Μην Amelie-σετε τον έρωτα!

Χτες με ρωτά κάποιος:

- Καλά, με τόσα που κάνεις καθημερινά, προλαβαίνεις να έχεις προσωπική ζωή; Δε νομίζω...


Απαντώ:

- Φυσικά και ναι!


Επειδή μας έχουν βάλει σε μια λογική υπερεξειδίκευσης της γνώση και ενασχόλησης με ένα ή το πολύ δυο επιστημονικούς τομείς στα σοβαρά, απομακρυνόμενοι κατά πολύ από το πρότυπο του πανεπιστήμονα που υπήρχε παλαιότερα στην ανθρώπινη ιστορία, αυτό δεν σημαίνει ότι έτσι πρέπει να παραμείνει... και δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους περάσει, σε αυτούς τους κύριους που ουδεμία επιστημονική κατάρτιση έχουν...

Το μεγάλο τους επιχείρημα, φυσικά -τι άλλο- ο κύριος Χρόνος, που περνά και πίσω δεν γυρνά, που πάντα είναι λίγος και ποτέ δεν περισσεύει για αυτά που πραγματικά επιθυμούμε ή για αυτά που η κονωνία μας απαιτεί...

Πριν κάποια χρόνια, όχι αρκετά, ανήκα και εγώ στην πρώτη κατηγορία, σε όλους αυτούς δηλαδή που έσκυβαν το κεφάλι και έλεγαν ότι δεν υπάρχει χρόνος για πολλές ασχολίες, πόσο μάλλον για ερωτοτροπίες! Χα... ήταν μόλις ένα σημείο στην απεραντοσύνη του συμπαντικού χρόνου, που είπα ας δοκιμάσω βρε αδερφέ, και αφέθηκα στης ζωής τα κυματιστά ταξίδια, στις θαλασσοταραχές, στα ηλιόλουστα πρωινά, στην πραγματικότητα τελικά... Αυτό αρκούσε, για να βγω από αυτούς τους μίζερους που ακόμα ψάχνουν για λίγο χρόνο.

Μας βάζουν να χτίζουμε μύθος καθημερινά, να αυτοεγκλωβιζόμαστε, να τυφλώνουμε τις ίδιες μας τις ελπίδες, να φθείρουμε τον ίδιο μας τον εαυτό με χαμηλή αυτοεκτίμηση... Μας βάζουν στη λογική των λίγων ταλαντούχων και πανέξυπνων ανθρώπων, λες και οι υπόλοιποι είναι ζώα και άχρηστοι, και μας έχουν να μην προσπαθούμε για τίποτα. Ξέρετε, η δοκιμή, η προσπάθεια και το πείραμα ήταν ανέκαθεν οι οδοί που ευόδωναν την δημιουργικότητα, την φαντασία και την εφευρετικότητα του ανθρώπου. Η μη προσπάθεια, ο φόβος για την αποτυχία (το υπέρτατο κριτήριο αυτής της γαμημένης της κοινωνίας!), η πεπατημένη, η "σιγουριά", το μη ρίσκο, η σταθερότητα, όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά ενός βάλτου και όχι ενός ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι κάτι που ρέει, που δεν μπορεί να αντισταθεί στην διαρκή κίνηση και αναζήτηση. Και σήμερα που έχουμε φτάσει; Να μην κινείται φύλλο αν πρώτα δεν έχουμε εξασφαλίσει το αποτέλεσμα (το άλλο υπέρτατο γαμημένο κριτήριο αυτής της γαμημένης κοινωνίας!).

Κάποτε λοιπόν, ήμουν και εγώ ανάμεσα σε όλους αυτούς, που έλεγαν: μα πώς μπορεί και κάνει αυτός τόσα πολλά πράγματα; πού βρίσκει τόσο χρόνο βρε παιδί μου; Και επιβεβαιώνοντας τα λόγια του σοφού λαού μας: "όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια...", η αμέσως επόμενη κουβέντα ήταν: ναι, αλλά αυτός χάνει από αλλού, από την προσωπική του ζωή ας πούμε, οπότε δεν είναι ισορροπημένο άτομο.

Πόσο γελασμένοι είμαστε αγαπητοί μου; Πόσο διαστρεβλωμένη μας δείχνουν την πραγματικότητα;

Ξέρετε γιατί μας φαίνονται όλα τόσο δύσκολα, σχεδόν ακατόρθωτα, σχεδόν μυθικά; Γιατί έχουν κατορθώσει να μας κλέψουν ένα απαραίτητο στοιχείο που χρειάζεται για να μπορέσουμε να συνδυάζουμε πολλά πράγματα στη ζωή μας: τον έρωτα. Έχουμε πάψει να ερωτευμόμαστε. Να ερωτευόμαστε αυτά που κάνουμε στη ζωή μας, να ερωτευόμαστε την ίδια μας τη ζωή. Χωρίς τον έρωτα όλα φαντάζουν ψυχρά, χλωμά και αν-ούσια, ενώ με τον έρωτα όλα φαντά-ζουν συν-ούσια... Θυμηθείτε, πώς συμπεριφερόσασταν τότε που ήσασταν ερωτευμένοι! Μπορούσατε να κάνετε τα πάντα, έτσι δεν είναι;

Χρόνος υπάρχει, πάντα υπήρχε. Ή για να είμαστε πιο σωστοί: χρόνος ΔΕΝ υπάρχει, ποτέ ΔΕΝ υπήρχε, είναι δημιούργημα του ανθρώπου, μια ψευδαίσθηση κατεύθυνσης. Άρα προς τι όλη αυτή η αγωνία και ο φόβος μήπως δεν προλάβουμε; Ποιός μας κυνηγάει;

Κυνηγάμε το μέλλον, ενώ χάνουμε το παρόν. Σχεδιάζουμε να ζήσουμε, ενώ δεν ζούμε. Χτίζουμε όνειρα, αλλά μετατρέπονται σε εφιάλτες. Γιατί; Διότι, έχουμε ξεχάσει να ερωτευόμαστε, με το κάθε τι, με την κάθε στιγμή, όχι του χρόνου, αλλά με την κάθε στιγμή του εαυτού μας και των συνανθρώπων μας.

Οι στιγμές δεν ανήκουν στον κύριο Χρόνο. Ανήκουν σε εμάς τους ίδιους.

Ερωτευτείτε λοιπόν, νοιώστε την υπέρτατη γαλήνη και δείτε καθαρά πώς μπορούν να συνδυαστούν τα πάντα! Ισορροπήστε στην γαμημένη ανισορροπία που μας πλασάρουν.