Ακραία!



Ακούω συνεχώς αυτές τις μέρες για τα ακραία φαινόμενα που έφταιξαν.

Μια κοινωνία οφείλει να προετοιμάζεται για τα ακραία φαινόμενα. Είτε είναι καιρικά (φωτιές, πλημμύρες), είτε κοινωνικά (χούντες, δικτατορίες, πόλεμοι, γενοκτονίες), είτε πολιτικά (φασισμοί, ρατσισμοί), είτε ιατρικά (ανακοπές, εμφράγματα, τροχαία). Για τα υπόλοιπα, τα καθημερινά δεν χρειάζεται και πολύ προσπάθεια, λύνονται εύκολα. 

Αυτό έχει δείξει η Ιστορία. Όποιος δεν γνωρίζει Ιστορία, δεν έχει αυτογνωσία, συνεπώς δεν ξέρει τί του γίνεται.

Χτες το βράδυ, είχαμε ολική έκλειψη Σελήνης (άλλο ένα ακραίο φαινόμενο). Όλοι το γουστάρουν όμως... Ξέρετε γιατί; Διότι, γνωρίζουμε πλέον ότι, το φως της Σελήνης που χάνετε προσωρινά, θα ξαναρθεί. Η έκλειψη είναι προσωρινή, οπότε, όλοι βολεμένοι στη μικρή τους Γη, απολαμβάνουν το παροδικό φαινόμενο. Αν κάποιος τους έλεγε ότι το φως δεν θα ξανάρθει ή αν δεν τους ενημέρωνε καθόλου αν το φως θα ξαναβγεί ή όχι (όπως αντιμετώπιζαν το φαινόμενο κάποιες χιλιάδες χρόνια πριν οι κοινωνίες), θα βλέπαμε αν ήταν ένα όμορφο φαινόμενο για απόλαυση και τέρψη...

Αυτό, ακριβώς συμβαίνει με ένα άλλο φως: το φως των ονείρων μας, το οποίο βρίσκεται κάπου παραπεταμένο στο βάθος της καθημερινότητάς μας, στοιβαγμένο πίσω από τους λόφους σκουπιδιών που μας έχουν πνίξει. Η σύνθλιψη του Φωτός, λοιπόν, και όχι η έκλειψη, είναι ακριβώς αυτό το αίσθημα στην καθημερινότητά μας: το αίσθημα της αγωνίας, της αμφιβολίας και του φόβου, αν τελικά το Φως ξαναγυρίσει στις ζωές μας... Αυτό, έχουν καταφέρει οι σημερινές εξουσίες, να επιστρέψουν την αγωνία της απουσίας του Φωτός από τις ζωές μας. Και αυτό, έχει επισκιάσει την καθημερινότητά μας, έχει προκαλέσει μια Παλινόρθωση του Σκότους...







Μέχρι, λοιπόν, το Φως να επανέλθει στο προσκήνιο της Ζωής μας και τα λογής "σκουπίδια" να πάψουν να καταστρέφουν το περιβάλλον μας, η Κοινωνία μας έχει ακόμα πολύ δρόμο να βαδίσει και πολύ Φόβο να γνωρίσει...


Διέξοδοι Διαφυγής



Ρήμαξε ο Έρωτας μες στο πολύ το Σεξ.

Χάθηκε η Γνώση μες στην πολύ τη Πληροφόρηση.

Αποδυναμώθηκε η Φιλία μες στα πολλά τα Likes.

Τυφλώθηκε η Ελευθερία μες στο πολύ το Φως.

Ανδρώθηκε το Σκότος μες στον πολύ Διαφωτισμό.

Πνίγηκαν οι Άνθρωποι μες στην πολύ Βροχή.

Κάηκαν τα Όνειρα μες στην πολύ Φωτιά.

Αρρώστησε η Πρόληψη μες στην πολύ τη Θεραπεία.

Μπερδεύτηκε ο Νους μες στις πολλές τις Λύσεις.



Άραγε Γαλήνη, θα γυρίσεις;




Κοιτάω γύρω μου και αναρωτιέμαι. Πώς να παλέψεις τα ίδια παντού;

Ιατροί, Νοσηλευτές και πλήρωμα ΕΚΑΒ που δεν έχουν εκπαιδευτεί για να αντιμετωπίζουν το επείγον. Πώς να μην πεθαίνει κόσμος στα νοσοκομεία;

Δάσκαλοι οδήγησης, κανόνες οδικής κυκλοφορίας και τροχαία, που τόσα χρόνια λαδώνονταν. Πώς να μην πεθάνει λοιπόν, τόσος κόσμος από "λάδια" στους δρόμους;

Καθηγητές και Δάσκαλοι που δεν έχουν εκπαιδευτεί για να αντιμετωπίζουν μια επείγουσας κρίση συμπεριφοράς ενός παιδιού. Πώς να μην πεθαίνουν ψυχές και αυριανές προσωπικότητες;


Πολιτική Προστασία που δεν έχει εκπαιδευτεί να λειτουργεί ως επείγουσα Προστασία και παραμένει απλά πολιτική. Έτσι, διαχρονικά, πώς να μην πεθαίνει η Προστασία και πώς να μην δυναμώνει η Πολιτική;

Άνθρωποι καθημερινοί που δεν έχουν εκπαιδευτεί τι πρέπει να κάνουν σε περίπτωση επείγοντος. Μα το κυριότερο, άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται να εκπαιδευτούν -έστω από μόνοι τους!- για το τι πρέπει να κάνουν σε περίπτωση επείγοντος.

Κοντολογίς... λογής "ειδικοί" και "επειγοντολόγοι" σε κάθε τομέα του κοινωνικού κράτους, που δεν κατέχουν την έννοια του Επείγοντος. Και αυτό είναι το πιο Επείγον από όλα σε τούτη τη χώρα. Και τα θύματα που ακούτε αυτές τις ώρες να ανασύρονται απανθρακωμένα μέσα από τις φωτιές της Αττικής, είναι λίγα μπροστά σε εκείνα τα θύματα που καθημερινά καίγονται και αποσαρθρώνονται από την κοινωνική έκφραση ετούτης της καμμένης χώρας, σμπαραλιασμένα και κατακρεουργημένα από ένα ανίκανο κράτος και από άδιάφορους συμπολίτες.

Οι εξαιρέσεις υπαρκτές, αλλά ελάχιστες. Το θέμα της Παιδείας αναδεικνύεται πάλι μέγιστο, αλλά ανύπαρκτο.

Το Συμπέρασμα έχει διατυπωθεί εδώ και χιλιετίες:

ουκ εν το πολλώ το ευ...



Αγαπημένε ποιητή, μίλα τη γλώσσα της αλήθειας και περιέγραψέ μας πώς οι άνθρωποι βάζουν το χέρι τους και βγάζουν το "Μάτι" τους...



"Ιδανικοί Αυτόχειρες"
Ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Λουκάς Θάνου
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης





Η κυρία του κυρίου ή... ο κύριος της κυρίας;


Μια φωτογραφία των ημερών μας... εν έτει 2018!





Δεν τη ανεβάζω για να θίξω το θέ(α)μα της ομοφυλοφιλίας κλπ, αλλά για να θίξω το θέμα του τρόπου επιβολής προτύπων, κοινωνικών συνηθειών, μόδας... Σε μια εποχή που όλα είναι εικόνα, ο καθείς, μπορεί να δηλώσει ό,τι φύλο θέλει και να βάλει τον πισινό του να καθίσ' όπου θέλ'... 

Αυτή η απελευθέρωση όμως της πολυφωνίας της σημερινής κοινωνίας μας, μερικές φορές αναδεικνύει μια εξαίσια χορωδία και άλλοτε, ξεγυμνώνει μια απαίσια παραφωνία που σου τρυπάει τα αυτιά... Το καλό και το κακό, το γιν και το γιαν, το άρρεν και το θήλυ, τελικά για πάντα μαζί, αχώριστα και μη διχοτομούμενα...;



Το μήλο και το σαράκι


Το μήλο...

Αυτό το προαιώνιο σύμβολο της υπέρτατης νοηματοδότησης...

Είτε δίδεται από το φίδι προς την Εύα, είτε από την κακιά μητριά προς τη Χιονάτη, είτε από τον δύσμοιρο νέο του ακόλουθου τραγουδιού προς τη δύσπιστη νέα, κουβαλά μέσα του το σαράκι της απιστίας. Όχι της σεξουαλικής απιστίας, αλλά της ερωτικής. Διότι ο πραγματικός έρωτας είναι πραγματική αγάπη και πραγματική επικοινωνία.

Το μήλο και η συνειρμική έκφραση της "μηλιάς", μπορεί να παραπέμπει και σε μια άλλη "μιλιά", τη λαλιά, ως τρόπος συμβολισμού όλων εκείνων των συναισθημάτων που δεν μπορούν να εκφραστούν με λέξεις...

Πώς γίνεται όμως, πάντα, αυτό το μήλο, η μηλιά και η λαλιά, να περιέχουν σαράκι που τρώγει σιγά σιγά τα σωθικά και να απομυζά τους χυμούς μιας άλλοτε εύρωστης μηλιάς, καθιστώντας έτσι, το μήλο σάπιο και την κόρη ανίκανη να δει κάτι πέρα από τη φρούδα λάμψη που εκπέμπουν το μάλαμα και το ασήμι;

Κάτι τέτοιες ώρες, πόσο θα ήθελα να βρισκόμουν στα ατελείωτα γλέντια των μακεδονίτικων πανηγυριών; (Αναφέρομαι στη Νότια Μακεδονία, για τη Βόρεια δεν ξέρω.-)


"Άνοιξαν τα δέντρα ούλα"
Παραδοσιακό Πιερίας