ΕΣΥ Διονύσιε, άραγε τι λές;

Κάμποσες μέρες πριν, μιλάω τηλεφωνικά με μια ψυχολόγο για την περίπτωση μιας ασθενούς. Προχτές, σε μια στρογγυλή τράπεζα ταβερνείου (πώς λέμε συνεδρίου;!), τυχαίνει να συναντήσω αυτήν την ψυχολόγο. Συζητώντας, μου είπε ότι η φωνή μου από τηλεφώνου, της ακούστηκε να έχει «βία». Προσπάθησα να καταλάβω τι εννοεί, οπότε μου δημιουργήθηκε η απορία, τι πραγματικά σημαίνει βία.

Η Βία, ήξερα ότι έχει δυο έννοιες: 1. βιασύνη, 2. άγρια δύναμη. Ψαχουλεύοντας στα σωθικά αυτών των δυο ερμηνειών, βρήκα ένα κοινό στοιχείο: αυτό της ανάγκης. Είτε πρόκειται για γρηγοράδα, είτε για άγρια επιβολή δύναμης, είτε και για τα δυο μαζί (που είναι και το πιο σωστό), υπάρχει ως κοινός παρανομαστής η ανάγκη.

1. Όταν βιάζεσαι, εφαρμόζεις δύναμη σε οτιδήποτε έρχεται στο διάβα σου και σε αναγκάζει να αλληλεπιδράσεις μαζί του, με σκοπό να ξεμπερδέψεις γρήγορα μιας και αποσκοπείς να φτάσεις σε έναν άλλο στόχο, ο οποίος είναι φυσικά η αιτία που σε κάνει να βιάζεσαι. Όταν βιάζεσαι, λοιπόν δεν έχεις χρόνο να συζητήσεις, να επιχειρηματολογήσεις, να υπεραναλύσεις. Δεν συντρέχουν με άλλα λόγια, οι συνθήκες ενός υγιούς διαλόγου, διότι συν-τρέχουν άλλα θέματα που κάνουν και εσένα να τρέχεις μαζί (συν-), οπότε για να ξεπεραστεί η όποια αλληλεπίδραση, πρέπει να εφαρμοστεί μια δύναμη ώστε να επέλθει ένα αποτέλεσμα και να παρθεί μια απόφαση (μην ξεχνάμε ότι η κάθε αλληλεπίδραση έχει ένα αποτέλεσμα μέσα από το οποίο λαμβάνεται μια απόφαση). Αυτός που βιάζεται λοιπόν, προσπερνά τα όποια προβλήματα παρεμβάλλονται ωσότου φτάσει στην πηγή ικανοποίησης της ανάγκης του, μέσω της επιβολής της άποψής του σε όλους αυτούς που συναντά. Άρα βιασύνη, σημαίνει γρήγορη, απότομη, χωρίς ουσιαστικά αλληλεπίδραση με ερεθίσματα, προσπάθεια να φτάσουμε στο στόχο μας. Ή αλλιώς σημαίνει ένα παιχνίδι με το χρόνο! Τρέχουμε να κερδίσουμε χρόνο, ή ακόμα πιο σωστά, τρέχουμε να κερδίσουμε τον χρόνο.

2. Όταν εφαρμόζεις άγρια δύναμη, θέλεις να επιφέρεις ένα άμεσο αποτέλεσμα και να ικανοποιήσεις μια άμεση ανάγκη. Γίνεται να εφαρμόζεις μια άγρια δύναμη με σκοπό έναν άμεσο στόχο, χωρίς αυτή η δύναμη να περιέχει τα χαρακτηριστικά της ορμής, της έντασης, της αγωνίας, του πάθους και της ανατριχίλας; Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά όμως, αν τα καλοεξετάσετε θα δείτε ότι ανταγωνίζονται τον άπιαστο χρόνο. Εσωκλείουν κάτι που είναι πολύ, σε κάτι που είναι λίγο, δηλαδή το χρόνο. Έτσι δίνουν την ψευδαίσθηση της νίκης, επειδή σε κάτι τόσο λίγο, όσο ο χρόνος, χώρεσαν κάτι τόσο πολύ! Προσπαθούν λοιπόν να προσπεράσουν και να νικήσουν το χρόνο και την άπειρη διάστασή του.

Συμπέρασμα: βία, εμφανίζεται και ως βιασύνη και ως άγρια δύναμη (ανάλογα ποιο χαρακτηριστικό της διαδικασίας υπερτονίζουμε ή φωτίζουμε περισσότερο), όταν προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε μια ανάγκη μας. Όχι, όμως μια οποιαδήποτε ανάγκη μας, μα την δυσκολότερη και την πιο ανικανοποίητη: αυτή της υπερνίκησης του χρόνου. Ο χρόνος είναι αυτός που μας κάνει να βιαζόμαστε, να είμαστε απότομοι, να μην αλληλεπιδρούμε ουσιαστικά με τους άλλους, να είμαστε ορμητικοί, άγριοι ίσως, να θέλουμε να επιβάλλουμε την δική μας άποψη ώστε να αποφύγουμε τα πολλά λόγια και τις πολλές εξηγήσεις και έτσι να φτάσουμε γρηγορότερα στο στόχο μας.

Ο χρόνος, ύπουλος δράστης, μας παραμορφώνει. Μας στολίζει με απάνθρωπα χαρακτηριστικά, με πρωτόγονες και πρωτόγνωρες συμπεριφορές.

Πώς γίνεται όμως όταν κρίνεται η ζωή κάποιου και εσύ θεωρείς χρέος σου ως γιατρός να εμποδίσεις τον ύπουλο χρόνο να τα μαγαρίσει όλα, να μην φανείς βίαιος ακόμα και από τηλεφώνου; Για να μην βάλω μέσα, τον παράγοντα Ε-θνικό Σ-ύστημα Υ-γείας που όταν προσπαθείς να συντονίσεις τις προσπάθειες ειδικών ΕΣΥ ο ανειδίκευτος, σου απαντά σχεδόν ομόφωνα αυτό το υπέροχο σύστημα: ΕΣΥ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα, ΕΣΥ θα κάνεις και αυτή τη δουλειά και εκείνη και την άλλη, ΕΣΥ θα ασχοληθείς, ΕΣΥ θα τρέξεις, ΕΣΥ θα αγχωθείς, ΕΣΥ θα αντιμετωπίσεις τη φθορά του γελωτοποιού χρόνου, ΕΣΥ θα ξεσκιστείς μέχρι να αποξενωθείς από τον εαυτό σου και να γίνεις ΕΓΩ! Ξαναρωτώ λοιπόν την κυρία ψυχολόγο: όταν επείγεσαι για τη ζωή κάποιου που επείγεται, ενώ άλλοι δίπλα σου φέροντες την ίδια και μεγαλύτερη ευθύνη από εσένα για τη ζωή που επείγεται, απλά αγοράζουν αγρόν, πώς γίνεται να μην φανείς βίαιος;

Όταν ο χρόνος κυνηγά ζωές, πώς γίνεται να μην κυνηγά και τη ζωή ενός γιατρού;


Υπάρχει όμως, τρόπος να ξεδιψάσει αυτή η ανάγκη καταπάτησης του ανίκητου χρόνου και έτσι να νικηθεί το θεριό! Υπάρχουν φορές που και δεν βιάζεσαι και το απολαμβάνεις και δεν τελειώνει γρήγορα... Πώς; Ιδού το μυστικό:

"Santiago"
by Loreena Mckennitt

Υ.Γ.: Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, είδα ότι έχει γίνει μεγάλη συζήτηση στην πολιτική μας ζωή, για την διττή έννοια βία και μάλιστα για αυτή τη βία που μίλησε ο Σολωμός.