Είναι μια νέα προσπάθεια συνάντησης των πνευμάτων κάτω από το φως του έναστρου βραδινού ουρανού, τις ώρες που βγαίνουν οι νεράιδες και τα παραμύθια φαίνονται αληθινά...
Αναλογίζομαι το "μέγεθος" της πολιτικής πράξης που έλαβε χώρα στον τελικό της Eurovision πριν λίγες μέρες και διαπιστώνω για μια ακόμη φορά τη διαστρέβλωση, την επιπολαιότητα, τη φθήνια (ή καλύτερα τη φθίνια, καθώς όλο και περισσότερο φθίνει το πράμα...) και τελικά το βαθύ σκοτάδι που έχει η σημερινή κοινωνία κάτω από το εκτυφλωτικό φως των αστραφτερών ενδυμάτων των καλλιτεχνικών αστέρων!
Εξηγούμαι:
Όλοι βγάλανε την Ουκρανία και της δώσανε συμβολικά την πρώτη θέση ως δείγμα συμπαράστασης στον ανεξήγητο πόλεμο. Λες και το είχε ανάγκη η Ουκρανία. Περισσότερο το είχε ανάγκη η ίδια η Eurovision για να νιώθει ότι αποτελεί κομμάτι -ακόμα- της κοινωνίας. Είναι το ίδιο όμως όταν τσακώνονται τα δυο μου παιδιά για το ποιος θα βγει πρώτος σε οτιδήποτε ("δικό μου είναι", "όχι, δικό μου" κλπ, καταλαβαίνετε τώρα πόλεμος για όλα). Η μια λύση είναι να επιτρέψεις, ως γονέας-διαιτητής, να νικήσει και να βγει πρώτος αυτός που νομίζεις ότι αδικείται εκείνη τη στιγμή. Η άλλη λύση όμως είναι να μην επιτρέψεις κανείς να βγει νικητής, γιατί έτσι διαιωνίζεις μια ανταγωνιστική συμπεριφορά με νικητή και ηττημένο, αλλά να εξηγήσεις ότι σημασία δεν έχει η πρώτη θέση, αλλά η συζήτηση, η διαπραγμάτευση, η επικοινωνία ώστε να βρεθεί η μέση λύση. Σε μια συμπλοκή και οι δυο πλευρές είναι χαμένες, δεν χωρά η έννοια του νικητή σε μια συμπλοκή. Ξαναγυρίζουμε στους "πολιτικοποιημένους" λοιπόν ψηφοφόρους της Eurovision, που καταλαβαίνω ότι εκδήλωσαν το συναίσθημά τους. Και μπράβο τους. Ρωτώ όμως: τι έκαναν όλοι οι συμμετέχοντες απέναντι στον πόλεμο που καίει δίπλα μας; Ποιο τραγούδι είπε κάτι για αυτόν; Ποιο τραγούδι πήρε θέση; Ποιο μακιγιάζ χάλασε από δάκρυα στα μάτια;
Πάμε στο 1976 για παράδειγμα και τη συμμετοχή της Ελλάδας με τη Μαρίζα Κωχ στον τότε διαγωνισμό, που τραγουδούσε σθεναρά και ίσως με την απειλή ελεύθερου σκοπευτή απέναντί της, για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο:
"Πανγαγιά μου, Παναγιά μου"
Στίχοι, Ερμηνεία: Μαρίζα Κωχ
Μουσική: Μιχάλης Φωτιάδης
Πέρα ότι είναι τραγουδάρα, πέρα ότι είναι στα ελληνικά, πέρα ότι είναι για ελληνικά προβλήματα, δείτε τι έγραφε ο Μάνος Χατζιδάκις:
"Διάβασα πολλές επικρίσεις εναντίον της Ραδιοφωνίας, για το ότι δεν εναρμονίστηκε με το επίπεδο της Eurovision και για το ότι δεν έγινε “δημοκρατικότερα” η επιλογή, ώστε “να πετύχουμε”. Πουθενά δε διάβασα τη μόνη, τη μία και τη σωστή άποψη. Ότι δε διαθέτουμε ηλίθιο τραγούδι και είμαστε μια χώρα που έχει τεράστια και αξιόλογη μουσική παράδοση. Λάβαμε μέρος, διότι έπρεπε να δηλώσουμε παρουσία. Διαλέξαμε ένα τραγούδι που μας ταιριάζει και δε μας έκαμε εκ των υστέρων να ντραπούμε. Αν πετυχαίναμε, ίσως να ντρεπόμουν, μια κι εγώ προσωπικά σαν υπεύθυνος, πρώτη φορά συνειδητοποίησα το επίπεδο του θορυβώδους αυτού διαγωνισμού"
Και καταμετρώ τώρα εγώ ο μικρός, ομοιότητες και διαφορές:
-Πόλεμος τότε, Πόλεμος και σήμερα.
- Θορυβώδης διοργάνωση και χαζοεφέ στον διαγωνισμό τότε, Θορυβώδης διοργάνωση και ούτε καν να αξίζει για έναν καφέ, στον διαγωνισμό, σήμερα.
- Ένας ομοφυλόφιλος και τότε (ο Μάνος Χατζιδάκις) σχετιζόταν με το τραγούδι και τον διαγωνισμό, ένας ομοφυλόφιλος σχετίζεται και σήμερα (ο Γιώργος Καπουτζίδης). Ο πρώτος δεν ενδιαφερόταν να το δηλώσει ότι είναι ομοφυλόφιλος και είμαστε όλοι περήφανοι για τον εαυτό του, ο δεύτερος δεν χάνει ευκαιρία να το δηλώσει (και καλά κάνει), αλλά για κάτι που είναι εκείνος περήφανος για τον εαυτό του, όχι εμείς.
-Θάρρος τότε, για να πεις κάτι πολιτικο σε έναν τέτοιον διαγωνισμό, Θράσος και κοροϊδία σήμερα για να μην πει κανείς τίποτα πολιτικό σε έναν τέτοιον διαγωνισμό και απλά να λέμε ένα σκέτο "σωστά έπρεπε να το πάρει η Ουκρανία".
- Με την απειλή πυροβόλου τραγουδούσαν κάποιοι τότε (να το θάροος), ήδη πυροβολημένοι οι πιο πολλοί που βγαίνουν και τραγουδούν σήμερα (να το θράσσος).
- Παναγιά μου, αναφωνούσαμε με αυτά που βλέπαμε τότε, Χριστέ και Παναγιά μου, αναφωνούμε με αυτά που βλέπουμε σήμερα.
Και κάτι ακόμα, έτσι για να το λήξουμε το θέμα:
Αν ήταν να μιλήσει η σημερινή τέχνη για την πολιτική, να πάρει θέση για τον πόλεμο, να αγκαλιάσει τη μετανάστευση και τον πόνο που δημιουργούν όλα τα τεράστια σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα, ας άκουγε πρώτα το γιγάντιο αυτό κομμάτι και μετά ας τολμούσε να αρθρώσει έστω και μια λέξη:
"Μιλώ για τα παιδιά μου"
Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού
Και εκείνο το όνειρο της Μαρίνας... με έκανε να κλαίω σήμερα. Αυτό, αγαπητοί μου είναι η τέχνη: η μικρή Μαρίνα που της διέλυσαν τα παιδικά της χρόνια, που της πήραν τους γονείς, ονειρεύεται μόλις μεγαλώσει να γίνει γιατρίνα για να βοηθήσει τον κόσμο και τις παθογένειές του. Όχι σας παρακαλώ, δείτε το μεγαλειώδες της περιγραφής: το παιδάκι που ουσιαστικά οι μεγάλοι αυτού του κόσμο το σκοτώνουν εμμέσως, όταν μεγαλώσει, επιθυμεί να γιατρέψει όλους εκείνους που την πλήγωσαν... Πείτε μου λοιπόν, ποιος είναι ο μεγάλος και ποιος ο μικρός; Ποιος ο ώριμος και ποιος ο ανώριμος τούτου του κόσμου;
Αφιερωμένο στους τετράγωνους εκείνους άνδρες που καθορίζονται από τις στεγανές (α)γωνίες τους. Είναι εκείνοι που αθόρυβα, περιφρουρούν τα κεκτημένα:
"Οι τετράγωνοι [άνδρες] παντού και πάντοτε εγεννήθησον ολίγοι. Οι πλειότεροι είναι στρογγυλοί και κατρακυλούν εδώ και εκεί όπου τους κινήση η τύχη ή όπου τους φυσήση του ιδίου συμφέροντος ο άνεμος".
(Αδ. Κοραής, ΟΛΙΓΟΙ ΟΙ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟΙ ΑΝΔΡΕΣ, Προς Α. Κοντόσταυλου 25.10.1822)
