Καβάλα σε ηλιαχτίδες


Μόνο όταν είσαι καβάλα στις αχτίδες του φωτός μπορείς να δεις τα πράγματα πιο φωτεινά. Από εκεί ψηλά αντικρίζεις την αναλογία των μεγεθών, την αναρχία των ιδεών και την αρμονία των νοτών. Και τελικά αντιλαμβάνεσαι τη σοφία των μωρών.

Συμπέρασμα: δεν είμαι ο απαντών, παρά μόνο ο ερωτών (που συχνά ξεχνιέμαι και γίνομαι ο των ερώτων). Τουλάχιστον μένει αυτή η αποψινή νύχτα με το τεράστιο φεγγάρι της, που μοιάζει να είναι φίλη σου και σαν ασπίδα να σε προστατεύει από του σύμπαντος τα παμφάγα σκότη.





"Βαριά ποτά βαριά τσιγάρα"

Στίχοι, Μουσική: Στέργιος Παπαποστόλου
Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης











Υ.Γ.: Το post αυτό αφιερώνεται στους απανταχού μικρούς Πρίγκηπες που με την απόχη τους κυνηγούν το καθάριο φως για να τους ταξιδέψει και την ψυχή τους να γαληνέψει... Αφιερώνεται όμως και στο ίδιο το καθάριο φως που επιτρέπει στους απανταχού μικρούς Πρίγκηπες να πιαστούν από τους ώμους του και να τους προσφέρει ένα μαγεμένο ταξίδι...







Ιατροασθενής


Στη σχέση ιατρού-ασθενούς κάποιες φορές οι ρόλοι δεν είναι διακριτοί και δεν είναι εύκολο να ξεκαθαριστεί ποιός είναι ο ένας και ποιός ο άλλος. Σε αυτή τη σχέση, όπως και σε κάθε σχέση, η αναφορά γίνεται σε όλα αυτά που συνδέουν τους δυο πόλους και όχι σε αυτά που τους διαχωρίζουν. Ο τονισμός δηλαδή αφορά την αλληλεπίδραση σαν φαινόμενο και όχι τόσο τους φορείς της. Απολαύστε την περιγραφή αυτής της σχέσης δια στόματος ενός παππού!








Υ.Γ.: Το post αυτό αφιερώνεται στην Ωραία Ελένη.




Παραμύθια




Σήμερα κάπου στην Ισπανία
η τέχνη της ζωής θα ανθίσει
και μύριες πλάνες μυρωδιές
στον κόσμο θα σκορπίσει...







"Παραμύθια της οκάς"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης




Σε λόγια πάλι θα χαθώ φτιασιδωμένα
Σαν από κείνα που πουλώ στην αγορά
Λόγια που ξέρω πως δεν νοιάζουνε κανένα
Και 'γω τα γράφω να περάσει η βραδιά

Κάτι τραγούδια για παράξενες αγάπες
Που επιζούν μόνο στα βάθη του μυαλού
Για όλες εκείνες τις μικρές μου αυταπάτες
Που κάθε νύχτα μου στοιχειώνουνε το νου

Τι με κοιτάς;
Τι με ρωτάς;
Ποιες αλήθειες να μάθεις ζητάς;
Τι με κοιτάς;
Τι με ρωτάς;
Παραμύθια πουλώ της οκάς

Μα τώρα άκου της σιωπής την μελωδία
Ξέρω θα φύγεις πριν χαράξει η αυγή
Τα λόγια τώρα πια δεν έχουν σημασία
Όσα κι αν πω θα τα ξεχάσεις το πρωί

Μια μελωδία που την σκάρωσα για σένα
Που 'χεις προλάβει τρεις φορές να μ' αρνηθείς
Κι ένας αγέρας που φυσάει λυπημένα
Μου ψιθυρίζει πως κι απόψε δεν θα ρθεις










"esta abierto par aquien quiera venir y sera bienvenido con un poco de vino..."




Το δάκρυ πια δεν μας πάει



"Βόρειος Καημός"
Στίχοι, Μουσική: Καρράς Δημήτρης
Αρετή Κετιμέ - Δημήτρης Ζερβουδάκης




...γέροντας γιατρός
να κοιτάζουμε εμπρός...




Το λουλούδι της Καλής Δόνιας Τινκερμπελ!


Το λουλούδι του κάστρου

Αστραφτερό λουλούδι του κάστρου ήσουν
και ξεχώριζες από τα γύρω χαλάσματα
όταν σε πρωτόειδα
είχες το ουράνιο τόξο για ένδυμα,
μεθούσαν οι πεταλούδες από το μοσχοβόλημά σου
και ο αγέρας ξεχνούσε τη μανία του
σαν άγγιζε τα πέταλά σου
κομψή, λυγερή, έλαμπες μέρα και νύχτα.

Χάιδεψα τον τρεμάμενο κορμό σου
μα τα χέρια μου σκίστηκαν
στα αγκάθια σου.
Μέσα από το αίμα μου είδα
τους φόβους σου να αναβλύζουν αγριεμένοι
δεν ήταν μόνοι τους,
ήταν και οι δικοί μου φόβοι εκεί.
Ξαφνιάστηκα και άπλωσα
τις υγρές μου παλάμες,
εσύ όμως έβλεπες τους δικούς μου φόβους μόνο
γιατί πίστευες πως το αίμα μέσα μου
είναι δικό μου μόνο...

Σε κρατούσα αγκαλιά, γελούσες,
ταξιδεύαμε, μαθαίναμε για τους εαυτούς μας.
Θυμάμαι με ρωτούσες πολλά
για τον περίεργο κόσμο που μας περιβάλλει.
Προσπάθησα να ξεριζώσω
ό,τι σε καρφώνει στη γη
και σου κλέβει από το πολύτιμο
νερό της ζωής.
Είχα την πεποίθηση ότι μπορούσα!
Ποιός; Εγώ ο Τιποτένιος...
Σου προκάλεσα δάκρυα,
μα κι εγώ πόσα δάκρυα έπνιξα
πέρα από αυτά που αντίκρυσες!

Σου έλεγα πως σ'αγαπώ
μου απαντούσες δεν ξέρεις
τι σημαίνει αγάπη...

Σαν άλλος μικρός πρίγκηψ
θέλησα να σε κλείσω σε σε γυάλινο κλωβό
για να μην σε αγγίζουν
τα παράσιτα του κόσμου.
Εσύ ασφακτιούσες, ήθελες ελευθερία
για να βλέπεις τριγύρω σου
τα άλλα λουλούδια,
όμως δεν καταλάβαινες ότι για μένα
εσύ ήσουν το μόνο αληθινό λουλούδι...

Σου έδειξα πως η αγάπη
δεν έχει ορισμό,
παρά μόνο φαντασία...
Μα όταν μάθεις τι θα πει αγάπη,
θα έχεις ξεχάσει πώς είναι ν'αγαπάς...

Χωρίς Αγάπη η ζωή
είναι Τυραννία,
μα με Αγάπη
είναι Ευτυχία.


Στην γλυκιά Τινκερμπελ
Πίτερ Παν

by astromonos





"Caledonia" - Celtic Woman





I don't know if you can see
The changes that have come over me
In these last few days I've been afraid
That I might drift away
So I've been telling old stories, singing songs
That make me think about where I came from
And that's the reason why I seem
So far away today

Oh, but let me tell you that I love you
That I think about you all the time
Caledonia you're calling me
And now I'm going home
If I should become a stranger
You know that it would make me more than sad
Caledonia's been everything
I've ever had

Now I have moved and I've kept on moving
Proved the points that I needed proving
Lost the friends that I needed losing
Found others on the way
I have kissed the ladies and left them crying
Stolen dreams, yes there's no denying
I have traveled hard with coattails flying
Somewhere in the wind

Now I'm sitting here before the fire
The empty room, the forest choir
The flames that could not get any higher
They've withered now they've gone
But I'm steady thinking my way is clear
And I know what I will do tomorrow
When the hands are shaken and the kisses flow
Then I will disappear

























Η Φωνή


-Ποιά είναι αυτή η φωνή που μας καλεί να κυνηγήσουμε το άγνωστο; Από πού προέρχεται; Πώς; Τι; Γιατί;
-Τι σημασία έχουν όλα αυτά τα ερωτηματικά; Μην βασανίζεσαι τόσο φίλε μου. Μέχρι να βρούμε απαντήσεις θα έχει χαθεί τέτοια ευμορφιά...




"The Voice" - Celtic Woman/Lisa Kelly






"The Voice"

I hear your voice on the wind
And I hear you call out my name

"Listen, my child," you say to me
"I am the voice of your history
Be not afraid, come follow me
Answer my call, and I'll set you free"

I am the voice in the wind and the pouring rain
I am the voice of your hunger and pain
I am the voice that always is calling you
I am the voice, I will remain

I am the voice in the fields when the summer's gone
The dance of the leaves when the autumn winds blow
Ne'er do I sleep thoughout all the cold winter long
I am the force that in springtime will grow

I am the voice of the past that will always be
Filled with my sorrow and blood in my fields
I am the voice of the future, bring me your peace
Bring me your peace, and my wounds, they will heal

I am the voice in the wind and the pouring rain
I am the voice of your hunger and pain
I am the voice that always is calling you
I am the voice

I am the voice of the past that will always be
I am the voice of your hunger and pain
I am the voice of the future
I am the voice, I am the voice
I am the voice, I am the voice




Η θεραπεία της μοναξιάς


-Παλεύεται η μοναξιά; Πώς; Πόσο; Από ποιόν;
-Ο καθείς δίνει τη δική του μάχη, φανερή ή αφανής. Και οι δυο πλευρές μιας σχέσης προσπαθούν από την σκοπιά τους. Άραγε γεφυρώνεται ποτέ το χάσμα; Άρα γεφυρώνεται ποτέ το χάος; Ίσως αρκεί μια μικρή και καθαρή εξήγηση, και πού ξέρεις, ο άλλος μπορεί να έχει τη δύναμη να σταθεί δίπλα σου και να σε βοηθήσει.




Η θεραπεία της μοναξιάς


Γιατί σε φοβάμαι μοναξιά;
Μήπως είναι τα άγριά σου δόντια
ή το βλέμμα σου το βλοσυρό;
Μήπως είσαι ένα τέρας αδηφάγο
που έρχεσαι από τα έγκατα του σκότους μου;

Σε φοβάμαι γιατί κρατάς καθρέφτη
όπου μέσα του βλέπω ένα αγρίμι
με άγρια δόντια και βλέμμα βλοσυρό
ένα τέρας αδηφάγο και εγωιστικό
που 'ρχεται από τα έγκατα της ψυχής μου.

Μέσα στον καθρέφτη βλέπω το πρόσωπό μου
το αληθινό και όχι εκείνο το φτιασιδωμένο,
που καθημερινά παρελαύνει
μπροστά σε καθρέφτες που αντανακλούν
την κοινωνία των ειδώλων.

Σε φοβάμαι μοναξιά γιατί με φοβάμαι,
με φοβάμαι γιατί δεν με γνωρίζω,
δεν με γνωρίζω γιατί δεν θέλω να δω,
δεν θέλω να δω γιατί δεν θέλω να πονώ.

Ποιός εγώ! Που όλη μου τη ζωή
γνωρίζω ανθρώπους που πονούν
και τους λέω πως νοιώθω τον πόνο τους...

Μάλλον δεν έμαθα καλά το μάθημά μου!

Στους ανθρώπους που θέλουν να 'ναι μόνοι
ταιριάζει ο πόνος.
Όποιος θέλει να μοιράζεται,
όποιος μπορεί και δοκιμάζεται,
δεν είνα μόνος.
Και αυτό είναι νόμος.


by astromonos
16-05-06




"Moonlight Shadow"





The last that ever she saw him,
Carried away by a moonlight shadow.
He passed on worried and warning,
Carried away by a moonlight shadow.
Lost in a river that Saturday night,
Far away on the other side.
He was caught in the middle of a desperate fight
And she couldn't find how to push through.
The trees that whisper in the evening,
Carried away by a moonlight shadow.
Sing a song of sorrow and grieving,
Carried away by a moonlight shadow.
All she saw was a silhouette of a gun,
Far away on the other side.
He was shot six times by a man on the run
And she couldn't find how to push through.

I stay, I pray
See you in heaven far away.
I stay, I pray
See you in heaven one day.

Four a.m. in the morning,
Carried away by a moonlight shadow.
I watched your vision forming,
Carried away by a moonlight shadow.
Stars move slowly in a silvery night,
Far away on the other side.
Will you come to talk to me this night,
But she couldn't find how to push through.

Far away on the other side.

Caught in the middle of a hundred and five.
The night was heavy and the air was alive,
But she couldn't find how to push through.

Carried away by a moonlight shadow.
Carried away by a moonlight shadow.
Far away on the other side.
But she couldn't find how to push through










Πούντες; Νάντες!


-Ρε πούντες οι απαντήσεις που ψάχνεις;
-Ρε νάντες, μπροστά σου! Άπλωσε τα χέρια σου και πιάστες!



"Nantes" - Beirut





Well it's been a long time, long time now
since I've seen you smile.
And I'll gamble away my fright.
And I'll gamble away my time.
And in a year, a year or so
this will slip into the sea
Well, it's been a long time, long time now
since I've seen you smile

Nobody raise your voices
Just another night in Nantes
Nobody raise your voices
Just another night in Nantes


We saw...
French interlude/ Parlé en français (Extrait de "Le Mépris"/Godard):
Woman _ Ah non, j't'en prie. Mais ço(ça), ça me facine...
Man _ Je t'assure que...

Woman _ Non! Laisse-moi!
Man _ Qu'est-ce que tu as aujourd'hui?
Woman _ J'ai que les hommes me dégoûtent.
Vous pensez qu'à ça.


Well it's been a long time, long time now
since I've seen you smile.
And I'll gamble away my fright.
And I'll gamble away my time.
And in a year, a year or so
this will slip into the sea
Well, it's been a long time, long time now
since I've seen you smile



Ρε μπας και;


Πολλές φορές με έχουν ρωτήσει αν είμαι Κύπριος και μάλιστα πρόσφατα, μέσα σε διάστημα περίπου ενός μήνα, 3-4 άτομα με έχουν ξαναρωτήσει το ίδιο πράγμα. Είναι λέει η προφορά μου που παραπέμπει στο νησί της Αφροδίτης... Δεν είχα δώσει και πολύ βαρύτητα, θεωρώντας ότι μάλλον κάνουν λάθος. Σήμερα όμως, ένας Κύπριος, ο διευθυντής του Ορθοπεδικού τμήματος, από την προφορά μου και μόνο θεώρησε ότι είμαι και γω Κύπριος και με ρώτησε από ποιο μέρος είμαι... Οπότε, αφού ακόμα και ένας Κύπριος με θεώρησε ομογάλακτό του, τότε κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι σοβαρά!

Τι να πώ; Εγώ δεν αντιλαμβάνομαι καμία τέτοια σχέση... Αφήστε που ούτε τους Κύπριους πάω (με εξαίρεση τη θεία μου και κανα δυο άλλους), ούτε μου αρέσουν τα κυπριακά σαν γλωσσικό ιδίωμα... Θα έλεγα μάλιστα ότι με εκνευρίζουν! Αναρωτιέμαι όμως: μήπως τελικά κάπως έτσι είμαστε και σε όλα τα υπόλοιπά μας; Μήπως δηλαδή
η άποψη που έχουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας διαφέρει τόσο πολύ από την άποψη που έχουν οι άλλοι για εμάς;

Μήπως εκτός από πολύχρωμα γυαλιά -όπως αναφέραμε σε προγενέστερο post- έχουμε και πολύχρωμα αυτιά;




"Τριανταφυλλένη μου"
Παραδοσιακό Κύπρου
Ερμηνεία: Αλκίνοος Ιωαννίδης





"Αγάπησα την που καρκιάς"
Παραδοσιακό Κύπρου
Ερμηνεία: Αλκίνοος Ιωαννίδης





"Τ' Αη Γιώρκη"
Παραδοσιακό Κύπρου
Ερμηνεία: Αλκίνοος Ιωαννίδης







Υ.Γ.: Η επόμενη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι η προπροπροπρογιαγιά μου την είχε κάνει την κουτσουγκέλα της με κανέναν Κύπριο τυχοδιώκτη περαστικό...





Τόσο απλά Νο2

Όταν η βιολογία ακολουθεί τα προστάγματα της φυσικής...





Υ.Γ.: Ευχαριστώ τον Κωστή για αυτό το βίντεο και του εύχομαι καλή επιτυχία στο blog του και στο εγχείρημα του!



Τόσο απλά!

Τι μεγάλο πράγμα να κάνει κάποιος σωστά και συνειδητά τη δουλειά του... Ίσως αυτό να το έχουμε πει πολλάκις, αλλά όταν βλέπεις κάποιον πραγματικά να κάνει αυτό για το οποίο πληρώνεται, τότε νοιώθεις μια εσωτερική πλήρωση και μια αγαλλίαση βρε αδερφέ!

Παράδειγμα στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου: φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που τα συγγράμματα διανεμήθηκαν σχεδόν εξ'ολοκλήρου από βιβλιοπωλεία εντός πόλεως. Τι έγινε; Ένας πραγματικός χαμός, με τους -έρμους όπως πάντα- φοιτητές να παίρνουν τα βιβλία ελάχιστες μέρες πριν τις εξετάσεις του κάθε μαθήματος, (μιλάμε 1 ή 2 μέρες πριν την εξέταση του κάθε μαθήματος), ή ακόμα και μετά την εξέταση του μαθήματος... Και σήμερα λαμβάνω αυτό το mail από τον Αντιπρύτανη Φοιτητικών Θεμάτων και Εσωτερικών Υποθέσεων:

"Όπως διαπιστώθηκε στην διάρκεια του εξαμήνου που μόλις τελείωσε, η διαδικασία
διανομής συγγραμμάτων χρειάζεται βελτίωση, δεδομένου ότι σε πολλά τμήματα η διανομή άρχισε με μεγάλη καθυστέρηση. Συγκεντρώθηκαν ορισμένα στοιχεία τα οποία επισυνάπτω και δείχνουν αναλυτικά την πρόοδο της διαδικασίας. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι καθυστερήσεις συνέβησαν σε διαφορετικά σημεία της διαδικασίας σε κάθε νησί αλλά τελικά σχεδόν όλα τα τμήματα συνέπεσαν στην έναρξη διανομής των βιβλίων στα μέσα Δεκεμβρίου λίγο πριν τις γιορτές.
Αναλύοντας τα αποτελέσματα προέκυψαν πολλά αίτια καθυστέρησης, όπως η καθυστέρηση οριστικοποίησης των καταλόγων συγγραμμάτων από τα τμήματα (πρέπει να τελειώσει πριν τον Ιούλιο για τα συγγράμματα της επομενης χρονιάς), η μη ύπαρξη σωστού φοιτητολογίου σε Χίο και Μυτιλήνη, η καθυστέρηση παράδοσης βαθμών από ορισμένους καθηγητές, οι μεγάλες περίοδοι εγγραφής στα μαθήματα και δήλωσης συγγραμμάτων και άλλα.

Σε συνεργασία με τις περιφερειακές διευθύνσεις έχει εκπονηθεί ένα ρεαλιστικό σχέδιο διαδικασιών που θα περιορίσει σημαντικά τις καθυστερήσεις και θα εφαρμοσθεί από το εαρινό εξάμηνο 2010. Είναι επιθυμητή και εφικτή η έναρξη διανομής των περισσότερων συγγραμμάτων 3-4 εβδομάδες μετά την λήξη της εξεταστικής του Φεβρουαρίου. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, όμως, είναι αναγκαίος ο συντονισμός ΔΕΠ, φοιτητών, γραμματειών καθώς και των εκδοτών και των υπευθύνων των σημείων διανομής.

ΙΓ
"



Και ιδού το επισυναπτόμενο link:



https://forum.aegean.gr/downloas/file.php?id=3717




Για αντιπαραβολή και μόνο, λέω ότι βιβλία από την Ιατρική Αθηνών συνέχιζα να παίρνω ακόμα και μετά τη θητεία μου στο στρατό...! Και πολύ φοβάμαι ότι κανά δυό ακόμα βιβλία δεν μου τα έχουν δώσει... Να μην μιλήσω για την συσχέτιση ημερομηνίας εξετάσεων και ημερομηνίας διανομής βιβλίων, που ήταν ουσιαστικά δυο ασυμβίβαστα μεγέθη...

Και αναρωτιέμαι τελικά: τι διάλο κάνανε οι διοικητάδες τύποι εκεί στο Καποδιστριακό; Κάποιοι πληρώνονταν για να δουλεύουν στο τμήμα συγγραμμάτων υποθέτω...

Και μετά μιλάμε για τα χάλια στα πανεπιστήμια, στην εκπαίδευση, για οικονομική κρίση και τα αίτιά της... Όλα έχουν κοινή βάση κύριοι: αν δουλεύεις θα παράγεις, αν δεν δουλεύεις και ξύνεις την γλουτιαία σου χώρα (για ώρα ή και ώρες...) πρέπει να κλέβεις για να ζήσεις. Και το θέμα είναι ότι κλέβεις από τους άλλους... Και το ανάθεμα είναι ότι βάζεις πάλι τους άλλους να πληρώσουν αυτά που τους έκλεψες... Όμως μάλλον ξέφυγε η σκέψη μου και κάνει μνεία στη μείωση των μισθών που είναι το (ανα)θεμα των ημερών...

Ένα μεγάλο "μπράβο" πάντως στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Μέχρι τώρα δεν με έχει απογοητεύσει σε κανέναν τομέα, τουναντίον μάλιστα, συνεχίζει να με εκπλήσσει...

Με τις υγείες μας λοιπόν κύριοι!


Άγιος Φεβρουάριος!


Με αφορμή ένα πικάντικο σχόλιο ενός Σπαρτιάτη και ένεκα ότι διανύουμε ακάθεκτοι τον μήνα Φεβρουάριο εμείς εδώ στη Μυτιλήνη, αξίζει να απολαύσουμε το παρακάτω τραγούδι:



"Άλλος για Χίο τράβηξε"
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος
Δίσκος: Άγιος Φεβρουάριος





"Σ' αγόρασα χρυσή κλωστή και κόκκινη κορδέλα..."





Υ.Γ.: Πώς γίνεται να συνδυάζονται όλα ρε Κώστα μες στο κεφάλι μου; (Άγιος Φεβρουάριος, Άγιος Ποτούλης, Φεβρουάριος μήνας, Μυτιλήνη, κόκκινη κορδέλα, AIDS, ομοφυλοφιλικές σχέσεις...) Μήπως να ανησυχώ γιατρέ μου;! Μήπως βλέπω παντού θεωρίες συνωμοσίας...;





Από Γρεβενά με αγάπη






"Κάποιες στιγμές δεν επαναλαμβάνονται... ίσως και καλύτερα..."




Ασάλευτη Κίνηση


Διαβάζοντας χωρία και περιδιαβάζοντας σε διαδικτυακούς χώρους, βρίσκω μπροστά μου τα ίδια ερωτήματα: Θεός, Άνθρωπος, Μοναξιά, Μάχη, Βιοπάλη, Ευτυχία, Επιβίωση, Δημιουργία, Αντίσταση. Τι είναι όλα αυτά; Πώς έχουν μπλεχτεί τόσο πολύ μες στο φαινόμενο της ζωής;

Ας αφήσουμε όμως την τέχνη να μιλήσει αυτή τη φορά.




"Ανωγειανές Μαδάρες"









Πρόλογος

Και τ' άγαλμα αγωνίστηκα για το ναό να πλάσω
στην πέτρα τη δική μου απάνω,
και να το στήσω ολόγυμνο, και να περάσω,
και να περάσω, δίχως να πεθάνω.

Kαι το 'πλασα. Κ' οι άνθρωποι, στενοί προσκυνητάδες
στα ξόανα τ' άπλαστα μπροστά και τα κακοντυμένα,
θυμού γρικήσαν τίναγμα και φόβου ανατριχάδες,
κ' είδανε σαν αντίμαχους και τ' άγαλμα κ' εμένα.

Και τ' άγαλμα στα κύμβαλα, κ' εμέ στην εξορία.
Και προς τα ξένα τράβηξα το γοργοπέρασμά μου
και πριν τραβήξω, πρόσφερα παράξενη θυσία
έσκαψα λάκκο, κ' έθαψα στο λάκκο τ' άγαλμά μου.

Και του ψιθύρησα: «Αφαντο βυθίσου αυτού και ζήσε
με τα βαθιά ριζώματα και με τ' αρχαία συντρίμμια,
όσο που νάρθ' η 'ωρα σου, αθάνατ' άνθος είσαι,
ναός να ντύση καρτερεί τη θεία δική σου γύμνια!»

Και μ' ένα στόμα διάπλατο, και με φωνή προφήτη,
μίλησ’ ο λάκκος: «Ναός κανείς, βάθρο ούτε, φως, του κάκου.
Για δω, για κει, για πουθενά το άνθος σου, ω τεχνίτη!
Κάλλιο για πάντα να χαθή μέσ’ στ’ άψαχτα ενός λάκκου.

Ποτέ μην έρθ’ η ώρα του! Κι αν έρθη κι αν προβάλη,
μεστός θα λάμπη και ο ναός από λαό αγαλμάτων,
τ’ αγάλματα αψεγάδιαστα, κ’ οι πλάστες τρισμεγάλοι
γύρνα ξανά, βρυκόλακα, στη νύχτα των μνημάτων!

Το σήμερα είτανε νωρίς, τ’ αύριο αργά θα είναι,
δε θα σου στρέξη τ’ όνειρο, δε θάρθ’ η αυγή που θέλεις,
με τον καημό τ’ αθανάτου που δεν το φτάνεις, μείνε,
κυνηγητής του σύγγνεφου, του ίσκιου Πραξιτέλης.

Τα τωρινά και τ’ αυριανά, βρόχοι και πέλαγα, όλα
σύνεργα του πνιγμού για σε και οράματα της πλάνης
μακρότερη απ’ τη δόξα σου και μια του κήπου βιόλα
και θα περάσης, μάθε το, και θα πεθάνης!»

Κ’ εγώ αποκρίθηκα: «Ας περάσω κι ας πεθάνω!
Πλάστης κ’ εγώ μ’ όλο το νου και μ’ όλη την καρδιά μου
λάκκος κι ας φάη το πλάσμα μου, από τ’ αθάνατα όλα
μπορεί ν’ αξίζει πιο πολύ το γοργοπέρασμά μου».




Πατρίδες


Πατρίδες! Αέρας, γη, νερό φωτιά! Στοιχεία

αχάλαστα, και αρχή και τέλος των πλασμάτων,

σα θα περάσω στη γαλήνη των μνημάτων,

θα σας ξανάβρω, πρώτη και στερνή ευτυχία!


Αέρας μέσα μου ο λαός των ονειράτων

στον αέρα θα πάη· θα πάη στην αιωνία

φωτιά, φωτιά κι ο λογισμός μου, τη μανία

των παθών μου θα παρ’ η λύσσα των κυμάτων.


Το χωματόπλαστο κορμί χώμα και κείνο,

αέρας, γη, νερό, φωτιά θα ξαναγίνω,

κι απ’ των ονείρων τον αέρα, κι απ’ την πύρα


του λογισμού, κι από τη σάρκα τη λυωμένη,

κι απ’ των παθών τη θάλασσα πάντα θα βγαίνη

ήχου πνοή, παράπονο, σαν από λύρα.


(Και τα δυο ποιήματα είναι από τη συλλογή Η ασάλευτη ζωή -1904- του Κωστή Παλαμά)


Πρόωρος τοκετός (σκέψεων)


Μιας και η μέρα απαιτεί λουλουδάκια, τριανταφυλλάκια και φιλάκια, νομίζει κανείς ότι έρχεται η ίδια η Άνοιξη να υποδεχτεί τον ίδιο τον Έρωτα. Μόνο που συνειρμικά το μυαλό μου ακούγοντας την λέξη "άνοιξη" ταξιδεύει σε πολλά μονοπάτια που ανοίγονται μπροστά μας κατά τους καθημερινούς μας βίους. Αφήνω το παρακάτω τραγουδάκι (μέσω του υπέροχου βίντεο) να περιγράψει τις σκέψεις μου, με ρίσκο πάλι να παρεξηγηθώ...

Λέω μόνο τούτο: το κλειδί για κάθε πόρτας δι-άνοιξη είναι ο έρωτας.



"Άνοιξη"
Στίχοι, Μουσική: Θοδωρής Κοτονιάς
Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης & Γλυκερία







(η φωτό από το http://dryicons.com/free-graphics/preview/rose-red/)




Υ.Γ.: Το post αυτό αφιερώνεται στους εκ γενετής ερωτευμένους με τη ζωή!



Η γλώσσα των γυαλιών

1) Σε απλά Αγγλικά:

An initial difficulty in the study of culture is that we are not in the habit of analyzing cultural patterns; we seldom are even aware of them. It is as though we -or the people of any other society- grow up perceiving the world through glasses with distorting lenses. The things, events, and relationships we assume to be "out there" are in fact filtered through this perceptual screen. The first reason, inevitably, on encountering people who wear a different kind of glasses is to dismiss their behavior as strange or wrong. To view other ways of life in terms of our own culturar glasses is called ethnocentrism. Becoming conscious of, and analytic about, our own cultural glasses is a painful business. We do so best by learning about other people's glasses. Although we can never take our glasses off to find out what the world is "really like", or try looking through anyone else's without ours on as well, we can at least learn a good deal about our own prescription.

(απόσπασμα από το βιβλίο "Cultural Anthropology - a contemporary perspective" των Roger M. Keesing και Andrew J. Strathern, εκδόσεων Thomson Wadsworth, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης, που ήταν θέμα σήμερα στις εξετάσεις της σχολής)



2) Σε απλά Φαρσί:



(ευχαριστώ τον φίλο Sams για αυτό του το χειρόγραφο)




3) Σε απλά Ελληνικά:

Είναι πολύ δύσκολο να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια των άλλων

(που αποτελεί την μετάφραση του χειρογράφου)





Στα χαμηλά και στα ψηλά


Μετά (από) πτώσεις


Στις ψυχολογικές μεταπτώσεις,
που ακολουθούν πτώσεις, ανυψώσεις,
αγρυπνίες κι αγωνίες,
εκνευρισμούς και δισταγμούς,
φόβους και κακώσεις,
ευθύνες, ανευθυνότητες,
θάρρητες κι αβρότητες,
λάθη, πάθη και χαρές,
εξευτελισμούς, μα και λυγμούς,
ψεύδη, κέρδη, ανταμοιβές,
μα κι άναρθρες κραυγές,
ασυνέπειες, συνέπειες,
ευχές και βλασφημίες,
πλούτη, μα και μουσικές από ούτι

αφήσου στην ορμή του αγέρα
να σε νανουρίσει σαν φτερό
σε ταξίδι αστρικό αποβραδίς
και σαν έρθει νέα μέρα
λίγα του κόσμου εκατοστά
να 'χεις βρεθεί πιο πέρα

by astromonos




"Στα χαμηλά και στα ψηλά"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Ζερβουδάκης Δημήτρης







Υ.Γ.: Εκ παραδρομής είχε μπει εδώ κάτι που θα το βρείτε στο αμέσως επόμενο post, μιας και για εκείνο το θέμα προοριζόταν.



Στο φλογισμένο φως!



Μια υπόσχεση που κανείς δεν ξέρει που θα με οδηγήσει. Έτσι να γουστάρουμε!



"Θέλω να βγω στον ήλιο"

Στίχοι: Αλέξανδρος Στεφόπουλος
Μουσική: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης



Επαναλαμβανόμαστε φορά με τη φορά;



"Time after Time" - Cyndi Lauper





Αναδεύοντας την σάλσα!



Της στιγμής

Στο λίκνισμα του ανέμου, τα κορμιά χαϊδεύονται,
ξεχειλίζοντας τους χυμούς τους
αναδεύονται
και αυτή μαρτυράει τους πόθους της
και αυτός φυλλομετρά τους δικούς του...


Τι σφρίγος, πλαστικότητα και χάρη έχουν κάποιοι χοροί. Ο συγκεκριμένος λέγεται salsa!




Neeraj Maskara and Gosia





Only Time



Ποιός μπορεί να απαντήσει αυτά τα ερωτήματα;


"Only Time" - Enya





(πολύ ωραίο και το βίντεο)




I Robot!



Καλά θα μας τρελάνουν;;









Μη με φέρνετε σπίτι

Βυθισμένος στο κλίμα που ορίζουν κάποιες σημερινές σκέψεις, ακούω ένα τραγούδι και αντιλαμβάνομαι ότι τις περιέχει όλες αυτές τις σκέψεις μαζί, πάνω στον ίδιο άξονα, στην ίδια γραμμή, ή για να είμαι ακριβής, πάνω σε πέντε γραμμές (το γνωστό πεντάγραμμο).


"Διθέσιο"
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη






Αμάξι... που είναι το θέμα των ημερών (γιατί δεν έχω; αν έπρεπε να έχω; μα γιατί να έχω;)

Θεός... που είναι το θέμα των νυχτών (πού είναι; αν έπρεπε να φαίνεται, μα γιατί δεν φαίνεται;)

Σπίτι... που είναι το θέμα ημερών και νυχτών (πού θα είναι; αν πρέπει να είναι κάπου συγκεκριμένα; μα γιατί δεν φαίνεται στο άμεσο μέλλον μου;)

Κενό... που είναι το ανάθεμα ημερών και νυχτών (πώς γεμίζει; αν πρέπει να κυνηγάμε να γεμίζει; μα γιατί να κυνηγάμε να γεμίζει;)

Χρόνος... που είναι το πρόθεμα κάθε καθημερινής σκέψης (πώς σταματά; αν πρέπει να σταματά; μα γιατί να σταματά;)




Ακατανόητον!


Μια πολύ καλή προσέγγιση στο απροσπέλαστο θέμα των διαφορών αντίληψης των δύο φύλων:





"Breathless"
Dan Wilson







Αντιθρησκευτική Σταυροφορεία


Σήμερα θα γίνω -συγχώρα με Τειρεσία- κακός. Θα το έλεγα πιο σωστά, πραγματικός. Ορμώμενος από την ερώτηση ενός δικού μου ανθρώπου αν πιστεύω ότι υπάρχει Θεός, σε μια δύσκολη και κρίσιμη ώρα για εκείνην, η απάντησή μου ήταν ρητά ΟΧΙ. Προς στιγμήν, αναρωτήθηκα μήπως γίνομαι πολύ σκληρός απέναντί του και αντί να τον βοηθήσω ψυχολογικά, αντί να διατηρήσω και τις τελευταίες του ελπίδες ζωντανές, τον ωθώ στην τρέλα. Αμέσως όμως κατάλαβα ότι του είχα απαντήσει όπως ακριβώς ένοιωθα. Γιατί κύριοι να τρέφουμε ελπίδες; Για να μας έρθει πιο ανάλαφρα ο πόνος; Γιατί να μην συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι υπάρχουμε και μαζί υπάρχει και ο πόνος; Γιατί θέλουμε να περάσουμε τη ζωή μας στο απυρόβλητο, στο αμόλυντο, στο υγιέστατο και στο τέλειο; Αφού τέτοιες έννοιες είναι φρούδες.

Θα αφήσω άλλους να μιλήσουν για μένα, όχι γιατί δεν μπορώ να τα πω από μόνος μου, αλλά γιατί κάποια καθαρά μυαλά τα έχουν διατυπώσει πιο δομημένα από την αρχοντομουτσουνάρα μου.


1. "...Η αφήγηση του Φρόυντ ξεκινά με την αρχή της ηδονής ή ευχαρίστηση, όπως αποκαλεί τη φυσική ηδονικιστική τάση του ανθρώπου να αναζητά την ψυχοσεξουαλική ευχαρίστηση και να αποφεύγει τον ψυχοσεξουαλικό πόνο. Ο πολιτισμός αντιτίθεται στην αρχή της ηδονής-ευχαρίστησης, διότι αν όλοι αναζητούσαν την ηδονή αυτό θα οδηγούσε στο χάος. Οι περισσότεροι άνθρωποι τελικά αποδέχονται ότι δεν μπορούν να αναζητούν την ηδονή ευθέως, παρότι η επιθυμία τους παραμένει, γεννώντας εντάσεις. Έτσι, διοχετεύουν, μετουσιώνουν τις επιθυμίες τους σε φαντασιώσεις και θεσμούς (όπως θρησκεία), οι οποίοι, σύμφωνα με τον Φρόυντ αποτελούν ένα είδος φυγής από την ηδονιστική πραγματικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί λειτουργούν βάσει της αρχής της πραγματικότητας, επειδή είναι ώριμοι ψυχολογικά και συνειδητοποιούν ότι αν ενεργήσουν βάσει της αρχής της ηδονής-ευχαρίστησης θα αντιμετωπίσουν προβλήματα. Οι ψυχολογικά ανώριμοι άνθρπωοι τείνουν να ενεργούν με βάσει τις ηδονιστικές παρορμήσεις τους, να βιώνουν τη σύγκρουση, να υφίστανται την απώθηση και να γίνονται νευρωτικοί ή ψυχωτικοί..."

2. "...Σύμφωνα με τον Levi-Strauss, ο νους λειτουργεί βάσει μιας καθολικής λογικής δυισμών, που καλούνται δυαδικές αντιθέσεις... Ο Edmund Leach, ο οποίος μετέφρασε τα έργα του
Levi-Strauss στα αγγλικά, θεωρεί ότι η θρησκεία αποτελεί μια προσπάθεια να γεφυρωθεί η δομική αντίθεση μεταξύ ζωής και θανάτου, μέσω της δημιουργίας της έννοιας του άλλου κόσμου..."

3. "...Αν ζει κανείς σύμφωνα με τις επιθυμίες ενός αγαθού και πανίσχυρου θεού, τηρώντας όλες τις καθιερωμένες τελετουργίες και την υπαγορευμένη συμπεριφορά, γιατί ο κόσμος εξακολουθεί να είναι τόσο προβληματικός; Το δίλημμα αυτό, υποστηρίζει ο Μαξ Βέμπερ, ζητά επιτακτικά λύση. Υπάρχει ανάγκη για σωτηρία από τον κόσμο. Φτάνοντας στην καρδιά της διατύπωσής του για την κοινωνική αλλαγή, ο Βέμπερ πιστεύει ότι η σωτηρία αυτή επιτυγχάνεται μέσα από τη ριζική αναδόμηση των πεποιθήσεων για τον κόσμο, η οποία με τη σεριά της υπαγορεύει ηθικές συμπεριφορές που θα εναρμονίσουν τον άνθρωπο με αυτό το νέο όραμα. Στη διαδικασία αυτή διακρίνεται κυρίως μια διάθεση για ενδοκοσμικό ασκητισμό, επειδή συνεπάγεται ότι κάποιος απομακρύνεται από τις ανήθικες κοσμικές απολαύσεις, ενώ παραμένει μέσα στον κόσμο της ανθρώπινης δραστηριότητας.... Απέχοντας από συγκεκριμένες φθοροποιές απολαύσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του κόσμου, ο ενδοκοσμικός ασκητής παραμένει ενάρετος (σύμφωνα με τα ιουδαιοχριστιανικά πρότυπα) ακόμη και όταν συμμετέχει σε άλλες μη φθοροποιές όψεις της εγκόσμιας ζωής..."

4. "Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ", είπε ο Καζαντζάκης.

5. http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?cat_parent=50&time_id=605&cat_id=50


(τα αποσπάσματα 1. 2. και 3. είναι αναδημοσίευση -χωρίς άδεια- από το βιβλίο "Ιστορία της Ανθρωπολογικής Σκέψης" των Paul Erickson και Liam Murphy, εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ)

"Θεός αν είναι"
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική:Goran Bragovic
Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου