Το κλουβί με τις τρελές - Σκηνή 4η

Είχαμε αφήσει τις πυγολαμπίδες να βρίσκονται σε σχηματισμό σπάνιο...


Σκηνή 4η


"Και ξαφνικά, πέφτει ένας δυνατός κεραυνός και απλώνεται μια δυνατή βροντή στου σκοταδιού τα σπλάγχνα.


Τότε, οι πυγολαμπίδες σκορπούνε φοβισμένες, μα πάλι στην αναζήτηση καταφυγίου, σχηματίζουν μες στο άπλετο σκότος, δορυφόρα του κεραυνού καταγραφή. Να τι έλεγε ο σχηματισμός:

Αι μεν βρονταί τους παίδας, 
αι δε απειλαί τους άφρονας καταπλήττουσι.

Και το ρολόγι του χρόνου, δείχνει περί τα 399 πΧ, ενώ το σκότος, γέμισε ξύλινα έδρανα, ενόρκους, δικαστές, και απλούς πολίτες. Το μέρος μύρισε Αθήνα. Στη μέση της ομήγυρης, ένας με έντονα ζυγωματικά, ολίγον τι βρώμικος στο σώμα μα πεντακάθαρος στο πνεύμα. Σκωπτικός, είρωνας, θεομπαίχτης και σταρχιδιστής. Έξω από τους συμβατικούς κοσμικούς κανόνες, που η κατεστημένη κοινωνία είχε θεσπίσει. Ποιος ορίζει όμως τους κανόνες; Ποιο βλίτο καθιστά την κατεστημένη κοινωνία στο απυρόβλητο;

Είχε πιθανότατα, μια δίκαιη δίκη. Είχα πιθανότατα, κάτι παραπάνω από ιδιαίτερη μεταχείριση. Δεν τον άγγιξε όμως καθόλου, ούτε η δίκη, ούτε η καταδίκη. Και σίγουρα δεν ζήτησε ιδιαίτερη μεταχείριση. Τον άγγιζαν, τον ταρακουνούσαν και τον συγκλόνιζαν όμως, άλλα βαθύτερα ερωτήματα. Αυτά πάλεψε, αυτά προσπάθησε να αγγίξει, με αυτά πλάγιαζε μαζί κάθε βράδυ.

Η απόφαση ήταν: κώνειο. Αυτός, όμως είχε από πριν γράψει όλους τους υπόλοιπους και τους κανόνες τους, στον δικό του... κώνο! Ζούσε έξω από τους κανόνες, όχι γιατί δεν ήθελε τους κανόνες, αλλά γιατί δεν ήθελε τους άκριτους κανόνες, δεν ήθελε τους κανόνες χωρίς περιεχόμενο και χωρίς αμφισβήτηση, δεν ήθελε τους κανόνες που απλώς επιβάλλονται χωρίς να εξηγούνται.

Άκουσε την ετυμηγορία σαν να άκουγε το πιο απλό πράγμα και καθημερινό πράγμα του κόσμου. Έτσι είναι η παθιασμένη ζωή μερικών ανθρώπων. Κάθε στιγμή, για να αξίζει να την ζει κανείς, οφείλει να είναι με περιεχόμενο, με πάθος, με συναίσθημα. Κάθε στιγμή οφείλει να έχει τόση ενέργεια, μέχρι σκασμού! Τότε κάθε στιγμή, θα ενσαρκώνει την ένταση της πλάσης και του Δημιουργού. Κάθε στιγμή θα έχει αξία. Κάθε στιγμή θα έχει τόση δύναμη, που θα πέφτουν πάνω της και θα σκοτώνονται, σαν μύγες οι λογής λογής ετυμηγορίες του κοινωνικού κανονιστικού κατεστημένου."

"Το χρόνο να λαβώσω" 

Στίχοι: Γιώργος Αθανασόπουλος 

Μουσική: Βαγγέλης Φάμπας 

Ερμηνεία: Σωκράτης Μάλαμας

Πώς ταξιδεύουν οι ψυχές και οι ζωές μας, πες μου 

Στις όχθες του Αχέροντα και στις πνοές του ανέμου