Απαγωγές ψυχών


Το Ηλεκτροκαρδιογράφημα εμφανίστηκε στη ζωή της ιατρικής κοινότητας κάπου στα 1893. Θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες εφευρέσεις όλων των εποχών. Θα συμφωνήσω ως καρδιολόγος. Μόνο, που δεν νομίζω ότι είναι εφεύρεση, αλλά μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις... Και ο λόγος είναι ότι μας υπενθυμίζει (εξ'ου και ανακάλυψη και όχι εφεύρεση) τη σπουδαιότητα των πολλαπλών οπτικών γωνιών και προσεγγίσεων απέναντι στη μια και μοναδική αλήθεια.

Το Ηλεκτροκαρδιογράφημα 12 απαγωγών, όπως πλέον λέγεται και χρησιμοποιείται σήμερα, είναι μια προσπάθεια να αντιληφθούμε τα σκιρτήματα της καρδιάς από 12 διαφορετικές απόψεις της (για αυτό και τόσα καλώδια, για όποιον έχει υποβληθεί σε ηλεκτροκαρδιογράφημα). Και η σύνθεση των πληροφοριών από κάθε οπτική γωνία, είναι που μας οδηγεί στην ορθή διάγνωση.

Ανακάλυψη λοιπόν, διότι η σπουδαιότητα κρύβεται στην ποικίλλη θέαση, του ίδιου όμως φαινομένου. Και αν η θέαση πάντα θα είναι "μερική" ως προς την προσέγγισή της και ποτέ "ολική", η καταρτισμένη νοηματοδότηση της θα αρκεί για να της προσδώσει ερμηνεία "ολοκληρωμένη".

Αυτά, ήταν εισαγωγικά, για να σας μιλήσω σήμερα για ένα φαινόμενο μέσα από 12 απαγωγές:


1. Απαγωγές = το να κλέβουν κάποιοι τις ζωές μας


2. Το χρήμα είναι το μέσον που χρησιμοποιεί η εξουσία για να καθορίζει τις ζωές μας. Άλλοτε ήταν ράβδοι χρυσού ή διαμάντια, μετά ήρθε το χάρτινο χρήμα, σήμερα κυριαρχεί το πλαστικό και πλέον περνάμε στα "yellows", στα "bitcoins " και εν γένει στο ηλεκτρονικό χρήμα...



3. Κάποιοι αντιλαμβάνονται τι τους συμβαίνει και απλά ακολουθούν τη μάζα σαν πρόβατα στη σφαγή.



4. Κάποιοι αντιλαμβάνονται τι τους συμβαίνει και εις γνώση τους αφήνουν τη ζωή τους να καεί και να σαρωθεί από όλα εκείνα τα πολυμηχανήματα - printers - σαρωτές, ως ένδειξη σταθερότητας των επιλογών τους.



5. Κάποιοι που γίνονται μπροστάρηδες και ινδάλματα, με διαχυτικό ενθουσιασμό και περισσή βαθυστόχαστη ερμηνεία των φαινομένων, στην πράξη, όταν παίρνουν την εξουσία στα χέρια τους, κρίνονται για το αν εφάρμοσαν τα λεγόμενα και γραφόμενά τους.



6. Μου λέει μια χτες στη δουλειά:
     - Εσύ είσαι ευρωπαίος πολίτης, τι κάθεσαι και δεν φεύγεις έξω;
    Και της απαντώ:
     - Ευρωπαίος πολίτης ναι, μόνο που μας πήραν τα "ευρώ-" και μας άφησαν το "-πέος"...


7. "Όταν άρχισε να διεγείρεται η επιστημονική περιέργεια στην Αρχαία Ελλάδα, δεν συνδέθηκε με κανενός είδους θρησκεία. Δεν ήταν υποχρεωμένη να συμμορφωθεί με τις επιταγές κάποιας εδραιωμένης και περιχαρακωμένης θεολογίας, ούτε και είχε κανένα κίνητρο για υψιπετείς περιπλανήσεις σε κάποιες μεταφυσικές νεφελοκοκκυγίες. Ήταν εντελώς ελεύθερυ, περιοριζόμενη μόνον από τη λογική και από τη ρεαλιστική πραγματικότητα του κόσμου, με τον οποίο όφειλε να αναμετρηθεί" (απόσπασμα από το βιβλίο "Το όνειρο του Μεντελέγιεφ", εκδ. ΤΡΑΥΛΟΣ, σελ. 21, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)


8. Πλέον τα πάντα εκτυπώνονται τρισδιάστατα. Σε λίγο, σίγουρα και οι άνθρωποι. Δεν ξέρω αν καταφέρουν τελικά, να εκτυπώσουν και τις ψυχές μας σε πολλά αντίτυπα. Κοινώς, η ζωή μας σε αναρίθμητες κόπιες, οπότε πάει περίπατο η ποικιλότητα που ανάδειξε η φύση επί δισεκατομύρια έτη...




9. "Η έννοια του πολλαπλού, απελευθέρωσε μονομιάς την επιστημονική σκέψη από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του ενιαίου" (απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το υπέροχο βιβλίο "Το όνειρο του Μεντελέγιεφ", εκδ. ΤΡΑΥΛΟΣ, σελ. 29)


10. Τα ακριβώς προηγούμενα, κάποιοι που μπορούσαν να προβλέψουν τα επόμενα, τα έχουν περιγράψει με νομοθετική ακρίβεια, συνταγματική βεβαιότητα και καλλιτεχνική ευφυία, εδώ και αρκετά χρόνια, αφήνοντας τους υπόλοιπους να κοιμούνται τον άδικο ύπνο του δικαίου...




11. "Για το Δυτικό κόσμο, το πιο σημαντικό ήταν, αναμφισβήτητα, η εξέλιξη που αποδίδεται στον Θαλή τον Μιλήσιο, τον πρώτο φιλόσοφο-επιστήμονα. Η θεωρία του ότι ο κόσμος εξελίχθηκε από ένα στοιχείο (το νερό) ήταν μόνο η αρχή. Αυτή η ιδέα, αμέσως μόλις τη συνέλαβε, άρχισε να αναπτύσσεται γοργά από τους μαθητές του Θαλή στη Μίλητο, τους φιλοσόφους που έγιναν γνωστοί ως οι Ίωνες Φιλόσοφοι και θέσπισαν ολόκληρη φιλοσοφική σχολή. Έας από αυτούς, ο Αναξιμένης, παρατήρηση ένα ασθενές σημείο στα επιχειρήματα του Θαλή. Αν όλα ήταν αρχικά νερό, πώς εξηγείται η ποικιλομορφία του σύγχρονου κόσμου; Πώς από το νερό προέκυψαν όλα; Ο Αναξιμένης προέβαλε το επιχείρημα πως το θεμελιώδες στοιχείο δεν ήταν το νερό αλλά ο αέρας. Ο κόσμος περιβαλλόταν από αέρα, ο οποίος συμπιέσθηκε προς το κέντρο του. Με τη συμπίεση, μετατράπηκε σε νερό, και όταν το νερό συμπιέσθηκε, έγινε χώμα. Ακόμη περισσότερη συμπίεση δημιούργησε την πέτρα. Όλα ήταν αέρας, σε μεγαλύτερη ή μικρότερη συμπύκνωση. Επρόκειτο για μια ουσιαστική ανάπτυξη της ιδέας του Θαλή. Ήταν η πρώτη προσπάθεια να δοθεί εξήγηση στην ποικιλομορφία του κόσμου, η πρώτη απόπειρα να εξηγηθεί μια ποιοτική διαφορά βάσει μιας ποσοτικής." (απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το υπέροχο βιβλίο "Το όνειρο του Μεντελέγιεφ", εκδ. ΤΡΑΥΛΟΣ, σελ. 25)


12. Προς τους αυστηρά χορτοφάγους: πόσο εύκολα παγιδεύονται στη βλακεία του μυαλού τους, όταν διαχωρίζουν τις ζωικές από τις φυσικές τροφές: τα ζώα σαν να μας λένε δηλαδή είναι "ζωή", ενώ τα φυτά όχι... πόσο άσχετοι με την βιολογική πραγματικότητα είναι... 



Μετά από αυτήν την 12-κάναλη καταγραφή όλων εκείνων που απαγάγουν τις ζωές μας, θέτω λοιπόν, την εξής διάγνωση σχετικά με τη νοσηρή καθημερινότητά μας: επειδή ακριβώς όλα γύρω μας είναι "αέρας" που μας πουλάνε καθημερινά, με αντίκρυσμα τον δικό μας ζωτικό αέρα ο οποίος συμπυκνώνεται και συμπιέζεται όλο και περισσότερο, χρειαζόμαστε έναν άλλον "αέρα" ύπαρξης, μια άλλη "πνοή" λειτουργίας. 

Χρειαζόμαστε εκείνη ητ βασική παγκόσμια ουσία, που υπάρχει σε όλα τα όντα γύρω μας, (από ένα μυρμύγκι του δάσους ως την μεγαλύτερη φάλαινα που κουτσομπολεύει στη γειτονιά μας) και τα βοηθά να ανασαίνουν τον αέρα της ζωής. Είναι εκείνη η ουσία που όσο και συμπυκνώνεται από τους κρατούντες και συμπιέζεται με σκοπό να σκληρύνει και να πετρώσει αποφλοιώνοντας από πάνω της κάθε μορφή ζώσας αίσθησης, που όσο και αν πλέει σε πελάγη ψεύτικης ευτυχίας και νοσηρής εξουσιαστικής αυτοπραγμάτωσης της κορυφής, που όσο και αν αντιγράφεται σε αναρίθμητες πανομοιότυπες κόπιες ή όσο και αν εκτυπώνεται σε δυο, τρεις ή περισσότερες διαστάσεις, δεν παύει τελικά να θυμίζει τη μοναδική διάσταση της μοναδικότητας της ζωής η οποία εγκιβωτίζεται στην ποικιλότροπη έκφρασή της ανά την πλάση: 


καλύτερα λίγος αέρας καθαρός και λεύτερος, 
παρά απαγωγές ψυχών και σκοτωμός 
για το ποιος θα εκτυπωθεί δεύτερος...


Υ.Γ.1: Με το καλό να σας μπει η νέα χρονιά!
Υ.Γ.2: Πριν βγάλετε διάγνωση για τον πλησίον σας από αύριο, προσπαθήστε σαν να είχατε μπροστά σας ένα ΗΚΓ 12 απαγωγών, να προσεγγίσετε την αλήθειά του από πολλές οπτικές... ίσως το συμπέρασμα σας βοηθήσει να επικοινωνήσετε καλύτερα μαζί του.


Possibility and probability


Και μια όμορφη ευχή, ακόμα...



"Possibility is not the same as probability, 
but when you’re bearing the weight of another person’s life, 
the distinction often feels meaningless."

(πηγή εδώ)



Art-ω!-ποιήματα



Ευχές να νιώθουμε κάθε μας στιγμή, με όλη μας την ύπαρξη...
Ευχές να δημιουργούμε κάθε μας στιγμή, με όλο μας το είναι...
Ευχές να χρησιμοποιούμε την τέχνη και τα ποιήματά της για βοηθούς...

Χρόνια αισθαντικά σε όλους!







Τα τρία κακά της μοίρας μας


Στην νεανική ηλικία σου διδάσκουν στο σχολείο το "σκέφτομαι και γράφω".

Στην ενήλικη στου διδάσκουν στη δουλειά, το (σκέτο) "γράφω".

Και τέλος στην ώριμη σου ηλικία, περνάς σαν μήνυμα στα παιδιά σου και στα εγγόνια σου, το "τα γράφω" (εκεί που δεν παίρνει μελάνι...).

Και έτσι ολοκληρώνεται η μακραίωνη προσπάθεια νέκρωσης όποιου ίχνους υγιούς πνεύματος διαβιεί εντός του κρανίου των νέων ανθρώπων...


Πίσω από αυτά τα βήματα όμως, αξίζει να αναζητήσουμε την παθολογική εκείνη διαδικασία που ωθεί τη λογική σταδιακά στον γκρεμό της και την αυτοκτονία της:

Στο πρώτο βήμα, μιλάμε για "σκέφτομαι και γράφω", μα είναι κατ' επίφαση - είναι ανύπαρκτο σχεδόν το σύστημα διδασκαλίας, εκπαίδευσης και εκμάθησης εδώ και χρόνια. Και δυστυχώς, δεν βλέπω να αλλάζει.

Στο δεύτερο βήμα, υπάρχει μόνο το ψυχρό και αέναο "γράφω" - χωρίς σκέψη, χωρίς σκοπό ή περιεχόμενο να το στηρίζουν, μα με κάτι άλλο πιο ισχυρό που του επιτρέπει να είναι ακλώνητο: το αυστηρό 8ωρο που όμως είναι συνήθως 7ωρο ή σε πολλές περιπτώσεις και 6ωρο (εκτός των διαλλειμμάτων για καφέ, για τσιγάρο, για τουαλέτα, πάλι για τουαλέτα και τελικά πάλι για τσιγάρο! α, ξέχασα και τα μικρά μεν, αλλά αναρίθμητα διαλλείμματα για κοινωνικό σχολιασμό περί μοδός ή περί ποδός, αναλόγως τι φύλο δηλώνεις ότι είσαι, που τελικά όλα αυτά ίσως ρυθμίζουν το ωράριο σε 5ωρο και ούτε! και για να σου πω: και αύριο μέρα είναι, ας αφήσουμε και λίγη δουλειά να πάρουμε μια ανάσα ενός διώρου σήμερα!). Πίσω από το κενό νοηματοδοτικά "γράφω", δεν αναφέρομαι όμως, απλά σε μια (απρόσωπη μεν, προσωποποιημένη δε) αδίστακτη και απάλευτη γραφειοκρατία, αλλά κυρίως αναφέρομαι στο ασύλληπτο και αέναο έργο της εσκεμμένης λοβεκτομής που επιβάλλεται από λοβεκτομηθέντες σε οσονούπω λοβεκτομηθέντες νέους χρήστες του συστήματος!

Και τέλος, φτάνουμε στο γνωστό καθημερινό φαινόμενο "τα γράφω" (που η συνηθέστερη συνέχισή του είναι: "όλα στα παπάρια μου"). 

Ξέρετε, ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα όμως; Ότι αυτή η από ετών προδιαγεγραμμένη πορεία εγκεφαλικής υπανάπτυξης (όπως επιβάλλεται από τα Μέσα και τα Όξω αυτού του τόπου), δημιουργεί αφενός εξουσιαστές που πραγματικά "τα γράφουν" όλα στα παπάρια τους, όπως αξίες, ηθική, σεβασμό, προσφορά, ενδιαφέρον, ενώ ταυτόχρονα διατηρούν αμέριμνοι την προνομιακή τους θέση να περνούν τη συμπεριφορά τους και το τρόπο σκέψης τους στα "γραφτά" της νομικής μας παρακαταθήκης, και αφετέρου εξουσιαζόμενους που πραγματικά δεν έχουν πού να "τα γράφουν" όλα εκείνα που τους συμβαίνουν, καθώς η διαδικασία ωρίμανσης από την οποία έχουν περάσει παιδιόθεν, έχει ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα τι; Μα αυτό που η κάθε διαδικασία ωρίμανσης στη Φύση επιφέρει: την Από-πτωση, κοινώς την απουσία παπαριών για να "τα γράφουν" αφού τους έχουν πέσει ανεπιστρεπτί, μαζί με μαλλιά, δόντια, ηθικό! Για του λόγου το ασφαλές, κοιτάξτε γύρω σας και αναρωτηθείτε ποιοι από τους περαστικούς θα ποντάρατε ότι μέσα από τα παντελόνια τους (ή κολλάν ή φούστες-μπλούζες και ασορτί βρακάκια), θα μπορούσαν να έχουν όρχεις για να "γράψουν" πάνω σε αυτά τα όργανα, τους εξουσιαστές!

Το σύστημα λοιπόν, είναι καλά στερεωμένο: αρχικά, στηρίζεται σε ανάξιους ορχειοκράτες (κάτι σαν το "κρατούν τον πάπα από τα αρχίδια" - οι λαϊκές παροιμίες περικλύουν τεράστια σοφία όπως ξέρετε όλοι σας), οι οποίοι τυχαίνει να είναι ταυτόχρονα και οι αρχειοκράτες του κράτους (προσοχή δεν είναι βερμπαλισμός, η διατύπωση είναι ορθή και βαθειά μελετημένη: κρατούν-τα-αρχεία του κράτους, άρα στην ουσία κρατούν το ίδιο το κράτος και την ουσία του, αφού όση Διαύγεια ή Διαφάνεια και αν προφασίζονται κάποιοι, υπάρχουν πάντα εκείνοι οι νόμοι και τα ΦΕΚ που λίγοι τα γνωρίζουν, αφού αυτοί οι λίγοι τα εκδίδουν μέχρι να προσληφθούν κάποιοι και μετά αναστέλλονται κλπ κλπ...). Δευτερευόντως, έχει όλους εκείνους του αν-όρχεους (και ακριβώς για αυτό, ανόρεχτους, διότι ως γνωστόν η απουσία λίμπιντο σε κάνει φυτό) βρυ-κόλακες που σπρώχνουν τα γρανάζια του συστήματος -που όταν κολλάει βάζουν λίγο από το σάλιο τους για να ξεκολλήσει- σε ατέρμονη κλίση προς την εντορπία και τελικά την ξεδιαντροπία (ναι, ξεδιαντροπία, διότι αν υπάρχει κάποιος σκοπός του πνεύματος -και ειδικά του ανθρώπινου πνεύματος- είναι ακριβώς αυτή η αντίσταση στην συμπαντικώς αναβλύζουσα και προς όλας τας κατευθύνσεις εκπέμπουσα, εντροπία του κόσμου!). 


Άρα, για να τα μαζέψουμε όλα τα προηγούμενα μαζί, σε ένα νοηματικό νήμα: υπάρχουν ανάξιοι σε θέση που θα έπρεπε να υπάρχουν άξιοι, και υπάρχουν άξιοι εκεί που δεν έπρεπε να υπάρχει κανένας άνθρωπος, άξιος ή μη (αν και προσωπικά δεν πιστεύω ότι εγγενώς υπάρχει μη-άξιος άνθρωπος, αλλά το αντίθετο, πιστεύω ότι κατασκευάζεται μέσα από τον μηχανισμό των 3 βημάτων κάμψης οποιασδήποτα έννοιας αντίσταης που σας περιέγραψα στην αρχή).

Αυτά ως πρώτα και συγκε-χυμένα! Τα υπόλοιπα έρχονται ως βροχή τις επόμενες ημέρες...





Γιατί σε πίστεψα, γιατί;


Προς το παρόν, ετούτο μόνο, έτσι σαν σύνοψη...


"Καημός"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Χρήστος Νινιός




Τα υποδέλοιπα, σε καμιά βδομάδα, σαν τελέψουν όλα τούτα του παραλόγου τα "χαΐρια"...


Μια έξοδος κινδύνου


Για εκείνο το ρυακάκι, που μας διαποτίζει, που μας ξεπλένει, που κουβαλά μαζί του κάθε μας σκέψη ή αμαρτία, που κυλά μέσα μας αενάως και που τον κόσμο γυρεύει να πλημμυρίσει...

Για εκείνο το ρυακάκι θέλω να μιλήσω απόψε, αλλά δεν ξέρω πώς...

Με λόγια; Με πράξεις; Με μουσική; 
Ζωγραφίζοντας ένα χαμόγελο στα χείλη ενός παιδιού;

Μήπως, αφήνοντάς το να περάσει έτσι απλά, επιτρέποντας στον λευκό θόρυβο των τρεχούμενων νερών του, να δροσίσει τις όχθες των ονείρων και να αποκοιμίσει τις ανεκπλήρωτες επιταγές του χρόνου...;

Πόσο θα ήθελα να χαθώ για πάντα στο ρηχό βυθό σου, 
απαλό ρυακάκι μου,
εσύ, μια έξοδος κινδύνου, 
απέναντι στη βαθειά ρηχότητα της εποχής μας...;





"River Flows in You"
by Yiruma



Να γίνει από το παλαιό, το νέο


Να γίνει από το παλαιό, το νέο

Ξεκινάς για ελεύθερη πτήση,
   θαρραλέος, ορεξάτος, ανυποψίαστος,
   με ορθό ανάστημα, θαρρείς πως τα ορίζεις όλα...

Στα μισά του δρόμου, οι μηχανές εγκαταλείπουν,
   τα φτερά τσακίζουν, τα νέφη πυκνώνουν...

Και τότε χάνεσαι σε ελεύθερη πτώση,
   στο κενό το αβυσσαλέο, ανόρεχτος, 
   χωρίς να κυβερνάς ούτε τα κομμάτια σου τα σκόρπια...

Είναι τότε που ένα χέρι σε τραβά ψηλά,
   να ξαναχτίσεις σου ζητά, το όνειρο των νέων...
   και σαν ορίζει ο καιρός, πιο δυνατό υπόσχεται 
   να γίνει, απ' το παλαιό, το νέο...

(by astromonos)





Η φύση γύρω μας, γελά...



Η φύση γύρω μας, γελά με τα καμώματα του ανθρώπου
και το μυαλό μας, φτιάχνει σενάρια,
όχι επιστημονικής φαντασίας,
αλλά σενάρια της πραγματικότητάς μας...
Μέσα σε αυτά τα σενάρια ζούμε,
αναπνέουμε, οδηγούμε, τυραννιόμαστε,
είτε αυτό γίνεται αντιληπτό, είτε όχι...

Παραθέτω κάποιες εικόνες που μου τράβηξαν τη σκέψη,
και με έκαναν να γελάσω μα και ταυτόχρονα να κλάψω...

Πόση πληροφορία γύρω μας κρυμμένη,
που με ένα χάδι μας απλό,
σαν ξεσκόνισμα επιφανειακό,
να αποκαλυφθεί προσμένει,
από ένα βλέμμα μανιακό...;



όταν κάποιος ζορίζεται, 
γύρω του τα βλέπει όλα αγγούρια όρθια...
να πέφτουν βροχή από τον ουρανό
και να τον περιπαίζουν



όταν κάποιος δεν βλέπει την τραγικότητα της αυτοπροβολής του,
κομπάζει για το "θηριώδες" τζιπ του,
παραβλέποντας τα "ζώα"-οδηγούς... 
(σε τι ακριβώς να αναφέρεται λοιπόν, η πινακίδα;)



και τέλος, όταν κάποιος βλέπει το στρίμωγμα της φύσης
και την υπερτροφία της παρα-φύσης...
το χώμα που στέκει εκεί καρτερικά
και το τσιμέντο που υψώνεται ψηλά,
αναπνέει από τη χαραμάδα του οξυγόνου
που του αφήνουν οι εξουσιάζοντες να ζήσει...

Αυτή η χαραμάδα όμως, αρκεί για να μην χαθεί το κύριο:
η ψυχή !


"Κοίτα να μην χαθείς"
Στίχοι, Μουσική: Σούλης Λιάκος
Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης

 

"κοίτα να μην χαθείς, ψυχή μου..."


Choose differently and be correct


Ό,τι πιο ανθρωπολογικό έχω διαβάσει σε ιατρικό άρθρο, συνοψίζεται σε τούτες τις λίγες γραμμές από ένα πολύ πρόσφατο και γλαφυρό άρθρο-άποψη, στο περιοδικό JAMA, σχετικά με τη "θεραπεία της υπερχοληστερολαιμίας το 2017" (Treatment of Cholesterol in 2017):

"The key is that clinicians do not dictate treatments but help inform choices. Different people may choose differently, and all be correct for what is important to them. [...] Finally, best practice should involve regular reassessment of the patient’s preference, medication approach, and tolerance to the medication."

Ευτυχώς, που υπάρχουν εμβόλιμα και κάποιες τέτοιες προσεγγίσεις (εντός του ίδιου του μη-προσεγγίσιμου συστήματος της σύγχρονης Ιατρικής πράξης), για να μην ξεχνάμε και το διαχρονικό στόχο της Ιατρικής...

Το γνωστό "όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι", λοιπόν, συνεπάγεται επειδή "όλοι διαφορετικοί, αλλά όλοι σωστοί για το πρόβλημά τους και άρα τελικά όλοι ίσοι..."

Άνω σχώμεν τας τελείας...



Συνήθως, όταν η μουσική συναντά την ποίηση, την απογειώνει...


Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις, που την διαστρεβλώνει και την παρεξηγεί, ή τουλάχιστον, την παραλάσσει από την αρχική της νοηματική μορφή με την οποία ο ίδιος ο δημιουργός της, την μπόλιασε...


Ένα τέτοιο τρανταχτό παράδειγμα είναι το ποίημα "Άρνηση" του Σεφέρη, σε μελωποίηση Μίκη Θεοδωράκη.


Και η όλη παρεξήγηση, είναι η αδυναμία της μουσικής να αποδώσει μια άνω τελεία !


Ας παρακολουθήσουμε το ποίημα και ας προσπαθήσουμε να μπούμε στην ατμόσφαιρά του:



Άρνηση 


Στο περιγιάλι το κρυφό 

κι άσπρο σαν περιστέρι 
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό. 

Πάνω στην άμμο την ξανθή 

γράψαμε τ’ όνομά της
ωραία που φύσηξε ο μπάτης 
και σβήστηκε η γραφή. 

Με τι καρδιά, με τι πνοή, 

τι πόθους και τι πάθος 
πήραμε την ζωή μας• λάθος! 

κι αλλάξαμε ζωή...



Ο ποιητής -κατά τη δική μου πάντα ερμηνεία- προσπαθεί να τονίσει τον τρόπο και τη στάση ζωής τα οποία συνόδευαν τους οδοιπόρους του ποιήματος (αναφέρεται σε πρώτο πληθυντικό) ώστε να πάρουν μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Και όταν αναφωνεί ότι ήταν όλο αυτό "λάθος", δεν περιορίζεται μόνο στην κατεύθυνση ζωής, ως μια απλή επιλογή πορείας, αλλά γιγαντώνεται για να συμπεριλάβει όλα αυτά που υπονοεί πριν την άνω τελεία, δηλαδή, όλο εκείνο το πάθος, την ένταση, την πεποίθηση και την (εν)κάρδια (εν)συναίσθηση ότι διαλέγει μια στάση ζωής -και συνεπώς και μια συγκεκριμένη κατεύθυνση- που αρθρώνεται σε ένα ολόκληρο αξιακό σύστημα συμπεριφοράς και υποστήριξης αυτής της συμπεριφοράς. Άρα, δεν είναι μόνο η κατεύθυνση του δρόμου της ζωής, αλλά είναι όλα εκείνα τα στοιχεία με τα οποία επενδύει την επιλογή του για τη συγκεκριμένη κατεύθυνση καθώς και όλα εκείνα τα εφόδια που κουβαλά στο δισάκι του ο οδοιπόρος για να τον συντροφεύουν στο μακρύ ταξίδι αυτής της κατεύθυνσης. Δεν είναι η κατεύθυνση, αλλά ο δρόμος. Δεν είναι το σημείο του ορίζοντα που μετρά, αλλά η βούληση να φτάσει κανείς ως εκεί. Δεν είναι το τέλος στον χάρτη που αναζητείται επίμονα, αλλά η αρχή του.


Και όταν συνειδητοποιούν οι οδοιπόροι του ποιήματος το λάθος, δεν είναι λοιπόν η λάθος κατεύθυνση, όπως πιθανόν αποδίδεται λανθασμένα από τον τραγουδιστή, ο οποίος δεν φρενάρει και λέει μονοκόματα τη φράση "πήραμε τη ζωή μας λάθος", εξωστρακίζοντας εντελώς την άνω τελεία από το ποίημα, αλλά είναι πρωτίστως η λάθος αντίληψη, η λάθος ενσυναίσθηση, το λάθος αξιακό σύστημα, που η ψυχή γεννά δημιουργώντας ουτοπικές κατευθύνσεις και τις οποίες καλείται έπειτα να διαβεί το τυραγνισμένο σαρκίο... Άρα, το λάθος δεν είναι η διαδρομή, αλλά η χάραξή της και η αρχική πεποίθηση σιγουριάς και πάθους που ντύνει την απόφαση έναρξης μιας τέτοιας διαδρομής...


Το σημείο της άνω τελείας, που διαχωρίζει όλες εκείνες τις σφριγηλές έννοιες περί αξιακού συστήματος πριν από αυτήν, και όλες εκείνες τις αφυδατωμένες έννοιες που έπονται μετά από αυτήν, σε μια ενδιάμεση συνειδητοποίηση του λάθους που χωρίζει αυτούς τους δυο κόσμους, είναι κάτι που διαπραγματεύεται και η Εκκλησία με εκείνο το "άνω σχώμεν τας καρδίας", αλλά και ο άλλος τεράστιος ποιητής Καβάφης με το ποίημα του "Ιθάκη".


Αφενός, η Εκκλησία, επιβεβαιώνει την "εναπόθεση" της καρδιάς του πιστού στο αξιακό σύστημα του Χριστού και σε όλα εκείνα που ο Θεάνθρωπος πρεσβεύει για την Εκκλησία και τους πιστούς της. Η καρδιά λοιπόν, του πιστού, εναποτίθεται και εναπόκειται στο κοσμοείδωλο της χριστιανικής θεώρησης της πραγματικότητας και του αξιακού της ενδύματος. Η ένταση, το πάθος, η συμμετοχή, η πίστη και η πνοή, είναι βασικά προαπαιτούμενα στοιχεία που συνθέτουν τις έννοιες "προ της άνω τελείας", δηλαδή πριν ο πιστός εναποθέσει την καρδιά του και όλη του την ύπαρξη προς τα άνω και προς τον θεό του. Είναι τα στοιχεία εκείνα που γεννούν τη συνειδητοποίηση της κατεύθυνσης που πρέπει κάποιος να βαδίσει.


Το ίδιο εννοεί και ο ποιητής Καβάφης στην "Ιθάκη" του, καθώς εναλλάσσοντας τον ποιητικό του φακό, από πολλές διαφορετικές σκηνές κατευθύνσεων όπως οι Λυστριγόνες και οι Κύκλωπες, τονίζει ότι σημασία έχει, όχι η ίδια η κατεύθυνση, αλλά το ταξίδι, δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο συμμετέχεις και πορεύεσαι σε μια κατεύθυνση, ο οποίος είναι ευρύτερος και ανώτερος (δηλαδή σε πιο υψηλό και πολύπλοκο επίπεδο σύλληψης) σε σχέση με την ίδια την κατεύθυνση. Ο τρόπος, η ένταση, το πάθος και η πίστη, όλα αυτά και άλλα πολλά συνθέτουν το αξιακό σύστημα ενός εκάστου από εμάς και όλο μαζί το αξιακό σύστημα είναι με μια λέξη η "Ηθική" του καθενός μας.


Άρα, όταν ο ποιητής Σεφέρης, βάζει την άνω τελεία, είναι για να διαχωρίσει δυο κόσμους αγεφύρωτους, και συγκεκριμένα έναν κόσμο παλαιάς ηθικής και έναν κόσμο νέας ηθικής (που με τα κριτήρια της παλαιάς ηθικής μπορεί αυτή η νέα, να φαντάζει ακόμα και ανήθικη...) και όχι απλά για να διαχωρίσει δυο κατευθύνσεις, μια σωστή από μια λάθος.


Η άνω τελεία λοιπόν, είναι για να διαχωρίσει δυο παντελώς διαφορετικές ζωές και όχι απλά να διαχωρίσει δυο κατευθύνσεις μέσα στην ίδια ζωή...


Η άνω τελεία του ποίηματος, είναι τελικά (δια)δήλωση περίτρανης ηθικής ματαίωσης και ηθικού διχασμού.




"Γράμμα στο Θεό"
Στίχοι: Μαριεύη Μήτρου
Μουσική, Ερμηνεία: Χρήστος Νινιός




"Στέλνω ένα γράμμα στο Θεό, 
σ' όποιον Θεό πιστεύω 
να μου χαρίσει δυο ζωές, 
εσένα να λατρεύω 
να περπατήσω μέσα σου, 
να γίνω η πνοή σου 
το δάκρυ σου, το γέλιο σου, 
καθρέφτης της ψυχής σου 
η αντανάκλασή σου... "






Υ.Γ.1: Δεν είναι τυχαίο που ο Σεφέρης και η σύζυγός του, τόνιζαν στον Θεοδωράκη και τον Μπιθικώτση, τη σημασία που έχει αυτή η άνω τελεία στο ποίημά του και την απαιτούμενη παύση που πρέπει να κάνει ο τραγουδιστής για να δηλωθεί το νόημα... Έλεγαν χαρακτηριστικά: "προσοχή στην άνω τελεία!" και είχαν θυμώσει τελικά που αποδόθηκε διαφορετικά, για να ηχογραφηθεί εκ νέου αργότερα και να αποδοθεί καλύτερα από το Γιώργο Μούτσιο!

Υ.Γ.2: Το πιο μεγάλο ερωτηματικό όμως, με το συγκεκριμένο ποίημα του Σεφέρη (και εκεί για μένα κρύβεται η σπουδαιότητα αυτού του ποιήματος), δεν είναι ο ρόλος της άνω τελείας, όσο ο ίδιος ο τίτλος του. Για ποια άρνηση μιλά ο ποιητής; Για την άρνηση της ζωής απέναντι στους οδοιπόρους της; Για την άρνηση των οδοιπόρων για την πρώτη τους ζωή που τους έβγαλε ως εδώ; Ή για την άρνηση των οδοιπόρων για τη νέα ζωή που πρόκειται να ξεκινήσουν...; Το κάθε ερωτηματικό, και ένα τεράστιο φιλοσοφικό κεφάλαιο...


Ερώτημα χωρίς απάντηση



Ανάμεσα 

στην ανικανότητα της ανωριμότητας



και 

στην κενότητα της νεωτερικότητας














τι να διαλέξεις,

για να συνεχίσεις 

να βλέπεις κατάματα το φως;


Μέχρι να βρεθεί απάντηση, 

ή τρίτη λύση,

τι να σου κάνει πια και η λογική,

πόσο το συναίσθημα ν' ανθίσει;


Οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...

Στενότης χώρου.
Στενότης σκέψης.
Στενότης πράξης.

Αυτά βλέπω γύρω μου.

Ένα σύντομο πέρασμα κάτω από την Ακρόπολη,
με έβγαλε εντελώς τυχαία σε μια γωνιά
που κατόρθωσε να ξυπνήσει τις αισθήσεις μου
και να διεγείρει μυαλό, φαντασία,
αναμνήσεις και συναισθήματα...

Μια γωνιά, που ακριβώς επειδή κατόρθωσε
να αλλάξει τις διαστάσεις της στενότητας γύρω μου,
αξίζει να σας την παραθέσω πανοραμικά, σε κανονικό μέγεθος,
όπως είναι, και όχι όπως τα στενά όρια και καλούπια της κοινωνίας μας,
επιζητούν οι σκηνές, οι σκέψεις και οι στιγμές μας, να είναι...



Μαγικό σκηνικό, θαρρείς θεατρικό,
πάντως σίγουρα τονωτικό,
και αντιδιαστελλόμενο με τη στενότητα
που ακόμα και σε αυτήν την ίδια τη γωνιά,
έχουν επιβάλλει οι κανόνες συμπυκνωτικής ανοικοδόμησης...

Ένα λιλιπούτειο θεατράκι του δρόμου λοιπόν,
πίσω του άνθρωποι να τρέχουν να σωθούν
από κάθε είδους εξαρτήσεις και μόδες
που μας έχουν επιβάλλει για να μας συν-θλίβουν τις ζωές,
απέναντι ακριβώς, ένας Καραγκιόζης έτοιμος,
να αναμετρηθεί για μια φορά ακόμη με όλα τα θηρία,
-γύρω του και εντός του-
παραμένοντας πανί με πανί,
σε ένα θέατρο γεμάτο σκιές, παράλογα πρόσωπα
και δίχως νόημα συμπεριφορές απολίτιστων...

Πιο πάνω σε έναν από τους πέριξ τοίχους,
το αποτύπωμα από μια άλλη στάση ζωής:



"Buongiorno Principessa"

να καλημερίζει επίμονα κι ευγενικά,
κάποια πριγκιπική μορφή
που κρύβεται θαρρείς, ακριβώς απέναντι της,
παιχνιδίζοντας με τη δαντέλα του ξύλινου παραθύρου,
κρυφοκοιτάζοντας τη γαλήνη της έρημης (α)γωνίας...



Και εσύ ψάχνεις ακόμα, δύσμοιρε θεατή,
ένα βλέμμα αρχαίο, αθάνατο, καθάριο,
στη στοά των αθανάτων...

Μόνο, που οι στοές αυτές άλλαξαν,
τα βλέμματα έγιναν τηλε-κατευθυνόμενα,



οι άλλοτε πηγές πνευματικής αναζήτησης, περιχαρακώνονται,
μνημονεύοντας ψεύτικα κάποιο ακάνθινο στεφάνι, κάποιου Θεανθρώπου...





Τι τους απειλεί;
Μάλλον η δική σου σωφροσύνη...

Και εκείνες οι αξίες;
Αυτές που καίνε και πυροδοτούν κορμιά,
κινούν τις σάρκες και τις σκέψεις σε άλματα προς το κενό;


Αυτές, φαίνεται σαν να χάθηκαν.
Ή πιο σωστά, σαν ποτέ να μην έζησαν πραγματικά...

Και νιώθεις, ότι "δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα..."
και στα μάτια των περαστικών, "κρεμούν ήλιοι χλωμοί..."

Μα ξέρεις, πως μένουν κρυμμένες από την παγωνιά,
κάποιες τέτοιες γωνιές, που ανέλπιστα και άξαφνα,
σε κλέβουν από τις σκέψεις σου,
και με μανιώδη θαλπωρή,
σου δίνουν βήμα και σκηνή,
να αρθρώσεις λόγο...

Και έτσι, "οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί" μέσα σου,
αναζωπυρώνονται, έστω για μια στιγμή,
ακόμα και δίχως υπαρκτούς θεατές,
και εσύ να δίνεις παράσταση. 

"Ο Καραγκιόζης θεατής του Καραγκιόζη",

είναι η παράστασή σου!



"Δεν αγαπάς"
Ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Λουκάς Θάνου
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης



Υ.Γ.: Πιο ταιριαστή μουσική υπόκρουση για αυτό που έζησα δεν νομίζω να βρω...
Και αυτή της αξίζει να βγει έξω από τα στενά όρια!



Φύσις 3



Φύσις και Στρες.

Φυσιολογικό στρες, 
     (θέλουν να μας πείσουν...)
Άδειες τσέπες, 
(θέλουν και τις ζωές μας να αδειάσουν...)


Φύσις και Flight or Fight or Freeze...

But what about the Fridge ?


Μια αντι-στρες ιδέα εδώ.



"Πόλεις του καλοκαιριού"

Στίχοι: Μπέτυ Κομνηνού
Μουσική, Ερμηνεία: Νένα Βενετσάνου


"Και η ζωή σαν στρατός,
σας πονάει και σας αλλάζει..."


Φύσις 2




Φύσις και Φυσικοί.
Φύσις και Φυσικοί Νόμοι.
Φύσις και Παρανόμοι.
Η προέλευσις;
Ο νομοθέτης;

Ένα μπορώ να πω:

κοινός προορισμός
και
αέναα προδιαγεγραμμένη μοίρα...

Μια ιδέα εδώ.



ή πιο απλά:

η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα... (των πολύπλοκων σκέψεων)


"Σάρα"
Στίχοι: Νίνα Ναχμία
Μουσική, Ερμηνεία: Νένα Βενετσάνου

Φύσις 1




"Μάγεμα η Φύσις και όνειρο,
στην ομορφιά και χάρη...
η μαύρη πέτρα ολόχρυση
και το ξερό χορτάρι..."

Χωρίς λοιπά λόγια!


Από βαθιά πεποίθηση


Σηκώνω το βλέμμα γύρω μου.

(συνήθεια από παλιά)

Μόνο σκυφτά κεφάλια, επιπλέουν.

Και ένας-ένας οι τελευταίοι πυλώνες πέφτουν καταγής,
αποκαμωμένοι, τετριμμένοι μετά από μάχες φλογερές...
με βρόντο βαρύ και σύννεφο αχό,
σαν αγκομαχητό.

Οι συμπεριφορές εύκολες και αυτοματοποιημένες:
συμφωνία ή αδιαφορία.

Και αν κάποιος διαφωνεί, δυο δρόμους έχει να διαβεί:
το θυμό ή τον ζουρλομανδύα.

Με τόσες ψεύτικες στολές όμως,
μπερδεύομαι, ποιος είναι ο ευκολοφόρετος
και ποιος τάζει στην ψυχή του αποστολές;

Ποιος τολμά να σηκώσει κεφάλι;
Ποιος ενδιαφέρεται;
Μια αόρατη δύναμη οκνηρίας,
σαπίζει και αποσυνθέτει,
διαδίδει ψεύτικα δαιμόνια,
εαυτό, όμως, δεν διαθέτει.

Και η ευτυχία; Αυτή η πρωταρχική αναζήτηση;
Που εγκιβωτίζεται; Σε ποια κάσα δρύινη παλεύει να αναπνεύσει,
μήπως πείσει ότι είναι ακόμα ζωντανή;

Η ιεραρχία, μας μαθαίνει ιεράρχηση, λένε,
και η κυριαρχία, μας διδάσκει αυτοκυριαρχία.

Ποιας ζωής, όμως, ξεχάσαν να μας πούνε...

Όπως και σε εκείνο το παλικάρι, 20 χρονών,
που άρματα του δώσαν για τον πόλεμο, 
μα εκείνο πόλεμο δεν βρήκε, πίσω γύρισε...

Να πεις τι ;
και πώς να εξηγήσεις το γιατί,
αυτό που νιώθεις στα ριζά,
πώς ραγίζει σφαλωμένο αυτί;

Σηκώνω το βλέμμα γύρω μου.

Ακόμα και αυτό το βλέμμα,
το αισθάνομαι βαρύ.
Ασήκωτο, λες κι οτι 'ναι,
ή έμαθες να λες κιοτή, ναι,
μόνο ναι;!

Τέλος, οι παλιές συνήθειες.

Κρατάω μόνο μια:

Ένα «όχι» που βγήκε από μια βαθιά πεποίθηση, είναι πολύ καλύτερο -και πιο μεγαλειώδες- από ένα «ναι» που ειπώθηκε για να ευχαριστήσει ή, χειρότερα, για να αποφύγει φασαρίες. (Μαχάτμα Γκάντι)



29/8/2017


Κάποιου αμπουμπούκιαστου ακόμα μελλούμενου ανθού...


Υπάρχουν άραγε πραγματικά όρια που να χωρίζουν το καλό από το κακό, το αληθινό από το ψεύτικο;

Υπάρχουν οι αγαθοί και η αγαθότητα;

Υπάρχουν οι αλάνθαστοι, τα πρότυπα;

Υπάρχουν οι μέντορες;

Υπάρχουν ρατσιστές και μη;

Ακόμα πιο δύσκολο ερώτημα: γεννιούνται ρατσιστές και μη...;


Αναρωτηθείτε σας παρακαλώ ποιος θα πιστεύατε ότι θα ήταν ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που θα μπορούσε ίσως να ισχυριστεί τα παρακάτω λόγια:

"Καιάδας. Τέτοιος γκρεμός πρέπει ν'ανοίγεται στην καρδιά του ανθρώπου και στην ακρόπολη κάθε πολιτείας. Μα η χριστιανική ανατροφή μας, οι νοσοκομειακές φιλανθρωπίες, οι κλαίουσες καλοσύνες, η λαχτάρα να σώσουμε τους περιττούς, αντιστέκουνται ως τώρα σε μια τέτοια σπαρτιατική επιλογή. 

Μα έως πότε; Αποστειρώνονται κιόλας οι παράφρονες, οι σακάτηδες κι οι άρρωστοι. Καθαρίζουνται οι ράτσες. Ετοιμάζουνται. Ένα ένστιχτο σίγουρο και σκοτεινό τις σπρώχνει προς την σωτηρία. Όχι όλες. Όσες νοιώθουν το νόημα της εποχής μας και προφταίνουν να ετοιμαστούν."



Για να βοηθήσω, είναι ο ίδιος άνθρωπος που είπε:

"Λευτερώσου κι από τη ράτσα...".


Για εσάς που έχετε διαβάσει Καζαντζάκη, το βρήκατε! Τα λόγια ετούτα, είναι στο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Ταξιδεύοντας: Ιταλία - Αίγυπτος - Σινά - Ιερουσαλήμ - Κύπρος - Ο Μοριάς», και ειλικινά ξαφνιάζουν όλους εμάς που δεν έχουμε διαβάσει Καζαντζάκη...

Πώς μπορεί να αποτυπώνει τέτοια εικόνα αυτός που συνέλαβε την Ασκητική; Πώς μπορεί να συμπαρασύρεται κάποιος από ιδέες καθαρότητας της ράτσας, όταν σμιλεύει στο νου του την εντολή "Λευτερώσου κι από τη ράτσα...";

Πόσο αντιφατικοί είμαστε εμείς οι άνθρωποι πραγματικά;

Πόσο τυραννιέται ο νους, η ψυχή και η καρδιά στων αναρίθμητων νοημάτων το ανακάτωμα;

Πώς θα πάψει η τυραννία της σκέψης;

Πώς να παλευτεί το φανταστικό κλώτσημα της καρδιάς στο πραγματικά ανόητο της καθημερινότητας;


Από την άλλη όμως, πόσο ορθά είναι τα λόγια του ίδιου του Καζαντζάκη:

"Μοχτούσα απ' όλο τούτο το πανηγύρι και τις φωνές, από την καταραμένη δίψα του κέρδους, από τατουμπελέκια και τους αμανέδες, από τα κουρεία, τα μαγέρικα και τις βρώμες, να βγάλω ένα νόημα. Να ταφανταστώ όλα αυτά πως είναι οι λασπερές ρίζες κάποιου αμπουμπούκιαστου ακόμα μελλούμενου ανθού. Ναστήσω ανάμεσα σε όλες τούτες τις κτηνωδίες και τις αρπαγές ένα αόρατο Θεό που ν' απλώνει το μπράτσο του και να δίνει ευγένεια στο χάος".

Και να φανταστείς ότι χτες, συνάδελφος που πήγε διακοπές στη Μύκονο, μου ανέφερε ότι είδε να νοικιάζονται ξαπλώστρες σε παραλίες με 300 ευρώ την ημέρα...

Ξαναρωτάω λοιπόν: ρατσιστής γίνεται ή γεννιέται κανείς;

Και επίσης, τα όρια πώς ξεπερνιούνται;

Οι ρίζες πού σταματούν και πού αρχίζει το φυτό; Είναι μόνο το χώμα που διαχωρίζει τις ρίζες από το φυτό; Είναι μόνο η γη που διαχωρίζει το σώμα μας από το πνεύμα μας...;

Φυγή... ατελείωτη φυγή. Από τα πάντα και τους πάντες... Αυτό νιώθω το τελευταίο διάστημα...

Όλα ψεύτικα. Όχι, δεν είναι κατάθλιψη - είναι η πραγματικότητα. Είναι μάλλον, το κόστος που πληρώνει κανείς που δεν θέλει να ζει σε αυτήν την πραγματικότητα και φαντάζεται έναν κόσμο ιδανικό. Ναι, είναι ο φόρος που μας επέβαλλαν να πληρώνουμε για να ανεχτούμε την διαταραγμένη αυτή πραγματικότητα.

Ας όψεται. Ο νους δεν τιθασεύεται, παρά βολοδέρνει και μαγεύεται. Όλα τα άλλα περαστικά. Στου συμπάντου τη μακαριότητα, η ανθρωπότητα μένει να αποτελεί "σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφή της", όπως λέει και ο Καζαντζάκης στην Ασκητική του.

Ο νους μοιάζει σαν τη φυγή του αλόγου, για να κρυφτεί του παραλόγου...



"Run"
by Ludovico Einaudi