4Η, 4Τ και 4Π



Η ίδια η ζωή, ως βιολογικό γεγονός, κάποιες φορές φτάνει σε οριακές καταστάσεις, τέτοιες που μόνο με εξειδικευμένη βοήθεια μπορεί να αποτραπεί ο θάνατος. Αυτό αποτυπώνεται στους ειδικούς αλγορίθμους ιατρικής παρέμβασης που αφορούν την Προχωρημένη Υποστήριξη Ζωής (ALS=Advanced Life Support) σε περίπτωση Καρδιοαναπνευστικής Ανακοπής και είναι γνωστοί -τουλάχιστον στη θεωρία και λιγότερο στην πράξη- στους περισσότερους από εμάς που εργαζόμαστε στο χώρο της Υγείας. Σε ένα σημείο του αλγορίθμου του ALS, λοιπόν που λες (έτσι για να κάνουμε ρίμα), ο ανανήπτης οφείλει να αναζητήσει εκείνα τα αναστρέψιμα αίτια που είναι κωδικοποιημένα ως τα "4Τ" και τα "4Η" από το ακρωνύμιο των κάτωθι παθολογικών καταστάσεων που αν ευρεθούν και ανασταλούν, τότε ίσως ο θάνατος αποτραπεί:



Όχι, δεν θα σας κάνω μάθημα Εξειδικευμένης και Προχωρημένης Υποστήριξης Ζωής σε αυτή την ανάρτηση, παρά μόνο αναφέρω όλα τα προηγούμενα για να τονίσω τη σημασία που έχει και μια ακόμα παράμετρος της Ζωής, αυτή της Ψυχολογίας και της Προσωπικής Ισορροπίας κυρίως του Ανανήπτη. Τι εννοώ: όταν ένας ανανήπτης συχνά, αν όχι καθημερινά, βρίσκεται στην άχαρη αυτή θέση να προσπαθεί να τραβήξει τον ασθενή από το πόδι να γυρίσει στα εγκόσμια όταν την ίδια στιγμή από το αντίθετο χέρι τον τραβάει τον ασθενή ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, είναι πολύ πιθανό να χάσει την εσωτερική του ισορροπία για το ποιο τελικά είναι το φυσιολογικό και ποιο το παθολογικό. Αν κάποιος κάνει κάτι κάθε μέρα, τότε λογικό είναι αυτό ακριβώς να θεωρεί ως φυσιολογικό. Αν όμως κάποιος εν Ζωή καθημερινά "τα λέει" με το Θάνατο, τότε πώς δέχεται μέσα του ότι το φυσιολογικό στη Ζωή είναι ο Θάνατος; Με άλλα λόγια, πώς η ίδια η Ζωή αποδέχεται τον Θάνατο ως κάτι το φυσιολογικό και καθημερινό; Αυτό από μόνο του ως φαινόμενο αποτελεί μια Ψυχική Ανακοπή... 

Πρόσφατα, μιλώντας με έναν συνάδελφο που διανύει περίοδο αδυναμίας και προσωπικής αναζήτησης, ανακάλυψα ότι υπάρχει και ένας επιπρόσθετος αλγόριθμος που τον ονομάζω τα "4Π", (σε αντιστοιχία με τα "4Τ" και τα "4Η" της Καρδιοαναπνευστικής Ανακοπής), που πρέπει κανείς να ακολουθήσει ώστε να γλιτώσει από την Ανακοπή και εν προκειμένω από την Ψυχική Ανακοπή. 

Τα "4Π" λοιπόν, είναι:

Πίστεψε στα Όνειρά σου.
Προστάτεψέ τα.
Πρότεινέ τα, στους γύρω σου.
Προσπάθησε λίγο ακόμα, μπορείς...


Ελπίζω με αυτόν τον Αλγόριθμο, να σωθούν από την Ανακοπή τους, κάποιες Ψυχές...






Η απελπισία νεκρώνει κάθε αντίδραση



Ο τεράστιος Νίκος Δήμου, αυτό το οξυδερκέστατο διεισδυτικό πνεύμα με συνοδό αστείρευτη υπομονή και διαλλακτική ικανότητα, αποτύπωσε ξεκάθαρα στο blog του, αυτό ακριβώς που μου πλακώνει το στήθος το τελευταίο διάστημα:

"Η απελπισία νεκρώνει κάθε αντίδραση"

Ειδικά μάλιστα, όταν διαβάσει κανείς και το εξαιρετικό κείμενο του κοινωνιολόγου Ευάγγελου Λεμπέση "Η Τεραστία Κοινωνική Σημασία των βλακών" που γράφτηκε το 1941 (αναφορά για αυτό βρήκα πάλι στο εξαιρετικό blog του Νίκου Δήμου λίγες μέρες πιο πριν) και διαπιστώσει τις απίστευτες αντιστοιχίσεις με το σήμερα, τότε πείθεται για το άνισο της μάχης των ευφυών με τους βλάκες.

Η καθημερινότητα νομίζω πλέον έχει γίνει αφόρητη. Πλήθος άχρηστων, ανίκανων, αδιάφορων, υπομανιακών, ψυχωτικών κουραδομηχανών με μόνο ενδιαφέρον την αυτοπροβολή (μέσα ή έξω από το facebook) και την σουπερ-ντούπερ-χαλαρή-γαμάω-και-για-όλα-έχω-άποψη-μα-καθόλου-διάθεση-να-αλλάξω-τα-πράγματα συμπεριφορά τους, δηλητηριάζει το βαθύτερο νόημα της ζωής. Ελπίδα στον ορίζοντα -και προοπτική, όπως λέει ο Νίκος Δήμου στο blog του- καμία. 

Και πού να πας; Σε μια Ευρώπη που πρώτη εκδηλώνει τα συμπτώματα της νοσηρής αυτής καθημερινότητας; Σε μια Ευρώπη που μέσα από τις εκρήξεις βίας, εκδηλώνει τις αυτοφαγικές και αυτοκαταστροφικές της παθήσεις και τα τερατόμορφα συμπεριφορικά συμπλέγματά της;

Να πας ακόμα πιο μακριά; Σε μια πχ Αμερική, για να κυνηγήσεις μαζί με την προεδράρα Τράμπ, το υπερκαταναλωτικό σου όνειρο; 

Ή να γυρίσεις στο χωριό σου και να έχεις να αντιμετωπίσεις την κάθε αμόρφωτη κυράτσα που κρίνει τους άλλους με βάση τι είχε ψηφίσει ο παππούς τους πριν από 50 χρόνια (από εκείνη την κοινωνία πάντως φαίνεται να εμπνεύστηκε και η ανάλυση του Λεμπέση, περί βλακών το 1941...).

Πού να πάει κανείς, να σώσει ό,τι ακόμα σώζεται; 

Να πάρει τα όρη και τα βουνά; Θα τον πουν ακοινώνητο και απολίτιστο. Θα χάσει συν τοις άλλοις και όλες τις καλές εξελίξεις της κοινωνίας. Την επαφή με την ίδια την κοινωνία, το διάλογο, τον αντίλογο.

Πού να πάει κανείς για να αποφύγει τόσο δηλητήριο που χύνουν στο μυαλό και στην ψυχή μας οι περισσότεροι γύρω μας;

Και το κυριότερο: από πού θα έρθει μια αλλαγή;

Τα λόγια του Νίκου Δήμου, πραγματικά εξέφρασαν την καρδιά μου:

"Η απελπισία νεκρώνει κάθε αντίδραση"




Σου 'μεινε ένας εαυτός...



Καθημερινά, τα ερεθίσματα εν Ελλάδι, 
σε κάνουν να νιώθεις σαν ένα κοκαλιάρικο γελάδι 
(πάει η εποχή των παχιών αγελάδων), 
που όμως κάποιοι επιθυμούν ακόμα 
να χαϊδολογούν και να του αρμέγουν τα μαστάρια 
και να του μπουκώνουν με μεταλλαγμένα μέχρι πνιγμού το στόμα,
λες και η προηγούμενη εποχή να μην παρέδωσε τα γκέμια...

Και δώσ' του άρμεγμα και ξανά άρμεγμα...

Τι επιφέρει τελικά το τόσο άρμεγμα; 

Δείτε το βλέμμα των περισσότερων συνανθρώπων μας γύρω μας και θα αντιληφθείτε τι εννοώ...




Ευτυχώς που ακόμα βγαίνουν τραγουδάρες σαν και την επόμενη, και η ψυχή κάπως βρίσκει αποκούμπι και ακόμα βαστά... διαφορετικά της βγαίνουν όλα ανάποδα και χάνει νου, ψυχή και κατεύθυνση...


"Ανάποδα"
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Ερμηνεία: Νατάσσα Μποφίλιου



Σου 'μεινε ένας εαυτός
που πρέπει να γιατρέψεις
να τον κρατήσεις ζωντανό
και να τον αγαπήσεις...




"Μεγάλη Αρχόντισσα Ψυχή"
Στίχοι, Μουσική: Τάκης Μπουρμάς
Ερμηνεία: Μανώλης Λιδάκης




Μεγάλη αρχόντισσα ψυχή,
εσύ δε φυλακίζεσαι...


Αρχή σοφίας...


Αν αγαπάω τον κύριο Αϊνστάιν, δεν είναι κυρίως για αυτά που είπε και αντιλήφθηκε για το Σύμπαν και τα όριά του, αλλά για αυτά που είπε για την ανθρώπινη ΒΛΑΚΕΙΑ και το άπειρό της...

Διαβάζοντας τυχαία σήμερα την χθεσινή συγκεκριμένη είδηση από το in.gr "σχετικά με τη δικαίωση ομόφυλου ζευγαριού στη γείτονα χώρα Ιταλία για υιοθέτηση δυο παιδιών από άλλη χώρα", στάθηκα στην ανάλυση και τονισμό που δίνει το δικαστήριο της Φλωρεντίας: αναφέρει (το Δικαστήριο, όπως μας μεταφράζει το in.gr για μας, χωρίς να έχουμε δει την πρωτότυπη δήλωση για να την μεταφράσουμε μόνοι μας) ότι στη Διεθνή Σύμβαση της Χάγης για την Υιοθεσία παιδιών, στην οποία προφανώς στηρίχτηκε η απόφαση του εν λόγω δικαστηρίου ως ένα από τα κυρίαρχα νομοθετικά πλαίσια, "δεν τίθεται κάποιο όριο στο φύλο των γονέων που μπορούν να υιοθετήσουν".

Πάω λοιπόν, και εγώ μετά και ψάχνω αυτήν την έρμη Διεθνή Σύμβαση για να δω ακριβώς τι λέει και κυρίως πώς το λέει... Εδώ είναι το link της Σύμβασης (νόμιζα ότι θα ήταν τεράστια, αλλά διαβάζεται σύντομα ευτυχώς). Εστιάστε σας παρακαλώ στο άρθρο 5 και κυρίως στο άρθρο 17, παράγραφος d) όπου αναφέρεται "that the prospective adoptive parents are eligible and suited to adopt", κάτι το οποίο μεταφράστηκε ως ότι "οι θετοί γονείς είναι ικανοί και κατάλληλοι για το ρόλο αυτό".

Η Σύμβαση πάντα μιλά και αναφέρεται στους γονείς ως "Parents" σκέτο και γενικά χωρίς επιπλέον λεπτομέρειες και επεξηγήσεις. Δεν το κάνει όμως αυτό η Σύμβαση, επειδή τότε το 1993, ήθελαν συνειδητά να ΜΗΝ αγγίξουν το θέμα του προσδιορισμού της φύσης των γονέων, αφήνοντας χώρο για ερμηνείες του τύπου: να μην "τίθεται κάποιο όριο σχετικά με το φύλο των γονέων που μπορούν να υιοθετήσουν" όπως λέει η ανακοίνωση στο in.gr. Τότε, ΔΕΝ υπήρχαν αυτά τα διλήμματα περί φύσης των γονέων, των ομόφυλων ζευγαριών σε τέτοιο βαθμό που να απασχολεί τας Νομικάς Γραφάς. Τότε, λέγανε και γράφανε "Parents" και ΕΝΝΟΟΥΣΑΝ "Γονείς". Ένα είδος γονέων είχε αναπτυχθεί, ένα είδος γνώριζαν και για ένα είδος μιλούσαν ΟΛΟΙ. Το ότι δεν το προσδιορίζει η Σύμβαση, είναι επειδή το θεωρεί ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ και ΠΕΡΙΤΤΟ να το προσδιορίσει, όπως προφανώς αυτονόητο και περιττό είναι να προσδιορίσει τι εννοούμε "Παιδί" και ποια τα χαρακτηριστικά του...


Έρχεται λοιπόν σχεδόν 25 χρόνια μετά ξανά ο Νόμος, αυτή τη φορά δια στόματος Δικαστηρίου της Φλωρεντίας, να πατήσει διπλωματικά και υπεκφυγικά (ούτε καν προσφυγικά...) στο γεγονός ότι ο Νόμος-Σύμβαση κάποτε παρέλειψε να ξεκαθαρίσει μια έννοια επειδή τη θεωρούσε αυτονόητη και να πει προκλητικά αφού αυτό δεν έχει αποσαφηνιστεί στα τότε γραφόμενα, εγώ -ο σημερινός Νόμος που όλα τα σφάζω και όλα τα μαχαιρώνω- ΕΡΜΗΝΕΥΩ τον τότε Νόμο ότι ΝΑΙ επιτρέπει την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια... Έτσι, και τη συνείδησή του έχει καθαρή ο σημερινός Νόμος γιατί δεν πήρε μια απόφαση στον αέρα αλλά στηρίχτηκε -λέμε τώρα!- σε δεδομένα γραφτά που προϋπήρχαν, αλλά και είναι "in" και συμβαδίζει με την τάση του σήμερα, οπότε είναι ένας εκσυγχρονισμένος Νόμος και διόλου αναχρονιστικός! 

Το να θολώνει λοιπόν τα νερά μια τέτοια συμπεριφορά Νόμου, που προσπαθεί να φανεί αφενός ότι πατά με το ένα ποδάρι στο παρελθόν και σέβεται και συνεχίζει το προηγούμενο δικανικό δίκαιο και αφετέρου με το  άλλο ποδάρι αφουγκράζεται τις ανάγκες του και τα δίκαια(;) του σημερινού ανθρώπου και τον βοηθά, δεν νομίζω ότι είναι μια συνεπής συμπεριφορά ενός συστήματος Δικαίου...

Το σύστημα Δικαίου οφείλει να αναζητά το ουσιαστικό περιεχόμενο μιας ανάγκης και μιας νομοθετικής απόφασης και όχι απλώς να ερμηνεύει κατά το δοκούν μια γραφτή αράδα... Δεν θέλουμε ερμηνευτές, αλλά δημιουργούς στη σημερινή κοινωνία. Δεν θέλουμε αναμασητές, αλλά παραγωγούς...

Και επειδή "αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις", είναι σημαντικό να φτάνει κανείς στα ριζά μιας σκέψης. Και μόλις αντιληφθεί για ποιες ανάγκες δημιουργήθηκε κάποτε αυτή η σκέψη και αν συνεχίζει να καλύπτει τις ίδιες ανάγκες και σήμερα, τότε θα μπορεί να πάρει μια πιο ασφαλή απόφαση για το μέλλον και όχι να κορδώνεται ότι παράγει έργο ερμηνεύοντας τι δεν είπαν οι παλαιότεροι. 

Το έργο των Δικαστών είναι τόσο σπουδαίο καθώς δημιουργούν δεδικασμένα με τις αποφάσεις τους και καθορίζουν συνειδήσεις, τάσεις και κοινωνικές κατευθύνσεις με απρόβλεπτα αποτελέσματα... 

Μήπως είναι η ώρα -επειδή δημιουργείται η ανάγκη...- να προσθέσουμε ότι "ουδείς μωρότερος των ιατρών, αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι και... οι δικαστές;"

Αεικίνητο



Και για να μιλήσουμε και για το αεικίνητο είδος του πλανήτη μας, που πριν λίγες ώρες γιόρταζε... Είναι η ΓΥΝΑΙΚΑ και νομίζω το παρακάτω εξαιρετικό τραγουδάκι είναι ενδεικτικό της δυναμικής που εκπέμπει αυτό το είδους...


"Η Ζωή είναι Γυναίκα"
Στίχοι: Μ. Κριεζή
Μουσική: Μ. Κάπουλας
Ερμηνεία: Ελένη Δήμου





Ακινητοποιημένο ή Ακίνητο;


Αντικρύζοντας την παρακάτω εικόνα έξω απ' το σπίτι μου, κοντοστάθηκα:





Μια τόσο απλή εικόνα και όμως μου γέννησε πολλές αντιθετικές σκέψεις...


Δυο δημιουργήματα, 

το ένα κατάλευκο και αθώο, το άλλο κατακόκκινο και ανερυθρίαστα διαβολικό...

το ένα δίνει ζωή στους ανθρώπους με το οξυγόνο και την ομορφιά του και το άλλο παίρνει τη ζωή από τους ανθρώπους με το διοξείδιο που παράγει και με τα αποτρόπαια ατυχήματα που προκαλεί...

το ένα αδιάφορα καταστρέφεται από τους ανθρώπους και το άλλο προσηλυτισμένα κατασκευάζεται από τους ανθρώπους...

το ένα φαίνεται μόνιμα στάσιμο με τα σπλάγχνα του αθόρυβα να κινούνται συνεχώς και το άλλο που αποκαλείται αυτο-κίνητο, χρειάζεται κάποιον να το βάλει "μπρος", αλλιώς δεν είναι αυτο-κινούμενο από μόνο του...

το ένα αναπτύσσεται και επεκτείνεται κατακόρυφα ως προς το κέντρο της γης (αναζητά να αγγίξει άραγε τον ουρανό;) ενώ το άλλο κινείται οριζόντια ως προς το επίπεδο της γης...

το ένα το ξεχνάμε συχνά και το παραβλέπουμε, το άλλο όμως ποτέ (εκτός από τις σπάνιες φορές που μεθυσμένοι δεν θυμόμαστε πού το παρκάραμε)...

το ένα είναι ακινητοποιημένο και το άλλο είναι ακίνητο...


Και κάπου εκεί, σε αυτήν την σκέψη, μου ήρθε μπροστά μου και η κατάσταση της σημερινής κοινωνίας μας: κάποιοι άνθρωποι είναι παντελώς ακίνητοι, ανίκανοι, μη-ζωντανοί. Αυτοί, το ίδιο θα ήταν και σε μια καλύτερη εποχή για την κοινωνία μας, εκτός κρίσης. Είναι η μάζα που αν της πεις να ντυθεί στα κόκκινα ή στα πράσινα ή στα μπλε ή ακόμα και αν της ζητήσεις να μην ντυθεί καθόλου και να βγει ξεβράκωτη, θα το κάνει με την ίδια ευκολία. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας.

Το πρόβλημα είναι στους υπόλοιπους, σε όλους αυτούς που οι σημερινές καταστάσεις τους έχουν κάνει-καταντήσει πραγματικά ακινητοποιημένους και φυλακισμένους. Είναι όλοι αυτοί που βράζουν, που οι χυμοί τους, το αίμα τους, η σκέψη τους και τα όνειρά τους κοχλάζουν, είναι αυτοί που ακόμα συνεχίζουν να ανθίζουν ωραίες στιγμές από μέσα τους, είναι και εκείνοι όμως που καρφωμένοι στο έδαφος, δεν μπορούν να φύγουν μακρυά και αναζητούν μοναχά του ανέμου το χάδι για να στείλουν αντ' αυτών τα πέταλα των ανθέων τους, για να στείλουν θραύσματα από τα κλωνάρια των ιδεών τους και να εκπέμψουν τα ανθιστάμενα νεύρα τους από τα απομεινάρια των πεσμένων φύλων τους... 

Για αυτό, αν ποτέ δείτε ο άνεμος να κουβαλά στις πλάτες του άνθη αμυγδαλιάς, φυσήξτε και εσείς δυνατά, μην τύχει και πέσει στη γης εκείνο το πετούμενο άνθος, παρά βοηθήστε να φύγει και άλλο μακριά, να ταξιδέψει ψηλά και να στείλει το μήνυμα της αντίστασης ενός καρφωμένου και ακινητοποιημένου κόσμου... 

Διότι, ένας ακινητοποιημένος άνθρωπος ή πλάσμα γενικότερα, μπορεί προς ώρας να έχει καρφωθεί στο έδαφος, αλλά είναι ικανός να επηρεάσει τα γενόμενα στην άλλη άκρη του κόσμου. 

Μην υποτιμάται λοιπόν τους ακινητοποιημένους και βοηθήστε τους να ξεριζώσουν το κακό και το άδικο. Αυτοί, ίσως μπορέσουν κάποτε να ξεφύγουν. Όσο για τους άλλους, τους ακίνητους, αυτοί, ήταν-είναι-και θα παραμείνουν ακίνητοι.


Το καλύτερο μουσικό κομμάτι ως εσάρπα σε μια ανθισμένη αμυγδαλιά, νομίζω είναι ετούτο:

"Sad Romance"



Και η καλύτερη ταινία για να μεταφέρει το ίδιο μήνυμα νομίζω είναι αυτή του "Wall-E". Αξίζει να το παρακολουθήσετε, μικροί και μεγάλοι, χοντροί και λεπτοί, ακίνητοι και ακινητοποιημένοι...





Η ευφορία της προσφοράς.


Χτες, είχα την τύχη να παρευρεθώ σε μια υπέροχη δωρεάν ξενάγηση στο Μουσείο της Ακρόπολης που είχε οργανώσει ο Δήμος Αθηναίων. Είχα πάει άλλες δυο φορές στο Μουσείο, αλλά χωρίς ξεναγό. Έχω να δηλώσω ότι όταν υπάρχει ξεναγός πραγματικά μεταμορφώνεται ο χώρος, αλλάζει ο χρόνος και εμβυθίζεσαι στην εποχή που τα εκθέματα του Μουσείου σε καλούν να μεταφερθείς... Ήταν συγκλονιστική η εμπειρία, διότι αντιλήφθηκα και τη δομή του Μουσείου αλλά και τη φιλοσοφία του ως μια προσπάθεια ανάδειξης της τότε κοινωνίας. Τα εκθέματα είναι τοποθετημένα με τέτοιον τρόπο σαν να αναπαριστούν τις πραγματικές θέσεις τους στο χώρο και το χρόνο: άνθρωποι στην αγορά, γλυπτά σε αετώματα, διαβαθμίσεις ορόφων ως στοιχείο "ανάβασης" προς την Ακρόπολη...

Ιδιαίτερα συναισθήματα δημιουργήθηκαν όταν έγινε αναφορά στον Έλγιν και την κακοποίηση (κατακρεούργηση πιο σωστά) των γλυπτών, με σκοπό να τα κάνει να χωρέσουν μέσα σε ξύλινες κούτες ώστε να τα μεταφέρει στην Αγγλία. Όλως τυχαίως μετά, διάβασα ότι το τρίτο σε σειρά παράνομο εμπόριο μετά τα ναρκωτικά και τα όπλα είναι το εμπόριο έργων τέχνης, (μην χάσετε λοιπόν σήμερα Παρασκευή το ντοκυμαντέρ της ΕΡΤ για το συγκεκριμένο θέμα) και αναρωτήθηκα γιατί τέτοια συνέχιση αυτού του περίεργου σπορ;

Είχα να ζήσω τέτοια "μεταφορά" σε χώρο και χρόνο πραγματικά πολύ καιρό. Θα μπορούσα να τραβήξω αμέτρητες φωτογραφίες από τα εκθέματα όπως έκαναν όλοι, αλλά συγκρατήθηκα. Ζούσα την εμπειρία σαν να έκανα μια βόλτα στην Αθήνα πριν 2,5 χιλιάδες χρόνια και ένιωθα ότι τα εκθέματα κινούνταν μαζί μου  και περπατούσαν δίπλα μου, συνομιλούσαν μαζί μας και άκουγα τα σιγοψιθυρίσματά τους και όλα αυτά σε έναν υπέροχο καταγάλανο αττικό ουρανό με τις αχτίδες του Ήλιου διάσπαρτες και απλόχερα δοσμένες στα εκστασιασμένα μάτια μας...

Πώς κάποια ερείπια είναι ακόμα ζωντανά ενώ αντιθέτως, κάποια ζωντανά πράγματα σήμερα είναι ερείπια; Τι κάνει ένα υλικό ζωντανό ή νεκρό; Τι να κυλά άραγε μέσα σε μια μαρμάρινη φλέβα ενός χεριού που φτιάχτηκε χιλιάδες χρόνια πίσω και τι σφρίγος να περικλύει ένας γλουτός ενός νέου ιππέα εκείνης της εποχής; Πόσο προκλητικό να ήταν για την εποχή ένα εφαρμοστό μεταξωτό που με τις αέρινες πτυχές του χάιδευε το στήθος μιας κόρης; Πόσο χρειάστηκε άραγε σε εκείνες τις Καρυάτιδες να πλέξουν αυτήν την υπέροχη κόμη τους με την οποία στήριζαν ολόκληρο κτίριο; 

Βγαίνοντας από το Μουσείο, κάποιες ώρες μετά ζαλισμένος, και γυρίζοντας πίσω μου για να αποχαιρετίσω με μια ματιά τους σταθερούς φίλους που θα έμεναν το βράδυ εκεί μέσα, αποτυπώθηκε μπροστά μου και μέσα μου, νομίζω η καλύτερη και συνοπτικότερη εικόνα από αυτήν τη βόλτα:


Η αντανάκλαση του ίδιου του φυσικού δημιουργήματος του βράχου της Ακρόπολης πάνω στο ίδιο το Μουσείο. Αν έχει λοιπόν κατορθώσει κάτι αυτό το Μουσείο πρωτοποριακά, είναι να αποκρυσταλλώσει με τη φιλοσοφία του, την πραγματική δομή των πραγματικών δημιουργημάτων σε μια συναρπαστική σύνθεση μέσα από την οποία δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο είναι το "μέσα" και ποιο το "έξω", ποιο είναι το "έκθεμα" και ποιο είναι το "έκθετο"... Αυτή η αλληλούχιση των ερεθισμάτων, η συνέχιση της Ιστορίας και της Σκέψης και η ενότητα του χώρου, είναι που λαμβάνεις σαν το σπουδαιότερο μήνυμα από αυτό το Μουσείο. Αυτή η προβολή του ενός πάνω και μέσα στο άλλο, είναι που κάνει μοναδικό αυτό το Μουσείο.

Πρέπει να νιώθει κανείς περήφανος, όχι φυσικά γιατί αυτοαποκαλείται "Έλληνας" όπως εκείνοι οι αρχαίοι που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με εμάς σήμερα, αλλά γιατί του δίνεται η δυνατότητα να δει, να αγγίξει και να εντρυφήσει σε εκείνη τη θαυμαστή εποχή που η τέχνη, η φιλοσοφία και η δημιουργία ανθούσαν πρωιμότερα από άλλες περιοχές του κόσμου, όπως ακριβώς γίνεται με το θαυμασμό μας προς τις πεπλοφόρες αμυγδαλιές σαν της πρώτης άνοιξης προμήνυμα...



Υ.Γ.1: Η λέξη "άγαλμα" προέρχεται ετυμολογικά από το "αγάλλω"=δοξάζω, από όπου προέρχεται και η λέξη "αγαλλίαση"=αγάλλω+ίαση, δηλαδή ευφορία από τη δοξασία και χαρά από την προσφορά... Αυτό σίγουρα ένιωθαν ή σε αυτό αποσκοπούσαν οι αρχαίοι όταν προσέφεραν αυτά τα δημιουργήματα στους θεούς τους: την ίαση από την προσφορά. Δεν ακούγεται σαν ένα προμήνυμα του Χριστιανισμού όλο αυτό (η σπουδαιότητα της προσφοράς), που σε κάτι τέτοιες φιλοσοφικές προσεγγίσεις βρήκε έρεισμα και πέρασε τελικά στον πολιτισμό μας; Βλέπετε που όλα με κάποιον περίεργο τρόπο συνδέονται...;

Υ.Γ.2: Αυτήν την Κυριακή, 5 Μαρτίου, ο Βράχος της Ακρόπολης θα δέχεται δωρεάν τους επισκέπτες του. Αξίζει μια βόλτα προς την αγκαλιά του... Μην τη χάσετε! Επίσης τη Δευτέρα 6 Μαρτίου, στα πλαίσια μνήμης της Μελίνας Μερκούρη, το εν λόγω Μουσείο της Ακρόπολης όπως και ο Βράχος της Ακρόπολης, θα δέχονται δωρεάν τους επισκέπτες τους (πληροφορίες εδώ και εδώ). Επίσης, δωρεάν θα είναι και την 25η Μαρτίου. Διαλέξτε μέρα και ορμήστε!