27/02/2011
Άγιος Δημήτριος και Χριστός Ικαρίας
Μεσάνυχτα και το καράβι -επιτέλους- μας βγάζει στον Εύδηλο Ικαρίας.
Ψιλόβροχο, ξέρετε αυτό το σπαστικό που νοιώθεις ότι καθ’ όλη τη διάρκεια κάποιος σε φτύνει κατάμουτρα (όχι δεν είναι το κράτος και ο Υπουργός, είναι ο ίδιος ο Θεός, που ας όψεται όμως, διότι κατευθύνομαι προς τον υιό του, τον Χριστό Ικαρίας). Περίπου 1 ώρα διαδρομής στα σκοτεινά, σε ανηφορικό δρόμο γεμάτο στροφές και ομίχλη, δίπλα σε γκρεμίλες, με χώματα και λακούβες να είναι τα στοιχεία που (απο)συνέθεταν το πρόσωπο του οδοστρώματος. Πού ζεις καλέ μου φίλε Μάνθο;;!
Κάποια στιγμή, ένοιωσα ότι είχα χαθεί, καμία ταμπέλα… Σταματώ στην πλατεία του πρώτου χωριού που συναντώ. Για καλή μου τύχη, ήταν το χωριό που έψαχνα. Εκείνη την ώρα, ο καλός φίλος Μάνθος είχε βγει και με περίμενε, σαν από μηχανής (της δικής μου μήπως;) Θεός!
Αυτό που ακολούθησε δεν το περίμενα να πω την αλήθεια. Πήγαμε για μεταμεσονύχτιο ποτάκι σε ένα εκπληκτικό μπαράκι, στον Υδροχόο, του Μάριου. Τι φοβερό περιβάλλον; Όαση θαλπωρής και ζεστασιάς ανάμεσα στη βαροχειμωνιά! Και ο Μάριος, παλικάρι με τη δική του ιστορία. Μουσικός από τους λίγους, πήρε την απόφαση να αρνηθεί τις γαλιφιές της πρωτεύουσας και να έρθει να δώσει τη δική του μάχη με τον Χριστό, τον Αντίχριστο και όλα τα λοιπά δαιμόνια που μας κατατρέχουν… Το αποτέλεσμα; Ένα από τα καλύτερα και ομορφότερα μπαράκια που έχω πάει. Φυσικά, ακολούθησε κουβέντα που τελειωμό δεν είχε. Και πώς να έχει όταν αγγίζεις τα πιο βαθειά ερωτηματικά που μπορεί να κατασκηνούν στα στήθια ενός νέου τραγουδοποιού; Στα στήθια, στο γαστρεντερικό, στα δάχτυλα ή κάπου αλλού; Όχι, όμως, τώρα δεν χωρά αυτή η ιατρική συζήτηση, ας την αφήσουμε να κοιμηθεί. Προς το παρόν, καλή τύχη Μάριε… Συνέχισε το όνειρό σου και άσε τους γιατρούς να κρύβονται στα κάστρο των ιδιωτικών τους ιατρείων...
28/02/2011
Άγιος Δημήτριος και Χριστός Ικαρίας
Η επόμενη μέρα, με βρίσκει χωρισμένο στα δυο. Στο παρελθόν μου και στο μέλλον μου.
Το μέλλον μου από την άλλη πλευρά, με καλούσε δυνατά, μέσω του αριθμού πρωτοκόλλου που μου έδωσε σήμερα το Υπουργείο Υγείας, να δηλώσω Νοσοκομείο για το κυρίως αλλά και το μη-κυρίως κομμάτι, της ειδικότητας. Και άντε τώρα εγώ Δευτέρα μεσημέρι, στο Χριστό Ικαρίας να βρω φαξ να στείλω τα απαραίτητα δικαιολογητικά για να κατοχυρώσω τη θέση στη λίστα αναμονής και να μην με προλάβει άλλος, πχ κανένας Αθηναίος και έτσι αυξηθεί η αναμονή… Βρε δεν πάει να αυξηθεί η φάκεν αναμονή; Εγώ, είμαι σε ένα μαγεμένο μέρος στην ορεινή Ικαρία με τις καμινάδες να καπνίζουν, με τα φιλαράκια να παλεύουν με βράχια και αγρίμια, σε περιοχές που και ο ίδιος ο Χριστός τις έχει ξεχάσει, και αυτό μου φτάνει... Τι αναμονές και λίστες μου λέτε τώρα; Εδώ, δεν χωρούν προτεραιότητες. Εδώ είναι όλοι ίσοι απέναντι στην ανισότητα που γεννά η σκληράδα τούτων των χωμάτων...
Είπαμε για παρελθόν, είπαμε και για μέλλον. Για το παρόν όμως δεν μιλήσαμε, έτσι αποφάσισε να μιλήσει αυτό και μάλιστα με τον πιο τρανταχτό τρόπο... με την πείνα!! Τα ορεινά βουνά όμως ξέρουν από καλό φαί και κάπως βολεύεται η κατάσταση... Φαί στη γάστρα, με τις πίτες του μπαρμπα-Θοδώση, που στα νιάτα του τον φώναζαν Γιε-Γιε… Χαχα! Τι ωραία ατμόσφαιρα; Με την Βικτωρία, καθηγήτρια μουσικής, να μαγεύει με το ούτι της και να μας μεταφέρει σε μυστικιστικά ανατολίτικα σκηνικά… Όλα αυτά φυσικά, δίπλα στο τζάκι!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου