4-7 / 3 / 2011
Τρίκαλα Κορινθίας – Ορεινή Κορινθία – Κορινθιακός κόλπος
Πολλές φορές ακουστή, τόσο κοντά στα πάτρια εδάφη, μα ποτέ δεν την είχα γνωρίσει από κοντά. Πανέμορφη. Και πανεύκολη να την προσεγγίσεις (όχι σαν κάτι άλλες σουρλουλούδες…)! Ο λόγος περί της ορεινής Κορινθίας, των μαγευτικών βουνών της, των αναμειγμένα καταπράσινων και κατάλευκων χαρακτηριστικών της και των αισθητικών, γευστικών, διασκεδαστικών παροχών της.
Η φύση δημιουργεί μια μυσταγωγία, η ομίχλη σε καλεί σε ανεξερεύνητα μονοπάτια, το λευκό των βουνών συνέχεται με το λευκό των σύννεφων του ουρανού, σαν να σου λέει ότι υπάρχει δρόμος για να φτάσεις εκεί ψηλά στα ουράνια…
Όλα εδώ σε καλούν να παίξεις μαζί τους, όσο άγρια ή απρόσιτα και αν φαίνονται.
Εδώ σου ανοίγεται μια πόρτα σε μια άλλη εποχή,
σε μια άλλη ηθική, σε μια άλλη αισθητική, σε μια άλλη ζωή. Πόσα όμορφα πράγματα μπορούμε να κρατήσουμε από εκείνη τη ζωή;
Κάποια χωριά εδώ, ίσως μοιάζουν φυλακισμένα στην αγριότητα του τόπου,
και κάποιες συμπεριφορές και κοινωνικά χαρακτηριστικά ίσως είναι ζωικής προέλευσης…
Τι σημασία έχει όμως, όταν όλα ενσωματώνονται τόσο αρμονικά με τη φύση (μας);
Γιατί ο άνθρωπος της Δύσης, βλέπει τον άνθρωπο της Φύσης και τρομάζει; Τι δεν του αρέσει, τι τον κάνει να απορρίπτει αυτού του είδους ζωή; Η πρόοδος ίσως μου απαντήσετε, αλλά εγώ θα διαφωνήσω. Είδαμε και τον καπιταλισμό, πού μας οδήγησε… Είδαμε και την τρελή αστικοποίηση τι κοινωνίες έφτιαξε… Είδαμε την υποσχόμενη πρόοδο, πόσο μπροστά μας πήγε… Δεν θέλω να γίνω οιωνός άσχημων νέων, αλλά οι κεραίες μου δεν πιάνουν αισιόδοξα μηνύματα στον ορίζοντα… Δεν ξέρω πού θα βγει όλο αυτό, αλλά ξέρω πού θα μπει… Θα μπει μάλλον στους δικούς μας πισινούς το αγγουράκι και στους νέους που τώρα μεγαλώνουν και χτίζουν όνειρα...
Υπάρχει όμως ελπίδα; Μπορεί η ανθρώπινη κοινωνία να ξεπεράσει αυτή τη βαρυχειμωνιά; Μπορεί στον παγετό να ανθίσουν τα κλωνάρια του δένδρου της ζωής;
Μία βασική παρατήρηση για τους συνοικισμούς Άνω, Μεσαίων και Κάτω Τρικάλων, που ίσως δείχνει μια κατεύθυνση απάντησης στο προηγούμενο ερώτημα: έχουν συντονιστεί και οργανωθεί τόσο πολύ τουριστικά αυτές οι περιοχές, που θαυμάζεις την συνεργασία αυτών των ανθρώπων. Φαίνεται ότι δρουν όλοι μαζί, σαν μια τουριστική γροθιά. Βέβαια, ξεκάθαρα κοινή βάση συνεργασίας είναι το χρήμα και το κέρδος. Όμως, αυτό που έχει σημασία για τα δικά μου μάτια, είναι η συνύπαρξη -έστω και ανταγωνιστική- αυτών των ανθρώπων (είναι κάτι σαν το συμπαθητικό και παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα με την συνεργατική ανταγωνιστικότητά τους). Θα μου πείτε βέβαια, ότι κάπως έτσι οργανώνονται και τα πάσης φύσεως καρτέλ. Σωστά. Μάλιστα αυτό το τριήμερο, εντελώς τυχαία, άκουσα στην ειδησεογραφία των ημερών ότι αποκαλύφθηκε οργανωμένο καρτέλ 21 μεγάλων και πασίγνωστων αεροπορικών εταιρειών, παγκοσμίως. Όμως, εγώ θέλω να τονίσω κάτι άλλο: την ίδια τη συνεργασία, ως διαδικασία, ως φαινόμενο. Αν με κάποιους τρόπους κατορθώσουμε στη θέση του χρήματος, να βάλουμε άλλες αξίες, αυτές θα ανθίσουν αν ποτιστούν και φροντιστούν με την ίδια ζέση, συνεργασία, και ομαδικότητα που υπάρχει στα πάσης φύσεως καρτέλ ή στα κατά τόπους Τρίκαλα Κορινθίας… Με λίγα λόγια, αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι ο σπόρος. Το έδαφος, οι κλιματολογικές συνθήκες, το λίπασμα και το νερό, φαίνεται ότι σε κάποιες κοινωνίες υπάρχουν. Αυτό που πρέπει να αλλάξουμε λοιπόν, είναι ο σπόρος! Δεν πρέπει να σπέρνουμε χρήμα και να θερίζουμε κέρδος, αλλά να σπέρνουμε αξίες και να θερίζουμε ιδανικά. Να φυτεύουμε ειλικρίνεια και να καρπωνόμαστε αλήθεια. Να οργώνουμε την άγνοια και να οργανώνεται η γνώση που φυτρώνει.
Φαίνεται ότι ο άνθρωπος έχει τις ικανότητες να παίξει αυτόν τον ρόλο. Εδώ, μπορεί να το κάνει όταν του τάζουν ότι θα κερδίσει κάτι εφήμερο (το χρήμα), λέτε να μην το κάνει όταν πεισθεί ότι θα κερδίσει κάτι αιώνιο (το νόημα); Άρα το θέμα είναι, πώς πείθεται ο καθείς από εμάς και εσάς;
Μήπως από τους πολιτικούς;
Μήπως από τους ξετσίπωτους;
Μήπως από την Ιστορία και το παράδειγμα κάποιων που είχαν πεισθεί;
Και εκεί που αναρωτιόμουν όλα αυτά, τσουπ! Μου ξαναφάνηκε μπροστά μου! Ήταν ο Άγιος Φανούριος, (θυμάστε αυτός που είχα γνωρίσει στο Καρλόβασι Σάμου)
υγρό στοιχείο με αγέρα, ρευστό με αέριο, αστάθεια με ανυπαρξία, νόημα με ανοησία, φως με ανθρώπινα μάτια αλλά και με ανθρώπινη ματιά, μέτρο της φύσης με ανθρώπινα μέτρα και σταθμά…
Ώρα όμως, να βάλω μπρος τις μηχανές του τρίκυκλου μου,
και να κατηφορίσουμε ακόμα νοτιότερα, πριν μας προλάβει η κακοκαιρία. Σε λίγο, στο χωριό!
Υ.Γ.: Το τυχαίο άκουσμα του θανάτου του Αλμπέρτο Γρανάδο, τούτες τις μέρες, το αφήνω ασχολίαστο, να κάνει παρέα με τα υπόλοιπα ανεξήγητα τυχαία φαινόμενα που με ακολουθούν παιδιόθεν... (ευχαριστώ την TsilC για το link του Αλμπέρτο Γρανάδο).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου