Μια λυπητερή στιγμή...

"Μια εβδομάδα μετά την τέλεση του γάμου, την επόμενη Κυριακή, το νέο ζευγάρι επισκέπτεται τους γονείς της νύφης. Η επίσκεψη αυτή - η πρώτη άλλωστε - που η νεόνυμφη κάνει στους γονείς της, λέγεται 'πιστρόφια' (η επιστροφή της δηλαδή). Είναι η στιγμή που θα μιλήσει για την καινούργια ζωή της και θα αναπολήσει με νοσταλγία τη ζωή της πριν το γάμο. Μάνα και κόρη κλαίνε μαζί την ημέρα αυτή, και για μια στιγμή ξαναγίνεται η νύφη παιδί που ζητά την παρηγοριά της μάνας. Εκείνη την ημέρα η μητέρα σερβίρει, πλένει τα πιάτα και προσφέρει τον καφέ, ενώ η νύφη, καλεσμένη στο πατρικό της σπίτι, δεν οφείλει να δώσει στη μητέρα της την παραμικρή βοήθεια. Το έθιμο αυτό το κρατούν όλοι στο χωριό, και, όσες γυναίκες ρωτήθηκαν, απάντησαν ότι είναι μια επίσκεψη που περιμένουν με αγωνία από την επομένη κιόλας του γάμου τους. Όλες τους μάλιστα δήλωσαν ότι είναι αδύνατο να αποφύγει κανείς να κλάψει την ημέρα αυτή. Είναι η στιγμή που ξαναβρίσκουν τη ζωή που εγκατέλειψαν οριστικά, μια λυπητερή στιγμή, όσο κι αν η νέα ζωή τους είναι ασυννέφιαστη..."

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το "Έργα και Ημέρες στην Κέρκυρα. Ιστορική Ανθρωπολογία μιας τοπικής κοινωνίας" της Μαρίας Κουρούκλη, εκδ. Αλεξάνδρεια, 2008, κεφ.3, σελ. 86, που αναφέρεται στην κοινωνία του χωριού Επίσκεψη, της Βόρειας Κέρκυρας κάπου στα μέσα του 20ου αιώνα)

Ψάχνοντας από καιρό να χωρέσω τις σκέψεις μου σχετικά με το φαινόμενο του γάμου, μέσα σε λέξεις, που να μπορούν να σταθούν σε πρόταση, αδυνατούσα όσο λίγες φορές έχω αδυνατίσει(!) στη ζωή μου... Αυτό το απόσπασμα που μόλις διάβασα, είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να δώσει μορφή στις φοβισμένες μου σκέψεις, που προτιμούσαν μέχρι τώρα να κρύβονται στα σκοτεινά του μυαλού μου. Αρκετά, όμως.

Το φαινόμενο του γάμου... Η αλλαγή στη ζωή... Η νέα σελίδα... Η συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει γυρισμός... Το οριστικό τέλος μιας ζωής, σχεδόν πέρα ως πέρα, παιδικής και ανέμελης... Η γνώση και συναίσθηση της συνύπαρξης... Πλέον είναι δυο, όχι ένας... Πλέον μιλάμε για το φαινόμενο του συντονισμού και όχι του σταρχιδισμού... Πλέον μιλάμε για τον αξύριστο εκείνον αγροίκο, που κατεβαίνει από τα βουνά της επανάστασής του και τρώει ένα ζεστό φαγητό στολισμένο με ένα ολόδροσο χαμόγελο...

Μια λυπητερή στιγμή. Όσο και αν η νέα τους ζωή είναι ασυννέφιαστη...

Υ.Γ.:Έπρεπε να περάσω από τη Μυτιλήνη, για να πάρω τα ανεπανάληπτα πνευματικά εργαλεία της Ανθρωπολογίας, και να καταλήξω στην Κέρκυρα, στα πλαίσια μιας μικρής, αλλά τόσο καθοριστικής Επίσκεψης, ώστε να τα χρησιμοποιήσω αυτά τα εργαλεία σε επιτόπια έρευνα, που σαν συμπέρασμα μου απέδωσε τελικά, το ίδιο το νόημα της Κοσμογονίας... Της δικής μου Κοσμογονίας. Της Κοσμογονίας που πίστευα ότι δεν θα αλλάξει ποτέ.

Είναι αδύνατον να αποφύγει κανείς να κλάψει...