Δεν θέλω τέτοια μάτια στο Face μου...

Επανέρχομαι στο θέμα του Facebook (μην νομίζετε ότι τελείωσα με μια μόνο ανάρτηση) με αυτό το video:

Και ρωτώ: τι είναι αυτό που βλέπουμε; Μήπως αυτό που βλέπουμε, είναι κάποιους άλλους να μας βλέπουν και να μας παρακολουθούν, μπιγκπραδερίστικα; Βλέπουμε πραγματικά γύρω μας τη σήμερον ημέρα ή είμαστε τυφλοί; Και ποιοι είναι οι πραγματικοί τυφλοί; Και τι άραγε να βλέπουν οι πραγματικοί τυφλοί; Ποιος άραγε κόσμος μας κοσμεί, ο κόσμος ο ορατός ή ο κόσμος με την ύλη τη σκοτεινή;

Και ποια μάτια είναι αυτά που έχουν τελικά αξία σε τούτη την κοινωνία; Τα μάτια του προσώπου μας ή τα μάτια της ψυχής μας;

Ο μέγας και εθνικός μας ποιητής, μας έχει προλάβει άλλη μια φορά και έχει ήδη δώσει απάντηση στο θέμα:

"Ο γιος σου κρίνος με δροσιά"

ποίηση: Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Δ.Σολωμός

μουσική: Γ.Μαρκόπουλος

Τραγούδι: Ν.Ξυλούρης, Λ.Χαλιάς, Η.Κλωναρίδης

Αφήγηση: Ειρήνη Παππά

Ο αριθμός του εχθρού!

Ο γιος σου κρίνος με δροσιά

Τόσ' άστρα δεν εγνώρισεν ο τρίσβαθος αιθέρας,

ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο.

Πάντ' ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μου.

Ο γιός σου κρίνος με δροσιά φεγγαροστολισμένος.

Όλοι σαν ένας, ναι, χτυπούν, όμως εσύ σαν όλους.

Παράπονο χαμός καιρού σ' ότι κανείς κι αν χάσει.

Αγαπητοί μου, αναλογιστείτε για μια στιγμή σας παρακαλώ, ποιος μπορεί να είναι ο εχθρός και πόσα άτομα μπορεί να αριθμεί, σε αυτόν τον άνισο αγώνα με την τιμιότητα και τον αυτοσεβασμό... Τόσα αστεράκια πάνωθέ μας, κλαίνε που δεν μπορούν να φωτίσουν το τόσο σκότος...

Όλοι σαν ένας χτυπούν...

Πάντ' ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μας...

Υ.Γ.1: Έχω την ακλόνητη πεποίθηση, γλωσσολογικά μιλώντας, ότι η κάθε λέξη αποκαλύπτει την αληθινή της ταυτότητα, μέσα από την ετυμολογία της. Πώς γίνεται να μην αντιλαμβανόμαστε ότι το Face-book, είναι το βιβλίο εκείνο, που περικλείει τα πρόσωπά μας, κοινώς τις προσωπικότητές μας και τις υπάρξεις μας, στο μεγαλύτερο ηλεκτρονικό φακέλωμα της Ιστορίας του τεχνολογικού ανθρώπου; Πώς δεν καταλαβαίνουμε ότι το book είναι εκείνος ο γιγάντιος φάκελος, όπου υπάρχουμε όλοι εμείς οι λιλιπούτειοι; Ή μάλλον πιο σωστά η φτιασιδωμένη εικόνα όλων εμάς των λιλιπούτειων...

Υ.Γ.2: Ευχαριστώ τον φίλο Μ.Μ. για το video με τον αρχηγό παππού!