Της οποίας η ενέργεια περιμένει να απελευθερωθεί...

 

Ένας καλός συνάδελφος με βλέπει προχτές στο τμήμα πρώτων βοηθειών και μετά την εξέταση που έκανα σε έναν νεαρό ασθενή -ξέρετε, από εκείνους που το παίζουν μάγκες και έρχονται με δέκα κιλά όρχεις- μου λέει:


-Ρε φίλε, εσύ όσους και να δεις και κυρίως "όποιους" και να δεις τους μιλάς πάντα με τον ίδιο γλυκό και ήρεμο τρόπο. Εγώ όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Να, ας πούμε ο συγκεκριμένος που εξέτασες, ξέρεις τι έχει κάνει στη ζωή του και πόσο ψεύτης είναι; (Και ξεκίνησε να μου λέει στοιχεία από την "παράνομη" και ανήθικη ζωή του)


- Φίλε μου, εγώ εδώ δεν είμαι δικαστής. Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν να δουν έστω μια φορά το καλό μπροστά τους, μήπως αυτό κατορθώσει να κινήσει μέσα τους το δικό τους καλό. Νόημα πλέον στη ζωή μου, δίνει αυτή η στάση ζωής (την οποία πλέον έχω κάνει αποστολή ζωής): να βγάζω μέσα από τον καθένα συνομιλητή μου, μόνο το καλό... ή τουλάχιστον, όσο καλό έχει απομείνει μεσα του. Τίποτε άλλο δεν μου δίνει νόημα πλέον με τους ανθρώπους...


Σήμερα, διαβάζω τυχαία, απόσπασμα από μια επιστολή του Αϊνστάιν στην κόρη του. Πηγή από εδώ. Στέκομαι στο σημείο που αναγράφει: 


"Ωστόσο, κάθε άτομο φέρει μέσα του μια μικρή αλλά ισχυρή γεννήτρια αγάπης της οποίας η ενέργεια περιμένει να απελευθερωθεί."


Στέκομαι και αναρωτιέμαι: πόσο όμορφο να αναζητάς αυτήν την ενέργεια να απελευθερωθεί...; Ας προσπαθήσουμε όλοι για τη μέγιστη απόδοση αυτής της γεννήτριας!





Χιόνι, γέμισε την άδεια μου καρδιά

 

Και επειδή καταλάβατε από τις δυο προηγούμενες αναρτήσεις ότι τελικά αυτό που αποτελεί την πηγή παρεξηγήσεων είναι οι διαφορετικές οπτικές γωνίες και προσεγγίσεις της αλήθειας, σε συνδυασμό με το πλαίσιο στο οποίο ανθίζουν κάθε φορά.


Παράδειγμα: κάπου στη Θεσ/νίκη το 1947 εκδίδεται το κάτωθι ποίημα του Θανάση Κυριαζή, εκ Προυσού Ευρυτανίας ορμώμενος (και ευχαριστώ τον αγαπημένο ψυχίατρό μου Α.Γ. για την γνωριμία μαζί του) που κεντρικό άξονα της προβληματικής του είναι το χιόνι:


"Tραγουδάς το χιόνι από το σπίτι;

μέσα στη ζεστή σου γειτονιά;

Nα το τραγουδήσεις απ' του αλήτη,

κι αν μπορείς, την ξέσκεπη γωνιά.

Nα το τραγουδήσεις με το χτίστη,

στ' ανεμοδαρμένο του γιαπί·

με την εργατιά, γεμάτη πίστη,

που τους πάγους σπάει με το τσαπί.

Nα το τραγουδήσεις ζευγολάτης,

της κρουσταλλιασμένης γης σποριάς·

στα ψηλά γιδόστρατα αγωγιάτης,

που στο χιόνι τα 'θαψε ο βοριάς.

Nα το τραγουδήσεις στο σοκάκι,

σαν εμένα, κι όπως, μια βραδιά,

χιόνι, από το τρύπιο μου σακάκι,

γέμιζε την άδεια μου καρδιά ".


Εν έτει 2022, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, κάποιοι άλλοι βλέπουν αλλιώς τη μαγεία του χιονιού:


Το σημαντικό είναι ότι το χιόνι είναι για όλους. Και για τα κεφάλια και για τους κώλους. Και άντε μετά εσύ να βγάλεις άκρη τι θέλει να πει ο -κάθε- ποιητής!



Η Αλίκη ή Οι Λύκοι

 

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης, βρίσκω πληροφορίες σκόρπιες στο διαδίκτυο και για έναν λόγο ανεξήγητο προσπαθώ να τις συνδέσω.


Σημείο πρώτο: δείτε τι γράφουν οι τουρκικές εφημερίδες για τη σφοδρή χιονόπτωση σε Κωνσταντινούπολη και Αθήνα. Όλες, κατηγορούν τους υπεύθυνους ως ανεύθυνους... Ένα σημείο διαφοροποίησης είναι ότι οι τούρκοι δημοσιογράφοι καταγράφουν ως θετικό ότι η κυβέρνηση θα δώσει  2.000 ευρώ στους ταλαιπωρηθέντες, σε αντιδιαστολή με την "παγερή" (λόγω κακοκαιρίας;) αδιαφορία που επιδεικνύουν οι Τούρκοι ομόλογοι (επειδή έχουν τα ίδια "ομόλογα";) των Ελλήνων πολιτικών. Το ίδιο γεγονός, δείτε πόσο διαφορετικά το ερμηνεύουν οι Τούρκοι συγκριτικά με τους Έλληνες. Οι πρώτοι το θεωρούν θετικό και το συγκρίνουν με τη δική τους κακομοιριά (να, η σύγκριση που σας έλεγα στο προηγούμενο post...), ενώ οι δεύτεροι το θεωρούν απλά εξευτελιστικό και ανίκανο ποσό να αποτιμήσει τις ηθικές και σωματικές βλάβες.


Σημείο δεύτερο: δείτε σε 4 φωτογραφίες τις ακραίες κλιματολογικές συνθήκες που βίωσε η Ελλάδα τους τελευταίους μήνες και σίγουρα δημιουργούν ένα κακό "κλίμα" αντιμετώπισής τους. Όμως, όπως εξηγήσαμε και στο προηγούμενο post, δεν γίνεται συνέχεια οι κλιματολογικές συνθήκες να σε πιάνουν αδιάβαστο. Δεν γίνεται να μην είσαι ποτέ προετοιμασμένος. Δεν γίνεται ποτέ να μην περνάς τις εξετάσεις. Δεν γίνεται να είσαι 4 φορές μετεξεταστέος ως κράτος... Και πολύ περισσότερο, δεν γίνεται να αποτυγχάνεις όταν έχεις ιδρύσει σαν κράτος, επί τούτου του σκοπού, ολόκληρο Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, που σημαίνει κάποιοι άνθρωποι (ειδικοί θέλω να πιστεύω...) δουλεύουν εκεί μέσα, αφιερώνουν χρόνο, σκέψη, ενέργεια, πληρώνονται εκεί μέσα και κυρίως βρίσκονται εκεί για να προβλέπουν και να προστατεύουν... Με άλλα λόγια, αν έχεις έναν θεσμό που στοχεύει στις Κρίσεις και αποτυγχάνει επανειλημμένα σε αυτές, τότε κάτι πάει πολύ λάθος... Εκεί ίσως πρέπει να εστιάσουμε: εμείς να μπορούμε να  ελέγξουμε εκείνους τους θεσμούς που υποχρεούνται να ελέγχουν εμάς... (ζωή σε μας, με άλλα λόγια...).


Σημείο τρίτο: έτσι για να δείτε ότι η σημερινή Καρδιολογία δεν είναι αποκομμένη από την σημερινή κοινωνία, μου άρεσε ο παραλληλισμός που ανέγραφε ένας τίτλος (πηγή εδώ) μιας εφημερίδας, όταν έλεγε "Η Αττική Οδός σε Έμφραγμα". Πράγματι, κάπως έτσι δημιουργείται παθοφυσιολογικά και το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, καθώς σε μια κεντρική οδική αρτηρία του κυκλοφορικού συστήματος, ξαφνικά ξεκινά την εμφάνισή του ένας "λευκός" -σαν από χιόνι- θρόμβος αιμοπεταλίων που σκεπάζει τα πάντα, όλα τα κυκλοφορούντα υλικά του αίματος. Αυτή ακριβώς η κατάσταση θυμίζει εξαιρετικά τη θρομβογένεση και το πώς αντιμετωπίζουμε ως Σύστημα Υγείας το Έμφραγμα του Μυοκαρδίου σήμερα: είμαστε εκεί απλά και το κοιτάμε με βλέμμα απλανές ή είμαστε προετοιμασμένοι ως ιατρική κοινότητα όταν έρθει, να το αντιμετωπίσουμε ως μια από τις πιο σημαντικές κρίσεις του ανθρώπινου οργανισμού; Και το ερώτημα της αντιμετώπισης είναι διπλό, καθώς περιλαμβάνει και την άμεση προετοιμασία και αντιμετώπιση την ώρα που συμβαίνει το έμφραγμα (υποδομές αναγνώρισης του προβλήματος και μεταφοράς του ασθενούς, υλικοτεχνικός εξοπλισμός, εκπαιδευμένα και -κυρίως- συντονισμένα άτομα που ενεργούν άμεσα για τη διάσωστη του μυοκαρδίου), αλλά και την ήδη υπάρχουσα προετοιμασία σε επίπεδο πρόληψης, ώστε να αποφευχθεί η επέλευση ενός εμφράγματος μελλοντικά. Αντιστοίχως λοιπόν, με τέτοιου είδους κρίσεις στον οργανισμό μας, όπως ένα Έμφραγμα της Καρδιάς, πώς αντιμετωπίζει η σημερινή κοινωνία τα κάθε είδους Εμφράγματα που βιώνει τόσο σε επίπεδο άμεσων ενεργειών όσο και πρόληψης...;


Τέλος, σε όλους μας, που φωνασκούμε για να αλλάξουνε τα πράγματα και  που είμαστε ή αρνούμαστε να γίνουμε μέρος της αλυσίδας διάσωσης της κοινωνίας μας από τα παντός τύπου εμφράγματα που καθημερινά βιώνουμε, αντί συμπερασμάτων αφιερώνω το συγκεκριμένο απόσπασμα από την "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων":


"Ξέρεις, ποιο είναι το πρόβλημα με αυτόν τον κόσμο; Όλοι θέλουν μια μαγική λύση στο πρόβλημά τους και όλοι αρνούνται να πιστέψουν στη μαγεία..."

(Lewis Caroll, Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων)




Drone or Alone...

 

Αυτό, για τα "τυχαία" γεγονότα που συνειδητοποιώ στη ζωή μου, δεν χρειάζεται να το αναφέρω ξανά, έχω βαρεθεί πλέον και εγώ ο ίδιος. Παραθέτω απλώς την εμπειρία μου και όποιος έχει μάτια βλέπει.


Ανοίγω ένα ενημερωτικό επιστημονικό δελτίο που λαμβάνω κάθε μήνα. Σε τυχαία και γρήγορη περιήγηση ως προς τις τεχνολογικές εξελίξεις στο χώρο της Καρδιολογίας, πέφτω πάνω σε αυτό το απόσπασμα,



(πηγή εδώ)


το οποίο μιλάει για το τι αρχίζει να γίνεται στη Σουηδία, όταν κάποιος συνάνθρωπός μας εγκλωβιστεί στα χιόνια και πάθει πχ ένα καρδιακό επεισόδιο, μια ανακοπή εν προκειμένω και πώς οι "δομές υγείας" φτάνουν σε εκείνον έγκαιρα.


"Κοίτα να δεις πόσο μπροστά πάμε!" σκέφτηκα.


Και επειδή η σκέψη τώρα τελευταία αρχίζει και με κουράζει, σταμάτησα την επιστημονική μου ενημέρωση και περιηγήθηκα στο διαδίκτυο σε τυχαίες πληροφορίες. Φυσικά, πρώτο θέμα ειδήσεων, ο εγκλωβισμός πολλών συνανθρώπων μας στην Αττική Οδό της Αθήνας. Έπεσα πάνω σε συγκεκριμένη είδηση, που ανέφερε ότι ένας άλλος συνάνθρωπός μας έπαθε ένα καρδιακό επεισόδιο ενόσω ήταν εγκλωβισμένος σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες και πώς κατόρθωσε να φτάσει στις κοντινότερες "δομές υγείας".



(σημείο εξαιρετικά οικείο όσο έμενα στην Αγία Παρασκευή στην Αθήνα)



Και τότε, άρχισαν πάλι οι σκέψεις.


Αρχικά είπα, "Πόσο πίσω πάμε..."


Μετά σκέφτηκα, όπως εμείς στην Ελλάδα βλέπουμε τη Σουηδία, έτσι ίσως βλέπει και την Ελλάδα μια πχ αφρικανική χώρα όπως η Ουγκάντα, διαπιστώνοντας ότι καλό είναι να μην είμαστε ισοπεδωτικοί όταν λέμε για το κράτος ότι "τίποτα δεν δουλεύει", "όλα μπάχαλο" κλπ κλπ. Δηλαδή, έχουμε και κάποιον πολιτισμό βρε παιδί μου. Έχουν κατακτηθεί κάποια πράγματα και υπάρχουν κάποιοι θεσμοί. Ναι, οκ. Θα μου πείτε όμως, αυτό που τελικά, είναι με ποιους θέλουμε να συγκρινόμαστε: με μια Σουηδία ή με μια Ουγκάντα; Έχουμε πει πολλάκις, ότι η κάθε κρίση (απόφανση) είναι σύγκριση, άρα να γιατί μετράει με ποιους θέλουμε να συγκρινόμαστε.


Και τέλος, ήρθε η πιο δύσκολη ερώτηση: γιατί μια Σουηδία είναι η Σουηδία και μια Ελλάδα παραμένει μια Ελλάδα όπως τη γνωρίσαμε τουλάχιστον από τα παιδικά μας χρόνια έως τώρα; Γιατί δεν πάμε πιο μπροστά; Υπάχουν εξελίξεις; Υπάρχουν βελτιώσεις; Ή μόνο παραποιήσεις και διαστρεβλώσεις; Γιατί ο Σουηδός να νιώθει ότι υπάρχει το drone γύρω του και ο Έλληνας ότι υπάρχει μόνο alone και κανείς άλλος τριγύρω του στις δύσκολες στιγμές; Είναι θέμα κουλτούρας; Θέμα υποδομών; Θέμα αναβολών; Θέμα διαταραγμένης κοινωνικής συνοχής; Θέμα γονιδίων ίσως; Θέμα παιδείας θα μου πείτε τελικά, όπως πάντα καταλήγουν τέτοιες συζητήσεις και αναζητήσεις. Και για να φτάσουμε λοιπόν, στην καρδιά του ερωτήματος: Ποιος γαμημένος θεσμός και ποιες διεργασίες χτίζουν την παιδεία; Ποιος γεννά την ανάγκη για να αναζητηθεί μια παιδεία; Ποιος προστατεύει την παροχή παιδείας; Ποιος αποφασίζει τι είναι παιδεία; 


Σχετικά με αυτό το ακροτελεύτιο ερώτημα, τού "ποιος αποφασίζει τι είναι παιδεία", έχω να καταθέσω κάτι από προσωπική εμπειρία: βάζουν τα παιδιά μου να δουν παιδικά παραμύθια που κυκλοφορούν ελεύθερα στο youtube και έχουν κάτι εκατομμύρια views, που είναι τόσο τρομακτικά και αντιεκπαιδευτικά, τόσο μη-παιδικά, με μια γλώσσα επικίνδυνη και αντι-παιδαγωγική, που μόνο φόβο μου δημιουργούν ως γονέα. Θα μου πείτε φυσικά, "άλλαξέ το ρε φίλε, μην αφήνεις τα παιδιά σου να τα δουν" και θα σας πω οκ, αυτό είναι μια λύση. Μέχρι να μπει όμως το επόμενο βίντεο που "ισχυρίζεται" ότι είναι παιδικό παραμύθι που αποδεικνύεται όμως, ακόμα πιο επικίνδυνο από το πρώτο. Θέλω να καταλήξω λοιπόν, ότι ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει ένας θεσμός προστασίας. Δεν γίνεται όλα να αφήνονται σε μια εντελώς ελεύθερη αγορά, σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που ο καθένας δηλώνει ό,τι θέλει, κάνει ό,τι θέλει, ερμηνεύει το νόμο όπως θέλει και δεν εμβολιάζεται γιατί πολύ απλά "δεν γουστάρει" χωρίς να έχει ψάξει τα δεδομένα...  


Επειδή λοιπόν, κύριοι, υπάρχουν δυο σχετικά νεαρές κοπέλες που καθημερινώς βιάζονται από την κοινωνία μας (άλλο μεγάλο θέμα των ημερών ο βιασμός κοριτσιών), η μια ακούει στο όνομα ΒΙΟΗΘΙΚΗ και η άλλη στο όνομα ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ, οφείλουμε σαν πολίτες, χρήστες, μέλη αυτού του παγκόσμιου χωριού να μην αδιαφορούμε αν μη τι άλλο για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Οφείλουμε να κάνουμε τις ορθές συγκρίσεις, για να στοχεύσουμε στις ορθότερες κρίσεις. 


Τελειώνοντας αυτόν τον υπερβολικά παραβολοειδή συλλογισμό μου, δεν είναι τυχαίο (νομίζω) ότι η λέξη "κρίση" ενέχει τόσο την έννοια της "απόφανσης" δηλαδή της νοητικής διεργασίας επιλογής μιας απόφασης, όσο και την γιγαντιαία "όξυνση" ενός προβλήματος. Και δείτε, μιλάμε για "όξυνση" τόσο του νου, όσο και ενός προβλήματος. Αυτός με ορθή κρίση, είναι κάποιος "οξύνους". Αντιλαμβάνομαι ότι οι δυο αυτές ερμηνείες συστεγάζονται κάτω από τη λέξη "κρίση" διότι ακριβώς συνδέονται με έναν μηχανισμό που μέσα από την όξυνση ενός προβλήματος, οδηγούμαστε σε όξυνση της νόησής μας και της κριτικής μας ικανότητας, κοινώς, εκπαιδευόμαστε και γινόμαστε καλύτεροι κάθε φορά. Ίσως, το νόημα της συνύπαρξης αυτών των δυο εννοιών κάτω από την ίδια λέξη να είναι ότι μέσα από κάθε κρίση, ας βγαίνουμε με καθαρότερη κρίση, ώστε να προετοιμαζόμαστε για την επόμενη κρίση.


Η ορθή κρίση όμως, περνά και από το χέρι μας, κατά πόσον θέλουμε να επιλέγουμε να βλέπουμε την υπερβολικά διαστρεβλωμένη πλευρά της κοινωνίας μας (που ασχολείται ανελειπώς με κορμιά φιδίσια) ή την ιστορικά προδωμένη πλευρά της, που επιλέγει να πορεύεται ίσια.



(Joe Orlando, "Υπερβολική Παραβολοειδής Στήλη")



Το δίχτυ

 

Είναι φορές που σε τυλίγει αυτό το δίχτυ.

Σαν το ένδυμα του Ηρακλή ποτισμένο από το δηλητήριο της Δηιάνειρας. 

Και δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό που σε πνίγει.

Και βυθίζεσαι όλο και πιο βαθιά. Και παραμορφώνεσαι.

Δεν αναγνωρίζεις το πρόσωπό σου.

Δεν έχει μορφή το πρόσωπό σου.

Δεν έχεις έκφραση.

Μονάχος βρες την άκρη της κλωστής...

Αξίζει να διαλυθείς, να αποσυνθεθείς

και αν είσαι τυχερός, να σηκωθείς πάλι

και να ξεκινήσεις από νέα αρχή.


Σπουδαίο να πέφτεις και να σηκώνεσαι.


"Το δίχτυ"
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Τάκης Μπίνης

Μόλις που προλαβαίνεις...

 

Τι να ευχηθούμε για τους χρόνους που έρχονται;

Όταν γύρω μας όλοι (και για όλα) έχουν λαλήσει...;


Όταν άλλοι, τα έχουν ήδη πει πριν από εμάς

έχοντας λαλήσει πριν από εμάς...

Είναι οι προλαλήσαντες...

Τους άκουσε τότε κανείς;


Τι να ευχηθούμε,

για τις εποχές της ρεκλάμας, που σκεπάζουν τα σπίτια μας;

για τις εποχές του γυαλιού και του καθρέφτη, που αντικατοπτρίζουν το κενό μας;

για τις εποχές της λαμαρίνας, του τσίγκου και του ψευδάργυρου, δηλαδή του ψεύτικου άργυρου και του ψεύτικου χρυσού...;


Τι να ευχηθούμε για τους εκτελεσμένους μήνες;

για το χρόνο που μαχαιρώθηκε και κείται απέναντί μας νεκρός και ακίνητος;


Μόνο μια λέξη μπορούμε να πούμε...

Μόνο μια λέξη μπορεί...

Μόνο μια λέξη μπορεί να σταθεί απέναντι σε όλα αυτά που έρχονται...

Και να απαλύνει όλα αυτά που δεν θα έρθουν ποτέ...

Είναι μόνο η "αγάπη"...


"Αγάπη"

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

Δίσκος: Ραντάρ



Αγάπη του ψωμιού και της φωτιάς
αγάπη της αρμύρας
ρεκλάμες θα μας πνίξουν κι αδειανά
κονσερβοκούτια μπύρας

Πού να σε ταξιδέψω
γυαλιά και λαμαρίνες
γεμίσανε τα χρόνια
με εκτελεσμένους μήνες

Αγάπη του ψωμιού και της βροχής
αγάπη στα μπαλκόνια
στην άσφαλτο τα αίματα θα δεις
και πλαστικά μπιτόνια

Πού να σε ταξιδέψω
γυαλιά και λαμαρίνες
γεμίσανε τα χρόνια
με εκτελεσμένους μήνες



Και επειδή το νέο έτος μόλις που ξημερώνει...

Και διώχνει τη σκοτεινιά από μέσα μας...

Βιάσου, αν θες να προλάβεις αυτά που συντελούνται...

Βιάσου, αν θες να γευτείς αυτά που από άλλους επιπόλαια σπαταλούνται...

Βιάσου, αν θες να μην εκτελεστούν και άλλοι μήνες...

Βιάσου, να μοιράσεις φιλιά και αγάπη...

Βιάσου, μόλις που προλαβαίνεις να σώσεις την αγάπη...

Βιάσου, μόλις που προλαβαίνεις...


"Ξημερώνει"

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

Δίσκος: Ραντάρ


Η σκοτεινιά της κάμαρας
θα ‘ρθει μαζί σου
ντύσου, ντύσου, ντύσου
κι η νύχτα αυτή που κράτησες δική σου
ντύσου, ντύσου
 
Ο κόσμος ξημερώνει
Ο κόσμος ξημερώνει
 
Με τα φιλιά που κάρφωσα
εδώ βαθιά σου
βιάσου, βιάσου, βιάσου
Κι αυτά που απόψε κέρδισες δικά σου
βιάσου, βιάσου...