Ξανά περνάμε σύνορα. Τώρα από πΓΔΜ σε Σερβία. Οι Σέρβοι είναι αδέρφια μας, λένε. Τώρα από πού βγήκε αυτό, δεν το έχω καταλάβει. Εγώ απλώς αναγιγνώσκω τα δεδομένα:
1. Μας ανέθρεψαν και τους δυο λαούς, ορθόδοξους χριστιανούς. Άρα πιστεύουμε στα ίδια θρησκευτικά σύμβολα και έχουμε κοινό θρησκευτικό εχθρό.
2. Έχουμε αδελφοποιημένους σύνδεσμους δημοφιλών ποδοσφαιρικών ομάδων των χωρών μας, ήτοι του ΠΑΟΚ και της PARTIZAN BELGRADE, με παρόμοια ασπρόμαυρα χρώματα. Άρα πιστεύουμε στις ίδιες φανέλες. (Το ότι το σήμα του ΠΑΟΚ τυγχάνει να έχει και αυτό δικέφαλο αετό, ας το αφήσω ασχολίαστο...).
Δεν το γνώριζα. Το ανακάλυψα όταν σε ένα μοτέλ-εστιατόριο που σταματήσαμε για φαγητό, στο ψιλικαντζίδικο, πουλούσαν μπάλες του ΠΑΟΚ, καθώς επίσης στο ψυγείο του μαγαζιού ήταν κολλημένο ένα σηματάκι του ΠΑΟΚ. Πού είμαι αναρωτήθηκα; Στη Θεσσαλονίκη;
3. Στο ίδιο ξενοδοχείο είδα την κάτωθι ταμπέλα που δεν κατάλαβα αν τελικά ήταν στα ελληνικά ή στα σερβικά...
Πόσο όμοιες οι δυο γλώσσες ε; Στα σερβικά ή στα ελληνικά είναι η πρώτη λέξη; Το μόνο σίγουρο είναι ότι η δεύτερη είναι στα αγγλικά. Μην ξεχνάμε ότι το κυριλλικό αλφάβητο φτιάχτηκε με βάση το ελληνικό, από τους κυρίους κυρίους Κύριλλο και Μεθόδιο, σε μια μεθοδ-ευμένη προσπάθεια να συνενώσουν τους λαούς υπό μια δεσποτεία (ο όρος δανείζεται από το θρησκευτικό λεξιλόγιο και όχι από το πολιτικό... μην μπερδεύεστε!).
Άρα για να συνοψίσω: κοινές θρησκευτικές αντιλήψεις, κοινές αθλητικές συμπεριφορές ("ο ΠΑΟΚ δεν είναι ομάδα είναι θρησκεία ρε!" λες από εκεί τελικά να προκύπτει ο δικέφαλος αετός; αφού είπα να μην σχολιάσω... άρα πέφτουμε ξανά στην πρώτη κατηγορία περί κοινών θρησκευτικών αντιλήψεων) και κοινή, σε κάποιες λέξεις, γλώσσα. Με άλλα λόγια: κοινά σύμβολα. Αυτά φτάνουν για να στοιχειοθετήσουν αδελφοσύνη μεταξύ δυο λαών;
Και ο κοινός εχθρός ποιός είναι; Θα έλεγα η βλακεία μας και η αν-ιστοριο-σύνη μας, που μας κάνουν να βάζουμε ταμπέλες όπου γουστάρουν και άντε να τις βγάλεις μετά. Άντε να δεις κάτω από τις ταμπέλες, άντε να ψάξεις κάτω από τα σύμβολα...
Όσο για το Βελιγράδι, μια πόλη με ατελείωτα τετραγωνισμένα τύπου εργατικών κατοικιών, οικοδομήματα, που παραπέμπουν σε μια άλλη εποχή, χωρίς βέβαια να λείπουν και οι πιο δυτικού τύπου επιδράσεις, και όλα αυτά να διαπερνώνται από τον αεικίνητο και αστείρευτο κύριο κύριο Δούναβη!
Ένας πόθος (και όχι πόρδος) γεννιέται από τούτο το μικρό πέρασμα στη χώρα των Σέρβων: όταν μιλάμε για αδελφοσύνη να το εννοούμε πραγματικά, συνειδητά, μετά από δεδομένα. Θα μου πείτε βέβαια, τα δεδομένα του καθενός είναι διαφορετικά και εκεί είναι που μπερδεύονται ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Εκεί όμως χρειάζεται μια λεξούλα: μελέτη και διάβασμα. Καλή περι-διάβαση λοιπόν στο χώρο της ιστορικής γνώσης!
Στίχοι, Μουσική: Σούλης Λιάκος
Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Δίσκος: Το μέσα μου βουνό