Τοπικά, Εθνικά, Διεθνή, όλα ένα και φτου και απ'την αρχή!

Τοπικά:

Προχτές έτυχε να έχω μια συζήτηση. Είναι τραγικό. Ίσως τραγελαφικό, πιο σωστά. Έχει γίνει. Δύο και τρεις φορές. Οπότε φτάνει και ξεπερνά τα όρια του «ουκ ανδρός σοφού». Και πώς γίνεται να μιλάμε για άνδρες σοφούς, όταν βασικά αγαθά, όπως η υγεία, προσεγγίζονται με οικονομικούς όρους, από άτομα που ούτε καν άνδρες δεν είναι...

Αν κάποιος αυτή τη στιγμή πάθει ένα έμφραγμα στην πλατεία των Μολάων, η επόμενη μέρα πιθανότατα, θα τον βρει στο νεκροταφείο των Μολάων. Γιατί; Διότι υπάρχουν ώρες μέσα στο 24ωρο που δεν καλύπτονται από ασθενοφόρο. Είτε γιατί δεν υπάρχει οδηγός, είτε γιατί δεν υπάρχει ασθενοφόρο για να οδηγήσει ο οδηγός. Αποτέλεσμα, να υπάρχουν δυο και μόνο, επιλογές. Ή καλείς ασθενοφόρο από την γείτονα Νεάπολη (που απέχει κανά 50λεπτο, ακόμα και αν οδηγά ο Σουμάχερ), είτε τον φορτώνεις τον ασθενή σαν τσουβάλι με πατάτες, σε ένα Datsun και τον ξεφορτώνεις στο Νοσοκομείο – Κ.Υ. Μολάων, μια διαδικασία που, το λιγότερο, θα διαρκέσει κανά 5λεπτο (δηλαδή το 1/10 από τον χρόνο για να έρθει το ασθενοφόρο απ’ τη Νεάπολη). Και στη μία και στην άλλη όμως περίπτωση, το παιχνίδι έχει χαθεί και ο άρρωστος έχει ήδη κάνει την αίτησή του για μια ευάερη και ευήλια θέση στο νεκροταφείο των Μολάων, καθώς έχει διέλθει εκείνο το κρίσιμο 4λεπτο-5λεπτο που μπορεί να επανέλθει ο άρρωστος. Σκεφτείτε ότι ακόμα και ιατρός να παρευρίσκεται δίπλα στον εμφραγματία (ας υποθέσουμε ότι πίνουμε μαζί φραπεδιά), δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα απολύτως… Τι να κάνει; 50 λεπτά καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση ή να προσπαθεί να πείσει τον κάθε άσχετο που θα είναι δίπλα του πανικόβλητος και ο οποίος θα παλεύει να φορτώσει αυτόν που είναι τέζα, σε αμάξι για να τον πάει στο νοσοκομείο, μιας και αυτό είναι δίπλα βρε αδερφέ, 5 λεπτά υπόθεση; Ναι, αλλά αυτά τα 5 λεπτά είναι υπόθεση ζωής και θανάτου… Ευτυχώς βέβαια, άλλου και όχι του δικού μας θανάτου!

Ρωτάς:
- Γιατί συμβαίνει αυτό;
Απαντούν:
- Γιατί από 9 εκατομμύρια, ο προϋπολογισμός για φέτος λόγω ΔΝΤ, έπεσε στα 3 για το νοσοκομείο μας, οπότε δεν μπορώ να κάνω προσλήψεις, και η Υγειονομική Περιφέρεια στην οποία ανήκω φωνάζει και αντιστέκεται στο κάθε τι, μικρό ή μεγάλο, απαραίτητο ή μη.

Ξαναρωτάς:
- Ο κόσμος έχει ενημερωθεί για την κατάσταση;
Απαντούν:
- Σε μια προσπάθεια ενημέρωσης όλων των δημόσιων φορέων, η συζήτηση κατέληξε σε μικροπολιτική διελκυστίνδα, (ίδιον της περιοχής μας, πιθανότατα εκ κατασκευής της, συμπληρώνω εγώ!)

Ξαναμαναρωτάς:
- Από πού λοιπόν θα σπάσει αυτή η αλυσίδα του κακού;
Απαντούν;
- Άνωθεν… Αν ο Λοβέρδος και ο κάθε κύριος Λοβέρδος δεν βάλει μια τάξη, τότε το πράγμα θα συνεχίσει να πηγαίνει κατά διαβόλου…

Ξαναμαναξαναρωτάς:
- Μα πώς το λες αυτό, εσύ ένας του αριστερού χώρου, όταν δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα από την Ιστορία που η αλυσίδα του κακού να σπάει από την ίδια την εξουσία, όταν η άρχουσα τάξη είναι αυτή η οποία επιβάλλει τα δεσμά στον λαό; Όλα τα παραδείγματα αλλαγής, έχουν ξεκινήσει, κάτωθεν της κοινωνίας…
Απαντούν;
- Ποιος να αντισταθεί; Εμείς, ό,τι κάνουμε το κάνουμε με δικό μας προσωπικό κόστος, από τον δικό μας προσωπικό χρόνο, και διακινδυνεύοντας την επιβίωσή μας, το όνομά μας, την εικόνα μας… Πρέπει να επιβιώσουμε κιόλας και να μεγαλώσουμε και τα παιδιά μας. Δεν μπορούμε εμείς οι λίγοι να κοντράρουμε τους πολλούς. Δεν μπορούμε να σώσουμε το σύστημα υγείας, μπορούμε όμως τουλάχιστον να το εμποδίσουμε να καταρρεύσει, με μικρές χειρουργικές κινήσεις. Και πορευόμαστε με αυτά που έχουμε, ξέροντας ότι κινδυνεύουμε να πεθάνουμε όλοι μας εδώ μεσα…

Μετά από αυτά, σταματάς τις ερωτήσεις, τελειώνει η λήψη του ιστορικού, και αρχίζεις την εσωτερική διεργασία ανάλυσης και σύνθεσης των δεδομένων, με σκοπό τη διάγνωση.


Κάποια στιγμή φτάνεις και στη διάγνωση:

Άκρατος συντηρητισμός, με μπόλικη δόση κιοτ-ίασης (προερχόμενη ίσως από την κοτ-ίαση, που πηγάζει από την κότ-α ή και από την κούραση του να μην είσαι κότα).


Επόμενο βήμα, η πρόγνωση:

Δεν βλέπω να έχει μπόλικα ψωμιά αυτό το σύστημα υγείας… σύντομα, θα καταρρεύσει αυτός ο ασθενής οργανισμός του δημοσίου.


Και τελικά η θεραπεία:

Η θεραπεία περιλαμβάνει αρχέγονες ακόμα -δυστυχώς- συνταγές, χωρίς να έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από την εποχή του Ιπποκράτη. Ένα πολύ μικρό ποσοστό βοτάνων, που δεν υπερβαίνουν το 4-5% του συνόλου των φυτών τούτης της γης, θα πρέπει να αντιμετωπίσει την επίδραση του υπόλοιπου 95% των τσικουνίδων και της δηλητηριώδους δράσης που έχουν σε κάθε είδους σύστημα (δημόσιο ή ιδιωτικό). Και αν θεωρήσει κανείς ότι ο νόμος των μαζών σε τούτο το σύμπαν είναι από τους πιο ισχυρούς, τότε δεν αργεί να ερμηνεύσει αυτή την παγίωση της αναλογίας 5%-95% υπέρ του Εγωιστικού γονιδίου της ανθρώπινης ύπαρξης. Μάλιστα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό το 5% της αλτρουιστικής συμπεριφοράς, ίσως να μην ξεπερνά καν τα όρια του στατιστικού σφάλματος της φυσικής (ανα)παραγωγής. Βέβαια, πάντα το 5% θα θεωρεί ως σφάλμα το υπόλοιπο 95% και έτσι θα συνεχίζει να μεταφέρει στις υπόλοιπες γενιές του τις αντιλήψεις του περί υγείας και παθολογίας. Συνεπώς, το 95% πάντα θα κοντράρεται από το 5%, έως ότου γίνει καμιά συνταρακτική και σίγουρα ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΥΧΑΙΑ, μετάλλαξη, ικανή να διαμορφώσει εκ νέου τα δυο αυτά ποσοστά της ανθρώπινης πίτας. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει φυσικά προς ποια κατεύθυνση θα γίνει αυτή η νέα διαμόρφωση. Μέχρι τότε, η σύγκρουση συνεχίζεται, με αδιαμφισβήτητο νικητή, φυσικά το 95% των συνανθρώπων μας.



Εθνικά:

Χτες, έτυχε να τελειώσω το βιβλίο του Δημήτρη Μπουραντά «Όλα σου τα ‘μαθα, μα ξέχασα μια λέξη», εκδ. Πατάκη 44η εκτύπωση, Δεκεμβίρου 2010, βιβλίο, με βραβείο αναγνωστών για το 2008 και για πολλά χρόνια ευρισκόμενο στις λίστες των ευπώλητων.

Δεν τρελάθηκα να σας πω την αλήθεια, και δεν καταλαβαίνω τα κριτήρια των αναγνωστών για να δώσουν ένα βραβείο. Όπως και να έχει πάντως, ο άνθρωπος προτείνει πολύ ξεκάθαρα την άποψή του για την εξυγίανση της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας και αυτή του η ξεκάθαρη προσπάθεια είναι που μετράει. Μόνο που διαπιστώνω ότι η απάντηση, στο ερώτημα πώς θα σπάσει ο φαύλος κύκλος και η αλυσίδα της εγωιστικής συμπεριφοράς μας, είναι ακριβώς η ίδια με την απάντηση που μου έδωσε ο φίλος προχτές: άνωθεν!

«…Δυστυχώς οι κοινωνίες δεν αλλάζουν με μελέτες, νόμους και διατάγματα. Οι ουσιαστικές αλλαγές προκύπτουν είτε μέσα από πεφωτισμένες ηγεσίες είτε μέσα από μεγάλες κρίσεις. Οι αλλαγές μέσα από κρίσεις είναι επώδυνες με αποτελέσματα απρόβλεπτα. Συνεπώς το κλειδί της προόδου είναι οι ηγεσίες, η ευθύνη των οποίων είναι τεράστια, όπως τεράστια είναι και η ευθύνη του κάθε πολίτη…»

(αναδημοσίευση χωρίς άδεια από το εν λόγω βιβλίο, σελ. 349)

«…Για παράδειγμα, οι δομές, τα συστήματα και οι νόμοι δεν μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά χωρίς την κατάλληλη κουλτούρα που θα προσδιορίζει όλα αυτά. Αυτές οι παράμετροι, λοιπόν, αποτελούν γινόμενο και όχι άθροισμα. Αν δηλαδή μία από αυτές είναι μηδέν, τότε το αποτέλεσμα είναι μηδέν. Συνεπώς όλες είναι εξίσου σημαντικές και αναγκαίες. Πίσω απ’ αυτές όμως και κοινός παρανομαστής όλων τους ή βασική τους αιτία είναι η ηγεσία. Όλα τα προηγούμενα είναι αποτέλεσμα της ηγεσίας, με την έννοια των ηγετικών χαρακτηριστικών και ικανοτήτων, των ηγετικών ρόλων και της ηγετικής συμπεριφοράς των στελεχών σε όλα τα ιεραρχικά επίπεδα της κοινωνίας, των επιχειρήσεων, ακόμη και της οικογένειας. Ηγέτης δεν είναι ο πρόεδρος του κόμματος, ο διοικητής, ο διευθύνων σύμβουλος, ο διευθυντής ή ο προϊστάμενος. Ηγέτης είναι αυτός που μέσω οράματος και αξιών εμπνέει, κερδίζει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων, τους κινητοποιεί και τους κάνει εθελοντικά και πρόθυμα να τον ακολουθούν στην υλοποίηση αλλαγών για έναν καλύτερο κόσμο…»

(αναδημοσίευση χωρίς άδεια από το εν λόγω βιβλίο, σελ. 363-364)

Δεν με βρίσκει σύμφωνο η άποψη αυτή, καθώς οι λέξεις όπως και οι πρακτικές της ηγεσίας και της κάθε μορφής καθοδήγησης, αμέσως αμέσως, όσο υγιή δομή και αν έχουν, δημιουργούν μια άνιση κοινωνία. Εισάγουν την έννοια της ανισότητας. Άποψή μου και προσπάθειά μου, είναι όχι πώς θα δημιουργήσουμε υγιή ανισότητα με τις μικρότερες επιπτώσεις στην κοινωνία, αλλά το πώς θα εξαλείψουμε κάθε μορφή κοινωνικής ανισότητας. Το βασικό δεν είναι πώς θα διαχειριστούμε την ανισότητά μας, αλλά πώς θα την αφαιρέσουμε από την καθημερινότητά μας, από την φύση μας, από τη σκέψη μας.

Είναι εύκολο άραγε αυτό, όταν η βάση της ύπαρξής μας, η βιολογία μας δηλαδή, εκ φύσεως δημιουργεί και αναπαράγει ανισότητα; Θα σας απαντήσω απλά: πόση βιολογική ανισότητα έχει κατορθώσει ο άνθρωπος να συνθλίψει με το μυαλό του, είτε με την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, είτε με την εκτόξευση του ορίου ηλικίας πάνω από τα 70 έτη, είτε με τις χειρουργικές επεμβάσεις σε έμβρυα ενόσω αυτά βρίσκονται ακόμη στην κοιλιά της μάνας τους… Πόση επέμβαση έχει κάνει ο άνθρωπος στην ίδια του τη φύση; Μεγαλειώδη, σας απαντάω χωρίς δεύτερη σκέψη. Άρα, αν αποδεδειγμένα μπορεί να κοντράρει την ίδια του τη φύση και βιολογική ανισότητα και να βγει νικητής, γιατί να μην μπορεί και κάθε κοινωνική ανισότητα;

Και το μέγα ερώτημα τώρα: Πώς αίρεται αυτή η κοινωνική ανισότητα; Εγώ εξακολουθώ να απαντώ: κάτωθεν… Δηλαδή, από τη βάση της κοινωνίας, από τον κάθε πολίτη, τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, χωρίς αυτός να προσμένει τίποτα και χωρίς να στηρίζεται καθόλου στους πάσης φύσεως ηγέτες και τα κάθε λογής συστήματα. Αυτό απαιτεί ως βασική προϋπόθεση όμως τη συνειδητοποίηση ότι ο κάθε ένας από εμάς είναι το σύστημα, ή πιο σωστά ένα μέρος το συστήματος, που αν όμως δεν λειτουργήσει σωστά, δεν θα λειτουργήσει σωστά και ολόκληρο το σύστημα. Ένα γραναζάκι αν δεν λειτουργεί σωστά, μπλοκάρεται όλη η μηχανή. Η αλλαγή συνεπώς, θα επέλθει μόνο όταν ο άνθρωπος κατορθώσει να αυτοκαλλιεργηθεί, να αυτό-εκ-παιδευτεί μέσα από την ανάλυση της δικής του προσωπικής πορείας και την απάντηση της δικής του προσωπικής απορίας για το νόημα τούτης της ζωής.

Ο Άνθρωπος που θα ορθώσει ο ίδιος μπροστά του τα μεγάλα ερωτήματα, σημαίνει ότι έχει δύναμη. Δύναμη για αλλαγή. Πολύ ορθά ειπώθηκε, ήδη από πολύ νωρίς στην ανθρωπότητα, το «γνώθι σαυτόν». Η εσωτερική προσωπική αναζήτηση, ξέχωρα από ηγέτες και καθοδηγητές, ξέχωρα από άλλους (και σε αυτό το σημείο λοιπόν διαφωνώ με τον Δ.Μπουραντά), είναι αυτή που θα μας παρέχει τις λύσεις. Αν κάπου χωρά η έννοια της ηγεσίας και της επιβολής (γιατί ηγεσία χωρίς επιβολή δεν υπάρχει), είναι η ηγεσία που οι ίδιοι πρέπει να εφαρμόσουμε στους ίδιους μας τους εαυτούς. Αν κάτι πρέπει να επιβάλλουμε, είναι αυτό-οργάνωση στην ίδια μας την ύπαρξη, και όχι στην ύπαρξη των άλλων. Δεν έχουμε δικαίωμα να επιβάλλουμε τίποτα και σε κανέναν. Στον εαυτό μας όμως, έχουμε υποχρέωση και να επιβάλλουμε και να απαιτήσουμε. Να απαιτήσουμε έναν καλύτερο εαυτό, έναν πιο συνειδητοποιημένο εαυτό, έναν λιγότερο μαλάκα εαυτό. Αν γίνει αυτό, τότε και οι ηγέτες μας θα είναι λιγότερο μαλάκες, και θα μπορούν να βοηθήσουν από τη θέση που βρίσκονται.

Αν γίνει κάτι τέτοιο, ίσως δημιουργήσουμε τις απαραίτητες συνθήκες εξελικτικής πίεσης, ώστε στην ενδεχόμενη τυχαία μετάλλαξη για την οποία μιλήσαμε ανωτέρω και η οποία είναι απαραίτητη, το ποσοστό του 5% να αυξηθεί…

Αν γίνει κάτι τέτοιο, ίσως εμείς οι άνθρωποι, έχουμε ελπίδες να συνυπάρξουμε σε τούτον τον πλανήτη.



Διεθνή:

-Πόλεμοι στη Λιβύη και σίγουρα αλλού που η ειδησεογραφία δεν μας αποκαλύπτει. Άνθρωποι ξαπλώνουν στο έδαφος από πυρά, σαν να παίζουν σε θέατρο. Αίμα κυλά σαν να ποτίζουμε με νερό τα δέντρα του κήπου μας…
-Φυσικές καταστροφές στην Ιαπωνία τεράστιες, κάνοντας τις ζωές να μοιάζουν απλοί αριθμοί, τα πλοία να μοιάζουν χάρτινα, τα σπίτια να μοιάζουν από σπιρτόκουτα, τα αυτοκίνητα σαν φτερά στον άνεμο, το στέρεο της γης να μας θυμίζει ότι ποτέ δεν ήταν τόσο στέρεο, και ότι εμείς οι άνθρωποι το βαφτίσαμε στέρεο, γιατί έτσι λειτουργεί το μυαλουδάκι μας: στη συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει βάση να πατήσει, χτίζει μια φανταστική βάση, πατά πάνω της και έτσι είναι όλοι ικανοποιημένοι και μες στην τρελή χαρά!

Στο πρώτο απόσπασμα του Δ. Μπουραντά, αναφέρεται ότι «Οι ουσιαστικές αλλαγές προκύπτουν είτε μέσα από πεφωτισμένες ηγεσίες είτε μέσα από μεγάλες κρίσεις. Οι αλλαγές μέσα από κρίσεις είναι επώδυνες με αποτελέσματα απρόβλεπτα». Τα αποτελέσματα είναι πράγματι απρόβλεπτα, καθώς ο άνθρωπος ποτέ δεν προβλέπει εκείνες τις περιπτώσεις που γκρεμίζεται η βάση του. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να φτιάχνει βάσεις. Αδυνατεί να αντιληφθεί τι σημαίνει να γκρεμίζεται μια βάση. Μπορεί μόνο να χτίζει νοητικά μοντέλα, δεν μπορεί να τα γκρεμίζει. Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι το μυαλό μπορεί μόνο να παράγει νόημα, να δημιουργεί καταστάσεις, έστω και φανταστικές. Το μυαλό δεν μπορεί να γκρεμίσει νόημα, ή αλλιώς δεν μπορεί να φτιάξει αρνητικό νόημα, χωρίς ύπαρξη, χωρίς περιεχόμενο. Έτσι ζούμε, από τη μια εμείς οι άνθρωποι χτίζοντας νοήματα κάθε μέρα, από την άλλη η ίδια η ζωή, η τύχη, η φύση, το σύμπαν, γκρεμίζοντας αυτά τα νοήματά μας. Και εμείς πάλι από την αρχή…

«Χρησιμοποιώ τη λογική για να ζήσω το συναίσθημα. Η ευχάριστη ένταση της ζωής είναι το συναίσθημα. Η λογική απλώς είναι απαραίτητη για να το δημιουργήσουμε.»

(αναδημοσίευση χωρίς άδεια από το εν λόγω βιβλίο του Δ. Μπουραντά, σελ. 233)

"Δεν ήρθα σαν ξένος"
Στίχοι: Μιχάλης Κατσαρός
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Παύλος Σιδηρόπουλος

Υγιαίνετε αγαπητοί μου!