Κόκκινες μυτούλες!
18:45' απόψε και χτυπά το κουδούνι. Ανοίγω. Δύο κοριτσάκια, το ένα γύρω στα 7 και το άλλο γύρω στα 5, με κόκκινα μαγουλάκια και μυτούλες από το κρύο, με ρωτούν με αμείωτο πάθος:
- Να τα πούμε;!
- Καλά, με τέτοιο κρύο, ακόμα τα λέτε από το πρωί; ανταπάντησα.
Αμέσως όμως θυμήθηκα τα δικά μας κατορθώματα, τότε που η ημέρα των καλάντων, ήταν ημέρα επικίνδυνων αποστολών! Ξύπνημα από νωρίς το πρωί, επί τάπητος το επιχειρησιακό σχέδιο δράσης και εξόρμησης, χωρισμός του χωριού σε γεωγραφικά διαμερίσματα με τέτοια στρατηγική που θα ζήλευαν και οι πιο μεγάλοι πολέμαρχοι της Ιστορίας, για να μπορούμε να τα ελέγξουμε καλύτερα και να τους επιτεθούμε πιο οργανωμένα, προτάσεις για το πώς θα μοιράσουμε τα λάφυρα, ακόμα ακόμα πού θα επενδύσουμε τα λάφυρα του πολέμου (από τότε μάλλον δεν πολυπιστεύαμε στον ερχομό του Άι-Βασίλη και στηριζόμασταν στο plan B, δηλαδή στα καλάντια κέρδη...).
Τι το μαγευτικό είχε τότε αυτή η συμπεριφορά μας; Τι κινητοποιεί σήμερα δυο κοριτσάκια, εν μέσω γερού κρύου, να περπατήσουν τουλάχιστον τη μισή Μυτιλήνη;
Θεωρώ ότι η απάντηση είναι η ίδια: ο ενθουσιασμός της πρώτης πληρωμής. Το αντάλλαγμα δηλαδή για μια υπηρεσία που παρέχεται. Ενώ σήμερα, στον κόσμο των χρηματοοικονομικών κολοσσών, η αξία αυτού το κατορθώματος εστιάζεται σχεδόν αποκλειστικά στο ίδιο το αντάλλαγμα, στον κόσμο των παιδιών όπου επικρατούν άλλοι νόμοι, εστιάζεται σχεδόν αποκλειστικά στην ίδια την υπηρεσία, ως απόδειξη παραγωγικότητας και αυτονομίας. Τα παιδιά με τα κάλαντα, μπαίνουν στον κόσμο των μεγάλων, "δουλεύουν" σκληρά, παράγουν έργο και αμοίβονται για αυτό. Τα παιδιά νοιώθουν ότι παράγουν και δημιουργούν και έτσι αυτονομούνται -έστω και για μια μέρα- από τον ποδόγυρο της μάνας τους. Τα παιδιά νοιώθουν ότι έχουν αξία και μπορούν να συμμετάσχουν σε αυτήν την κοινωνία.
Τα παιδιά θέλουν και μπορούν να νοιώσουν δημιουργικά. Αρκεί ετούτη η κοινωνία να τους το επιτρέψει. Ας είναι μια ευχή -σε συνέχεια του προηγούμενου Post- για το νέο έτος. Διότι τα κάθε λογής παιδιά είναι το νέο έτος.
Ετικέτες
Κοινωνία
Μεσ-ολο-βιον!
Από μέρες ψάχνω μια καλή ευχή να ακούσω για το νέο έτος που καταφτάνει. Όπου και να πάω, ακούω συνέχεια το μονότονο ό,τι επιθυμείς και επιβεβαιώνομαι ότι ουδέν το πρωτότυπο! Αναρωτιέμαι άραγε, ξέρουμε τι πραγματικά επιθυμούμε; Πιο πριν όμως ίσως έχει σημασία να απαντήσουμε ένα άλλο ερώτημα: το ποιοί πραγματικά είμαστε, ή αλλιώς τι είδους δημιουργήματα είμαστε;
Να όμως μια αξιόλογη πρόταση για το νέο έτος που συνοψίζει εν ολίγοις κάποιους προβληματισμούς που έχουν εκτεθεί και στο blog αυτό...
Ευχαριστώ τον Τειρεσία για το βίντεο αυτό.
Υγεία και δημιουργία σε όλους!
Υ.Γ.: Ακούγοντας τις ειδήσεις περί "τρομοκρατικών χτυπημάτων" σε Ελλάδα και Μπουένος Άιρες, συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά δεν είναι παρά τα δημιουργήματα μερικών άπληστων, απρόσωπων εξουσιαστών, παχύδερμων απάνθρωπων και άνανδρων όρθιων σωμάτων, που ό,τι έσπειραν από τις δερμάτινες καρέκλες τους εκεί ψηλά, θερίζουν. Δημιουργικότητα είναι και το να βάζεις βόμβες κύριοι, μιας και δεν σου απόμεινε τίποτε άλλο, καθώς όλα σου τα έχουν πάρει. Όλα, εκτός από ένα: τον θυμό σου. Και αυτός εκτός από το να καταστρέφει, δημιουργεί. Δημιουργεί νέες πραγματικότητες για τις οποίες όλοι οφείλουμε να προετοιμαστούμε.
Ετικέτες
Εκπαίδευση-Παιδεία,
Κοινωνία,
Φιλοσοφία
Ο χρόνος θα δείξει...
Πρόσφατα είχα διαβάσει στο βιβλίο Εισαγωγή στην Πραγματολογία, γνωστικές και κοινωνικές όψεις της γλωσσικής χρήσης, του Κώστα Κανάκη, καθηγητή γλωσσολογίας στο τμήμα μας, σελ. 207-208, τα εξής:
"...Η μεταφορική εννοιολόγηση του χρόνου με τοπικούς όρους δείχνει ότι διαγλωσσικά το κυρίαρχο μοντέλο είναι αυτό που βασίζεται στις μεταφορές: ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ και ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΩ ΜΑΣ (Lakoff & Johnson 19980, Lajoff 1993).
Παραδείγματα:
- Έρχεται η άνοιξη όπου να 'ναι, ζέστανε ο καιρός.
- Πέρασε και αυτή η αποκριά.
- Πάει ο παλιός ο χρόνος.
- Πλησιάζει το τέλος της χρονιάς.
- Την προηγούμενη βδομάδα ήμουν χάλια.
Όμως, πρόσφατη έρευνα των Nunez & Sweetser για τη γλώσσα των Aymara (διαβάστε κυρίως το unique features) των Άνδεων, υποστηρίζει ότι σε αυτή τη γλώσσα το μοντέλο του χρόνου είναι στατικό και όχι δυναμικό, με συνέπεια ότι οι βασικές μεταφορές είναι ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΩ ΜΑΣ και ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ. Αυτό φαίνεται τόσο από τις γλωσσικές εκφράσεις όσο και από τις χειρονομίες που συνοδεύουν το λόγο των ομιλητών της Aymara. Η εξήγηση που δίνεται σε αυτό το φαινόμενο είναι ότι α) το παρελθόν είναι γνωστό ενώ το μέλλον άγνωστο και β) η όραση συνδέεται άμεσα με τη γνώση του κόσμου. Σε αυτή τη βάση το παρελθόν είναι μπροστά μας γιατί είναι ήδη γνωστό και εντός του οπτικού πεδίου, ενώ το μέλλον πίσω γιατί είναι άγνωστο και άρα εκτός οπτικού πεδίου."
Δεν είχα συνειδητοποιήσει όμως τη μαγεία αυτής της καταγραφόμενης γλωσσικής συμπεριφοράς, μέχρι απόψε το βράδυ, όταν τυχαία διαβάζοντας μια διάλεξη του Stephen Hawking ήρθα αντιμέτωπος με μια πληροφορία αρκετά γνωστή σε μένα, αλλά φαντάζομαι και στο ευρύ κοινό (αρχή 13ης παραγράφου):
"As we look out at the universe, we are looking back in time, because light had to leave distant objects a long time ago, to reach us at the present time").
Τότε αμέσως μου ήρθε στο νου το προηγούμενο απόσπασμα για τη φυλή των Aymara και φωτίστηκε το μυαλουδάκι μου... Μερικά πράγματα, όσο αντιφατικά και αν φαίνονται, όσο διαφορετικά ή ξένα, δεν πρέπει να τα κατακρίνουμε. Κάτι ή κάποιος που ξεφεύγει από το σύνηθες, μην το κατακρίνουμε με περισσή ευκολία, ως το μαύρο πρόβατο. Αν εμείς οι δυτικοί (ο χαρακτηρισμός δεν αφορά τους ανατολίτες Έλληνες φυσικά...) θεωρούμε ότι κατέχουμε πρωτοκαθεδρίες σε πολλούς τομείς, ίσως ήταν καλύτερα να κρατάμε μικρότερο καλάθι και να βάφουμε τα αυγά με μπογιές και όχι με πορδές... Μπορεί μια μικρή κοινωνία, που δεν την ξέρει κανείς, να βρίσκεται πιο κοντά στις αλήθειες του σύμπαντος από ότι εμείς οι υπόλοιποι οι "σπουδαγμένοι", με τα πτυχία, τα PhD, τα MsC, τα μπακαλορεά, τους μπακαλιάρους σκορδαλιά, τα iPhones, τα άει-στο-διάβολο, τα άει-πνίξου-τελικά-facebook, κοκ...
Γιαυτό σας λέω και σας ξαναλέω αγαπητοί μου, δεν έχει σημασία το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα παραχθεί η παιδεία, αλλά η έμπνευση μέσα από την οποία θα γεννηθεί, θα ωριμάσει και θα καρποφορήσει...
Οι Aymara στα χωράφια τους,
και ο Hawking στο Cambridge του,
μίλησαν για το ίδιο πράγμα: ότι μπορούμε να αντικρύσουμε κατάματα μόνο το παρελθόν μας. Όλα αυτά που ξέρουμε και για τα οποία μπορούμε να μιλήσουμε είναι μόνο το παρελθόν. Τα υπόλοιπα ανήκουν στις καφετζούδες και στις κυράτσες που μας πληροφορούν για το τρομακτικό μας μέλλον... Αλήθεια άραγε, πώς θα βλέπαμε τους εαυτούς μας αν κοιτάζαμε από το μέλλον;
Ετικέτες
Ανθρωπολογία,
Εκπαίδευση-Παιδεία,
Φιλοσοφία,
Φυσική,
Hawking Stephen
Συναισθημα(θημα)τικά εμπλεκόμενος...
Τα σύνολα στα σύγχρονα μαθηματικά κατέχουν μεγάλη σπουδαιότητα. Στην πραγματικότητα, πολλά από τα μαθηματικά πεδία, όπως οι αριθμοί, οι σχέσεις, οι συναρτήσεις, ορίζονται με βάση τα σύνολα.
Στις αρχές του 20ού αιώνα οι Zermelo και Fraenkel θεμελίωσαν τα σύγχρονα μαθηματικά, προσδιορίζοντας μια σειρά αξιωμάτων, 8 στον αριθμό, που αποτελούν το αλφάβητο, τη γραμματική και το συντακτικό για τη γλώσσα των μαθηματικών.
Δύο από αυτά τα αξιώματα τα θεωρώ εξαιρετικά σπουδαία:
1) Το αξίωμα του κενού συνόλου: «υπάρχει ένα σύνολο που δεν περιέχει κανένα στοιχείο και είναι μοναδικό αυτό το σύνολο».
και
2) Το αξίωμα του ζευγαρώματος: «αν έχουμε δυο ή περισσότερα στοιχεία τότε υπάρχει ένα σύνολο που περιέχει τα στοιχεία αυτά».
Με αυτά τα αξιώματα και με το αξίωμα του απείρου ορίζονται οι πολύ γνωστοί στην καθημερινότητά μας φυσικοί αριθμοί. Πώς; Να πως:
∅ := 0
(όπου το "∅" είναι το κενό σύνολο, ":=" είναι το ορίζω και "0" είναι το μηδέν, άρα η παραπάνω μαθηματική φράση με λόγια θα ήταν «το κενό σύνολο το ορίζω ως το μηδέν»)∅ U {∅} = 0 U {0} := 1
(όπου "U" σημαίνει μαζί και "{}" σημαίνει σύνολο, οπότε η παραπάνω μαθηματική φράση με λόγια θα ήταν «το μηδέν μαζί με το σύνολο που περιέχει το μηδέν, το ορίζω ως το ένα», ή αλλιώς με πιο πολλά λόγια το ίδιο πράγμα θα το έλεγα ως εξής: «το κενό σύνολο μαζί με το σύνολο που περιέχει το κενό σύνολο το ορίζω ως το ένα»)1 U { ∅ U{∅} } = 1 U { 1 } := 2
(όπου η μαθηματική φράση αυτή θα ήταν «το ένα μαζί με το σύνολο που περιέχει το ένα το ορίζω ως το δύο» ή αλλιώς με ακόμα πιο πολλά λόγια: «(το κενό σύνολο μαζί με το σύνολο που περιέχει το κενό σύνολο) μαζί με το σύνολο που περιέχει (το κενό σύνολο μαζί με το σύνολο που περιέχει το κενό σύνολο), το ορίζω ως το δύο»)Και ούτω καθ’ εξής για το 3, 4, 5…
Τι έγινε δηλαδή αγαπητοί μου; Από το κενό σύνολο, δηλαδή το σύνολο που δεν περιέχει τίποτα, φτάσαμε να δημιουργήσουμε τους άπειρους αριθμούς! Με άλλα λόγια από το τίποτα, φτάσαμε να μιλάμε για το άπειρο… Ανθρώπινο μυαλό τι έχεις πλέξει και -πολύ περισσότερο- πού μας έχεις μπλέξει;!
Ακόμα πιο αναλυτικά ας δούμε όμως αυτήν την συναρπαστική πορεία του ανθρώπινου νου.
Βήμα 1. Το "τίποτα" ο άνθρωπος το έκλεισε σε σύνολο και το ονόμασε "το σύνολο που περιέχει το τίποτα", δηλαδή το κενό σύνολο. Αυτό το έκανε, γιατί δομικά το μυαλό μας αρέσκεται να ομαδοποιεί και να βάζει τις πληροφορίες σε κουτάκια-σύνολα. Έτσι, απλοποιεί τα πράγματα και τα ερεθίσματα με τα οποία βομβαρδίζεται, εξοικονομώντας χρόνο και ενέργεια. Υπακούει συνεπώς, και στο νόμο της φυσικής εξέλιξης (που θέλει να έχει εξελικτικό προβάδισμα ένα ζώο που μπορεί να αντιλαμβάνεται ταχύτατα εχθρούς και φίλους του περιβάλλοντός του και να κατατάσσει επεξεργαζόμενο με πολύ λίγες σκέψεις τα ερεθίσματα που δέχεται), αλλά και στο νόμο της φυσικής (σκέτο) που θέλει να τηρείται η αρχή της ελάχιστης ενέργειας. Στην πραγματικότητα ο νόμος της φυσικής περί ελάχιστης ενέργειας, είναι ενταγμένος στο νόμο της βιολογίας περί φυσικής εξέλιξης.
Βήμα 2. Με βάση το αξίωμα του ζευγαρώματος, ο ανθρώπινος νους, (και εδώ ίσως κάνει το πιο μεγάλο και μαγευτικό του άλμα), όταν έχει να παίξει με ένα μόνο παιχνίδι-σύνολο (το κενό σύνολο, το οποίο μην ξεχνάμε ότι είναι μοναδικό, υπάρχει σε μια κόπια δηλαδή εξ’ ορισμού), αντί να πλήξει και να παίζει μονότονα με αυτό, φαντάζεται ότι το παίρνει δυο φορές, σαν να ήταν δυο διαφορετικά παιχνίδια και τα παίζει μεταξύ τους! Αυτό οφείλεται στην συναρπαστική αφαιρετική ικανότητα του ανθρώπινου μυαλού. Δηλαδή τι έκανε ο άνθρωπος; Πήρε μια φορά το κενό σύνολο και το ξαναπήρε και δεύτερη φορά στο μυαλό του, σαν να έπαιρνε ένα άλλο σύνολο, (μόνο που τότε, στις απαρχές του αυτοπροσδιορισμού μας ως ανθρώπινο είδος, δεν γνωρίζαμε άλλο παιχνίδι εξόν από το ένα και μοναδικό "κενό σύνολο") και έπαιξε σαν να είχε δυο παιχνίδια! Φοβερό; Έτσι έπλασε έναν δικό του κόσμο, αυτό του ζευγαρώματος και του ταιριάσματος, που του επέτρεπε να παίρνει ό,τι θέλει όσες φορές το θέλει και σε όσους συνδυασμούς το θέλει. Άρα με βάση το αξίωμα του ταιριάσματος, ο άνθρωπος παίρνοντας μια φορά το κενό σύνολο και ξαναπαίρνοντας αφαιρετικά το ίδιο κενό σύνολο, παίρνοντας δηλαδή δύο φορές το ίδιο στοιχείο, (που στο μυαλό μας ανάγεται σαν να παίρνουμε δυο στοιχεία διαφορετικά) μπορεί να φτιάξει ένα νέο σύνολο, πάλι σκεφτόμενο με διάθεση απλοποίησης και γκρουπαρίσματος, που να περιέχει αυτά τα δυο στοιχεία. Το μυαλό προφανώς μετράει, με μια συμπεριφορά σύγχρονου οικονομολόγου που θέλει να έχει το ελάχιστο (ενεργειακό) κόστος, ότι σκέφτηκε-λειτούργησε δυο φορές (άρα κατανάλωσε ενέργεια δυο φορές), για να παίξει αυτό το όχι και τόσο σαχλό παιχνίδι, ασχέτως αν σκέφτηκε το ίδιο πράγμα και τις δυο φορές. Έκανε «κάτι» δυο φορές. Αυτό, από μόνο του όμως, αποτελεί ερέθισμα για το μυαλό μας, ώστε να θέλει να γκρουπάρει αυτό το παιχνιδάκι, και αν είναι δυνατόν να έχουμε μία πληροφορία που να αναφέρεται σε αυτό και όχι δυο πληροφορίες να μας ζαλίζουν την όμορφη ζωούλα μας, προς απλοποίησιν της οποίας γίνονται όλα... Άρα, αν πάρουμε κάτι δυο φορές, μπορούμε να το γκρουπάρουμε σε ένα νέο ευρύτερο σύνολο, που να χωρά και τα δυο αυτά στοιχεία, αλλά επειδή πρόκειται για το ένα και μοναδικό στοιχείο που λέγεται "κενό σύνολο", το να το πάρουμε δυο φορές, ουσιαστικά δίνει γέννηση σε ένα νέο σύνολο που περιέχει απλώς σαν μοναδικό "πραγματικό" στοιχείο, το ίδιο το κενό σύνολο. Συνεπώς, θεωρώ ότι η συνειδητοποίηση του συμβόλου {∅} είναι κομβική για την πορεία της ανθρώπινης σκέψης. Η ίδια διαδικασία αναπαράγεται και στο σύμβολο {1}, {2}, {3} κοκ.
Βήμα 3. Ο ανθρώπινος νους λοιπόν, ξεκίνησε από το τίποτα, δημιούργησε αφαιρετικά δομές και καταστάσεις που του επέτρεψαν να δημιουργήσει κάτι (που το κάτι στην ουσία είναι η ενασχόληση με το τίποτα), αυτό το κάτι μετά το έκανε βάση για να πατήσει πάνω του και να χτίσει ένα νέο κάτι και μετά να ξαναπατήσει πάνω του και να ξαναχτίσει ένα νέο κάτι. Ακολουθώντας αυτήν την μαγευτικά απλή μαθηματική ακολουθία δημιουργίας, κατόρθωσε το «τίποτα» να το ανάγει στα «πάντα» για την καθημερινότητά του. Θαυμάστε αυτό το ζούδι, (όπως λέμε και στο χωριό μου) και την απλούστατη πολυπλοκότητά του!
Ένα σχόλιο όμως ακόμα: ο άνθρωπος στο βήμα 2, προσπάθησε να ζευγαρώσει και να συνταιριάξει την ίδια του τη σκέψη. Αν και η διαδικασία αυτή ονομάζεται αφαιρετική, νομίζω ότι είναι τρομερά προσθετική σε αυτό που λέμε ανθρώπινη κοινωνία. Ο άνθρωπος κύριοι, έχει μέσα στο μυαλό του (ή στην ψυχή του αν αυτή η λέξη σας κρατά σε μεγαλύτερη συναισθηματική ισορροπία μέσα σας), το ζευγάρωμα, το γκρουπάρισμα, το από κοινού, το όμοιο. Κάπου εκεί έχει και την εξήγησή του και το ζευγάρωμα των ανθρώπων μεταξύ τους, οι οποίοι ψάχνουν το από κοινού και το όμοιο. Ο άνθρωπος, ζευγάρωσε την σκέψη του με την ίδια του τη σκέψη και έφτιαξε το δικό του σύμπαν, που λέγεται καθημερινότητα, για να αντιμετωπίσει το πραγματικό χάος του πραγματικού σύμπαντος που τον περιβάλλει και έτσι να αντισταθεί στην εντροπία. Ο άνθρωπος κατ’επέκταση, ζευγάρωσε την ύπαρξή του με μία ακόμα ίδια ύπαρξη, έναν ακόμη άνθρωπο, ακριβώς για τον ίδιο λόγο: για να αντισταθεί στο παρανάλωμα της φθαρτής του φύσης. Άντρας και γυναίκα, αρσενικό και θηλυκό, είναι εκ φύσεως προδιαγεγραμμένο να αναζητιούνται και να αποτελούν ίδια στοιχεία ενός συνόλου, του συνόλου που με λόγια έχουμε ορίσει ως ζωή. Άντρες και γυναίκες λοιπόν, δεν διαφέρουν, είναι ο ένας το αφαιρετικό αποτύπωμα του άλλου, που μαζί (U), από κοινού, όμοια, προσπαθούν να αντισταθούν. Η θρησκεία των χριστιανών αυτό το περιέγραψε με την απλοϊκή εικόνα της δημιουργίας της Εύας από τα πλευρά του Αδάμ. Η βιολογία αυτό το έχει περιγράψει ως τον αυτοδιπλασιασμό του DNA. Το ίδιο πράγμα με τον διπλασιασμό του DNA δεν είναι εξάλλου ο διπλασιασμός της ίδιας μας της σκέψης, (αφαιρετικά όπως εξηγήσαμε ανωτέρω); Αν το {∅} δεν είναι το παιδί αυτής της αυτοδιπλασιαζόμενης σκέψης περί κενού, τότε τι είναι;
Υ.Γ.1: Πρωτοσυνειδητοποίησα, σχεδόν έντρομος, την έννοια της αφαίρεσης, όταν κάπου στην Α’ Γυμνασίου, η καθηγήτρια μαθηματικών μας ρώτησε: ένα ευθύγραμμο τμήμα ΑΒ, σε πόσες ευθείες ανήκει. Όταν κανείς δεν απαντούσε στην τάξη, εγώ τράβηξα μια ευθεία που να περνά από τα σημεία Α και Β, και μετά με τον ίδιο χάρακα και τον ίδιο στυλό, ξανατράβηξα άλλη μια ευθεία πάνω στην ήδη υπάρχουσα ευθεία που είχα σχεδιάσει! Έτσι ήταν σαν να έβαλα δυο ευθείες, την μια καβάλα στην άλλη να κείτονται εκεί μπροστά μου. Οπότε απάντησα στο ερώτημα: άπειρες ευθείες έχουν αυτό το ευθύγραμμο τμήμα! Είχα βάλει, αφαιρετικά σκεφτόμενος, πολλές ευθείες να στοιβάζονται όλες σε άπειρο βάθος στο χαρτί. Κοιτώντας τες όμως σε προφίλ διάταξη, έβλεπα μόνο τις διαστάσεις της μίας και μοναδικής ευθείας που έκρυβε πολύ καλά από κάτω της όλες τις υπόλοιπες…
Υ.Γ.2: Πρωτοσυνειδητοποίησα, σχεδόν γαλήνιος, την έννοια του "τίποτα", όταν ένα καλοκαιρινό βράδυ, καθόμουν με φίλο αδερφικό στο Θησείο, απέναντι από την Ακρόπολη, και συζητούσαμε. Τότε, ψάχνοντας το νόημα της ζωής, ήρθαμε αντιμέτωποι με την σκέψη ότι δεν υπάρχει νόημα από μόνο του, αλλά ότι το φτιάχνεις εσύ. Υπάρχει μόνο το "τίποτα". Το τίποτα μαζί με τον άνθρωπο όμως αρκούν για να φτιαχτούν τα πάντα. Με άλλα λόγια, διαπιστώσαμε ότι δεν υπάρχει νόημα, αλλά κάτι άλλο, πολύ πιο όμορφο και δυνατό, που ακούει στο όνομα νοηματοδότηση. Εκείνο το βράδυ, μάλλον γαληνεμένοι από την κουβέντα, καθυστερήσαμε και έτσι έχασα για μόλις 5 λεπτά το τρένο που είχα κλείσει για Θεσαλλονίκη, οπότε έπρεπε να πάρω το επόμενο... Θυμάσαι ξιφομάχε; Χαχαχα!
Το Post αυτό αφιερώνεται σε έναν φίλο μαθηματικό και μιας και μιλάμε για σύνολα και συναισθήματα του αφιερώνω το κάτωθι:
Ετικέτες
Ανθρώπινες Σχέσεις,
Φιλοσοφία
Ερωτικός επαναπροσδιορισμός
Μάνος Χατζιδάκης: Ο έρωτας, είναι φανερό, σε βοηθάει ν' αυτοτιμωρείσαι. Θέλεις να ξεφύγεις ή θα προτιμήσεις την ατέλειωτη κόλαση των παθών;
Μωρίς Μπεζάρ: Ο έρωτας είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή. Αν καταφέρουμε να του ξεφύγουμε, μπορεί να νοιώσουμε ξαλαφρωμένοι και ήσυχοι. Μόνο που την ησυχία αυτή δεν τη θέλουμε, γιατί μοιάζει με τον θάνατο, είναι το αντίθετο της δημιουργίας. Η δημιουργία είναι αγωνία, όπως και ο έρωτας, αγωνία και καταστροφή και ταυτόχρονα μοναδικά εμπλουτιστικός. Έρωτας για μένα είναι ο μύθος του φοίνικα, που καίγεται για να ξαναζήσει, ν' αναστηθεί. Γι' αυτό και κάθε φορά ο έρωτας είναι μια αγωνία, που αρνιόμαστε μ'όλη μας την ψυχή αλλά εκείνος μας κατακτάει, καιγόμαστε για να ξαναγεννηθούμε.
(απόσπασμα της συνομιλίας του Μ.Χατζιδάκη με τον Μ.Μπεζάρ από το "Ο καθρέφτης και το μαχαίρι" του Μάνου Χατζιδάκι, εκδ. Ικαρος, σελ. 81, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)
Όποτε γεύεσαι τον έρωτα, αγοράζεις όλο το συνολάκι μαζί, φούστα-μπλούζα. Δεν γίνεται αλλιώς. Αγοράζεις τη χαρά μα και τη λύπη, την ευχαρίστηση μα και τον πόνο, την ικανοποίηση μα και την αγωνία. Πρόκειται για αλληλένδετα στοιχεία.
Η άλλη εναλλακτική είναι να μην αγοράσεις καθόλου αυτό το συνολάκι και να μείνεις μαγκούφης, δηλαδή μόνος, με τις σκέψεις σου και τα άδυτα της ψυχής σου να αναμοχλεύονται βασανιστικά, σχεδόν μέχρι εμετού, και να δημιουργούν μια απόπνοια μέλαινας χολής (κοινώς μελαγχολίας) στην καθημερινή σου ανάσα.
Το φαινόμενο της ζωής στηρίζεται σε, και ορίζεται από, δυο διαδικασίες: την αναπαραγωγή και την κίνηση. Ζωή χωρίς έρωτα είναι ζωή χωρίς κίνηση, δηλαδή ξαλαφρωμένη και ήσυχη, ζωή που "μοιάζει με τον θάνατο, είναι το αντίθετο της δημιουργίας", όπως είπε και ο Μπεζάρ. Έρωτας λοιπόν είναι το ισοδύναμο της ίδιας της δημιουργίας και της κίνησης και συνεπώς, ζωή χωρίς έρωτα, με βάση τον προηγούμενο συλλογισμό, δεν είναι ζωή.
Υ.Γ.: Το post αυτό αφιερώνεται σε όλους όσους πονάνε από τον έρωτα και εύχονταν ο πόνος να μην ήταν συστατικό του στοιχείο. Αγαπητοί μου, έρωτας χωρίς πόνο είναι σαν να λέμε ημέρα χωρίς φως... Αποδεκτείτε το και δείτε κατάματα το πραγματικό φως, αλλιώς υπάρχει σαν εναλλακτική και ο σκοταδισμός.
Ετικέτες
Φιλοσοφία,
Χατζιδάκις Μάνος
Que sera, sera!
Συντροφιά με μια κούπα ζεστό γάλα, με κέικ, με αναμνήσεις, με τηλέφωνα και μηνύματα να σκάνε από παντού, με αποτίμηση της χτεσινής συναρπαστικής γεμάτης βραδιάς, με μελωδίες από άλλη εποχή, (με το μαντολινάκι να πρωτοστατεί), και τα καλικαντζαράκια να κάνουν άνω κάτω το σπίτι, συμπεραίνουμε ένα πράγμα:
"Whatever will be, will be"
Ετικέτες
Doris Day
Αγέλαστη πολιτεία;
Το πιο ωραίο χριστουγεννιάτικο παραμύθι που έχω ακούσει, με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις...
Καλά Χριστούγεννα σε όλους!
Ετικέτες
Κατσιμίχα αφοί
Περί ου(;) ο λόγος...
Είναι ίσως το πιο σημαντικό εργαλείο μας.
Είναι ένα βασικό κομμάτι λειτουργίας μας.
Είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Είναι αυτό που έχουμε εμείς και δεν έχουν τα άλλα ζώα.
Είναι απίστευτα μαγικό το πώς γεννήθηκε.
Είναι συγκλονιστικό το πώς χρησιμοποιήθηκε.
Είναι έγκλημα το πώς εξευτελίζεται.
Είναι τόσο απύθμενο όσο τα τρίσβαθα της ψυχής μας.
Μας ακολουθεί από τότε που κλάψαμε για πρώτη φορά.
Χωρίς αυτό δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τους ανθρώπους,
μα και με αυτό, ανάθεμα και αν τους πολυκαταλαβαίνεις...
"Ανάθεμά σε"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Παντελής Θαλασσινός
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Παντελής Θαλασσινός
"...αχ πόσα θέλω να σου πω μα δεν υπάρχουν λόγια..."
Ετικέτες
Ανθρώπινες Σχέσεις
Ορθοπεταλιές!
Ένα σχόλιο για το προηγούμενο post:
έτσι όπως πάμε, με την κρίση στην κεφάλα μας και την επερχόμενη κοινωνική αποσύνθεση, όλοι στο τέλος, θέλοντας και μη, θα κυκλοφορούμε με ποδήλατo, όπως κάνουν οι αλλοδαποί εδώ εις Μυτιλήνη...
Οπότε, μην φοβάστε αγαπητοί μου ποδηλατόφιλοι, ήγγικεν η ώρα για ορθοπεταλιές!!!
"Το ποδήλατό μου"
Στίχοι: Άρης Δαβαράκης
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Ερμηνεία: Κώστας Μακεδόνας
Στίχοι: Άρης Δαβαράκης
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Ερμηνεία: Κώστας Μακεδόνας
Ετικέτες
Αντι-πόλεμος,
Μακεδόνας Κώστας
!Tango!
..."To describe the tango in twentieth-century culture is not to perceive a dance alone, but to realize concepts of gender, sexuality, physicality and sensual desire in pre-Millennial times. Like other phenomena of significance to the century, the tango's principles are not wholly fixed. One can still dispute the exact equilibrium beteween male and female, violence and control, but the continuing uncertainty regarding its meaning is another warrant for its cultural importance. Further, the tango seemed ot come from an illicit and deprived culture, with elements of destitution and coarseness. The century's special privilege is given only to that which still carries overtones of lust and earth. [...] The tango's passionate dance has become a compelling metaphor of the modern. Hence, there will never be a last tango; the tango is the ceaseless dance that we may choose to call death, that we affirm as sensual expression, that we gauge as political or individual liberty, that we see as life, and that we cannot stop."
(σελ. 196 από το υπέροχο βιβλίο 'tango' των Simon Collier, Artemis Cooper, Maria Sysana Azzi, Richard Martin)
Με αυτό το βιβλίο κατάλαβα γιατί μου αρέσει τόσο πολύ το τάνγκο!
Γιατί ενσαρκώνει τόσο βαθειά τις σχέσεις μεταξύ των δυο φύλλων, γιατί τις οπτικοποιεί σε ένα παιχνίδι ήχων, κινήσεων, νοημάτων και υπονοημάτων, αγγιγμάτων, συναισθημάτων, γιατί αποτυπώνει την πραγματική σχέση του άνδρα και της γυναίκας όπως έχει αποτυπωθεί στο μικρό μου μυαλουδάκι, εδώ και καιρό... Όσο και αν φαίνεται παράξενο, μέσα από αυτό τον χορό που ξεχειλίζει ανδρισμό, αναδεικνύεται η γυναικεία ικανότητα και ανωτερότητα και όχι το αντίθετο! Ναι, ναι... μην σας φαίνεται παράξενο.
Ο άνδρας, κατά την ταπεινή μου γνώμη και πιθανόν εξοργίζοντας πολλούς ομόφυλλους, είναι κατώτερο εξελικτικά ον από την γυναίκα. Εμείς έχουμε κύριοι όλα και όλα πέντε κουμπιά λειτουργίας, και πολλά λέω! Αυτές, έχουν... ούτε οι ίδιες ξέρουν πόσα κουμπιά λειτουργίας! Μπορούν να μαγειρεύουν, να σιδερώνουν, να βάφουν τα νύχια, να μιλάνε στο τηλέφωνο, να κανονίζουν τα αυριανά τους ραντεβού, να διαβάζουν τα άστρα, να παρακολουθούν τις απογευματινές εκπομπές, να σκέφτονται τι θα φορέσουν το βράδυ, και όλα αυτά όχι απλώς ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ αλλά και αποτελεσματικά αγαπητοί μου! Τι να πώ; Άβυσσος πραγματικά!
Πίσω στο τάνγκο τώρα: παρότι φαίνεται ότι ο άνδρας είναι αυτός που κατευθύνει και έχει εξουσιαστικό ρόλο στην κίνηση των σωμάτων, αφού αυτός πρώτος δίνει την κίνηση, η μαγεία αγαπητοί μου συνχορευτές, δεν είναι εκεί, αλλά στον άλλο πόλο, στη γυναίκα. Αν ο ρόλος του άνδρα εξαντλείται στο να δώσει στην ντάμα του όποια κίνηση του κατέβει στην κούτρα, εκείνη πρέπει να κάνει ταυτόχρονα δυο πράγματα: 1) να αντιληφθεί ό,τι έχει στο κεφάλι του ο καβαλιέρος και 2) να απαντήσει σε αυτήν την κίνηση, με ειδικά στολίσματα, σκέρτσια και νάζια. Άρα σε κάθε κίνηση του καβαλιέρου, η ντάμα πρέπει και να την αντιληφθεί αυτήν την κίνηση, αλλά και να απαντήσει με ανάλογο ύφος, δηλαδή οφείλει να κάνει δυο κινήσεις, με τέτοια μάλιστα χάρη που να ταιριάζει στην όλη χάρη -ας είναι και άχαρη- του καβαλιέρου, τηρώντας τον κανονισμό της ομοιομορφίας της κίνησης των δυο σωμάτων, σαν να ήταν ένα.
Γι'αυτό σας λέω. Η γυναίκα, ως ανώτερη, μπορεί να μπει σε αυτόν τον απαιτητικό ρόλο, της ντάμας, του "ακολούθου", που απαιτεί ταχύτητα και οξύνοια, ώστε να γίνει αντιληπτό και να απαντηθεί ό,τι ο καβαλιέρος δίνει με μία μόνο κίνηση. Δεν νομίζω όμως ότι ο καβαλιέρος δύναται να κάνει κάτι παρόμοιο...
Άρα την επόμενη φορά που θα αντικρύσετε χορό τάνγκο, παρατηρήστε με προσοχή σας παρακαλώ αυτά τα πλάσματα και τις θείες ικανότητές τους, όπως αυτές ξετυλίγονται από τον συγκεκριμένο χορό...
Υ.Γ.: Σήμερα ήθελα να γράψω για πολιτική, αλλά όταν είδα το κάτωθι βίντεο, είπα: δεν γαμιέται και η πολιτική; Καλύτερο το τάνγκο! Υγιαίνετε.
Ετικέτες
Ανθρώπινες Σχέσεις,
Τάνγκο
Έ-κληση νευρολογικών αντανακλαστικών!
Χτες διάβασα το κάτωθι ηλεκτρονικό μήνυμα από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου:
"Προς τους φοιτητές των Πανεπιστημιακών Τμημάτων του Παν/μίου Αιγαίου
Σας ενημερώνουμε ότι οι Γραμματείες των Τμημάτων του Ιδρύματος θα χορηγούν απλές βεβαιώσεις σπουδών, βάσει των οποίων πιστοποιείται η φοίτησή σας στο Ίδρυμα, και στους γονείς σας, κατόπιν αιτήσεως αυτών, εφόσον αυτές ζητούνται για λόγους φορολογικούς ή λόγους είσπαραξης επιδομάτων (σχετική Νομοθεσία Ν. 2472/97).
Εκ μέρους της Κεντρικής Δ/νσης Σπουδών και Φοιτητικής Μέριμνας"
Επειδή δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς τι θέλει να πει ο ποιητής - συντάκτης του μηνύματος αυτού, και θέλοντας να εξετάσω τα αντανακλαστικά του Πανεπιστημίου Αιγαίου, με το να τους προκαλέσω λιγάκι, έστειλα το κάτωθι σαν απάντηση:
"Κύριοι και κυρίες της Κεντρικής Δ/νσης Σπουδών και Φοιτητικής Μέριμνας, θα μπορούσατε να μου πείτε ακριβώς τι εννοείτε με αυτό το μήνυμα που στέλνετε;
Θέλετε να πείτε ότι θα χορηγούνται οι βεβαιώσεις σπουδών "υπό τον όρο να" ζητούνται για φορολογικούς λόγους και μόνο;
ή
ότι θα χορηγούνται οι βεβαιώσεις σπουδών "αφού" ζητούνται για φορολογικούς λόγους;
Είναι δυο διαφορετικές έννοιες, προερχόμενες από δυο διαφορετικές χρήσεις του όρου "εφ'όσον" (1.υπο τον όρο να, 2. αφού, λεξικό Μπαμπινιώτη, σελ.704).
Παρακαλείστε λοιπόν - όπως ταιριάζει καλύτερα σε χώρο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης εξάλλου- να είστε πιο ακριβείς στις διατυπώσεις σας!
Με εκτίμηση,
Τρογκάνης Στράτος
Α.Μ. 15108158
φοιτητής, 3ο έτος, τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας
τηλ.69........"
Σας πληροφορώ λοιπόν, ότι δεν πέρασαν 10 λεπτά από την ώρα που έστειλα την απάντηση (να τονίσω ότι ήταν περίπου 19.00 Δευτέρα απόγευμα, και έξω η βρόχα έπεφτε ράιτ θρου και το κρύο περόνιαζε κοντά στους 2 βαθμούς κελσίου) και χτύπησε το κινητό μου! Ήταν η διευθύντρια της Δ/σης Σπουδών και Φοιτητικής Μέριμνας και αφού μου συστήθηκε μου είπε ότι δεν καταλάβαινε τι εννοώ με τη λέξη "αφού" και προσπάθησε να μου εξηγήσει το νόημα του mail που είχε στείλει. Επίσης τόνισε ότι και η ίδια είναι απόφοιτη φιλολογικής σχολής και ειλικρινά δεν καταλάβαινε τι είναι αυτό που δεν καταλάβαινα, μιας και τα γραφόμενά της ήταν ξεκάθαρα. Εγώ προσπάθησα να της εξηγήσω τον προβληματισμό μου και δια τηλεφώνου, δεν φάνηκε να τα κατάφερα όμως... Η συζήτηση κινήθηκε σε πολύ ήρεμο και ζεστό κλίμα ομολογουμένως, δεν έχω παράπονο. Παράπονο έχω από κάτι άλλο που μου είπε, κλίνοντας, σαν συμβουλή -όπως σημείωσε- μιας μεγαλύτερης προς έναν μικρότερο: είπε ότι δεν χρειάζεται να κατακρίνουμε αμέσως ένα λάθος που κάνει κάποιος σε έναν δημόσιο φορέα και δεν χρειάζεται να σπεύδουμε να αντιδράσουμε σε κάτι που μας φαίνεται λάθος...
Συμπεράσματα από αυτό το τηλεφώνημα:
1. Δεν περίμενα δημόσιος υπάλληλος σε θέση διοίκησης σε πανεπιστήμιο της χώρας, να δουλεύει Δευτέρα απόγευμα και να είναι ετοιμοπόλεμος όσον αφορά τα mail που δέχεται... Μπράβο πραγματικά στο πανεπιστήμιο Αιγαίου και στην συγκεκριμένη κυρία, που μου απέδειξαν -για μία ακόμη φορά- ότι το πανεπιστήμιο Αιγαίου έχει ακόμα υγιή αντανακλαστικά που εκλύονται με φυσιολογική ταχύτητα! Ειλικρινά δεν το περίμενα...
2. Και σας λέω ότι ναι, ήμουν λίγο δηκτικός στο mail μου και επιθετικός - τσαμπουκαλεμένος στο ύφος μου. Δεν είναι όμως συμβουλή αυτή που μου δίνεις κυρία μου! Δεν γίνεται ένας μεσήλιξ άνθρωπος, που έχει αρχίσει τον κατήφορο της κοινωνικής του ζωής, να συμβουλεύει έναν νέο, που μόλις τώρα αρχίζει να ανηφορίζει τη δική του κοινωνικής ζωή, να μην αμφισβητεί τόσο έντονα και τόσο απότομα κάτι που του φάνηκε λάθος... Η απάντησή μου, είναι γιατί όχι, παρακαλώ; Γιατί με συμβουλεύετε να μην εκφράζω επώνυμα, ευθαρσώς και την ώρα που γουστάρω να το εκφράσω, ό,τι θεωρώ ότι είναι στραβό και κουταμάρα; Μην σας πω μάλιστα, ότι επειδή δεν υπάρχει μια ανάλογη συμπεριφορά φτάσαμε εδώ που φτάσαμε... (Αυτή η σκέψη, πραγματικά δεν μπορώ να μην την συνοδέψω από μια άλλη σκέψη που μου γεννάται σχεδόν αυτόματα και αφορά -το 'χω ξαναπεί άλλωστε- τον κοινωνικό ορισμό του "χαφιέ". Θεωρούμε σήμερα ότι χαφιές και ρουφιάνος είναι αυτός που θα πάει στην πολεοδομία και θα καρφώσει τον γείτονά του ο οποίος χτίζει με παράνομη άδεια το τριώροφο μπροστά ακριβώς από το δικό του σπίτι... Τι παρωδία και τι κοροϊδία -άγνωστε- Θεέ μου;)
Επειδή ακριβώς μας μεγάλωσαν με το να μην μιλάμε και να μην αντιδράμε, ούτε για τα πιο μικρά ούτε για τα πιο μεγάλα θέματα, επειδή μας μπέρδεψαν με τα λόγια τους και ασαφοποίησαν τα νοήματά τους, επειδή δεν ακούν αυτά που θέλουμε να πούμε, επειδή δεν αρκούν αυτά που θέλουν να πουν, καταλήξαμε αγαπητοί μου να είμαστε μια γενιά που σπουδάζει διαρκώς και αγωνιά για την απόκτηση ολοένα και περισσότερων πτυχίων με μόνο κέρδος να αντιλαμβανόμαστε ένα και μόνο πράγμα: ότι η κοινωνία ετούτη δεν χρειάζεται πτυχία, αλλά ειλικρίνεια... Μας κορόιδεψαν αγαπητοί μου! Μας είπαν ψέμματα. Και πώς γίνεται να ακολουθήσουμε εμείς την ειλικρίνεια όταν όλη μας η ζωή έχει χτιστεί πάνω σε ένα ψέμα που μας δίδαξαν οι ίδιοι οι δάσκαλοί μας;
Πώς γίνεται να έχεις ειλικρίνεια, όταν δεν την έχουν τηρήσει ούτε κατά διάνοια, όλοι αυτοί που σου ζήτησαν να έχεις τρία πτυχία, δύο μεταπτυχιακά, ένα διδακτορικό, πτυχίο σε πέντε γλώσσες, σε καράτε, σε βαράτε, σε τάο τσινγκ, σε υπολογιστές, και εγώ δεν ξέρω σε τι άλλο; Πώς γίνεται να έχεις ειλικρίνεια, όταν σου πήραν τα καλύτερά σου χρόνια διαβάζοντας κλεισμένος στο σπίτι, χωρίς να σε αφήνουν να βγεις έξω να παίξεις στο χώμα και να ματώσεις ή να παίξεις "φτου ξελευθερία" ή "αλήθεια ή θάρρος"; Πώς γίνεται να έχεις ειλικρίνεια, όταν καταλήγεις να μεταμορφώνεσαι σε έναν πνευματικά ευνουχισμένο άνθρωπο, από το πολύ το πνεύμα (πρόκειται για το φαινόμενο overdose το λεγόμενο) που σου μετέδωσαν οι ίδιοι οι "δάσκαλοί" σου (ναι, για αυτούς μιλάω που ζητούσαν να κατεβάσεις απέξω ολόκληρα κεφάλαια βιβλίων και ολόκληρους τύπους, χωρίς να σε βάζουν να σκεφτείς λιγάκι με το φτωχό σου μυαλουδάκι);
Συμπέρασμα από τα συμπεράσματα της τηλεφωνικής κλήσης που δέχτηκα:
Χαίρομαι, κυρία μου εκ της Δ/σης Σπουδών, που ήσασταν στη θέση που έπρεπε να ήσασταν. Λυπάμαι όμως, που δεν ξέρετε πραγματικά τι να κάνετε σε αυτήν τη θέση που είσαστε.
Υγιαίνετε,
εκ της Δ/σεως του σπιτιού μου!
Με εκτίμηση,
astromonos
Ετικέτες
Εκπαίδευση-Παιδεία,
Κοινωνία
Για αγγειο(συγ)κινητικούς λόγους...
Σήμερα έκλαψα με αφορμή μια ταινία, όπως δεν είχα ξανακλάψει ποτέ.
Έκλαψα για την πουτάνα την τύχη που διαφεντεύει τη ζωή μας,
για αυτούς που έχω χάσει, για εκείνους που πρόκειται να χάσω,
για αυτούς που έχουν χάσει, για εκείνους που δεν πρόκειται να κερδίσουν ποτέ,
για τα συναισθήματα που μπλέκονται στο δίχτυ του χάους,
για την ατελή τελειότητά μας, για την απέραντη μοναχικότητά μας,
για την άδικη παρανόηση των νοημάτων, για την καταδίκη των παραστρατημάτων,
για τους κόμπους στο λαιμό, και τους κόμπους στο μυαλό,
για το φρούδο των ονείρων, για την πίστη των απείρων,
για την ενέργεια της κίνησής μας, για το αβέβαιο της δήλωσής μας,
για το ασήμαντο της ζωής μας, για το σπουδαίο της συνάντησής μας,
για της γενιάς μας τα κρίματα και των παπούδων μας τα ποιήματα,
για την ασημαντότητα των σκέψεών μου...
και το κενό των προορισμών μου...
Σήμερα έκλαψα με λιγμούς.
"When I look at you"
Miley Cyrus
Ετικέτες
Φιλοσοφία,
Miley Cyrus
Το κοινωνικό δίχτυ!
Αναδημοσίευση από το φύλλο της 9ης Δεκεμβρίου της "Καθημερινής" στη στήλη "Γράμματα Αναγνωστών":
"Εχουμε ανάγκη από στρατιώτες
Κύριε διευθυντά,
Στους σημερινούς ζοφερούς καιρούς που ο κόσμος αναζητεί απεγνωσμένα κομμάτι τόπου σταθερού για να «γαντζώσει» την ελπίδα του, δεν είναι λίγες οι φωνές που ακούγονται από παντού για την ευθύνη που βαραίνει την «πνευματική ηγεσία» του τόπου, να δώσει χέρι βοήθειας για την έξοδο από το αδιέξοδο.
Το κακό είναι ότι η κοινωνία περιμένει αυτή τη βοήθεια να έλθει υπό τη μορφή κάποιου οργανωμένου σχήματος, που θα ενσαρκώσει ένα νέο «αφήγημα» (μια λέξη που ταιριάζει σ' έναν λαό που είναι εθισμένος στο «παραμύθιασμα»), όπως είναι σήμερα του συρμού να ονοματίζεται το «όραμα» μιας κοινωνίας. Αυτού του τύπου η προσδοκία έχει σύμφυτο μέσα της το σπέρμα της ουτοπίας. Ποιος γνωστικός άνθρωπος σ' αυτόν τον τόπο, με αυτή την ιστορία και αυτό το παρελθόν αγνωμοσύνης και αχαριστίας από μέρους των πολλών και αρχομανίας και αλαζονείας από μέρους των ολίγων, θα θελήσει να μπει σε τέτοιου είδους περιπέτειες;
Με αυτό το σκεπτικό η «πνευματική ηγεσία» καλώς ποιεί και ουδέν πράττει.
Αυτό μπορεί να απαλλάσσει από τις ευθύνες τη συλλογικότητα αλλά όχι και την ατομικότητα. Και όσο και αν ακούγεται αντιφατικό, η κοινωνία μας έχει ανάγκη σήμερα από άτομα (προσωπικότητες) και όχι από φορείς (συνδικαλιστικού τύπου). Εις την απλήν ελληνικήν έχει ανάγκη από στρατιώτες - οπλίτες και όχι από στρατηγούς - επιτελείς. Πολλοί (και πολλές) είπαν ότι θα υπηρετήσουν τον τόπο ως στρατιώτες (αν εκεί τους τοποθετήσουν τα δημοκρατικά θέσμια), αλλά με τη στάση τους απλώς απέδειξαν την αλήθεια της σοφίας του λαού που λέει ότι «είναι βαριά η καλογερική».
Είναι κοινή η αντίληψη ότι η «Διανόηση» είναι κάτι το ιδεατό και αφηρημένο που θεωρεί τον κόσμο από τη δική της θεωρητική σκοπιά. Ανάμεσα στην «αυθόρμητη διακύμανση του τίποτα» της φυσιοκρατίας και στο «αδιανόητο τίποτα» του ησυχασμού πού να βρεθεί χώρος για την αναζήτηση του προσώπου του «πλησίον»;
Ενας βαθύς στοχαστής, αλλά και αυστηρός τιμητής των πάντων, προσδοκά κάποια αναθεώρηση του Συντάγματος που θα φέρει ως διά μαγείας την άνοιξη στη χειμαζόμενη Ελλάδα. Και όμως, υπάρχουν Ελληνες που παίρνουν το ζήτημα προσωπικά και πρακτικά.
Σίγουρα θα ήταν μεγάλη χαρά όταν μαθαίναμε ότι κάποιος από αυτούς είναι απλό αλλά ενεργό μέλος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, της Unicef, της Διεθνούς Αμνηστίας, της Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες ή όποιας άλλης οργάνωσης που υπηρετεί τον πόνο και τη δυστυχία των συνανθρώπων μας (όπως έκανε για παράδειγμα ο αείμνηστος Αντώνης Σαμαράκης).
Ποιος θα μπορούσε να μην αναγνωρίσει αφενός τη δυναμική συμβολή της συμμετοχής αυτής στο κύρος του φορέα που θα υπηρετούσε και αφετέρου την τεράστια δύναμη του παραδείγματος που θα έσπευδαν να μιμηθούν πλειάδα όση προσώπων, που έχουν τη διάθεση να συστρατευθούν για το καλό της χώρας; Τι πιο τρανταχτή απάντηση στους ντόπιους και ξένους καλοθελητές που με μοχθηρία ψιθυρίζουν ότι «στην Ελλάδα όλοι τα παίρνουν»; Μήπως η άνθηση και η πρόοδος αυτών των επιμέρους οργανισμών θα είχε αντίκτυπο και στη λειτουργία του μεγάλου Οργανισμού, της Ελληνικής Κοινωνίας;
Πολύ πιθανόν ναι. Αλλά αυτό προϋποθέτει, όχι αναθεώρηση του Συντάγματος, αλλά της «καθεστηκυίας» λογικής μας: «Τι παραπάνω μπορεί να κάνει ένας πνευματικός άνθρωπος, παρά να μιλάει και να γράφει», διερωτήθηκε ένας σύγχρονος στοχαστής. Απλούστατα, να παράγει «ποιήματα». Αλλά αυτά να είναι αποτελέσματα όχι μόνον του «λέγειν» αλλά και του «ποιείν»."
Ανδρεας Κ. Ντεληθεος - Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Και ρωτάω εγώ, για να συνεχίσουμε την συζήτηση:
- Πώς θα επέλθει το πολυπόθητο ποιείν; Πώς ο άπραγος θα κάνει κίνηση; Ωραίο και εύκολο θεωρητικά, αλλά πώς πραγματώνεται κοινωνικά; Πώς θα κλείσουμε αυτήν την έρημη τηλεόραση (είναι ένα μόνο κουμπί ξέρετε, αλλά κανείς δεν το πατά το γαμημένο...) για να βγούμε μια βόλτα στη βροχή και στο κρύο; Μην ξεχνάμε, ο άνθρωπος, φυγόπονο όν...
Τις προάλλες, σκεφτόμουν, μετά από μια πολύ σύντομη ιστορική ανασκόπηση της πορείας του ανθρώπου, ότι σχεδόν πάντα ίσχυε το ίδιο μοτίβο: γύρω στο 95% του πληθυσμού αποτελούσε τη μάζα, τον όχλο, που στην ουσία ανήκε σε αυτούς που δεν ποιούσαν τίποτα, παρά μόνο κουράδες και εμπόδια, και το υπόλοιπο 5% αποτελούσε τους γραφικούς εκείνους τύπους που ήταν οι δακτυολοδεικτούμενοι, τα μαύρα πρόβατα, αυτοί που ποιούσαν πραγματικά ποιήματα και αυτοί που ενέπνεαν άλλους να συνθέσουν ποιήματα ("...οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά..."). Το ερώτημα πάντως παραμένει: πώς θα αυξήσει τα ποσοστά του αυτό το 5%;
Αν θέλετε την απάντησή μου: είναι καθαρά θέμα συγκυριών και τύχης, και τίποτε άλλο! Το αν οι μικρές φωτίτσες που διάσπαρτα σιγοκαίνε στην κοινωνία εδώ και εκεί, γίνουν μεγάλη φωτιά-πυρκαγιά που θα καθαρίσει όλα τα ξερόχορτα, εξαρτάται καθαρά από συγκυρίες. Να απαριθμήσω μερικές;
- η προσωπική φιλοσοφική θεώρηση του καθενός, που σχετίζεται με την παιδεία του καθενός, που με τη σειρά της σχετίζεται με την εκπαίδευση του ατόμου, που με τη σειρά της σχετίζεται με τους καθηγητές που έτυχε να έχει αυτό το άτομο, με τα βιβλία που έτυχε να διαβάσει, με τις εμπειρίες που έτυχε να βιώσει, με το οικογενεικό περιβάλλον που έτυχε να τον περιφρουρήσει, με τα γονίδια που έτυχε να φέρει...
- η προσωπική φιλοσοφική θεώρηση του γείτονα του καθενός, που σχετίζεται... κλπ κλπ
- η προσωπική φιλοσοφική θεώρηση του προϊστάμενου του καθενός, που σχετίζεται... κλπ κλπ
- η προσωπική θεώρηση τελικά του καθενός από εμάς που ζούμε τώρα στον πλανήτη, που ζήσαν μέχρι τώρα στον πλανήτη και που θα θελήσουν να ζήσουν αύριο στον πλανήτη. Κοινώς... χάος, αυτά τα κοινωνικά δίκτυα, αγαπητοί μου! Και κανείς δεν ξέρει τη δυναμική τους.
Και αν κρίνω από την αναλογία 95%-5% των κοινωνικών συμπεριφορών, δεν δυσκολεύομαι να πώ ότι μάλλον περίπου η ίδια αναλογία θα ισχύει και στη γονιδιακή μας δεξαμενή... Δεν ξέρω πόσα χρόνια χρειάζονται να περάσουν εξελικτικά για να αλλάξουμε κοινωνική συμπεριφορά και αν αυτό τελικά επιτευχθεί, αλλά μέχρι τότε, ο άνθρωπος, αυτό το κοινωνικό ζώο, θα κρύβεται πίσω από τη μάζα και τον όχλο και αυτός που θα παραστρατεί, δεν θα βαφτίζεται ως καλός στρατιώτης (ευ-στράτιος), κύριε Ντεληθέο, αλλά ως το μαύρο πρόβατο που είναι εκτός ομάδος. Και ξέρετε, είναι πολύ σκληρό να είσαι εκτός ομάδος, είναι μια εξορία... Ο Αριστοτέλης το έχει περιγράψει καταπληκτικά αυτό στο κάτωθι ρητό του:
"...και εκείνος που δεν μπορεί να είναι μέλος μιας κοινωνίας ή λόγω της αυτάρκειάς του δεν τη χρειάζεται την κοινωνία, αυτός δεν είναι μέρος της πόλης και είναι κατά συνέπεια είτε θηρίο είτε θεός..."
(Αριστοτέλης, "Πολιτικά" Α)
Ως ότου λοιπόν αναθεωρήσουμε (βασικά η τύχη, όχι εμείς...) τι ορί-ζουμε ως κοινωνία και ως πόλιν και πάνω σε τι βάσεις θέλουμε να ζούμε, θα ταλανιζόμαστε μεταξύ ευχολογίων και αντιρρήσεων, συγκρούσεων και παρανομιών, νομοθετημάτων και εγκλημάτων, εξοριών και καταδικάσεων των μαύρων προβάτων της λευκής μας χαριτωμένης ζωούλας...
Μέχρι την ανατροπή μέσα μας λοιπόν, ας αρκεστούμε στην ποιητική καταγραφή και κατανόηση αυτού του χαώδους ταλανίσματος μέσα στα κοινωνικά δίχτυα...
"Το δίχτυ"
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Σωτηρία Λεονάρδου
Μέχρι την ανατροπή μέσα μας λοιπόν, ας αρκεστούμε στην ποιητική καταγραφή και κατανόηση αυτού του χαώδους ταλανίσματος μέσα στα κοινωνικά δίχτυα...
"Το δίχτυ"
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Σωτηρία Λεονάρδου
Ε.Β.Κ.Ε.
Πόσο δύσκολες είναι οι ανθρώπινες σχέσεις τελικά; Θα χρησιμοποιούσα τον όρο χαοτικές σαν τον πιο αντιπροσωπευτικό και περιγραφικό.
Ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος και θα πλέεις στην κυματιστή αβεβαιότητα της καθημερινότητάς σου. Θα προσπαθείς να βρεις άγκυρες με πολλά ονόματα, όπως παιδιά, δουλειά, γονείς, για να σε στεριώσουν κάπου... Πάντα όμως θα κλωνίζεσαι, πάντα θα είσαι στην πραγματικότητα γυμνός στις θύελλες... και θα κρυώνεις, όπως σήμερα που έπεσε απότομα η θερμοκρασία.
Ημέρα εκμυστηρεύσεων η σημερινή, από άτομα που θαυμάζω. Ημέρα που οι αλήθειες περνούν από μπροστά μου, αναζητώντας μια ζεστή γωνιά να κουρνιάσουν. Και εγώ ανοίγω τα αυτιά μου, ανοίγω και τα μάτια μου και τις αφήνω να με διαπεράσουν. Το κρύο αυτών των αληθειών είναι πολύ πιο τσουχτερό από το κρύο της ατμόσφαιρας...
"Τι σε νοιάζει εσένα"
Στίχοι, Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Ερμηνεία: Ροβένα Αλευρά
Αγαπητή κα Ε.Β., είστε μαγκάκι ως εκεί που δεν πάει!
"Μετρώ τα κύματα"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Νίκος Πορτοκάλογλου
Αγαπητή Κ., πότε πάνω πότε κάτω είναι ετούτη η ζωή, σαν τα κύματα...
"Ελευθερία χωρίς αγάπη, είναι ποτάμι χωρίς νερό..."
Αγάπη χωρίς ελευθερία, όμως τι είναι; (Να υποθέσω) Νερό χωρίς ποτάμι...
"Ταξίδι"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Νίκος Πορτοκάλογλου
"Στάση, κορίτσια που 'χω χάσει"
Αγαπητή Ε. μπες μέσα, κάνει κρύο... Ίσως σε κάποια άλλη ζωή!
Στίχοι, Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Ερμηνεία: Ροβένα Αλευρά
Αγαπητή κα Ε.Β., είστε μαγκάκι ως εκεί που δεν πάει!
"Μετρώ τα κύματα"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Νίκος Πορτοκάλογλου
Αγαπητή Κ., πότε πάνω πότε κάτω είναι ετούτη η ζωή, σαν τα κύματα...
"Ελευθερία χωρίς αγάπη, είναι ποτάμι χωρίς νερό..."
Αγάπη χωρίς ελευθερία, όμως τι είναι; (Να υποθέσω) Νερό χωρίς ποτάμι...
"Ταξίδι"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Νίκος Πορτοκάλογλου
"Στάση, κορίτσια που 'χω χάσει"
Αγαπητή Ε. μπες μέσα, κάνει κρύο... Ίσως σε κάποια άλλη ζωή!
Υ.Γ.: Α, ρε Πορτοκάλογλου, πόσο βαθύς γνώστης των ανθρωπίνων σχέσεων είσαι;!
Ετικέτες
Ανθρώπινες Σχέσεις,
Πορτοκάλογλου Νίκος
Ο βίος ξανά βραχύς, η τέχνη ξανά μακρά...
Σε συνέχεια του post της 9ης Νοεμβρίου 2010, με τίτλο "Ο βίος βραχύς, η τέχνη μακρά":
Γυναίκα ασθενής μας δείχνει τις προάλλες ένα σκεύασμα, το οποίο περιείχε teriparatide, λέγοντάς μας ότι της το έδωσε ο ορθοπεδικός για αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης. Ψάχνοντας επί τόπου στον ΕΟΦ βρίσκω ότι είναι ανασυνδυασμένη παραθορμόνη... Και αναρωτήθηκα, πώς γίνεται να δίνεις παραθορμόνη, (μια ορμόνη που προκαλεί οστεόλυση, δηλαδή απώλεια οστικής μάζας), για αντιμετώπιση της απώλειας οστικής μάζας, δηλαδή της οστεοπόρωσης; Κουφό και αντιφατικό!! Ψάχνοντας ξανά επί τόπου στο διαδίκτυο, τι κάνει η έρημη η PTH, βρήκα ότι επιδρά στους οστεοβλάστες!! Καλά ρε καραμήτρο, λέω στον εαυτό μου, εσύ δεν έμαθες ότι η PTH, δρά στους οστεοκλάστες, προκαλώντας απώλεια οστού;;;
Ένοιωσα, όπως όταν καταρέει ένας κόσμος τόσο δεδομένος μέσα σου! Το μεσημέρι που επέστρεψα σπίτι ανοίγω τη Βίβλο της Ενδοκρινολογίας, του καθηγητή Μ.Μπατρίνου ("Σύγχρονη Ενδοκρινολογία", εκδ. Π.Χ.Πασχαλίδη 1999, σελίς 591, παρ.4 - ίσως το καλύτερο βιβλίο που μας χορηγήθηκε σε αυτήν τη σχολή που βγάζει τέρατα [γνώσης εννοώ φυσικά!]), και διαβάζω έκπληκτος:
"... Δράση στα οστά. Η PTH ασκεί δράση σε όλα τα κύτταρα του οστίτη ιστού και κατά συνέπεια διεγείρει τη δράση των οστεοκλαστών αλλά και των οστεοβλαστών. Στις φυσιολογικές συγκεντρώσεις η δράση πάνω στους οστεοβλάστες υπερτερεί με αποτέλεσμα η PTH να εμφανίζει αναβολική ενέργεια και να διεγείρει τη σύνθεση νέου οστού. Σε παθολογικές καταστάσεις υπερέκκρισης της PTH, κυριαρχεί η δράση της στους οστεοκλάστες και παρατηρείται καταστροφή του οστού με απελευθέρωση αλάτων ασβεστίου και φωσφόρου από τους κρυστάλλους του υδροξυαπατίτη που διαλύονται...".
Κύριοι, τίποτα δεν είναι απόλυτο και βέβαιο. Τόσο απλά και ξεκάθαρα, κάποιες φορές σου φανερώνεται μπρος στα μάτια σου η μικρότητά σου... έτοιμη να σου βγάλει τα μάτια και να σε στραβώσει, εσένα που θεωρείς ότι "ξέρεις". Παπάρια μάντολες, ξέρουμε, και άλλα τόσα θα μάθουμε... Η ανατροπή είναι ίσως ο πιο διδακτικός τρόπος για να αντιληφθούμε ότι στην επόμενη γωνία δεν ξέρουμε τι μας περιμένει. Έτσι, αυτός που είναι διαρκώς σε αγωνιστική κατάσταση και έτοιμος να τα χάσει όλα, ίσως έχει ένα πλεονέκτημα (πέραν του εξελικτικού): απολαμβάνει πιο πραγματικά (άρα πιο αληθινά;) τον κόσμο γύρω του.
Μέχρι τις επόμενες ανατροπές λοιπόν... παραμύθια και αλήθειες μπλέκονται και χορεύουν τον δικό τους ζευγαρωτό κοσμικό χωρό...
"Δεν μ'ένοιαξε να χάσω"
Στίχοι, Μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης
Ερμηνεία: Μπάμπης Στόκας
Λευκό χαρτί οι σκέψεις μου
Τα λόγια κι οι προβλέψεις μου
Πήγαν κι απόψε στράφι
Και τούτη η νύχτα η θολή
Μοιάζει μποτίλια αδειανή
Που ξέμεινε στο ράφι
Δε μ' ένοιαξε να χάσω
Κι είπα θα σε ξεχάσω
Μα τις σκιές φοβάμαι
Κι ακόμα σε θυμάμαι
Με αυταπάτες παιδικές
Χάνονται οι μέρες μου αργές
Κι όλα τα αρνιέμαι
Τσιγάρα και φτηνό αλκοόλ
Κι ο θρύλος να μη βάζει γκολ
Κι αποξεχνιέμαι
Δε μ' ένοιαξε να χάσω
Κι είπα θα σε ξεχάσω
Μα τις σκιές φοβάμαι
Κι ακόμα σε θυμάμαι
Κι αν ίσκιους πάλι κυνηγώ
Είναι που μ' έμαθες να ζω
Βαθιά μες στο σκοτάδι
Και κάθε ώρα που περνά
Παραμυθιάζομαι ξανά
Πως θα 'ρθεις κάποιο βράδυ
Δε μ' ένοιαξε να χάσω
Κι είπα θα σε ξεχάσω
Μα τις σκιές φοβάμαι
Κι ακόμα σε θυμάμαι
Στίχοι, Μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης
Ερμηνεία: Μπάμπης Στόκας
Λευκό χαρτί οι σκέψεις μου
Τα λόγια κι οι προβλέψεις μου
Πήγαν κι απόψε στράφι
Και τούτη η νύχτα η θολή
Μοιάζει μποτίλια αδειανή
Που ξέμεινε στο ράφι
Δε μ' ένοιαξε να χάσω
Κι είπα θα σε ξεχάσω
Μα τις σκιές φοβάμαι
Κι ακόμα σε θυμάμαι
Με αυταπάτες παιδικές
Χάνονται οι μέρες μου αργές
Κι όλα τα αρνιέμαι
Τσιγάρα και φτηνό αλκοόλ
Κι ο θρύλος να μη βάζει γκολ
Κι αποξεχνιέμαι
Δε μ' ένοιαξε να χάσω
Κι είπα θα σε ξεχάσω
Μα τις σκιές φοβάμαι
Κι ακόμα σε θυμάμαι
Κι αν ίσκιους πάλι κυνηγώ
Είναι που μ' έμαθες να ζω
Βαθιά μες στο σκοτάδι
Και κάθε ώρα που περνά
Παραμυθιάζομαι ξανά
Πως θα 'ρθεις κάποιο βράδυ
Δε μ' ένοιαξε να χάσω
Κι είπα θα σε ξεχάσω
Μα τις σκιές φοβάμαι
Κι ακόμα σε θυμάμαι
Ετικέτες
Ιατρική,
Πασχαλίδης Μίλτος,
Στόκας Μπάμπης
Όταν ένα θηλυκό μιλά για Αρσενικό
Έτσι, κάποια μέρα, εκεί που δεν το περιμένει κανείς, γίνεται μια ανακοίνωση από ένα πασίγνωστο θηλυκό που ακούει στο όνομα NASA! Και αλλάζει τα δεδομένα. Ανατρέπει την μέχρι τώρα εικόνα σου για τον κόσμο. Διότι τελικά, ξέρετε... όλα είναι θέμα εικόνας. Και επειδή καμία εικόνα δεν είναι ποτέ σταθερή, (διότι απλά αυτός που την κοιτά δεν είναι ποτέ ο ίδιος κα άρα σταθερός), μπορεί και αλλάζει.
Μια άλλη βιοχημεία, μια άλλη βιολογία, ένας άλλος μεταβολισμός, μια άλλη εναλλακτική άποψη για τη ζωή, μια ακόμα ετερότητα, αλλά τόσο, επιστημονικά και φιλοσοφικά, σαγηνευτική...
Δεν είναι "κάπως" τα πράγματα, αλλά "κάπως" είναι ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα. Όσο προστίθενται νέα στοιχεία σε αυτά που μελετάμε, τόσο θα αναθεωρούμε τις απόψεις μας και θα χτίζουμε νέες θεωρίες.
Αυτό βέβαια το φαινόμενο, έχει περιγραφεί τόσο ωραία από τον Παλαμά στον Δωδεκάλογο του Γύφτου του (δεν γινόταν φυσικά να μην τονίζεται η έννοια των άστρων σε ένα τέτοιο φαινόμενο προσπάθειας κατανόησης του κόσμου από τον μικρούλη ανθρωπάκο):
"...Όσα βουνά κι αν ανεβείτε,
από τις κορφές τους θ' αγναντεύετε άλλες κορφές,
ψηλότερες, μιαν άλλη πλάση ξελογιάστρα
και στην κορφή σα φτάσετε την κατάψηλη
πάλε θα καταλάβετε πως βρίσκεστε
σαν πρώτα κάτου απ'όλα τ'άστρα..."
από τις κορφές τους θ' αγναντεύετε άλλες κορφές,
ψηλότερες, μιαν άλλη πλάση ξελογιάστρα
και στην κορφή σα φτάσετε την κατάψηλη
πάλε θα καταλάβετε πως βρίσκεστε
σαν πρώτα κάτου απ'όλα τ'άστρα..."
Ετικέτες
Αστρονομία,
Αστροπαρατήρηση,
Ποίηση
Έι, ΕΣΥ τέρας!
Αντιμετωπίζεις ένα δαχτυλάκι του τέρατος. Ούτε καν ολόκληρο το τέρας.
Βλέπεις πόσο δυσκίνητο και βαριεστημένο είναι.
Βλέπεις πόσο πολύπλοκο είναι.
Αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι (κατά το δικό σου σύστημα αντίληψης πάντα!) γιατί δυσλειτουργεί. Για 2 κυρίως λόγους:
α) υπάρχουν άτομα ακατάλληλα για τις θέσεις που κατέχουν.
β) υπάρχουν άλλα άτομα που απέναντι σε εκείνα τα ακατάλληλα άτομα (τα οποία σχεδόν πάντα, σαν τον διάλο, τυγχάνει να είναι προϊστάμενοι), δεν έχουν την πρόθεση και την προθυμία να αντισταθούν, οπότε θέτουν τους εαυτούς τους στους συμβιβασμένους και βολεμένους.
Κουράζεσαι όταν πρέπει να καταναλώσεις τόση ενέργεια για να παλέψεις με το ένα δαχτυλάκι. Αναρωτιέσαι: πόση άραγε ενέργεια χρειάζεται για να πολεμήσεις ολόκληρο το τέρας;
Απογοητεύεσαι με την τόσο διαφορετική αντίληψη που έχει ο συνάδερφός σου για την ίδια εργασιακή εμπειρία (καλά είπαμε, ανοχή στη διαφορετικότητα, αλλά πόσο πια;!).
Λες, αν δεν μπορούμε 10 νοματέοι να συνεννοηθούμε, πόσο μάλλον 10 εκατομμύρια Έλληνες νοματέοι... Άρα μην μας φαίνεται παράξενο που η χώρα οδεύει για φούντο!
Κύριοι, αυτό το τέρας έχει ονόματα πολλά:
- Εθνικό Σύστημα Υγείας
- Υπουργείο Υγείας
- Υπουργείο Οικονομικών
- Βουλευτές
- Κράτος
- Παρακράτος
- Διαφθορά
- Συμφορά
- Παραφθορά
- Ο φυγόπονος εαυτός μας
- Η εγωιστική μας φύση
Πώς θα ξεφύγουμε από εδώ; Μόνο μέσω της πειθούς και του διαλόγου. Να πείσουμε ποιούς και τι; Να πείσουμε όλους τους ανθρώπους για το δικαίωμα που έχουν όλοι οι υπόλοιποι εκτός από αυτούς, να ζουν αξιοπρεπώς και να τους σέβονται. Απαραίτητη προϋπόθεση όλων αυτών; Η παιδεία.
"Οι μοιραίοι"
Ποίηση: Κώστας Βάρναλης
Σύνθεση: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Ποίηση: Κώστας Βάρναλης
Σύνθεση: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Ετικέτες
Βάρναλης Κώστας,
Θεοδωράκης Μίκης,
Μπιθικώτσης Γρηγόρης,
Ποίηση
Scent of a woman
Το λένε ξεκάθαρα και έτσι είναι: στο τάνγκο δεν χορεύεις με τα μάτια, αλλά με το σώμα, με τη διαίσθηση και κυρίως -για τους καβαλιέρους που οδηγούν- με την αίσθηση που σου αφήνει η ντάμα και το άρωμά της, όπως αυτό αναδύεται από κάθε της ζωντανό παλλόμενο κύτταρο...
Στο τάνγκο δεν χρειάζονται μάτια, αλλά πάθος.-
"Scent of a woman"
Ετικέτες
Ανθρώπινες Σχέσεις,
Ταινίες,
Τάνγκο
Η ψυχανάλυση της ψυχανάλυσης, ω ψυχανάλυση!
Εψές, μια ψυχολόγος, πολύ καλή στη δουλειά της, με πάθος και ένταση για αυτό που κάνει, μου είπε ότι σκέφτομαι πολύ με "κουτάκια" για τα πράγματα και δη για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ότι αναζητώ συνεχώς το "πλαίσιο" συνομιλίας με τους άλλους, αναζητώ ορισμούς και νοήματα, καλώ τον συνομιλητή μου συχνά να διευκρινίσουμε μαζί τη χρήση κάποιων λέξεων ένθεν και ένθεν.
Εγώ το δέχτηκα ότι το κάνω αυτό, μάλιστα παλαιότερα το έκανα ακόμα περισσότερο. Σήμερα όμως ίσως είμαι πιο ανεκτικός στην άποψη του άλλου, του αφήνω περισσότερο χώρο να μου πει τα πράγματα από την πλευρά του και έτσι προσπαθώ μαζί να χτίσουμε κουτάκια. Σήμερα επίσης, είμαι ίσως πιο διεισδυτικός στα νοήματα και στα πλαίσια, έτσι τα κουτάκια μου είναι πιο πολλά.
Και σας ρωτάω: τι κακό έχουν τα κουτάκια; τι μας πειράζει που κάποιος βάζει κουτάκια και αντιστοιχεί καταστάσεις με νοήματα; τι είναι αυτό που δεν περικλύουν τα κουτάκια; τι είναι αυτό που δεν μπορούν να χωρέσουν τα κουτάκια και χωράνε στη ζωή κάποιου που δεν βάζει κουτάκια; πάθος; ένταση; συναίσθημα; το γαμημένο το απρόοπτο;
Ας εξηγηθώ πρώτα και μετά περιμένω και τη δική σας άποψη.
Θεωρώ ότι αν δεν οριστεί επακριβώς, ή τουλάχιστον όσο καλύτερα γίνεται, η βάση συνομιλίας και συζήτησης μεταξύ δυο ατόμων, (δυο οποιονδήποτε ατόμων, σε ό,τι είδους σχέση και αν αναπτύσσουν), δεν μπορεί να είναι ασφαλής η συζήτηση ούτε και το συμπέρασμα που αυτή θα επιφέρει - αν τελικά επιφέρει. Αν δεν έχουμε στο μυαλό μας το ίδιο ή σχεδόν το ίδιο νόημα, όταν ακούμε τις ακριβώς ίδιες λέξεις, τότε η συζήτηση κινδυνεύει να οδηγηθεί σε παρεξήγηση ή αδιέξοδο. Αν ο ένας στο άκουσμα της λέξης "μαύρο" καταλαβαίνει μαύρο και ο άλλος καταλαβαίνει άσπρο, τότε το πράγμα κάπου αρχίζει να οδηγείται σε δύσβατα συνομιλιακά μονοπάτια. Είναι σαν να βλέπει ο ένας τη μια πλευρά του κάτωθι κουτιού και ο άλλος την άλλη...
Αντιλαμβάνομαι ότι δεν γίνεται να επιτευχθεί αυτό σε κάθε συνομιλία δυο οποιονδήποτε ανθρώπων. Και εδώ φυσικά μπαίνει η επιστήμη της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας να ρίξει άπλετο φως και να τεκμηριώσει γιατί δεν μπορεί να γίνει αυτό το ιδανικό πράγμα. Ευχαριστώ πολύ, αλλά εγώ μιλάω για κάτι άλλο, κάτι βαθύτερο. Μιλάω για την ικανότητα επικοινωνίας μεταξύ δυο ατόμων. Για την συναίσθηση κατά την διάρκεια της συζήτησης, του προς τα πού πάει η συζήτηση, του προς τα πού θα ήθελαν οι συνομιλητές να πάει η συζήτηση, του τι αναζητούν με τη συζήτηση και τι σκοπό έχει τελικά αυτή η προσπάθεια συζήτησης. Όλη αυτή τη συναίσθηση, θα την ονόμαζα ως ψυχολογία της επικοινωνίας μέσω γλώσσας. Με άλλα λόγια η ικανότητα για επικοινωνία είναι η αντίληψη του τι ακριβώς γίνεται όταν κάποιοι συνομιλούν: πραγματικά συνομιλούν ή κλάνουν;! Εδώ εισέρχεται σίγουρα, αυτό που πάλι η ψυχολογία έχει εισάγει, το συναισθηματικό πηλίκο (emotional quotient). Και σίγουρα είναι θέμα συναισθήματος μια συνομιλία γιατί αφορά την αίσθηση που έχουν για το πού βαδίζουν συνομιλιακά κάθε στιγμή, δυο άνθρωποι μαζί (=συν). Άρα η από κοινού αίσθηση της βιωματικής εμπειρίας του συνομιλιακού γεγονότος που εκείνη τη στιγμή λαμβάνει χώρα μπροστά τους, έχει να κάνει με τα συναισθήματα του καθενός. Όταν δυο άνθρωποι συνομιλούν, δεν ανταλάσσουν πληροφορίες μόνο μέσω των λέξεων! Τι εννοώ (βασικά η επιστήμη της Πραγματολογίας το εννοεί και όχι εγώ): η κάθε λέξη είναι μια ενεργειακή μονάδα, που κάθε φορά που εκστομίζεται είναι εντελώς διαφορετική από μια ίδια λέξη που εκφέρεται σε άλλες συνομιλιακές συνθήκες, περιστάσεις και καταστάσεις. Γιατί; Διότι εκτοξεύεται από ένα όπλο που όμοιό του δεν υπάρχει και άρα διαμορφώνεται από αυτό: τον άνθρωπο. Έκαστος από εμάς είναι μοναδικός. Άρα και αυτά που λέμε και ο τρόπος που τα λέμε, αλλά και αυτά που εννοούμε και ο τρόπος που τα εννοούμε, δεν μπορεί παρά να είναι επίσης μοναδικά. Όμως, παρόμοια ισχύουν και στην άλλη πλευρά, δηλαδή σε αυτόν που εκλαμβάνει την εκσεστομισμένη ενεργειακή βόμβα! Ο ακροατής (που είναι ο μελλοντικός ομιλητής), με τη σειρά του έχει -ως μοναδικό όν- τον δικό του τρόπο να ακούει και να ερμηνεύει τα πράγματα και γενικά τα ερεθίσματα, λεκτικά και εξωλεκτικά, του περιβάλλοντός του. Και επεξεργαζόμενος αυτά τα ερεθίσματα με τον δικό του τρόπο, στη συνέχεια θα πάρει αυτός τη σκυτάλη της ομιλίας και θα εκτοξεύσει-εκστομίσει νέα ενεργειακή βόμβα-λέξη-πρόταση αμιγώς δικής του παραγωγής, που θα κατευθύνεται στον πρώτο ομιλητή και πάει λέγοντας το παιχνίδι αυτό...
Βλέπετε λοιπόν πόσο χαώδες είναι το φαινόμενο της συνομιλίας μεταξύ δυο ανθρώπων! Ακόμα και μια "καλημέρα" που θα πεις, μπορεί αν καλοσκεφτείς τι σημαίνει, να σου κανει την ημέρα κακή! Πού το πάω όμως το ζήτημα; Ότι μέσα σε αυτή τη χαώδη περιπλάνηση μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου τόσο της δικής μας προσωπικότητας όσο και του συνομιλητή μας, δεν γίνεται παρά να αναζητήσουμε σταθερές για να μην χαθούμε... στη μετάφραση! Και οι σταθερές αυτές θα παραχθούν από τους ορισμούς που θα δώσουμε, από τα πλαίσια που θα χτίσουμε, από τα κουτάκια που θα βάλουμε προσπαθώντας κάπως να κλείσουμε και να γκρουπάρουμε τα νοήματα και τις πληροφορίες. Ξαναρωτώ: γιατί τα κουτάκια μας φοβίζουν κυρία ψυχολόγε μου; Επειδή νοιώθουμε ότι κλείνουν πράγματα και δεν αφήνουν άλλα να εισέλθουν μέσα σε αυτά; Και ποιός σας είπε ότι δεν μπορούν να ξανανοίξουν και να συμπεριλάβουν άλλα νοήματα και άλλες πληροφορίες την επόμενη φορά. Και έτσι γίνεται εξάλλου! Την επόμενη φορά που θα ξαναπούμε την ίδια λέξη, θα είναι κάτω από άλλες περιστάσεις, άλλοι θα είναι οι συμμετέχοντες, άρα αναγκαστικά οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε και να επαναδιαπραγματευτούμε τα νοηματικά αυτά κουτάκια, με βάση τις καταβολές του κάθε συμμετέχοντα. Έτσι γίνεται στην πραγματικότητα φίλοι μου. Μην φοβάστε όμως γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί και τα διαχειρίζεται αυτά με σχετική ευκολία και γρηγοράδα, οπότε αμέσως "μπαίνει στο νόημα" της συζήτησης. Άρα αυτό που στην πραγματικότητα είναι χαώδες ο εγκέφαλός μας, μας το δείχνει σαν να είναι το πιο απλό πράγμα του κόσμου! Θαυμάστε τα φοβερά προσόντα του εγκεφάλου, αλλά θαυμάστε και την εικονική (πιο σωστά εξωπραγμτική) πραγματικότητα που μας αναγκάζει να ζούμε...
Το πρόβλημα όμως είναι όταν δεν μπορεί κάποιος να μπει στο νόημα και αυτός ο κάποιος τυχαίνει να είναι ας πούμε ο/η σύντροφός σου! Τι κάνεις τότε;
- Υψώνεις την ένταση της φωνής σου για καταλάβει ο άλλος τι θες να πεις;
- Υψώνεις το χέρι σου και βλέπει ο άλλος αστεράκια;
- Υψώνεις το πρώτο βάζο που βρίσκεις εύκαιρο μπροστά σου και το εκσφενδονίζεις;
- Χρησιμοποιείς άλλες λεκτικές εκφράσεις πιο πλούσιες σε πληροφορίες, όπως π.χ. βρισιές;
Εδώ ακριβώς λοιπόν χωρά το ερώτημά μου: τι κακό έχουν τα κουτάκια; Θεωρώ ότι προάγουν τη συζήτηση, ευοδώνουν την συνομιλία, ισχυροποιούν τις πληροφορίες και κατευθύνουν κάπου την επικοινωνιακή διάθεση. Χωρίς τα κουτάκια και χωρίς τα κοινώς συμπεφωνημένα βασικά νοήματα, από τα οποία οφείλει να ξεκινήσει μια υγιής συζήτηση, δημιουργούνται παρεξηγήσεις, διαπληκτισμοί, μπουνίδια, σπασμένα από βάζα κεφάλια, βρισίδια και άλλα πολλά -σαφέστατα- μη υγιή αποτελέσματα. Θεωρώ λοιπόν ότι τα κουτάκια, συμμαζεύουν κάπως τα πράγματα και δεν τα αφήνουν στο χαώδες τους αραλίκι. Οι λέξεις κύριοι, είναι άψυχες και μη λειτουργικές, είναι απλά εργαλεία, είναι το μέσον από το οποίο περνά κάτι άλλο πιο σημαντικό: το νόημα και η πληροφορία. Το πόσο διατεθειμένος είναι κάποιος αρχικά να το αντιληφθεί αυτό το παιχνίδι και κατόπιν να συμμετέχει σε αυτό με υγιή τρόπο, είναι θέμα συναισθηματικής νοημοσύνης. Κάτι από το οποίο φυσικά δεν έχει κανένας πολιτικός, μιας και όλα αυτά που λένε στερούνται συναισθήματος -λογικό μιας και όλοι τους είναι χοντρόπετσα γουρούνια που δεν νοιώθουν και δεν αισθάνονται στο ελάχιστο-, είναι άψυχα και φυσικά δεν προάγουν καθόλου την επικοινωνία. Γιαυτό αν παρακολουθήσετε διάλογο μεταξύ πολιτικών θα διαπιστώσετε ότι πρόκειται για ορχήστρα σκύλων που γαβγίζουν ασυνάρτητα. Αυτοί εντάσσονται στην πρώτη κατηγορία, που υψώνουν την ένταση της φωνής τους με σκοπό να επιβάλλουν στους συνομιλητές τους τις απόψεις τους. Με λίγα λόγια, αυτοί οι άνθρωποι δεν συνομιλούν. Αυτοί οι άνθρωποι δεν δίνουν χρώμα στη συζήτησή τους, όπως κατ' επέκταση δεν δίνουν χρώμα στη ζωή τους.
Περιμένω λοιπόν απαντήσεις: σε τι μας φταίξανε τα κουτάκια; Τι μας εμποδίζουν να αντιληφθούμε και να βιώσουμε εμείς που τα χρησιμοποιούμε σε σχέση με όλους αυτούς που έχουν αφαιρέσει ("ξε-" κατά την γραμματική) τα κουτάκια από το μυαλό τους, έχουν δηλαδή ξε-κουτιάνει που λένε και στο χωριό μου;
Ετικέτες
Ανθρώπινες Σχέσεις,
Ανθρωπολογία,
Φιλοσοφία
Γυναίκα: η μούσα του τάνγκο!
"...Με την αόριστη ιδέα να ανέβω στον τελευταίο όροφο, μιας και είχα βρεθεί εκεί, και να ξαναδώ τους πίνακες του Κινκέλα που με τη δραματικότητα τους ταίριαζαν τόσο με το τάνγκο και την αγωνία που αισθανόμουν, με την πνοή του θανάτου που τύλιγε τη Λα Μπόκα, διέσχισα μια πελώρια και άδεια από επισκέπτες αίθουσα όπου τα βήματά μου καθώς τρίβονταν πάνω στο πάτωμα αντηχούσαν σαν ψίθυρος.
Και τότε την είδα. Στο βάθος, αριστερά, ανάμεσα σε ένα φριχτό τοπίο της Πάμπας και μια παράταιρη σύναξη πιστών ύστερα από κάποια επίσημη λειτουργία με κυρίες με μαντίλες και κυρίους με ημίψηλα, με κοιτούσε εκείνη, μέσα από τα σκοτεινά βάθη του λαδιού, πλαισιωμένη από μια παραφορτωμένη επίχρυση ξύλινη κορνίζα. Τα μάτια της γυάλιζαν όπως εκείνη τη βραδιά στη μιλόνγκα, μισόκλειστα από ηδονή, θαρρείς και άκουγε τον ρυθμό ενός τάνγκο που έπαιζε μόνο για κείνη μες στη μοναξιά του σκονισμένου μουσείου. Στα κατακόκκινα βαμμένα χείλη της μόλις που χάραζε, όπως τότε, ένα ελαφρύ χαμόγελο, πονεμένο κα προκλητικό συνάμα. Τα μαύρα μαλλιά της ήταν μαζεμένα σε έναν ψηλό κότσο, με ένα χτενάκι από ταρταρούγα. Στη μέση του ντεκολτέ, στερεωμένο στο μαύρο μεταξωτό κορσάζ της, το μπουμπούκι ενός κόκκινου, σχεδόν κλειστού τριαντάφυλλου ξεχώριζε πάνω στο χλωμό της δέρμα. Ένας τύπος τριαντάφυλλου των θερμοκηπίων, που δεν υπήρχε ακόμα όταν ζωγραφίστηκε εκείνο το πορτρέτο.
Η μικρή πλακέτα στην κορνίζα, ακριβώς κάτω από το σημείο όπου τα χέρια της ενώνονταν στο ύψος της μέσης -εκείνα τα χέρια που είχαν ακουμπήσει πάνω στον ώμο μου και είχαν σφίξει τα δικά μου-, έγραφε: "Το τάνγκο είναι μια κραυγή με σιγανή φωνή". Άγνωστη καλλιτέχνιδα. περ.1920."
Απόσπασμα από το βιβλίο "Με το τάνγκο στην καρδιά" της Έλιας Μπαρθέλο, εκδόσεων Πατάκη, που καταβρόχθισα πρόσφατα.
Από την πρώτη στιγμή που διάβασα αυτό το κομμάτι κάτι με συγκλόνισε. Δεν ήξερα όμως ότι θα βιώσω μια παρόμοια αίσθηση προχτές στο μουσείο Ηρακλειδών, προτελευταία μέρα (εντελώς τυχαία) της έκθεσης με θέμα "Η Γυναίκα ως Μούσα". Περιδιαβαίνοντας τα τέσσερα δωμάτια του μουσείου πέφτω κυριολεκτικά πάνω της... Έμεινα άφωνος! Ήταν θαρρείς εκεί, ζωντανή, μια επισκέπτρια και όχι έκθεμα του μουσείου. Ήταν η "Τίλα Ντυριώ ως Κίρκη" του Franz Von Stuck. Στα μυαλό μου, ήρθε αμέσως το απόσπασμα που παρέθεσα πιο πάνω (περιττό να πω για πολλοστή φορά πως θεωρώ ότι κάποιος εκεί ψηλά έχει βαλθεί να με τρελάνει και μου προκαλεί τρελές συμπτώσεις στη ζωή μου - δεν γίνεται να διαβάζω κάτι και δυο μέρες μετά να το βιώνω...). Η μορφή της πραγματικά με διαπέρασε. Η ζωντάνια της, τα μαλλιά της, το χρώμα των χειλιών της, τα σκουλαρίκια της... λες και ανέμενε τον καβαλιέρο της στην αποψινή μιλόνγκα. Ήταν η απόλυτη ντάμα. Αυτή που ενσάρκωνε στα μάτια μου το πάθος και την ένταση του τάνγκο (που είμαι σίγουρος ότι ο δημιουργός της ούτε κατά διάνοια μπορούσε να το φανταστεί όταν την ζωγράφιζε...).
Δυστυχώς στο διαδίκτυο βρήκα μόνο μια ασπρόμαυρη αποτύπωσή της, που φυσικά δεν προσεγγίζει στο ελάχιστο αυτό που είδαν τα μάτια μου. Την παραθέτω, μόνο και μόνο για να πάρετε μια ιδέα - απ'το τίποτα κάτι είναι και αυτό.
Ετικέτες
Λογοτεχνία,
Τάνγκο,
Τέχνη