Πάλαι ποτέ...

 

Με ρωτά ένας νεαρός φοιτητής Ιατρικής: 


-Doctor, how can I be the best doctor?


Και του απαντώ:


- The point is not to be the best, but to do the best, in medicine...



Με αφορμή αυτόν τον σύντομο διάλογο, αντιλαμβάνομαι ότι σχεδόν τα πάντα πλέον σήμερα, γυρίζουν γύρω από τον αστερισμό του Εγώ-καιρω (των καιρών δηλαδή που όλα είναι Εγώ...). Όλα σχεδόν, είναι αυτοπροβολή, αυτοπαρουσίαση... και τελικά καταλήγουν σε αυτομόληση (=οικειοθελή προσχώρηση στο αντίπαλο στρατόπεδο), κοινώς σε αυτόματη παράδοση, χωρίς καμία αντίσταση, χωρίς καμία κραυγή (πού είσαι Καζαντζάκη με την Ασκητική σου και πού είστε παίδες της Β' Π/Θ με το Κομμένο σας όνειρο)! Πρόκειται για πολυδιάσπαση της κοινωνίας καθώς εξ-ομοιώνει (και ουσιαστικά εξω-μειώνει) σε μια μόνο μόδα όλους τους παγκοσμιοποιημένους ανθρώπους και δεν πρόκειται για μια σύνθεση αυτής μέσα από τις διαφορετικότητες των εξ ων συνετέθησαν και εδημιουργήθησαν.


Αυτή η διαπίστωση έρχεται ως συνέχεια της εξαγρίωσης της κοινωνίας η οποία επιτελείται εντέχνως και με μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια, σε αντιδιαστολή με τις προσπάθειες εξευγενισμού της κοινωνίας που προσπαθούσαν οι πάλαι ποτέ, βιο-παλαισταί. Κάποτε, πηγαίναμε από το Εγώ στο Εμείς, τώρα η διαδρομή είναι αντίστροφη.


Κάποτε σε απέβαλαν από το σχολείο αν δεν ήσουν χτενισμένος. Πλέον, αν δεν είσαι το πρότυπο εκείνο που λες και σε έχει πατήσει τρένο αφού πρώτα επιβίωσες από τον τυφώνα αχτένιστη Κατερίνα (κοινώς το επιμελώς ατημέλητο look), τότε μην πας καλύτερα στο σχολείο να σε δουν.


Αν δεν είσαι hipster δεν είσαι άντρας. 

Αν δεν είσαι ξυρισμένος και αποτριχωμένος πάτω-κορφή, τότε δεν είσαι άντρας.

Αν δεν έχεις 5.783 τατουάζ πάνω και κάτω στο κορμί σου, τότε δεν είσαι άντρας.

Αν δεν έχεις μούσκουλα αλά Σβαρτζενέγκερ και βυζιά αλά Χάλκ Χόγκαν, τότε δεν είσαι άντρας.





Αν δεν έχεις φρύδια αλά Καραμανλή, δεν είσαι γυναίκα μέσα στη μόδα.

Αν δεν έχεις διευθυντική θέση και Personal trainer, δεν είσαι γυναίκα.

Αν δεν έχεις οικιακή βοηθό να σε ξεκουράζει όσο εσύ σερφάρεις στο Instagram, δεν είσαι γυναίκα.

Αν δεν έχεις στείλει το σύζυγό σου με το μωρό στο πάρκο της γειτονιάς, δεν μπορείς να λέγεσαι γυναίκα του σήμερα.





Και για το τέλος: άφησα το μετά... 

Το μετά του Κρούκενμπεργκ και του facebook και το μετά του Μπαμπινιώτη.

Το μετά των υπολοίπων και το μετά το δικό σου.

Το μετά της κοινωνίας και το μετά της επικοινωνίας.

Το μετά ως απλή διαδοχή και εναλλαγή και το μετά ως όνειρο και προσδοκία, 

Το μετά ως στόχευση και ως ευτυχία...


Το μετά ως αντιδιαστολή με το πριν και το τώρα.

Το μετά ως απλή προέκταση του τώρα, σε αντιδιαστολή με το μετά ως βάθος, ως εντρύφηση του ποτέ.

Το μετά ως σίγουρα επερχόμενο σε αντιδιαστολή του μετά ως πάλαι ποτέ και πάντα αναβαλλόμενο.


Ζωή σε μας.


"Πάλαι Ποτέ - Κατερίνα Ζευγαρά"
Στίχοι, Μουσική: Δημήτρης Καρράς
CD: Το ημερολόγιο της Άννας Punk

Να σου χαλάνε τ' όνειρο και εσύ να τους αφήνεις...

 

Παλαιότερα λέγανε ότι η ζωή είναι... ένα αγγούρι, που άλλος το τρώει και ζορίζεται και άλλος το τρώει και δροσίζεται!


Σήμερα, θα έλεγα ότι η ζωή είναι... μια ντομάτα, που απέξω τη βλέπεις κόκκινη και από μέσα είναι πατάτα!


Τι θέλω να πω: σήμερα, σου πουλούν οι διάφοροι αδιάφοροι που σου το παίζουν αδιάφθοροι, κάτι τις. Το ο,τιδήποτε. Στο χρεώνουν όμως, για δις. Από το πιο μικρό ως το πιο ακριβό. Σε κοροϊδεύουν. Άλλη σου δείξανε και άλλη σου μπήξανε επί το λαϊκότερον και πεζοδρομιότερον. Μπροστά στα μούτρα σου σε υποβιβάζουν, σε θεωρούν χαζό, χάνο, ψάρι που τσιμπάς. Σου παίρνουν τα χρήματα -όλα για τα χρήματα γίνονται- και μαζί σου παίρνουν και την αξιοπρέπεια. Και εμείς, συνεχίζουμε και αγοράζουμε από τους ίδιους, διότι και παραδίπλα να πας, πάλι την ίδια ντομάτα-πατάτα θα φας...

Δείτε την ντομάτα που μας πουλούν για να φάμε, απέξω ένα κατακόκκινο κέλυφος-κάλυμα και από μέσα αρρωστιάρικο-ωχρό-θνησιγενές:



Κατ' επέκταση αντιληφθείτε πόσα μας κρύβουν και πόσο μας ξεγελούν, όταν μιλάμε για πιο σοβαρά θέματα.

Τι είναι αυτό που μένει λοιπόν, σήμερα, ως αντίσταση; Πού πήγε το υπόλοιπο "κόκκινο" της έντασης, του πάθους, του αίματος; Πού χάθηκε τόσο "κόκκινο"; Πώς γίναμε σήμερα, τόσο πολύ... πατάτα;


Ως αντίβαρο σε τούτο το ισοπέδωμα και ως αντίδωρο σε εκείνους που ακόμα αντιστέκονται και συνεχίζουν να απαιτούν να τρώνε ντομάτα όταν παραγγέλνουν ντομάτα ρε γαμώτο και όχι αυτές τις ξεφτίλες που μας σερβίρουν ασταμάτητα κάθε στιγμή, τους αφιερώνω τα κάτωθι:


1] 

"Δεν είμαστε εμείς κανονικοί σαν και τους άλλους, εμείς δουλεύουμε στους στάβλους, ταΐζουμε και ποτίζουμε τα όνειρα, τα φροντίζουμε να μεγαλώσουν, για να καλπάσουν οι επόμενες ελπίδες", πηγή από εδώ


2] 

Ένα βίντεο


3] 

   "Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να ’ναι οι τελευταίοι

   Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν

Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια

Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι

Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά

Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος

Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα

Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις

Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός

Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι."


Μανώλης Αναγνωστάκης, Από τη συλλογή Εποχές 3 (1951)

Πηγή από εδώ


4] 

"άνθρωπέ μου τι ξεφτύλα,

να σου χαλάνε το όνειρο

κι εσύ να τους αφήνεις."


Πηγή από εδώ