Ημερολόγια Μοτοσικλέτας Νο9

4/3/2011

Αθήνα

Λεωφόρος Αλεξάνδρας 07.15΄.


Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε. Τότε ήμουν καβάλα σε ένα παπάκι 115cc Kawasaki KZ-R, και ανεβοκατέβαινα κάθε μέρα τον δρόμο αυτό για να πάω από Κυψέλη στο Γουδί, όπου ήταν η Ιατρική σχολή. Σήμερα ήμουν άλλος άνθρωπος, (πιο ώριμος -λέμε τώρα!-, πιο μεγάλος, πιο προσεκτικός), καβάλα σε άλλη μηχανή, (πιο μεγάλη σε κυβικά και όγκο, πιο ώριμη ταξιδευτικά, πιο υποβλητική), με άλλους προορισμούς, άλλες ανησυχίες, άλλους στόχους.

Όλα σήμερα, ήταν άλλα. Όλα εκτός από ένα: τον ίδιο το δρόμο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ήταν ο ίδιος όπως τότε. Με τις ίδιες λακούβες, τα ίδια σαμαράκια, τον ίδιο συντονισμό φαναριών, την ίδια κίνηση, τα ίδια χρώματα. Είναι απίστευτο τι πληροφορίες κρατά για πάντα καταχωνιασμένες στα βάθη του, το ανθρώπινο μυαλό... Τότε, οδηγούσα μηχανικά. Ήξερα πού θα κόψω ταχύτητα, πού θα βάλω την δεύτερη ή τρίτη σχέση στο κιβώτιο ταχυτήτων, πού θα φρενάρω, πού θα σταματήσω στη διάβαση, σε ποιά διάβαση, σε ποιό φανάρι, πότε να ξεκινήσω... Και όλα αυτά χωρίς σκέψη. Όλα τα έκανα μηχανικά. Βασικά η παρεγκεφαλίδα μου τα έκανε μηχανικά. Τόσες φορές την ημέρα, επί τόσα χρόνια έμπαινε στην ίδια λειτουργία (mode) και έτρεχε το ίδιο δρομολόγιο-πρόγραμμα: το πρόγραμμα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Σήμερα, το πρόγραμμα αυτό ξαναμπήκε σε λειτουργία και ξανάτρεξε. Ακριβώς το ίδιο, με μία σημαντική διαφορά: τότε για να αλλάξω σχέση ταχυτήτων στο παπί πατούσα τον ποδομοχλό προς τα κάτω. Σήμερα, στη μηχανή, πατούσα τον μοχλό προς τα πάνω. Άραγε σημαίνει κάτι αυτό το πάνω κάτω για την παρεγκεφαλίδα μου; Μήπως, ότι ως άνθρωποι, αναπροσαρμοζόμαστε συνεχώς και ρίχνουμε νέα δεδομένα στον κεντρικό επεξεργαστή μας...

Πάντως, κοίτα να δεις αδερφάκι μου, τι σαβούρα πληροφοριών κρατάμε στα κυκλώματα του νου...

Υ.Γ.: Καλά ρε παιδιά, ούτε στην Αθήνα έχει ήλιο...;