Ενυπάρχει μια δύναμη... η φύση!



"Ξεχωριστή θέση στην ιατρική του Ιπποκράτη κατείχε η φύση. Κατά τον πατέρα της σύγχρονης ιατρικής, στον άνθρωπο ενυπάρχει μια ζωική δύναμη, που καθορίζει την ισορροπία του οργανισμού και δεν είναι άλλη από τη φύση. Γι’ αυτό, ερευνούσε το φυσικό περιβάλλον του ασθενή. Τον τόπο διαμονής, το κλίμα στο οποίο ζούσε, αλλά και τις καιρικές μεταβολές του τόπου του."


Πόσα έχουν καταγραφεί σε αυτό το blog για τη Φύση και τη σχέση της με τον Άνθρωπο (και τη φύση του, κατ' επέκταση); Πόσο κοντά νοιώθω τον παππού Ιπποκράτη διαβάζοντας αυτά τα λόγια...;!


Στον δικό μου τόπο πάντως, εδώ στην Καστοριά, οι καιρικές μεταβολές αυτές τις μέρες, έχουν διάθεση παιχνιδίσματος, παρά τις χαμηλές θερμοκρασίες...



(ο φωτογραφιζόμενος, στήθηκε σήμερα έξω από το σπίτι μου,
για μια τρελή πόζα)





Αναζητώντας ταυτότητα...


Αναζητώντας ταυτότητα

Ψάχνεις να βρεις ποιος είσαι... 
τί είσαι... 
βασικά, αν-είσαι...
Ξεκινάς, και δεν παίρνεις ταυτότητα 
ή διαπιστευτήρια μαζί σου...
Άραγε, χρειάζεται; Ποιος ξέρει; 
Και ρωτάς:
Εσύ τι λες, εαυτέ μου άνισε;
Εκείνος φυσικά δεν απαντά.
Υπεκφεύγει, διαφεύγει, προσφεύγει σε άλλες μεθόδους,
γενικώς και ειδικώς, φεύγει...

Πού πάει; Τα σύνορα περνάει...
Και ταξίδι στο παρελθόν αναζητάει...
Αναζητά το κομμάτι που λείπει
είναι άραγε εκείνο που πιότερο σε γεμίζει λύπη;
Πάλι, ποιος να ξέρει την απάντηση να είπει;

Κάνεις μια στάση, στα αλώνια του νου
και ακούς φωνές απ'τα σπλάγχνα ενός γραμμόφωνου...
πρόκειται για γραντζουνισμένες φωνές,
όπως οι κάποτε γρανζτουνισμένες ομορφιές...

Κοιτάς ψηλά, στο φως των αστεριών,
και αφουγκράζεσαι απόηχο καϋμών,
φωνάζεις ιδρωμένος πως σε μεθά η ζωή,
εσύ, ο αμόλυντος απ' το πιοτό και το κρασί,
πώς γίνεται όμως αυτά τα δυο,
ο αμέθυστος και ο χορός,
να παένουνε μαζί;

Μην είναι ο έρωτας που τα κρατά σφιχτά
και αγκαλιασμένα;
Μην είναι όμως πολύ σφιχτά;
Μην χάσκει λίγο η αγκαλιά;
Ποιος θα 'βρει μάτια μου, απάντηση σε τούτα
τα κρυμμένα;

Μα πάλι, ποιος θα 'βρει άρνηση σε τούτα
τα θαμμένα;
Τα θαμμένα σε τρύπες ολοσκότεινες
λαγούμια καμωμένα 
από νυχιές σπαραγματένιες,
ή μήπως...
από νυχτιές σταλαγματένιες...;

Όπως και να 'χει η ζωή, 
το πέρασμα δε μένει,
μετά μια ταυτοποίηση, 
φτου και απ' την αρχή,
ξεδιάλεγμα προσμένει...

Πας, έρχεσαι, γυρνάς, ξαναγυρνάς,
ελέγχεσαι, ελέγχεις...
Σοβαρά;! Ελέγχεις;;;
Ανεξέλεγκτα ταυτοποιείς τον εαυτό σου
ή αλλιώτικα,
ανεξέλεγκτα κακοποιείς τον εαυτό σου.

Δε βαριέσαι... αναλογίζεσαι.
Αφού, μια ταυτότητα ακόμα
για αυτούς λογίζεσαι.
Ένας αριθμός, 
μια εικόνα,
ένα πιστοποιημένο όνομα ακόμα...
ένα κακοποιημένο όνειρο σε δίχως πατρίδα σώμα.
Τότε, περπατάς ανάμεσα στα σύνορα του νου,
στα όρια εκείνου και αυτουνού,
και είσαι πότε μπρος και πότε πίσω.
Είσαι ανάμεσα στα δυο,
αλλά στη μέση του πουθενά.
Εκεί που δεν χρειάζεται ταυτότητα:
στη no man's land...
στο δρόμο που δεν οδηγεί κάπου,
που δεν έχει κατεύθυνση,
αντίθετα με το δρόμο που σε κάνει βασιλιά,
όπως σου μάθανε να θέλεις...

Στο δρόμο που μας τρομάζει,
ίσως επειδή ακριβώς δεν οδηγεί κάπου...
παρά μόνο μας χλευάζει...

by astromonos 




















(φωτό από τη χτεσινή μου επίσκεψη στην Κορυτσά Αλβανίας)


Ερυθρός αναβρασμός...



"... Σε αυτό το κλίμα των πολλαπλών αντιφάσεων που συνοδεύουν το τέλος του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, ιδρύεται το 1919 η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας, και η μόνιμη γραμματεία της, το Διεθνές Γραφείο Εργασίας. Βέβαια, η προώθηση σε διεθνές πια επίπεδο της εργατικής νομοθεσίας -και μάλιστα μέσα από την επιλογή της τριμερούς συνεργασίας, κράτους, εργοδοτών, εργατών- είναι <<έργον κατ' εξοχήν αμυντικόν>>, όπως το χαρακτήρισε ο Αλέξανδρος Σβώλος: <<Ο νέος διεθνής προσανατολισμός της εργατικής νομοθετικής πολιτικής οφείλεται και εις μιαν μαρτυρημένην διάθεσιν των αστικών κρατών να θωπεύσουν με κάποιαν καθησυχαστικήν χειρονομίαν τον ερυθρόν αναβρασμόν ο οποίος διασείει εκ των κάτω προς τα άνω την επιούσαν του πολέμου, ολόκληρον την υδρόγειον σφαίρα>>".

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από "Το αντιφατικό περιεχόμενο της κοινωνικής προστασίας: η νομοθεσία για την εργασία των γυναικών στη βιομηχανία (19ος-20ος αι.)" της Έφης Αβδελά, όπως δημοσιεύτηκε στην περιοδική έκδοση ιστορικών σπουδών "Τα Ιστορικά", τον Δεκέμβριο του 1989, τόμ. 6, τεύχ. 11)


Είναι αυτός ο αναθεματισμένος ερυθρός αναβρασμός, λοιπόν, μέσα στη μαυρίλα της ανθρώπινης κοινωνίας, που πηγάζει από κάτω προς τα άνω, από τα μέσα -τα πολύ μέσα, τα εσώψυχα- προς τα έξω, και επιδρά σε ολόκληρη την υδρόγειο... Είναι ερυθρός, γιατί είναι βαμμένος με αίμα, και είναι αναβρασμός, γιατί πρόκειται για αίμα που βράζει... Και το αίμα που βράζει μπορεί να είναι μόνο το αίμα κάποιου που είναι ερωτευμένος με την ίδια τη ζωή. Και τότε, εκείνος, γονατίζει, υποκλίνεται στη μαύρη κυρά-ζωή, στέκεται κάτω (παρακάτω δεν πάει), και της προσφέρει ό,τι πολυτιμότερο έχει: τα ματωμένα του όνειρα!




Στο μήνυμα αυτό όμως, που δεν είναι άλλο από το: 
"ακολούθα την καρδιά σου, καρδιά μου...",





εκείνη..., η καρδιά..., 
η μπερδεμένη καρδιά των αστικών κέντρων, 
όπου λαμβάνονται όλες οι μεγάλες αποφάσεις,
απαντά μελαγχολικά:
λυπάμαι...



"Λυπάμαι"
Στίχοι, Μουσική: Δημήτρης Καρράς
Ερμηνεία: Δημήτρης Καρράς & Αρετή Κετιμέ




Έτσι, ο καταγραφέας των φαινομένων,
ο μέγας μουσικός, 
κάθεται παράμερα και κλαίει, 
όταν όλα στο θολωμένο του μυαλό, 
στέκονται επί χορδών κρεμάμενα 
και επί νοτών δακρυόμενα...
γιατί το ερυθρόν, 
γίνεται και αυτό,
συν τω χρόνω,
καρβουντιστόν...




Υ.Γ.: Η πρώτη και η τρίτη φωτό, είναι από την Κοζάνη, η δεύτερη είναι από τη Λωζάνη (μέσω διαδικτύου)... Επειδή, όμως, τί Κοζάνη τί Λωζάνη, νομίζω, μπορούν και οι τρεις τους να συνυπάρξουν σε τούτο των σκέψεων το χαρμάνι!


Πόζα και λουστρίνι, ο Μαρξ το φιγουρίνι...



Ποζάρουμε, για να γουστάρουμε...

Τίτλος φωτό: 

"Το τούλι του Μαρξούλη!"







Γέφυρα αναστεναγμών



Η γέφυρα... συνδέει δυο πλευρές, μέχρι πριν απομακρυσμένες. Τις κάνει να επικοινωνούν, να αγγίζονται, να αντιμάχονται το κενό που τις χωρίζει...


Στην Ελλάδα του 2014, έχουμε πολλών ειδών γέφυρες...

Μια γέφυρα, είναι για παράδειγμα στο Ρίο-Αντίρριο. Αξίζει να διαπιστώσετε το σπουδαίο έργο που έχει συντελεστεί σε εκείνα τα άγρια νερά του Κορινθιακού, μέσα από ένα εντυπωσιακό βίντεο του National Geographic.

Μια άλλη γέφυρα, είναι η γέφυρα ζωής που στήνεται καθημερινά μέσα από τα λογής λογής (και αμφιβόλων συνθηκών διαλογής) ασθενοφόρα, με σκοπό ένας ασθενής να μεταφερθεί με ασφάλεια, ζεστασιά και ταχύτητα, σε υψηλότερη βαθμίδα νοσοκομειακής περίθαλψης... Τι γίνεται όμως, αν τα θεμέλια μιας τέτοιας γέφυρας, δένονται με τσιρότα και λευκοσίλκ που χρησιμοποιούμε μετά τις αιμοληψίες, με σκοπό να καλυφθούν παράθυρα που μπάζουν κρύο; Τι γίνεται όταν τα τσιρότα δεν φτάνουν να καλύψουν αυτές τις τρύπες του αίσχους; Τι γίνεται όταν ο ασθενής (με πολύ βαριά καρδιακή ανεπάρκεια) σου ζητάει ακόμα μια κουβέρτα (πέρα από τις 3 που του έχεις ήδη δώσει...) για να σκεπαστεί; Για τα δικά σου πόδια βέβαια που έχουν παγώσει, ούτε λόγος... Σε ποιον θα μπορούσες εξάλλου να το πεις; Ίσως, μόνο στις μπουκάλες οξυγόνου που είναι πλάι σου... Πόσο στέρεη λοιπόν, μπορεί να είναι μια τέτοια γέφυρα ζωής;!





Στην Ελλάδα όμως, υπάρχει και μια ακόμα γέφυρα: 

"Ποιο είναι το νόημα των ονείρων; Τη δεκαετία του 1960 δυο ερευνητές το Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, στην πορεία πειραμάτων πάνω στον ύπνο των γάτων, ανακάλυψαν ότι κατά τη διάρκεια των ονείρων μια μικρή περιοχή κοντά στη βάση του εγκεφάλου που ονομάζεται γέφυρα, εκπέμπει νευρικά σήματα. Ξεκινώντας από αυτό το σημείο, τα σήματα ταξιδεύουν προς τα πάνω, διασχίζουν ολόκληρο τον εγκέφαλο και διανέμονται στο νεοφλοιό, ενεργοποιώντας όλα τα νευρικά κύτταρα, προκαλώντας το σχηματισμό εικόνων, αισθήσεων και συναισθημάτων. Το όνειρο επομένως, είναι η απόπειρα να δοθεί συνάφεια και ενιαία δομή σε ένα σύνολο ασύνδετων γεγονότων που αναπαράγονται από τη νευρική δραστηριότητα (σημείωση δική μου: πόσο πραγματικά ελληνικό ακούγεται αυτό τη σήμερον ημέρα μέσα σε αυτή την νευρική κατάσταση που μας πνίγει όλους...;). Έτσι, ικανοποιείται η ανάγκη ορθολογισμού που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανθρώπινου μυαλού. Επομένως, εμείς θα δούμε διάφορα όνειρα ανάλογα με τα εγκεφαλικά κύτταρα που ενεργοποιούνται από ένα νευρικό ερέθισμα τελείως τυχαίο. Άρα, είναι ανώφελο να ψάχνουμε να βρούμε κρυφό νόημα στα όνειρα."

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης, από το "Υγιεινός Ύπνος" των Marilena Zanardi και Antonio Maltempi, εκδ. Lector, 2007)


Πολλοί ακόμα βαδίζουν πάνω σε αυτή την ελληνική γέφυρα. Είναι η γέφυρα των ονείρων. Η γέφυρα, που προσπαθεί να δώσει νόημα στα ανόητα, πνεύμα στα υλικά, αξία στα ανάξια, ευκαιρία στα χαμένα... Μπορεί, βέβαια να είναι ανώφελο με βάση τους επιστήμονες του είδους, αλλά αυτό που μας δίνει ελπίδα για να διατηρηθούμε πάνω σε αυτή τη γέφυρα του παραλόγου είναι ότι το μέλλον μας -ευτυχώς- δεν είναι ανέφελο... καθώς τα νέφη, γεφυρώνουν το ελληνικό φως και το κάνουν να φτάσει τελικά στα μάτια μας... Και τότε αναρωτιέται κανείς, τί καθρεφτίζει τί σε τούτη την πλάση τη μαγευτική; Τί προπορεύεται και τί ακολουθεί; Ποιο είναι εικόνα ποιανού; Ποιο είναι δικό μου και ποιο του αλλουνού; Ποιο το όριο της λίμνης και ποια η αρχή του ουρανού;! Ερωτήματα, που όπως τα όνειρα, μάλλον δεν έχουν νόημα από μόνα τους... Καιρός, να τους προσδώσουμε εμείς το δικό μας νόημα, λοιπόν! Ή πιο απλά αν θέλετε, καιρός να προσδώσουμε νόημα στον... καιρό!






(φωτό από το σπίτι μου, χτες, λίγο πριν το σούρουπο...)




Dream of Flying



Αναρωτιέμαι μερικές φορές άραγε, τί είναι αυτό που μας ωριμάζει σε τούτη τη ζωή;

Μην είναι τα χαστούκια των λαθών;
Μήπως οι εμμονές των ακλόνητων παθών;
Μην είναι το φεύγα των ονείρων των παιδικών;
Ή μήπως η πίστη της πραγματοποίησης αυτών;

Ο άνθρωπος, μεγαλώνοντας, αναγκαστικά βιώνει την αλλαγή. Πρώτα, και σίγουρα, τη βιολογική. Έπειτα, αναλόγως υποστρώματος, και την πνευματική. Αλλά, πόσο συνειδητοποιεί αυτές τις αλλαγές, που είναι άρρηκτα συνυφασμένες με την έννοια της ζωής, η οποία εμπεριέχει την κίνηση, την ακμή, την παρακμή, είναι άλλη κουβέντα... Όπως οι καρποί του δένδρου...

Τί είναι αυτό που μας ωριμάζει λοιπόν;

Αυτά που μετά λύπης μας, αφήνουμε πίσω, ή αυτά που προσδοκούμε να γνωρίσουμε;
Αυτά που μας συνδέουν με το παρελθόν και αποδεχόμαστε πως δεν θα τα έχουμε άλλο πια ή αυτά που μας συνδέουν -σε επίπεδο πίστης ή προσδοκίας τουλάχιστον- με το μέλλον και τους νέους, πιο γήινους και ίσως πιο εφικτούς, στόχους μας...;


Τί είναι αυτό που μας ωριμάζει λοιπόν;

Είναι το δάκρυ του ονείρου που δεν πραγματοποιήθηκε ή το όνειρο να δακρύσεις από την πραγματοποίηση ενός στόχου;


"Dream of Flying"
by Brian Crain







Και τα μάτια να ζητάνε να γίνουν πουλιά...



Επειδή όλα, μα όλα... σε τούτη την πλάση είναι θέμα αυτοπροσδιορισμού, αυτοσεβασμού, αυτοελέγχου και αυτοκριτικής, θαυμάστε πώς περίτρανα ο εαυτός, επιβάλλεται στον άλλον εαυτό... αυτόν τον εαυτό τον μεγαλομανή, τον αυτάρεσκο, που αυτομολεί σε κάθε εχθρική παγίδα και ξεφτιλίζεται στα μάτια των αυτο-σκοπών...



"How do you define yourself"
by Lizzie Velasquez





Το μείζον σε τούτη τη στρογγυλή σφαίρα όπου ζούμε, και σε τούτη τη γης που την πατούμε (και, δυστυχώς, την πετούμε), είναι να συνεχίζουμε να παίζουμε μπάλα... ό,τι και να μας συμβεί



και να συνεχίζουμε να πηγαίνουμε αντίθετα, αν είναι αυτός ο δρόμος που θα μας φέρει πιο κοντά στα όνειρά μας...



"Αντίθετα πια"
Στίχοι: Νίκος Μωραΐτης
Μουσική: Κώστας Μπαλταζάνης
Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη




Πήγαινα 
με το σώμα αγκαλιά 
με το σώμα μου μόνο εξηγούσα. 
Πήγαινα 
κι εξηγούσα τον άνθρωπο 
πως να διαλέγει βουνά... 

Πήγαινα 
και τα μάτια στην πλάτη 
αχ, τα μάτια στην πλάτη γυρνούσα. 
Πήγαινα 
και στους ώμους τα βλέφαρα 
ζωγραφισμένα ανοιχτά. 

Αχ, να σε δω 
να πηγαίνεις αντίθετα πια. 
Αχ, να σε δω 
ν’ ανεβαίνεις δικά σου βουνά. 

Να σε βλέπω 
και τα μάτια να ζητάνε να γίνουν πουλιά. 
Να σε βλέπω 
μα το σώμα να πηγαίνει αντίθετα πια... 

Πήγαινα 
και τα μάτια στην πλάτη 
αχ τα μάτια στην πλάτη γυρνούσα. 

Πήγαινα 
και στους ώμους τα δάκρυα 
τα δάκρυα ποτάμια ανοιχτά.



Έχουν μπερδέψει τις βούρτσες με τις...



Πέρσι, (όχι πολύ μακρυά, συγκεκριμένα στην προηγούμενη ανάρτηση), έγραφα ότι αν πεις σε έναν παπά πως ο Χριστός ήταν ο πρώτος κομμουνιστής, θα σε διαολοστείλει το πιο πιθανό, καθώς και ότι οι έννοιες 'χριστιανισμός', 'σοσιαλισμός' και 'κομμουνισμός' είναι πολύ μπερδεμένες σε τούτη τη χώρα... Πόσο προφητικά ήταν αυτά τα λόγια, όταν μέσα από το πρόσφατο παράδειγμα της αντιπαράθεσης του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βασίλη Διαμαντόπουλου και του ιερατείου της επίσημης Ελληνικής Οθρόδοξης Εκκλησίας, αντιλαμβάνεται κανείς, ότι δεν έχουν προχωρήσει και πολύ τα πράγματα στη διαλεύκανση των διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα σε αυτές τις περίεργες έννοιες. 

Ένα μόνο σχόλιο έχω να κάνω επί του θέ(α)ματος: πότε επιτέλους θα γίνει αυτός ο διαχωρισμός εκκλησίας - πολιτείας, να συχωρεθούν τα πεθαμένα σας (όνειρα); 

Νομίζω το νόημα αυτής της αντιπαράθεσης, ορθά συμπυκνώνεται στη φράση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ: "Εδώ και πολλές δεκαετίες από την δημιουργία του ελληνικού κράτους κάποιοι από τους ιεράρχες της εκκλησίας έχουν μπερδέψει τον Σταυρό της Ορθοδοξίας με τον σταυρό των εκλογών και το ποίμνιο τους με το εκλογικό σώμα."