Μεγαλώνοντας και μαθαίνοντας όλο και περισσότερα για την Ελληνική Επανάσταση του 1821, τόσο ένας κόμπος εσωτερικός μεγαλώνει και μου καίει τα σωθικά. Τόσο μεγαλώνει η συγκίνηση, το δέος, τα ερωτήματα για το πώς τελικά επιβίωσε αυτή η επανάσταση... Τόσο μεγαλώνει και το χρέος μου ως γονέας, πλέον, να μάθω στα παιδιά μου, ότι όλοι είμαστε παιδιά όλων εκείνων των ανθρώπων, επώνυμων και ανώνυμων που έζησαν πριν από εμάς και που χωρίς εκείνους δεν θα κουνιόμασταν σήμερα (μεταφορικά και κυριολεκτικά).
Θα προσπαθήσω και από αυτή τη μικρή γωνιά του blog, να καταθέσω πληροφορίες και συναισθήματα, σκέψεις και απορίες κατά την τριβή μου με τη θεματολογία-ανθολογία του '21.
Αρχικά όμως, ας ξεκινήσουμε ως πλαίσιο συζήτησης, με ένα άσμα αριστούργημα: