Σκλάβα μέσα στο κελί της...

Χτες, όλη μέρα, το πρόγραμμα είχε προσέγγιση των όρων "σκλάβοι" και "δεσμά". Διαχρονικά, εξεταζόμενοι αυτοί οι όροι, διαπιστώνει κανείς, ότι ακολουθούν τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους όπως τα δυο τους ποδάρια. Το ένα ποδάρι δηλώνει τη σκλαβιά μας στη σφοδρή σύγκρουση των τυχαιοτήτων μας και το άλλο, τα δεσμά που μας κρατούν αλυσοδεμένους και μακρυά από τα όνειρά μας.

Το πρωί, παρευρέθην σε αφιέρωμα του Μάρκου Βαμβακάρη, όπου ξαναάκουσα το υπέροχο κάτωθι τραγούδι:

"Ο Καϊξής"

Στίχοι: Γιώργος Φωτίδας

Μουσική: Απόστολος Χατζηχρήστος

Ερμηνεία:

Απόστολος Χατζηχρήστος,

Ευάγγελος Χατζηχρήστος,

Μάρκος Βαμβακάρης

σκλάβα μέσα στο κελί της
κλαίει και θρηνεί
και ζητάει τη λευτεριά της...

Το βράδυ παρακολούθησα την κινηματογραφική μεταφορά του έργου του Κ.Θεοτόκη "Σκλάβοι στα δεσμά τους", που διαδραματίζεται στην Κέρκυρα, κάπου στις αρχές του 20ού αιώνα, τότε στο μεταίχμιο της αγροτικής και πρωτοαστικής κοινωνικής μεταμόρφωσης, όπου τίτλοι και τιμές αποκτούσαν άλλο νόημα και επαναπροσδιορίζονταν. Τότε, που η έννοιες του γάμου και της συγγένειας, αναδείκνυαν αυτό που πραγματικά συνδέει τους ανθρώπους και δημιουργεί τις συνεκτικές σχέσεις μεταξύ μη εξ' αίματος συγγενών: το δώρο. Μόνο που σε αυτές τις περιπτώσεις το δώρο είναι έμψυχο, και μάλιστα ακούει στο όνομα "γυναίκα", όπως εξάλλου εξηγεί και η Κοινωνική Ανθρωπολογία. (για περαιτέρω έρευνα και μικρές ιδέες διαβάστε με την ησυχία σας τα κάτωθι 1, 2, 3, περί γυναικών και του κομβικού τους ρόλου στην δημιουργία, διαμόρφωση και λειτουργία μιας κοινωνίας από αρχαιοτάτων χρόνων...)

Η γυναίκα λοιπόν, σκλάβα μέσα στο κελί της, ένα κελί που ο άντρας έχει χτίσει, εξακολουθεί να αποτελεί το επίκεντρο της κοινωνικής ζωής. Όπως μια πολύχρωμη καρδερίνα στο κλουβί της, αδυνατεί να ξεφύγει από τα σίδερα, επηρεάζει όμως τους πάντες με το υπέροχο κελάηδισμά της...