Ταΐζουν ο ένας τον άλλον

 

Για τη νέα χρονιά να σας ευχηθώ με μια (αντι)παραβολή (όπως τα αντιδάνεια ένα πράμα):


"Στην κόλαση υπάρχει ένα μεγάλο τραπέζι γεμάτο φαγητά, κρασιά και κεριά, αλλά κυριαρχεί μια παγωμάρα. Οι άνθρωποι που κάθονται γύρω από το τραπέζι είναι χλωμοί και κάτισχνοι, και πανοτύ ακούγεται μια κακοφωνία από θρήνους και φωνές. Αντί για χέρια έχουν πολύ μακριά ραβδιά, τα οποία τους εμποδίζουν να φέρουν το φαγητό στο στόμα τους. Όσο κι αν προσπαθούν, είναι μάταιο. Έτσι, μένουν όλοι πεινασμένοι, παρά την ποσότητα των φαγητών που είναι απλωμένα μπροστά τους.

Στον παράδεισο, το σκηνικό είναι παρόμοιο. Υπάρχει πάλι το μεγάλο τραπέζι με τα φαγητά και τα κεριά, αλλά εδώ γύρω από το τραπέζι κάθονται χαρούμενοι άνθρωποι και γελούν. Τραγουδούν και τρώνες. Η ατμόσφαιρα είναι ζεστή και γεμάτη ζωντάνια, και όλοι απολαμβάνουν το φαγητό, το κρασί και την παρέα. Η ειρωνεία είναι ότι και εκείνοι έχουν πολύ μακριά ραβδιά αντί για χέρια, αλλά αντί να προσπαθούν να βάλουν το φαγητό στο δικό τους στόμα, ταΐζουν ο ένας τον άλλον. Σε αυτή την απλή μεταφορά, μια αλλαγή στην οπτική γωνία -η αντικατάσταση του "εγώ" με το "εμείς" μετέτρεψε την κόλαση σε παράδεισο."


(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το εξαιρετικό για νέους γονείς βιβλίο "Γιατί οι Δανοί μεγαλώνουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στον κόσμο" των Jessica Joelle Alexander και Iben Dissing Sandahl, σελ 148, εκδ Διόπτρα, 2017)


Τα σχόλια δικά σας (και τα σχολιανά, δικά μου).

Υγιαίνετε και Ομορφαίνετε (τον κόσμο και τον εαυτό σας).


The meaning, The work and The purpose

Η αγγλική γλώσσα έχει πιστεύω κάποιες φορές μια οικονομία και μια συμπύκωνση στα νοήματά της σπουδαία. Οφείλουμε να το παραδεχτούμε και να το αναγνωρίσουμε.

Βρήκα τις παρακάτω σκέψεις (αμφιβόλου πατρότητος προς το παρόν, άλλοι λένε του Σαίξπηρ, άλλοι του Πικάσο, άλλοι του ψυχίατρου David Viscot), ως μια φοβερή συμπύκνωση νοημάτων της ανθρωπότητος. Κάτι σαν έναν αστέρα νετρονίων, ένα φιλοσοφικό πάλσαρ, που εκτοξεύει ενέργεια διάχυτα και παλλόμενα, σχεδόν καρδιακά θα λέγαμε (όπως ένας φίλος καρδιακός):

"The meaning of life is to discover your gift. 
The work of life is to develop it. 
The purpose of life is to give your gift away." 

Σε ελεύθερη (δική μου) μετάφραση θα λέγαμε:

"Το νόημα της ζωής σου είναι να ανακαλύψεις το δώρο σου.
Το έργο της ζωής σου είναι να το αναπτύξεις.
Ο σκοπός της ζωής σου είναι να το χαρίσεις στους υπόλοιπους."

Και για αυτούς που δυσκολεύονται ειδικά σήμερα με τη δεύτερη πρόταση, αυτή της δουλειάς και του έργου (για τους Έλληνες μιλώ, με ιδιαίτερες επιδόσεις στην α-εργία), θα τους πρότεινα κάτι άλλο, πιο απλό, δια στόματος ενός μεγάλου Έλληνα ποιητή με τεράστιο έργο στα ψυχογραφήματα και δη του ελληνισμού, ο οποίος πριν από 110 χρόνια, το 1913 έγραφε ετούτους εδώ τους στίχους, τους οποίους αξίζει να βλέπουμε, για να μην τους ξεχνούμε, ζωγραφισμένους σε όλους τους τοίχους της ζωής μας (ορατούς και αόρατους...):


Όσο μπορείς 

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

[1913]

Κ. Π. Καβάφης

Πιο κοντά στον εαυτό μας. Κι έτσι, θα μεγαλώνουμε.

 

Στέκεσαι κάποια στιγμή να ξαποστάσεις.

Κοιτάς τριγύρω. Άλλοι ξαποστένουν εδώ και ώρα.

Άλλοι, αναρωτιέσαι, δεν κουράζονται ποτέ;

Και εσύ κάπου στη μέση.


Τι κατάφερα;

Να ισορροπώ ανάμεσα στη φαινομενική ανισορροπία;

Να ανισορροπώ ανάμεσα σε φτιαχτές ισορροπίες;


Τι προσδοκώ ακόμα;

Τη φάση της αναμονής; Ευτυχώς, της ξέφυγα.

Τη φάση της διαμονής; Ευτυχώς, έριξα άγκυρα.

Τη φάση της υπομονής; Δυστυχώς, δεν τη γνωρίζω.

Τη φάση της επιμονής; Αν ναι, για πόσο ακόμα;

Τη φάση της παραμονής; Αυτά τα καθορίζει ο Μεγαλοδύναμος.

Τη φάση της εμμονής; Μάλλον αυτό το προσδιορίζει ο Ψυχίατρος.

Τη φάση της μονής; Αν αφορά την αστρομόνη ψυχή μου, τότε πώς αυτή μπορεί από μονή να γίνει διπλή;


Συνέχισε ψυχή μου. Είμαστε οι εμπειρίες μας. 

Κάθε νέα εμπειρία, μας φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μας.

Πιο κοντά στο τίποτα.


"Θα μεγαλώνω"

Στίχοι: Ειρήνη Τσαγκαράκη

Μουσική: Αντώνης και Δημήτρης Παπαβομβολάκης

Ερμηνεία: Ρίτα Αντωνοπούλου