"Μην κάμης εις τον άλλον..."



Ένας βουλευτής μου είπε εψές (και δεν κάνω πλάκα – μιλούσα με έναν από τους 300 της Βουλής): «ο άνθρωπος είναι πολύ εγωιστής για να νομίζει ότι μπορεί σε μια ζωή να καταφέρει όλα εκείνα που θέλει… Οφείλει όμως να αγωνίζεται κάθε μέρα, ακόμα και αν ξέρει ότι μάλλον δεν θα ιδεί ο ίδιος τα αποτελέσματα των κόπων του».


Ένας καλός φίλος και εν αποστρατεία καθηγητής της Ιατρικής σχολή Αθηνών, τις προάλλες μου είπε κάτι παρόμοιο: «στη ζωή μην περιμένεις αποτέλεσμα εδώ και τώρα. Λίγα, πολύ λίγα, πράγματα θα μπορέσεις να αλλάξεις».


Αυτό που κάποτε οι Έλληνες ζήτησαν πριν κάμποσα χρόνια, το οποίο τελικά εκφράστηκε με την έκρηξη του 1821, ήταν η αυτονομία τους, δηλαδή η δυνατότητα να μπορούν αυτοί οι ίδιοι και όχι άλλοι, να ορίζουν, να χτίζουν, να οριοθετούν τους νόμους (και έτσι και τους παρανόμους) της κοινωνίας τους. Να ορίζουν τις τύχες τους με βάση την επικρατέστερη κοινή αντίληψη και να την προασπίζουν ταυτοχρόνως από αυθαιρεσίες και τυχοδιώκτες.

Ο μεγάλος Ρήγας Φεραίος, μεταξύ των υπέροχων πραγμάτων που διατύπωσε στα «Δίκαια του Ανθρώπου», τόνισε τα εξής διαχρονικά λόγια:

«Ο ελληνικός λαός είναι φίλος και φυσικός σύμμαχος με τα ελεύθερα έθνη.

Οι Έλληνες δέχονται όλους τους αδικημένους ξένους και όλους τους εξωρισμένους από την πατρίδαν των δι’ αιτίαν της ελευθερίας. Απαρνούνται και δεν δίδουν υποδοχήν και περιποίησιν εις τους τυράννους.

Δεν κάνουν ποτέ ειρήνη με έναν εχθρόν, οπού κατακρατεί τον ελληνικόν τόπον.

Αυτά τα φυσικά δίκαια του ανθρώπου είναι:
Πρώτον, το να είμεθα όλοι ίσοι και όχι ο ένας κατώτερος από τον άλλον.
Δεύτερον, το να είμαστε ελεύθεροι και όχι ο ένας σκλάβος του αλλουνού.
Τρίτον, να είμεθα σίγουροι εις την ζωήν μας και κανένας να μην ημπορή να μας την πάρη αδίκως και κατά την φαντασίαν, και
Τέταρτον, τα κτήματα οπού έχομεν κανένας να μην ημπορή να μας εγγίζη, αλλ’ είναι ιδικά μας και των κληρονόμων μας.

Η Ελευθερία είναι εκείνη η δύναμις οπού έχει ο άνθρωπος εις το να κάμη όλον εκείνο, οπού δεν βλάπτει εις τα δίκαια των γειτόνων του. Αυτή έχει ως θεμέλιον την φύσιν, διατί φυσικά αγαπώμεν να είμεθα ελεύθεροι. Έχει ως κανόνα την δικαιοσύνη, διατί η δικαία ελευθερία είναι καλή και έχει φύλακα τον Νόμον, διατί αυτός προσδιορίζει, έως πού πρέπει να είμεθα ελεύθεροι. Το ηθικόν σύνορον της Ελευθερίας είναι τούτο το ρητόν: ‘Μην κάμης εις τον άλλον εκείνο οπού δεν θέλεις να σε κάμουν’.

Ο Νόμος έχει χρέος να διαφεντεύη την κοινήν ελευθερίαν όλου του έθνους και εκείνην του κάθε ανθρώπου, κατοίκου εις ταύτην την αυτοκρατορίανβ, εναντίον της καταθλίψεως και της δυναστείας των διοικητών. Όταν αυτοί διοικούν καλώς, να τους διαφεντεύη ει δε κακώς, να τους αποβάλλη.

Το κοινόν χρεωστεί μίαν βοήθειαν εις τους δυστυχείς εγκατοίκους, τόσον εις το να τους προμηθεύση να έχουν τι να εργάζωνται, όσον και να δώση τρόπον ζωής εις εκείνους, οπού δεν ημπορούν πλέον να δουλεύουν».



Ξέρετε τι νοιώθε κάποιες φορές; Ότι η ζωή μας είναι πραγματικά μικρή για τα μεγάλα αυτής της πλάσης, (όπως είναι ο αγώνας για τις μεγάλες ανατροπές), και πραγματικά μεγάλη (και πολλές φορές κουρασμένη και γερασμένη) για τα μικρά και καθημερινά της. Ίσως όμως αυτό ακριβώς να είναι ο νόμος της φύσης: δεν μπορείς να πάρεις χωρίς να δώσεις και δεν μπορείς να κερδίσεις χωρίς να χάσεις… Έτσι μάλλον οφείλει να είναι, για να παραμένει το ισοζύγιο της δεσπόζουσας ενέργειας στο σύμπαν σταθερό και αμετακίνητο, όπως εξάλλου συμβαίνει εδώ και εκατομμύρια χρόνια τώρα…

Δεύτε λάβετε φως σε λίγες μέρες, παίδες των Ελλήνων, όταν με αυτό το φως οφείλουμε να φωτίσουμε τα σκονισμένα μας μυαλά και να αποφασίσουμε το μέλλον του τόπου.

Πάντως κάποιοι άλλοι, πριν από εμάς, μίλησαν για εμάς. Όχι, με λόγια και φανφάρες, μα με έργα και με αίμα από τις αθάνατες επαναστατικές κορμάρες, που δεν δίστασαν να προταχθούν μπρος στην άλωση των καιρών...



Ζήτω το έθνος που ζητά εθνική συνείδηση!



("Ο Ρήγας ψάλλει το Θούριο" - έργο του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ)



Βρε δε ντρέπονται αδερφέ!



Αναρωτιέμαι πραγματικά γιατί δεν μπορούν οι άνθρωποι να επικοινωνήσουν και να συνεννοηθούν. Δεν ανήκουν στο ίδιο είδος (των ανθρώπων); Στην ίδια φυλή (την καυκάσια); Στο ίδιο έθνος (ελληνικό); Στον ίδιο τόπο (Κέρκυρα); Δεν μιλούν την ίδια γλώσσα; Δεν χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις; Δε νοηματοδοτούν με τον ίδιο τρόπο τα ερεθίσματα του ίδιου περιβάλλοντός τους; Γιατί τότε αδυνατούν να αντιληφθούν ο ένας τι λέει ο άλλος;

Είναι άραγε ότι πραγματικά, όσο κοντά και αν βρίσκονται βιολογικά, παραμένουν εν τούτοις διαφορετικά όντα, οπότε όσο και να προσπαθούν δεν θα κατορθώσουν ποτέ να βρουν κώδικα επικοινωνίας, ή μήπως άραγε συμβαίνει κάτι άλλο;


Πριν απαντήσω, κοιτάω γύρω μου. Βλέπω τόσα διαφορετικά χρώματα και προσωπικότητες, που απέχουν σημαντικά μεταξύ τους βιολογικώς και όμως συνυπάρχουν εναρμόνια. Δρουν και αλληλεπιδρούν, μαζί με όλα τα υπόλοιπα -λιγότερο ή περισσότερο- παραπλήσια όντα. Διαφέρουν, αλλά συνυπάρχουν, και μάλιστα αιώνες τώρα, για να μην πω δισεκατομμύρια χρόνια, συμπορεύονται...


Κατσαρομάλλικα φυτά

Δροσοσταλισμένα από την πρώτη πρωινή δροσιά,

ή ακόμα και χτικιάρικα γεμάτα "νευρική"



συντονίζονται, όλα μαζί, σαν μια ομάδα, για έναν κοινό σκοπό: αναζητούν μια θέση στο φως. Αυτό μόνο μετρά, αυτό μόνο έχει αξία, αυτό μόνο -τελικά- δίνει αξία.




Οι κύκνοι μεταξύ τους,



Οι κύκνοι και οι χήνες μεταξύ τους,



τα δυο φτερά κάθε κύκνου μεταξύ τους,




ένας (Hyundai) γΑΤΟS, ένας σκύλος και μια γοργόνα,




όλα αυτά μπορούν και επικοινωνούν υπέροχα μεταξύ τους, από καταβολής κόσμου...


Οι άνθρωποι λοιπόν, που έχουν το καλύτερο εργαλείο επικοινωνίας που φτιάχτηκε από καταβολής κόσμου (και είναι ο νους), γιατί αδυνατούν να τα καταφέρουν;


Η απάντησή μου, είναι απλά, γιατί ΔΕΝ θέλουν. Όχι, γιατί δεν μπορούν. Έτσι, εσύ μπορεί να κόπτεσαι, να παλεύεις, και ο άλλος, γιατί έτσι του γουστάρει, γιατί είναι αλλού βρε αδερφέ, γιατί θέλει απλούστατα άλλα πράγματα από ό,τι εσύ, κόβει κάθε ουσιαστικό δίαυλο επικοινωνίας μαζί σου και σου κάνει τη ζωή δύσκολη. "Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά", λέγαν στο χωριό μου...

Αποτέλεσμα; 100 ιατροί στο Γ(αμημένο).Ν(εκροταφείο).(ο)Ν(είρων). Κέρκυρας, να μην μπορούν να συνεννοηθούν για μια απλή απόφαση περί στάσης εργασίας. Φανταστείτε αν έπρεπε να συζητήσουν όλοι αυτοί, περί στάσης ζωής...



"Βρε δε βαριέσαι αδερφέ"
Στίχοι: Σώτια Τσιώτου
Μουσική, Ερμηνεία: Κώστας Χατζής




Kάποιο παράθυρο έχει φως, κάποιον τον τρώει ο πυρετός
μας φεύγει βήμα-βήμα.
Κάποιο καράβι στ' ανοιχτά, με χίλια βάσανα βαστά
να μην το πιει το κύμα.

Kι εμείς οι τρεις στον καφενέ, τσιγάρο πρέφα και καφέ
βρε δεν βαριέσαι, βρε δεν βαριέσαι αδελφέ
κι εμείς οι τρεις στον καφενέ, τσιγάρο πρέφα και καφέ
βρε δεν βαριέσαι, βρε δεν βαριέσαι αδελφέ.

Kάποιος στην άκρη του γκρεμού, κοιτάει το τέλος του ουρανού
μονάχος του πεθαίνει.
Κάποιος στην μάχη πολεμά, η σφαίρα δίπλα μας περνά
στα στήθη του πηγαίνει.

Κι εμείς οι άλλοι μα το ναι, κάνουμε πάρτυ ρεφενέ
βρε δεν βαριέσαι, βρε δεν βαριέσαι αδελφέ
κι εμείς οι άλλοι μα το ναι, κάνουμε πάρτυ ρεφενέ
βρε δεν βαριέσαι, βρε δεν βαριέσαι αδελφέ

Έξω αστράφτει και βροντά, κάποιος διαβάτης περπατά
χαμένος μες τη μπόρα.
Κάπου δεν θα 'χουνε ψωμί, κάπου πεινάει ένα παιδί
και κλαίει αυτή την ώρα.

Κι εμείς χορτάτοι μα το ναι, κάνουμε γλέντια ρεφενέ
βρε δεν βαριέσαι, βρε δεν βαριέσαι αδελφέ
κι εμείς χορτάτοι μα το ναι, κάνουμε γλέντια ρεφενέ
βρε δεν βαριέσαι, βρε δεν βαριέσαι αδελφέ.

Πόσοι απόψε ξαγρυπνούν, σαν κολασμένοι τριγυρνούν
και κλαίνε και πονάνε.
Στάσου και σκέψου μια στιγμή, πόσοι σκοτώνονται στη γη
την ώρα που γλεντάμε.

Kι εμείς οι τρεις στον καφενέ, τσιγάρο πρέφα και καφέ
βρε δεν βαριέσαι, βρε δεν βαριέσαι αδελφέ
κι εμείς οι τρεις στον καφενέ, τσιγάρο πρέφα και καφέ
βρε δεν βαριέσαι, βρε δεν βαριέσαι αδελφέ.





Υ.Γ.: Οι φωτό είναι από την ευρύτερη περιοχή Κοντοκαλίου Κέρκυρας. Εκεί που διαμένω δηλαδή.



Στο κάτω κάτω της γραφής...



Η Ιατρική, αντιμετωπίζει πολύ συχνά καταστάσεις επίσχεσης.

Επίσχεση ούρων.
Επίσχεση κοπράνων.
Επίσχεση αερίων.
Επίσχεση αντοχών.
Επίσχεση φιλοτίμου.
Επίσχεση αξιοπρέπειας.
Επίσχεση ενεργειακών αποθεμάτων.
Επίσχεση πληρωμών.

Είναι καιρός να εμπλουτίσει η Ιατρική, τη διαφοροδιάγνωση αυτής της νοσηρής κατάστασης. Είναι καιρός να προχωρήσει και σε άλλου είδους επισχέσεις.

Επίσχεση αυτών που γεμίζουν με ούρα και με κόπρανα τις ζωές μας (και δεν αναφέρομαι στους ασθενείς).
Επίσχεση των πολυετών λουφαδόρων του ΕΣΥ.
Επίσχεση των νταβατζήδων του συστήματος.
Επίσχεση αυτών που τα παίρνανε αδρά σε μορφή φακελακίου.
Επίσχεση των τραμπούκων.
Επίσχεση των πολιτικάντηδων.
Επίσχεση των ιατρουδίσκων.
Επίσχεση των ανώνυμων ιατρών.
Επίσχεση των ανεύθυνων ιατρών.
Επίσχεση των ανέντιμων ιατρών.
Επίσχεση των μη επισχεσάντων.

Από χτες το Γ.Ν.Κέρκυρας βρίσκεται σε επίσχεση εργασίας. Επικρατεί ένα μπάχαλο (τι περίεργο για τα κερκυραϊκά δεδομένα...). Κανείς δεν ξέρει τίποτα. Ο καθείς ερμηνεύει τα πράγματα κατά πώς τον βολεύει. Και επειδή όλοι, πλην λίγων εξαιρέσεων, είναι βολεμένοι, καταλαβαίνετε τι γίνεται!


Αγαπητοί μου, αν φτάσαμε ως εδώ, είναι γιατί η προηγούμενη γενιά από εμάς, ναι οι πατεράδες μας είναι, έπαιξε ανέντιμα το παιχνίδι της επιβίωσης (μιλάω συνολικά για μια γενιά και όχι ειδικά - σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις).

Και ξέρετε αυτή η ανεντιμότητα είναι όπως η γαμημένη η γρίπη: την έχεις ήδη κολλήσει πριν εμφανίσεις συμπτώματα. Αυτό έχει συμβεί και σε εμάς, την επόμενη γενιά, που παραλαμβάνουμε τα ηνία της κατάστασης. Είμαστε και εμείς για κλάματα. Μένει να δούμε πόσο ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα έχουμε, για να αντέξουμε στην κληρονομική ανεντιμοτίτιδα των καιρών μας...

Μέχρι τότε, εμείς εδώ οι σκλάβοι του Γ.Ν.Κέρκυρας συνεχίζουμε να τους επισχέζουμε (νομίζω αυτό είναι το σωστό ρήμα που ετυμολογικώς εκπορ(δ)εύεται από την επίσχεση... Μα για μισό λεπτό, γίνεται εκπόρδευση και επίσχεση αερίων ταυτόχρονα; Γίνεται, όπως ακριβώς το ΕΣΥ είναι το ΕΓΩ κάποιων ιατρουδίσκων).



"Ο σκλάβος"
Στίχοι: Μελέτης Κυριακού
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία:
Γιώργος Νταλάρας, Βασιλική Λαβίνα



Η ωραιότης της φύσης...



Δεν έχω ζήσει σε πιο νοσηρό περιβάλλον, από αυτό του Γενικού Νοσοκομείου Κέρκυρας. Όχι, γιατί εδώ οι άρρωστοι νοσούν περισσότερο από αλλού στην επικράτεια, αλλά γιατί οι (φαινομενικά) υγιείς είναι τραγικά παθολογικοί…

Ξεκινά ένα λουλούδι να ανθίσει μέσα σε πλαστικό έδαφος και πλαστικά όνειρα,



με τον καιρό όσο στρέφει την προσοχή του προς αυτό το περιβάλλον και δίνει το χρώμα του, την μυρωδιά του, την ενέργειά του και την ύπαρξή του ολάκερη για αυτό το σύστημα, βιώνει την απομύζηση της ψυχής του…



Τότενες, στρέφει προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς τον ήλιο, προς το φλογισμένο φως, κοιτά όλα αυτά τα χαμένα, νοιώθει όλα αυτά που χάνει, προαισθάνεται όλα αυτά που πρόκειται να χάσει, μα είναι πλέον αργά: έχει ήδη μαραθεί.



Τραγικά παθολογικοί όμως, είναι και οι άνθρωποι σε τούτα τα λημέρια. Μα, σκέφτομαι, δεν είναι παρά ένα τρανταχτό παράδειγμα της εν γένει ελληνικής κοινωνίας μας: μας έλαχε να ζούμε σε έναν πανέμορφο τόπο, που δυστυχώς δεν σεβόμαστε, δεν προστατεύουμε, δεν αξιοποιούμε, δεν υμνούμε. Είμαστε ένας άθλιος λαός, που δραστηριοποιείται σε έναν ευλογημένο τόπο, σε έναν δύσκολο καιρό…


"Θέλω να βγω στον ήλιο"
Στίχοι: Αλέξανδρος Στεφόπουλος
Μουσική, Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης





Υ.Γ.: Στη σημερινή μας πρωινή εξόρμηση, με τον Μαρξ, θαυμάσαμε υπέροχα λουλουδάκια,



λασπώσαμε τα ποδαράκια μας, παλέψαμε με ιπτάμενα έντομα που μας κυνηγούσαν... Και τελικά φτάσαμε στο σπίτι κατάκοποι. Ο Μαρξ έπεσε αποσταμένος, σε βαθύ -και ελπίζω ελαφρύ- ύπνο.



Εγώ, ξανανοιωμένος από τη βόλτα, έπεσα σε βαθύ προβληματισμό, για την άνοιξη που μπαίνει, για τον Ξανθό Απρίλη που είναι στην πόρτα μας, για τον εθνικό μας ποιητή-υμνητή, που έγραψε τα διαχρονικά -και εξίσου βασανιστικά- για τούτον τον τόπο νοήματα:

"Η ωραιότης της φύσης που τους περιτριγυρίζει, αυξαίνει εις τους εχθρούς την ανυπομονησία να πάρουν τη χαριτωμένη γη και εις τους πολιορκημένους τον πόνο ότι θα τη χάσουν. Μάγεμα η φύσις και όνειρο στην ομορφιά και χάρη, η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι. Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει. Όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει..."

(Διονύσιος Σολωμός - Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)




Το όνειρό μου θέλει έρωτα!



"Στα μισά της νύχτας"
Στίχοι: Πόλυς Κυριάκου
Μουσική, Ερμηνεία: Σταύρος Σιόλας





Πώς κατάφεραν αλήθεια τα πανέμορφα σου μάτια
και μαχαίρωσαν
Με μαχαίρωσαν
Μέσα στα μισά της νύχτας χίλια χρόνια σκαλοπάτια
τα προσπέρασα
Με προσπέρασαν

Όπως με τα παραμύθια μες στα χάρτινα παλάτια
Όλα τέλειωσαν

Τι να πω να με πιστέψεις
Το όνειρό μου στο κορμί σου
Θέλει έρωτα
Ακυβέρνητες οι λέξεις
Καρφωθήκαν στη σιωπή σου
Αφανέρωτα

Τ' άρματά σου πήραν θέση
Σφαίρες ρίχνουν της αβύσσου
Ανελέητα



Κάπως έτσι είναι οι σχέσεις των ανθρώπων... Ανελέητα χτυπούν αφανέρωτα και μύχια χαρακτηριστικά μας, που αδυνατούμε να τα ξεριζώσουμε! Έτσι, ο ένας μοιάζει ευάλωτος σαν φυτό αναρριχώμενο, που προσπαθεί να γραπωθεί από τον άλλον, ενώ ο πρώτος, τοίχος αμετακίνητος, σκληρός σαν από τσιμέντο, αντιστέκεται και χτυπά. Εγωισμός; Ίσως... Ίσως όμως και βαθύς αγνωστικισμός...





Υ.Γ.: Η φωτό είναι από την σημερινή πρωινή μας εξόρμηση με τον Μαρξ! Ώρα λήψης: 6.45' πρωινή.



Την άνοιξη όλοι προσμένουν, μα το πικρό το όνειρο φταίει...




Η ίδια προβληματική. Διαχρονικά. Από τα μικρά και καθημερινά, ως τα μεγάλα και πιο επίσημα. Το
ανικανοποίητο του Τσιτσάνη, ο κόσμος που δεν θα αλλάξει ποτέ του χατζηδακικού Κεμάλ, ο Κατάδικος του Θεοτόκη, η άνοιξη που όλοι προσμένουν και αυτή προσπερνάει του Γκάτσου, η Κραυγή του Καζαντζάκη… και άλλοι πολλοί τρόποι για να εκφραστεί η ίδια ανησυχία. Μένει όμως μόνη, έρημη κραυγή, χωρίς απάντηση, χωρίς καν αντήχηση του έστω ίδιου ψεύτικου εαυτού…

Μονόλογος. Ασφυκτικός. Μα κυρίως, μελαγχολικός.



"Γράμμα στον κύριο Νίκο Γκάτσο"
Στίχοι, Μουσική: Ανδρέου Γιώργος
Ερμηνεία: Τάνια Τσανακλίδου



Το σπασμένο βιολί του κόσμου ακόμα ουρλιάζει
Στα νωπά σπαρμένα χωράφια η μέρα χαράζει
Φαντάροι χορεύουν τις νύχτες σε άδειες ταβέρνες
Δελφίνια στο πέλαγο μόνα, νεράκι στις στέρνες
Νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο, κανείς δε μιλάει
Την άνοιξη όλοι προσμένουν
Κι αυτή προσπερνάει

Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ
Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις
Από της λύπης τον καιρό
Κι όταν γυρίσεις και σε δω
Μέσα στη στάμνα τη χρυσή νερό να φέρεις
Της λησμονιάς πικρό νερό

Το πιστό σκυλί της Ιθάκης στα πόδια σου κλαίει



Και η καλή, παλιά Περσεφόνη τραγούδια σου λέει
Η φωτιά πληγή που σε καίει, δε λέει να γιάνει
Το πικρό το όνειρο φταίει του αδελφού Μακρυγιάννη
Πόσο ακόμα ραγιάδες η Κρήτη κι η Μάνη
Σκοτεινές μαυροφόρες, μανάδες στου Οδυσσέα το χάνι.



Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα!



Το όνομά του: Μαρξ! Της γνωστής αριστερής οικογενείας... Το ήθος του, επιβλητικό. Η υπακοή του, υποδειγματική. Η ομορφιά του, αξεπέραστη. Οι ιδέες του τόσο ρομαντικές, που αγγίζουν το τέλειο!

Από χτες, είναι ο νέος μου συγκάτοικος... Όλα καλά και άγια, έχει όμως, ένα μικρό ελάττωμα: ροχαλίζει ασταμάτητα στον ύπνο του...

Απολαύστε τον!

Καλή μας συγκατοίκηση λοιπόν!









Υ.Γ.: Μόλις γυρίσαμε από την πρωινή μας σπαρτιάτικη εκπαίδευση... Θα γίνει κομάντος, το βλέπω στο σπινθηροβόλο βλέμμα του (όταν δεν βαριέται!).




Σα χαίρεται η καρδιά...



Πραγματικά είναι από τα λίγα τραγούδια που μένω άναυδος από την τόσο απίστευτη συνεργασία μεταξύ των μουσικών οργάνων! Είναι μια συνέλευση από απόψεις μουσικές, από νότες μαγικές και περιπαιχτικές που συνομιλούν, είναι μια συνύπαρξη, χωρίς θόρυβο, χωρίς να διακόπτει ο ένας τον άλλον, χωρίς να έχει γεμίσει ο χώρος από καπνούς τσιγάρων, χωρίς μαυρίλα και χωρίς ασέβεια. Το ένα μουσικό όργανο συμπληρώνει το άλλο, γεμίζει το χώρο που αφήνει το προηγούμενο, σχολιάζει εποικοδομητικά, συντροφεύει, αγκαλιάζει, χαϊδεύει... Έτσι οφείλει να είναι μια συνύπαρξη. Έτσι οφείλει να είναι η πιο αμόλυντη αρμονία.

Έτσι οφείλει να είναι η ίδια η ζωή. Γιατί αγαπητοί μου, η ζωή είναι ωραία!



"Η Ζωή είναι ωραία"
Στίχοι: Κώστας Φασουλάς
Μουσική: Nicola Piovanni
Ερμηνεία: Καλλιόπη Βέτα




Δες πιο πέρα κι απ' το φως.
Δες, δεν είσαι μοναχός.
Δες πιο πέρα κι απ' τον πόνο,
τη νύχτα που περνά,
σα γέλιο μάνας, μάνας που γεννά.

Δες στου χρόνου τη φωτιά.
Δες, πώς άντεξε η καρδιά.
Δες το ξάφνιασμα της λύπης,
σα χαίρεται η ψυχή και βγαίνει
βόλτα, βόλτα στη βροχή.

Δες μ'ένα βλέμμα πόσα λες.
Δεν ξοφλήσαμε, μη κλαίς
και πιάσε πάλι το χορό.
Δες με τι πάθος τραγουδώ,
όσο πιο ψηλά πετώ, μου φτάνει
μόνο να είσαι εδώ.

Δες του ανέμου την οργή.
Δες πώς παίζει σαν παιδί.
Δες το λίκνισμα της μέρας,
σα χαίρεται η καρδιά κι αλλάζει
χρώμα, χρώμα και τροχιά




Αχ, και αυτό το κελάηδισμα του μαντολίνου... Μαχαιριά στην καρδιά!



Τα (υπουργεία) Παιδεία, παίζει...



Στο άκουσμα ότι νέος Υπουργός Παιδείας είναι ο Μπαμπινιώτης, πραγματικά χάρηκα. Αμέσως μετά όμως, σκέφτηκα πιο ρεαλιστικά. Για να δούμε τι πραγματικά μπορεί να κάνει μια τέτοια προσωπικότητα, που έχει εντρυφήσει όσο λίγοι στα προβλήματα της Παιδείας, για να δούμε, τι μπορεί να κάνει ένας ειδικός όταν του δίνεται(;) η ευκαιρία να κάνει αλλαγές...

Όμως, για μια στιγμή. Αν γίνουν εκλογές σε 1-2 μήνες, και βγει ο Σαμαράς ή κυβέρνηση συνασπισμού, ο Μπαμπινιώτης θα παραμείνει στη θέση του; Δεν θα αλλάξει; Συνεπώς, τι θα έχει κατορθώσει να αλλάξει μέχρι τότε, στην πολύπαθη παιδεία μας; Μήπως λοιπόν, όλο αυτό το αξίωμα, είναι απλά ένα χρωστούμενο στον κύριο Μπαμπινιώτη, για εξαργύρωση των υπηρεσιών του; Μήπως όλα γίνονται για να γραφτεί και το όνομα του Μπαμπινιώτη στην ατελείωτη λίστα των διατελεσάντων υπουργών παιδείας, έτσι για να κάνει πλουσιότερο το βιογραφικό του μεγάλου αυτού γλωσσολόγου, και φτωχότερη την παιδεία μας, που έχει την κατάρα να κυβερνιέται από ανάξιους ή από άξιους που δεν τους δίνεται όμως πραγματικά το βήμα, η ευκαιρία και η εξουσία για πραγματικές αλλαγές;

Γιατί, ας πούμε, δεν έβαζαν τον Μπαμπινιώτη νωρίτερα υπουργό παιδείας, και έβαλαν την μέγαιρα, Άννα Ανθρακοπούλου (τι άνθρακας, τι διαμάντι;) να τα κάψει όλα στην παιδεία και να αφήσει μόνο άνθρακα και αποκαΐδια;

Μάλλον, όμως και αυτή η ερώτηση, θα μείνει αναπάντητη όπως τόσες άλλες, σχετικά με αυτήν την κυβέρνηση. Έτσι, η χαρά στο άκουσμα του νέου Υπουργού Παιδείας, με γέμισε αποστροφή...


Η Χαραυγή έχει τον ήλιο τον αλάνη...



Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ξενυχτάει.

Το πρώτο μου -συνειδητό- ξενύχτι, ήταν σε πολύ μικρή ηλικία, όταν έκλαιγα ασταμάτητα ένα βράδυ, επειδή δεν μπορούσα να χωνέψω ότι κάποια μέρα θα πεθάνω. Αδυνατούσε να χωρέσει ο νους μου το γεγονός ότι ο κόσμος θα συνέχιζε κάποια στιγμή, χωρίς εμένα και εγώ χωρίς (ε)αυτόν!

Τα επόμενα μου ξενύχτια, ήταν στο σχολείο, ειδικά στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, όταν λόγω διαβάσματος, θυσίαζα τον πολύτιμο μου ύπνο. Τότε, όμως, είχα ένα όνειρο: να μάθω όσα περισσότερα μπορώ και να εντρυφήσω στη γνώση! Δεν με ένοιαζε ο ύπνος, αλλά η αφύπνιση του πνεύματος!

Πιο μετά, στα πρώτα χρόνια της Ιατρικής, ήρθαν τα ξενύχτια των μεγάλων αναζητήσεων, εις την εσαεί ανοιχτήν, δια τέτοιας προθυμίας, αγκάλην της πλανεύτρας Αθήνας... Στα επόμενα χρόνια και ειδικά στα τελευταία της φοίτησής μου, το ξενύχτι μετατράπηκε πάλη με αναρίθμητους τόμους βιβλίων και στρατιές από χιλιάδες αράδες φαρμάκων, γονιδιακών αλληλουχιών, συμπτωμάτων, εξετάσεων, επιπλοκών, ποσοστών και φυσικά βιβλιογραφικών αναφορών. Σαν να μην έφτανε όλο αυτό, ειδικά στο τελευταίο έτος, πιστός σε μια αρχέγονη παράδοση που θέλει το χωριατόπουλο να ιδρώνει για το χαρτζιλίκι του, πέρασα 8 μήνες, ξενυχτώντας στον 5ο όροφο του ΟΤΕ. Και φυσικά στο καπάκι, σαν ξημέρωνε, καβαλούσα το -τότε- Kawasaki KZ-R και βουρ για τις απανταχού κλινικές στα νοσοκομεία του λεκανοπεδίου. Το καλύτερο ξενύχτι μου πάντως, είτε το πιστεύετε είτε όχι, ήταν όταν έδινα το τελευταίο μάθημα (Ιατροδικαστική), έμεινα εντελώς άυπνος επί 7 συνεχή 24ωρα!

Ακόμα πιο μετά, σαν Αγροτικός Ιατρός και εφημερεύων σε Χειρουργικό ΤΕΠ, ξενυχτούσα, ράβοντας είτε πόδια κοριτσόπουλων ενδυδυμένων ως επί το πλείστον με μίνι, που είχαν σκιστεί (τα πόδια, όχι τα μίνι, μην γίνει καμιά παρεξήγηση!) από τα λογής λογής ποτήρια που έσπαζαν στις λογής λογής μπάρες των παραλιακών κλουπς (clubs) της Μυτιλήνης, είτε χείλη, φρύδια και κρανία αγοριών που είχαν πλακωθεί στις μπουνιές με άλλους μεθυσμένους συνομίληκούς τους, πιθανότατα παλεύοντας για τα πόδια των κοριτσόπουλων που ανέφερα προηγουμένως. Πολλές φορές, σε αυτή τη φάση, είχα αναρωτηθεί, γιατί εγώ ξενυχτάω; Για να πληρώνω τα σπασμένα, όταν κατά τις 4-5 τα ξημερώματα, που ήθελε το κορμί μου να πάει να ισιώσει λιγάκι, ερχόταν το κάθε παιδάκι να μας επισκεφτεί, μιας και το νοσοκομείο μας, είχε τη φήμη του καλύτερου after, εννοώντας φυσικά after των βαρβάτων μπυροκατανύξενων... και να παρέχω ψυχολογική υποστήριξη στην κάθε ραγισμένη από έρωτος, καρδούλα; Και την δική μου την καρδούλα ποιος την φρόντιζε άραγε;

Ακόμα πιο μετά, σαν ειδικευόμενος στο Παθολογικό ΤΕΠ του εδώ μπουρδελονοσοκομείου της Κέρκυρας, ξενυχτάω κάθε 3-4 βράδυ, με στόχο κάθε φορά να ξεπεράσω τον εαυτό μου, και να μην βρίζω περισσότερο από 98765432 φορές το λεπτό! Και ξαναρωτάω τον εαυτό μου: γιατί είπαμε ότι ξενυχτάω όταν τόσοι και τόσοι αυτή τη στιγμή κοιμούνται και εγώ παίρνω κάτι λιγότερα από 4 ευρώ την ώρα; Μήπως για να παίζω πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το θέατρο του παραλόγου; Άμα το ήξερα, θα σπούδαζα ηθοποιός και όχι ιατρός. Έτσι και αλλιώς, πολλοί ιατροί γνωρίζουν από ιατρική όσο και οι ηθοποιοί. Αυτό που εξάλλου μετράει, είναι ο αέρας που έχεις… Μπορείς να πείσεις; Ε, τότε είσαι και η πρώτη ιατρική φίρμα.

Άκρατο ξενύχτι λοιπόν, μαστίζει τη ζωή μου. Τόσο, που πραγματικά αναρωτιέμαι, ώρες ώρες, πού ζω; Στο φως της ημέρας ή στο σκοτάδι της νύχτας; Αν τα περισσότερα χρόνια μου τα έχω περάσει παλεύοντας σαν τυφλοπόντικας στο σκότος, τότε πώς θα δω το καθάριο φως; Ανατρέχοντας στο παρελθόν μου, βλέπω μια εικόνα του εαυτού μου να επαναλαμβάνεται: εγώ, υπό το τεχνητό φως μιας λάμπας, σε τέσσερις τοίχους, τη μια να διαβάζω, την άλλη να προσπαθώ να δουλέψω, την παράλλη να είμαι πάνω από ασθενή με μανταλάκια στα βλέφαρά μου… Δεν μου κάνει εντύπωση λοιπόν, που αυτοί οι κιρκαδιανοί ρυθμοί έχουν απολέσει ρυθμικότητος εδώ και πολλά χρόνια! Όπως, ακολούθως, δεν μου κάνει εντύπωση που οι ορμονική και εν γένει λειτουργία μου, δεν έχει ποτέ δεχτεί τον σεβασμό που τους πρέπει.

«Νους υγιής, εν σώματι υγιή», υποστήριζαν οι παλαιοί.
«Αυτόν τον κόσμο θα τον αφήσουμε ακριβώς όπως τον βρήκαμε, ανόητο, άδικο και κακό» είπαν κάποιοι νεότεροι (Βολτέρος), αγαπητέ μου φίλε Μάνο.

Ποια η ισορροπία όμως, αναρωτιέμαι εγώ; Πώς θα μπορέσει η ψυχή να βγει από το απύθμενο σκοτάδι, όταν μια ζωή γαλουχείται να κυκλοφορεί μέσα στην αχανότητα αυτού, χάνοντας την ηδονή του αντικρίσματος του πρώτου και φρεσκότερου φωτός, όταν χαράζει η ομορφότερη φυσική ομορφιά, που δεν είναι άλλη από την αυγή των βουνών, των φυτών, των θαλασσών και των δασών;


"Όταν χαράζει"
Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Γιάννης Αγγελάκας




Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.


Γενόσημα, οικόσημα και λοιπά εθνόσημα



Τούτες τις τελευταίες μέρες πολύς ντόρος γίνεται για τα φασόν φάρμακα, τα λεγόμενα και “γενόσημα” ή “generics” αγγλιστί, που ο κύριος υπουργός υγείας αποφάσισε να ρίξει σε μεγαλύτερο ποσοστό (από 18% που είναι, να φτάσει το ευρωπαϊκό όριο του 50%) στην αγορά φαρμάκων στη χώρα μας.

Χαμός με τους φαρμακάδες, με τους φαρμακοτρίφτηδες και με τους γιατρούς τους τσίφτηδες! Ακούω να απευθύνουν στους ιατρούς το ερώτημα αν είναι σωστό να συνταγογραφούν την χημική ουσία ενός φαρμάκου ή το εμπορικό όνομα του, διαλέγοντας ουσιαστικά ένα σκεύασμα, ανάμεσα στα πολλά που κυκλοφορούν με την ίδια χημική ουσία.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Εμείς, ως ιατροί εκπαιδευόμαστε στις σχολές της χώρας (λέμε τώρα…) μαθαίνοντας για χημικές δραστικές ουσίες φαρμάκων και όχι για εμπορικά ονόματα. Η Φαρμακολογία, η Παθολογία, η Νοσολογία, η Θεραπευτική, ήταν μαθήματα που μας μάθαιναν και μας εξέταζαν σε χημικές ουσίες και όχι σε chick ονοματάκια φαρμακευτικών προϊόντων. Επίσης, η επίσημη σύσταση των καθηγητάδων μας στο μάθημα της Φαρμακολογίας ήταν να συνταγογραφούμε τις χημικές ουσίες και όχι το εμπορικό σκεύασμα του κάθε φαρμάκου. Αυτό, ξέρετε είχε ένα νόημα, το οποίο θεωρώ ότι είναι απόλυτα σωστό: ήθελε αυτή η σύσταση των εκπαιδευτών μας να τονίσει, τον διαχωρισμό ιατρού και έμπορα. Ο ιατρός, χειρίζεται χημικές ουσίες, καθώς η χημεία είναι η βάση του φαινομένου της ζωής. Η εμπορία, είναι η βάση του φαινομένου του κέρδους. Ορθά λοιπόν, αν και πράγμα σπάνιο για τους καθηγητές μας, (να σημειωθεί όμως ότι η έδρα της Φαρμακολογίας πραγματικά ξεχώριζε για την ηθική της και το εκπαιδευτικό της έργο), μας ωθούσαν προς το δρόμο της ηθικής.

Αν ανατρέξετε όλα τα μεγάλα ιατρικά περιοδικά και όλες τις ευρείας κλίμακας έρευνες για την αποτελεσματικότητα και ασφάλεια των φαρμάκων που δημοσιεύονται σε αυτά τα περιοδικά, θα βρείτε μόνο χημικές ουσίες να αναφέρονται και καθόλου εμπορικό όνομα. Οι ιατροί λοιπόν, δεχόμαστε ως γνώση, τη δράση που έχει μια χημική ουσία και όχι ένα εμπορικό σκεύασμα. Πάλι η κατεύθυνση της ιατρικής κοινότητας είναι προς τη χημεία και όχι προς την εμπορία.


Ας δούμε όμως τώρα την πραγματικότητα.

Μεταξύ ιατρού, που γνωρίζει την χημική ουσία και τη δράση της, και του ασθενούς που θα την λάβει, υπάρχει ένας χώρος, όπου εντοπίζουμε τους «μεσάζοντες», που είναι αρκετοί. Αρχικά ο
φαρμακέμπορος, ο οποίος παράγει, διαχειρίζεται και πουλά την χημική αυτή ουσία. Στη συνέχεια ο κατά τόπους και χώρες αντίστοιχος ΕΟΦ, ο οποίος κυρίως απαρτίζεται από ιατρούς. Επίσης το εκάστοτε Υπουργείο Υγείας που αδειοδοτεί, αλλά κυρίως ελέγχει, τις παρτίδες των φαρμάκων που παράγονται ή εισάγονται. Τέλος, ο φαρμακοποιός, που δεν είναι τίποτε άλλο (με όλο το σεβασμό αγαπητοί φαρμακοποιοί) από πωλητής σκευασμάτων, τα οποία δεν ξέρει ακριβώς ούτε πώς, ούτε τί προκαλούν. Όλοι αυτοί, έχουν ευθύνη στο τι θα φτάσει τελικά ως τον ασθενή και δεν είναι μόνο ο ιατρός, όπως πολλοί λένε, που αποκλειστικά είναι υπεύθυνος για έναν ασθενή. Αγαπητοί μου, ο ασθενής, δεν ανήκει σε κάποιον ιατρό! Δεν είναι κανένα γουρούνι ή κτήμα κανενός. Ο ασθενής, είναι ένας πολίτης, που (οφείλει να) απαιτεί σεβασμό σε ένα πρόβλημα υγείας του, όπως οφείλει να απαιτεί σεβασμό σε κάθε του κοινωνική έκφανση και ανάγκη.

Πολλοί έχουν ξεσηκωθεί εναντίον των γενοσήμων. Οι πιο πολλοί βέβαια είναι οι φαρμακοποιοί και ο ιατροί, χωρίς να δύναμαι να αντιληφθώ τη στάση των τελευταίων.

Τα γενόσημα, δεν πήραν άδεια να παραχθούν, από μια συγκεκριμένη κρατική επιτροπή;

Τα γενόσημα, δεν τα παρήγαγε ένα εγκεκριμένο εργοστάσιο; Τι σημασία έχει αν βρίσκεται στην Ινδία ή στη Μαδαγασκάρη; Με την ίδια λογική, να μην φοράμε μπλουζάκια Made in India, να μην έχουμε υπολογιστές Made in Japan, να μην πίνουμε γάλα Made in Nederlands… Θα μου πείτε, μα εδώ πρόκειται για την υγεία. Και θα σας πω και όλα τα υπόλοιπα που τρώμε ή που φοράμε, πάλι την υγειά αφορούν. Γιατί ποτέ ως τώρα δεν αναρωτηθήκαμε πού στο διάολο παρασκευάζεται το τυρί ή το κρέας που τρώμε; Ή και αν αναρωτηθήκαμε, τι σκατά κάναμε για να εξακριβώσουμε την προέλευση και την ποιότητα;

Τα γενόσημα, δεν εγκρίθηκαν να κυκλοφορούν σε μια αγορά, από τον αντίστοιχο ΕΟΦ; Δεν έχουν δηλαδή τα ίδια θεραπευτικά αποτελέσματα με τα πρωτότυπα φάρμακα; Αυτοί του ΕΟΦ, τι κάνουν όταν πρέπει να ελέγξουν την ποιότητα του σκευάσματος που πρόκειται να κυκλοφορήσει;

Και στο κάτω κάτω, αναρωτηθήκατε ποτέ, γιατί πρέπει τα πρωτότυπα φάρμακα να διατηρούν την πατέντα τους για περίπου 10 χρόνια, πριν επιτραπεί σε άλλες φαρμακοβιομηχανίες να τα αντιγράψουν και να φτιάξουν τα γενόσημα;

Αναρωτηθήκατε, γιατί τα πρωτότυπα φάρμακα να κοστίζουν όσο κοστίζουν, πριν κατακρημνίσουν τις τιμές οι άλλες φαρμακοβιομηχανίες όταν τα αντιγράψουν; Ποιος καθορίζει βρε παιδί μου, τις πρωταρχικές τιμές και με τι κριτήρια; Γιατί δηλαδή να μην είναι όλα τα φάρμακα τζάμπα; Μήπως γιατί ο τζάμπας πέθανε… από υπερβολική δόση φραμάκων;!!

Δηλαδή, όταν ανοίξει η αγορά για τα γενόσημα, και ο φαρμακοποιός πλέον θα διαλέγει το σκεύασμα, ο ιατρός θα έχει ησυχάσει και θα αδιαφορεί για την πορεία του αρρώστου; Όχι, βέβαια! Για αυτό το λόγο υπάρχει η φάκεν κίτρινη κάρτα στο τέλος του βιβλίου του ΕΟΦ, για να δηλώνουμε τις ανεπιθύμητες ενέργειες και ό,τι άλλο στραβό και ανάποδο σχετικά με νέα (αλλά και παλιά) σκευάσματα που κυκλοφορούν. Αρκεί να υπάρχει διάθεση ελέγχου από τους ανοιχτομάτηδες ιατρούς! Άρα, ένας ιατρός δεν αποσυνδέεται, από τον επιβεβλημένο έλεγχο που πρέπει να γίνεται σχετικά με τα χορηγούμενα σκευάσματα.

Συνεπώς, δεν είναι μόνο ο ιατρός, όπως σωστά καταλάβατε, που επεμβαίνει στο τί τελικά μαντζούνι θα πάρει ο καημένος ο άρρωστος, αλλά τόσοι άλλοι λεγάμενοι… Αναρωτηθήκατε ποτέ, αν όλοι αυτοί κάνουν τη δουλειά τους σωστά; Βέβαια, αυτό που σας ρωτάω, είναι σαν να σας λέω: μπορούμε να ελέγξουμε την παγκοσμιοποίηση…;

Όταν, η κοινωνία θέλησε ο ιατρός να είναι όχι μόνο ιατρός, άλλα και πράγματα, τότε αυτός, άρχισε να λαδώνεται, να τα παίρνει από τις φαρμακευτικές, να πηγαίνει τα ταξιδάκια του που τα βάφτιζε συνέδρια, έγινε και βουλευτής και υπουργός υγείας και χασάπης που πρώτα σφάζει εσένα οικονομικά και μετά πάει στο χειρουργείο για να σφάξει τον συγγενή σου που είναι άρρωστος… Αγαπητοί μου, ο ιατρός, οφείλει να είναι ιατρός, που μοναδικό στόχο έχει η υγεία του αρρώστου του. Αυτήν πρέπει να προασπίζει, αυτήν πρέπει να επιδιώκει. Και τα γενόσημα, πραγματικά δεν έχουν αποδειχτεί ότι την βλάπτουν. Το αντίθετο μάλιστα. Την υγεία, και μάλιστα τη δημόσια, αγαπητοί μου, την βλάπτουν όλοι εκείνοι οι μεσάζοντες, οι έμποροι και οι γραφιάδες-υπουργοί, που ουδεμία σχέση έχουν με την ιατρική ιδιότητα και φυσικά ουδεμία ομοιότητα έχουν με την επιδίωξη του ιατρού περί της προάσπισης της υγείας: όλοι οι μεσάζοντες θέλουν ένα κα μόνο πράγμα – το κέρδος.

Και κάτι τελευταίο, μα πιστεύω το πιο σημαντικό: το θέμα δεν είναι τα γενόσημα. Το θέμα είναι πώς θα ρίξουμε από την εξουσία επιτέλους, όλα εκείνα τα τζάκια που με μόνο λάβαρο τα οικόσημά τους, μας κυβερνούν τόσα χρόνια τώρα και κάνουν ό,τι μα ό,τι θέλουν στις πλάτες μας, καθώς και πώς θα πάψουμε να δημιουργούμε ψεύτικα σύμβολα και λοιπά εθνόσημα για να τονώσουμε το ήδη κουρελιασμένο ηθικό μας. Η Ελλάδα, είναι καλώς ή κακώς, ενταγμένη στο παγκόσμιο σύστημα αγοράς, συνεπώς και φαρμάκων. Ο Έλληνας πολίτης, οφείλει να ζητήσει καλύτερη ποιότητα υγείας, όχι ζητώντας ευθύνες μόνο από τον ιατρό, που τυγχάνει απλώς να βλέπει μπροστά του, αλλά και από όλους εκείνους που κρύβονται στο σκοτάδι και πίσω από τον ιατρό, και που ακούν στο όνομα «μεσάζοντες». Όπως, με τόσα άλλα πράγματα, έτσι και με τα φάρμακα, ο πολίτης οφείλει να ενημερώνεται σωστά και να ασκεί έλεγχο και κριτική, εκεί που χρειάζεται. Και ο Έλληνας ιατρός όμως, συμπαραστάτης του πολίτη, οφείλει να τον ενημερώνει σωστά για τους εχθρούς της υγείας του και τις πιθανές επιπλοκές (της συστημα-τικής δράσης). Ο ιατρός δεν είναι δικαστής ή οικονομολόγος. Ο ιατρός, συστήνει την καλύτερη ιατρική λύση, όπως αυτή ανακοινώνεται στα μεγάλης κυκλοφορίας επιστημονικά περιοδικά και συνέδρια. Τα υπόλοιπα, ανήκουν στην κοινωνία, στην αγορά, στο υπουργείο και στο παγκόσμιο σύστημα που μας κυβερνά. Αυτά, είναι οι εχθροί του αρρώστου και όχι ο ιατρός.



Δε βλέπω, Δεν ακούω. Δε μιλάω;



Ανοίγω το ραδιόφωνο.

Μιλούν για την Eurovision, και την συμμετοχή της Ελλάδας. Λένε ότι θα κυκλοφορήσουν οσονούπω στο ραδιόφωνο τα υποψήφια τραγούδια, χωρίς να μας πουν τους συντελεστές τους, για να είναι πιο "καθαρή" η απόφασή μας, και να αφήσουμε μόνο το κριτήριο της ακοής, να αποφασίσει, χωρίς να επηρεάζεται από εμπάθειες, συμπάθειες ή λοιπές καρδιοπάθειες... Ψάχνω τη λέξη "vision" στο λεξικό έτσι από περιέργεια: διορατικότητα, οξυδέρκεια, οπτασία, όραμα, όραση, θέαμα, φάντασμα. Ποια να ταιριάζει άραγε καλύτερα ως μετάφραση της λέξης Eurovision;


Κλείνω το ραδιόφωνο. Ανοίγω την τηλεόραση (ναι, απέκτησα τηλεόραση!). Στον ΑΝΤ1.

Έχει συνέντευξη από τις μελαχρινές Top Modelες που θα πάρουν μέρος στο αυριανό Blackout. Το μόνο που τους νοιάζει, λέει μια χαριτωμένη δίμετρη, είναι... να μην νικηθούν από τις ξανθιές!


Αλλάζω επιτόπου κανάλι. Στη ΝΕΤ.

Έχει συνέντευξη του Στέλιου Ράμφου. Τον πετυχαίνω πάνω ακριβώς που έλεγε: λαός χωρίς μνήμη, του πρέπει Μνημόνιο...


Το Black out άραγε να σημαίνει ότι δεν βλέπουμε την τύφλα μας ως λαός ή ότι, πού θα πάει, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα βροντοφωνάξουμε: Βλάκ-ες out ;

Το Eurovision άραγε να σημαίνει Ευρω-όραμα (ότι δηλαδή η Ευρώπη είναι ένα όραμα που δεν θα υλοποιήσουμε ποτέ) ή Ευρω-θέαμα (ότι δηλαδή έχουμε γίνει θέαμα σε όλη την Ευρώπη);

Το Μνημόνιο άραγε σε ποιο πράγμα ή σε ποια πραγματικότητα, αν θέλετε, αναφέρεται και λειτουργεί ως υπενθύμιση;


Ένα πράγμα θαρρώ, οφείλουμε να θυμόμαστε κάθε μέρα: ότι μια μέρα, όλοι μας θα πεθάνετε! (Όπως έλεγε και ο Δόγκανος...). Συνεπώς, αυτό που θα μείνει να ακούγεται από εμάς την ημέρα του θανάτου μας, δεν είναι τίποτε άλλο από μια απλή νεκρώσιμη ακολουθία να μας συνοδεύει...


"Requiem"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Αλκίνοος Ιωαννίδης



Μα πως δεν το έμαθα;
Το είπε το ραδιόφωνο, το είχα κλείσει
Το είπε η τηλεόραση, την είχα σπάσει
Το είπαν οι αρμόδιοι, δεν ψήφισα
Κι έμεινα εδώ.





Δεν ξέρω για πότε θα αρχίσω να ανοίγω κανένα κεφάλι...



U.S. Naive!



Έχουν διαφορά 6 μόνο χρόνια. Ο ένας γεννήθηκε το 1945 και ο άλλος το 1951.

Ο ένας, ο πιο μεγάλος, ο ΟΗΕ, στο άρθρο 26 περί της Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ισχυριζόταν:

"Η εκπαίδευση πρέπει να αποβλέπει στην πλήρη ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας και στην ενίσχυση του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιακών ελευθεριών. Πρέπει να προάγει την κατανόηση, την ανεκτικότητα και τη φιλία ανάμεσα σε όλα τα έθνη και σε όλες τις φυλές και τις θρησκευτικές ομάδες, και να ευνοεί την ανάπτυξη των δραστηριοτήτων των Ηνωμένων Εθνών για τη διατήρηση της ειρήνης".


Ο άλλος, ο Ναύαρχ(ιδ)ος εν αποστρατεία, Gary Roughed, λίγες μέρες πριν, κατά την παρουσίαση του νέου σουπερ-ντουπερ όπλου του U.S.Navy, ισχυρίστηκε:

"We should never lose sight of always looking ahead, looking to make our capability better, more effective, and as warriors, more lethal".


Δεν ξέρω ποιος έχει δίκιο. Σχεδόν συνομήλικοι, ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους τόσα χρόνια τώρα.

Εγώ ένα λέω και στους δυο: θέλει πολύ σοφία και τόλμη για να μετρηθεί η αξία της ανθρώπινη αξίας... με εκτοξεύσεις διακηρύξεων ή εκτοξεύσεις βλημάτων, στόχος δεν επιτυγχάνεται!



It is high time we paid... attention and not money!



Τι συνειδητοποιώ τις τελευταίες μέρες: η φύση είναι πολύ σκληρή, υπακούοντας στον εξίσου σκληρό κανόνα της φυσικής επιλογής, για την οποία πρωτομίλησε ο παππούς Δαρβίνος.

Παράδειγμα: ένα ζώο αν τραυματιστεί κάπου στο γόνατο για παράδειγμα, δεν θα μπορεί να τρέξει, δεν θα μπορεί να κυνηγήσει για την τροφή του άρα θα αδυνατίσει και ελλείψει τροφής, θα α-τροφήσει τόσο, συνολικά ως οργανισμός, όσο και περιοχικά ως μέλος που έχει τη βλάβη και δεν χρησιμοποιείται. Ασιτία και Αχρησία, οδηγούν σε Ατροφία! Άρα, μιλάμε, για ένα αδύναμο -πλέον- πλάσμα, που καθίσταται ευάλωτο αφενός διότι μόνο του δεν μπορεί να αποκτήσει τροφή, αφετέρου διότι μειονεκτεί απέναντι σε άλλα ζώα-φυσικούς εχθρούς του, που το κυνηγούν και έχουν τελικά ένα πλεονέκτημα!

Για να το πούμε διαφορετικά και σκληρά: η φύση δεν συγχωρεί εύκολα τα λάθη και τις αναποδιές ή τις ατυχίες. Ο αδύναμος είναι σχεδόν καταδικασμένος. Ο ανίσχυρος νικιέται από τον ισχυρό. Σας ακούγεται καπιταλιστικός ο χαρακτήρας της φύσης; Όχι, αν σκεφτούμε ότι πάντα κάθε είδος, έχει ένα αντίπαλο δέος, που περιμένει την ώρα και τη στιγμή της κακοτυχίας, ώστε να αποκτήσει πλεονέκτημα και να ωφεληθεί για μια θέση στην αλυσίδα της επιβίωσης. Άρα, η δικλίδα ασφαλείας αυτής της αλυσίδας της ζωής, είναι ότι δεν πρόκειται για ευθεία, αλλά κλείνει στις άκρες τις, δημιουργώντας έναν άρρηκτο κύκλο, το κάθε στοιχείο του οποίου έχει την ίδια δυναμική με τα υπόλοιπα ως προς την ανάπτυξη και τον πολλαπλασιασμό, ενώ ένθεν και ένθεν ασκούνται ίσες δυνάμεις πίεσης, διατηρώντας έτσι την πολυπόθητη συνολική ισορροπία. Πρόκειται για τον κύκλο της ζωής που επί δισεκατομμύρια χρόνια κυλούσε αμέριμνος στο περιβάλλον.

Αυτός ο κύκλος, δυστυχώς παρέμενε κύκλος, μέχρι την εμφάνιση του ανθρώπου, που «έσπασε» τα δεσμά του, τα οποία για κακή μας τύχη ήταν οι αλυσίδες της ζωής, και αποφάσισε να πορευτεί μόνος του, έχοντας νικήσει κάθε αντίπαλο δέος, στην μακρά πορεία της ζωής.

Η κοινωνία της φύσης, όσο σκληρή και αν μας φαίνεται, βρίσκει χιλιάδες χρόνια τώρα την ισορροπία της, ενώ η κοινωνία του ανθρώπου βρίσκεται ακόμα σε φάση αναζήτησης… Το τραγικό είναι ότι η αυτή η προσπάθεια του ανθρώπου (όπως την πιστεύει ο ίδιος), απειλεί να εκτρέψει την τόσο μακραίωνη ισορροπία της φύσης!

Η κοινωνία του ανθρώπου πάντως, διατείνεται ότι στηρίζεται σε μια βασικότατη διαφορά από αυτήν των ζώων: βοηθά τους ανήμπορους, προστατεύει τους ανίσχυρους και αδύναμους. Αλήθεια είναι έτσι;

Τυχαία, διάβασα σήμερα ένα άρθρο του New England Journal of Medicine, που κατέληγε στο εξής συμπέρασμα, το οποίο πιστεύω είναι η καλύτερη απάντηση στο ερώτημα που μόλις θέσαμε:

«If the measure of a good society is how it treats its sickest and most vulnerable, it is high time we paid attention to the elements in our society that are sorely missing the mark.»


(What's the Alternative? The Worldwide Web of Integrative Medicine
Ranjana Srivastava, F.R.A.C.P.
N Engl J Med 2012; 366:783-785 March 1, 2012)






"Η σειρά μας"
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμις Καραμουρατίδης
Ερμηνεία: Ρίτα Αντωνοπούλου


(Αν ξανακούσω από κάποιον ότι δεν βγαίνουν σήμερα νέοι αξιόλογοι καλλιτέχνες, όπως οι Καραμουρατίδης-Ευαγγελάτος, μα το Θεό, θα κατεβάσω καντήλια...)