2/3/2011
Εύδηλος Ικαρίας
Παράσταση διαμαρτυρίας. Ήταν όλοι εκεί. Μαθητές, γονείς, καθηγητές, οδηγοί λεωφορείων και ταξί. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που θέλω να παίξω ξύλο, που είμαι τόσο εξοργισμένος. Θέλω να πλακωθώ στο ξύλο ρε παιδί μου, πώς το λένε; Πού είναι οι μπάτσοι; Πού είναι τα φάκεν ΜΑΤ και τα δακρυγόνα; Πού είναι τα κανάλια; Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου, που στην πρόταση της κατάληψης (στη ΔΟΥ του νησιού) είμαι απόλυτα σύμφωνος… Θέλω όχι απλώς να καταλάβω (από αυτό το ρήμα δεν έρχεται το ουσιαστικό «κατάληψη»;) την πραγματική αιτία όλων αυτών των τραγελαφικών που συμβαίνουν, αλλά θέλω να διαλύσω, να χαλάσω, να γκρεμίσω! Γκρρρ... Να γκρεμίσω αυτό το άθλια δομημένο σύστημα...
Μία μυρωδιά είχα πάρει στη Σάμο, όπου βρισκόμουν σε εκείνο το καφενεδάκι με την μικρή Ειρήνη. Είχε πάρει το αυτί μου, συν τοις άλλοις, ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με τη μεταφορά των παιδιών από τα γύρω και απομακρυσμένα χωριά. Δεν είχα καταλάβει πολλά. Σήμερα όμως, κατάλαβα. Παιδιά, έχουν χάσει μέρες ολόκληρες από το σχολείο τους, επειδή… δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο. Οι οδηγοί λεωφορείων και ταξί (γιατί στα πιο γκραβαροχώρια ούτε καν φτάνει το λεωφορείο, οπότε ξηγιούνται οι ταξιτζήδες…), όχι μόνο δεν έχουν πληρωθεί τα περσινά δεδουλευμένα, αλλά φέτος δεν έχει ακόμα καν υπογραφεί η συλλογική σύμβαση με τους εξουσιαστές μας! Συνεπώς, είναι ακάλυπτος ο πισινός τους… και ο πισινός των παιδιών και των οικογενειών τους… Και αν δείτε τους δρόμους και τις περιοχές εδώ πάνω, θα καταλάβετε πραγματικά πόσο ακάλυπτος είναι ο πισινός τους. Και όταν τους δείτε ακάλυπτους, τότε μόνο διαπιστώνετε και τις μύριες πληγές που έχουν όλοι πάνω τους, ή μάλλον… κάτω τους! Οι κυβερνώντες λοιπόν, δεν πλήρωσαν και από ό,τι φαίνεται δεν έχουν τη διάθεση να πληρώσουν (αντιδιαστέλλω το ότι όλοι αυτοί οι οδηγοί, - όπως και όλοι οι γονείς, όπως εσείς και όλοι εμείς-, έχουν πληρώσει και τον ΦΠΑ τους, έχουν κάνει και φορολογική δήλωση, συνεχίζουν να πληρώνουν καθημερινά, αγόγγυστα και χωρίς καμία μα καμία χρονική καθυστέρηση αυτά που το κράτος θεωρεί ότι του χρωστούν, διότι αν δεν το κάνουμε μπαίνουμε φυλακή, δημεύονται περιουσίες). Τι έκαναν λοιπόν; Αποφάσισαν να μην δουλέψουν. Αποτέλεσμα;
ΠΟΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝ ΕΤΕΙ 2011 ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ (;) ΝΑ ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ, ΟΠΩΣ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΣΧΟΛΕΙΟ.
Και στο μυαλό μου, ήρθε εκείνη η καταπληκτική ταινία, «Το Σκασιαρχείο», που είδα πρόσφατα στη Μυτιλήνη σε πρώτη πανελλήνια μετάδοση, η οποία δημιουργήθηκε το 1948-1949. Πίστευα ότι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη του 21ου αιώνα, αυτά είχαν εξαλειφθεί… Για ποια Ευρώπη μας μιλάτε ρε ξεφτίλες; Αυτή που τη λέξη «παραμεθόριο» την ταυτίζει με τη λέξη «περιθώριο»;
Ποιοί είστε εσείς ρε ξεφτίλες που θα καθορίσετε το μέλλον αυτών των παιδιών όπως το θέλετε; Κοιτάξτε τα παιδιά στα μάτια για μία φορά με ειλικρίνεια και αναρωτηθείτε ποιές είναι οι πραγματικές τους ανάγκες. Και μετά φτιάξτε τον κάθε νόμο. Εσείς επιμένετε όμως να κάνετε το αντίστροφο... Πρώτα φτιάχνετε νόμους, μετά διαπιστώνετε τις πραγματικές ανάγκες, και τέλος τους καταπατάτε πρώτα εσείς οι ίδιοι γιατί έτσι γουστάρετε! Ποιοί είστε ρε λαμόγια που κοροϊδεύετε τον κοσμάκη;
Ένα παιδί θέλει να μπορεί να παίξει, να ερευνήσει, να χτίσει όνειρα πάνω στην άμμο, να παλέψει με τα κύματα. Ένα παιδί θέλει και μπορεί να το κάνει. Ένα παιδί οφείλουμε να του επιτρέψουμε να το κάνει.
Ειδάλλως όταν αυτό το παιδί μεγαλώσει λιγάκι, θα του μείνει μόνο το "θέλει". Ίσως το "μπορεί" να έχει χαθεί στης φάκεν αδυσώπητης κοινωνίας μας τα πνιγερά κύματα. Αυτά τα κύματα που πνίγουν κάθε όνειρο, κάθε ελπίδα, κάθε δημιουργική μέρα, αυτά τα κύματα που καίνε κάθε σου αντίσταση. Τότε σου μένει μόνο το "θέλω". Θέλω να φύγω από εδώ, μακρυά, να ταξιδέψω, να είμαι δημιουργικός και όχι οξειδωμένος από τη μούχλα του συστήματος...
Και αν σου πάρουν το "μπορώ" και σου μείνει σαν αγγούρι μόνο το "θέλω" τότε αρχίζουν τα ερωτήματα. Παρόμοια ερωτήματα βασάνιζαν και έναν ιστορικό τύπο για τον οποίο συζήτησα με την TsilC, τον οποίο λίγες ώρες μετά τον είδα ξαφνικά μπροστά μου! Θα γίνω κουραστικός, αλλά θα επαναλάβω ότι κάποιες φορές νοιώθω πώς κάποιος από εκεί ψηλά, με κοροϊδεύει... Ειδικά μάλιστα όταν διάβασα και το βιογραφικό σημείωμα του κυρίου Τσε από την κυρία TsilC...
Κάποια από τα ερωτήματα που πνίγουν:
- Τι χρειάζεται για να ανθίσει το χαμω-γέλιο δίπλα στο χαμό και δίπλα στο τίποτα;
- Πώς κρατιέται το χαμόγελο δίπλα στο όριο στέρεας και υγρής μας φύσης; Στη μεθόριο αμετακίνητης και εύπλαστης πλευράς του χαρακτήρα μας; Στο σύνορο βεβαιότητας και αβεβαιότητας; Στην οριογραμμή εαυτού και άλλου μας εαυτού;
Παρακαλώ σεβαστείτε τη φύση μας...
- Ποιά μπορεί να είναι η διέξοδος κινδύνου από αυτή τη φρίκη που μας βάζουν να αντικρύζουμε; Ποιά χρώματα θέλουμε να έχει ο κόσμος μας; Τι εικόνες θέλουμε να φτιάξουμε μέσα μας και έξω μας;
Παρακαλώ σεβαστείτε τη φύση (τους)...
- Πού εντοπίζεται η πραγματική αλήθεια; Στον πάτο ενός φλυτζανιού καφέ, που η Ανθρωπολογία της Τελετουργίας και των Συμβολικών συστημάτων εξηγεί ότι θέλγει ακόμα και τους πιο σκληρο-πυρηνικούς Φυσικούς (μιλώντας ουσιαστικά για τις απαρχές Αστρονομίας και Αστρολογίας);
- Ή η απάντηση βρίσκεται στις ξέρες των ωκεανών, όπου κατασκηνούν οι γοργόνες των παραμυθιών μας, που προσμένουν υπομονετικά τους αθεράπευτα ατρόμητους ταξιδιώτες;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου