Γιατί δεν αγαπώ τα Οικονομικά!

Ποτέ δεν συμπάθησα τα οικονομικά και ό,τι έχει σχέση με αυτά. Δεν ήθελα να ακούω για αυτά, ακόμα και αν μου φαίνονταν παιχνιδάκι κάποιες έννοιές τους ή τα μαθηματικά που περιείχαν.

Ο λόγος; Ό,τι υπάρχει μέσα τους μόνο στυγνός... Λόγος και κούφιοι αριθμοί! Ψυχροί, αμετάβλητοι, άφοβοι, ασυναίσθητοι αριθμοί και μια λογική μαθηματική. Το ίδιο ακριβώς νοιώθω και για τους οικονομολόγους. Όσο αυστηρά μετρούν και αναλύουν μια κατάσταση, τόσο με απωθούν. Όσο και αν μας βοηθούν να ξεπεράσουμε την ανιστόριτη άγνοιά μας (που υπαγορεύει για παράδειγμα ότι της κυρα-Γερμανίας, που αυτή την περίοδο διαφεντεύει τα περί του δικού μας χρέους, της διέγραψαν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το τεράστιο χρέος που της είχε επιβληθεί μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, και το οποίο αποτελούσε μια από τις βασικότατες αιτίες για την πυροδότηση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου), με απωθούν. Όσο και αν μας βοηθούν να θεραπεύσουμε την τεχνοκρατική τύφλα που μας διακατέχει με μια ψυχραιμία που ομοιάζει με αυτήν ενός πολύπειρου χειρουργού (ο οποίος όμως συναισθάνεται ότι πετσοκόβει άνθρωπο και όχι ένα απλό νούμερο ή μια επίσημη στατιστική), με τρομάζουν. Ακόμα και αν κάποιοι δίνουν μια διάσταση πιο ανθρώπινη στην κατάντια του οικονομικού μας συστήματος και χαράζουν νέες κατευθύνσεις ανάπτυξης και ευημερίας για όλο το λαό, ακόμα και τότε, τα οικονομικά με ξενερώνουν...

Ο λόγος; Ό,τι δεν περιλαμβάνουν σε καμία από τις αναλύσεις τους... τα όνειρα των ανθρώπων. Θεωρούν δεδομένο (αριθμητικά προσδιορισμένο και αυτό) ότι κάποιο ποσοστό (%) των πολιτών θα αντιδράσουν και θα αντισταθούν στην μεγαλύτερη λιτότητα, ενώ κάποιο άλλο ποσοστό θα αντιδράσει έτσι και αλλιώς και αλλιώτικα...

Λαμβάνω σήμερα ένα mail από φίλο αδερφικό που μου έγραφε:

"Ήθελα κάποτε να επαναστατήσω και κατάντησα να εφημερεύω σε ένα σύστημα που δεν πληρώνει αυτό που χρωστάει και δεν παρέχει αυτό που υπόσχεται. Αν δεν είναι αυτό η απόλυτη εκφύλιση των νεανικών ονείρων μας... τότε τι?"

Του απαντώ αυτόματα: (χωρίς να βάλω κάτω τη λογική, μόνο μέσα από το συναίσθημα. Ο λόγος; Ό,τι τον συναισθάνομαι απόλυτα, σε αυτόν τον προβληματισμό του)

"Α, ρε φιλαράκι... Έχεις δίκιο... Τα όνειρά μας πολτοποιούνται όταν πάνε να περάσουν μέσα από αυτό το σύστημα. Εγώ πλέον το βλέπω σαν έναν αγώνα με τον εαυτό μου: να μπορώ να συνεχίζω να ονειρεύομαι. Έστω και για Πλάκα!

Εντελώς τυχαία, διάβασα χτες, ότι το Γεφύρι της Πλάκας, το μεγαλύτερο των Βαλκανίων, αυτό που είχα την τιμή να αντικρίσω από κοντά τον Αύγουστο που μας πέρασε, καθώς αναρι(χ ή γ)ούσα στα Τζουμέρκα, πολλοί είχαν προσπαθήσει να το χτίσουν, σε μια υπερπροσπάθεια δάμασης του Άραχθου. Μόνο ένας όμως τα κατάφερε. Ένας Πραμαντιώτης! Και το αφιέρωμα έκλεινε με τη διαπίστωση ότι το να δαμαστεί ο Άραχθος με ένα μόνο τόξο, ήταν καθαρά ένα θαύμα! Σκέφτομαι άραγε, τι σκεφτόταν αυτός ο Πραμαντιώτης χτίστης πριν το χτίσει... Είχε σκυμμένο το κεφάλι ή κοιτούσε προς τον ουρανό;

Άραγε, τι σκέφτεται ένας χτίστης ονείρων πριν τα χτίσει; Ότι θα του τα γκρεμίσει ξανά η πλημμύρα της πραγματικότητας ή ότι αυτό που φαντάζει θαύμα αξίζει μια ακόμα προσπάθεια;"

Το δικό μου όνειρο; Να αλλάξουμε το σύστημα, όχι απλά να επιβιώσουμε μέσα σε αυτό. Ακόμα και αν χρειαστεί να αποβιώσουμε, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να το αλλάξουμε.

Θα μπορούσε να αποτυπωθεί πολύ ποιητικά, αυτό που νοιώθω για το κράτος μου που με έχει μπερδέψει και δεν ξέρω πλέον προς τα πού να βαδίσω και ποια χνάρια να ακολουθήσω (κοινώς έχει χαθεί η έμπνευση), μέσα από το υπέροχο και ολόδροσο τραγουδάκι των Κατσιμιχαίων:

"Τα χνάρια είναι σβησμένα"

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:

Αφοί Κατσιμίχα

Γιατί λοιπόν κι εσύ να μου μιλήσεις
αφού το ήξερες δεν ήμουνα για σένα
γιατί κι εσύ να με κοιτάξεις
μ' αυτά τα μάτια σου τα ξένα

Τίποτα, τίποτα δεν ήμουνα για σένα
τιποτα, τιποτα δεν ήμουνα για σένα
που πήγαν τόσα λόγια κρυφά ψιθυρισμένα
που πήγαν τόσα λόγια κρυφά ψιθυρισμένα

Τώρα που πέρασε ο καιρός ρωτάω τον εαυτό μου
τι να ναι αυτό που κάποτε αγάπησα σ' εσένα
μα δε θυμάμαι τίποτα
τα έχω όλα ξεχάσει
μα δε θυμάμαι τίποτα
τα χνάρια είναι σβησμένα

Τίποτα, τίποτα δεν ήμουνα για σένα
τιποτα, τιποτα δεν ήμουνα για σένα
που πήγαν τόσα λόγια κρυφά ψιθυρισμένα
που πήγαν τόσα λόγια κρυφά ψιθυρισμένα

Πλέον τα πάντα είναι μια μεγάλη πλάκα για μένα. Ζω μόνο μέσα από το συναίσθημα - και θέλω να παραμείνω σε αυτό. Τα υπόλοιπα με αφήνουν, παγερά, ψυχρά και οικονομικά αδιάφ(θ)ορο.

Και για λίγη πλακίτσα ακόμη:

1. Όταν μπαίνει είναι στεγνή και όταν βγαίνει είναι υγρή. Αρχίζει από Ψ- και τελειώνει σε -ολή! Τι είναι;

Η Ψαροντουφεκοστολή!!!!!!!!!!!!!

2. Τι περιμένουν ο Σούπερμαν, ο Σπάιντερμαν και ο Μπάτμαν στη στάση;

Τον Πούλμαν!!!!