Γυρίζω και σήμερα το μεσημέρι από το εστιατόριο της σχολής. Πάλι περιμένοντας στη σειρά παρατηρούσα και άκουγα τις παρέες των φοιτητών της σημερινής μας εποχής. Αυτή τη φορά, μπροστά μου ήταν κάποια κοριτσόπουλα που συζητούσαν ξανά για στολίδια! Αυτή το φορά όχι για σκουλαρίκια, αλλά για διαμαντάκια στα δόντια... Ξέρετε, από εκείνα που αρχικά τα νομίζεις για κολλημμένο ρεβίθι, αλλά με προσεκτικότερη ματιά συνειδητοποιείς ότι έπεσες έξω (και μαζί και η τσέπη του μπαμπά της εν λόγω φοιτήτριας).
Ξαναρωτώ: τι θέλουν να μας πουν τα μικρά;
- Θέλουν να μας "δείξουν τα δόντια τους"; Ότι κάτι αξίζουν και αυτά τα σκάσμένα; Ότι είναι και αυτά παρόντες στο σήμερα, μαζί με όλους εμάς τους επαΐοντες που ρίξαμε το κράτος στο φούντο;!
- Θέλουν να μας τονίσουν τον λάμψη τους, ακόμα και εκεί που έχουμε αποκλείσει ότι δεν υπάρχει; Θέλουν να μας δείξουν ότι μπορούν να γεννήσουν φως εκ του μηδενός ακόμα και αν τους το κλέβουμε με το ευοίωνο μέλλον που τους τάζουμε;
- Θέλουν να μας πουν ότι χαίρονται που υπάρχουν σοβαροί επιστήμονες σε τούτη την κοινωνία, όπως οι οδοντίατροι, που νοιάζονται πάνω από όλα για την υγεία και την λάμψη των δοντιών (χωρίς να τους ενδοιαφέρει αν είναι επίπλαστη, όπως τόσα άλλα εξάλλου);
Κάτι χάνουμε εδώ αγαπητοί μου... Αλλά τι; Αδυνατώ να καταλάβω.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου