Βαθειά μέσα στα ανείπωτα

Απόψε, για πρώτη φορά στη ζωή μου, προσπάθησα να συντάξω βιογραφικό σημείωμα.

Δεν είχε χρειαστεί μέχρι τώρα.
Δεν το είχα χρειαστεί μέχρι τώρα.
Δεν έτυχε, που λένε ρε παιδί μου!

Και τώρα που προσπαθείς να συντάξεις τη ζωή σου την ασύντακτη σε ένα λευκό χαρτί, νοιώθεις ότι δεν έχεις και τόσα πολλά να καταγράψεις... Μα πώς; Αφού ζεις με τόσο πάθος! Τόσα χρόνια, πώς στοιβάζονται σε λέξεις και κατηγορίες; Και το χειρότερο: πώς εξαφανίζονται τόσα χρόνια μέσα σε λίγες σειρές;

Εκπαίδευση, Στρατιωτική Θητεία, Συνεχιζόμενη Εκπαίδευση...
Πόσα μπορούν να πουν για αυτά που έζησα; Για αυτά που αγάπησα και μίσησα; Για αυτά που με έκαναν να αηδιάσω και να ξεράσω; Για αυτά που θαύμασα και με ενέπνευσαν;

Επαγγελματική εμπειρία...
Τι μπορεί να συμπεριλάβει; Πόσα ξενύχτια; Πόσα καρδιοχτύπια ασθενών και θεραπόντων;

Κατάρτιση, Άλλες γνώσεις...
Άντε τώρα να κρίνεις τον εαυτό σου! Σου ζητάνε το γνώθι σαυτόν και εσύ απαντάς σαν να απαντούσες ποιό είναι το όνομά σου.

Προσωπικά ενδιαφέροντα...
Μα πώς γίνεται να καταλάβει αυτός που διαβάζει το βιογραφικό, ποιά η πραγματική μου σχέση με τον χορό, τη μουσική, την αστρονομία, τα ταξίδια, το blogging, τις βόλτες με τη μηχανή μου...;


Ας όψεται. Ο λόγος φαντάζει προκλητικός και άκρως ανθρωπολογικός: να ξενιτευτούμε και να γνωρίσουμε Δανέζες γαζέλες...

Εξάλλου, όλα τα μεγάλα ερωτηματικά, οι πελώριοι φόβοι και τα τεράστια "μη", ξεπερνιούνται μόνο με έναν τρόπο: τη δοκιμή!

Ξεκινώντας νέα ταξίδια και χαράσσοντας νέες διαδρομές, κοιτάμε για λίγο πίσω μας, τον δρόμο που διανύσαμε ως τώρα. Αντικρύζουμε μόνο σκόνη απ' το ανασηκωμένο χώμα ανακατεμένη με τον καπνό απ'το φουγάρο του τρένου μας...

"Στην κοιλάδα των Τεμπών"
Στίχοι, Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Σωκράτης Μάλαμας




Μες την κοιλα - όπως τα λέω - μες την κοιλάδα των Τεμπών
Φόβος των μηχανοδηγών
Είναι ένας γέρο - όπως τα λέω - είναι ένας γέρο πλάτανος
μαγκούφης και παράφορος

Που πίνει από - όπως τα λέω - που πίνει απ' το θολό νερό
του ποταμού το ιερό
Πίνει κι απλω, όπως τα λέω, πίνει κι απλώνει ρίζωμα
βαθιά μέσα στα ανείπωτα

Κι όποτε παι - όπως τα λέω - κι όποτε παίρνει ανάποδες
γέρνει και πέφτει στις γραμμές
Πιάνει το τρε - όπως τα λέω - πιάνει το τρένο απο τ' αυτί
«Μην την περνάς τη Γευγελή»

Μένα μου το, όπως τα λέω, μένα μου το 'πε ο Πηνειός
το μυστικό ο φλύαρος
Πως ήταν α - όπως τα λέω - πως ήταν άνθρωπος παλιά
κι είχε παιδιά στην ξενιτιά