Το καμπανάκι όμως χτύπησε, και είναι ώρα να γυρίσουμε στον θεατρικό μας παραλογισμό. Είχαμε αφήσει τον Δε Λα Σέρνα και τον Γρανάδο να ταξιδεύουν στους απέραντους δρόμους της μοναχικής αναζήτησης...
Σκηνή 8η
"Κάπου εκεί σε μια μεγάλη ευθεία, στη δύση του ηλίου, οι νεαροί μοτοσικλετιστές, προβληματισμένοι από τις μέχρι τότε εικόνες που τα μάτια τους είχαν αντικρύσει, βλέπουν από μακρυά μια σκιά να τρέχει στη μέση της πορείας τους. Πράγμα περίεργο να υπάρχει άνθρωπος σε εκείνους τους έρημους δρόμους... σκέφτηκαν. Γκάζωσαν όμως για να φτάσουν πιο κοντά και να δουν περί τίνος πρόκειται.
Μόλις πλησίασαν, τον αναγνώρισαν! Ήταν εκείνος που μόνος, βάδιζε τον πρώτο Μαραθώνιο Ειρήνης. Ειρήνης Παγκόσμιας και Παντοτινής, πορευόμενης εκ φύσεως σπάνιας και αλλοτινής...
-Να σε πάμε κάπου; τον ρώτησαν οι δικυκλιστές.
-Μην ανησυχείτε για μένα, συνάδερφε, βαδίζω προς το μέλλον, εκεί που τελειώνει αυτός ο δρόμος, εκεί που εξάλλου τραβάτε και εσείς, απάντησε με ηρεμία ο δρομέας.
Ιατρός ο ένας, Ιατρός και ο άλλος, κινούσαν (και συγκινούσαν) για να γιατρέψουν τις α-σθένειες αυτού του κόσμου. Διότι, αυτός ο κόσμος, θέλει σθένος, δύναμη, θάρρος και ελπίδα για να συνεχίζει να κοσμεί, αντί να συνεχίζει να ψυχορραγεί.
Και ο καθείς συνέχισε με ό,τι αντοχές και τρόπο μπορούσε καλύτερα, αυτόν τον δρόμο τον μακρύ."
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου