Σαν να έπαιζε η καλύτερη ορχήστρα...



Το παρακάτω θεϊκό άσμα,
αφιερώνεται σε αυτούς που ωριμάζουν,
εν μέσω γενεθλίων,
βιώνοντας τα παιδικάτα τους να παρακμάζουν,
εν μέσω τρισαθλίων...


Για ένα αγόρι, πριν κουρδίσει της παιδικής ψυχής το μουσικό του όργανο...
Για ένα κορίτσι, πριν αφήσει της παιδικής ψυχής το μυστικό της σάβανο...
Μια φωτογραφία, μπορεί να πει πολλά, για το μετά...



"Σαν μια φωτογραφία"
Στίχοι, Μουσική: Μάνος Ξυδούς
Ερμηνεία: Πυξ Λαξ




Θα 'χει γιατροπορέψει



Συνδυάζοντας τις τρεις τελευταίες αναρτήσεις, θα μπορούσε να βγει το εξής νόημα:



"Αυτό το 5% αν η ψυχή χωρέσει
του στίχου το πουλί, θα 'χει γιατροπορέψει...".


Δεν ξέρω τί μου συμβαίνει μάγκες, αλλά νοιώθω ότι αυτό που ζω, είναι στημένο...

Τη διάθεσή μου, ακολουθεί κρυφά μια παράλληλη ζωή, ένα παράλληλο σύμπαν, με το οποίο με συνδέουν μόνο οι σκουληκότρυπες, όπου ενδημούν τα ψυχοβόρα σκουλήκια...


Ανατρέξατε στις 3 τελευταίες αναρτήσεις, και δείτε το παρακάτω βίντεο...
Κάτι περίεργο μου συμβαίνει, μαύρε μου...




"Μαύρη Μέρα"
Στίχοι, Μουσική: Σούλης Λιάκος
Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης





Του στίχου το πουλί



Μπορεί σε τούτα εδώ τα μέρη της Μακεδονίας, να μην ανθίζει η μουσική σε ωδεία και μουσικές σχολές, (όπως για παράδειγμα σε μέρη όπως η Κέρκυρα), όμως ανθίζει η ζωή και η συμμετοχή σε αυτήν, σαν ένα πείσμα προαιώνια συμβεβλημένο μεταξύ ανθρώπων και βουνών...


Ολόγυρά σου βλέπεις μια δίψα, ασίγαστη,
των ανθρώπων να λαβωθούν,
να ματώσουν,
σαν είναι τη γης να αγγίξουν,
σαν είναι τη γης να σώσουν...


Τις τελευταίες μέρες, έχω ζήσει τις ωραιότερες και αισθαντικότερες υπαίθριες συναυλίες της ζωής μου. Σαν πιτσιρικάς, να χτυπιέμαι μπροστά ακριβώς στη σκηνή, κολλητά στο ηχείο, μέσα σχεδόν στην παρέα των μουσικών... Και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Ματούλα Ζαμάνη, ο Ορφέας Περίδης, η Γεωργία Νταγάκη και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης να γεφυροποιούν τα συμπαντικά νοήματα και να μας τα κατεβάζουν στις μικρές ζωές μας... Εδώ, σε τούτα τα μακεδονικά χώματα.



Μουσική, Ερμηνεία: Ορφέας Περίδης




Απρίλης 1943 

Διψάς, του στίχου το πουλί, 
της ξενιτιάς τ' αγέρι 
μα ο κόσμος έχει ξενιτιές 
κι ο κόσμος δεν τις ξέρει.. 

 Μην πεις: "Δεν καταδέχομαι!", 
μην πεις: "Κι αχ, πώς να κάμω;" 
Πιάσε το στίχο σου σκυφτός, 
σαν το ψωμί από χάμω.



Αν η ψυχή χωρέσει...




Είναι δύσκολο να πηγαίνεις αντίθετα. 
Έξω από το κοπάδι. 
Μακρυά από τον όχλο.





Θα συναντήσεις στο διάβα σου μύρια εμπόδια 
και άλλες τόσες απρόσμενες αναποδιές.
Θέλημά σου όμως ήταν να πηγαίνεις με τα πόδια 
και να φτύνεις τις κατουρημένες τις ποδιές...


-Τι σε φοβίζει τότε, πλιότερο, ταλαίπωρέ μου,
σ΄αυτόν τον κοσμικό χαμό;

-Με φοβίζει, αν εκείνη τη στιγμή...
όταν το σώμα θα σέρνεται κι η καρδιά θα αρρυθμεί,
όταν ο νους θα συνεπαίρνεται απ' τα παλιά που θ' αριθμεί...


με φοβίζει...
αν η ψυχή αντέξει στη σούμα της ζωής, 
αν η ψυχή χωρέσει στη λακκούβα αυτής της Γης...






Υ.Γ.: Η 1η και 2η φωτό, είναι από τη σημερινή βόλτα στην Καστοριά...



Αυτό το 5%...



Ο γνωστός μας κόσμος, η αντιληπτή μας καθημερινότητά,(δηλαδή, οι 7 δισεκατομμύρια συνάνθρωποί μας, οι τρισεκατομμύρια πλανήτες, οι δισεκατομμύρια αστέρες του γαλαξία μας και οι δισεκατομμύρια γαλαξίες του γνωστού σύμπαντός μας, αλλά και οι άπειρες μιζέριες μας, οι αμέτρητες κακίες μας και οι μουρτζουφλιές μας) αποτελούν μόλις το 5% της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, αντιπροσωπεύοντας αυτό που εύκολα νοιώθουμε ως ύλη.

Ένα 25% λένε οι επιστήμονες ότι αποτελεί, αυτό που αποκαλούμε, σκοτεινή ύλη, ενώ το υπόλοιπο 70% αποτελεί την λεγόμενη σκοτεινή ενέργεια

Όσο περνάει ο χρόνος δηλαδή και η φυσική αναθεωρεί τις θεωρίες της, τόσο περισσότερο συρρικνώνεται η θέση του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν, χωρίς όμως να κατορθώνει να αντισταθεί στη συνεχώς διαστελλόμενη μεγαλομανία της ανθρώπινης βλακείας… 



Αντίφαση του νου; 
Νομίζω πως ναι. 
Αιώνια αντίφαση; 
Νομίζω -ευτυχώς- πως όχι. 


Κάθομαι και βλέπω τα φωτεινά σημάδια γύρω μου, σε μια αναπάντεχη προχτεσινή καλοκαιρινή βροχή στην Καστοριά, και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τις αναλογίες φωτός και σκότους που δίνουν οι φυσικοί… Το φως είναι ελάχιστο, στο σκοτεινό Σύμπαν…




Ελάχιστο, αλλά τόσο όμορφο… 
Λιγοστό, μα θαυμαστό… 




Πλουμιστό το φως, μα έστω μια φορά να τ' αντικρίσεις, 
το κάθε μαύρο και ζοφερό ολόγυρά σου, 
μοιάζει χαριτωμένο, ζωηρό, παιχνιδιάρικο και ζωντανό… 




Τελικά, μπορούν οι στατιστικές, οι αναλογίες και οι αριθμοί να μιλήσουν για τα πάντα; Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, δεν θα ευτυχήσουν ποτέ να (ανα)μετρηθούν…;

Αυτό το 5% γύρω μας, δηλαδή η ύλη, έχει δώσει τη ζωή μας…
Ένα άλλο 5%, αυτό της λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου, έχει δώσει με τη σειρά του, νόημα στη ζωής μας…

Και γεννάται λοιπόν το εξής ερώτημα: ποια είναι η προσωπική αλήθεια του καθενός…

Να μια σοφή απάντηση:

«Πάντα έλεγα ότι η αναζήτηση της Βερενίκης, της κάθε Βερενίκης, συνοδεύεται από προσδοκίες και μεγάλη ομορφιά. Όμως κουβαλά μαζί της και την απόγνωση. Ιδιαίτερα όταν έχει κανείς την υποψία, σχεδόν τη βεβαιότητα, ότι η Βερενίκη ίσως να μην υπάρχει. Η αναζήτησή της όμως δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει.»

(σελ. 68 από το νέο βιβλίο του Γιώργου Γραμματικάτκη «Ένας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής», Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, 2013, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)


Τα δημιουργήματα του ανθρώπου, είναι στις αποχρώσεις της ζωής. Η ζωή, δημιουργεί στις αποχρώσεις του Σύμπαντος και το Σύμπαν, φτιάχτηκε από σκοτάδι και φως σε ένα μείγμα εκρηκτικό...


Σκοτάδι και Φως, λοιπόν, είναι αναπόφευκτο να μας ακολουθούν για πάντα.


Εξαρτάται από εμάς, αν μπορούμε να δούμε στο σκοτάδι, ή αν μας τυφλώνει το φως...





Υ.Γ.: Όλες οι φωτό και το βίντεο, είναι από την Καστοριά.



Στέκει να κοιτά...



Σε αυτήν την περιπλάνηση στις δίνες των καιρών, 
όλοι κάτι αναζητούμε από τα σπλάγχνα των βυθών...

Προσμένουμε χρυσή ψαριά από τα τρίσβαθα της γης,
δέσμιοι και μοιραίοι μιας αιώνιας προσταγής...

Μα η σιωπή 
     πάντα για μας θέλει να μένει,
μια λύτρωση πικρή, 
     που στέκει να κοιτά και να προσμένει...


by astromonos






Υ.Γ.: Σκέψεις πρωινές, γέννημα αυτής της όμορφης εικόνας από τη λίμνη, τις οποίες προσπάθησα να συνταιριάξω σε ρίμες, όπως συνταιριάζουν άνθρωποι-ζώα-πτηνά-φυτά και ερπετά σε αυτά τα μέρη της Μακεδονίας...



El sistema greco (mascara!)



Πίστευα ότι όλοι απέναντι του είμαστε ίσοι. Ότι κανείς μας δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί από το πρόσταγμά του. Κανείς δεν μπορεί να του ξεφύγει. Ότι δεν εξαρτάται από εμάς, πότε θα τον συναντήσουμε, αλλά μόνο από Εκείνον.

Δεν είναι άλλος φυσικά, από τον... Θάνατο!


Βλέπω όμως το πρωί, την κάτωθι ρεκλάμα θανάτου,






και συνειδητοποιώ ότι κάποιοι θέλουν να εννοούν ακόμα και τον θάνατο, ως στοιχείο διαφοροποιόν... 


"Ανεξάρτητο" γραφείο τελετών, όπως λέμε "ανεξάρτητος" πολιτικός ή "ανεξάρτητος" συνδυασμός...; Ο ανεξάρτητος, έρχεται να αντιπαραβληθεί με τον εξαρτημένο, μα στην εν λόγω περίπτωση ποιος είναι ο εξαρτημένος και -το σημαντικότερο- πού και σε ποιον είναι εξαρτημένος;


Ακόμα και εκεί που τα πράγματα δεν εξαρτώνται από εμάς, προσπαθούμε να χτίσουμε εξαρτήσεις, μόνο και μόνο για να διακηρύξουμε περιχαρείς αμέσως μετά, ότι είμαστε "ανεξάρτητοι"! Αυτού του είδους η εξάρτηση του ανθρώπου από τις ψευδεπίγραφες διακηρύξεις ανεξαρτησίας από διάφορα πράγματα και καταστάσεις, νομίζω του έχουν στοιχίσει αρκετά...


Ως πότε λοιπόν, παλικάρια αυτές οι εξαρτήσεις ανεξαρτησίας;


Οι πραγματικά Ανεξάρτητοι, δεν γίνονται -και το κυριότερο- δεν αυτοδηλώνονται.
Οι πραγματικά Ανεξάρτητοι, γεννιούνται και κάθε στιγμή απογειώνονται.


Τώρα, πώς γίνεται οι άνθρωποι να έρχονται στη ζωή ανεξάρτητοι και να καταλήγουν εξαρτημένοι από τα πάντα, αυτό νομίζω λέγεται πολύ απλά: σύστημα! Και μάλιστα, θανατηφόρο!


"Γκρέκο Μασκαρά"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: 
Μηλιώκας Γιάννης






A-ripe-io



Σμπαραλιασμένος. Κομματιασμένος. Κοινώς ε-ρείπ-ιο. Έρμαιο των σιδερικών που μπήγουν στο κορμί σου, σκοτώνοντας κάθε υγιές σου συστατικό. Έτσι, γυρίζω σήμερα από το νοσοκομείο. Βλέποντας πώς καταντά κάποιος υπηρέτης του συστήματος, που κάποτε ξεκίνησε να εννοήσει και να εξασφαλίσει την υγεία, ανατριχιάζω στο τσαλαπάτημα των ψυχών...

Όμως, κάτι μέσα μου δροσίζεται. Το παράθυρο του κορμιού μου δέχεται την λιμνίσια αναζωογόνηση, καθώς ποδηλατάρω πλάι της, γευόμενος την στωική της ηρεμία.

Κάτι, μου φωνάζει απ'τα σωθικά της λίμνης:
"Συνέχισε. Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα..."
"Πόσο ακόμα προς το γκρεμό"; αναρωτιέμαι.
"Ο γκρεμός οδηγεί στη θάλασσα, στο απέραντο, απύθμενο και αχανές..."
"Μα θα πλημ-μυρίσω"!
"Μα μόνο έτσι θα μυρίσεις το βάθος των ονείρων..."




"Float"
Flogging Molly




Drank away the rest of the day 
 Wonder what my liver'd say 
 Drink, it's all you can 

Blackened days with their bigger gales 
 Blow in your parlor to discuss the day 
 Listen, it's all you can 

But don't, don't sink the boat 
 that you need, you build to keep afloat. 
 No don't, don't sink the boat that you built... 

Sick and tired of what to say 
 Jumped away from the ball and chain 
 Breath, it's all you can 

Rambling years of lousy luck 
 You miss the smell of burning turf 
 Dream, it's all you can 


But don't, don't sink the boat 
 that you built, you built to keep afloat. 
 No don't, don't sink the boat that you built... 

Singled out for who you are 
 Takes all types to be a man 
 Feel, it's all you can 

Filthy suits with bigot ears 
 Hide behind their own worst fears 
 Live, it's all you can 
 It's all you can 
 It's all you can...do. 

No matter where I put my head 
 I wake up feeling sound again 
 Breath, it's all you can 

Tomorrow smells of less decay 
 Beats the bows that bloom the fray 
 Be thankful, it's all you can 

But don't, don't sink the boat 
 that you built, you built to keep alfoat. 
 But don't, don't sink the boat 
 that you built, you built to keep afloat. 
 But don't, don't sink the boat 
 that you built, you built to keep afloat. 

No don't, no don't sink the boat 
 that you built, we all built to keep afloat. 

It's a ripe old age 
 It's a ripe old age 
 It's a ripe old age 
 That's what I am 

A ripe old age 
 A ripe old age 
 A ripe old age 

A ripe old age 
 A ripe old age 
 A ripe old age 
That's what I am



Ψυχογράφημα καρδιάς!




"Οι όμορφες ψυχές βρίσκονται κάτω από γκριζαρισμένα μαλλιά, 
μέσα σε ροζιασμένα χέρια, πάνω σε ταλαιπωρημένα κορμιά..."
(Λόρκα, από το κουκλοθέατρο "Περλιμπλίν και Μπελίσα")







Και οι ψυχές είναι όμορφες, επειδή ακριβώς, 
ενδιαφέρονται κυρίως για τα πνευματικά και ψυχικά, 
και δευτερευόντως για τα υλικά και σωματικά. 

Έτσι, μένει η ψυχή μόνη να τυραννιέται να απαντήσει 
και το σώμα από την πολύ αρρώστια να έχει απαυδήσει...




"Όλα αξίζουν τον κόπο, αν η ψυχή δεν είναι μικρή."
(Φερνάντο Πεσσόα)




Όλα; Πραγματικά όλα; 

Ακόμα και το σώμα μας, στο βωμό της ψυχής να παραδοθεί;
Και τότε πού πάει το "νους υγιής εν σώματι υγιή";


Στις μέρες μας, όλα σημαδεύουν το μυαλό του ανθρώπου.




Χρειαζόμαστε όμως και το σώμα μας σε αυτόν τον αγώνα...

Αυτό αισθάνεται,
Αυτό πονά,
Αυτό ματώνει 
και διψά,
Αυτό ιδρώνει,
και ζητά απεγνωσμένα, γιατρικά... 

Γιατί λοιπόν να το ξεχνάμε;

Ακούμε το σώμα μας και τη φυσική του ομορφιά.
Αλλιώς, σύντομα θα ζητάμε από γιατρούς τη γιατρειά.
Και τότε, βάστα κατακαημένη μου καρδιά..



Υ.Γ.: Τελικά η καρδιά είναι του σώματος παιδί ή της ψυχής έδρα;
Είναι της μοναξιάς ζωή ή της συνύπαρξης ενέδρα;



Έπη πτερόεντα


Ραψω(τραγω)δία 1η ----------------------------------------

Έχουν φτερά (ως πλάσματα ενός αιωρούμενου κόσμου). 
Πολλά φτερά (αμέτρητα, όπως τ’ αστέρια).
Πολύχρωμα φτερά (άσπρα, γαλάζια, με βούλες). 






Και πετούν… ψηλά, πολύ ψηλά. 



Ραψω(τραγω)δία 2η ----------------------------------------

Κάνουν φτερά (τα λεφτά, οι αξίες, τα νοήματα).
Μας κάνουν φτερά (μας ξεπουπουλιάζουν, μας τσαλαπατούν).



Μας κάνουν φύλλο και φτερό (αντί φίλο από μικρό).



Μας φυσούν σαν φτερά (και μας ανεμοσκορπίζουν σε όρη και βουνά).



Και αφού μας χρησιμοποιήσουν, μας πετούν… χαμηλά, πολύ χαμηλά.



Ραψω(τραγω)δία 3η ----------------------------------------

Όμως, εμείς…
Δίνουμε φτερά (στα όνειρά μας, στις σχέσεις μας, στις υποσχέσεις μας).
Φτερά για να πετάξει (το νόημά μας, η ζωή μας).
Φτερά για να πετάξει μακριά (από τη μιζέρια, από τη μεμψιμοιρία, από την ομηρία).



Φτερά για να πετάξει μακριά από τη Γη, ως τα πιο απομακρυσμένα άστρα, διανύοντας αστρονομικές αποστάσεις, ανάμεσα σε χαώδη συστήματα, με σύντροφο μια στιγματισμένη ράχη…







Ραψω(τραγω)δία 4η ----------------------------------------

Είναι αυτά τα λαμπερά υποκείμενα που μας κοιτούν τη νύχτα, με την ίδια, ίσως και με μεγαλύτερη, απορία από ό,τι εμείς κοιτούμε αυτά… Είναι τα αστέρια μαζί με όλο το σινάφι του διαστήματος. Και ένα παράδοξο πράγμα: πώς γίνεται να μιλάμε για Διάστημα όταν δεν νιώθεις απόσταση με τον διπλανό σου που μαζί χαζεύετε τα αστέρια;

Τι είναι αυτό που ενώνει ανθρώπους από Μολάους, Μυτιλήνη, Κέρκυρα και Καστοριά;

Είναι, με μια λέξη: του Γράμμου η αστροφεγγιά…

Αυτή που δροσίζει τα αποχαυνωμένα στόματά μας…
Αυτή που επανασυνδέει τις ταλανιζόμενες ψυχές μας…

Φίλοι από τα περασμένα, σμίγουμε κάτω από μια κοινή ανάγκη: να δούμε τις ομορφιές της Φύσης, ίσως προσδοκώντας τελικά να δούμε το αληθινό πρόσωπο της Φύσης μας, με την οποία προσπαθούμε να συμ-Φιλιωθούμε. Και όλα αυτά, λίγο κάτω από τον καλοκαιρινό Ουρανό, και λίγο κάτω από τις Αρένες, που μας θυμίζουν τον Αγώνα της επιβίωσης (άλλοτε των Ιδεών, άλλοτε των Κορμιών). Δίπλα σε αγριόγατες, λύκους, ζαρκάδια, λαγούς και αρκούδες, προσπαθούμε να πείσουμε τους Εαυτούς μας ότι είμαστε λιγότερο άγριοι από δαύτα. Μάταια όμως. Αντιλαμβανόμαστε ότι τα δέντρα ολόγυρά μας, μεγάλωσαν με αίμα ανθρώπινο (Ελληνοϊταλικός πόλεμος, Αντίσταση, Εμφύλιος), και αμέσως βάζουμε την αρχοντιά μας στην πρώτη θέση της λίστας της αγριότητας σε τούτον τον πλανήτη. Αρχοντιά λοιπόν, ή ξεδιαντροπιά;



Ραψω(τραγω)δία 5η ----------------------------------------

«Χάος και Τάξη, συνυπάρχουν στα πάντα, αναγκαστικά. Αυτό που θα καθορίσει ποιο από τα δυο θα επικρατήσει και έτσι θα εκφραστεί περισσότερο, είναι οι αρχικές συνθήκες…». 

Αυτές οι αρχικές συνθήκες, είναι που διαμορφώνουν τις ζωές μας, αναπόφευκτα.  

Αν στις μέρες μας ζούμε ένα τέλος και ένα τέλμα, εμείς ας κάνουμε μια νέα αρχή και ας ζήσουμε την αλήθεια μέσα από το ψέμα, και έτσι ας ξεκινήσουμε για έναν καινούργιο αγώνα που θα αφορά τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης...

Μόνο τότε, θα επιφέρουμε την Τάξη και θα αποφύγουμε το Χάος.
Δημιουργώντας νέες, καλύτερες αρχικές συνθήκες στις ζωές μας.
Τραβώντας Γραμμή προς μια νέα Ζωή γεμάτη Πάθη.
Γιατί, τα πάθη είναι που παράγουν τα Έπη.
Και τα Έπη είναι που πετούν πάνω μας και μας χαρίζουν τα φτερά τους…

Αυτά τα φτερά που βάφτηκαν γαλάζια, καθώς χαϊδολογούσαν τον καταγάλανο ουρανό στις μυστικές και υπέργειες πτήσεις τους, με καύσιμα τα ονείρατα, γαλάζια και αυτά… Είναι τα ονείρατα στα οποία αναρωτιέσαι «πετάει ο γάιδαρος;» - «πετάει» απαντάς, και βάφεται και αυτός γαλάζιος, καθώς αγγίζει με τη σειρά του το μπλε του ουρανού και της θάλασσας…




Και αν είναι τελικά και δεν πετάει ο γαϊδαράκος και αν είναι να πέσουμε από εκεί ψηλά και καταλήξουμε στο Χάρο,






ας βουτήξουμε πάνω του με ανοιχτά φτερά, (τα ουρανοβαμμένα και τα ονειροβαμμένα μας φτερά),
με ανοιχτές αγκάλες, (τις ξέστηθες καυτές αγκάλες),
με ανοιχτά μυαλά, (είτε από των εχθρών τις σφαίρες, είτε απ’ των ονείρων τους αιθέρες),
με της καρδιάς τα μυαλά,
με των παιδιών τα μυαλά…






Ραψω(τραγω)δία 6η ----------------------------------------

Ας αρχίσουμε την πτήση προς το καλύτερο ευθύς εξ αρχής… διότι εξάλλου:

«[…] η ποιότητα μιας ζωής [είναι] συνάρτηση μιας περιπέτειας του πνεύματος ή ενός εσωτερικευμένου πόνου…».

(σελ. 82, «Ο βίος του Ισμαήλ Φερίκ Πασά» της Ρέας Γαλανάκη, εκδ. Καστανιώτη, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)



Ραψω(τραγω)δία 7η ----------------------------------------

Ας κοιτάξουμε αγαπητοί μου, ψηλά, για να καταλάβουμε ποιοι είναι χαμηλά. Και ας τους βοηθήσουμε. Ας πιστέψουμε σε αξίες, για να έχουμε τελικά αξία σαν πλάσματα…



"People help the People"
Birdy




Ραψω(τραγω)δία 8η και τελευταία----------------------------------------

Τα μυριάδες αστέρια πάνω μας,
σαν προβολείς φωτίζουν τις μικρές μας σκηνές.
Ας πρωταγωνιστήσουμε σε κάθε σκηνή,
και ας αντικαταστήσουμε
τη βλακεία με την καλοσύνη,
τη μιζέρια με τη σιωπή
και το σκοτάδι με το άπλετο συμπαντικό φως…


"Una bella giornata"
Ludovico Einaudi



----------------------------------------


Υ.Γ.: Όλες οι φωτό, είναι τραβηγμένες από τον Γράμμο, το αιματοβαμμένο βουνό, με εξαίρεση την 1η φωτό, που είναι τραβηγμένη από τη λίμνη της Καστοριάς και την 5η που είναι από το διαδίκτυο.