Μια πρόσληψη κατά την εποχή της Αναγέννησης!



Και μετά την πυρά τι;

Μα φυσικά η Αναγέννηση μέσα από τις στάχτες του παρελθόντος... Είναι συμπαντική επιταγή, δεν γίνεται αλλιώς. Πώς θα έρθει όμως; Ως δια μαγείας; Χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας;

Θα έρθει με μια βασική ανθρώπινη προϋπόθεση: 


Την πρόσληψη!



Τόσο την πρόσληψη την εργασιακή...

Όσο και την πρόσληψη την νοητική...

Εξηγούμαι, δια διδακτορικής διατριβής του καθηγητή Παν/μίου Αιγαίου στο τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας κυρίου Σμαρνάκη Γιάννη (χωρίς άδεια αναδημοσίευσης):


"Η εικόνα μιας και μοναδικής δυτικής αναβίωσης, πολιτισμικής ανανέωσης ή αναγέννησης σχηματοποιήθηκε το 19ο αιώνα, κυρίως με το έργο του Ελβετού ιστορικού Jacob Burckhardt. Εδώ, δύο είναι οι κεντρικές ιδέες γύρω από τις οποίες κινούνται τα διανοητικά ρεύματα της περιόδου: ο ατομικισμός και η νεωτερικότητα. Ο Burckhardt θεωρούσε ότι στην Ιταλία του 14ου αιώνα ο άνθρωπος αποκτά για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, συνείδηση της ατομικότητάς του και δεν αντιλαμβάνεται πια τον εαυτό του μόνο μέσα από γενικές κατηγορίες, όπως η οικογένεια, η συντεχνία, η φυλή. Η αναγέννηση ταυτιζόταν επίσης με τη νεωτερικότητα. Ως κύρια χαρακτηριστικά της αναδεικνύονταν ο ορθολογισμός και η αιτιοκρατία. […] Ο Burckhardt και οι ιστορικοί του 19ου αιώνα απέδωσαν όμως στην περίοδο νέα χαρακτηριστικά και την ενέταξαν στο αφήγημα για τη γέννηση του νεώτερου κόσμου, της σύγχρονής τους ευρωπαϊκής κουλτούρας. Η «Αναγέννηση» έγινε έτσι μια περίοδος της ευρωπαϊκής ιστορίας, η αρχή των νέων χρόνων, ένα σημαντικό μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στο «σκοτεινό» μεσαίωνα και τις κοινωνίες του 19ου αιώνα. 

Ο μύθος της μιας και μοναδικής αναγέννησης κυριάρχησε στην ευρωπαϊκή ιστοριογραφία ως τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Η ανάπτυξη των μεσαιωνικών σπουδών, το αυξανόμενο ενδιαφέρον για πολιτισμούς, που αναπτύχθηκαν μακριά από τη δυτική Ευρώπη και η κριτική στη νεωτερικότητα, οδήγησαν στη σταδιακή απομυθοποίηση του όρου. Οι μεσαιωνολόγοι έδειξαν ότι η αναγέννηση δεν ήταν φαινόμενο μοναδικό, όπως πίστευαν οι σύγχρονοί της (αναγέννησης) ουμανιστές και οι ιστορικοί του 19ου αιώνα. […] Τοπικές αναγεννήσεις αναδείχθηκαν σε πολιτισμούς στην περιφέρεια της Δύσης, όπως το Βυζάντιο και ο ισλαμικός κόσμος, αλλά και σε κοινωνίες μακρινές, όπως η Κίνα και η Ιαπωνία. Η Αναγέννηση έπαψε πια να αποτελεί αποκλειστικό επίτευγμα του δυτικού κόσμου, μια περίοδο μεταβατική ανάμεσα στο σκοτεινό μεσαίωνα και στη νεωτερικότητα. 


Οι αναγεννήσεις στον πληθυντικό αριθμό έχουν πια αντικαταστήσει στη σύγχρονη ιστοριογραφία, την αναγέννηση ως διακριτή περίοδο της ευρωπαϊκής ιστορίας. Η μετατόπιση αυτή ακολουθεί την κριτική του μεγάλου αφηγήματος του δυτικού πολιτισμού, τη «θριαμβευτική» εξιστόρηση των επιτευγμάτων της Δύσης από την κλασική αρχαιότητα και εξής, όπου η αναγέννηση είναι ένας κρίκος της αλυσίδας, που περιλαμβάνει τη μεταρρύθμιση, την επιστημονική επανάσταση, το διαφωτισμό κ.ο.κ. Η κουλτούρα της δυτικής Ευρώπης ερμηνεύεται πια σε σχέση ή σε αντιπαράθεση με τους γείτονές της, το Βυζάντιο και το Ισλάμ, δυο κόσμους που είχαν επίσης τις δικές τους αναγεννήσεις. […] Στα πλαίσια αυτά η έννοια της αναγέννησης, έχει αποκεντρωθεί. […] Καλύπτει ένα μεγάλο εύρος πολιτισμικών φαινομένων σε ολόκληρο τον πλανήτη, που αφορούν νέες, ανανεωμένες αναγνώσεις και χρήσεις κλασικών παραδόσεων. 


Οι αναγεννήσεις, μας φέρνουν στο πρόβλημα των προσλήψεων και των χρήσεων του θεωρούμενου ως κλασικού παρελθόντος. Οι θεωρητικοί της πρόσληψης υποστηρίζουν ότι οποιοδήποτε μήνυμα μεταδίδεται, αναγκαστικά αλλάζει, κατά τη διαδικασία της μετάδοσης. Η πρόσληψη, είναι μια διαδικασία σύνθετη, που γίνεται αντιληπτή ως ένας τρόπος παραγωγής νοημάτων. […] Οι κλασικές παραδόσεις ενσωματώνονται πάντα με επιλεκτικούς τρόπους από τις αναγεννήσεις, σύμφωνα με τις προτεραιότητες και τις ανάγκες της προσλαμβάνουσας κοινωνίας. Έτσι, η ευρωπαϊκή αναγέννηση «κατασκεύασε» την αρχαιότητα, στον ίδιο βαθμό που η αρχαιότητα κατασκεύασε την αναγέννηση. Τα έργα των συγγραφέων και καλλιτεχνών της εποχής δεν ήταν απλές μιμήσεις κλασικών προτύπων, αλλά μεταμορφώσεις τους, σύμφωνες με τις ανάγκες της εποχής που ζούσαν. […] 


Κεντρικό θέμα στις διαδικασίες της πρόσληψης είναι η έννοια του “context”, […] ο όρος σταδιακά διευρύνθηκε, ώστε να αναφέρεται στα πολιτισμικά, κοινωνικά ή πολιτικά συμφραζόμενα ενός κειμένου, ιδέας, εικόνας, θεσμού κ.ο.κ. Η δημιουργική πρόσληψη ενός συγγραφέα ταυτίζεται με την προσαρμογή των ιδεών του σε καινούργια συμφραζόμενα. […] 


Η εννοιολόγηση των αναγεννήσεων, οδηγεί μέσα από τις διαδικασίες των προσλήψεων, στη μελέτη των νέων κωδίκων που συγκροτούνται. Κώδικας, είναι η γλώσσα ή γενικότερα η πολιτισμική παράδοση, που ορίζει τί μπορεί να ειπωθεί και με ποιους τρόπους." 




Η πρόσληψη, ως μια διαδικασία αναγνώρισης του πλαισίου στο οποίο είναι φυλακισμένο το πνεύμα και αναγκασμένο να δια-μένει, να δια-πράττει και να δια-βολίζεται...


Η πρόσληψη, ως μια διαδικασία ενδοσκόπησης, ως μια προσπάθεια φώτισης του έσω κόσμου, με προοπτική ανάκλασης αυτού του φωτός στα σωθικά μας και διάχυσής του, στον έξω κόσμο...

Η πρόσληψη, ως μια νέα οπτική των πραγμάτων, ως μια νέα ευκαιρία για δουλειά... Πραγματική, σκληρή και ελπιδοφόρα δουλειά...

Ας αναζητήσουμε λοιπόν, όλοι μας (ακόμα και η Χρυσή Αυγή!) την προσωπική μας Αναγέννηση, σε μια προοπτική ενοποίησης του κόσμου... 

Διότι, Αναγέννηση, είναι τελικά η πρόσληψη του Άλλου, μέσα μας...


"It's all part of you and me..."



"Carpet of the Sun"
by Renaissance



Come along with me 
Down into the world of seeing 
Come and you'll be free 
Take the time to find the feeling 
See everything on it's own 
And you'll find you know the way 
And you'll know the things you're shown 
Owe everything to the day 

[Chorus:] 
See the carpet of the sun 
The green grass soft and sweet 
Sands upon the shores of time 
Of oceans mountains deep 
Part of the world that you live in 
You are the part that you're giving 

Come into the day 
Feel the sunshine warmth around you 
Sounds from far away 
Music of the love that found you 
The seed that you plant today 
Tomorrow will be a tree 
And living goes on this way 
It's all part of you and me 

[Chorus 2x] 
See the carpet of the sun 
See the carpet of the sun 
See the carpet of the sun 
See the carpet of the sun



Ο Ηρακλής... αναρχικός;



Νοιώθω πολλές φορές σε αυτή τη χώρα, ότι σε κάθε προσπάθεια να εξηγήσω, να αντικρούσω ή -ακόμα πιο φιλόδοξα- να εξαφανίσω (!), κάθε τρελή κατάσταση από την παράλογη καθημερινότητά μας, ξεπηδούν από πίσω μύριες άλλες, ακόμα πιο παλαβές καταστάσεις, σαν τα κεφάλια της λερναίας ύδρας. Ή αλλιώς είναι σαν την άκρη μιας κλωστής, που τραβώντας την με σκοπό να βρεις το τέλος της, έρχονται «σωρό μαλλιά κουβάρια» (όπως λένε και οι φίλοι μου οι Μυτιληνιοί) μύριες άλλες μπερδεμένες κλωστές… Και έτσι έρχεσαι αντιμέτωπος με το… Χάος!

Τι λύση προτίνει ο μύθος και ο άθλος του Ηρακλέως -βεβαίως, βεβαίως- σε αυτό το φαινόμενο κατά το οποίο παύεις ένα πρόβλημα και ξεπηδούν άλλα 10 στη θέση του;



Την πυρά!






Άραγε, θα μπορούσε αυτή η προτεινόμενη από το μύθο λύση, να αξιοποιηθεί σήμερα από κάποιον φέρελπι νέο, ώστε να αντιμετωπίσει με επιτυχία την πάταξη αυτού του τερατόμορφου κοινωνικού συστήματος και να παύσει την αναπαραγωγή των ίδιων τρομακτικών συμπεριφορών που έχουν καταβαραθρώσει τη χώρα μας σε έναν αιώνιο βασανιστικό αυνανισμό;

Κάποιοι θεωρούν πως ναι και έτσι δράττουν την κάθε ευκαιρία, να καίνε, να σπάνε, να διαλύουν και να -υποστηρίζουν πως- αντιμάχονται το τέρας! Είναι οι αυτοαποκαλούμενοι, Αναρχικοί!





Ο Ηρακλής, άραγε, με βάση αυτόν τον συλλογισμό, ήταν ένας τέτοιος; 

Ο Αναρχικός, θεωρώ, δεν είναι αυτός που αντιτάσσεται σε κάθε αρχή (στερητικό α + αρχή) με την έννοια της εξουσίας, όπως ίσως η ετυμολογία της λέξεως παραπέμπει και έχει καθιερωθεί στην κοινωνία μας. Και αυτό γιατί, ενέχει ένα εγγενές σφάλμα: την αμφισημία του ορισμού της αρχής, δηλαδή την αδυναμία ορισμού της εξουσίας, ώστε κατόπιν να οριοθετήσει κανείς το πλαίσιο του αντιθέτου της εξουσίας, δηλαδή της αν-αρχίας. Ο καθείς, όπως και ο λαηνάς που κολλά το χερούλι όπου του γουστάρει, εννοεί ποικιλοτρόπως και κατά το δοκούν τα όρια της εξουσίας, τόσο της δικής του, όσο και του αντιπάλου. Έτσι, φτάνουμε στα τραγελαφικά φαινόμενα, ένας ιατρός που ορκίζεται την υποταγή στην έννοια Άνθρωπος να υποτάσσει τελικά τον Άνθρωπο-Ασθενή και να τον κρατά δέσμιο υπό τις «θεϊκές» του δυνάμεις, (παρατηρήστε παρακαλώ το δίπολο Ιατρός-Δυνατός vs Άνθρωπος-Ασθενής), ένας βουλευτής που ψηφίστηκε από το λαό και νομοθετεί προς όφελος του λαού να υποθηκεύει τελικά το μέλλον του λαού, και ένας δικαστής που δικάζει εν ονόματι του λαού να είναι τόσο τυφλός, ώστε να μην μπορεί να ξεχωρίσει τον μικροαπατεώνα από τον εγκληματία του αιώνα! Ο κατάλογος είναι μακρύς και δεν τον συνεχίζω, γιατί πολύ απλά θα συμβεί το φαινόμενο που περιέγραψα στην αρχή, όπου το κάθε πρόβλημα, όταν πας να το αναλύσεις και να το εξηγήσεις, θα γεννοβολήσει άλλα 10 στη θέση του και θα μπλέξουμε τα μπούτια μας! 

Επανέρχομαι λοιπόν! Ο Αν-αρχικός για μένα, είναι αυτός που δεν έχει αρχή, με την έννοια της εκκίνησης, της έναρξης! Δηλαδή, ο άναρχος (η ανάρχα, το άναρχον, στα λοιπά γένη), που εμπεριέχει μάλιστα, την μαγευτική ιδιότητα άχρονος. Είναι εκείνος, που εννοεί τον εαυτό του όχι ως κάτι το ξεχωριστό ή το αυτοτελές, αλλά ως το κομμάτι ενός χωροχρονικού συνεχούς… "Η Φύση, απεχθάνεται το κενό", λένε, και αυτό έρχεται σε αντιδιαστολή με την ιδέα, ότι εμείς ξεκινήσαμε από κάπου και πάμε κάπου αλλού. Διότι, αν κάποιος υπάρχει ξεχωριστά, τότε δεν γίνεται παρά να απέχει έστω και απειροελάχιστα από έναν διπλανό του, που υπάρχει και εκείνος ξεχωριστά. Έτσι, κάποιος που υποστηρίζει στην αυτοτέλεια και στην αυθύπαρκτη ιδιότητά του, υποστηρίζει τελικά το κενό. Τόσο το κενό, ως φυσική ιδιότητα, όσο τελικά και το κενό, ως νόημα! Διότι, μόνο κενή μπορεί να είναι μια τέτοια άποψη, αν αναλογιστούμε την πορεία του Σύμπαντος, από την Μεγάλη μας Έκρηξη ως την Μικρή μας Ύπαρξη.





(απόσπασμα από ένα εξ αποστάσεως μάθημα στο coursera.org κατά το οποίο συνειδητοποιώ ότι το όνειρό μου να γίνω αστροφυσικός, το επάγγελμά μου που είναι ιατρός και το πάθος μου τα τελευταία χρόνια να ασχολούμαι με την ιστορία, μάλλον δεν είναι και τόσο τυχαία γεγονότα...)


Ποια είναι λοιπόν η φωτιά στο σύστημα, ώστε να καεί και να πάψει να ξερνά κεφαλές τερατόμορφων πλασμάτων;

Είναι οι κουκουλοφόροι 



ή αυτοί που με γυμνό -ολότελα απροστάτευτο- πρόσωπο ατενίζουν το αύριο; 




Και αν είναι οι δεύτεροι, με τι στομάχια αντέχουν τον καπνό που σκορπούν οι πρώτοι; Και με πόσα δάκρυα πρέπει να ποτίσουν τους δρόμους της ζωής τους; 


Ο Αναρχικός, είναι ο μυθικός ήρωας Ηρακλής. Όχι, αυτός που καταστρέφει, αλλά αυτός που δημιουργεί. 

Ο Αναρχικός, δεν είναι ο αυτοτελής, αλλά αυτός που αναγνωρίζει το Τίποτε της Ζήσης του ενωμένο και σε συνέχεια με το Τίποτε της Ζήσης των υπολοίπων. 

Ο Αναρχικός είναι αυτός που δεν ψάχνει το Τέλος και το Μετά, μιας και αποδέχεται ότι δεν υπάρχει Αρχή και Πριν, αλλά αυτός που αναζητά το Τώρα. Το γνήσιο, αμόλυντο και παθιασμένο Τώρα. Έτσι, κάθε συμβουλή από πάσης λογής ειδήμονες, του τύπου «κάνε υπομονή, αύριο δεν θα έχεις κανέναν πάνω από το κεφάλι σου, οπότε θα μπορείς να αλλάξεις το σύστημα», ή κοινώς, «παίξ’ το μαλάκας τώρα για να περάσεις καλά», δεν συνάδουν με την αδημονία του Αναρχικού να επιβιώσει και να αυτοπραγματωθεί μέσα στο Τώρα. Γιατί περιμένοντας το Μετά, όχι μόνο χάνεται το Τώρα, μα χάνεται και Δια Παντός… Έτσι, το σύστημα δεν θα αλλάξει Ποτέ.


Τι μένει λοιπόν;

Να σιγοτραγουδάς για μια άλλη φωτιά, άσβηστη, που σιγοκαίει και εκπορεύεται από τα βάθη της ψυχής μας... 

"Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα, βάλε στα ρούχα σου φωτιά..."




Μοναδικό αφιέρωμα...


Είναι κάποια αφιερώματα, που σε αποσβολώνουν. 

Σε γεμίζουν τέτοια αγαλλίαση, ωσάν να σου ανακοίνωναν ότι κέρδισες μια θέση στον Πνευματικό Παράδεισο...

Έτσι, δεν είναι κυρ-Αλέξανδρε;




Υ.Γ.: Ειλικρινά μη χάσετε αυτό το αφιέρωμα...



Το σίγουρο είναι το... αλέστε!




Μερικές φορές, μπερδεύομαι τα μάλα
ως προς την ερμηνεία κάποιων μηνυμάτων!



Σε αυτή τη χώρα θέλουμε τελικά το...

"Γάτες, σκύλοι, αλέστε",
δίνοντας προτεραιότητα στα ζώα




















Ή θέλουμε το...


δίνοντας προτεραιότητα
στα ζωόμορφα ανθρωποειδή;
(δεν αναφέρομαι φυσικά στα παιδάκια της Χρυσής Αυγής,
γιατί μπορεί να το ακούσουν και να με καθαρίσουν λάχανο...)


Και για να το πούμε αλλιώς:
Μιλάμε για Ανθρώπους-Ζώα;
ή μιλάμε στους Ανθρώπους για τα Ζώα;


Τελικά, στην Ιστορία... όλα παίζουν!



Με αφορμή την 78η ΔΕΘ,




Αντιγράφω:

"Η Θεσσαλονίκη, δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Αυτοκρατορίας, φιλοξενούσε μια ετήσια έκθεση η οποία προσείλκυε εμπόρους από όλες τις πόλεις του μεσογειακού κόσμου, αλλά ήταν και κέντρο παραγωγής μεταξιού και μετάλλου".

(J. Harris, "Το Βυζάντιο και οι Σταυροφορίες", σελ. 27, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης, εκδ. ΩΚΕΑΝΙΔΑ, με βιβλιογραφική αναφορά στο "Byzantine Thessalonike: A Unique City?", Dialogos: Hellenic Studies Review 2, 1995)



Τελικά, διαπιστώνω ότι εύκολα η 78η, θα μπορούσε να γίνει 1178η... και ότι η απαρχή κάποιων καταστάσεων, μας πάνε πολλά χρόνια πίσω...




Της σιωπής τα κάστρα


Εγώ,

Από ένα κάστρο ξεκινώ


παρέα του 'σπερίτη,



Σε κάστρο ολόλαμπρο να μπω


ωσάν τον ερημίτη



Κι Εσύ,

Παίρνεις τ' ουράνιου τόξου τον διπλό καημό,
ξεπλένεις του το χρώμα,


Τα μάτια σου στολίζεσαι
και τα ποτίζεις μ' αίμα



by astromonos



Υ.Γ.1: Το παραπάνω μικρό ποιηματάκι σκαρώθηκε σήμερα, σαν συνέχεια ενός αποσπάσματος από ένα τραγούδι των Θηβαίου-Τσούκα:


Της σιωπής τα κάστρα 
Με λόγια κάτω από τα άστρα 
Σαν να ‘τανε από άμμο πέφτανε 

Όνειρα φευγάτα 
Που τα δικά σου μάτια 
Πάντα δικαιώνανε

Υ.Γ.2: Οι φωτό είναι από ένα πρόσφατο ταξίδι-αστραπή (κυριολεκτικά λόγω του φωτός που μου φανερώθηκε ομπρός) στα βόρεια και ανατολικά της χώρα μας...

Υ.Γ.3: Κάποια κάστρα, απλά στέκεις και τα θαυμάζεις, καθώς πολιορκούν τα απόρθητα νερά του ωκεανού...







A dancing dream of all eternity



Εδώ και κανά δυο μήνες προσεγγίζω συστηματικά (!) τη σχέση Βυζαντίου και Δύσης, εκπρο-σωπώντας τη βαθιά σχέση Ανατολής και Δύσης...

Έχω ήδη διαβάσει δυο βιβλία και αρκετά άρθρα, έχω γευτεί την αναπαράσταση της Αλεξιάδας εδώ στην Καστοριά, έχω ταξιδέψει κάμποσες εκατοντάδες χρόνια πίσω με το νου, αλλά και έχω δει ορατά τα σημάδια αυτής της αντιπαράθεσης να παραμένουν στο σήμερα,



από μια πόλη, όπως η Καστοριά που ήταν από τις πιο σημαντικές πόλεις κατά τη βυζαντινή περίοδο, (και όχι τόπος εξορίας, όπως θεωρούσαν οι ιστορικοί του Βυζαντίου μέχρι πρόσφατα).


Δεν έχω δει όμως να τονίζεται πουθενά, η σχέση συνύπαρξης των Ανατολικών και Δυτικών, των στοιχείων εκείνων που τους συνέδεαν και τους ένωναν...

Μέχρι που ξαναείδα, εντελώς τυχαία το συγκεκριμένο απόσπασμα του "Caravanserai" από την υπέροχη συναυλία της υπέροχης Loreena McKennitt σε εκείνο το υπέροχο κάστρο...

Πώς συνδυάζονται έτσι, τόσο αρμονικά τα ανατολίτικα και δυτικά μουσικά όργανα; Μα και οι οργανοπαίχτες...; Σε αυτούς συμμετέχει και ένας Έλληνας, αυτός με την (Κωνσταντινου)Πολίτικη Λύρα... Απολαύστε, την συνύπαρξη των φθόγγων που πηγάζουν από τα σπλάγχνα κάθε οργάνου, ανεξαρτήτως καταγωγής, ανατολικής ή δυτικής... Είναι η Αρμονία κύριοι, που συνδέει και δεν διαχωρίζει, που ενώνει και δεν διασπά, που χτίζει και δεν γκρεμίζει συναισθήματα...

Μερικές φορές, δεν έχει σημασία από πού έρχεται κανείς, αλλά προς τα πού πηγαίνει και κυρίως με ποιους... Και πάνω απ' όλα αυτά, ίσως έχει σημασία, ο δρόμος που βαδίζει κανείς σε αυτό το κοσμικό ταξίδι... Αν είναι δρόμος της αρμονίας, της τάξης και της ηθικής, ή δρόμος της αταξίας και της φάλτσας ξιπασιάς...

Νομίζω το απόσπασμα που ταιριάζει ως επιμύθιο για την κατάσταση στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη πριν περίπου μια χιλιετία, είναι το παρακάτω απόσπασμα από ένα βιβλίο της Αρβελέρ:









What is this life that pulls me far away 
What is that home where we cannot reside 
What is that quest that pulls me onward 
My heart is full when you are by my side 

Calling, yearning, pulling, home to you 
Calling, yearning, pulling, home to you



Υ.Γ.: Οι δυο φωτό, είναι από τη χθεσινή βόλτα στα χαμηλά και στα ψηλά της Καστοριάς...


Να γράψω με μια κιμωλία την αγάπη...



Στα πολύ περίεργα παιχνίδια που συνεχίζει να παίζει η τύχη,
κουβαλώντας, όπου και αν πάω, γη Λακωνική,
αφουγκράζομαι το μήνυμα που έχουν πάνω τους οι τοίχοι,
και αναρωτιέμαι, για πού αναφέρεται τελικά ο ποιητής, για το εδώ ή το εκεί...


Από το παράθυρο ενός λεωφορείου, σήμερα, κάνω κλικ και νομίζω ότι αποθανατίζω μια συγκινητική στιγμή γεμάτη νόημα, τούτες τις μέρες, του πολέμου, των στρατιωτών, του μίσους, του πένθους, της μαυρίλας, της απόγνωσης, μα και της αγάπης... Νομίζω ότι αποτυπώνω έναν επίγειο ψίθυρο...




Κάνω λάθος, όμως, γιατί έχει προλάβει ένας άλλος Λάκωνας να αποθανατίσει με την πένα του ετούτη την προαιώνια -τελικά- σκηνή, κάμποσα χρόνια πριν...




Ανάγνωση και Γραφή

Έμαθα γραφή και ανάγνωση για να γράψω 
τ’ αηδόνια˙ και τ’ αέρινα σχέδια των βουνών 
που κοσμούν τους ορίζοντες γύρω μου. Κι ακόμη 
να γράψω κάθε ουράνιο και κάθε επίγειο 
ψίθυρο˙ και τις ίριδες που στα μάτια των ζώων, 
μικροί τέλειοι ήλιοι, αχτιδίζουν αδιάκοπα. 
Να γράψω τα τραύματα αυτών των παιδιών 
αγγέλων που βλέπω απ’ αυτό το παράθυρο 
να πηγαίνουν και να ‘ρχονται κάτω 
από σύννεφα, καθώς και των άλλων 
στρατιωτών του πλανήτη μας˙ κι ακόμη 
την άπειρη μαύρη πομπή, που οι Μαρίες 
μητέρες θα σχημάτιζαν πάνω του. 

Όλες τούτες οι πέτρες είναι πλάκες του Θεού 
όπου πάνω τους, έμαθα γραφή και ανάγνωση 
να γράψω με μια κιμωλία την αγάπη.

("Ανάγνωση και Γραφή" - Νικηφόρος Βρεττάκος)



Μόλις, συνειδητοποιώ την ομοιότητα, δεν μπορώ παρά να σιωπήσω και να αφήσω να γεμίσει η πλάση με μαντολινένια διαμαντάκια... σαν δάκρυα ξενιτεμένου, που αναπολεί μια ρημαγμένη αγάπη...




"Τώρα που πας στην ξενιτιά"
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Ερμηνεία-Εκτέλεση: ΑΤΤΙΚΑ






Του ψαλμού του το χαβά...



Ψες το πρωί, καθ' οδόν για τη δουλειά, βλέπω ένα πούλμαν να κατεβάζει κόσμο, μαυροφορεμένο, νταβραντισμένο και διοπτροφορεμένο, ίσως και λιγάκι αρβυλωμένο...

Μπα! λέω, μην είν' καμιά σχολική εκδρομή από τους καλόγερους του Αγίου Όρους;

Δεν άργησα να αντιληφθώ ποιοί ήταν, όταν ένας γύρισε πλάτη, και η φωτεινή επιγραφή έλεγε:

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τι να θέλουν άραγε στην Καστοριά, τα καλόπαιδα; αναρωτήθηκα. Μήπως, κυριακάτικο καφέ παραλίμνιο;; Ή μήπως ήρθαν να επιβάλλον τους δικούς τους... άγιους όρους;

Σήμερα το πρωί καθ' οδόν για το σπίτι μαθαίνω τα καθέκαστα... 
(και γελάω με τον ιερέα που δεν λέει να σταματήσει τον ψαλμό όταν γύρω του γίνεται της πόπης το κιγκλίδωμα...)

Καλά, ρε γαμώτο, μονολογώ ξανά. Πάνω που πάω να προσεγγίσω εις βάθος τους παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς αυτής της τραγικής ψυχοπαθολογίας και να συγχωρέσω αυτά τα άμοιρα φουσκωτά παιδάκια (σαν τα φουσκωτά μπρατσάκια ένα πράμα...) που τα ταΐζουν καθημερινά χαλασμένα παϊδάκια, μου κάνουν κάτι τέτοια και με μπερδεύουν εντελώς! Γιατί, τώρα η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ να τα βάζει με εκπρόσωπο της ΝΔ; Ιδού το ερώτημα, και τραβάω ορθοπεταλιά, τρομάζοντας κάτι πάπιες που είχαν βγει στη νησίδα του δρόμου για να βοσκήσουν φρέσκο χορταράκι... 

Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ, να είναι καλά το διαδίκτυο. Η απάντηση χωνέψιμη (απόσπασμα 1'16" - 1'12" του εν λόγω link), όπως τα παϊδάκια που λέγαμε πιο πριν... Για οποιαδήποτε βαρυστομαχιά, μην ανησυχήσετε. Στο εφημερεύον νοσοκομείο της γειτονιάς σας (όσο είναι ακόμα εκεί...) θα σας παράσχουν τις πρώτες βοήθειες!


Βέβαια, εγώ και ο σκύλος μου ο Μαρξ δεν τρώμε παϊδάκια, προτιμούμε άλλα... Εκείνα, που κόκαλα δεν έχουν και κόκαλα τσακίζουν, όπως οι ατάκες, οι λέξεις, τα νοήματα, οι αξίες, ο σαρκασμός...


Και στο νου μου βουίζει ακόμα μια φράση από το βιβλίο "Ο Οργισμένος Βαλκάνιος" του Νίκου Νικολαΐδη, εκδ. Καστανιώτη:


- Ξύπνα ρε, αυτή η χώρα που ζούμε είναι το πιο ανώμαλο ρήμα του κόσμου... Βούρλο!