Ευτυχία! Πόσα χρόνια πίσω γύρισα σήμερα το πρωί... Σίγουρα ήταν -και παραμένει ως φαίνεται- το αλάτι της δικής μου ζωής.
Φρέσκο γάλα κατσικίσιο, αρμεγμένο το προηγούμενο βράδυ από αλανιάρα κατσίκα, βρασμένο επί τόπου, και φουλ αλατισμένο (διότι ως γνωστόν οι γευστικοί μου κάλυκες για το αλμυρό είναι σχεδόν ανύπαρκτοι από κατασκευαστική παράλειψη του Δημιουργού μου...). Και η τελετουργία ολοκληρώνεται με τα"κατσικοκέφαλα" (όπως έλεγε η γιαγιά μου για εμένα και τον παππού μου), κομμάτια από φρέσκο ψωμί που αφήνω να κολυμπούν μέσα στο πιάτο σαν βάρκες που πλέουν ήρεμες σε κάποιο λιμανάκι!
Με αυτό το έδεσμα αγαπητοί μου, ξεκινούσα την κάθε μου ημέρα, για πολλά χρόνια της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας... Δεν μπορείτε να φανταστείτε δύναμη και ενέργεια που ένοιωθα. Φυσικά δεν έμενε ούτε σταγόνα στο πιάτο...
Μετά, όταν έφυγα από το χωριό, ήρθαν τα υποκατάστατα: ΝΟΥΝΟΥ, γάλα αγελάδος ΦΑΓΕ, πτιμπέρ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, μουστουκούλουρου (η μόνη ελληνική λέξη που περιέχει 5 "ου"), και ενίοτε τα εξαίσια παξιμαδάκια πορτοκαλιού της γιαγιάς, που με έναν μαγικό τρόπο έβρισκαν πάντα τον δρόμο και έφταναν ως εμέ, ακόμα και αν είχαν να διασχίσουν θάλασσες και βουνά... Τα είχε ορμηνέψει σωστά φαίνεται η γιαγιά, να φτάσουν μοναχά ως το στομάχι μου. Δεν λέω, και τα υποκατάστατα, γευστικότατα ήταν και είναι (καθότι το πρωινό μου, παραμένει κάθε πρωί ένα ποτήρι γάλα με κάποιο αρτοσκεύασμα να κάνει παπάρα μέσα του...), αλλά σαν αυτό που με ανάθρεψε για πάνω 10 χρόνια, δεν ματαβρήκα! Για καλή μου τύχη όμως, σήμερα το πρωί, ω! του θαύματος, βρέθηκε στο τραπέζι μου... Και εγώ ω! του ξαναθαύματος, βρέθηκα χρόνια πίσω, τότε που η σκέψη μου ακολουθούσε τα μαύρα χελιδόνια στο πρώτο πρωινό τους πέταγμα...
Ευτυχία, αυτό έχω μόνο να πω, ευτυχία!
"Μαύρο μου χελιδόνι"
Παραδοσιακό
Χαΐνηδες & Mode Plagal
Εκτέλεση: Σανάδες
cd: Η κάθοδος των σαλτιμπάγκων
2 σχόλια:
Βραστογαλιά το έλεγε η γιαγιά μου και ήταν απ΄τις αγαπημένες γεύσεις και μυρωδιές των παιδικών μου χρόνων. Δεν ήμουν βέβαια τόσο τυχερή όσο εσύ να το απολαμβάνω μέχρι την εφηβεία, γι' αυτό ίσως και το αναπολώ ανησυχητικά συχνά... Θυμάμαι τη γιαγιά να με παίρνει στην αγκαλιά της και να με ταϊζει λέγοντάς μου παραμύθια που ζωντάνευαν μέσα στο αναμμένο τζάκι. Πραγματική ευτυχία! Και νιώθω πολύ τυχερή που μεγάλωσα σε χωριό μέσα σε τόσες μυρωδιές, γεύσεις και ήχους. Σε ευχαριστώ για το ταξιδάκι στα παλιά!
Βραστογαλιά ε; Τι ωραία λέξη... Σαν το "σιγαλιά" μου ακούγεται... Όπως τότε στα παιδικά μας χρόνια, με την ησυχία (σιγαλιά) και γαλήνη που είχε η ψυχή μας!
Δημοσίευση σχολίου