Ελάχιστες στιγμές έχω νιώσει τέτοια ταύτιση με μια εικόνα.
Πώς μπορεί μια εικόνα, ένα γλυπτό του περίπου 300 με 100 πΧ, της ελληνιστικής εποχής, να σταματά το χρόνο; Πώς μπορεί να ακινητοποιεί τον πόνο;
Είναι αυτή η έκφραση της ήττας... που βαραίνει τη στιγμή.
Είναι το αποτύπωμα της συνειδητοποίησης της ήττας, αφού πρώτα τα έχει δώσει όλα στον αγώνα της ζωής.
Όλη του η δύναμη, όλη του η συγκέντρωση, όλη του η ζωή, σε μια συνομιλία.
Μια συνομιλία μέσω της στάσης του σώματος, μέσω της στάσης ζωής.
Η απόγνωση, η αποδοχή, η κόπωση, η ήττα και (δια αυτής) η νίκη, απέναντι σε έναν χρόνο ασυγκίνητο.
Ποιος τόλμησε από την εξέδρα, να μιλήσει στον Πυγμάχο των Θερμών, τον Καθήμενο Πύκτη;
Ποιος ξερόλας τόλμησε έξω από το χορό να ξεστομίσει την ανοησία του;
Τι να του εξηγήσεις θαυμαστέ Πυγμάχε; Δεν θα αντιληφθεί. Αδιαφόρησε.
Η ματιά του Δημιουργού σου όμως, αντιλήφθηκε και το αποτύπωσε αιωνίως.
Αιωνίως σου η μνήμη, αυτή που θάβει μέσα της όλη τη ζωή, αυτή που συντρίβει όλα όσα δεν θες να ξεχάσεις... Και εμείς, δεν θέλουμε να σε ξεχάσουμε.
