BALKAN EXPRESS 3ος σταθμός Βελιγράδι


Ξανά περνάμε σύνορα. Τώρα από πΓΔΜ σε Σερβία. Οι Σέρβοι είναι αδέρφια μας, λένε. Τώρα από πού βγήκε αυτό, δεν το έχω καταλάβει. Εγώ απλώς αναγιγνώσκω τα δεδομένα:


1. Μας ανέθρεψαν και τους δυο λαούς, ορθόδοξους χριστιανούς. Άρα πιστεύουμε στα ίδια θρησκευτικά σύμβολα και έχουμε κοινό θρησκευτικό εχθρό.




2. Έχουμε αδελφοποιημένους σύνδεσμους δημοφιλών ποδοσφαιρικών ομάδων των χωρών μας, ήτοι του ΠΑΟΚ και της PARTIZAN BELGRADE, με παρόμοια ασπρόμαυρα χρώματα. Άρα πιστεύουμε στις ίδιες φανέλες. (Το ότι το σήμα του ΠΑΟΚ τυγχάνει να έχει και αυτό δικέφαλο αετό, ας το αφήσω ασχολίαστο...).



Δεν το γνώριζα. Το ανακάλυψα όταν σε ένα μοτέλ-εστιατόριο που σταματήσαμε για φαγητό, στο ψιλικαντζίδικο, πουλούσαν μπάλες του ΠΑΟΚ, καθώς επίσης στο ψυγείο του μαγαζιού ήταν κολλημένο ένα σηματάκι του ΠΑΟΚ. Πού είμαι αναρωτήθηκα; Στη Θεσσαλονίκη;



Το επιβεβαίωσα όταν είδα και το αποκαλυπτικό βίντεο και συνειδητοποίησα ότι οι οπαδοί των δυο αυτών ομάδων έχουν κοινό αθλητικό εχθρό. Τον Ολυμπιακό!


3. Στο ίδιο ξενοδοχείο είδα την κάτωθι ταμπέλα που δεν κατάλαβα αν τελικά ήταν στα ελληνικά ή στα σερβικά...



Πόσο όμοιες οι δυο γλώσσες ε; Στα σερβικά ή στα ελληνικά είναι η πρώτη λέξη; Το μόνο σίγουρο είναι ότι η δεύτερη είναι στα αγγλικά. Μην ξεχνάμε ότι το κυριλλικό αλφάβητο φτιάχτηκε με βάση το ελληνικό, από τους κυρίους κυρίους Κύριλλο και Μεθόδιο, σε μια μεθοδ-ευμένη προσπάθεια να συνενώσουν τους λαούς υπό μια δεσποτεία (ο όρος δανείζεται από το θρησκευτικό λεξιλόγιο και όχι από το πολιτικό... μην μπερδεύεστε!).



Άρα για να συνοψίσω: κοινές θρησκευτικές αντιλήψεις, κοινές αθλητικές συμπεριφορές ("ο ΠΑΟΚ δεν είναι ομάδα είναι θρησκεία ρε!" λες από εκεί τελικά να προκύπτει ο δικέφαλος αετός; αφού είπα να μην σχολιάσω... άρα πέφτουμε ξανά στην πρώτη κατηγορία περί κοινών θρησκευτικών αντιλήψεων) και κοινή, σε κάποιες λέξεις, γλώσσα. Με άλλα λόγια: κοινά σύμβολα. Αυτά φτάνουν για να στοιχειοθετήσουν αδελφοσύνη μεταξύ δυο λαών;

Και ο κοινός εχθρός ποιός είναι; Θα έλεγα η βλακεία μας και η αν-ιστοριο-σύνη μας, που μας κάνουν να βάζουμε ταμπέλες όπου γουστάρουν και άντε να τις βγάλεις μετά. Άντε να δεις κάτω από τις ταμπέλες, άντε να ψάξεις κάτω από τα σύμβολα...

Όσο για το Βελιγράδι, μια πόλη με ατελείωτα τετραγωνισμένα τύπου εργατικών κατοικιών, οικοδομήματα, που παραπέμπουν σε μια άλλη εποχή, χωρίς βέβαια να λείπουν και οι πιο δυτικού τύπου επιδράσεις, και όλα αυτά να διαπερνώνται από τον αεικίνητο και αστείρευτο κύριο κύριο Δούναβη!

Ένας πόθος (και όχι πόρδος) γεννιέται από τούτο το μικρό πέρασμα στη χώρα των Σέρβων: όταν μιλάμε για αδελφοσύνη να το εννοούμε πραγματικά, συνειδητά, μετά από δεδομένα. Θα μου πείτε βέβαια, τα δεδομένα του καθενός είναι διαφορετικά και εκεί είναι που μπερδεύονται ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Εκεί όμως χρειάζεται μια λεξούλα: μελέτη και διάβασμα. Καλή περι-διάβαση λοιπόν στο χώρο της ιστορικής γνώσης!


"Οι φυλές"
Στίχοι, Μουσική: Σούλης Λιάκος
Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Δίσκος: Το μέσα μου βουνό






BALKAN EXPRESS 2oς σταθμός Σκόπια


Περνάς τα σύνορα. Χα! Μια κουβέντα είναι... (ή πιο σωστά πολλές κουβέντες είναι μιας και αυτό είναι το βασικό θέμα του συνεδρίου που πραγματοποιείται στην Κροατία: bordercrossing). Για μια απόσταση 100μέτρων θα χρειαστεί περιμένεις κανά 2ωρο. Και όχι για να βγεις από τα ελληνικά σύνορα, αλλά για να μπεις στα σύνορα της όμορης χώρας. Έτσι, το δύσκολο δεν είναι να ξεπεράσεις τα όριά σου, το δύσκολο είναι να μπεις στον ζωτικό χώρο του άλλου. Πώς λέγεται η νέα χώρα είπαμε; Στα ελληνικά σύνορα βλέπω μια μικρή ανακοίνωση: Greece recognizes the country as F(ormer) Y(ugoslav) R(epublic) O(f) M(acedonia), όνομα το οποίο σφραγίστηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1995 στη Νέα Υόρκη από τους τότε υπουργούς εξωτερικών των δυο χωρών.

Σε αυτό το 2ωρο θα βιώσεις πολλά.

Θα δεις τον FYROM-ιανό ασυνομικό και συνοριοφύλακα να σε κοιτά με βλέμμα βλοσυρό και να σου ζητά το διαβατήριο με μια απότομη κίνηση.

Θα ακούσεις τον οδηγό του λεωφορείου να χτυπά όχι έναν ούτε δύο, αλλά πέντε φραπέδες ταυτόχρονα γιατί του το ζήτησαν οι συνοριοφύλακες! Έχουν αγγουροξυπνήσει βλέπεις τα παιδιά και θέλουν τους έλληνες που ξέρουν από καλό καφέ (δεν έχουν άδικο, καθώς ξημεροβραδιαζόμαστε στις καφετέριες) να τους κεράσουν αυτό το τόσο ωραίο ρόφημα. Προς θεού, μην θεωρήσετε αυτήν τους την πράξη σαν ένδειξη προσβολής απέναντι στην τιμή της χώρας μας! Δεν μας είπαν κιόλας ότι αν δεν δώσουμε καφέ δεν θα μας περάσουν (αλλά εννόησαν ότι θα μας καθυστερήσουν και έτσι θα μας κουράσουν... διότι αν δεν τους φτιάξεις εσύ τον καφέ, θα πρέπει τότε να πάνε μόνοι τους... και πού να βρίσκουν ζάχαρη και γάλα σε τούτα τα μέρη, οπότε περίμενε κάμποση ωρίτσα μέχρι να αρμέξουμε την αγ-ελάδα!).

Θα σκεφτείς το μείζον, πριν περίπου 20 χρόνια, εθνικό ζήτημα της Μακεδονίας, αν υπήρχε εθνικό, αν υπήρχε ζήτημα και αν υπήρχε Μακεδονία... (στο μυαλό μου έρχεται ο Βασίλης Ραφαηλίδης που έγραψε στο ¨Λαοί των Βαλκανίων¨ ότι οι Σκοπιανοί -FYROMιανοί- διεκδικούν ακριβώς το ίδιο πράγμα με εμάς: την εμπορευματοποίηση της περιοχής, απλώς έρχονται δεύτεροι καθώς εμείς κατορθώσαμε και πήραμε πρώτοι τη δουλειά, την ιστορική δόξα, τα εδάφη...).


Και με αυτά στο νου ξεκινάμε για την ενδοχώρα!



Τι ομορφιά στις όχθες του Αξιού ποταμού;



Τι καταπράσινα μέρη;



Τι φυσικό τοπίο;




Δεν έχεις κανένα στοιχείο μπροστά σου που να σου δίνει την αίσθηση του ξένου, του διαφορετικού, που σου ζητά καφέδες ή να σου μιλά διαφορετική γλώσσα (αν πράγματι είναι διαφορετική η γλώσσα που μιλά ο ξένος και όχι μια επαναδιατύπωση της εχθρότητας που διακατέχει τους στενόμυαλους, διότι κάτι μου λέει ότι μια τέτοια συμπεριφορά στα σύνορα την έχουν υιοθετήσει τουλάχιστον στο παρελθόν -αν όχι και σήμερα- και τα δικά μας καλόπαιδα, οι έλληνες συνοριοφύλακες). Όλα τα στοιχεία που βλέπεις, τα έχεις ξαναδει και ξαναθαυμάσει. Είναι η ίδια η φύση που σου μιλά την μια και μοναδική γλώσσα: αυτήν της ομορφιάς και της αρμονίας, αυτήν της πανδαισίας χρωμάτων, αυτήν της συνύπαρξης τόσο διαφορετικών στοιχείων: νερό, χώμα, αέρας... Όλα τόσο δεμένα, χωρίς σύνορα, χωρίς παρεξηγήσεις.

Μπερδεύτηκα όμως τώρα: η φύση μας είναι διαφορετική ή ίδια, ή τόσο διαφορετικά ίδια;

Κάμποση ώρα μετά από ατελείωτο ισάδι και ήρεμο τοπίο, βλέπεις Σκόπια.


Τι βλέπεις δηλαδή; Βλέπεις μια πόλη που ο πληθυσμός της είναι φαινομενικά χωρισμένος ένθεν και ένθεν μιας γέφυρας του Αξιού ποταμού, σε αλβανούς και μακεδόνες (έτσι αυτοπροδιορίζονται εθνοτικά, τι να κάνουμε δηλαδή;), που το κράτος ή η όποια εξουσία του κράτους προσπαθεί να δέσει (είτε με την έννοια του 'ενώσει' είτε του 'εγκλωβίσει', διαλέχτε όποια ερμηνεία σας ταιριάζει περισσότερο) δημιουργώντας ίδιες ανάγκες. Ποιές είναι αυτές; Η ανάγκη να δεις μια δίμετρη αλόγα να τρίβεται σε ένα ωραίο αμάξι (προσοχή! πουλιέται το αμάξι και όχι η αλόγα και αυτό γιατί το αμάξι έχει απλά... πιο πολλά άλογα από την αλόγα που προσπαθεί να βολευτεί στο καπό), η ανάγκη να δεις ένα ωραίο ρούχο, η ανάγκη να καταναλώσεις και να ξανακαταναλώσεις και έτσι να υπάρξεις ή πιο σωστά να συνυπάρξεις με τους δίπλα σου, αυτούς της απέναντι όχθης του ποταμού. Διότι μόνον όταν καταναλώνεις συνυπάρχεις, μιας και ξεχνάς αυτά που σε χωρίζουν -επιτέλους- και σκέφτεσαι μόνο αυτά που σε ενώνουν: οι μισθοί πείνας, η φτώχεια, η ανάγκη για ερωτική συνεύρεση και ας είναι με κάποια της άλλης όχθης, αρκεί να είναι ντυμένη όπως η αλόγα που είδες σε μια διαφήμιση στη δική σου πλευρά της όχθης... Έτσι γεφυρώνεις δυο όχθες: με το να δημιουργείς έναν κοινό ψεύτικο κόσμο για να συνυπάρξουν.
Έτσι ενώνεις διαφορετικούς συνειδησιακά ανθρώπους: με το να τους χωρίζεις. Με το να τους χωρίζεις όμως από την συνείδησή τους και να ενώνεις αυτό που μένει, το κατακάθι, το λοβοτομημένο, το άβουλο. Κύριοι, εύρηκα! Το λοβοτομημένο τμήμα του εγκεφάλου είναι σε όλους τους ανθρώπους ίδιο!!

Α, ρε εξουσίες μου, πόσο καλή νευροανατομία και νευροφυσιολογία γνωρίζετε! Υποκλίνομαι...


"Μπάλλος"
Στίχοι, Μουσική: Σαββόπουλος Διονύσης
Ερμηνεία: Μαρίζα Κωχ




"εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε..."




BALKAN EXPRESS 1ος σταθμός Θεσσαλονίκη



BALKAN EXPRESS


1ος σταθμός: Θεσσαλονίκη

Συνεπιβάτες: παιδιά 6-100 ετών.

Χρήστος. Ετών 6. Άνω Ηλιούπολη. Κωλοτούμπες, διέγερση, ενθουσιασμός, γέλια, αεικίνητος, κύλισμα στα χαλιά, άριστα και μπράβο και πολύ καλά. Ζουλάπι, πιθηκάκι και η ζωή του να ισορροπεί σε έναν καναπέ. Πέφτουν τα πρώτα μπετά, οι πρώτες βάσεις. Εκεί, που χτίζεται το Ο και το Ε και το Α. Εκεί στην αρχή αρχή της διαδρομής κατάκτησης του βουνού.

Αλέξια και Μαρία. Ετών 17. Αντικρύζοντας τον πύθωνα αλπίνο, το μυαλό τους χτίζει ταξίδια ανεξαρτησίας σε τόπους μακρινούς και μαγικούς. Το βλέπεις στα μάτια τους, δεν κρατιούνται. Οργανώνουν την τυχαία τους ζωή. Εν όψει αντι-απαγορευτικού φεστιβάλ προσπαθούν να αλλάξουν την καθημερινότητά τους όπως ο πύθωνας αλλάζει σιγά σιγά το ξεφλουδισμένο του δέρμα. Καλή τύχη στην ανακάλυψη του νέου είναι σας, καλή τύχη στην πρώτη ανηφοριά του βουνού.

Γιάννης. Ετών κάπου στα 28. Κουκουρούκου. Κοκομπλόκο. Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Όμως όλοι φτάνουν στη Σάμο. Και μάλιστα στην ώρα τους, χωρίς καθυστέρηση. Γιατί άγχος; Άφού δεν ταξιδεύεις εσύ, αλλά εγώ. Τι να κάνουμε; Η κάθε μηχανή έχει τη δική της ιδιοσυχνότητα, που συντονίζεται με τον ήχο μιας πλαστικής σακούλας. Πώς να μην ξυπνήσεις; Ασκητική ζωή, με συντροφιά, και οι φίλαθλοι να φωνάζουν: run Forest, run! Ε; Είπαμε, κουκουρούκου... αλλά 42.195μέτρα ανηφόρας του βουνού έχουν ήδη διανυθεί. Μπράβο!

Στεφανία και Άννα. Ετών κάπου στα 29. Χυμοί, φρεσκάδα, μάτια ακόμα ζεστά. Όπως τα ποτά και η παρέα. Στην ανηφοριά τους πατούν σε κάθε σκαλί χτίζοντας ένα όνειρο τη φορά. Δεν μασούν. Έχουν μπει δυναμικά στο χορό της τύχης και σχεδιάζουν αρχιτεκτονικά τις κινήσεις τους με δικανικούς νόμους. Μαζεύουν λουλουδάκια, τραγουδούν, χαμογελούν στις πεταλουδίτσες, αλλά δεν σταματούν... Η κορυφή εφάνη, αχνά μεν, αλλά εφάνη!

Αλεξάνδρα και Γιάννης. Ετών κάπου στα 30. Έχουν δει αρκετά, έχουν περάσει τους πρώτους μεγάλους σκόπελους της ζωής, έχουν τις πρώτες μεγάλες εμπειρίες. Και έχουν και κάτι άλλο: ο ένας τον άλλον. Αυτό αρκεί για να φτιάξουν ένα πανέμορφο σπίτι, τόσο φωτεινό και ζεστό που λες ότι αγγίζει τα όρια του παραμυθένιου. Αρχιτεκτονικά βαλμένα, με αισθητική διαποτισμένα, τα κομμάτια του παζλ της καθημερινότητάς τους, συνθέτουν μια όμορφη εικόνα: αυτήν της νίκης του εύρωστου οργανισμού έναντι στην ισοπέδωση που επιβάλλει η μοναξιά. Και αν σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία το φως φυλακίζεται και αναγκάζεται να συμβιώσει με το σκότος, σε αυτήν την πολύχρωμη εικόνα που αντικρύζω μέσα από τα μάτια τους, οχυρώνεται το τόσο φως που έχουν στην ώριμη και ξεκάθαρη καρδιά τους, δηλώνει παρόν και ετοιμάζεται για την κορυφή του βουνού που δεν απέχει μακρυά.

Γιάννης. Ετών 41. Σαλονικιός. Γνήσιος. Ξεκάθαρος. Περπατημένος. Παντρεμένος. Οικονομιά ενημερωμένος, τεχνοκρατικά σκεπτόμενος. Ισορροπημένος. Ενεργειακά αστείρευτος. 6 δουλειές και στις 6 τα καταφέρνει περίφημα. Α! Και έντονα θρησκευόμενος. Μαζί όμως με το μασάζ στην Βασ. Όλγας 2, 4ος όροφος. Είπαμε, έχει βρει τις ισορροπίες του. Βρίσκεται ήδη στην κορυφή του βουνού του και από εκεί αντικρύζει τον κόσμο. Ξέρει ότι η σκληρή δουλειά τον έχει φέρει μέχρι εδώ. Θυμάται και αναπολεί τα κακοτράχαλα μονοπάτια αυτού του βουνού. Τώρα όμως έχει τη σιγουριά και την ψυχραιμία του νικητή. Γιάννης, αρσενικό. Φύλο ή ταυτότητα; Όπως και να έχει, Γιάννης=φίλος.

Peters and Francis. Ετών κάπου στα 65. Συνταξιούχοι ωσονούπω. Bristolians! Αρχίζουν και κατεβαίνουν το βουνό τους. Το σώμα τους, οι κινήσεις τους, πλέον λαμβάνουν, άλλες θέσεις, άλλες σχέσεις, προφυλακτικές εν όψει κατηφοριάς. Και ξέρουν ότι όσο επικίνδυνη ήταν η ανηφόρα, άλλο τόσο γλιστερή η κατάβαση. Δεν επαναπαύονται. Τα βουνά πλέον δεν τους τρομάζουν. Τα ξέρουν καλά. Όπως το Πάπιγκο. Οι άνθρωποι πλέον έχουν αποκτήσει μια επιπλέον ικανότητα: μπορούν και δασκαλεύουν. Έχουν περάσει τόσα, που τους παρέχουν τη δυνατότητα μετά ώριμη πέψη να τα μεταδώσουν στους νέους φιλόδοξους αναριχητές που τώρα ξεκινούν την κατάκτηση του βουνού τους. Άνθρωποι ανοιχτοί, δεν έχουν να φοβηθούν κάτι. Το κρύο και τ' αγιάζι, οι βροχές και οι τυφώνες, οι χιονοστιβάδες και καύσωνες έχουν ψήσει και σημαδέει το κορμί τους. Πλέον κατηφορίζουν χαμογελαστοί.

Γιαγιά Ελένη. Ετών 100. Πλέον έχει κατέβει το βουνό της. Παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα. Η διαύγεια όμως διαύγεια! Πρωί πρωί να προσφέρει το τσαγάκι με τη ζάχαρη και όχι τη ζαχαρίνη, το ψωμί με το τυρί, το γλυκό πορτοκάλι που έφτιαξε με τα χεράκια της. Τι γίνεται με την έννοια της φθοράς; Μήπως πιάστηκε και ξεσκίστηκε κάπου στα σπαλάθια και τα σκίνα μέσα από τα οποία πέρασε η γιαγιά; Οι βιολογικοί κανόνες ανατράπηκαν; Πόση ευκινησία; Πόση ταχύτητα; Πόση εξυπηρετικότητα και λειτουργικότητα; Και τα τούρκικα που τα έμαθε; 50 χρόνια μπακάλικο... Πόσα να περιέχει αυτό το μυαλό και πόσα να κρύβει αυτή η ματιά; Πόσα χτυποκάρδια έχει περάσει αυτή η καρδιά; Το βουνό τελείωσε. Ο υπερμαραθώνιος έληξε. Υπήρξε κάποιος όμως που τερμάτισε. Και αυτός ήταν σίγουρα ο θάνατος. Διότι η Ζωή συνεχίζει. Μετά το βουνό υπάρχει μια λιμνούλα. Εκεί αναπαύονται τα δάκρυα που ξεπλύθηκαν στις απότομες πλαγιές του κατεκτημένου βουνού. Του βουνού που υπο-κλίνεται μέσα σε δυο ματάκια.


Και εσύ καλέ μου φίλε, με όπλο τη στατιστική σημαδεύεις την άτυχή σου γυναικεία γεύση, που δεν σε αφήνει να καταλάβεις σε τι διαφέρει το σεξ από τον έρωτα. Και όλα αυτά, κάτω από μια πινέζα...

Και γω καλέ μου φίλε, να επενδύω το ταξίδι μου με φωνές γυναικείες από το παρελθόν, που δεν με αφήνουν να καταλάβω σε τι διαφέρει το χτες από το σήμερα. Και όλα αυτά, έξω από ένα ιταλικό εστιατόριο...

Και οι δυο μας, έρμαια της γυναικείας σεξουαλικότητας, κάτω από τον έναστρο ουρανό...




"Ολε λε λε"
Στίχοι, Μουσική: Σούλης Λιάκος
Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Δίσκος: Το μέσα μου βουνό







Θέλει αρετή και τόλμη


Είπαμε: ανατροπή. Λες και το προηγούμενο post ήταν προφητικό. Εκεί που δεν το περιμένεις λοιπόν, έρχεται, σου χτυπάει την πόρτα, κάθεται και τσουπ! Κάτι για να μου κρατάει συντροφιά στο ταξίδι...

Πρώτη φορά νοιώθω αυτά που νοιώθω! Δύο συμπεράσματα επ' αυτού: 1ον) σκέφτομαι ότι μπορώ ακόμα και νοιώθω, άρα υπάρχω! και 2ον) υπάρχουν ακόμα πράγματα που όχι απλώς δεν γνωρίζω, αλλά στην πραγματικότητα ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ ότι μπορεί να υπάρχουν και να συμβαίνουν... Πόσο τυφλωτικός ο εγωισμός κύριοι;

Υπάρχει το έτερον ήμισυ; Υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να σκεφτεί, να νοιώσει και -το ακόμη φοβερότερο και τρομερότερο- να εκφραστεί όπως εσύ; Υπάρχει άνθρωπος που να συμπεριφέρεται όπως εσύ; Υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να εκλαμβάνει τα ερεθίσματα, τις πληροφορίες και τα δεδομένα, όπως εσύ; Υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να αντιλαμβάνεται αυτά που αντιλαμβάνεσαι και εσύ;

Αρχίζω να έχω ισχυρές υποψίες ότι ναι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.

Τότε τι σε κρατά από το να του ζητήσεις μια αγκαλιά, μια παντοτινή αγκαλιά, μια παντοτινά ζεστή αγκαλιά;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Αν ήθελα να την βγάλω ελαφρώς καθαρή, θα έλεγα ένα "ο εαυτός μου" και θα τελείωνα. Αν ήθελα όμως να είμαι πιο ειλικρινής, τότε θα έλεγα "ο αδύναμος εαυτός μου". Ο εαυτός μου εκείνος που δεν κατορθώνει να απαγκιστρωθεί από ιδέες, συμπεριφορές, τρόπους επεξεργασίας νοημάτων, που αδυνατεί να ξεκολλήσει από τη γήινή του μοναξιά και να αρπάξει τον κομήτη που περνά μία φορά στα 76 χρόνια... (η επόμενη φορά δηλαδή που θα μου δοθεί παρόμοια ευκαιρία είναι κάπου στα βαθιά γεράματά μου, αν τη βγάλω βέβαια καθαρή μέχρι τότενες), ο εαυτός εκείνος που δεν μπορεί να επιβληθεί στον ίδιο του τον εαυτό, που δεν μπορεί να πετάξει, που δεν μπορεί να πιάσει τα γκέμια του α-λόγου και του παρα-λόγου που μας οδηγεί σε τούτους τους ξέφρενους ρυθμούς.

Τούτο το παιχνίδι που λέγεται "Ζωή" μου θυμίζει ένα άλλο παλιό παιχνίδι, το "Κερδίστε Χάνοντας", στο οποίο όποιος χάνει τα περισσότερα υλικά αγαθά είναι ο νικητής. Τι κερδίζει τώρα θα μου πείτε κάποιος που χάνει τα υλικά; Κερδίζει τα πνευματικά πιστεύω. (Διότι εξάλλου τα πιο περίεργα και δύσκολα παιχνίδια είναι αυτά του μυαλού και του πνεύματος). Το βασικότερο νόημα όμως μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι ότι κάποιος μπορεί και αναλαμβάνει το ρίσκο, μπορεί και "παίζει".

Προσπαθώντας λοιπόν, να απαντήσω ακόμα πιο ειλικρινά στην ερώτηση που παρατέθηκε πιο πάνω, θα έλεγα ότι υπάρχει ανικανότητα να γίνει το αποφασιστικό βήμα και να τολμήσει αυτός ο εαυτός. Αν ισχύει -και πιστεύω ότι ισχύει- το "θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία", πιστεύω ότι στην περίπτωσή μου υπάρχει λίγο από το πρώτο και καθόλου από το δεύτερο.

Συμπέρασμα: βρίσκομαι -ξανά- πολύ μακρυά από την απ-ελευθέρωση του πνεύματός μου. Κάθε από-πειρα να πλησιάσω κοντά της, μου μοιάζει σαν να πρέπει να βαδίσω σε άλλη Στράτ-α. Πώς γίνεται άραγε αυτό;




Το σκότος

Όταν το σκότος παιχνιδίζει
το φως παραμερίζει
το μυαλό σε νέους κόσμους τριγυρίζει
κι η ψυχή απ' όνειρα και πάλι πλημμυρίζει...

Πόσα άραγε μπορείς να δεις μες το σκότος σου;


by astromonos

28/09/2007





"Του φεγγαριού"
Στίχοι: Μιχάλης Χουρδάκης
Μουσική: Γιάννης Νικολάου
Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός







Υ.Γ.: Το post αυτό αφιερώνεται στην "Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων" που παρότι έπεσε στην λαγότρυπα, τόλμησε να αναζητήσει το δρόμο της, τόλμησε να μιλήσει με περίεργα πλάσματα, τόλμησε να κάνει φιλίες, τόλμησε να κυνηγήσει την διέξοδό της, τόλμησε να δώσει όταν όλοι οι άλλοι μόνο απαιτούσαν να πάρουν. Τόλμησε να περιηγηθεί στη χώρα των Θαυμάτων και τα κατάφερε. Έδωσε τις μάχες της και βγήκε νικήτρια.







Ο λόγος περί λόγου!


Ανατροπή. Αυτό το στοιχείο είναι που μας κρατάει ζωντανούς. Αυτό μας κεντρίζει, άλλοτε μας κερδίζει, άλλοτε μας τη χαρίζει και νομίζουμε ότι κερδίζουμε εμείς... Η διαρκής εναλλαγή, η όχι σταθερότητα είναι αυτό που μας σταθεροποιεί σαν ανθρώπινα όντα, είναι αυτό που μας δίνει λόγο να προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε. Χωρίς τις αναταράξεις, θα βρισκόμασταν να κάνουμε ξαπλωτό στην επιφάνεια ενός βάλτου, τόσο ξαπλωτό μάλιστα που ούτε "βάλτου στα πόδια" δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε.

Πόσο ζωντανό το 48ωρο που πέρασε;

Μάθημα με έναν καθηγητή που κρεμιέσαι από τα χείλη του. Με έναν μάγο του ελληνικού λόγου, με έναν ορθολογιστή πιο ορθολογιστή και από τους ορθολογιστές, (και διδάσκει σε μια θεωρητική σχολή... έτσι για να σπάνε τα στερεότυπα της ελληνικής πανεπιστημιακής κοινότητας, τρομάρα μας), με έναν εύστροφο άνθρωπο που ψάχνει την ανθρώπινη ευστροφία ανάμεσα σε επικίνδυνες και ολισθηρές στροφές της ανθρώπινης διαδρομής. Με έναν υμνητή του έρωτα. Με έναν ανύπαντρο άντρα παραπάνω από 2 μέτρα ύψος (αυτό το πνεύμα το έχω ξαναδεί ενσαρκωμένο σε περίπου ίδιων διαστάσεων σώμα και ίδιου στυλ κινήσεις, κάπου στην μακρινή Μολαΐα...).

Ασθμαίνοντας και φεύγοντας ενωρίτερα από την παράδοση, καταφτάνω στο νοσοκομείο για την εφημερία (αυτή η αναθεματισμένη αλληλεπικάλυψη του χώρου με του χρόνου...). Βλέπεις το καθήκον πάνω από όλα! Με το που φτάνω, αρχίζει το γλέντι... Πάμε πάλι: πρόσωπα που αγωνιούν, τρομαγμένα, που σε εγκλωβίζουν με τα μάτια τους. Τραύματα, σώματος και ψυχής, ανάκατα σε μια ρώσικη ή αλβανική ή βουλγαρική ή ελληνική ή μυτιληνιά σαλάτα σου ζητούν να δοκιμάσεις... Τελικά γίνεται λίγο γευσιγνώστης όποιος ασχολείται με τούτα τα αθλήματα. Ποιός ο λόγος όμως να δοκιμάζεις;

Ξ-ημερώνει η μέρα και συ προσδοκάς το "ημερώνει" συνθετικό της λέξης. Αμ δε! Πλήρης αποσταθεροποίηση στους μέχρι τώρα -σε λεπτό σχοινί- σταθεροποιημένους ασθενείς. Εκεί ακριβώς όμως που αρχίζει η φουρτούνα και ετοιμάζεσαι να φωνάξεις "βγάλτε τα σωσίβια", σου μιλούν με λόγια καθησυχαστικά καπεταναίοι έμπειροι. Είχαν περάσει και αυτοί από τη θέση σου. Ο λόγος τους δροσερό αεράκι στης ψυχής την πύρα. Σε συγκινούν, σε κάνουν να δακρύσεις, σε κάνουν να ζητήσεις να τους αγκαλιάσεις και να τους φιλήσεις ξανά. Τι σημασία το ανάστημα, το σώμα, το μέγεθος; Σημασία έχει η αύρα, η δύναμη, η λάμψη των ματιών. Σημασία έχουν όλα αυτά που δεν φαίνονται και συνδέουν τους ανθρώπους. Όλα αυτά που αιωρούνται και δεν αφήνουμε να τα τραβήξει η γήινη βαρύτητα. Όλα αυτά που έχουν βαρύτητα επειδή ακριβώς αιωρούνται και πετούν.

Συνεχίζω το απογευματάκι για κάτι τελευταίες δουλειές στην προκυμαία. Και αίφνης, ακούω από ένα παραθύρι γκάιντα και θρακιώτικα. Τι λες τώρα; Φυσικά, πάω. Τι να δω; Είχε στηθεί γλέντι από μια ομάδα παλαβών. Έτσι απλά! Και μετά ακολούθησαν κρητικά τραγούδια, και μετά μικρασιάτικα... Τι πανηγύρι ήταν αυτό; Χορός μελωδιών, χορός σωμάτων, χορός βλεμμάτων, χορός, χορός, χορός... Και ίδρως! Μπόλικος ίδρως! Έτσι να ξεπλένονται τα ψεύτικα -βαμμένα με κοινωνική καθαρότητα- φτιασιδωμένα ενδύματα που κρύβουν την πραγματική μας φύση. Ποιός ο λόγος να κρύβουμε τη φύση μας;

Και αμέσως μετά; Μόλις έναν όροφο πιο κάτω, πάλι η αίσθηση της ομορφιάς να κείται ολούθε τριγύρω μου, να την κερνάω ποτά, σκέψεις, χαμόγελα, βλέμματα, αγγίγματα. Η λεπτομέρεια της κίνησης, η οριοθέτηση του σώματος, η εκρηκτική ρήξη των υλικών μας ορίων από την εσωτερική ενέργεια, το χαλασμένο γάλα που σε ζαλίζει λιγάκι, οι φόβοι για την ύπαρξή σου, η δήλωση του ποιος είσαι... Και αγκαλιές. Αρκετές αγκαλιές. Ποιός ο λόγος της αγκαλιάς; Η ανθρώπινη επαφή;

Γεμάτο 48ωρο. Με μερακλίδικη διάθεση.



"Το μερακλίδικο πουλί"
Στίχοι, Μουσική: Στέλιος Φουσταλιεράκης
Ερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης





Στην άμμο γράφω σ'αγαπώ, φαίνεται να 'ναι κρίμα
γιατί έρχεται και το χαλά της θάλασσας το κύμα

Τα μαλλιά σου ρίχνεις πλώρα
σαν τ' αστράλια τα μαγκιόρα

Το μερακλίδικο πουλί ποτέ φωλιά δεν κάνει
μον' έτσι βασανίζεται κι ωσότου να πεθάνει

Έλα, έλα πέρδικά μου να σου δείξω τη φωλιά μου
έλα, έλα που σου λέω, μην με τυραννείς και κλαίω




Υ.Γ.: Ποιός ο λόγος το μερακλίδικο πουλί να βασανίζεται;




Γιατί να υπάρχει το Γιατί;


Μεγαλώνεις με κάποια δεδομένα.
Ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο.
Δεν φταίει κανείς για αυτό.
Έγινε.
Ας το πάρουμε και αυτό σαν δεδομένο.

Και ξαφνικά, μεγάλος πια, αντιμέτωπος με νέα δεδομένα.
Ότι είναι πολύ δύσκολο να αλλάξεις ακόμα και τον εαυτό σου.
Ποιός φταίει για αυτό;
Η κάθε προσπάθεια αναζήτητσης του ν(ο)ήματος προς τα πίσω χάνεται.
Προσκρούει στο σκοτεινό περιβάλλον της παιδικής και εφηβικής ανάπτυξης.
Είπαμε, το πήραμε σαν δεδομένο.
Πώς να αρθεί ο δεδομένος τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα;
Και ένας τρόπος αντίληψης, είναι το τι θα εκλάβεις σαν δεδομένα...

Αναπόφευκτο αποτέλεσμα, η έσω σύγκρουση.
Και το αποτέλεσμα αυτής;
Ακόμα είναι εν εξελίξει, μόνο που τώρα έχει μπει και τοποτηρητής.
Λέγεται "Γιατί".
Και συ ρωτάς αναπόφευκτα "Γιατί να υπάρχει το Γιατί".

Και αυτήν ακριβώς τη στιγμή που διέσπασες την προσοχή σου για να ρωτήσεις, έρχεται το επόμενο χτύπημα:

"This is our last chance to say all we have to say"



"Strange World" - KE





Is this our last chance to say all we have to say
Hiding here inside ourselves we live our lives afraid
So close your eyes and just believe in everything your told
Cause in this land of great confusion it's easy to give up control

Chorus:

Strange world people talk and tell only lies
Strange world people kill an eye for an eye
Strange world dream one-day we'll see the light
Strange world believe and everything will be alright

And this is the place where everything begins and ends again
No secrets left to find no seven deadly sins
This world that we have wasted has kept us very well
When science now is sacred who will save us from ourselves

Chorus:

Strange world people talk and tell only lies
Strange world people kill an eye for an eye
Strange world dream one-day we'll see the light
Strange world believe and everything will be alright

(Violin solo)

Strange world people talk sometimes I wonder why
Strange world people kill still no-one hears their cries
Strange world burn these thoughtless tears out of my eyes, eyes

Strange world people talk and tell only lies
Strange world people kill an eye for an eye
Strange world dream one-day we'll see the light, ahh, ahh

Strange world people kill and people hate and

People talk and people kill and still I wonder wonder why, why



Όταν μιλάς στους άλλους, μπορείς καλύτερα να αντιληφθείς εσύ ο ίδιος ό,τι σε προβληματίζει. Είναι κάτι τέτοιες φορές που θυμάμαι κάτι που μου είχε πει ένας Δάσκαλος (με Δ κεφαλαίο) Φυσικής: "έμαθα καλυτερα φυσική όταν χρειάστηκε να την διδάξω και να την μεταφέρω στους άλλους". Όταν λοιπόν μιλάμε, ας ακούμε τι λέμε. Ίσως μας μάθουμε καλύτερα.

Τις τελευταίες μέρες έχουν βρεθεί αρκετά ευήκοα ώτα, που με έχουν ακούσει σε μια προσπάθεια να πω όλα όσα έχω να πω. Τους ευχαριστώ που με μαθαίνουν λίγο περισσότερο ποιος είμαι και που προσπάθησαν μαζί μου να απαντήσουμε στο ερώτημα "Γιατί να υπάρχει το Γιατί".

Πόσο περίεργος ο έσω κόσμος μας;




Από 'κει πάνω!


Σαν τούτες τις μέρες, περίπου μισό αιώνα πριν, ένας άνθρωπος έκανε αυτό που μέχρι τότε φάνταζε εξωπραγματικό: ο Yuri Gagarin, ο Ρώσος Κοσμοναύτης, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη. Για περίπου 90 λεπτά ο άνθρωπος έβλεπε τον πλανήτη μας από εκεί που μας βλέπουν και οι υπόλοιποι συγγενείς μας: τα αστέρια.

Το κατόρθωμα αυτό για μένα συμβολίζει και κάτι ακόμα: το πόσο δύσκολο είναι να ξεκολλήσει ένας άνθρωπος από τη γήινή του θέση και να δει τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία. Το πόσο δύσκολο είναι να απαγκιστρωθείς από τις καταβολές σου, να ξεφύγεις από την βαρύτητα που έχουν για σένα κάποιες απόψεις, ιδέες και συμπεριφορές, και να δοκιμαστείς σε συνθήκες εξω-πραγματικές! Αρχικά, φαίνεται σαν να είναι ένα βήμα στο κενό, μια τέτοια στάση. Όταν όμως τελικά φτάσεις εκεί ψηλά, αναφωνείς αυτό που είπε και ο μαστρο-Yuri: "κοιτάζω τη Γη και είναι τόσο όμορφη". Έτσι κάπως είναι και η Ζωή. Μερικές φορές είναι χρεία να δεις τα πράγματα όχι αφ'υψηλού, αλλά από ψηλά! Ίσως κατορθώσουμε τότε να μας δούμε στις σωστές μας διαστάσεις, στα σωστά μας χρώματα, στις σωστές μας συμπεριφορές, ίσως τότε κατορθώσουμε να αγαπήσουμε ολοκληρωτικά, ίσως τότε αγκαλιαστούν οι ψυχές μας και συμπορευτούν σε τούτο το τρελό κοσμοναυτικό ταξίδι.



"Απ'το αεροπλάνο"
Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική, Ερμηνεία: Χατζής Κώστας






ΟΥΚ = Ομάδα Υπανάπτυκτων Κεφαλιών!


Ανοίγω πρωί πρωί το ραδιόφωνο και ακούω ένα φρέσκο νέο: από την γείτονα χώρα Τουρκία εισάγουμε στρατιωτικές ζώνες και όχι μόνο!

Και αναρωτιέμαι το σύνθημα των ΟΥΚάδων :"τους λένε Σκοπιανούς, τους λένε Αλβανούς, τα ρούχα μου θα ράψω με δέρματα απ' αυτούς" αναφερόταν ίσως στη ζώνη τους;!


Καλημέρα σε όλους Ελληνάρες μου!



Τι είχες Γιαννη μου, τι ε-i-χα Pad-α!


Παραθέτω λίγα λόγια για το iPad της Apple που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες στην Αμερική, όπως αυτά ανευρίσκονται στον ελληνικό τύπο:

"...παιχνίδια τα οποία χρησιμοποιούν το επιταχυνσιόμετρο ή το GPS της συσκευής, λεξικά, υπηρεσίες web TV όπως αυτή του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου ABC, ακόμη και ψηφιακοί οδηγοί μαγειρικής. Και βέβαια, applications από τους σημαντικότερους διεθνείς ειδησεογραφικούς τίτλους –μεταξύ άλλων, από τους New York Times, τη Wall Street Journal, τη γαλλική Le Monde ή το Time– οι οποίες μετατρέπουν την ανάγνωση ενός εντύπου σε διαδραστική εμπειρία, όπου ο χρήστης έχει τη δυνατότητα όχι μόνο να τα «ξεφυλλίσει» σχεδόν τόσο φυσικά όσο και στο τυπωμένο χαρτί, αλλά και να αλλάξει τον σχεδιασμό και τη γραμματοσειρά ή να δει τα άλμπουμ φωτογραφιών και τα βίντεο τα οποία συνοδεύουν τα άρθρα.

Πολλοί αναλυτές προβλέπουν πως αυτή η μορφή ηλεκτρονικών εντύπων, τα οποία είναι πολύ πιο ελκυστικά και εύχρηστα από τα ειδησεογραφικά websites, θα αποτελέσει το σωσίβιο για τη σωτηρία του χειμαζόμενου οικονομικά Τύπου. Οσον αφορά, πάντως, την Apple, τέτοιες applications συμβάλλουν με τη σειρά τους στην ακόμη μεγαλύτερη δημοφιλία του προϊόντος της: υπολογίζεται ότι από το Μεγάλο Σάββατο οι αγοραστές του iPad έχουν «κατεβάσει» περισσότερες από ένα εκατομμύριο εφαρμογές και τουλάχιστον 250.000 ηλεκτρονικά βιβλία. Βιβλία στα οποία σύντομα θα προστεθούν και τα πρώτα πανεπιστημιακά συγγράμματα, καθώς το πανεπιστήμιο Seton Hill στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ ανακοίνωσε πως από το ερχόμενο σχολικό έτος θα διαθέτει ένα iPad σε κάθε φοιτητή του."


Δύο σκέψεις μόνο:

1. Οι εν Ελλάδι φοιτητές παλεύουν ακόμα με έντυπα συγγράμματα προ 5ετίας ή και 10ετίας...

2. Γιατί έχω την εντύπωση ότι παρά τις αυξανόμενες τεχνολογικά δυνατότητες για επικοινωνία, αυτή η έρμη επικοινωνία δεν επιτυγχάνεται; Κάτσε να δεις πώς το έλεγε ο Αντώνης Σαμαράκης... "όσο τα σπίτια των ανθρώπων έρχονται πιο κοντά, τόσο απομακρύνονται οι ψυχές τους". Ε;



Το 47 είναι εδώ


Ξύπνημα. Ήρεμο ξύπνημα. Μετά από ύπνο. Μετά από ήρεμο ύπνο. Μετά από πολύ καιρό, ήρεμος ύπνος.

Το να μιλάς τελικά σε κάποιον, αποφορτίζει τις καταστάσεις. Το να ξεκλειδώνεις τη γλώσσα σου και να αφήνεις τις σκέψεις σου να ξαμολυθούν στο σύμπαν -εκεί που πραγματικά ανήκουν, εκεί από όπου προέρχονται εξάλλου- σε βοηθά τουλάχιστον σε ένα πράγμα: να μην τις κρατάς στο μυαλό σου. Διότι, σκέψη που θέλει να εκφραστεί και συ την εμποδίζεις, αποστηματοποιείται, ή πιο σωστά γίνεται εμ-πύημα, μιας και το μυαλό βρίσκεται σε κλειστή κοιλότητα. Και άντε, αν έχεις το χάρισμα μπορεί το εμ-πύημα να γίνει ποίημα και να παροχετευθεί μέσω των δακτύλων σου, μέσω της πένας σου, σε ένα κομμάτι στεγνό και άψυχο χαρτί. Αν όμως δεν έχεις αυτό το τάλαντο, τότε το εμπύημα αρχίζει και κάνει πονοκέφαλο, πυρετό, εφιάλτες, ίδρωτες, αϋπνίες, μυαλγίες, συστηματική αντίδραση... Και τότε χρειάζεσαι φάρμακο. Πάσης φύσεως, προελεύσεως ή συνταγογραφήσεως...

Δεν είναι όμως πιο εύκολο να ανοίξουμε το ρημάδι το στοματάκι μας και να πούμε ό,τι μας βασανίζει; Έτσι, ευθαρσώς. Αναλαμβάνοντας ολάκερη την ευθύνη των λόγων μας. Και όπου διάλο βγει!

Πού ξέρετε; Μπορεί μετά από ένα τέτοιο άνοιγμα λόγου, να ανοίξουν και τα ματάκια μας και τα αυτάκια μας και οι αγκάλες μας και τα φυλλοκάρδια μας.

Κάποιες φορές λοιπόν, εκεί που δεν περιμένεις καμία απάντηση στην ερώτηση "είναι κανείς εδώ;", παρά μόνο την αντήχηση της δικής σου φωνής που τρακάρει στους αένανα κινούμενους πλανήτες και ξαναγυρίζει πίσω, ξάφνου ακούς μια φωνούλα να σου γλυκομιλά, έτσι ήρεμα και σιγανά. Και αυτή η φωνή δεν είναι από το υπερπέραν, αλλά από ένα ουράνιο σώμα που κείται ακριβώς δίπλα σου: από ένα ανθρώπινο σώμα που του ζητάς να σε αγκαλιάσει και αυτό ευθύς αμέσως ανοίγει τις -τσακισμένες- φτερούγες του και σε βάζει και σένα μέσα... Έχει χώρο ακόμα για πολλούς, αυτή η αγκαλιά. Μα πόσους μπορεί να χωρέσει ένα σωματάκι 47 κιλών και 47 χρονών;



"Είναι κανείς εδώ"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Νίκος Πορτοκάλογλου






Άκου τους χαροκαμένους


Αν μπορούσε ένα τραγούδι να περιγράψει την σημερινή μου ημέρα θα ήταν το παρακάτω.

(Συγχωρέστε μου την ένδεια λόγων και εκφράσεων που πολλές φορές με διακατέχει, αλλά αν κάτι που σκέφτεσαι, κάποιοι άλλοι το έχουν πει καλύτερα από σένα, γιατί να μην το χρησιμοποιήσεις;
)



"Ήλιε μου σε παρακαλώ"
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας





Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό
τα ελάφια όταν σκύβουν για νερό
μα εμένα που ‘μαι δέντρο μες τη γη
με ξεριζώνει κάθε χαραυγή

Ήλιε μου σε παρακαλώ

πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους

Σαν φονιάς τη μαύρη νύχτα ξαγρυπνώ

πίνω δάκρυ πίνω πρόστυχο καπνό
με μαχαίρια στην καρδιά μου δεν μπορώ
να τραγουδήσω και να καρτερώ

Ήλιε μου σε παρακαλώ

πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους



Υ.Γ.: Το post αυτό αφιερώνεται σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που με την ύπαρξή τους και μόνο, δηλώνουν ξεκάθαρα πως: τι και αν προηγήθηκε κοσμική σιωπή ή -πολλώ μάλλον- τι και αν ακολουθήσει κοσμική σιωπή, σημασία έχει ότι αυτή η σιωπή κάποτε έσπασε. Το αδιαίρετο και συνεχές της απέραντης αυτής συμπαντικής σιωπής έχει υποστεί ρήγμα. Μεταξύ του πριν και του μετά, κάπου στριμωγμένο είναι η αλήθεια και χωμένο βαθειά σε αυτό το ρήγμα, υπάρχει το τώρα και λόγο για το τώρα δεν έχει καμιά σιωπή, παρά μόνο η ζωή. Λόγο έχει η ζωή. Παράλογο η σιωπή.

Με θυμάσαι;!


Κάθε φορά που πάω να ανοίξω κάποια νέα ερωτική πόρτα στη ζωή μου, το μυαλό φευγαλέα κοιτά πίσω. Προσπάθεια προσανατολισμού; Προσπάθεια αποπροσανατολισμού; Προσπάθεια αποφυγής των ίδιων λαθών; Προσπάθεια να ξαναβρώ κάτι ή να χάσω κάτι;

Κάθε φορά που ο έρωτας είναι κοντά και φυσάει τα φυλλοκάρδια μου, οι αναμνήσεις ξεπηδούν ωσαν καλλικάντζαροι και κάνουν τα δικά τους. Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι κύριοι καλλικάντζαροι μαθαίνω ότι βολτάρουν στου Ψυρρή και φέρνουν τα άνω κάτω...

Ας όψεται. Τουλάχιστον, μου μένει η Σελήνη να μου δείχνει σταθερά το πιο ωραίο της πρόσωπο. Ξέρω ότι δεν θα μου γυρίσει ποτέ το κεφάλι της...



"Σε θυμάμαι"
Στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος
Μουσική: Χρήστος Δάντης
Ερμηνεία: Γιάννης Κότσιρας





Υ.Γ.: Ειδικά αφιερωμένο σε ένα πλάσμα που -αν υπάρχει Θεός- εύχομαι να το έχει καλά στην υγεία του.




Στων επασφάλιστρων το βούρκο


Κοιτώντας τις σημερινές εφημερίδες με μια γρήγορη ματιά (at a glance που λένε και οι αγγλοσάξονες) δεν μου έκανε τόσο εντύπωση το νόημα και το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν οι συντάκτες των άρθρων, όσο οι γλωσσικοί κώδικες που χρησιμοποιούσαν. Ήρθα αντιμέτωπος με μια σειρά από άγνωστες λέξεις...

spread, trades, hedge funds, διεθνή repos, ΕΚΤ, Μ3, ΙΟΒΕ, κεφάλαια σχεδίου στήριξης, κρατικό πακέτο, διεθνής οίκος Moody's

Και μετά ήρθα αντιμέτωπος με μια σειρά από σκέψεις, μόνο που αυτές δεν ήταν καθόλου άγνωστες. Ό,τι πέρασε από το μυαλό μου θα μπορούσε να εκφραστεί μέσω του παρακάτω τραγουδιού, που εντελώς τυχαία το είχα αναρτήσει ξανά στις 9/04/2009 δηλαδή ακριβώς έναν χρόνο πίσω! Τι να πω; Ή η σκέψη μου τρελάθηκε και κάνει κύκλους, ή ετούτη η κοινωνία μου δίνει παρόμοια ερεθίσματα για τους ίδιους κυκλικούς προβληματισμούς...

Διαλέχτε και πάρτε!




"Πώς να σωπάσω"
Στίχοι: Κώστας Κινδύνης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης




Στις άγνωστες λέξεις της σημερινής ειδησεογραφίας λοιπόν, απαντώ:


"Στου βούρκου μέσα τα νερά

ποιά γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;"





Παγκόσμια Ημέρα Υγείας (;)


Σήμερα η Παγκόσμια Ημέρα Υγείας, λένε. Είναι όμως; Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) παραθέτει ενδεικτικά κάποια στοιχεία της παγκόσμιας κατάστασης υγείας...
  • 884 million people still do not use an improved source of drinking-water;
  • rural habitants are 5 times less likely to use improved drinking water than those in urban centres.

Δεν χρειάζεται να προχωρήσω σε άλλα στοιχεία. Όταν το βασικότερο όλων, το νερό, το καθαρό νερό, δεν είναι δικαίωμα όλων, τότε η κουβέντα σταματάει εδώ. Τι να μου πει εμένα που κάποιοι υπουργοί δεν μπορούν να υποβληθούν σε αξονική τομογραφία -και καλά να πάθουν δηλαδή, έτσι να δουν τι εστι βερίκοκο- σε περιφερικά νοσοκομεία της Βόρειας Ελλάδας επειδή δεν δουλεύει ο αξονικός τομογράφος, τι να μου πει που στο ΓΝΝ Μυτιλήνης Βοστάνειο δεν γίνεται υπερηχογραφικός έλεγχος... όταν τα προβλήματα στην υγεία είναι βασικότερα κύριοι. Και όταν λέω στην υγεία εννοώ στην παγκόσμια υγεία. Μην βλέπουμε μόνο το σπιτάκι μας και γύρω ας γκρεμίζεται ο γείτονας.

Η υγεία είναι ΜΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ, και ΔΩΡΕΑΝ (δεν είναι προκύρηξη του ΠΑΜΕ, είναι η άποψή μου!). Άρα ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ πρέπει να είναι και η λύση της. Διότι σήμερα πιο σωστά είναι Παγκόσμια Ημέρα Ασθένειας της Υγείας. Και η λύση απαιτείται να είναι άμεση.

Με το λογότυπο "1000 cities, 1000 lives" ο Π.Ο.Υ. προσπαθεί να κινητοποιήσει τους ανθρώπους στις πόλεις να αποκτήσουν μεγαλύτερη συνείδηση για θέματα ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή μας. Η μεγαλύτερη συνείδηση όμως θα επέλθει μέσα από την συνειδητοποίηση ότι αυτή η πόλη που ζούμε, αυτό το περιβάλλον στο οποίο δραστηριοποιούμαστε ΔΕΝ μας ανήκει. Αν θέλουμε καλύτερη υγεία, ας ξεκινήσουμε από το πιο δύσκολο: την επίτευξη της πνευματικής μας υγείας. Ας αντικρύσουμε το τέρας κατάματα και ας παλέψουμε εκεί που πραγματικά υπάρχει ανάγκη: στο να γίνουμε καλύτερα όντα. Τίνα τρόπο; Σπάστε τα καταναλωτικά σας δεσμά, απογυμνωθείτε και αφήστε το αεράκι να σας χτυπήσει κατακούτελα μπας και κατορθώσουμε να ονειρευτούμε λίγο ακόμα... Απέναντι στους εφιάλτες που μας περικυκλώνουν, μόνο μας όπλο το όνειρο!


Υγιαίνετε!



"Λίγο όνειρο ακόμα"
Στίχοι, Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας
Ερμηνεία: Φίλιππος Πλιάτσικας, Αλκή








Για παιδιά που περνάνε βαθειά γεράματα
και τα κοιτάνε οι άλλοι κατάματα
φοβούνται πια τους ανθρώπους και κρύβονται
θυμούνται κάποια αγάπη και ανοίγονται...





Ελλείψει ηρεμίας συνιστάται βόλτα σε ακρογιαλιές τα δειλινά...


Σήμερα στις Αστροβραδιές τιμούμε μια μεγάλη αστρονόμο. Την Υπατία.

Μέσα στην παραζάλη μου και τους έντονους -ξανά!- προβληματισμούς μου, πάω και βλέπω το "AGORA" στον τοπικό κινηματογράφο, που διαπραγματεύεται τη ζωή -και όχι μόνο- της μαθηματικού και αστρονόμου Υπατίας που έζησε στην Αλεξάνδρεια.

Έμεινα. Είναι από εκείνες τις φορές που λες ότι δεν θα ήθελες με τίποτα να το χάσεις. Ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα της κοινωνικής συμπεριφοράς, ένα αποκαλυπτικό εγκεφαλογράφημα της ανθρώπινης σκέψης, ένα μαγευτικό ταξίδι στον -ανθρώπινο- χρόνο και στο χώρο, συμπυκνωμένο σε κάποιες εικόνες, σε δυνατούς διαλόγους, σε δυνατά συναισθήματα.

Διαμάχη επιστήμης και θρησκείας, διαμάχη μιας θρησκείας με άλλες θρησκείες, διαμάχη αρσενικού και θηλυκού, διαμάχη εξουσιαστή και σκλάβου, διαμάχη όχλου και μόχθου, διαμάχη ονείρων και εφιαλτών, διαμάχη ελπίδας και συμβιβασμού, διαμάχη ερωτήσεων και απαντήσεων, διαμάχη της αλήθειας με το ψέμα και τον μύθο. Διαμάχη του έρωτα με την απόρριψη. Διαμάχη της γνώσης με τη λήθη, διαμάχη του φωτός με το σκότος.

Διαμάχη με το άγνωστο, διαμάχη με τον εαυτό μας. Διαμάχη με τον άγνωστο εαυτό μας...

Ποιοί είμαστε τελικά κύριοι και τι ζητάμε σε τούτες τις ξερολιθιές; Πόσο περίτεχνα φωτίζεται μέσα από την ταινία αυτό το πολύπλευρο κατασκεύασμα που λέγεται "Άνθρωπος";

Και το συμπέρασμα; Πίσω από όλες τις κινήσεις στο σύμπαν, υπάρχει μια... έλλειψη!

Και το συμπέρασμα του συμπεράσματος;
Η πιο σκληρή και αδυσώπητη διαμάχη είναι αυτή μεταξύ του τέλειου (που εκπροσωπείται από τον κύκλο) και του ατελούς (που εκφράζεται μέσα από το σχήμα της έλλειψης)...

Και το συμπέρασμα του συμπεράσματος ω! συμπέρασμα; Στο τέλος μένει μόνο η σιωπή...


Δεδομένου λοιπόν ότι και εμείς οι ανθρωπίσκοι είμαστε κινούμενα -και εν πολλοίς υποκινούμενα- όντα, γίνεται εύκολα αντιληπτό -αλλά διόλου αποδεκτό- ότι η έλλειψη είναι κάτι που μας χαρακτηρί-ζει. Τώρα εξηγείται και το τόσο ωραία διατυπωμένο "ανικανοποίητο" για το οποίο μίλησε ο Βασίλης Τσιτσάνης. Τώρα εξηγείται το τόσο κενό -κάτι φυσικά διόλου καινό- που κατοικεί μεταξύ των ανθρώπων. Το κενό που δημιουργεί αυτή η έλλειψη, έχει διατυπωθεί σε τέχνη, θρησκεία, πολιτική, εξουσία, έχει διαποτίσει κάθε σκέψη, έχει στεριώσει -και στοιχειώσει μιας και όπως είπαμε είναι πλέον ένα στοιχείο του σύμπαντός- όλα τα ανθρώπινα...

Το κενό αναζητά αυτό που του ελ-λείπει σε κάθε τι ανθρώπινο, μικρό ή μεγάλο, εκφρασμένο μέσα από κάθε ανθρώπινο ον, μικρό ή μεγάλο...



Ρωτάω όμως: ακούγοντας το παρακάτω τραγουδάκι του αξεπέραστου Τσιτσάνη πώς να αποδεκτώ (είπαμε αντιληπτό γίνεται, αποδεκτό όχι) πως η ανθρώπινη ιστορία δεν είναι κυκλική...;



"Ακρογιαλιές Δειλινά"
Στίχοι, Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης
Ερμηνεία: Στέλλα Χασκίλ




Βραδιάζει γύρω και η νύχτα
απλώνει σκοτάδι βαθύ
κορίτσι ξένο σαν ίσκιος
πλανιέται μονάχο στη γη

Χωρίς ντροπή αναζητεί
τον ήλιο που έχει χαθεί
στα σκοτάδια να βρει

Μπορεί να το 'χουν πλανέψει
ακρογιαλιές δειλινά
και σκλαβωμένη για πάντα
κρατούν τη δόλια καρδιά

Μπορεί ακόμα μπορεί,
να έχει πια τρελαθεί
και τότε ποιος θα ρωτήσει
να μάθει ποτέ το γιατί.





("Hypatia" του Charles William Mitchell, 1885)




Ημέρα Περά(σ)ματος


Ο Χριστός ανέστη, λένε. Ίσως, ίσως και όχι. Ποιός ξέρει; Ποιός θα μάθει ποτέ;

Και ο Άνθρωπος; Τι γίνεται με αυτόν; Θα αναστηθεί ποτέ; Θα ξεφύγει από την βλακεία του; Θα βρει τρόπους και δρόμους;

Πόσα μπορείς να δεις μέσα στα ανθρώπινα; Πόσα μπορείς να δεις μέσα από μια 24ωρη προσπάθεια εφ-ηρεμίας μέσα σε μια 24ωρη προσπάθεια εφ-ημερίας; Πόσα μπορείς να νοιώσεις με μια χειραψία 2-3 δευτερολέπτων που ξαφνικά νοιώθεις ότι πρόκεται για χάδι;! Πόσα μπορούν να σου πουν δυο γλυκά μάτια, μια ήρεμη φωνή και 53 χρόνια γάμου; Πόσες χαρές, λάθη, πάθη, πίσω από ένα απλό ιστορικό; Πόσες λαχτάρες για την επίτευξη του στόχου: να βοηθήσεις, να απαλύνεις, να προκαλέσεις το χαμόγελο; Πόσες προσδοκίες πίσω από αναπάντεχα εύσημα; Πόση ηθική πίσω από τα καλέσματα της δικής σου ανηθικότητας; Πόση ένταση μέσα από ένα ξέσπασμα και μια κραυγή;

Με πόσες αγρύπνιες ακόμα αγοράζονται τα μεγάλα μυστικά τούτου του σύμπαντος;



"Ξενιτιά"

Μουσική: παραδοσιακό αρμένικο
Διασκευή: Ara Dinkjian
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη





Δεν θέλω, φως μου, κόσμο...






"Μαύρο Κυπαρίσσι"
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Ara Dinkjian
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη








Συγνώμη παίδες, δεν θέλω να έρθω στο Πέραμα μαζί σας...




Πασχαλινά μέτρα και σταθμά!


Αναδημοσιεύω εδώ δύο email που μου έστειλαν και έχουν κάποια σχέση με τις μέρες τούτες που πεινούμε... ε, περνούμε, ήθελα να πω.

Το πρώτο είναι από τον Τειρεσία και τον ευχαριστώ:






Το δεύτερο είναι από την μικρή μου Σπαρτιάτισσα και την ευχαριστώ επίσης:



Πώς απαντούν οι επαγγελματίες, σε περίοδο αναδουλειάς, στην ερώτηση "πώς πάει η δουλειά"?


Φούρναρης: ψίχουλα

Μανάβης: κολοκύθια
Αγρότης: ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι
Ανθοπώλης: μαρασμός
Υφασματέμπορος: πανί με πανί
Ψαράς: ούτε λέπι
Φαρμακοποιός: με το σταγονόμετρο
Ηλεκτρολόγος: δεν βλέπω φως
Υδραυλικός: μούφα η δουλειά
Mηχανικός αυτοκινήτων: στο ρελαντί
Έμπορος χαλιών: χάλια
Κομμωτής: τρίχες
Ψιλικατζής: ψιλοπράγματα
Νεκροθάφτης: ψόφια πράγματα
Tυπογράφος: μείναμε από χαρτί
Ο απέναντι νεκροθάφτης: μεγάλη νέκρα
Βοθρατζής: σκατά
Ναυτικός: πιάσαμε πάτο
Στρατιωτικός: βήμα σημειωτόν
Πιτσαδόρος: πίτσες μπλε
Χρηματιστής: δεκάρα τσακιστή



Τι να πώ για τις μέρες; Καλό Πέρασμα από την ηλιθιότητα μας στην σεμνή και μετρημένη ωριμότητα...



Χίλιες φορές να γεννηθείς...



Μέρα που 'ναι...


"Οι πόνοι της Παναγιάς"
Στίχοι: Κώστας Βάρναλης
Μουσική: Λουκάς Θάνου
Ερμηνεία: Γιάννης Χαρούλης




Πού να σε κρύψω γιόκα μου
να μη σε φτάνουν οι κακοί
σε ποιο νησί του ωκεανού
σε πια κορφή ερημική.

Δε θα σε μάθω να μιλάς
και τ' άδικο φωνάξεις
ξέρω πως θα χεις την καρδιά
τόσο καλή τόσο γλυκή
που μες τα βρόχια της οργής
ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις.

Συ θα'χεις μάτια γαλανά
θα 'χεις κορμάκι τρυφερό
θα σε φυλάω από ματιά κακή
και από κακό καιρό

Από το πρώτο ξάφνιασμα
της ξυπνημένης νιότης
δεν είσαι συ για μάχητες
δεν είσαι συ για το σταυρό
εσύ νοικοκερόπουλο
όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Κι αν κάποτε τα φρένα σου
το δίκιο φως της αστραπής
κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε
παιδάκι μου να μην τα πεις

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
απ' την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν


Ψέμα ή Αλήθεια;


"Book of Days"
Enya




Άραγε αλήθεια ή ψέμα;
Όνειρο ή πραγματικότητα;
Ανάσταση ή χώμα;
Ημέρα ή Νύχτα;
Ζωή ή Θάνατος;

Δεν με νοιάζει.
Μόνο θαυμά-ζω.
Αυτό μου αρκεί,
μαζί με ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ.

Όνειρα γλυκά!