Είναι μια νέα προσπάθεια συνάντησης των πνευμάτων κάτω από το φως του έναστρου βραδινού ουρανού, τις ώρες που βγαίνουν οι νεράιδες και τα παραμύθια φαίνονται αληθινά...
Αναμνήσεις από μια βόλτα στην πλατεία του Τορίνο της Ιταλίας, τότε που το μυαλό είχε αποκοιμηθεί στο νανούρισμα της μουσικής και είχε επιτέλους πάψει να ρωτά βασανιστικά για ό,τι συμβαίνει τριγύρω, για μια και μοναδική φορά στη ζήση μου. Τότε, που τον πρώτο λόγο είχε η ψυχή και ο έρωτας... Πόσο ωραία εκείνη η βόλτα! Πόσο θα ήθελα να ξαναζήσω εκείνες τις στιγμές, που δεν υπήρχε σκέψη παρά μόνο πάθος για τη στιγμή! Το μυαλό είχε σταματήσει, μαζί του και ο χρόνος και ο πόνος. Η ψυχή είχε ξεκινήσει το χορό και το τραγούδι, ήμουν με παρέα μαζί και όχι μόνος.
Μαγεία και όνειρο.
Το post αυτό αφιερώνεται σε έναν πραγματικό ταξιδευτή του διαστήματος, σε ένα παιδί που καβάλα στις νότες του, κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα! Να είσαι καλά όπου και αν βρίσκεσαι Χρηστάρα...
Εκεί που όλα φαίνονται δύσκολα, τότε που λες ότι έχεις φτάσει στα όριά σου, όταν ψάχνεις μέσα σου και δεν βρίσκεις καμία δύναμή σου όρθια, ικανή να υψώσει ανάστημα, τότε υπάρχουν δυο επιλογές: ή σκύβεις το κεφάλι, παραδίδεις τα όπλα και γίνεσαι εθελοντής-έρμαιο της μαζικοποίησης που εξομοιώνει και την προσωπικότητα μειώνει, ή αρχίζεις να γελάς… να γελάς και να ξαναγελάς, με τη μικρότητα σου, με τα παθήματά σου, με την ανύπαρκτη ύπαρξή σου… Να γελάς επειδή όλα αυτά που ζεις, τα ζεις μέσα -και μόνο εκεί- στο μικρό σου μυαλουδάκι. Τίποτα δεν υφίσταται από μόνο του αν δεν είσαι εσύ παρών για να του δώσεις σημασία. Όλα υπάρχουν επειδή υπάρχεις και εσύ. Και μόνο αν συνεχίσεις να υπάρχεις εσύ, θα συνεχίσουν να υπάρχουν και όλα αυτά. Έτσι ξαναρχίζεις από την αρχή την προσπάθειά σου δίνοντας μια νέα ευκαιρία σε σένα μα και στους γύρω σου.
Ο άνθρωπος στενο-χωρείται όταν ο επεξεργαστής του μυαλού του αδυνατεί να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα, όταν αδυνατεί να λύσει ένα πρόβλημα. Τότε δεν τον χωρά ο τόπος, όλα γύρω του μοιάζουν στενά και ξένα, τότε το σύστημα μπλοκάρει και βγάζει μαύρη οθόνη… Όλα αυτά είναι συμπτώματα, ενδείξεις αλλιώς, ότι κάτι υπάρχει μέσα στο μυαλό το οποίο δεν πάει καλά, που δεν βγάζει κάπου όπου ο επεξεργαστής του νου να δύναται να αντιληφθεί και να ικανοποιηθεί. Πώς βγαίνουμε από αυτήν την κατάσταση λοιπόν; Αρχίζουμε να γελάμε και πατάμε reset! Αυτό που μπορούμε αγαπητοί μου θα κάνουμε, παραπέρα δεν θα προλάβουμε, παραπέρα δεν έχει σημασία. «Ζούμε διαισθητικά…» έλεγε ένας καλός φίλος και καιρό με τον καιρό καταλαβαίνω καλύτερα τι εννοεί.
Ξέρετε ποια λουλούδια είναι τα πιο όμορφα; Αυτά που φυτρώνουν στις πέτρες και τα βράχια. Και ξέρετε γιατί η φύση τα προίκισε με σπάνια ομορφιά; Για να μπορούν να προσελκύουν τα έντομα και τα πουλάκια ώστε να γονιμοποιθούν και να μην χαθεί αυτό το σπάνιο είδος. Η ομορφιά είναι για να φαίνονται από μακριά τα άνθη και να προσελκύουν γονιμοποιητές-συντρόφους, το ζωντανό χρώμα είναι για να φαίνεται το αντιφέγγισμά τους ακόμα και από πλανήτες μακρινούς, (στους οποίους ίσως ζουν μικροί πρίγκιπες και ίσως κατέβουν να ξαποστάσουν από το διαστρικό τους ταξίδι πάνω στα κλωνάρια του λουλουδιού), το άρωμα είναι για να μεθά αρσενικά από έρωτα. Στις πιο σκληρές συνθήκες διαβίωσης, πάνω στις πέτρες και στην ξεραΐλα της ζωής, η φύση επι-στρατεύει τα καλύτερά της όπλα για να παραμείνει ζωντανό ένα μπουμπούκι, ένα άνθος: ομορφιά παραμυθένια, άρωμα μεθυστικό, αύρα σαγηνευτική, στητό κορμό, χρώμα νεραϊδένιο…
Όταν νοιώθουμε περίοδο ξεραΐλας, όταν κάθε φορά που καταπίνουμε νοιώθουμε αυτόν τον βαρύ σαν πέτρα κόμπο δεμένο στο λαιμό, όταν κάθε μας βήμα είναι πάνω σε χαλίκια και δύσβατα μέρη, τότε οφείλουμε για μια ακόμα φορά να ψάξουμε μέσα μας, γύρω μας… δεν μπορεί, κάπου εκεί περιμένει ένα τέτοιο λουλούδι! Περιμένει να μας δώσει λίγο κουράγιο ακόμα. Αφού υπάρχει αυτό, υπάρχουμε και εμείς. Αφού ένα τόσο δα ανυπεράσπιστο, μα τόσο προικισμένο, λουλουδάκι κατορθώνει να ορθώνει το τρυφερό του ανάστημα, τότε μπορούμε και εμείς…
Μην το βάζετε χάμω (που λένε και στο χωριό μου) παίδες… Κάποια λουλούδια είναι γεννημένα στην πέτρα, κάποια λουλούδια τρέφονται από την πέτρα… Αυτά είναι τα πιο όμορφα, αναζητήστε τα!
"Το ρόδι" - Λουδοβίκου των Ανωγείων
"Ισμήνη" - Λουδοβίκου των Ανωγείων
"Μηλιά" - Λουδοβίκου των Ανωγείων
"Ανθοχαμόγελο" - Λουδοβίκου των Ανωγείων
Το post αυτό αφιερώνεται σε ένα τέτοιο λουλούδι που έτυχε να μυρίσω στη ζωή μου και το ευχαριστώ που μου το επέτρεψε.
Το πρώτο σοκ ήταν όταν διάβασα το ποίημα "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" στη Β' Λυκείου.
Το δεύτερο σοκ ήταν όταν εντελώς τυχαία -πάλι στη Β' Λυκείου, λίγες μέρες μετά την ανάγνωση του ποιήματος- (ή μάλλον με ερωτηματικό αυτό το τυχαία, όπως έχω αναλύσει περί συγκυριών), βλέπω στην ΕΤ1 τη συναυλία που είχε δοθεί λίγα χρόνια πριν στο Ηρώδειο από τον Μαρκόπουλο με μελωποιημένο το ποίημα του Σολωμού και κύριο ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά.
Το τρίτο και μεγαλύτερο σοκ ήταν όταν 2 χρόνια μετά, αγόρασα το πρωτότυπο έργο του Μαρκόπουλου "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", με ερμηνευτές τον Ξυλούρη, Χαλκιά, Κλωναρίδη, συνοδευόμενους από την χορωδία Πρεβέζης και την Ειρήνη Παπά στην απαγγελία.
Αυτό ήταν... Στην ιατρική λέμε ότι μετά από ένα σοκ είναι πολύ πιθανό να σου μείνει κάποιο "κώλυμα" όπως το ονοματίζει ο λαός μας. Φανταστείτε τι μου έχει μείνει εμένα μετά από τρία σοκ στη σειρά!!
Αυτές τις μέρες όλες τις ώρες που είμαι σπίτι ακούγεται μόνο ένα μουσικό έργο. Δεν το χορταίνω ρε παιδιά, πώς αλλιώς να σας το πω; Είναι αυτή η γλώσσα του Σολωμού, που την έντυσε με μελωδίες ο Μαρκόπουλος και την άρθρωσαν με πάθος οι ερμηνευτές, (με εξέχουσα φωνή αυτή του αξεπέραστου Νίκου Ξυλούρη), που απγειώνεσαι βρε αδερφέ...
Και αυτός ο τίτλος Ελεύθεροι Πολιορκημένοι... Πόσο βαθειά με αγγίζει όταν τον αναλογίζομαι!
"Δρόμο να σχίχουν τα σπαθιά"
Όποιος μπορεί να βρει αυτό το έργο και να το ακούσει πάραυτα!
Παραθέτω μια ομιλία του Νίκου Δήμου σχετικά με το πώς βλέπουν τους ιατρούς οι σύντροφοί τους. Την βρίσκω πολύ εύστοχη (γι' αυτό προσέξτε μην μπλέξετε με ιατρούς, ή αν το κάνετε, να το σκεφτείτε καλά πριν...):
Αφιερωμένο σε μια μητέρα, που σίγουρα μπροστά της, η λύση δεν θα αργήσει να φανεί, και έτσι το σκότος στην αγκαλιά της λάμψης δεν θα αργήσει ν'αφεθεί...
"Στα μάτια τα ψιχαλιστά" - Α. Παπαδιαμάντης - Σ. Μάλαμας
Από χτες είμαι στην Παιδιατρική κλινική του νοσοκομείου, που λέω ότι δουλεύω! Αναγκαστικά στο πρόγραμμά μας πρέπει να περάσουμε και από τους παιδιάτρους. Πίστευα φεύγοντας από τη σχολή ότι δεν θα ξαναεξετάσω παιδί. Έκανα λάθος. Ευχτυχώς!
Τι κόσμος αυτός των παιδιών, των μαμάδων, των παιδιάτρων και κυρίως των παιδιάτρων-μαμάδων...; Πόσο μαγικός μπορεί να είναι; Πόση αγάπη, αληθινή αγάπη, στοργή και φροντίδα μπορεί να περικλύει αυτός ο κόσμος; Μάλλον δεν θα καταλάβω ποτέ...
Όλως τυχαίως (εδώ ξανανοίγει το θέμα με τις συγκυρίες που έλεγα τις προάλλες...)ψες βράδυ, διάβαζα τα εξής λόγια στο βιβλίο "Οι κερασιές θα ανθίσουνε και φέτος" του Μενέλαου Λουντέμη:
"...ένα θηλυκό πονάει τρεις φορές στη ζωή του. Μία όταν γεννιέται και γίνεται άνθρωπος, δεύτερη όταν γίνεται γυναίκα και τρίτη όταν γίνεται μητέρα..." Σήμερα είδα στο τμήμα νεογνών τις παιδιάτρους να παλεύουν να σώσουν ένα πλασματάκι ολίγων μόνο ωρών. Και αναρωτήθηκα: τι κοσμογονικές μάχες είναι αυτές που δίνουν οι γυναίκες στον δικό τους κόσμο; Και τελικά τι πλάσματα είναι η γυναίκες...; Μάλλον δεν θα καταφέρω ποτέ, όσο και αν προσπαθώ, να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα.
Δεν πειράζει όμως, μου αρκεί να παλεύω να το λύσω, κάτι έχει να με μάθει και αυτός ο δρόμος. Ήδη μέχρι τώρα μου έχει μάθει πολλά.
Ψάχνοντας λίγο ακόμα, βρήκα ένα ακόμα πιο αντιπροσωπευτικό βίντεο, που περιγράφει αυτά τα πλάσματα που ζουν μεταξύ σκότους και φωτός, μεταξύ των ονείρων μας και των φαντασμάτων μας...
Ποιό το χρώμα της αυγής; Χρυσό. Ποιό το όνομα της νεραϊδινής; Χρυσό. Ποιό το νόημα της ζωής; Χρυσό.
Όταν δεις έστω και για μια φορά το χρώμα της αυγής, δεν το ξεχνάς. Γράφει μέσα σου, χαράζει. Σου δείχνει ότι την αυγή, εκεί ακριβώς που η νύχτα και η μέρα φιλιώνουν, εκεί που τα παραμύθια εμπνέουν τον ρεαλισμό μας, εκεί που το σκότος και το φως αγγίζονται, εκεί ακριβώς πάνω στο μεταίχμιο της φθοράς μας και της αφθαρσίας μας, εκεί ακριβώς κατοικούν οι νεράιδες.
Και δεν είναι παραμύθι, το έχω ζήσει. Είμαι σίγουρος για ό,τι σας λέω.
Ένα μόνο ζητώ από τις νεράιδες της αυγής: "...please, remember me..."
"Dante's prayer" - Loreena McKennitt
(από http://www.youtube.com/watch?v=pxDWGud8pDY)
When the dark wood fell before me And all the paths were overgrown When the priests of pride say there is no other way I tilled the sorrows of stone
I did not believe because I could not see Though you came to me in the night When the dawn seemed forever lost You showed me your love in the light of the stars
Cast your eyes on the ocean Cast your soul to the sea When the dark night seems endless Please remember me
Then the mountain rose before me By the deep well of desire From the fountain of forgiveness Beyond the ice and the fire
Cast your eyes on the ocean Cast your soul to the sea When the dark night seems endless Please remember me
Though we share this humble path, alone How fragile is the heart Oh give these clay feet wings to fly To touch the face of the stars
Breathe life into this feeble heart Lift this mortal veil of fear Take these crumbled hopes, etched with tears We'll rise above these earthly cares
Cast your eyes on the ocean Cast your soul to the sea When the dark night seems endless Please remember me...
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα και να εξηγήσω, είναι το φαινόμενο της συγκυρίας! Σε μένα λειτουργεί με τρόπο που μπορεί να σε τρελάνει. Δεν μπορώ να πω περισσότερα, γιατί δεν ξέρω πώς να τα εκφράσω αυτά τα περισσότερα και δεν ξέρω αν έχει νόημα για κάποιον που δεν τα ζει να τα καταλάβει.
Τέλος πάντων! Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, ανεβάζω το παρακάτω ποίημα που γράφτηκε για έναν ασθενή όπως τον είδαν τα (μικρά) μάτια ενός (μικρού) γιατρού:
Της αρμύρας η ματιά
Αυτά τα μάτια, που φωλιάζουν ’κεανούς,
τα φουρτουνιασμένα απ’ το μένος των κυμάτων,
είναι ξένα σε ανθρώπους στεριανούς,
που δεν ζώστηκαν ποτέ την αρμύρα των αρμάτων
Αυτό το γδαρμένο πρόσωπο, που χαρτογραφεί τόπους μακρινούς,
φυλάσσει ό,τι απόμεινε από την πλημμύρα αισθημάτων,
μιλάει για νυχτέρια με νέες και με νιους,
που δεν άντεξαν την αρμύρα των αιμάτων
Αυτά τα χέρια σαν κουπιά, που χάιδευαν αστερισμούς,
παλέψαν στα ίσια την καταιγίδα ρωτημάτων,
μα κατέληξαν παραμορφωμένα με ρευματισμούς,
που παστώνει η αρμύρα των πραγμάτων
Αυτά τα στήθια τ’ αντρικά, που βγάζαν βρυχηθμούς,
ορθώθηκαν πεισματικά στην τρικυμία νοημάτων,
χαροπάλεψαν, καρδιοχτύπησαν και τώρα ακούς μόνο λυγμούς
να θυμίζουν κάτι από την αρμύρα εκείνη, των ψεμάτων.
Για καλή μου τύχη μέχρι τώρα στη ζωή μου έχω γνωρίσει αρκετούς πολεμιστές. Ο καθείς τους δίνει τους δικούς τους τιτάνιους αγώνες και έχει τη δική του πορεία μέσα στον χωροχρόνο. Ο καθείς τους είναι μια ξεχωριστή πηγή φωτός στο εσωτερικό μου ουράνιο θόλο(μα).
Όλοι όμως αυτοί οι τυπάδες ζουν, σκέφτονται και πραγματοποιούν πάνω στο ίδιο μοτίβο, πάνω στις ίδιες αρχές, πάνω στις ίδιες συμπεριφορές.
Όλοι αυτοί έχουν μάτια που πετούν σπίθες Όλοι αυτοί έχουν μόνιμα ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο στα χείλη Όλοι αυτοί ποτέ παραδόξως δεν κατεβάζουν το κεφάλι χαμηλά Όλοι αυτοί κρατούν μια φωτεινή ρομφαία και ανοίγουν δρόμους σκοτεινούς Όλοι αυτοί ποτέ δεν αγκομαχούν, παρά μόνο στα ίσια μονομαχούν Όλοι αυτοί δεν αγγίζονται από του χρόνου τις φρούδες υποσχέσεις Όλοι αυτοί είναι πιο καθάριοι και από το διαμάντι το πιο καθάριο Όλοι αυτοί δεν ονειρεύονται στη ζωή τους, αλλά ζουν στα όνειρά τους Όλοι αυτοί δεν μιλάνε πολύ, αλλά πράττουν χωρίς δυνάμεων καταβολή Όλοι αυτοί είναι συμπαγείς σαν από πέτρα και ξεφεύγουν από της μικρότητας τα μέτρα Όλοι αυτοί παρά της μάχης τις πληγές, τραβάν ολόισια για τις βουνοπλαγιές Όλοι αυτοί φωτίζουν την καθημερινότητά μου και δείχνουν πώς οι άντρες ζουν
Άραγε όλοι αυτοί θα με πάρουν κάποτε σιμά τους; Ή μήπως οι πολεμιστές φτιάχνονται από τα γεννησιμιά τους;
Χτες μου τηλεφώνησε αιφνίδια μια θρυλική βασίλισσα της Ασσυρίας, ονόματι Σεμίραμις! Μετά το πρώτο ξάφνιασμα και καθώς η κουβέντα προχωρούσε, καταλήξαμε σε ένα -από ότι φαίνεται διαχρονικό αιωνίως- συμπέρασμα: ποτέ δεν θα ησυχάσει το ανθρώπινο πνεύμα, θα παραμένει αεικίνητο. Ό,τι και αν κάνει, με όσο πάθος, αφοσίωση και πίστη και αν το κάνει, πάντα κάτι μέσα του θα σκιρτά, θα ψάχνεται, θα αναζητεί νέες διαδρομές. Ακόμα και αυτό που θα τον ευχαριστεί, μπορεί κάποτε να αμφισβητηθεί και να κλωνιστεί, αφήνοντας να αναδυθεί το αιώνιο βασανιστικό ερώτημα: "αν υπάρχει κάτι τελικά που το κάνω καλά, που το έχω μάθει, που μπορώ να πώ ότι το κατ-έχω"! Αλήθεια, υπάρχει σημείο στην ανθρώπινη γνώση που μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το ξέρουμε τέλεια; Θυμάμαι ένα από το βασικά ρητά του παππού Ιπποκράτη, που λέει ότι "ο βίος βραχύς, η τέχνη μακρά"!
Θα μου πείτε προσωπική επιλογή δεν είναι ο δρόμος του κάθενός; Ίσως... ίσως και όχι. Αν όμως είναι επιλογή, τότε ποιος πραγματικά επιλέγει; Είναι η συνείδησή σου που επιλέγει έναν δρόμο, ή είναι ο δρόμος που επιλέγει τη συνείδησή σου; Όπως και να' χει πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις οφείλεις να σφίξεις τα δόντια, να σφίξεις το ζωνάρι, να πάρεις μια βαθειά ανάσα, να κοιτάξεις πρώτα μέσα σου, μετά πίσω σου και τελικά να τραβήξεις μπροστά. Και καλές μάχες με εαυτόν ή αλλήλους...
"Το πέταγμά σου" - Δημήτρης Ζερβουδάκης
...Αυτό που μοιάζει φυλακή είναι το πέταγμά σου...
Πόσα ποτάμια δάκρυα πρέπει να χυθούν για να απαλύνει ο ανθρώπινος πόνος; Πόσα ποτάμια βάσανα πρέπει να κολυμπήσει κανείς για να πατήσει στέρεα γη; Σε πόσα ποτάμια σκέψεων πρέπει να βουτήξει ο ανθρώπινος νους για να βρει τον θησαυρό του βυθού;
Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα απύθμενο ποτάμι ιστορικής και μοναδικής διαδρομής. Ο κάθε ένας έχει τη δική του ροή, τις δικές του φουρτούνες, τα δικά του θολά σημεία, μα και τα σημεία τα άλλα, τα ξεκάθαρα και τα γάργαρα, που καθρεφτίζουν την πρωινή εικόνα που έχουν οι νεράιδες σαν ξυπνούν. Ο καθείς έχει τη δική του πορεία, μέσα από βουνοκορφές ή πεδιάδες, δάση ή ξερολιθιές, αναμειγνύεται με άλλους ποταμούς - κάποιοι ίσως και με ποταπούς... - και τελικά καταλήγει να εκβάλλει στην γαλήνη των ωκεανών ή να ξερένεται (μαραίνεται) και να εξατμίζεται από τούτον τον πλανήτη μην αφήνοντας κανένα ίχνος ότι πέρασε ποτέ από εδώ...
Και ρωτάω: ο γιατρός τι ρόλο έχει σε όλα αυτά τα ανθρώπινα; Τι νοιώθει μέσα του από όλα αυτά και τι επιτρέπει να γραφτούν βιωματικά στην ψυχούλα του; Όταν οι άλλοι ζουν με το πάθος που τους επιτρέπει η εκάστοτε ηλικία τους, οι γιατροί με τι πάθος ζουν; Και κυρίως με τι αρχές ζουν;
Το θέμα της σημερινής συνάντησης στις Αστροβραδιές μας είναι ο Αυγερινός!
Ο Αυγερινός είναι μια από τις πολλές ονομασίες του πλανήτη Αφροδίτη, του δεύτερου, μετά τον Ερμή, κοντινότερου πλανήτη στον Ήλιο μας και του δεύτερου λαμπερότερου ουράνιου αντικειμένου στον νυχτερινο έναστρο ουρανό, μετά την ω! κοινή αυτάδελφη Σελήνης κάρα!
Στην αρχαιότητα ονομαζόταν Εωσφόρος (αυτός που φέρνει το φως), όταν εμφανιζόταν το πρωί και Έσπερος όταν εμφανιζόταν το βράδυ. Σήμερα επικρατούν αντίστοιχα οι όροι: Αυγερινός, για να περιγράψουμε την αλήτισσα και ξενυχτισμένη πλευρά της Αφροδίτης που οδεύει για ξεκούραση προς το κρεββατάκι της τις πρώτες πρωινές ώρες, (καθώς είναι η τελευταία που σβήνει το φως της από το νυχτερινό στερέωμα, δίνοντας έτσι την συγκατάθεσή στον ερχομο της νέας ημέρας, παραδεχόμενη την ήττα του σκότους έναντι του νέου αναγεννησιακού φωτός) και Αποσπερίτης, για να περιγράψει τον ενθουσιασμένο νέο που κρύβει ο πλανήτης αυτός, (καθώς είναι το πρώτο πρώτο φως που ξεπορτίζει για την βραδινή του τσάρκα προς αναζήτηση περιπετειών, ενδεδυμένος με τις πιο λαμπερές του αχτίδες μεγεύοντας τα μάτια των νεαρών θηλυκών υπάρξεων).
Απέχει κατά μέσο όρο 108 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ήλιο και έχει μάζα και μέγεθος παρόμοιο με αυτό της Γης μας, γιαυτό αποκαλείται από ορισμένους και αδερφός πλανήτης της Γης.
"Αυγερινός" - Περίδης Ορφέας
Συμπέρασμα: πίσω από κάθε μεγάλο ανδρικό όνομα (βλέπε Αυγερινός), πάντα συσχετίζεται με κάποιον μυστικό τρόπο ένα μεγάλο θηλυκό πλάσμα (θαύμασε Αφροδίτη, που είναι η προσωποποίηση της ομορφιάς και η προστάτιδα του έρωτα). Ή με άλλα λόγια δεν νοείται αρσενική πράξη οποιασδήποτε έκτασης, έντασης, κατεύθυνσης ή προορισμού, που να μην εμπνέεται από τον Έρωτα κάποιας θηλυκής παρουσίας, είτε αυτή τοποθετείται στον κόσμο του πραγματικού είτε στον κόσμο του φανταστικού.-
...Νοιώθουμε σαν το λιγοψύχισμα του Χριστού απάνω στο σταυρό, που για λίγο χάνουμε τα πάντα, χάνουμε την πίστη μας, το δρόμο μας, τον εαυτό μας και έχουμε συντροφιά μόνο τον πόνο, αλλά μετά δίνουμε τα πάντα, όλη την πίστη μας, όλο τον εαυτό μας και βρίσκουμε το δρόμο μας...
μου είπε κάποιος φίλος σε ένα πρόσφατό του μήνυμα. Και αναρωτήθηκα τι άραγε να είχε νοιώσει και να είχε δει από εκεί ψηλά ο Χριστός όταν σταυρώθηκε, μα και όταν αναλήφθηκε εις ουρανούς. Και μετά αναρωτήθηκα πώς να νοιώθουν οι εκάστοτε συνάνθρωποί μας που σταυρώνονται καθημερινά στον δικό τους βαρύ σταυρό.
Ως δια μαγείας (;) και όλο τυχαία (;) έπεσα πάνω σε αυτό το άσμα των City, από τη Γερμανία, που το είχα ακούσει μια φορά σε μικρή ηλικία και από τότε το έψαχνα χωρίς να ξέρω τίτλο ή συγκρότημα. Νομίζω μου δίνει την απάντηση που ζητούσα για τα συγκεκριμένα ερωτήματα που παρέθεσα ανωτέρω.
"Am Fenster" - City
Einmal wissen dies bleibt für immer Ist nicht Rausch der schon die Nacht verklagt Ist nicht Farbenschmelz noch Kerzenschimmer Von dem Grau des Morgens längst verjagt
Einmal fassen tief im Blute fühlen Dies ist mein und es ist nur durch dich Nicht die Stirne mehr am Fenster kühlen Dran ein Nebel schwer vorüber strich
Einmal fassen tief im Blute fühlen Dies ist mein und es ist nur durch dich Klagt ein Vogel, ach auch mein Gefieder Näßt der Regen flieg ich durch die Welt
-Τι είναι αυτό που του δημιουργεί το συσφιγκτικού τύπου άλγος στο λαιμό;
-Μην είναι καμιά καρδιοπάθεια;!
-Τι είναι αυτό που κάνει έναν 26άρη –πλέον!- όταν βρίσκεται μαζί με άλλους παρόμοιας ηλικίας συνανθρώπους του, να μπερδεύει τα λόγια του και να συμπεριφέρεται σαν να δίνει προφορικές εξετάσεις γυναικολογίας μπροστά στον Παππαδιά;!
-Μην είναι πράγματι εξετάσεις γυναικολογίας;!
-Τι είναι αυτό που στο κάλεσμα “πάμε για καφέ” τσινάει μέσα του σαν άγριο ά-λογο;
-Μην είναι η αίσθηση ότι ο χρόνος δεν είναι για να τον σκοτώνουμε αλλά για να τον κυνηγάμε;
-Τι είναι αυτό που όταν βρίσκεται σε clubάκι, πίτα από κόσμο και με κόσμο πίτα από αλκοόλ, τον κάνει να σκέφτεται βουνά, λαγκάδια, φουστανέλες, κλαρίνα, παλικάρια με φυσεκλίκια και κόρες που υφαίνουν τα βράδια τα προικιά τους, περιμένοντας βασανιστικά να ξημερώσει για να παν ίσαμε τη βρύση δίπλα στον πλάτανο, να γεμίσουν το λαγήνι τους με νερό και την καρδιά τους με αντρικές μορφές;
-Μην είναι η λατρεία της παράδοσης, μην είναι η αίσθηση της συνέχειας και πολύ περισσότερο μην είναι η αίσθηση ότι ο σεβασμός σε αυτούς τους ανθρώπους τους μικρούς - τους μέγιστους ποδοπατείται;
-Τι είναι αυτό που κάνει το βλέμμα όταν βρίσκεται σε μια τρύπα να αναζητά απεγνωσμένα διέξοδο, όταν τα φώτα σβήνουν και τα κορμιά ανεβαίνουν πάνω σε μπάρες;
-Μην είναι ότι έχει κουρδιστεί να αναζητά το φως; (σαν τον πολεμιστή του φωτός ένα πράμα;;), μην είναι ότι το βλέμμα θέλει να είναι ελεύθερο και όχι εγκλωβισμένο σε τέσσερις τοίχους που βομβαρδίζονται από ηλίθιους στίχους;
-Τι είναι αυτό που τρέχει μέσα του και δεν φτάνει;
-Μην είναι η ευθυνοφοβία, μην είναι η αυξημένη αίσθηση του χρέους, της τιμής και της ευθύνης, μην είναι το καταραμένο ρολόι που χτυπά και δεν τον αφήνει ήσυχο;
Θα σας απαντήσω τι είναι: είναι ένα μεγάλο ΨΕΜΑ που του είπε η ίδια η κοινωνία! Και αυτό μου το είπε ο κύριος Thomas Hylland Eriksen στο βιβλίο του «Μικροί τόποι, μεγάλα ζητήματα» των εκδόσεων Κριτική, όταν διάβασα τα εξής: (ξέρω πρέπει να πάρω άδεια για αναδημοσίευση των κάτωθι, αλλά δεν είναι εδώ ο κύριος Eriksen, ή κάποιος κύριος των εκδόσεων Κριτική, για να τους ζητήσω άδεια, οπότε μέχρι να βρεθούνε μπορούμε να παρανομούμε!)
…Οι κοινωνίες χωρίς ρολόγια «έχουν χρόνο», με τη διαφορά ότι οργανώνονται σύμφωνα με αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε συγκεκριμένο χρόνο […]. Στις κοινωνίες αυτές, […] ο χρόνος είναι ενσωματωμένος στη δράση και τη διαδικασία και δεν υπάρχει ως κάτι αφηρημένο και ανεξάρτητο από τα διάφορα γεγονότα. […] Στις κοινωνίες χωρίς ρολόγια, οι άνθρωποι δεν παραπονιούνται ότι δεν έχουν χρόνο, μιας και υπάρχουν μόνο γεγονότα. Κανένας δεν λέει ότι «χάνει» ή ότι «σκοτώνει» το χρόνο του. […] Επιπλέον, υπάρχουν πολλοί λαοί που δεν κλίνουν τα ρήματα στον μέλλοντα χρόνο. Ένας φιλοσοφικά έγκυρος τρόπος να εξηγήσουμε αυτό το φαινόμενο είναι να πούμε ότι τα γεγονότα δημιουργούν το χρόνο και αφού τα μελλοντικά γεγονότα δεν έχουν ακόμα συμβεί, το μέλλον δεν υφίσταται ως χρονική διάσταση (Tempels 1959). […]
…Πώς όμως οι άνθρωποι των σύγχρονων κοινωνιών κατάντησαν σκλάβοι του ρολογιού, ενώ πολλοί λαοί φαίνεται να τα καταφέρνουν μια χαρά και χωρίς την ύπαρξή του; Η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί στην ίδια την οργάνωση της κοινωνίας. Αν κάποιος θέλει να ταξιδέψει από το Όσλο στην Πράγα, θα ήταν πολύ άβολο να πάει στο αεροδρόμιο και να περιμένει μια ή και δυο μέρες μέχρι να συγκεντρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός επιβατών. Είναι λοιπόν πολύ λογικό να ορίσει η αεροπορική εταιρία μια συγκεκριμένη ώρα αναχώρησης - για παράδειγμα την 11η πρωινή - να συμφωνήσουν όλοι οι επιβάτες για το νόημα της «11ης πρωινής» και να πάνε στο αεροδρόμιο εκείνη περίπου την ώρα. Με άλλα λόγια, η έννοια του αφηρημένου χρόνου και η συνεχής παρουσία των ρολογιών επιτρέπουν τον συντονισμό της δράσης πολύ περισσότερων ανθρώπων από ό,τι σε μια κοινωνία, τα μέλη της οποίας δεν διαθέτουν κοινή και ποσοτικοποιημένη έννοια του χρόνου. Με τον τρόπο αυτό […] ο αφηρημένος χρόνος καθιστά δυνατή την κοινωνική ολοκλήρωση σε πολύ μεγάλη κλίμακα. […]
… η τυποποίηση σε όλο και μεγαλύτερη κλίμακα δημιουργεί κοινωνίες που στηρίζονται σε όλο και πιο αφηρημένες σχέσεις.
"I still haven't found what I am looking for" - U2
I have climbed highest mountains
I have run through the fields
Only to be with you
Only to be with you
I have run
I have crawled
I have scaled these city walls
These city walls
Only to be with you
But I still haven't found what I'm looking for
But I still haven't found what I'm looking for
I have kissed honey lips
Felt the healing fingertips
It burned like a fire
This burning desire
I have spoke with the tongue of angels
I have held the hand of a devil
It was warm in the night
I was cold as a stone
But I still haven't found what I'm looking for
But I still haven't found what I'm looking for
I believe in the Kingdom Come
When all the colors will bleed into one
Bleed into one
Well, yes I'm still running
You broke the bonds
And you loosened the chains
Carried the cross
Of all my shame
all my shame
You know I believe it
But I still haven't found what I'm looking for
But I still haven't found what I'm looking for
But I still haven't found what I'm looking for
Πόσες φορές έχουμε -αν όχι αρθρώσει- τουλάχιστον σκεφτεί αυτή τη μικρή λεξούλα... για αυτό το "αχ" λέω!
Πόση ένταση μπορεί να κρύβει μέσα της, πόσο βάρος μπορεί να σηκώσει, πόσα νοήματα μπορεί να εκφράσει... Κάποιοι βέβαια θα πουν ότι δεν είναι καν λέξη, είναι απλά ένα επιφώνημα, αλλά τι σημασία έχει η περιγραφή της, όσο η μαγική η δύναμή της;
Από στόμα σε στόμα λούζεται με άλλο χρώμα μα όλα μαζί τα αχ ταιριάζουν τόσο όσο τα χρώματα στο ουράνιο τόξο
by astromonos
"Αυτό το Αχ να μην το λες" - Δημήτρης Ζερβουδάκης
Αφιερωμένο σε αυτούς που θέλουν τόσα να πουν και δεν βρίσκουν τίποτε άλλο παρά μον-αχ-ά ένα "αχ"
Απρόσμενες επισκέψεις, απρόσμενες συνδιαλέξεις -τηλεφωνικές και ιντερνετικές- και όλα κινούνται σε κοινή βάση: αυτήν της επικοινωνίας ή τουλάχιστον της προσπάθειας για επικοινωνία! Τι βγαίνει από όλα αυτά; Αρίθμητες σκέψεις, αλλά από όλες, μια είναι πιο ισχυρή και λέει: "μεγάλε πρέπει να διαλέξεις". Αυτή η ζωή είναι μικρή για να τα προλάβεις όλα, σκέψου λοιπόν τι προτιμάς να διελέξεις: Ζωή Ηθική ή Ζωή Καριόλα; Και εκεί που έβλεπες τα πράγματα από τη μια τώρα συνειδητοποιείς ότι τα έβλεπες από την ανάποδη. Ας όψεται... οι εμπειρίες που γράφουν δεν ξεγράφουν, μόνο εκδίδονται.
U2 - "With or Without you"
(από http://www.youtube.com/watch?v=_Ye8GLPUVsM&feature=related)
Αφιερωμένο σε ένα σπάνιο λουλούδι που άφησα να μου το πάρει ο Βαρδάρης μέσα από το πέτο... Καλό ταξίδι νεράιδα του παραμυθιού, καλό ταξίδι... Ραντεβού στο τρίτο σύννεφο αριστερά, όπως υποσχεθήκαμε ε;
Μην ξεχνάμε όμως ότι παιδιά της μητέρας Γης, εκτός από την Σελήνη, είμαστε και εμείς οι άνθρωποι, μικροί μα και μεγάλοι! Και όπως όλα τα παιδάκια αυθόρμητα ανοίγουν διάπλατα τα χέρια τους και δίνουν την πιο μεγάλη αγκαλιά στην μητέρα τους, έτσι οφείλουμε και εμείς πιστεύω! Με άλλα λόγια είναι καιρός να αγκαλιάσουμε τη Γη μας, τα λουλούδια της, τις θάλασσές της και τις στεριές της, τα ζώα της, τα ψάρια της και τα πτηνά της, τα έμψυχα μα και τα άψυχά μέλη του σώματός της. Τι μας εμποδίζει να το κάνουμε;
Αν όλα τα παιδιά της Γης, σε στίχους του Γιάννη Ρίτσου.
Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια
κορίτσια αγόρια στη σειρά και στήνανε χορό
ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος
κι ολόκληρη τη Γη μας θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.
Αν όλα τα παιδιά της γης φωνάζαν τους μεγάλους
κι αφήναν τα γραφεία τους και μπαίναν στο χορό
ο κύκλος θα γινότανε ακόμα πιο μεγάλος
και δυο φορές τη Γη μας θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.
Θα ’ρχόνταν τότε τα πουλιά, θα ’ρχόνταν τα λουλούδια
Το φεγγάρι που λέτε είναι γνήσιο τέκνο της μητέρας Γης και ενός αλήτη περαστικού που πριν από περίπου 4 δισεκατομύρια έκανε την "βρώμικη δουλειά" στη μητερούλα μας, και ούτε φωνή ούτε ακρόαση μετά, έστω μια διατροφή, ένα τηλέφωνο, μια διεύθυνση βρε αδελφέ! Τίποτα! Η ορφανή μας Σελήνη λοιπόν, από την γέννησή της φέρνει βόλτες γύρω από τον ποδόγυρο της μάνας της για να μπορεί η προστατευτική μητερούλα να την εποπτεύει ώστε να μην μπλέξει και αυτήν με κανέναν αλήτη του διαστήματος!
Το φεγγάρι κατορθώνει, δείχνοντας προς όλους εμάς πάντα το καλύτερό της πρόσωπο, να δημιουργεί παλίρροιες όχι μόνο στις θάλασσες μας αλλά και στα δάκρυά μας...
Σύγχυση, ανάμεικτα συναισθήματα, ευμεταβλητότητα διάθεσης, μπερδεμένες και αντικρουόμενες σκέψεις, πολλά σταυροδρόμια μπροστά, ακόμα περισσότερα πίσω, και ο χρόνος να προσπερνά εκεί δίπλα και να γελά.
Τρεις μέρες χωρίς ιντερνετ, (ο γείτονας μάλλον πήγε μακρινό ταξίδι -ελπίζω όχι πολύ μακρινό, σαν από εκείνα που δεν έχουν γυρισμό!- και έτσι δεν μπορώ να του υποκλέψω το wifi Internet), ακόμα περιμένω την Forthnet και οι σκέψεις οι μικρές και καθημερινές φεύγουν, σαν να άνοιξε ένα παράθυρο στο μυαλό και ο αέρας να τις παρέσυρε σαν ασήμαντα, ανακυκλώσιμα χαρτιά!
Πόσες σκέψεις αυτές τις τρεις μέρες! Και τι να περιγράψω τώρα όταν τα ξανασκέφτομαι; Πώς θα μεταδώσω αυτά που κράτησαν στιγμές, αλλά είχαν μέσα τους συγκεντρωμένη όλη μου την ενέργεια μου; Και το σημαντικότερο: έχει σημασία να τα περιγράψω; Αφού όλα έτσι και αλλιώς θα εξαϋλωθούν αργά ή γρήγορα!
Τι να πω για το υπερατλαντικό μήνυμα που μου ήρθε την Κυριακή με τα χαρμόσυνα νέα από το πεδίο των μαχών των ξιφομάχων; Τι να πω για τις σκέψεις μου περί δύναμης υπομονής και καταξίωσης που μου γέμισε τα στήθη αυτό το μηνυματάκι; Τι να πω για το κελάηδησμα που με ξύπνησε γλυκά τη Δευτέρα και ο ήχος του με ακολουθούσε όλη τη μέρα; Τι να πω για το ωραίο μάθημα ανθρωπολογίας την Τρίτη το απόγευμα, αλλά και τι να πω για την βραδινή παρέα των συναδέλφων που ο καθείς έχει τη δική του ιστορία, αλλά όλοι μαζί αγκαλιάζονται συναδελφικά για έναν κοινό σκοπό; Τι να πω για τη σημερινή γιαγιά που οταν πήγα να της πάρω αίμα, μου είπε κλαίγοντας ότι στη ζωή της δεν έμαθε γράμματα;
Αλλά για μια στιγμή! Θα πρέπει να αποτυπώνω κάθε μου σκέψη; Αδύνατον! Το blog μου δεν είναι ο εγκέφαλός μου. Τότε με ποια κριτήρια θα διαλέγω τι να τονίσω, όταν όλες μου οι σκέψεις έχουν την πνοή μου ποτισμένη; Μήπως καμία; Τότε πάμε στο άλλο άκρο: ποιος ο λόγος της ύπαρξης αυτού του blog!
Ουφ! Θέλω να πιστεύω ότι όλα αυτά τα πολλά λόγια είναι δείγμα στέρησης του blog μου (όπως όταν έχουμε να δουμε κάποιον καιρό και όταν τον συναντούμε λέμε πολλά και ασυνάρτητα, για να προλάβουμε να κλέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερα θέματα, μήπως τυχόν τον ξαναχάσουμε!). Μπορεί βέβαια να είναι και στέρηση κάτι άλλου! Χαχαχα!
Εις το -ελπίζω άμεσο- επανειδείν!!
(από http://www.youtube.com/watch?v=M-VW-ZAZl14&feature=related)
Υπάρχουν μέρες που περνούν έτσι απλά και χάνονται ανάμεσα στην αστερόσκονη του βραδινού ουρανού. Και εσύ αναρωτιέσαι τι τρέχεις να προλάβεις τελικά...; Δεν μπορούμε να διαβάσουμε παραπάνω από λίγες μόνο σελίδες της τεράστιας εγκυκλοπαίδειας του σύμπαντος, που έχει γίνει αισθητή από τα όργανα αντίληψής μας...(για να μην μιλήσω για την σκοτεινή ύλη του μαθήματος της συμπαντικής επιστήμης, αυτή που δεν είναι αναρτημένη σε κανέναν πίνακα ανακοινώσεων!). Ο αγών θα είναι πάντα άνισος. Άρα τι μένει;! Μια αξιοπρεπή και έντιμη εμφάνιση μπροστά στο κοσμικό κοινό! Αλλά πριν βγούμε στο σανίδι, χρειαζόμαστε μια βαθειά ανάσα και δεύτερη μποτίλια Baileys...
Αλκίνοος Ιωαννίδης - "Αδιέξοδο"
(από http://www.youtube.com/watch?v=fAlaUhKIUxs&feature=related)
Σχέσεις από απόσταση 1. Ερωτικά αν το δούμε είναι πολύ της μόδας, ειδικά στο καθημερινό μου επαγγελματικό περιβάλλον. Κοίτα να δεις τελικά και εγώ που νόμιζα ότι δεν μπορεί να βαστάξει μια σχέση από μακρυά... Μήπως κάνω κάπου λάθος; Μήπως ανεβάζω ψηλά τον πήχυ αναζητώντας τις μεγάλες επιδόσεις, αλλά τελικά το αποτέλεσμα είναι πάλι η μοναξιά; Ο Ερωτόκριτος πάντως ακόμα και στην εξορία που επήγε, την καρδιά του δεν εμπόρεσε να γαληνέψει, την εικόνα της Αρετούσας δεν κατόρθωσε να βγάλει από το μυαλό του, τα ερωτήματά που του καίγαν τα σωθικά δεν στάθηκε δυνατός να τα σβήσει... Μήπως κάνω κάπου λάθος; Η πορεία θα το δείξει, ή όπως πολύ ποιητικά το λέγαν οι παλιοί, "η αυγούλα θα το δείξει", αν θα είναι χρυσή, μουντή ή άλλης απόχρωσης.
Σχέσεις από απόσταση 2. Καθαρά αλληλεπιδραστικά αν το δούμε, πάλι είναι πολύ της μόδας, πάλι στο καθημερινό μου -ευρύτερα κοινωνικό αυτή τη φορά- περιβάλλον. Άνθρωποι που αποτραβιούνται, μένοντας μακρυά από τον συνάνθρωπό τους, ίσως έτσι μόνο μπορούν να αμυνθούν, ίσως για να καταφέρουν να επιβιώσουν. Άρα, μήπως κάνω ξανά κάπου λάθος; Δύσκολο να φέρεις κοντά δυο αντίθετους πόλους. Αυτόν που σου λέει να δίνεσαι ολοκληρωτικά στον συνάνθρωπο και στις ανάγκες του και εκείνον που σου λέει ότι είναι ολέθριο να μπεις στη θέση του άλλου, οφείλεις για λόγους επιβίωσης να κοιτάξεις και τον εαυτό σου. Δύσκολη προσπάθεια πάντως να κάνεις τον συνάνθρωπό σου (που μπορεί να γνωρίζεστε από λίγα δευτερόλεπτα έως πολλά χρόνια) να σου χαρίσει ένα χαμόγελο, ολότελα δικό σου... Αλλά αυτά εξάλλου είναι τα μεγάλα στοιχήματα. Όποιος θέλει ή όποιος δεν μπορεί να τα αποφύγει, τα παίρνει αυτά τα στοιχήματα (παράδειγμα ιστορικής προσωπικότητας, που κατασκηνεί έντονα τις τελευταίες μέρες στα μπροστινά έδρανα του μυαλού μου, είναι ο Γιοχάνες Κέπλερ). Οι υπόλοιποι παίρνουν τα χρήματα.
Deep Purple - "Soldier of Fortune"
(από http://www.youtube.com/watch?v=75iZFstq6kA&feature=related)
I have often told you stories About the way I lived the life of a drifter Waiting for the day When Id take your hand And sing you songs Then maybe you would say Come lay with me love me And I would surely stay
But I feel Im growing older And the songs that I have sung Echo in the distance Like the sound Of a windmill goin round I guess Ill always be A soldier of fortune
Many times Ive been a traveller I looked for something new In days of old When nights were cold I wandered without you But those days I thougt my eyes Had seen you standing near Though blindness is confusing It shows that youre not here
Now I feel Im growing older And the songs that I have sung Echo in the distance Like the sound Of a windmill goin round I guess Ill always be A soldier of fortune Yes, I can hear the sound Of a windmill goin round I guess Ill always be A soldier of fortune
Υ.Γ.: Θα μου πείτε τώρα πώς μπλέκονται ο Ερωτόκριτος, ο Κέπλερ και αυτός ο τύπος, χικ... ο Soldier of Fortune. Ας όψεται η μποτίλια Baileys, που κάποιοι λένε ότι δεν μεθά. Εμένα να ρωτήσουν, χικ..., να τους πω!
Πιθανές απαντήσεις: -μέσα από τις αντιξοότητες, -μέσα από τις εμπειρίες της ζωής, -μέσα από τις εμπειρίες με τις γυναίκες, -μέσα από δική του θέληση, -μέσα από τα στραπάτσα ("μάθαμε ποτέ μας να μην κλαίμε", σαν μικρά παιδιά), -είναι απλά θέμα χρόνου, -είναι απλά θέμα πόνου, -κάποια αγόρια δεν γίνονται ποτέ άντρες, απλώς προσποιούνται...
Υ.Γ.1: Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα απόσπασμα από το βιβλίο "Οι Πύλες της Φωτιάς" του Στήβεν Πρέσσφιλντ, όπου ο αφηγητής περιγράφει την καλλιτεχνική φύση ενός νεαρού Σπαρτιάτη, λέγοντας ότι η μοίρα του ήταν να γίνει καλλιτέχνης και όχι στρατιώτης, η ζωή του όμως τον έσπρωξε να πάρει άλλους δρόμους... Αυτός αγόγγυστα ακολούθησε... ακολούθησε... και έγινε ένας καλός (ευ-) στρατιώτης. Υ.Γ.2: Και ένα ακόμα ερώτημα: Γιατί πρέπει ένα αγόρι να γίνει άντρας;