"...Πολλά πουλιά ταΐζουν τα μικρά τους μέσα στις φωλιές τους. Όλα τα μικρά φωνάζουν και ανοίγουν διάπλατα τα στόματά τους, και ο γονέας αφήνει ένα σκουλήκι ή κάποιο άλλο κομμάτι τροφής να πέσει στο στόμα ενός από αυτά. Θεωρητικά, η ένταση της κραυγής κάθε παιδιού είναι ανάλογη της πείνας του. Επομένως, εάν ο γονέας δίνει πάντοτε την τροφή σε όποιο φωνάζει πιο δυνατά, τότε όλα θα τείνουν να παίρνουν το δίκαιο μερίδιό τους, καθώς όποιο παίρνει αρκετή τροφή θα σταματήσει να φωνάζει τόσο δυνατά. Τουλάχιστον αυτό θα συνέβαινε στον καλύτερο δυνατό κόσμο, όπου τα άτομα δεν εξαπατούν. Υπό το φως όμως του εγωιστικού γονιδίου, πρέπει να αναμένουμε ότι τα άτομα θα εξαπατούν, θα ψεύδονται για το πόσο πεινασμένα είναι. Αυτό θα κλιμακωθεί, κατά τα φαινόμενα μάλλον άσκοπα, διότι, εάν όλα ψεύδονται φωνάζοντας πολύ δυνατά, τότε το υψηλό επίπεδο έντασης θα καταστεί κανόνας και, ως εκ τούτου, θα πάψει να αποτελεί ψέμα. Εντούτοις, αυτή η συμπεριφορά δεν μπορεί να αποκλιμακωθεί, διότι κάθε μεμονωμένο άτομο που κάνει το πρώτο βήμα μειώνοντας την ένταση της κραυγής του τιμωρείται λαμβάνοντας λιγότερη τροφή, και κατά συνέπεια έχει περισσότερες πιθανότητες να λιμοκτονήσει..."
(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από "Το Εγωιστικό Γονίδιο" του R.Dawkins, τριακονταετής επετειακή έκδοση, εκδ. Κάτοπτρο, σελ. 224)
Η οποιαδήποτε ομοιότητα των γραφομένων αυτών με την ανθρώπινη κοινωνία μας, μην σας ανησυχεί. Είναι απλά... τυχαία!
Υ.Γ.: Α, ρε Dawkins, γνωριζόμαστε τελικά από πολύ παλιά, χωρίς να το γνωρίζαμε, ούτε εσύ ούτε και εγώ...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου