Πώς τυχαίνει πάντα την ανακάλυψη ενός δικού μου, βαθειά χωμένου, χαρακτηριστικού, να το φέρνει κρεμάσμένο σε ένα πεντάγραμμο, η μουσική; Όταν μάλιστα, αυτό γίνεται καθαρά τελετουργικά, πάνω στην κορυφή ενός βουνού, υπό το άγρυπνο βλέμμα της μαμάς-Σελήνης που έχει ανοίξει σχεδόν ολοκληρωτικά το μάτι της για να δει τα καλοκαιρινά καμώματα των παιδιών της, γνωρίζεις ότι το ανατρίχιασμα δεν είναι από το κρύο της ορεινής περιοχής, αλλά από την συνειδητοποίηση...
Κάποια άτομα, έχουν δοκιμάσει πολλά πράγματα στη ζωή τους. Έχουν κρατήσει από τα κέρατα τον ταύρο του πάθους και έχουν χορέψει για λίγο μαζί του, χορό θρυλικό, όπως σχεδόν οι περιπέτειες κάποιων καουμπόυδων που έφταναν στα παιδικά μας αυτιά...
Αυτά τα άτομα, ξεκίνησαν από την αρχαία εποχή, να τους λένε πλάνητες. Είναι εκείνοι οι αλήτες του διαστήματος, που δεν έχουν δικό τους φως, μα αντανακλούν το φως των άστρων. Έτσι κυλά η ασήμαντη ζωούλα τους, αντανακλώντας φως. Παίρνουν φως, για να το ξαναδώσουν πίσω. Γεμίζουν ενέργεια, για να την χαρίσουν στον πρώτο τυχόντα. Απορροφούν δύναμη, για να την διοχετεύσουν στο περιβάλλον τους. Είναι απλά, ανακλαστήρες, χωρίς δικό τους καθαρό περιεχόμενο. Ζουν στο περιθώριο της ουσίας, φθάνοντας καμιά φορά, λόγω εγγύτητος και ψευδαίσθητα εντονότερου φωτός, σε κατάσταση συνουσίας. Υπάρχουν μόνο τη νύχτα, όταν λίγοι τους βλέπουν. Δραστηριοποιούνται στο σκοτάδι, όπου μπορούν να αποκτήσουν νόημα και ύπαρξη, καθώς φορούν δανεικό απαστράπτον ένδυμα και κάνουν το κομμάτι τους... Δεν τους ανήκει τίποτα, και συμπεριφέρονται τόσο εξουσιαστικά, σαν να τους ανήκει όλος ο νυχτερινός ουρανός...
Αυτούς τους πλάνητες, μετά από πιο ενδελεχή παρατήρηση, επειδή περιπλανιώνταν με σταθερό μάλλον τρόπο, τους ονόμασαν περι-ηγητές γιατί αντιλήφθηκαν ότι κάνουν βόλτα γύρω από (=περί) το ίδιο μάλλον και σταθερό σημείο (αυτό του εαυτού τους) και σήμερα απλά τους λέν ταξιδευτές, που καβαλούν μια μηχανή και γυρίζουν... Γυρίζουν σε παρελθόν, γυρίζουν σε βουνά και λαγκάδια, γυρίζουν στα ίδια και στα ίδια... Γυρίζουν τις πλάτες τους στο μέλλον, από καθαρό φόβο, γυρίζουν σαν την άδικη κατάρα, γυρίζουν τα μέσα τους έξω μα πάλι δεν βρίσκουν διαφορά, γυρίζουν το κεφάλι τους ανάποδα μπας και κατεβάσει καμιά καλύτερη ιδέα, γυρίζουν γυρίζουν γυρίζουν... Πουλάνε δανεικό φως, πληρώνονται για λίγες νύχτες ακόμα και μετά συνεχίζουν να σκορπίσουν το σκοτάδι (τους) και σε άλλα βουνά.
Το ερώτημα, αν γνώριζα από κοντά κανέναν από δαύτους, θα ήταν αν μπορούν άραγε ποτέ να γυρίσουν σελίδα στη ζωή τους...
"Εξουσία"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Διονύσης Τσακνής
Είμαι μια πόρνη που σέρνει το βήμα εδώ κι από 'κει,
είμαι αράχνη που δένει το θύμα της στην σκηνή.
με θέλουν πρόσωπα χίλια, με παίρνει ο πιο δυνατός,
κι απ' την μισάνοιχτη γρίλια, κρυφοκοιτάζει ο στρατός.
Σε μια στροφή έχω βάλει δολώματα,
είμαι σκιά και καπνός,
έχω αλλάξει πολλά γυναικεία ονόματα,
και δεν με νικάει εμένα ποτέ ο καιρός.
Σπέρνω ελπίδες στον δρόμο, είμαι σειρήνα γυμνή,
θερίζω πτώματα μόνο, είμαι φριχτή μηχανή.
είμαι ο λόγος που σβήνει, του έρωτα η ορμή,
είμαι η σκέψη που δίνει αιτία σ' ένα κορμί.
Σε μια στροφή έχω βάλει δολώματα,
είμαι σκιά και καπνός,
έχω αλλάξει πολλά γυναικεία ονόματα,
και δε με νικάει εμένα ποτέ ο καιρός.
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Διονύσης Τσακνής
Είμαι μια πόρνη που σέρνει το βήμα εδώ κι από 'κει,
είμαι αράχνη που δένει το θύμα της στην σκηνή.
με θέλουν πρόσωπα χίλια, με παίρνει ο πιο δυνατός,
κι απ' την μισάνοιχτη γρίλια, κρυφοκοιτάζει ο στρατός.
Σε μια στροφή έχω βάλει δολώματα,
είμαι σκιά και καπνός,
έχω αλλάξει πολλά γυναικεία ονόματα,
και δεν με νικάει εμένα ποτέ ο καιρός.
Σπέρνω ελπίδες στον δρόμο, είμαι σειρήνα γυμνή,
θερίζω πτώματα μόνο, είμαι φριχτή μηχανή.
είμαι ο λόγος που σβήνει, του έρωτα η ορμή,
είμαι η σκέψη που δίνει αιτία σ' ένα κορμί.
Σε μια στροφή έχω βάλει δολώματα,
είμαι σκιά και καπνός,
έχω αλλάξει πολλά γυναικεία ονόματα,
και δε με νικάει εμένα ποτέ ο καιρός.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου