Όταν ο σπόρος ανθίζει...

Κοιτάς το παρελθόν σου και βλέπεις ποιός είσαι. Γυρίζεις πίσω σου, βλέπεις το δρόμο που σε έχει φτάσει ως εδώ και τώρα πολλά ερωτήματα εξηγούνται, πολλά αβέβαια βήματα τώρα φαίνεται ότι είναι βήματα ενός ξέφρενου χορού!

Κάτι που δεν μπορούσα να εξηγήσω ήταν η επιλογή της επαγγελματικής μου ειδικότητάς! Δεν ήξερα γιατί το κομμάτι της Καρδιολογίας ήταν καλύτερο από τα άλλα... ήξερα μόνο πως ό,τι έχει σχέση με την καρδιά, την φυσιλογία της αλλά κυρίως την παθολογία της, τον πόνο της και τη πάθη της, πάντα τα θεωρούσα οικείο τόπο ενασχόλησης και περιήγησης. "Σαν έτοιμος από καιρό", που λέει και ο ποιητής, πάντα ένοιωθα ότι τα περί καρδιάς θέματα δεν είναι κάτι διαφορετικό για την ιδιοσυγκρασία μου. Η καρδιά δεν είναι ένα υποσύνολο του εαυτού μου, αλλά όλη μου η ύπαρξη είναι υποσύνολο της καρδιάς του ανθρώπου. Πάντα ερωτοτροπούσα με αυτό το όργανο και ήθελα να αλληλοαποκαλύψουμε τα μυστικά μας. Πάντα;!

Πάλι τα μαγικά συρτάρια του σπιτιού (και φυσικά η ωριμότητα των χρόνων που αναγκαστικά βαραίνουν και σου δίνουν την δυνατότητα για αυτήν την δεύτερη ανάγνωση...), έδωσαν την απάντηση. Βρήκα ένα παιχνίδι που μας είχαν μοιράσει στην Δ' Τάξη του δημοτικού στα πλαίσια εορτασμού της παγκόσμιας ημέρας του Παιδιού. Το παιχνίδι ήταν κάτι σαν το Trivial Pursuit μόνο που οι ερωτήσεις αφορούσαν αποκλειστικά την καρδιά: ανατομία, λειτουργία (φυσιολογία), πίεση, ρυθμοί, παθήσεις, κάπνισμα, άγχος, γυμναστική, χοληστερίνη, διατροφή, ήταν οι κατηγορίες των ερωτήσεων που περικλύονταν σε 40 καλοσχεδιασμένε καρτέλες. Παραθέτω τις 3 εισαγωγικές καρτέλες για να φανεί η ομορφιά τους:

1η:




2η:




3η:



Θυμάμαι ότι οι ημέρες που ακολούθησαν από εκείνη την ημέρα ήταν συναρπαστικές! Δεν κοιμόμουν, διάβαζα τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις, ένοιωθα σαν κάτι να είχε ξεκλειδώσει μέσα μου και σαν να το είχα ακούσει αυτό το ξεκλείδωμα! Είχα βυθιστεί στις κάρτες και ταξίδευα ανάμεσα στα φυλλοκάρδια αυτού του συναρπαστικού οργάνου. Μόνο που δεν συνειδητοποίησα τότε ότι το ταξίδι αυτό μόλις άρχιζε... Η 40 καρτέλες δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα προμήνυμα ότι χρειάζονται 40 χρόνια σκληρής δουλειάς (σαν καρδιολόγος) μέχρι να γνωρίσω κάποια βασικά μυστικά της καρδιάς. Τώρα που είμαι 25 βλέπω αυτά τα 40 χρόνια σαν μια νέα πρόκληση, τα βλέπω σαν 40 κύματα που ορθώνονται μπροστά μου και οφείλω να τα παλέψω, να βουτηχτώ μέσα τους και να τα κολυμπήσω. Ξέρω πολύ καλά ότι πάλι δεν θα κοιμάμαι, πάλι θα διαβάζω ερωτήσεις και θα ψάχνω για απαντήσεις... αλλά θέλω να ελπίζω ότι μαζί με αυτά θα νοιώθω πάλι εκείνο το υπέροχο συναίσθημα ότι κάτι ξεκλειδώνει μέσα μου... Και τότε σαν τον Ελικαρδούλη που φιγουράρει στην πρώτη κάρτα του παιδικού παιχνιδιού, θα ανοίξω τα φτερά μου και θα φύγω για νέους άγνωρους κόσμους που πολύ πονούν... Τότε θα έχω ελευθερωθεί!

Τώρα αντιλαμβάνομαι καλά ότι ο σπόρος που τότε είχε πέσει στο άγονο ακόμα μυαλουδάκι μου, αρχίζει να ανθίζει και να βλέπω τις πρώτες της άνοιξης κόκκινες παπαρούνες... Τίποτε από το παιδικό μας παρελθόν δεν περνά χωρίς να μας αφήσει κάτι! Σε αυτό θα συμφωνούσε και ο Marvin Minsky.

Τι κόσμος τότε που ήμασταν παιδιά ε; Τι κοσμογονικά γεγονότα συνέβαιναν στα κεφαλάκια μας...;






Αντιρρησίες Συνείδησης


Και επειδή το θέμα του στρατού ποτέ δεν φεύγει από το μυαλό του άντρα, τόσο αυτού που δεν έχει ακόμα πάει, αλλά κυρίως αυτού που έχει ήδη πάει, ένα συχνό θέμα συζήτησης της ανδροπαρέας είναι ο στρατός!

Καθόλου συχνό όμως δεν είναι το θέμα του "αντιρρησία συνείδησης", και αυτό όχι χωρίς λόγο. Πιστεύω σκόπιμα έχει αποσιωπηθεί αυτή η πλευρά του νόμου, που δίνει ακλόνητο δικαίωμα σε κάποιον να μην καταταχθεί στις Ένοπλες Δυνάμεις! Ενός νόμου βέβαια όχι χτεσινού, αλλά που με τις προτεραιότητες που δίνει η κοινωνία μας και κυρίως με την (παρα)πληροφόρηση που δέχεται, τείνει να γίνει ξεθωριασμένος.

Πάλι καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: θέλει συνεχές ψάξιμο, συνεχής εγρήγορση για το τι συμβαίνει γύρω μας και συνεχής προσπάθεια για ενημέρωση. Και φυσικά αμφισβήτηση σε όλα, από τα πιο σταθερά μέχρι τα πιο ασταθή κοινωνικά μοντέλα έκφρασης του σημερινού ανθρώπου!

Τσεκάρετε το κεφάλαιο Ι' του παρακάτω νόμου:

http://www.antirrisies.gr/files/N3421_2005.pdf


Thundercats


Συνεχίζοντας την αναζήτηση -αναγκαστικά λόγω μετακόμισης!- στα έγκατα του παρελθόντος, βρήκα κάτι ακόμα που μου θύμισε εκείνες τις εποχές της απόλυτης παιδκής δημιουργικότητας! Τότε που κάθε μας ζωγραφιά κατευθυνόταν από την φαντασία, τότε που στο μυαλουδάκι μας τα πράγματα φαίνονταν τόσο απλά! Τότε που είχαμε πρότυπα, θα μου πείτε ψεύτικα, που δεν ανήκαν καν στον δικό μας πλανήτη, αλλά τουλάχιστον... είχαμε πρότυπα! Ενώ τώρα, κοντεύουμε να μην έχουμε ούτε... τυρόπιτα!

Ιδού:









Και για να θυμηθούμε πώς ήταν όταν αυτά τα σχέδια κινούνταν...:

Αμερικάνος στο κεφάλι



Χτές ήταν μια όμορφη θεατρική βραδιά. Παρακολούθησα -επιτέλους- τον ¨Αμερικάνο στο κεφάλι¨ με τον Γιώργο Αρμένη να πρωταγωνιστεί.

Πολύ δυνατή παράσταση σε νοήματα και συναίσθημα, όχι το ίδιο δυνατή όμως στην εκτέλεση, έλειπε λίγο από το πάθος, ίσως γιατί η παράσταση παίζεται για 2ο χρόνο. Αυτο δεν σημαίνει βέβαια ότι η κα Βλαβιανού και η κα Ολυμπίου δεν ήταν απίστευτες! Παρόλα ταύτα, η θεματική της αφορά την καρδιά της ελληνικής πραγματικότητας, καθώς διαπραγματεύεται την σημερινή οικογένεια και κατ' επέκταση την κοινωνία μας, όπως αυτή στηρίζεται από τα τρία ποδάρια της, τους παππούδες - γιαγιάδες, τους γονείς και τους νέους. Τα νοήματα χορεύουν στους τρεις αυτούς χρονικούς άξονες, του παρελθόντος, του παρόντος, του μέλλοντος, αναδεικνύοντας από πού προέρχεται ο άνθρωπος, πού βρίσκεται, προς τα πού φαίνεται να πηγαίνει και βέβαια αν μπορεί να επηρρεάσει το προς τα πού πηγαίνει. Γίνονται σαφή όλα αυτά που χωρίζουν τις γεννεές μεταξύ τους, μα και εξυμνούνται όλα εκείνα που τις ενώνουν, όλα εκείνα που είναι κοινά και βρίσκονται μέσα μας, όλα εκείνα που οφείλουμε να διαφυλάξουμε προς χάριν της αξιοπρέπειας του ανθρώπινου είδους.

Ατάκες που έμειναν στο μυαλό μου, πολύ δυνατές: "Ο άνθρωπος (και αυτό αφορά και τη γυναίκα) γεννιέται αντάρτης", ή "Οι άνθρωποι πιάνονται κυκλικά χέρι χέρι μαζί στο χορό, για να κοιτάξουν ψηλά και να φωνάξουν όπα! όπα! και πάλι όπα! μπας και ξυπνήσουν το Θεό να έρθει για μία μόνο φορά εδώ κάτω να γίνει ένα με τον ανθρώπινο πόνο... για μια μόνο φορά..."

Προ το τέλος της παράστασης στα πλαίσια μιας μικρής διαδήλωσης που πραγματοποιείται μοιράζονται μικρές προκυρήξεις:








Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους συντελεστές της παράστασης.

http://www.armenis.gr/content/view/33/27/


Τα δυο αδέρφια

Ψάχνοντας στα συρτάρια του παρελθόντος βρήκα μια εφημερίδα που είχαμε εκδώσει με την αδερφή μου (εγώ στην Ε' Δημοτικού) και πραγματικά συγκινήθηκα! Υπέροχες αναμνήσεις ξεπήδησαν από εποχές που έχουν ξεθωριάσει. Σήμερα, που στα αβέβαια βήματα του μέλλοντος αναμοχλεύω το παρελθόν, για να διαπιστώσω τι πορεία έχω διαγράψει και προς τα πού τείνει να με οδηγεί αυτή η πορεία, περισσότερο από ποτέ έχω ανάγκη να ξαναθυμηθώ εκείνες τις εποχές... Πάθος, ενθουσιασμός, αφοσίωση και δημιουργικότητα πήγαζαν από την μικρή καρδιά των παιδικών μας χρόνων. Τίποτα δεν έμοιαζε να ταράζει την ανεμελιά εκείνης της εποχής.

Παραθέτω τα τρία τεύχη που τυπώσαμε. Μετά δεν θυμάμαι γιατί δεν συνεχίστηκε, ίσως η επιχείρηση κρίθηκε ανεπικερδής και έτσι κόπηκαν τα κονδύλια...


1ο τεύχος:









2ο τεύχος:





3ο τεύχος:





Πόσα μέλη έχει η ποίηση;



Σήμερα εντελώς τυχαία αναρωτήθηκα αν έχει μελοποιήσει άλλος ποιήματα του Κ.Γ. Καρυωτάκη, εκτός απότον Λουκά Θάνου με ερμηνευτή τον Ξυλούρη, που ήδη γνώριζα. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να ανακαλύψω ότι 23 τουλάχιστον συνθέτες έχουν ασχοληθεί με την ποίηση του Καρυωτάκη! Δεν πίστευα ποτέ -και δεν έχω ακούσει να έχει συμβεί το ίδιο για άλλον ποιητή- ότι μπορεί να δείξουν τόσοι πολλοί συνθέτες ενδιαφέρον για το λιγοστά (λόγω της αυτοκτονίας του) ποιήματα. Αυτό υποδεικνύει κάτι: ότι τα ποιήματά του κάτι έχουν να πουν. Και δεν είναι απλώς τα στιχάκια ενός καταθλιπτικού, όπως αναφέρουν κάποιοι.

Σε συνέχεια του προηγούμενου post, πιστεύω ότι ο Καρυωτάκης δεν αποτυπώνει τίποτε άλλο στην ποίησή του από την απόλυτη κενότητα των πάντων. Δεν σκιαγραφεί τίποτε άλλο από το γεγονός ότι όλα γύρω μας στερούνται αυθύπαρκτου νοήματος και έτσι είναι αναπόφευκτο αυτή η συνειδητοποίηση να γεννά πόνο (εξ'ού και ο τίτλος της πρώτης του ποιητικής συλλογής "Ο πόνος του ανθρώπου και των πραμάτων"). Το πρόβλημα για τον ίδιο τον Καρυωτάκη ήταν ότι κόλλησε σε αυτήν την διαπίστωση, δεν κατόρθωσε να την αποδεχτεί και έτσι το πλήρωσε. Αδυνατούσε να καταλάβει ότι ο άνθρωπος απέναντι σε αυτήν την κενότητα των πάντων έχει μια μόνο επιλογή: να την γεμίσει με την ύπαρξή του, τις πράξεις του, να δώσει νόημα στα πάντα γύρω του.

Παραθέτω όσους συνθέτες μπόρεσα να βρω που έχουν μελοποιήσει Καρυωτάκη:



1)Λουκάς Θάνου (ερμηνεύει ο Ξυλούρης) http://www.youtube.com/watch?v=a3yNFZEf6Js

2)Μανώλης Γαλιάτσος (ερμηνεύει ο Ζερβουδάκης) http://www.youtube.com/watch?v=MYdA7uZzzn0&feature=related

3)Λένα Πλάτωνος (ερμηνεύει η Γιαννάτου) http://www.youtube.com/watch?v=8Hm2LdcePO8&feature=related

4)Ηδύλης Τσαλίκης http://www.youtube.com/watch?v=DCVtYVL-FPA

5)Γιάννης Σπανός (ερμηνεύει ο Πουλόπουλος) http://www.youtube.com/watch?v=slOE1SZ2cEI

6)Δημήτρης Παπαδημητρίου (ερμηνεύει η Αρβανιτάκη) http://www.youtube.com/watch?v=PNhuP9-_r0g&feature=related

7)Γιάννης Γλέζος (ερμηνεύει ο Παπακωνσταντίνου) http://www.youtube.com/watch?v=r59IHVa_qts&feature=related

8)Μίκης Θεοδωράκης (ερμηνεύει ο Παπακωνσταντίνου) http://www.youtube.com/watch?v=WJMLhq3r_U8

9)Υπόγεια Ρεύματα http://www.youtube.com/watch?v=AfDlVzKXbis

10)Magic de Spell http://www.youtube.com/watch?v=JwDsbFF_vxA

11)Μωρά στη Φωτιά http://www.youtube.com/watch?v=VQKzNebJMQo&feature=related

12)Διάφανα Κρίνα http://www.youtube.com/watch?v=iPplwzCwx-I

13)Μαρία Βουμβάκη http://www.youtube.com/watch?v=-NCjUXS8EyU&feature=related

14)Νίκος Ξυδάκης (ερμηνεύει η Αρβανιτάκη) http://www.youtube.com/watch?v=T1PqjML2SWY

15)Γιώργος Σφυρίδης

16)Ωχρά σπειροχαίτη

17)Δημήτρης Λάγιος

18)Χάρης Παπαδόπουλος

19)Δήμος Μούτσης

20)Μίμης Πλέσσας

21)Κώστας Άγας

22)Παναγιώτης Ασβεστάς

23)αλλά και άγνωστοι που πειραματίζονται με το στίχο του http://www.youtube.com/watch?v=TlCIxAKfTXc&feature=related


για να μην αναφέρω κάποιους που με τη φωνή τους στολίζουν απαγγέλλοντας τους στίχους του. http://www.youtube.com/watch?v=jhon6FWpYIw&feature=related




Τι μπορείς να δεις σε μια μόνο φωτοβολίδα...


Πόσα μπορεί να συμπυκνώσει ένα τραγούδι και να σου διηγηθεί; Σήμερα συνειδητοποίησα ότι μπορεί να εκφέρει μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής, της δικής σου φιλοσοφίας!

Ακούγοντας για πολλοστή φορά, αλλά για πρώτη εις βάθος, το τραγούδι του Ορφέα Περίδη «Φωτοβολίδα», βρήκαν τρόπο να ειπωθούν αυτά που πιστεύω:


Πόσο φως έχουν αυτές οι εικόνες που περιγράφει; (φωτοβολίδα)


Πόσα μπορείς να δεις και να φανταστείς τη νύχτα; (μες στη νύχτα σκάει)


Πόσο εύθραυστο οργανάκι η καρδιά μας που αναζητά απεγνωσμένα περίθαλψη; (η καρδιά μου σπάει)

Ποιο θα μπορούσε να είναι άλλο το επίκεντρο, εκτός από Αυτήν, φυσικά λουσμένη με φως; (μες στο φως σε είδα)


Πόσο ωραία η αναφορά της αναγέννησης από τα κομμάτια μας και από τις στάχτες μας; (γίναν τα κομμάτια μια καινούρια γη)


Πόσο πραγματικό το αποτέλεσμα της αναγέννησης από τα κομμάτια μας; (μες στην αλλαγή βλέπω με άλλα μάτια)

Πόσες φορές θα ξαναμηδενίσουμε το κοντέρ και θα ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή; (γίναν τα κομμάτια μια καινούργια αρχή)


Πόσες φορές έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τίποτα δεν έχει από μόνο του αυθύπαρκτο νόημα, αλλά παίρνει νόημα από το δικό μας ενδιαφέρον, από τη δική μας ενασχόληση με αυτό, του δίνουμε εμείς νόημα και αξία επειδή απλά… έτσι θέλουμε; (όλα είναι ίδια αν δεν τα αγαπάς, όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πας)


Μα και πόσα διαφορετικά νοήματα μπορούν να δοθούν στο ίδιο πράγμα, όταν ξανά και ξανά ασχολούμαστε με αυτά και όταν κάθε φορά λες και αναγεννώνται, αναμορφώνονται, αφού πρώτα διυλιστούν από το δικό μας πνεύμα; (κι όλα αυτά που είναι γίνονται ξανά, μέσα από τη δική σου τη ματιά)

Πόσα συναισθήματα γεννούν οι φωτογραφίες…; Και ειδικά οι σκισμένες…; (μια φωτογραφία κομματάκια δυο)


Πόσα μπορεί να σου πει η δεύτερη ανάγνωση μιας φωτογραφίας, για αυτά που πέρασαν, για αυτά που έχασες και κέρδισες, για αυτά που έρχονται; (πιάνω την κολλάω σε ξανακοιτώ, πιο όμορφη θαρρώ δείχνεις μου όσο πάω)


Πόσες μικρές φωτιές τρεμοπαίζουν, αλλά δεν σβήνουν ποτέ, στην μικρή σου καρδούλα, κάτι σαν κάρβουνα και αποκαΐδια όλων των περασμένων, που όμως αρκεί ένα δυνατό φύσημα με την ανάσα σου για να ξαναφουντώσουν; (στην καρδιά σου καίει μια μικρή φωτιά)


Πόσα μπορούν να πουν τα μάτια και κυρίως πόσο γρήγορα και ακαριαία, σαν να ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός; (και απ’τη ματιά ένα φως που ρέει)


Πόσες φορές νοιώθεις ότι ξαναγυρίζεις στα ίδια και στα ίδια, ή όπως έγραψε κάποιος: «στο τέλος του δρόμου την αρχή αντικρύζω»; Μα και πόσες φορές το καλοδέχτηκες σαν πεπρωμένο, σαν να κάνεις κύκλους στη ζωή σου, διότι απλά έτσι είναι; (και ας ξαναγυρίζει πίσω η σελίδα)


Α, ρε Ορφέα, πόσα λες με λίγες λέξεις και κάμποσες νότες…







Ποιός ξεφτιλίζεται τελικά;





Άκουσα στο ραδιόφωνο ότι όταν ρώτησαν μια νεαρά μαθήτρια «ποιος είναι ο εθνικός μας ποιητής», αυτή απάντησε «ε… θυμίζει κάτι σε ψάρι… ε… α! μήπως λέγεται Γαρίδας;!!». Αρχικά μου δημιουργήθηκαν συναισθήματα αποστροφής απέναντι στη νεαρά. Και αυτό επειδή αφενός κάποιοι νέοι σήμερα είναι τόσο βαθιά νυχτωμένοι και αγράμματοι και αφετέρου διότι έχει χαθεί ο σεβασμός απέναντι σε σημαντικές προσωπικότητες -όπως ο Σολωμός- και στο έργο τους, που αποτελεί παρακαταθήκη πολιτισμού και πνευματικής καλλιέργειας. Αμέσως μετά όμως συνειδητοποίησα ότι η νεαρή αυτή κοπέλα δεν φταίει στο παραμικρό για όλα αυτά που ξεστομίζει.


Πώς είναι δυνατόν ένα παιδί 15, 16, 17 ετών να αντιλαμβάνεται την έννοια «έθνος», την ακόμα πιο δύσκολη έννοια «ιστορία του έθνους» ή ακόμα και την έννοια «εθνικός ύμνος», όταν όλα τα χρόνια της ζωής του έχει γνωρίσει μόνο την έννοια «παγκοσμιοποίηση»! Όταν από τότε που άρχισε να αντιλαμβάνεται τα πράγματα γύρω του, βλέπει να τονίζεται αντί για την διαφορετικότητα, η ομοιότητα σε όλους τους ανθρώπους, σε όλες τις συνήθειές τους (καταναλωτικές, διασκεδαστικές, επαγγελματικές, σπουδαστικές, φροντιστηριακές…), σε όποια χώρα και αν οι άνθρωποι βρίσκονται. Τι νόημα λοιπόν έχει αποκτήσει η λέξη «εθνικό» για έναν νέο, όταν όλα γύρω του είναι πιστά αντίγραφα ενός πρωτοτύπου; Επιπρόσθετα, τι νόημα να αποκτήσει αυτή η λέξη σήμερα, όταν ο ίδιος νέος αναζητώντας να δει το προστατευτικό πρόσωπο του έθνους - κράτους (που του έταξε ότι με την αμέριστη συμπαράστασή του θα βοηθήσει την οικογένειά του και με την αιγίδα του θα του εξασφαλίσει ένα καλύτερο αύριο), βλέπει μόνο κάτι αλογομούρηδες που βρίζονται και στο τέλος αντιγράφουν πιστά το πρωτότυπο;


Τι νόημα να υπάρχει «εθνικός ύμνος»; Για να υμνήσουμε τι; Την Ιστορία μας; Εδώ δεν την υμνούν οι επίσημοι φορείς που έχουν εκλεχτεί για αυτό το θέμα, ως οι πιο σπουδαγμένοι και οι πιο κατάλληλοι, παρά απομυζούν το λαό για ίδιον όφελος και τολμούν να κατηγορούν τα 16χρονά που δεν ξέρουν την τύφλα τους;;! Ποιος λοιπόν να την υμνήσει; Ο καθηγητής μέσης εκπαίδευσης; Που τον εισήγαγαν με 16 βαθμό απολυτηρίου μόνο και μόνο για να ρίξουν στάχτυ στα μάτια των γονέων ότι το παιδί τους περασε στο πανεπιστήμιο (άσχετα αν το παιδί τους ταλαιπωρηθεί κάτι χρόνια μέχρι να διοριστεί μέσω του έρημου ΑΣΕΠ και άσχετα αν συνεχίσει να ταλαιπωρείται κάθε χρόνο μετακομίζοντας σε κάθε γωνιά της χώρας); Μήπως οι γονείς; Που τρέχουν ολημερίς και ολονυχτίς για να μην λείψει τίποτα από τη μόρφωση των τέκνων τους (μόνο που από τη φόρα που έχει το τρέξιμό τους οδηγούνται στο να παρα-μορφώνουν τον χαρακτήρα των παιδιών τους) και οι οποίοι απουσιάζουν τις περισσότερες ώρες από το σπίτι; Ή μήπως ο παππούς και οι γιαγια; Αυτοί πλέον δεν βρίσκονται στο σπίτι για να μορφώσουν τα εγγονάκια τους. Βρίσκονται είτε σε διαδήλωση για το συνταξιοδοτικό, είτε σε τόπο χλοερό και αναπαύσεως διότι έμαθαν ότι η αύξηση στις συντάξεις τελικά θα είναι 1 ευρώ!


Πώς λοιπόν ένας νέος σήμερα να μην χάσει το ενδιαφέρον για ό,τι «εθνικό» μας ξεχωρίζει από άλλους λαούς, όταν πολύ απλά δεν το βρήκε ποτέ το ενδιαφέρον για όλα αυτά; Όταν άλλοι δεν του το έδωσαν αυτό το ενδιαφέρον, γιατί πολύ απλά δεν πουλά και έτσι αυτοί οι άλλοι δεν πρόκειται να τα οικονομήσουν;


Όλες αυτές οι σκέψεις σε συνδυασμό με την εικόνα ενός πακιστανού να πουλά ελληνικές σημαίες στην Ερμού, που είδα χτες, δεν μου δημιουργούν πλέον κανένα άλλο συναίσθημα απέναντι στη νεαρά που δεν ήξερε το όνομα του εθνικού μας ποιητή, παρά μόνο συμπάθεια... Τελικά δεν ξεφτιλίζεται το μικρό παιδί, αλλά οι μεγάλοι που δεν του επιτρέπουν να μάθει τι θα πει αξιοπρέπεια σκέψης.


Κύριοι της παγκοσμιοποίησης, αυτό που πρέπει να κάνετε παγκόσμια πραγματικότητα είναι η ανάγκη συμπαράστασης του ενός διαφορετικού ανθρώπου στον άλλον διαφορετικό άνθρωπο, απέναντι στα κοινά προβλήματα του πλανήτη. Αυτό που πρέπει να κάνετε παγκόσμια πραγματικότητα είναι ο ανθρώπινος σεβασμός, είναι η συνεργασία, είναι η συμφιλίωση, είναι η συνύπαρξη στο ίδιο πλανητικό πάλκο, όπως ακριβώς τα μέλη μιας ορχήστρας, που εκφράζουν διαφορετικά τη μελωδία (με το δικό τους μουσικό όργανο), αλλά βρίσκονται κάτω από το ίδιο φως, των ίδιων προβολέων. Αυτό που πρέπει να κάνετε παγκόσμια πραγματικότητα είναι να αισθανθούμε τον συνάνθρωπο δίπλα μας και όχι ασφυχτικά πάνω μας, όπως τα ακριβή αντίγραφα στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο μόλις παράγονται από το φωτοτυπικό μηχάνημα… Αν γίνει αυτό και η Ιστορία θα αποκτήσει νόημα και το Παρόν και το Μέλλον μας!


Δεν ξέρετε πώς να το κάνετε; Να μια πολύ καλή ιδέα (ευχαριστώ για το link Μάνο!!):


http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=2539741



http://www.weddingvendors.com/music/lyrics/b/ben-e-king/stand-by-me/



Α ρε Τόμας!

Χτες κατά τις 21.30 ενώ καθόμουν στον υπολογιστή, ακούγοντας ραδιόφωνο, με αναμμένα φώτα σε 2 δωμάτια και με το πλυντήριο εν δράσει, ξαφνικά ακούστηκε.... τσαφφφφ!!!! Κάηκε η ασφάλεια! Αυτό ήταν! Χάθηκε η ασφάλειά μου και έμεινα ανασφαλής! Μιλάμε για μεγάλη ανασφάλεια όμως, όλα σκοτείνιασαν, προσπαθούσα να βρω ένα φάκεν κερί (αφού σίγουρα θυμάμαι ότι είχα κάπου... πού είναι...;) και έναν ηλεκτρολόγο, κυριακή βράδυ και εν μέσω οικονομικής κρίσης... Τελικά μετά από περίπου 45λεπτά όλα επανήλθαν με 2 βασικές διαφορές:

1) Η οικονομική κρίση παραλίγο να καταλήξει σε δική μου καρδιακή κρίση όταν ο μεσήλιξ συμπαθητικός κατά τα άλλα κυριούλης ηλεκτρολόγος μου ζήτησε 40ευρώ για δουλειά 2λεπτών!
2)Αυτά τα 45λεπτά ήταν αρκετά για να αναλογιστώ αφενός την πρόοδο της ζωής και της τεχνολογίας συγκριτικά με την εποχή που ζούσε ο άνθρωπος στις σπηλιές, αφετέρου την απόλυτη δέσμευση και συσχέτιση με το ηλεκτρικό ρεύμα. Χωρίς αυτό όλες οι ανασφάλειες βγαίνουν από τη σπηλιά τους και γίνονται πραγματικότητα. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι οι καλύτερες για να εντρυφήσεις και να μάθεις λίγο καλύτερα ιστορία, όπως για παραδειγμα να θυμηθείς ότι χωρίς τον Τόμας Έντισον ίσως ήμασταν ακόμα τυφλοπόντικες... Α, ρε Τόμας πόσοι συνειδητοποιούμε πού μας οδήγησε το δικό σου επαναστατικό ρεύμα και πόσοι σε θυμόμαστε στην καθημερινή μας αντεπαναστατική ζωή;





Βέβαια, επειδή κάθε τι δεν είναι από μόνο του καλό ή κακό αλλά εξαρτάται από τον τρόπο που ο καλός ή κακός άνθρωπος το χρησιμοποιεί, έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο, αυτό της υπερθέρμανσης του πλανήτη μας από την υπερκατανάλωση ρεύματος. Είπαμε κύριοι υπερκαταναλωτικοί, τα πάντα με μέτρο και με σωστή διαχείρηση. Αλλιώς υπογράφουμε την εξαφάνιση τούτου του πλανήτη. Για το λόγο αυτό στις 28 Μαρτίου 2009 20.30μμ υπάρχει μια παγκόσμια ωριαία κίνηση που στοχεύει να μας υπενθυμίσει πράγματα. (Εμένα πάντως σίγουρα αυτή η κίνηση θα μου υπενθυμίσει το χτεσινοβραδινό 45λεπτο! Γίνεται να κλείσω το ρεύμα μόνο για 15λεπτά;; Αφού τα 45λεπτά τα έχω ήδη ξεπληρώσει, και μάλιστα με 40000λεπτά του ευρώ!)


Ο καλός τραγουδιστής πρέπει πρώτα να ξέρει να μιλά

Πόσο απλοί και συνάμα ουσιαστικοί μπορεί να είναι μερικοί άνθρωποι! Πόσο βαθειά έχουν αντιληφθεί κάποιοι ότι δεν υπάρχει από μόνο του το βάθος, αλλά δημιουργείται. Όλα τελικά είναι διάθεση ή αδιαθεσία για δημιουργία σε συνδυασμό με ειλικρίνεια με ανιλεικρίνεια αντίστοιχα.
Ο Μάλαμας είναι από τους λίγους τραγουδιστές (το "τραγουδοποιός" βέβαια του ταιριάζει καλύτερα) κατά την άποψή μου που έχουν και περιεχόμενο, ενώ κάποιοι άλλοι -ακόμα και από τους πολύ καταξιωμένους και ποιοτικούς- καλύτερα να τραγουδούν παρά να μιλούν! Βλέπετε, οι τραγουδιστές βάζουν συνήθως τη φωνή, την εκφορά, ενω το στίχο, την έννοια, το μήνυμα, το συνθέτουν ο στιχουργός και ο συνθέτης, που πολλές φορές επισκιάζονται από τη λάμψη του τραγουδιστή, που είναι η βιτρίνα.

http://www.left.gr/malamas.mp3

Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης

Πρόσφατα βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη και με λαχτάρα -δεν ξέρω γιατί- μικρού παιδιού, ήθελα να δω την αναμόρφωση της παραλίας, που τόσο περίμεναν όλοι οι κάτοικοι της συμπρωτεύουσας. Η εικόνα με στεναχώρησε και μου δημιούργησε ένα κενό, όπως όταν περιμένεις ένα ωραίο και μεγάλο δώρο και αντ’ αυτού λαμβάνεις ένα… γλειφιτζούρι!!

Και εξηγούμαι αναλυτικότερα τι δεν μου άρεσε:


1. Όλα τα δένδρα που είναι παρατεταγμένα σε δυο σειρές (που οριοθετούν το χώρο όπου βρίσκονται τα παγκάκια), είναι “φυλακισμένα” από σιδερένια στηρίγματα. Καταλαβαίνω ότι τα δένδρα είναι μικρά και ότι μέχρι να μεγαλώσουν πρέπει να στηριχτούν, αλλά χάθηκαν τα ξύλινα στηρίγματα, σαν αυτά που έχουν μπει σε πολύ λίγα μόνο δένδρα δίπλα στα γήπεδα τένις και μπάσκετ;! Αφού η διαφ(θ)ορά αισθητικής μεταξύ των δυο τρόπων στηρίγματος είναι οφθαλμοφανής… Το ένα δένδρο φαίνεται ότι είναι αλυσοδεμένο και το άλλο ότι είναι στολισμένο με ξύλο γύρω του. Το κακό είναι ότι σχεδόν όλα τα δένδρα ανήκουν στην πρώτη κατηγορία.




2. Οι στύλοι φωτισμού αντί να γλυκαίνουν την παραλία και να θυμίζουν κάτι από φανάρι ή φάρο για παράδειγμα, θυμίζουν κάτι σε γερανούς ναυπηγείων… κάτι σε γιγάντια καλάμια ψαρέματος… ή κάτι σε ιστία πλοίων, ακόμα δεν έχω καταλήξει! Επιπρόσθετα, βαραίνουν την εικόνα με ακόμα περισσότερο σίδερο, δημιουργώντας την εντύπωση ότι μπορεί το μάτι να κατορθώνει να δραπετεύει από “της φυλακής τα σίδερα” που περικλείουν τα δένδρα, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να ξεφύγει από τους “γιγάντιους φρουρούς με το κλεφτοφάναρο”…






3. Στο σημείο με τις λιμνούλες και τα τρεχούμενα νερά, που προσπάθησαν να δημιουργηθεί, εγώ παρατηρώ ένα είδος βάλτου (που ομολογώ ότι μέχρι τώρα το έβλεπα μόνο σε κάτι ντοκιμαντέρ στο ΣΚΑΪ, ποτέ live!), με πολλά από τα φυτά να έχουν πνιγεί (χρειάζεσαι καταδυτική μάσκα για να τα αναγνωρίσεις…)μέσα στα ξεχειλίζοντα ύδατα, ενώ πολλά άλλα, που λόγω της εξέλιξης κατόρθωσαν να έχουν μεγαλύτερο ύψος ανάπτυξης και να βγουν στην επιφάνεια της Θεσσαλονικιώτικης παραλίας, αντί να είναι πράσινα είναι κίτρινα, επειδή έχουν ξεραθεί από το πολύ νερό… Κάποιος να κλείσει τη βρύση! Ή κάποιος να φέρει φυτά από τον Αμαζόνιο, που αντέχουν στην πολύ υγρασία! Ή κάποιος να πει ότι το αρχικό σχέδιο ήταν για την δημιουργία βάλτου και όχι λιμνούλας!





4. Υπάρχουν κάτι σιδερένια (άντε πάλι με το σίδερο… άλλο υλικό δεν πουλάγανε τα μαγαζιά…;) γιγάντια κουτιά, που λες και έχουν πέσει από τον πλανήτη Άρη (που έχει πολύ σίδερο στο έδαφός του…) και κανείς δεν ξέρει σε τι πρόκειται να εξυπηρετήσουν. Άλλοι λένε ότι θα γίνουν τουριστικά περίπτερα, άλλοι τουαλέτες, άλλοι χώροι αναψυχής… Τι να πω βρε παιδιά, τόσο μουντά και μονότονα χρώματα, δεν νομίζω ότι μπορούν να πετύχουν απόλυτα το στόχο τους που είναι η αναψυχή!

5. Αρχικά βρήκα πολύ καλή την ιδέα για ποδηλατόδρομο, με μόνη ένσταση ότι αντί να είναι στη μέση της παραλίας, θα ήταν πιο λειτουργικό να βρίσκεται εγγύτερα στη σειρά των δένδρων, να μην χωρίζει στα δυο την περιοχή όπου οι άνθρωποι θα “ζουν τις μικρές τους ιστορίες”. Όλα αυτά όμως άλλαξαν προς το χειρότερο όταν ήρθε το βράδυ και άναψαν τα φώτα… έψαχνα να βρω πινακίδα που να διαβεβαιώνει ότι τις νυκτερινές ώρες ο ποδηλατόδρομος μετατρέπεται σε αεροδιάδρομο για τα μικρά αεροσκάφη! Το παραπανίσιο φως του αεροδιαδρόμου, ε, του ποδηλατοδρόμου εννοώ, είναι πολύ ενοχλητικό για κάποιον που θέλει να ψάξει στη θάλασσα να βρει τις απαντήσεις…

6. Υπόθεση «παιδική χαρά»: αν δεν θέλετε να τραυματιστεί κανένα πιτσιρίκι να μην τα πάτε εκεί. Να πω για την τσουλήθρα που για να ανέβεις τη σκάλα πρέπει να έχεις προϋπηρεσία σε τσίρκο; Να πω ότι ούτε οι μέσα -δηλ. τα παιδιά- μπορούν να δουν έξω από την παιδική χαρά τι γίνεται, αλλά ούτε οι έξω τι γίνεται μέσα. Έτσι όλοι μειώνουν το οπτικό τους πεδίο: οι μπόμπιρες που είναι μέσα δεν αντικρίζουν τη θάλασσα -χάνουν θέαμα- και οι άλλοτε μπόμπιρες που περνούν απ’ έξω δεν βλέπουν και άρα δεν θυμούνται πώς είναι να παίζουν τα παιδιά ξένοιαστα…


Ειλικρινά αναρωτιέμαι τι τελικά σπουδάζουν οι μηχανικοί και οι αρχιτέκτονες σε εκείνες τις έρημες σχολές της χώρας;! (Αλλά επειδή αυτό το ερώτημα μου θυμίζει ένα άλλο ερώτημα που συχνά με απασχολεί τελευταία -τελικά οι ιατρικές σχολές της χώρας τι βγάζουν, ιατρούς ή χασάπηδες; - το αφήνω αναπάντητο το πρώτο ερώτημα να κάνει αναπάντητη παρέα στο δεύτερο αναπάντητο ερώτημα…)

Για να πούμε όμως και κάτι καλό σε αυτήν την παραλία, είναι τα απίστευτα ευρύχωρα, αναπαυτικά και όμορφα παγκάκια, που θα προτιμούσα όμως να μην είναι κρυμμένα πίσω από την συστάδα των δένδρων, αλλά μπροστά τους και έτσι να μην χωρίζει τίποτα αυτόν που θα καθίσει να ξαποστάσει αγναντεύοντας τον Θερμαϊκό.

Ειλικρινά θα ήθελα να μάθω οι Θεσσαλονικείς τι άποψη έχουν περί του θέματος…

Μαθήματα αξιοπρέπειας

Προχτές παρακολουθώντας (μια από τις σπάνιες φορές) ειδήσεις, άκουσα κάτι που με συγκίνησε, ή για να το περιγράψω καλύτερα, με συνεκλόνισε: μια ομάδα εθελοντών καθηγητών στην Αθήνα, έχουν οργανώσει προγράμματα εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας για τους μετανάστες στη χώρα μας. Έτσι κατατρεγμένοι άνθρωποι, ως επί το πλείστον οικονομικοί μετανάστες από κάθε γωνιά του κόσμου, που έτυχε να βρεθούν στην Ελλαδίτσα μας, έχουν την δυνατότητα να μάθουν ελληνικά.

Πόση ευαισθησία και ανθρωπιά επιδεικνύουν αυτοί οι εκπαιδευτικοί όταν μάλιστα καλούνται να διδάξουν άτομα αλλόγλωσσα (που μερικά από αυτά μάλιστα δεν έχουν μάθει να γράφουν ούτε στη δική τους γλώσσα); Πόσο συγκινητικό είναι να υπενθυμίζεις ότι πέρα από την εξωτερική εξαθλιωμένη εμφάνιση, πέρα από τα βρώμικα ρούχα, πέρα από το μελαμψό και καμιά φορά άγριο πρόσωπο, πέρα από τη φοβισμένη ματιά, υπάρχει κάτι βαθύτερο, καθαρότερο, ομορφότερο, λαμπερότερο και πανανθρώπινο, κάτι το οποίο λέγεται "αξιοπρέπεια";

Και κάτι ακόμα: πόσο σπουδαία αξία είναι αυτή του "εθελοντισμού"; Είναι ένα από τα τελευταία όπλα στη φαρέτρα του ανθρώπου κατά της εξαθλίωσής του και κατά της καταπάτησης της αξιοπρέπειάς του.

Υ.Γ.: Μιας και μιλάμε για εθελοντισμό και προσπάθειες προάσπισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας παραθέτω κάποια link για επεξεργασία:


http://noiazomai.blogspot.com

http://www.omadaneon.gr

http://www.zeitgeistmovie.com



Στην αγκαλιά του Ταϋγέτου


Μία πολύ όμορφη διαδρομή για τους λάτρεις της φύσης είναι από Σπάρτη προς Καλαμάτα, μέσω Ταϋγέτου. Χτες με αφορμή τη συνάντηση ενός φίλου στην Καλαμάτα έκανα αυτή τη διαδρομή καβάλα στο άλογό μου – ένα Honda CB1 400. Το ευχαριστηθήκαμε και εγώ και το άλογό μου!

Από μακριά το βουνό μοιάζει απόρθητο, βλοσυρό, με ένα άσπρο πέπλο επί κεφαλής.

Αν όμως λάβεις την απόφαση και το πλησιάσεις, θα σου ανοίξει τις αγκάλες του και θα σε καλοδεχτεί απρόσμενε επισκέπτη, φανερώνοντάς σου λίγα από τα μυστικά του, που πριν χιλιάδες χρόνια σμιλεύτηκαν και κρατήθηκαν μόνο για τα μάτια του ήλιου, της σελήνης και των άστρων. Αλλά ο άνθρωπος, ζώο μυστήριο, πάντα αποκαλύπτει κάποια από τα μυστήρια της φύσης.






Η ανάβαση του Ταϋγέτου από την πλευρά της Σπάρτης προσφέρει σαφέστατα μεγαλύτερη συγκίνηση, καθώς η πυκνότατη βλάστηση, οι μεγάλες χαράδρες, τα όμορφα βράχια, τα νερά από τα λιωμένα χιόνια που κυλούν σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ανάβασής σου, υποδηλώνουν ότι δεν μπορεί να βρίσκεσαι πολύ μακριά από την καρδιά του βουνού… Αποκορύφωμα όταν περνάς μέσα από το βουνό, εκεί στο σκοτάδι, που τα νερά στάζουν από τις πέτρες και κατορθώνουν να αγγίζουν το κορμί σου (για αυτό η διαδρομή προτείνεται ανεπιφύλαχτα με μοτοσικλέτα και όχι με αυτοκίνητο!). Νοιώθεις ότι κυλάς στις φλέβες του βουνού, ότι είσαι πλέον μέσα του, ότι είσαι πλέον κομμάτι του σώματός του.





Στην κορυφή του υπάρχει τουριστικό περίπτερο για στάση, λίγες στιγμές αναψυχής, να δροσιστείς και να αγναντέψεις με την ησυχία σου το πέπλο των κορυφών. Να τι μπορείς να δεις από εκεί:




Η κατάβαση προς τον Μεσσηνιακό είναι πιο ομαλή, το βουνό έχει ημερέψει, η βλάστηση δεν είναι τόσο πυκνή. Σε αυτό φυσικά έχουν βοηθήσει και οι φωτιές… Και τότε σου ‘ρχεται στο μυαλό η λαϊκή ρήση: «με το μαχαίρι μπορείς να κόψεις ψωμί, αλλά και άνθρωπο». Με άλλα λόγια τα πάντα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που τα χρησιμοποιείς. Είναι λοιπόν χρέος μας να μάθουμε πρώτα στους εαυτούς μας και μετά στους νέους κάποιες σημαντικές αξίες, όπως αυτές του περιβάλλοντος.




Γιατί αλλιώς θα καταλήξουμε να βλέπουμε τα δένδρα μόνο ζωγραφιστά, χωρίς να μπορούμε να τα αγγίξουμε, να τα μυρίσουμε, να τα δούμε να λικνίζονται στου ανέμου το χορό.



Φτάνοντας στην Καλαμάτα, καθίσαμε με το φίλο στην παραλία, ξαπλώσαμε, κοιτούσαμε βουνό, θάλασσα και ουρανό, συζητήσαμε (συν-ζητήσαμε, αναζητήσαμε μαζί δηλαδή) κάποια ερωτήματά αυτού του κόσμου που μας ζητά πολλά…




Και εκεί που κοιτούσαμε το νερό της θάλασσας να βρέχει τα ποδάρια του βουνού αναρωτήθηκα: από πού προήλθαν οι θάλασσες; Μήπως είναι τα δάκρυα των βουνών που στραγγίστηκαν από τις κορυφογραμμές και ακολουθώντας το νόμο της βαρύτητας κατέληξαν στο έδαφος; Και αν είναι έτσι, τότε γιατί τα βουνά δάκρυσαν; Μήπως γιατί όταν δημιουργήθηκαν συνειδητοποίησαν ότι το ένα είναι καταδικασμένο να ζει μακριά και χωριστά από το άλλο, αδύναμο να μετακινηθεί και να αγγίξει το ένα το άλλο, με μια αγεφύρωτη απόσταση να χωρίζει το ένα από το άλλο…; Μήπως γιατί αδυνατούν να λυθούν από τα δεσμά τους, όπως ακριβώς οι άνθρωποι; Μήπως γιατί νοιώθουν αιώνια μοναξιά, όπως ακριβώς οι άνθρωποι…; Και έτσι να είναι τελικά, μπορεί τα βουνά να μην αγγίζονται, να μην αγκαλιάζονται, αλλά αγγίζονται και αγκαλιάζονται τα δάκρυά τους στις δίνες της θάλασσας, υποδηλώνοντας πως τελικά υπάρχει δρόμος για την επαφή μεταξύ των βουνών, αυτός του πόνου. Πρώτα συνειδητοποιείς, μετά πονάς, ύστερα δακρύζεις, τα δάκρυά σου αναμειγνύονται με τα δάκρυα του άλλου και έτσι τελικά κατορθώνεις - εμμέσως, πλην σαφώς – να έρθεις σε πραγματική επαφή και να σπάσεις τα δεσμά σου…


Καθώς οι ακτίνες του ηλίου βαραίνουν και μια μία πηγαίνει για ύπνο, εγώ κουρασμένος αλλά έχοντας γνωρίσει το μέσα μου βουνό λίγο περισσότερο, παίρνω τον δρόμο της επιστροφής… Καλούς δρόμους σε όλους.