Ημερολόγια Μοτοσικλέτας Νο2

26/02/2011

Βαθύ Σάμου

Ηρεμία. Σαββατιάτικος καφές. Αρχικά γκρίζο τοπίο, αλλά μετά λιακάδα. Εικόνα ξεφυτρωμένη από καλοκαίρι και η διάθεση άλλαξε προς το καλύτερο. Συντροφιά με ένα βιβλίο και μια ανάπηρη γάτα, που είχε χάσει -ένας θεός ξέρει πώς και γιατί- το ένα πισινό της ποδάρι, παρατηρούσα τους περαστικούς. Χωρίς να βιάζονται, άραγε δηλαδή χωρίς να παθιάζονται; Είπαμε όμως σαββατιάτικος καφές, τι ζητάς τώρα; Για πρώτη φορά ίσως στη ζωή μου, άραξα για καφέ... Αυτό που πολλοί, και ειδικά στη Μυτιλήνη, κάνουν καθημερινά και καθ'εκάστην, ώρες ατελείωτες! Μήπως να το κάνω πιο συχνά; Σαν να μ' άρεσε το αραλίκι!

Κάτι τέτοιες στιγμές αράγματος, όταν σου ζητά ετούτη η κοινωνία να υπακούσεις τους νόμους της,

εσύ λες: τι νόμοι και βλακείες, αφού πρώτοι απ' όλους δεν τους εφαρμόζουν αυτοί που τους φτιάχνουν, τι είμαι εγώ να τους υπακούσω φυλακισμένος τους;

Ρε άντε γεια, ρε... λες και τραβάς μια ρουφηξιά φραπεδιάς και η μέρα σου περνά φίνα και χωρίς άγχος, χωρίς ερωτηματικά, χωρίς conflcts και χωρίς να γηράσκεις πριν την ώρα σου...

Ο φίλος του φίλου του φίλου, καλά τα λέει ο Ν. Χρηστάκης στο «Συνδεδεμένοι», μας επηρεάζει. Λέγεται Νίκος και μας πάει συντροφιά με ένα πιτσιρικάκι του δημοτικού, τον Άγγελο και με τη δασκάλα του, την Πωλίνα, σε ένα πανέμορφο, σχεδόν παραμυθένιο, χωριό στο βουνό, τις Μανωλάτες και μας εξομολογείται τι τον έκανε να φύγει από τη βουή της Αθήνας και ενώ είχε σπουδάσει κάτι εντελώς άλλο, να καταλήξει να γίνει καθηγητής σε τούτα τα τρικυμιστά μέρη, διδάσκοντας σε αγρίμια του ΕΠΑΛ... Να σημειωθεί ότι στο χωριό εκεί ψηλά, ο τύπος που είχε την ταβέρνα όπου φάγαμε κάτι πεντανόστιμο και ήπιαμε ένα υπέροχο γλυκό κρασί, εντελώς συμπτωματικά είχε παρατήσει και αυτός την πρωτεύουσα και είχε έρθει σε τούτες τις ξερολιθιές να ανοίξει ταβέρνα… Σύμπτωση απλή; Κοινές ανησυχίες; Κοινές τάσεις φυγής; Η απάντηση θα μείνει Βαθυ-ά κρυμμένη στα βουνά της Σάμου. Όπως κρυμμένες θα μείνουν και οι προσπάθειες κάποιων εκπαιδευτικών-ακριτών, που παλεύουν για να εμπνεύσουν τα παιδιά του σήμερα, τους νέους του αύριο. Πώς το κάνουν; Με το να παραμένουν και οι ίδιοι παιδιά. Με το να παίζουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν σαν παιδιά, δηλαδή με την ψυχή τους και με το να γελούν με την πρώτη ευκαιρία σαν παιδιά, δηλαδή πάλι με την ψυχή τους.


Στη συνέχεια το απίστευτο και όμως αληθινό: Οπερέτα στη Σάμο! Εν μέσω κακοκαιρίας, εν μέσω χειμώνος, εν μέσω αισθήματος απομόνωσης… Το αγαπημένο μου είδος θεατρικού δρώμενου, η οπερέτα, η ελληνική εκδοχή της οπερέτας, ήταν εκεί και με περίμενε, λες και ήθελε να μου κλείσει το μάτι περιπαιχτικά και να μου τρικυμιάσει της καρδιάς τα ύδατα… Μεταφορά στις αρχές του 20ού αιώνα, κάπου μεταξύ «Απάχηδων των Αθηνών», «Βαφτιστικού» και «Μικροβίου του έρωτα», και τα καρδιοχτύπια χόρευαν γύρω από μια άδεια αγκαλιά…

στιγμιότυπο από την παράσταση στο Δημαρχείο Βαθέος

"Η καρδιά μου πονεί για σας"
από τον "Βαφτιστικό"
του Θ. Σακελλαρίδη






"Νεράιδα του γιαλού"
Θ. Σακελλαρίδη
από το "Περουζέ"

Ώρα αποχαιρετισμού της παρέας και γυρισμού στην προσωρινή μου βάση. Ο δρόμος γεμάτος λακκούβες, γεμάτος στροφές, ανάμεσα σε δάση, με αέρα και κρύο, με σταγονίδια από την πρόσκρουση κυμάτων και βράχων που ορθώνονταν δίπλα μου, με γλιστερό οδόστρωμα, και κυρίως με πηχτό μαύρο κατασκόταδο, και η καρδιά αναζητούσε μια σταθερή βάση, μια θαλπωρή, ένα απάγκιο, ένα φως να φέξει σχεδόν μεσάνυχτα τον έρημο δρόμο. Φόβος ενός μικρού παιδιού, ή κούραση ενός μεγάλου πλέον παιδιού; Σίγουρα πάντως, όχι στοιχεία ταξιδευτή…