Phrasals

Τις τελευταίες μέρες σκάω (=πνίγομαι). Δεν έχω όρεξη ούτε να γράψω τίποτα, ούτε να κάνω το οτιδήποτε. Παρατηρώ, ακούω, βλέπω και συνεχίζω να σκάω (=να πνίγομαι).

Είναι όμως από εκείνες τις φορές, που θέλει να βγει μια κραυγή από μέσα μου και δεν μπορεί. Κάτι την μπλοκάρει βρε παιδί μου. Αντί λοιπόν να βγει, μένει μέσα μου και εγώ συνεχίζω να σκάω (=να το βουλώνω), και έτσι να σκάω (=να πνίγομαι) ακόμα πιο πολύ.

Είναι το τσουνάμι (αξίζει να δείτε όλο το αρχείο) και τα 9000 γιαπωνεζάκια -και ποιος ξέρει πόσα ακόμα- που πέθαναν έτσι για πλάκα; Είναι ο πυρηνικός όλεθρος που έχει σκάσει μύτη (=εμφανιστεί) στον πλανήτη μας, σαν ξερατό από τα σωθικά ενός αρρωστημένου παράλογου είδους, αυτό του ανθρώπου;

Είναι οι κοροϊδίες του εκάστοτε Υπουργείου Παιδείας και των πολιτικών του παιχνιδιών, που ανάλογα με τι τους βολεύει, πότε ιδρύουν σε κάθε πόλη και πανεπιστήμιο και σε κάθε χωριό στρατώνα, κατακερματίζοντας κάθε έννοια επιστημονικού τομέα, και πότε συγχωνεύουν, ενώνουν, διαλύουν και έτσι στοιβάζουν τους μελλοντικούς επιστήμονες; Με άλλα λόγια: την παιδεία και την εκπαίδευση την έχουν κάνει μπαλάκι του τέννις σε τούτη τη χώρα, που χτυπιέται από τις ρακέτες των πάσης φύσεως και κλάσεως πολιτικάντηδων.

Μήπως είναι το οικονομικό σύστημα (δείτε και τα δυο μέρη), που αρχίζει να διαφαίνεται πώς έχει ριζώσει στον πλανήτη και πώς κινεί τα νήματα των ζωών μας;

Μήπως είναι η αποκάλυψη της βιολογικής μας σύνθεσης και η απλότητα των νόμων που κινούν κάθε κινούν σε τούτο το σύμπαν, είτε είναι το πρώτο, είτε το τελευταίο, όπως διαφαίνονται μέσα από το, αξεπέραστο κατά την άποψη μου, βιβλίο που τυχαίνει να διαβάζω αυτήν την περίοδο, και δεν είναι άλλο από "Το Εγωιστικό Γονίδιο" του Richard Dawkins, το οποίο διαπραγματεύεται το μείζον θέμα εγωισμού-αλτρουισμού από εξελικτικής πλευράς, που χαρακτηρίζει μια κοινωνία όντων; (Και να φανταστείτε ότι το εν λόγω βιβλίο μετρά κοντά σχεδόν 30 χρόνια ζωής και ύπαρξης και αντί να διδάσκεται στα σχολειά τέτοιο αριστούργημα, κρύβεται στα ράφια κάποιων σκονισμένων βιβλιοθηκών...)


Μήπως όμως κυρίως σκάω (=πνίγομαι) γιατί απέναντι σε όλα τα προηγούμενα, ο κόσμος συνεχίζει να ξε-σκάει (=διασκεδάζει) αμέριμνος στις καφετέρειες, να πηγαίνει στα μπαλέτα του και στις Λυρικές του Σκηνές, να αγοράζει πανάκριβα αρώματα, να τα σκάει (=να τα ακουμπά) σε κάθε επώνυμη μάρκα ρούχων, χωρίς κανένα υγιές καταναλωτικό κριτήριο, και να ενδιαφέρεται μόνο για το σπιτάκι του και για το παιδάκι του και... γαία πυρί μιχθήτω; (Ο Dawkins, πάντως, δίνει την ερμηνεία αυτής της εγωιστικής διάθεσης και συμπεριφοράς...). Λες και όλοι αυτοί, δηλαδή όλοι εμείς, ζούμε σε έναν άλλο κόσμο, αδιαφορώντας για το τι γίνεται γύρω μας, αποκομμένοι από την πραγματική πραγματικότητα. Είναι μήπως άμυνά μας να αδιαφορούμε; Είναι χαζομάρα; Είναι ανικανότητα αντίληψης, (μια ακόμα ατέλεια του νευρικού μας συστήματος);


Ειλικρινά δεν ξέρω τι από όλα συμβαίνει. Και στο απρόσκλητο ερώτημα που απευθύνω στον εαυτό μου: εσύ μεγάλε τι κάνεις για όλα αυτά; απαντάω σχεδόν αντανακλαστικά, ότι συνεχώς... το σκάω (=το βάζω στα πόδια)! Μήπως για αυτό οι τάσεις φυγής; Τι να πω ρε γαμώτο; Μπας και ξέρω τι μου γίνεται τελικά; Χάος μέσα στο μικρό μου κεφαλάκι, που κάθε φορά κατακλύζεται από νέες τρελές σκέψεις, οι οποίες φουσκώνουν, από ενθουσιασμό και ελπίδες, εν συνεχεία γιγαντώνονται κατακυριεύοντας όλο μου το νοητικό χώρο, χωρίς να μπορώ να δω άλλες σκέψεις, πχ του γείτονα, και τελικά σκάνε (=ξεφουσκώνουν) σαν μπαλόνια που δεν υπήρξαν ποτέ... Ποιά βάση, ποιά πραγματικότητα, ποιά δεδομένα να χρησιμοποιήσω για να ζήσω; Με ποιανού τον ρυθμό να συντονιστώ, σε μια προσπάθεια αλτρουιστικής, δηλαδή εγωιστικής κατά Dawkins, διάθεσης;

Και εν μέσω όλων αυτών των σκέψεων, συνειδητοποιώ πόσο εύκολα γεννιέται μια νέα ζωή... Αχ, και να 'ξερε σε τι κόσμο την φέρνουν οι γονείς της!


Τελικά αποφάσισα τι πρέπει να κάνω:


Σκάσε (=μη μιλάς) και σκάβε! Αυτός ο κόσμος δεν άλλαξε ποτέ Κεμάλ...