Κανένας δεν σε φτάνει


Είναι φαινόμενο. Είναι ο πρώτος με διαφορά. Διαφορά ήθους.

Είναι Φαινόμενο λάμψης, ταπεινότητας, σεβασμού, αφοσίωσης, πίστης.

Είναι απόδειξη ότι το όνειρο μπορεί να γίνει μαγεία με υπομονή, δουλειά και στόχευση.

Είναι και έμπνευση. Για όλους μας.

Εύγε μεγάλε Γιάννη!


 

 (αγνοείστε την Κασιώνη και απολαύστε την ευγενική και θυμόσοφη προσέγγιση του Γιαννάκη, Γιάννης-Γιαννάκης, κοντά είναι αυτά τα ήθη...)


Σωστά το είπε ο άλλος μεγάλος της παρέας μας Πάνος:

"Κανένας δεν σε φτάνει"

Στίχοι, Μουσική: Πάνος Μπούσαλης



(άλλη μια κολώνα των αξιών στην ανθρώπινη Ιστορία)


Σκοταδοφέγγισμα

 

Μεταμεσονύχτιο σκοταδοφέγγισμα


Τη μισή ζωή την πέρασα μέσα σε καθρέφτες

κι την άλλη μισή σε διαδρόμους σκοτεινούς,

αναζητώντας τη μπέσα απ' όλους τους φταίχτες

και τους ανθρώπους-μοναχούς.


Δεν ξέρω τί απόγινε

από αντανακλάσεις και αχτίδες,

Ξέρω ό,τι απόμεινε

από αιτιάσεις και ακίδες.


Ξέρω ότι μόνο το φως

καμπυλώνει τις διαστάσεις

και μόνο το πώς,

αντρειώνει τις αποφάσεις.


by astromonos

Ήρθε ο καιρός;

 

Στο σημερινό αλλαλούμ,

με αυτούς που δεν μπορούν άλλο να ακούν,

εκείνους που δεν ξέρουν να ακούν,

και όλους τους άλλους που δεν μάθαν ποτέ πώς να τα πουν,

αυτά που τους απασχολούν,


Τους αφιερώνω την κάτωθι τραγουδάρα του απύθμενου Γκάτσου...


"Ήρθε ο καιρός"

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

Ερμηνεία: Νίκος Δημητράτος



Ήρθε πράγματι ο καιρός;


Προσδιορισμοί, Προορισμοί και Περιορισμοί

 

Με αφορμή τη σημερινή πανσέληνο, 

που τόσο λατρεύουμε,

που απολαμβάνουμε να αντικρύζουμε,

που τόσο πολύ έχουμε συμβολοποιήσει

και τραγουδήσει...


Ήθελα απλά να υπενθυμίσω, ότι όλα αυτά,

είναι απλώς η μια πλευρά του φεγγαριού,

αυτής που μας "προβάλλεται" από το σύστημα, 

εν προκειμένω το πλανητικό μας σύστημα...

ή σε πολλούς γνωστό ως "star system"...


Θα ήθελα όμως να μην ξεχνάμε και την άλλη πλευρά,

τη "σκοτεινή" τη λεγόμενη, αυτή που λίγοι αναλογίζονται,

ακόμα πιο λίγοι έχουν ψάξει

και ελάχιστοι -αστροναύτες μόνο-

έχουν πραγματικά αντικρύσει.


Αυτός ο δυισμός, 

οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος,

τα δυο πρόσωπα του φεγγαριού,

υπάρχει γενικά γύρω μας.


Παραθέτω έναν διάλογο -ίσως υποθετικό, ίσως αληθινό-

μεταξύ του Μίκη Θεοδωράκη και Μάνου Χατζιδάκι,

όπως τον βρήκα από το Νότη Μαυρουδή, πηγή από εδώ

που αποτυπώνει νομίζω αυτόν τον δυισμό:


"-Το ξέρεις βέβαια Μάνο ότι είμαστε οι δύο σπουδαιότεροι Έλληνες συνθέτες; 

-Ναι βέβαια, αλλά ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά. Θέλει να βαράει παλαμάκια και να χορεύει ζεϊμπέκικα. 

-Εγώ πάντως Μάνο, θα ηγηθώ, θα βγω σε λεωφόρους και στάδια και πλατείες και θα γίνω σύμβολο. Έχω το λαό μαζί μου. 

-Εγώ δεν έχω τον λαό μαζί μου Μίκη. Αλλά δε με αφορά. Με αφορά η μουσική, ο έρωτας, η ελευθερία και η ευαισθησία. Ό,τι δηλαδή περιφρονεί αυτός ο τόπος. 

-Μάνο, θα πεθάνεις πρώτος φοβάμαι. 

-Ναι Μίκη. Αλλά ίσως ζήσω περισσότερο."


Αυτός ο δυισμός αναφέρεται ουσιαστικά,

-σε αυτούς που ενδιαφέρονται στη ζωή τους πρωτίστως για τους προσ-διορισμούς 

που θα κατακτήσουν,

(επιθετικούς προσδιορισμούς πχ "ο μποντυμπιλντεράς", "ο γυμνασμένος", "ο μάγκας", "ο μάτσο", ο έτσι, ο αλλιώς, ο σουπερ ουάου κλπ, κολακευτικούς προσδιορισμούς που σχολιάζουνται στο facebook, και βιογραφικούς προσδιορισμούς που απαιτούνται πλέον σήμερα για τους κάθε μορφής διορισμούς...)


-και σε αυτούς που ενδιαφέρονται στη ζωή τους πρωτίστως για τους προ-ορισμούς

που θα κυνηγήσουν,

(τους προ-ορισμούς που θα εννοήσουν, που θα κατασκευάσουν, που θα αξιωθούν, με γνώμονα να έρθουν σε επαφή με τους πρωταρχικούς και αρχέγονους του σύμπαντος ορισμούς...)


Αναλογιστείτε κάτι ακόμα: 

η φωτεινή πλευρά του Φεγγαριού κοιτά μόνο προς τη Γη

και τα ανθρώπινα,

ενώ η σκοτεινή πλευρά έχει στραμμένα τα μάτια της στο σκοτεινό Σύμπαν

και τα μυστικά του.


Να σημειωθεί τέλος, 

ότι η σκοτεινή πλευρά είναι εκείνη με τα περισσότερα τραύματα πάνω της,

επειδή ακριβώς εκτείθεται στο άγνωστο

και μας προστατεύει σαν ασπίδα από τους βίαιους μετεωρίτες,

εν αντιθέσει με την εσωτερική φωτεινή πλευρά

που φαίνεται εξασφαλισμένη κατά κάποιον τρόπο

και αδιάφορη για το τί γίνεται στην πλάτη της.






Νέα ευρήματα και θεωρίες των αστρονόμων πλέον, μιλούν και για διαφορετική ποιοτική σύσταση των δυο όψεων του Φεγγαριού... Λεπτομέρειες εδώ

Τέλος, παραθέτω την πρώτη αστροφωτογραφία που τραβήξαμε με αφορμή σεμινάρια Αστροπαρατήρησης από τη φιλική ομάδα του House of Science, εδώ στη Λεμεσό και φυσικά δεν έχει άλλον πρωταγωνιστή από το Φεγγάρι της Λεμεσού:



Κλείνοντας να καταθέσω, τους περι-ορισμούς των ανωτέρω προσεγγίσεων αυτών των απόψεων, της διττής ερμηνείας των φαινομένων και τις διαφορετικές οπτικές των εικόνων που μπορεί να εγείρουν ενστάσεις. 


Όλα δεκτά. 

Εξάλλου, όλα ανεκτά, σε έναν πλανήτη

που δε ρωτά και έτσι

δεν αγανακτά...


Λογικού ετύμου, ε;

 

Σήμερα θέλω να μιλήσω για μια σπουδαία λέξη. 

Συνειδητοποίησα ετυμο-λογικά

τη σημασία της, χωρίς να πιστοποιώ ότι

είμαστε έτοιμοι-λογικά

να μπορούμε εμείς οι άνθρωποι,

στο μέλλον, σε κάθε δύσκολη απόφαση, 

απέναντι σε κάθε δύσκολη κατάσταση που μας προσμένει,

να τη χρησιμοποιούμε και να γευόμαστε την αξία της.

Ο λόγος, είναι ότι πριν τη λογική χρήση της λέξης ταύτης, 

μπαίνει σαν σφήνα -σαν διάβολος θα έλεγα καλύτερα-

το συναίσθημα και τα καλόπαιδά της, όπως

ο φόβος, ο εγωισμός, ο ανταγωνισμός, η άρνηση.


Ο λόγος, για τη λέξη "συγχωρώ".


Αντιλήφθηκα ότι ουσιαστικά μιλά για το "να χωρέσει μαζί και ο άλλος", από το συν-χωρώ, δηλαδή το να επιτρέψουμε σε κάποιον να χωρέσει μαζί μας. Σπουδαίο πράγμα για μια κοινωνία. Θεμέλιο της κοινωνίας, θα έλεγα πιο σωστά, ώστε να χωρέσουν μαζί και να συνυπάρξουν τόσοι άνθρωποι. Τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι. Και προσέξτε, είναι κίνηση ενεργητική, από τον έναν στον άλλον. Σαν να του κάνουμε αυτό που λέγαμε μικροί και αθώοι, "έναν κώλο πιο πέρα", στα πεζούλια της γειτονιάς του χωριού (για όσους από εμάς είχαμε την τύχη να τα ζήσουμε κάποτε), ώστε να κάτσει και αυτός ο άλλος. Αυτός ή αυτή που μας πλήγωσε. Αυτός ή αυτή που ίσως δεν πρόσεξε και έκανε λάθος. Αυτός ή αυτή που ίσως εμείς δεν προσέξαμε και έκανε λάθος... Μύλος...


Και σαν πρόσταγμα προς όλους μας, έχει απίστευτο νόημα η λέξη: συγ-χώρα. Μαζί, να γίνουμε δηλαδή, μια χώρα! Μια χώρα και πολύς Χώρος για όλους. Και βλέπουμε για τα μετά... (για το Μετα-νεωτερισμό, το Μετα-διαφωτισμό, τη Μετα-φυσική, τη Μετα-covid εποχή...). 


Σπουδαίο πράγμα η ετυμο-λογία του κόσμου (των λέξεων). Φαίνεται όμως ότι 

απασχολεί όσους αναζητούν την κοσμο-λογία και τα μυστικά της. 


Λογικού ετύμου λοιπόν, η λέξη συγ-χωρώ για μια κοινωνία. Είναι όμως άραγε Λογικού ετοίμου οι χρήστες της; (τόσο οι χρήστες της λέξης όσο και οι χρήστες της κοινωνίας μας;)






Υ.Γ.: Και για να προλάβω όσους ξέρουν ότι η συγχώρεση έχει όρια (προσωπικά, κοινωνικά, ηθικά), νομίζω η παρακάτω τακτική δίνει επίσης μια θεμελιώδη κοινωνική προοπτική του "όλοι μαζί χωράμε". 




Φυσικά σε αυτόν τον αντίλογο, υπάρχει και άλλος αντίλογος, αυτός τού μέχρι πότε θα στρίβουμε το κεφάλι μας, μέχρι πότε θα σιωπούμε και μέχρι πότε θα είμαστε απαθείς στο μπάχαλο που συμβαίνει δίπλα μας και σε όλους εκείνους τους ανόητους και επιπόλαιους που μας διαφεντεύουν. Και μια πρόχειρη απάντηση σε τούτο το ερώτημα, είναι ότι η "σιωπή είναι χρυσός" και κάπως έτσι ο... μύλος της σκέψης συνεχίζεται και χάνεται η μπάλα και το ίδιο συμβαίνει τελικά και με την κοινωνία, η οποία είναι μάλλον μια κοινωνία Μύλος. Σας το λέει κάποιος που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια κοινωνία με πολλούς τέτοιους Μύλους, εξ ού (κατά πιθανότερη ετυμολογική άποψη) και το Μολάοι...

20 Ιουλίου 1974

 

Σκεφτόμουν να γράψω πολλά για το θέμα σήμερα. 

Άκουσα όμως κάτι που νομίζω λέει ακόμα περισσότερα,

ως γενικότερο απόσταγμα παρελθούσης και μελλοντικής

κριτικής και -κυρίως- αυτοκριτικής.


από το έργο: "Αμμόχωστος Βασιλεύουσα"

Ποίηση: Κυριάκος Χαραλαμπίδης

Μουσική: Μάριος Τόκας



"...αν ο λαός μας δεν μπορεί ν' αντλήσει απ' τα δεινά του,

τότε του δόθηκε άδικα μια τέτοια τραγωδία..."