντωση δίνει δικαιώματα σε εκείνους που κατόρθωσαν να επιβιώσουν."


Edgar Quinet (1803-1875) 

(Μεγάλος Γάλλος Φιλέλληνας)



Εμείς, τι εθνικό έχουμε σήμερα; Εθνικό Σύστημα Υγείας; Εθνικό Σχεδιασμό Παιδείας; Εθνικό Οδικό δίκτυο...; Ή μόνο τον Εθνικό Αστέρα;

Και τι δικαιώματα έχουμε σήμερα; Μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε; Επίσης, μέχρι πού μπορούν και οι έχοντες και κατέχοντες να φτάσουν με τα δικά τους δικαιώματα;


Μια εποχή, που όλα είναι δυνατά. Και τα αδύνατα και τα αδύναμα...






Τίνος είναι το παιδί;

 

Λίγες μέρες πριν, η 11η Δεκεμβρίου κάθε έτους, έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού. Το 1946, 11 Δεκεμβρίου, ιδρύθηκε η UNICEF (United Nations Children's Fund).


Διάβασα ένα απόσπασμα του Χαλίλ Γκιμπράν, που μου κοινοποίησε η καλή φίλη Ι.Χ., και το οποίο αποτυπώνει σε τρία σημεία αυτό που νιώθω για τα παιδιά. Τόσο τα δικά μου, όσο και τα "ξένα", όπως θα έλεγαν και οι πιο παλαιοί από εμάς...


Το παραθέτω και εξηγούμαι ακολούθως τι εννοώ:


"Τα παιδιά δεν είναι δικά σας παιδιά.

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της.

Έρχονται στον κόσμο μέσα από σας αλλά δεν προέρχονται από εσάς

και, παρότι είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.

Mπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας όχι όμως τις σκέψεις σας.

Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.

Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους όχι όμως την ψυχή τους.

Γιατί η ψυχή τους ζει στο σπίτι του αύριο που εσείς δεν μπορείτε να το επισκεφτείτε ούτε καν στα όνειρά σας.

Μπορείτε να πασχίσετε να τους μοιάσετε, μην προσπαθείτε όμως να τα κάνετε να σας μοιάσουν.

Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει πίσω

ούτε μένει στο χτες.

Eίστε τα τόξα απ’ τα οποία τινάζονται σαν ζωντανές σαϊτες τα παιδιά σας.

Ο τοξότης βλέπει στόχο στη γραμμή του Απείρου και σας λυγίζει με τη δύναμή του ώστε οι σαϊτες του να φύγουν γοργά και να φτάσουν μακριά.

Δεχτείτε το λύγισμά σας στα χέρια του με χαρά.

Γιατί αυτός, όπως αγαπά τη σαϊτα που εκτοξεύεται, αγαπά και το τόξο που είναι σταθερό."


Ως προς το πρώτο σημείο:

- Τα παιδιά δεν είναι δικά σας παιδιά.

Θυμάμαι, όταν πήγαμε να κοινωνήσει ο γιος μου την πρώτη Κυριακή μετά τη βάφτισή του όπως θέλει το έθιμο, μας τον αρπάζει ο παπάς και κατευθύνεται προς την έξοδο του ναού! Έντρομη η μητέρα του γιου μου και σύζυγός μου του φωνάζει: "Πάτερ, πού πάτε το παιδί μου;". Εκείνος της απαντά με μια φυσικότατη νηφαλιότητα: "Το παιδί δεν είναι δικό σου, το παιδί είναι του Θεού...". Με έβαλε σε πολλές σκέψεις αυτή η απάντηση. Δεν άργησα να παραδεχτώ λίγες μέρες αργότερα ότι είχε δίκαιο. Τα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο δεν "μας ανήκουν", αλλά "μας ανέχονται". Δεν είναι δικά μας. Εμείς, ως γονείς, είμαστε απλά εκείνοι που τους δόθηκε η ευκαιρία-ευλογία να πάρουν ένα μικρό χεράκι και να το καθοδηγήσουν να μην χαθεί μέσα σε τόσο κόσμο... Σε εμάς έλαχε ο κλήρος να εξηγήσουμε τον κόσμο στους αυριανούς χρήστες του. Και για αυτό, τα παιδιά δεν είναι κομμάτι μας. Δεν είναι καν, κομμάτι. Τα παιδιά μας, όπως όλα τα παιδιά, είναι το σύνολο. Το σύνολο του αυριανού κόσμου. Και πρέπει να τα βλέπουμε ως τέτοιο, δηλαδή κόσμημα. Και να το γυαλίζουμε, να το ακονίζουμε, να το προστατεύουμε ώστε να λάμπει όσο πιο μακριά γίνεται.


Ως προς το δεύτερο σημείο:

- Μπορείτε να πασχίσετε να τους μοιάσετε.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό που ζω με τα παιδιά μου όσα χρόνια τώρα υπάρχουν στη ζωή μου, είναι ένα καθημερινό μάθημα. Μια καθημερινή απόδειξη ότι τα παιδιά μας μαθαίνουν νέους τρόπους σκέψης και μας υπενθυμίζουν κόσμους μαγικούς (σε όσους από εμάς το έχουμε τυχόν ξεχάσει). Μαθαίνω πολλά από τα παιδιά μου. Κυρίως όμως, μαθαίνω για μένα. Πράγματα και καταστάσεις που διαφορετικά δεν θα ερχόμουν ποτέ αντιμέτωπος μαζί τους. Και όλα αυτά υπήρχαν και υπάρχουν μέσα μου και τα παιδιά μου με έχουν κάνει να τα βρω, και τα καλά και τα στραβά. Μιλάμε για ξεσκαρτάρισμα πραγματικό. Γερό ταρακούνημα του εσωτερικού μου κόσμου. 


Ως προς το τρίτο σημείο:

- Η όλη αυτή κατάσταση, μας λυγίζει με τη δύναμή της ώστε οι σαΐτες (τα παιδιά - οι νέοι άνθρωποι), να φτάσουν γρήγορα και εύστοχα πολύ μακριά. Οι γονείς γίνονται εκείνο το τόξο που πρέπει να λυγίσει ώστε να πάνε τα παιδιά πιο μακριά. Μάλιστα, όσο πιο πολύ λυγίσει ο γονέας, τόσο πιο μακριά θα φτάσει το παιδί του γονέα. Διότι, για λύγισμα μιλάμε. Σώματος και πνεύματος. Λύγισμα καθολικά της ζωής. Αξίζει όμως, αυτό το λύγισμα να αντιτάσεται σε κάθε προσπάθεια στερέωσης και ακαμψίας με τις οποίες μπολιάζουν το σώμα μας τη σημερινή εποχή.



(από το εξώφυλλου αγαπημένου σχολικού βιβλίου του δημοτικού...)


Αυτογνωσία είναι...

 

Κάποιοι είπαν:


Andre Breton




"Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας. Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούμε, φλερτάρουμε, περπατάμε στο δρόμο, κρατάμε την πόρτα να περάσει ο άγνωστος στο ασανσέρ. 


Παιδεία είναι οι λέξεις μας, η διακριτικότητά μας, η ελευθερία μας, τα όρια της ελευθερίας μας, η μουσική που ακούμε, η γλώσσα του σώματός μας, το πόσο αγαπάμε να μαθαίνουμε, να αλλάζουμε, να διαβάζουμε σαν να είμαστε κάθε φορά άγραφα χαρτιά.

Παιδεία είναι η ταπεινότητα αλλά και η επιμονή στις αξίες μας, το ότι δεν είμαστε προς πώληση, το ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο, το παιδί του άλλου, την κυρία που καθαρίζει το γραφείο μας, τον κύριο που καθαρίζει το πάρκο στο οποίο βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας, την κοπέλα στο ταμείο.

Παιδεία είναι η μεγαλοψυχία μας, το να ποτίσουμε μια άγνωστη γλάστρα, το να φροντίζουμε την πίσω όψη του σπιτιού μας.

Παιδεία είναι το να προστατεύουν τα χέρια μας τον αδύναμο, να τα βάζουν με το θηρίο.

Παιδεία είναι το πόσο μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και στους συστημικούς, παιδεία είναι η γενναιότητα και η ευθύνη.

Παιδεία είναι το να διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας, της μοναξιάς και συνάμα να καίγεται  το μέσα σου για το κοινό καλό. Για το ωραίο και τη σωτηρία του."

(ευχαριστώ τη φίλη Ι.Χ. που μοιράστηκε μαζί μου το απόσπασμα αυτό)




Σωκράτης




"Κατά τη γνώμη μου, θεωρώ ευδαίμονα τον καλόν και αγαθόν άνθρωπο - τον δε άδικον και φαύλον, τον θεωρώ δυστυχή" 
(Γοργίας, 470e)

'ει δ΄αναγκαίον ειη αδικειν ή αδικείσθαι, ελοίμην αν μάλλον αδικείσθαι ή αδικείν' 
(Γοργίας 469c)

"Εφόσον λοιπόν, αυτή είναι η ευτυχία, δεν συμφέρει να είμαι κακός! Γι' αυτό και θα προτιμούσα να αδικούμαι παρά να αδικώ. Χριστιανικότατο, θα πείτε. Η διαφορά όμως έγκειται στο ότι δεν πρόκειται για εξωγενή εντολή με την προσμονή μελλοντικών αμοιβών, αλλά για μια επιλογή προσωπικού κέρδους εδώ και τώρα. [...] Ετούτο βέβαια σημαίνει ότι λαμβάνω ευχαρίστηση απ΄ τη χαρά του Άλλου - άρα ικανοποιώ μιαν υποστασιακή ανάγκη μου. [...] Όπως βλέπετε, κατά τον Σωκράτη, το ηθικόν ενέργημα υπαγορεύεται απ΄ τη μύχια χαρά που βιώνω ως προκαταβολή που παίρνω με την πράξη μου από τη χαρά που θα νοιώσουν εξ αυτής οι Άλλοι. Αυτόν τον υψηλόφρονα ανθρωπικό Ωφελιμισμό, ο Αριστοτέλης θα τον αναπτύξει λεπτομερέστατα στα Ηθικά Νικομάχεια. [...] Και τούτο δεν είναι γνώση με την τρέχουσα έννοια του όρου - είναι κυρίως αυτογνωσία, δηλαδή ανακάλυψη της μύχιας χαράς απ την συν-αίσθηση της χαράς του Άλλου. Η φύση αυτής της βεβαιότητας που καθίσταται χρυσός κανόνας βίου (για όποιον από εμάς τυχόν τα καταφέρει), δεν είναι γνωσιακή - είναι εμπειριακή. Δεν είναι λογική - είναι ηδονική. Δεν είναι εξ Αντικειμένου, είναι εξ Ήθους. [...] Ιδού λοιπόν ότι, κατά τον γυιό της μαμμής και του λιθοξόου, Αυτογνωσία είναι η αναγνώριση του Ήθους, η βελτίωση του οποίου οδηγεί στην Ευτυχία.

(αποσπάσματα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης, από το βιβλίο του Θεοδόσιου Π. Τάσιου "Ξανά ο Αριστοτέλης", εκδ. ΑΤΩΝ 2018)



Υ.Γ.: Αυτό το τελευταίο περί Αυτογνωσίας, το χρωστώ εν πολλοίς στον πατέρα μου...



Η δύναμη της μάζας


Ο Νεύτων έχει διατυπώσει μεγάλα... νοήματα!

Να είναι καλά ο άνθρωπος.



Έχει δύναμη η μάζα τελικά...


Shadow Art


Αντιγράφω το συγκεκριμένο απόσπασμα από εδώ:


"Σχετικότητα.

Η θετική ενέργεια του όμορφου καταπλακώνει ή καταπλακώνεται από τη αρνητική ενέργεια του άσχημου, ανάλογα με το τι αναζητά ο καθένας από ένα αντικείμενο ή μια κατάσταση. Αν όμως κάποιος ρίξει φως στις σκοτεινές πλευρές του μυαλού μας, τότε θα μπορέσουμε να δούμε εξίσου καλά όλες τις πλευρές του αντικειμένου – κατάστασης και να αποφασίσουμε που πρέπει πραγματικά να κατευθυνθούμε. Η συνύπαρξη του καλού και του κακού είναι δεδομένη. Το πρόβλημα είναι η απάντηση του ερωτήματος: τι είναι καλό και τι κακό;"


Και μετά βυθίζομαι στις απίστευτες δημιουργίες του Τριαντάφυλλου Βαΐτση, ο οποίος δίνει στις σκιές (μας) τόσο φως... Πάντα, όπως έχω εξηγήσει και αλλού, το ημίφως με γοήτευε. Όχι, κυρίως για αυτά που φανέρωνε, αλλά για αυτά που έκρυβε και τους έδινε μια ευκαιρία να βγουν στην επιφάνεια (του νου). Απίστευεη και πρωτοποριακή δουλειά το Shadow Art λοιπόν...