Ημερολόγια Μοτοσικλέτας Νο8

3/3/2011


Ικαρία

"Αποχαιρέτα την, την Ικαρία που φεύγει..."


Τώρα αυτή φεύγει, εγώ φεύγω... θα σας γελάσω, διότι όλα είναι σχετικά! Σημασία έχει ότι η γεωγραφική απόσταση ανάμεσά μας αυξήθηκε, όπως επίσης και η συναισθηματική (πράγμα σπάνιο, καθώς συνήθως τα μεγέθη είναι αντιστρόφως ανάλογα).

Διασχίζοντας το νησί κάθετα ως προς τον οριζόντιο και επιμήκη άξονά του για να πάω από τον Εύδηλο στον Άγιο Κήρυκο, γνώρισα ένα πανέμορφο και καταπράσινο τοπίο, ομιχλώδες στην κορφή του, ανεμοδαρμένο στο ένα του πλευρό, μα και φωτεινό στην κατάβαση του ταξιδιού μου. Πρώτη φορά εδώ και εβδομάδες, αναφέρουν οι μόνιμοι κάτοικοι, είδαν ήλιο στο νησί...

Σε τούτα εδώ τα μέρη, οι άνθρωποι αναγκάζονται να ζήσουν με τα λίγα και να καλύψουν τις ανάγκες τους με αυτά. Και εντάξει η επιβίωση. Η ανάγκη δημιουργίας; Πώς καλύπτεται με το τίποτα; Και όμως, αυτό είναι το μήνυμα τούτων των ξερολιθιών: με το τίποτα και από το τίποτα ο άνθρωπος συνεχίζει να δημιουργεί τα πάντα. Ο άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να φιμωθεί, να χειραγωγηθεί, να εγκλωβιστεί. Είναι στη φύση του. Ίσως απλώς πρέπει να το ξαναθυμηθούμε λιγάκι σήμερα, όταν όλα γύρω, μάς καλούν να το ξεχάσουμε και έτσι να παραμείνουμε στην παραφύσει κατάστασή μας...

Ο άνθρωπος έχει αποδείξει ότι μπορεί να υλοποιήσει τα όνειρά του, έστω και αν αυτά κρατάνε λίγο. Κρατάνε όμως, και αυτό μας δείχνει το δρόμο. Την επόμενη φορά ας κάνουμε τα πάντα για να κρατήσουν πιο πολύ τα όνειρά μας και ας κρατήσουμε ψηλά τη λέξη άνθρωπος...