Ημερολόγια Μοτοσικλέτας Νο11

7/03/2011

Χωριό – Μολάοι Λακωνίας


Επιτέλους χωριό. Μετά από βροχές, ομίχλη, χαλάζι, μπόλικο κρύο και αέρα, επέστρεψα χωριό. Δεν σας κρύβω ότι κάπου εκεί στην Τρίπολη, ανησύχησα αν θα φτάσω στον προορισμό μου… Όταν όμως έμπαινα στη Σπάρτη, ένοιωσα αυτή τη ζεστασιά της πατρίδας, που δεν την παγώνει κανένας αγέρας, κανένα κρύο, καμία βροχή, κανένα χαλάζι… Ένοιωσα τη βεβαιότητα της προστασίας από τα πάτρια εδάφη. Μετά ο δρόμος ήταν απολαυστικός. Έγινα λούτσα, αλλά το απόλαυσα! Ήμουν στη βαθειά αγκαλιά της Λακώνισσας μάνας και ατρόμητος πλέον, χαιρόμουν το παιχνίδι με τη βροχή, σαν άλλοτε...

Χωριό. Συναντώ ανθρώπους μιας άλλης γενιάς, πολλών άλλων γενιών πιο σωστά, ο κάθε ένας από τους οποίους έχει τα δικά του άγχη, τις δικές του ανησυχίες και τους προσωπικούς του προβληματισμούς. Κάποιοι παλεύουν με το αίσθημα της αποτυχίας. Κάποιοι συνεχίζουν ακόμα να αναζητούν απαντήσεις. Κάποιοι έχουν βρει τις ανισσόροπες ισορροπίες τους σε μια πράσινη σαλάτα. Παιδιά είναι στην ουσία, που δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να δουν τον κόσμο πέρα από τα σύνορα ενός χωριού ή μιας επαρχίας. Παιδιά με πληγωμένη παιδική ηλικία. Παιδιά, όμως που έδωσαν τα πάντα για μια ιδέα. Που πίστεψαν σε μια ιδέα και αφέθηκαν στο κάλεσμα του Νέου Κύματος της πολυτάραχης ζωής τους. Η ζωή ξέρετε, δεν είναι μέγεθος ποσοτικό αλλά ποιοτικό. Όπως και το κάλεσμά της, δεν είναι ποσοτικό, αλλά ποιοτικό. Η γενιά πριν από τη δική μας, πήρε τη σκυτάλη από την αρχή, δηλαδή μετά την μεταπολίτευση, και άρχισε τον δικό της αγώνα. Μόνο που στη σκυτάλη αυτή, κουβαλούσε ολόκληρη την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Ενθουσιασμένη αυτή η γενιά από την ευκαιρία που είχε, έβγαλε την παιδικότητά της, την αφέλειά της αλλά και την πονηριά της, καθώς και όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν μια παιδική ψυχή, πάνω στο τραπέζι της Ιστορίας. Δεδομένου ότι δεν είχε ευχαριστηθεί ποτέ το παιχνίδι στις αλάνες, διότι έπρεπε να δουλεύει σκληρά στους αγρούς, χάλασε μια σπουδαία ευκαιρία για πρόοδο, όπως χαλάει ένα παιδί ένα καινούργιο και ακριβό παιχνίδι που του χαρίζουν, χωρίς να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς κάνει την ώρα που το καταστρέφει… Αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν απλά να παίξουν και όνειρα να πλέξουν. Να κεντήσουν το μονόγραμμά τους, πάνω στο μαντήλι της αγαπημένης τους, σε μια προσπάθεια να απαγκιστρωθούν από τον ενοχικό σεξουαλικό μανδύα που τους φόρεσαν οι ακόμα πιο αμόρφωτοι γονείς τους… (Στο μυαλό μου έρχεται η καταπληκτική ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα». Ξέρετε, πιστεύω ότι δεν απέχουμε πολύ σήμερα από αυτήν την κοινωνία). Αυτοί οι άνθρωποι, θέλησαν να ξεφύγουν από την πέτρινη στεριά που τους καθήλωνε. Ήταν έντιμη προσπάθεια, τουλάχιστον στην αρχή...

Όλοι σήμερα αναρωτιούνται πού πάνε τα τόσα χρόνια που φεύγουν σφαίρα… Αλήθεια, πού πάνε;

Αυτή η γενιά, έδωσε τη μάχη της. Μάχη με θηρία. Μάχη ολόψυχη. Κάποιοι λιποτάχτησαν, κάποιοι πήγαν με τον εχθρό, κάποιοι λύγισαν, κάποιοι πέθαναν στο πεδίο της μάχης, κάποιοι κρύφτηκαν στο πρώτο καταφύγιο, άλλοι έγιναν ανάπηροι πολέμου, και κάποιοι άλλοι ριγούν στα μουσικά μονοπάτια των εμβατηρίων της τρομπέτας… Αυτοί οι άνθρωποι, είχαν την ευκαιρία τους και τη ζαριά τους. Έπαιξαν και έχασαν. Τα αποτελέσματα των πράξεών τους φαίνεται ότι συμπαρασέρνουν και τη δική μας γενιά. Τι να κάνουμε όμως; Το παιχνίδι έτσι παίζεται εδώ και αιώνες. Και αυτοί ήταν συμπαρασυρμένοι από την γενιά πριν από αυτούς, και εκείνοι από τη γενιά πριν από αυτούς κοκ. Άρα, μην ψάχνουμε δικαιολογίες σήμερα. Το ότι ξεκινάμε με την πλάτη στον τοίχο αγαπητοί μου, είναι το δεδομένο. Το αιώνιο δεδομένο. Σκοπός είναι να το ανατρέψουμε, και να δώσουμε στα παιδιά μας αύριο, μια νότα αισιοδοξίας, καλύτερη, πιο καθαρή και πιο ηχηρή από αυτή που μας έδωσαν οι δικοί μας.

"Αυτόν τον κόσμο τον καλό"
Στίχοι: Βασίλης Ανδρεόπουλος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

Ας μην χάνουμε χρόνο λοιπόν. Ας αρχίσουμε τη δουλειά, γιατί μας περιμένει μπόλικη. Και μόνο αν δουλέψουμε σαν ομάδα και όχι σαν άθροισμα, ίσως καταφέρουμε να ανατρέψουμε το αρνητικό αποτέλεσμα που κουβαλάμε.


Υ.Γ.: Κάπου εδώ όμως, η μοτοσικλέτα αράζει στην αυλή του σπιτιού. Σε αυτήν την αυλή που πρωτοστάθηκα όρθιος και πρωτοαντρίκρυσα τα βουνά που περικύκλωναν τη ματιά μου. Είναι ο απαραίτητος ανεφοδιασμός, βλέπετε. Μια μικρή στάση, για αναπροσδιορισμό του ταξιδιού, για ξεκούραση, για χαλάρωση… γιατί όπως είπαμε, μας περιμένει αρκετή δουλίτσα!

(σήμερα είναι η 2η φορά που αντικρίζω στη ζωή μου χιόνια στο χωριό...)