Enigmata + Ερωτηματικά = Ανοίγματα + Ερωτικά

Λέω απόψε να πάμε ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι, όπου επικρατούν τα αινίγματα και τα ερωτηματικά...

"Enigma"

Ανεβείτε στο πιο ψηλό βουνό, (σαν αυτό στους Φιλιππαίους για παράδειγμα...), κατά προτίμηση γυμνοί, για να νοιώσετε κατάσαρκα την αστρική σκόνη να σας τρυπά, και πιάστε το πρώτο τρένο της συμπαντικής γραμμής, που τυγχάνει να περνά από κοντά σας...

Ακόμα, γραπώστε τον πιο κοντινό σας συνταξιδιώτη στο σταθμό και συμπορευτείτε στου κόσμου τις μυστικές τις ράγες...


Κάποτε, είχαμε ξεκινήσει με έναν φίλο, να γράφουμε, ένα σενάριο θεατρικής παράστασης, στα πλαίσια μιας τρέλας που μας είχε πιάσει τότε. Το έργο έμεινε μισοτελειωμένο -όπως τα περισσότερα πράγματα άλλωστε-, αλλά μας έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθούμε με ερωτήματα και αινίγματα συμ(π)αντικά... Ελπίζω να το απολαύσετε:





(Σταθμός τρένου. Χειμώνας βαρύς. Σούρουπο. Κρύο. Μόνο δύο άτομα περιμένουν την επόμενη αμαξοστοιχία. Οι βαλίτσες δίπλα τους)

Κωστής: (φυσάει τις παλάμες του με την ανάσα του. Ανασηκωμένος γιακάς. Κοιτάει τον ουρανό): Χχχχχ… Κοίτα σκοτεινιά! Μπρρρ… Πολύ κρύο κι απόψε! Θα περιμένουμε χιόνια είπαν. Τα σύννεφα τρέχουν σαν τρελά. Κοίτα! Αυτός ο βοριάς σε ξυρίζει. Τουλάχιστον δε θα βρέξει όσο φυσάει. Αλλά αυτός ο διαολο-αέρας φτάνει ως το κόκαλο. Πρέπει να πάρω καινούργια καμπαρτίνα. Αυτή έχει ζήσει (χάνεται, αναπολώντας)… τέσσερις, πέντε χειμώνες… (το ίδιο χαμένος) Σκληρούς χειμώνες…

Στράτος: (τα χέρια βαθειά μέσα στις τσέπες, τα πόδια χορεύουν στο ρυθμό του ρίγους, γυαλάκια θολά απ΄την ανάσα που παγώνει πριν καλά καλά ξεστομιθεί… μύτη ρέουσα, σκούφος μαύρος, κασκόλ μπλε –το αγαπημένο δώρο από μια πρώην αγαπημένη-, μπουφάν Dainese, στα αυτιά walk-man να παίζει Lorenna Mckennit, μοναδική συντροφιά εδώ και ώρες…). Αυτό το σύνδρομο Raynaud, πρέπει κάποια στιγμή να το κοιτάξω, ο πόνος στα δάχτυλα από το κρύο είναι βασανιστικός… αρχίζω να μην τα νοιώθω γαμώτο. Και αυτός ο πονοκέφαλος δεν λέει να μ’ αφήσει απ’ το μεσημέρι… άντε να δούμε πότε θα φτάσουμε. Ααα… έχει πανσέληνο απόψε, αλλά με τέτοιο κωλόκαιρο ούτε μια καληνύχτα δεν θα με αφήσουν τα σύννεφα να πω στη νεράιδα του ουρανού… Tο τρένο γιατί αργεί τόσο;

Κωστής: (ακόμα χαμένος) Μμμμ; Έχει Πανσέληνο; (Κοιτάει διστακτικά ψηλά, ερευνητικά. Σαν κάτι να τον ενοχλεί. Γυρνάει στο Στράτο). Γιατί τόσο βιαστικός;

Στράτος: 20.15' ακόμα! Άντε σε κανα τέταρτο να’ρθει το express του μεσονυχτίου, καμιά ώρα περίπου ταξίδι μέχρι το Βερολίνο και από εκεί στις 22.15 να πάρω το άλλο τρένο για Malchow… μου ‘χουν πει είναι 6 ώρες ταξίδι, άρα κατά τις 4 τα ξημερώματα θα’μαι εκεί! Για να ρωτήσω όμως για σιγουριά πόσο απέχουμε από δω ως το Βερολίνο. Excuse me Mr! Do you speak English?

Κωστής: (χωρίς να κοιτάει το Στράτο που ρωτάει κάποιον στην άκρη της σκηνής, στο σκοτάδι, μονολογεί. Στο βάθος ακούγονται τα μουρμουρητά του Στράτου με τον άγνωστο) Το Βερολίνο, ε; Πώς να είναι άραγε αυτή την εποχή; Θα κάνει τόσο κρύο; Οι δρόμοι; Θα είναι χιονισμένοι; Κι οι άνθρωποι; Θα είναι χαρούμενοι, θα γελάνε, θα κάνουν περιπάτους; Είμαι πενήντα λεπτά από το Βερολίνο και δεν το έχω δει ποτέ μου. Θυμάμαι κάποιος ταξιδιώτης για Φρανκφούρτη (;) μου είχε πει πως έχει ωραίες και ειλικρινείς γυναίκες. Κατόπιν πήγα στο μαγαζί του Μαρκ (παύση. Ελαφρά νοσταλγικό χαμόγελο)– τι να κάνει αυτός ο τρελός; Αγόρασα μια κάρτα που είχε πάνω μια πλατεία στο Βερολίνο και μια όμορφη Γερμανίδα. Την ονόμασα Μπεάτε. Μπορεί να την ερωτεύτηκα κιόλας. Ήταν σαν άγγελος. Χμ (μειδίαμα) το δίχως άλλο φαινόταν και μάλλον ήταν μια από αυτές τις ντόμπρες Βερολινέζες του ταξιδιώτη. Αποφάσισα να πάω να τη βρω, να της δείξω την κάρτα, να χαρεί. Να γνωρίσω τη Μπεάτε μου. Έβγαλα το εισιτήριο, κάθισα... θαρρώ εδώ όπως τώρα, περιμένοντας το τραίνο. Η αμαξοστοιχία σταμάτησε μπροστά μου, έκανα να σαλέψω, αλλά τίποτα. Έμεινα εκεί ακίνητος κοιτώντας το βαγόνι μπρος μου. Το ίδιο παγωμένος κι ακίνητος όταν αυτό ξεμάκραινε. Από μακριά ακούστηκε η κόρνα του. Κάπνισα το τελευταίο τσιγάρο κι έφυγα, αποφασισμένος να μην πάω ποτέ στο Βερολινο.

Στράτος: (δεν μπόρεσε να βρει άκρη διότι ο τύπος που ρώτησε δεν ήξερε αγγλικά!) Χα, ένας ακόμα Γερμαναράς που δεν μιλά ή δεν θέλει να μιλά αγγλικά, σκέφτηκε… (Χωρίς να χάσει χρόνο πλησιάζει προς τον Κωστή και τον ρωτά). Excuse me! Do you speak English?

Κωστής: (τον κοιτάει με ύφος ανέκφραστο. Μιλά κοφτά. Ανάβει τσιγάρο) Μιλάω. Και τη γλώσσα σου μιλάω. Σε άκουγα όλη αυτή την ώρα. Σε ρώτησα γιατί βιάζεσαι. Φαίνεται δεν το πρόσεξες. (Προσφέρει στον Στράτο τσιγάρο).

Στράτος: (ξαφνιασμένος σαν να τον διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα!) Οπ! Ρε πατρίδα, Ελληνάρας;;; Το μόνο που δεν περίμενα αυτή τη στιγμή ήταν να βρω Έλληνα σε τούτη εδώ τη χώρα, που ακόμα και η κυρά-Σελήνη κρύβεται! Είμαι ο Στράτος, άρτει αφιχθείς από τα μακρινά βουνά του Πάρνωνα!! Χο χο χο... Συγνώμη αν δεν κατάλαβα την ερώτησή σου, αλλά ήμουν απορροφημένος στις σκέψεις μου. Πώς σε λένε;

Κωστής: (κατεβάζει το πακέτο με το τσιγάρο. Το ίδιο ανέκφραστος και με τον ίδιο κοφτό τόνο, χωρίς να του κάνει τίποτα εντύπωση, δίνει το χέρι του στο Στράτο, για μια σύντομη χειραψία) Χάρηκα. Με λένε Κωστή. Εγώ είμαι από... (σκέφτεται λίγο) δεν έχει σημασία. Καλώς ήρθες, λοιπόν στη Γερμανία. Πας στο Βερολίνο, άκουσα. Έτσι δεν είναι; (μικρή παύση, τραβάει μια γερή ρουφηξιά στο τσιγάρο. Κοιτάει στο σκοτάδι) Όσο για τη Σελήνη... σε αυτά τα μέρη, αυτή η “κυρία” όπως τη λες, δεν είναι τόσο ευγενική.

Στράτος: (ακόμα πιο ξαφνιασμένος από την όλο «ζωντάνια» απάντηση του συμπατριώτη του...) Ναι, αρχικά Βερολίνο και μετά... Χα... (κατεβάζει το κεφάλι και χαμογελά σαν μικρό παιδί που θυμήθηκε μια σκανταλιά που δεν αποκαλύφτηκε ποτέ), μετά θα δούμε που θα με βγάλει... Και εγώ χάρηκα. Αλήθεια, η Σελήνη (και απλώνει το χέρι του προς τον σκοτεινό και παγωμένο ουρανό, με φιλοσοφικό τόνο στη φωνή) δεν φαίνεται ευγενική σε αυτά τα μέρη ή τα μάτια αυτών που την κρίνουν δεν είναι ευγενικά; Χμ... Ξέρεις οι αστρονόμοι λένε ότι η Σελήνη μας δείχνει πάντα το ίδιο πρόσωπο (κοιτώντας κατάματα τον Κωστή), είτε είναι θλιμμένη, είτε χαρούμενη... Ευχή ή κατάρα άραγε γι’ αυτο το πλάσμα που έτυχε να μας συνοδεύει αιωνίως...;

Κωστής: Τα μάτια των ανθρώπων εδώ είναι σκληρά, όπως σε κάθε επαρχιακή πολιτεία. Χμ... (χαμόγελο οίκτου) σιγά την πολιτεία. Ώστε αυτά λένε οι αστρονόμοι; Σοφοί άνθρωποι (ειρωνικός τόνος)! Από ό,τι βλέπω λένε κι ότι είναι ζωντανή (ανταποδίδει τη ματιά στο Στράτο). Επιστήμη! Είσαι κι εσύ επιστήμονας;

Στράτος: Αν είμαι; Χα, Θα έλεγα ότι προσπαθώ να γίνω... (και αναζητά μάταια με τα μάτια του τη σελήνη...με ψηλά το κεφάλι...) Γιατρός έχω σπουδάσει, αλλά απέχω πολύ από το να γίνω Γιατρός με την ολοκληρωμένη σημασία της λέξεως... Βέβαια ο παππούς Ιπποκράτης είπε «o βίος βραχύς, η τέχνη μακρά», αλλά αυτή η τέχνη ώρες ώρες μου φαίνεται πολύ μακρά...ατελείωτη, εσύ τελειώνεις αυτή όχι! Εσύ με τι ασχολείσαι; Για καμιά φιλοσοφική σε κόβω να έχεις τελειώσει!

Κωστής: Να έχω τελειώσει φιλοσοφική; Άραγε τελειώνει η..."φιλοσοφική"; Τέλος πάντων. Αν εννοείς αν έχω σπουδάσει, δεν... Προσπάθησα κάποτε, αλλά έμεινα στην προσπάθεια (αμυδρό χαμόγελο συγκατάβασης στον εαυτό του). Τώρα δουλεύω εδώ στο εστιατόριο του θείου μου. Σερβιτόρος, μη φανταστείς μεγαλεία.(Παύση σα να μετράει την εντύπωση που έκανε στο Στράτο). Εσύ είπαμε γιατρός... Σπουδαίο επάγγελμα. Φαντάζομαι θα έχεις μπόλικη δουλειά στον κόσμο που ζούμε. Και κάνεις ιατρική πάνω σε τι ακριβώς; (αρχίζει να δείχνει ενδιαφέρον)

Στράτος: Πάνω σε τι;! (Με διάθεση λογοπαίγνιου) πάνω κάτω σε αυτό που οι άνθρωποι λένε... άνθρωπος! Δεν ξέρω πάνω σε τι φίλε, κάτω από τι, μέσα ή γύρω από τι! Ο άνθρωπος, άπιαστη έννοια... δεν πιάνεται από πουθενά, εκεί που λες ότι κάτι κατάλαβα, δεν κατάλαβες απολύτως τίποτε, διότι στην επόμενη γωνία ένα ερώτημα σου τα ανατρέπει όλα. Αν όμως εννοείς τι με συγκινεί περισσότερο, τότε η απάντηση είναι τα θέματα της Καρδιάς... (και στιγμιαία κουνά το κεφάλι, σαν να εννοεί, άστα να παν στο διάολο). Όσο για δουλειά που ρώτησες... λίγα πράγματα, αν και βασικά δεν το βλέπω σαν δουλειά.

Κωστής: Όπως όλοι. Κανένας δεν βλέπει τι δουλειά του, σα δουλειά, όταν ξεκινάει. Μετά... Ώστε, με τα θέματα της Καρδιάς... όντως θα έχεις πολύ δουλειά. Κάποιος παλιός, πολύ παλιός, έλεγε πως αν δεν είχαμε καρδιά θα ήμασταν όλοι περδίκια (χαμογελάει). Δεν είχε και άδικο. Και θα περιμένεις πολύ; Εννοώ, σ’ αυτή τη λίστα; (Παύση) Ά, και κάτι άλλο... να με συμπαθάς δηλαδή, αλλά είναι μια παραξενιά μου. Μη με ξαναπείς «φίλε». Λέγε με «Κωστή». Το προτιμώ και συγγνώμη.

Στράτος: Εμένα να με συγχωρείς Κωστή, το συνηθίζω αυτό το ελάττωμα. Δεν ξέρω πόσο θα περιμένω... Αλλά το πήρα πλέον απόφαση ότι θα περιμένω μια ζωή... μια άλλη ζωή... (Παύση, με το κεφάλι κατεβασμένο. Ο τόνος της φωνής του βαραίνει) Όπως καταλαβαίνεις η ζωή μου είναι λίγο πολύ συγκεκριμένη, αν εξαιρέσεις κάποιες στιγμές τρέλας που το μυαλό δεν αντέχει το προβλεπόμενο και αποστατεί, αναζητά την περιπέτεια, τον κίνδυνο, γδύνεται και ολόγυμνο ζητά το Θεό ή το Διάβολο να αναμετρηθεί στα ίσια... (και ανεβάζει τα μάτια στον ομιχλώδη ουρανό) Χα! Άκου θράσος! Να αναμετρηθεί στα ίσια λέει...!! Μια τέτοια στιγμή είναι και αυτή που με έφερε εδώ μπροστά σου φίλ... sorry! Κωστή ήθελα να πώ!

Κωστής: Σου είναι δύσκολο βλέπω να με λες με το όνομά μου. Τέλος πάντων. Ώστε αναζητάς εδώ τριγύρω την περιπέτεια (τον κοιτάει ερευνητικά). Από όσο ξέρω σ’ αυτούς τους τόπους όλα είναι ήσυχα... κι αρκετά προγραμματισμένα (το τονίζει).

Στράτος: Οκ Κωστή, με συγχωρείς, σταματάω προς το παρόν να σε αποκαλώ φίλο, ίσως στο μέλλον, ποιος ξέρει! (με σοβαρό ύφος για να αποκρούσει την πιθανή παρεξήγηση) Όσο για την περιπέτεια που λες, δεν ξέρω αν την αναζητάμε εμείς ή... αυτή αναζητά εμάς! Επίσης ποιός είπε ότι η περιπέτεια δεν βρίσκεται στην ησυχία και το προγραμματισμένο; Για παράδειγμα όταν ο νέος βρίσκεται κάτω από το μπαλκόνι της καλής του, περασμένα μεσάνυχτα, με το λαούτο ανά χείρας έτοιμο να κελαηδήσει, έχει σαν συνεργό την απόλυτη ησυχία της νυκτός που θα επιτρέψει στη μουσική να ταξιδέψει μέσα από τα παραθυρόφυλλα του δωματίου της νεαράς, ύστερα μέσα από τα ματόφυλλά της και τελικά να καταλήξει στα όνειρά της... Πόσο περιπετειώδες και ήσυχο ταξίδι μουσικών κυμάτων και συναισθημάτων... Δεν ξέρω αν συμφωνείς, αλλά η πολυπλοκότητα κρύβεται στην απλότητα λένε κάποιοι!

(πρώτο διάλειμμα στο θεατρικό μας έργο)

Κωστής: Μιλάς πολύ, ε; Το παρατήρησα. Πολλοί λένε πως αυτοί που μιλούν πολύ δεν ξέρουν και πολλά πράγματα. Ίσως κι αυτοί που το είπαν αυτό να μιλάνε πολύ βέβαια, οπότε... (σαρκαστικό χαμόγελο) Πάντως για εμένα μετράει ο καλός αφηγητής. Δε με νοιάζει τι γνωρίζει ο καθένας αρκεί να λέει ωραίες ιστορίες με ωραίο τρόπο. Εσύ μου φαίνεσαι καλός στις ιστορίες.

Στράτος: Χα! Το ξέρω ότι μιλάω πολύ...(είπε κάπως ντροπιασμένος και κατέβασε τα μάτια) Νοιώθω όμως ότι έχω τόσα πολλά να πώ, τόσα να μοιραστώ... Απ’ την άλλη πιστεύω ότι δεν έχω τον τρόπο... το μόνο λοιπόν που μου απομένει είναι ο ενθουσιασμός, που τρώει μέσα μου τα σωθικά σ’ όλη τη διάρκεια της μέρας και της νυκτός! Χα,χα! Έκανε και ρίμα!

Κωστής: Κι εμένα κάτι μου τρώει τα σωθικά, ιδιαίτερα τις νύχτες. Αλλά δε νομίζω να είναι ο ενθουσιασμός. Μάλλον τα διαόλια μου είναι. (ανταποδίδει το χαμόγελο) Πάντως μου φαίνεται πως έχεις τον τρόπο. Εγώ σίγουρα όχι.

Στράτος: Τα διαόλια σου;! Κάτι πιο συγκεκριμένο...;

Κωστής: Δεν ξέρω αν μπορώ να τα συγκεκριμενοποιήσω όλα αυτά. Ίσως αν μπορούσα να μην ήταν πια διαόλια. Να, μπορεί να είναι πρόσωπα από το παρελθόν, κοπέλες που αγάπησα ή ένας έρωτας που δεν έζησα, απωθημένα, όνειρα... Κοίτα να δεις τι θυμήθηκα! Λένε πως αν δεις κάποιο δαίμονα στο όνειρό σου που σε φοβίζει και τον ρωτήσεις "ποιός είσαι και τι ζητάς" αυτός εξαφανίζεται. Εκτός ονείρου δεν ξέρω πώς διαλύονται αυτά τα... "διαόλια". (χαμογελάει σαρκαστικά)

Στράτος: Χμ...στα όνειρα όλα είναι εύκολα αγαπητέ, και ξέρεις γιατί; (κοιτά στον ουρανό σαν να ψάχνει κάτι). Γιατί εμείς είμαστε σκηνοθέτες του επόμενου βήματος και κανείς δεν φέρει αντίρρηση. Στη ζωή όμως υπάρχει και ο φάκεν αντίλογος! Δεν είμαστε μόνοι μας! Εκεί που περιμένεις έναν άγγελο εμφανίζεται ένας διάολος και το αντίστροφο... Η ζωή είναι ένας κόλαφος στον εγωισμό μας ο οποίος μας τα δείχνει όλα όπως του αρέσει και όχι όπως αρέσουν στους άλλους! Ξέρεις τελικά γιατί αυτό το έργο της ζωής καταντά θέατρο του παραλόγου; Γιατί όλοι είναι σκηνοθέτες, μα κανείς πρωταγωνιστής... και αφού δεν υπάρχουν ηθοποιοί, δεν υπάρχει και φως, διότι ως γνωστόν "ηθοποιός σημαίνει φως"!

Κωστής: Κι εσύ;...Τι θες από τη ζωή σου; Να είσαι πρωταγωνιστής ή απλά - αχ, πώς το λένε; μμμ... (συνοφρυώνεται προσπαθώντας να θυμηθεί) - καρατερίστας; Το θυμήθηκα!

Στράτος: Τι θέλω ε;! Χα,χα. Πάντως σίγουρα όχι καρατερίστας...! (κλείνει τα μάτια, σαν τότε που ήταν παιδί και ονειρευόταν να γίνει αστρονόμος... Μικρή παύση) Θέλω να μην βαλτώνω ρε γαμώτο, να δοκιμάζω καινούρια πράγματα και να μαθαίνω, να προσφέρω χαμόγελα στον κόσμο και να μπορώ να αλλάζω τις ζωές των γύρω μου προς το καλύτερο, έστω και για λίγο. Μα πάνω από όλα δεν θέλω να πάψω να ερωτεύομαι... Αυτά! (με διάθεση μελαγχολίας) Αντερστεντ?! Εσύ; Τι θες;

Κωστής: Αντερστέντ, Στράτο! Πολύ καλύτερα από ότι ίσως νομίζεις. Εγώ... θέλω πλέον απλά, μα πολύ απλά, να κοιμάμαι ήσυχος το βράδυ. Κι εγώ όταν ήμουν νεώτερος ήθελα... (σταματά, διστάζει να συνεχίσει)

Στράτος: Ναι…;! Πέστο! (Παύση) Δηλαδή τώρα νοιώθεις γερασμένος, που έπαψες να θες αυτά που ήθελες νεώτερος;

Κωστής: Η αλήθεια είναι πως μου βάζεις δύσκολα (χαμογελάει. Σπάει το τοίχος που είχε βάλει αρχικά μπροστά στον άγνωστο Στράτο). Γερασμένος δε νοιώθω... τουλάχιστον όχι πάντα. Κουρασμένος, ναι. Σου είπα πριν ότι καταλαβαίνω αυτά που λες πολύ καλά. Μου φαίνεται, αν και δε σε γνωρίζω ότι μοιάζουμε αρκετά. Νεώτερος ήθελα να γίνω κάτι σπουδαίο. Να κάνω κάτι σπουδαίο, σημαντικό. Να μην ξεχαστεί το όνομά μου, όπως τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων που περνούν από αυτή τη σφαίρα και μετά χάνονται για πάντα. Ήθελα να είμαι δυνατός, να στηρίζω τους ανθρώπους γύρω μου, να αντλούν θάρρος από εμένα, ώστε να μην ξεχνούν ποτέ ότι η ζωή είναι ένα όμορφο παραμύθι. Με ήρωες, κατορθώματα, μαγεία, όραμα, όνειρο, νεράιδες μα και δαίμονες, όμορφες κι ευγενικές γυναικείες μορφές, δεσποσύνες, μάχες, νίκες κι έρωτες. Να ζήσω την περιπέτεια της ζωής κι όταν ετοιμαστώ κατάλληλα σαν πολεμιστής να έρθει δίπλα μου, Αυτή, η Μία, για να της δώσω ότι έχω αποκτήσει. Να της βρω ό,τι επιθυμεί. Αλλά... Η ζωές των ανθρώπων έχουν πολλές φορές ένα μεγάλο "αλλά". (Γελάει με μια μικρή γεύση πίκρας) Βλέπεις; Κι εγώ μιλάω πολύ μερικές φορές. Χα χα χα.

Στράτος: Άρα μάλλον και εσύ θες να πεις πολλά για να μιλάς πολύ! Ξέρεις Κωστή, οι άνθρωποι τελικά μπορεί να μοιάζουμε περισσότερο από ότι η στενότης του μικρού μας μυαλού μας επιτρέπει... Κάτι παρόμοιο αναζητούσα και εγώ μικρός, μόνο που τώρα που μεγάλωσα... χα,χα...(μειδιά) μεγάλωσε και η αναζήτησή μου! Δεν ξέρω, δεν μπορώ να αποβάλλω τίποτα από αυτά που ένοιωθα και σκεφτόμουν σαν παιδί, ίσως γιατί δεν μπορώ να αποβάλλω το παιδί από μέσα μου! Αλλά και έτσι να είναι δεν ξέρω αν αυτό είναι ευχή ή κατάρα. Πάντως αρχίζω να το αποδέχομαι και να το χαίρομαι.

Κωστής: Υπό κανονικές συνθήκες δε μιλάω πολύ. Είτε αισθάνομαι πως δεν έχω κάτι να πω, είτε πως αυτοί που ακούν δε με καταλαβαίνουν. Εγωιστικό, ε; Πριν που σε παρακολουθούσα ήταν σα να ακούω την ηχώ του μυαλού μου. Βέβαια, μακάρι να υπήρχε μηχανισμός στη φύση ώστε να ηχεί η γαμημένη σκέψη μας στους άλλους χωρίς να μεσολαβεί η γλώσσα. (μειδίαμα). Τι αγενής! Τόση ώρα δε σου πρόσφερα τσιγάρο... Να (τείνει προς το Στράτο το πακέτο όπου προεξέχει ένα) Πάρε! (Φαίνεται πως αρχίζει να συμπαθεί το Στράτο)

(δεύτερο διάλειμμα στο θεατρικό μας έργο)

Στράτος: (Ξαφνιασμένος από το άνοιγμα του συνομιλητή του) Όχι, ευχαριστώ, το τσιγάρο με αηδιάζει. Πάντα αναζητούσα το γλυκό και όχι το πικρό... Αυτό είναι άλλη κουβέντα όμως! Κοίτα όσον αφορά τις δυσκολίες της επικοινωνίας στις οποίες αναφέρεσαι, δεν νομίζω ότι έχεις απόλυτο δίκιο. Ξεκινώ από το αξίωμα ότι οι σκέψεις των ανθρώπων είναι διαφορετικές εκ φύσεως και ποτέ απόλυτα ταυτόσημες, έτσι επέλεξε η φύση, τι να κάνουμε! Δεδομένης αυτής της διαφορετικότητας λοιπόν, υπάρχουν πολλοί τρόποι γεφύρωσής της, όπως μέσω γλώσσας, μέσω τέχνης, μέσω σώματος, μέσω πράξεων… Είσαι λοιπόν λίγο άδικος όταν ρίχνεις το βάρος της επικοινωνίας στη γλώσσα, όταν τόσες ανθρώπινες δραστηριότητες αποσκοπούν στην γεφύρωση του χάσματος. Δεν έχεις ακούσει αυτό που λένε ότι "μια εικόνα, χίλες λέξεις και μια νότα… χίλιες εικόνες"; (Μικρή παύση) Τώρα σχετικά με τον εγωισμό που είπες, ναι, ο άνθρωπος είναι φύσει εγωιστικό όν, αλλά δεν είναι κακό αυτό. Το κακό είναι να μην καταλαβαίνουμε ότι και ο άλλος είναι εγωιστής και θέλει να μας πείσει ότι αυτό που λέει είναι το σωστό. Όλοι νομίζουμε λοιπόν ότι έχουμε δίκιο γιατί το σύστημα αντίληψής μας δεν δέχεται εύκολα το δίκιο του άλλου. Όμως η μαγκιά είναι να έχουμε πάντα διάθεση να δούμε τα πράγματα και από άλλη γωνία… ξέρω δεν είναι εύκολο, είναι επίπονο, διότι πρόκειται για μια μάχη με τη φύση μας ή για έναν εμφύλιο πιο σωστά! Μόνο έτσι όμως ίσως καταφέρουμε να δούμε λίγο έξω από τα στενά όρια του κρανίου μας...

Κωστής: Είναι να μην πάρεις φόρα, ε; Χα χα χα! Δε διαφωνώ ότι η ανθρώπινη επικοινωνία είναι πολυδιάστατη, αλλά φαντάζομαι θα συμφωνήσεις ότι η γλωσσική είναι όντως κυρίαρχη ή, αν θες, έρχεται σχεδόν πάντα πρώτη. Να τώρα που συναντηθήκαμε, δεν τραγουδήσαμε ο ένας στον άλλο, ούτε κουνήσαμε τα χέρια (κουνάει τα χέρια θεατρινίστικα) σαν να μιμούμαστε κάποιο μυστικό, πρωτόγονο κώδικα. Βέβαια μεταξύ μας τα πράγματα είναι απλά. Μπορούμε να συνεχίσουμε να κουβαλάμε τον εγωισμό μας και τα δίκια, όπως λες, της σκέψης μας κι αν τα τσουγκρίσουμε μου λες ή σου λέω "να πας να γαμηθείς" (χαμογελά και μέσα σε μια παύση κοιτάει ερευνητικά το Στράτο για να διακρίνει αν παρεξήγησε τα λόγια του). Τι συμβαίνει όμως στην πάλη με το άλλο φύλο; Πόσες φορές άραγε προσέγγισες μια γυναίκα με ένα τραγούδι, με μια παντομίμα, με μια εικόνα; Κι αν ναι, πόσες φορές κατάλαβε; (Σα να τσαντίζεται από αυτά που λέει) Στο διάολο!(Προσπαθεί να βγάλει ένα τσιγάρο από το πακέτο). Κόλλησε το ρημάδι!

Στράτος: (Συνοφρυωμένος…) Κόλλησε;! Αναφέρεσαι στο τσιγάρο ή στο μυαλό; Γιατί κάπου διακρίνω εμπλοκή στον ειρμό της σκέψης σου και μάλλον καταλαβαίνω το λόγο: η γυναίκα (και το τονίζει αργόσυρτα) σαν ον μάλλον σε βραχυκυκλώνει! Κοίτα, εν αρχή δημιουργήθηκε η σκέψη. Σε δεύτερο χρόνο δημιουργήθηκε η σκέψη για τη γυναίκα. Και σε τρίτο χρόνο δημιουργήθηκε η επιθυμία της σκέψης για τη γυναίκα, κοινώς, όλες εκείνες οι σκέψεις που θα εκφράσουν τον θαυμασμό του άντρα για τη γυναίκα! Χαχα! Είναι κάτι ιδιαίτερο και συνάμα μαγευτικό το πώς θα προσεγγίσεις μια γυναίκα, διότι απλά κάθε σκέψη που αφορά αυτό το πλάσμα είναι απλά… μαγευτική! Είναι γυναίκες που παίρνουν μόνο από λόγια, άλλες μόνο από έργα, άλλες μόνο από ένα βλέμμα, άλλες από ένα τραγούδι… Και η λίστα ουκ έχει τέλος, αρκεί η φαντασία σου να μην έχει τέλος! Να (και δείχνει με το βλέμμα του)! Δες την κοπέλα εκεί απέναντι στην άκρη της αποβάθρας! Σίγουρα είναι Γερμανίδα. Εγώ γερμανικά δεν ξέρω, αλλά το μυαλό μου επεξεργάζεται τρόπους για να την προσεγγίσω. Ίσως με παντομίμα, ίσως με ένα τραγούδι, ίσως με μια νότα μαντολίνου…

Κωστής: Και σε τέταρτο χρόνο γεννήθηκε το ένα άδειο δωμάτιο, στο οποίο στέκεσαι και κοιτάς τριγύρω πριν κλείσεις την πόρτα πίσω σου. Πολλές φορές χωρίς να πεις "αντίο". (Κοιτάει ερευνητικά την κοπέλα) Όμορφη είναι, ε; (Απευθύνεται στο Στράτο). Αν δεν πιάσει η παντομίμα και το μαντολίνο σου, κάνω το διερμηνέα, αν και τα Γερμανικά είναι άσχημη γλώσσα για κορτάκηδες! Χα χα χα!(Του κλείνει το μάτι)

Στράτος: Ναι, αρκετά όμορφη! (Μικρή παύση) Μήπως, διακρίνω μια απογοήτευση όμως με τις γυναίκες, κύριος; Καθότι υπάρχει και πέμπτος χρόνος, αυτός της ελπίδας, που χρησιμοποιεί την εμπειρία των προηγούμενων 4 χρόνων και ξεκινά από την αρχή, για νέες περιπέτειες…!

Κωστής: Μάλλον δε διακρίνεις καλά! Πρόκειται για επιφύλαξη και κάποιες ενοχές (χαμογελά μυστηριωδώς και κάπως μελαγχολικά). Ίσως υπάρχει κι έκτος χρόνος, όπου αυτή η ελπίδα πεθαίνει γιατί στη νέα αρχή κυριαρχούν τα ζιζάνια κι οι τρικυμίες του παρελθόντος και των δύο πλευρών.

Στράτος: Πολύ σωστά χρησιμοποίησες τη λέξη «ίσως», διότι μπορεί και «ίσως όχι»! Ένας μόνο τρόπος υπάρχει να το εξακριβώσεις: να το δοκιμάσεις κύριος! Όσο για τα ζιζάνια υπάρχουν ζιζανιοκτόνα και όσο για τις τρικυμίες υπάρχουν σκληρά σκαριά που αντέχουν ακόμα! Κοίτα να δεις, πάλι ομοιοκαταληξία! Ρε, μήπως να γίνω ποιητής;!!

Κωστής: (Με αυστηρό τόνο που δε χωράει αντίλογο) Ποιητής δε γίνεσαι! Γεννιέσαι... (Ανάβει το τσιγάρο, κοιτώντας την άγνωστη του σταθμού). Κι αν κάποιος έχει κουραστεί να προσπαθεί και μη νομίζεις… άστο καλύτερα!

Στράτος: (Ξαφνιασμένος από τον τόνο της λέξης "γεννιέσαι" και από το ότι δεν δέχτηκε ο Κωστής ευχάριστα το αστείο του, άρχισε να υποψιάζεται ότι βαθύ πόνο κρύβει τούτος ο περίεργος συνταξιδιώτης) Τουλάχιστον μπορείς να προσπαθείς να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που γεννήθηκες... Πού ξέρεις, μπορεί να μην γίνεις αυτό που θες, αλλά ίσως ξεφύγεις από αυτό που είσαι και δεν θες! Για ολοκλήρωσε όμως, γιατί δεν μου αρέσουν τα μισόλογα. Μη νομίζω τι πράμα;

Κωστής: (Χαμογελά συγκαταβατικά και κάπως ευγνώμονα στην επιμονή του Στράτου) Βλέπω δεν το βάζεις κάτω. Χαίρομαι! Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δείχνουν επιμονή, αν και σκάβουν βαθιά πολλές φορές… Ήθελα να εξηγήσω ότι δεν είμαι κανένας λιγόψυχος που κουράζεται στα δύσκολα. Απλά σκέφτηκα στιγμιαία «και τι σημασία έχει» να το πω. Δε βαριέσαι! Από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου, παλεύω να του ξεφύγω. Είναι μεγάλο βάρος να μην αντέχεις τον εαυτό σου. Να τον κουβαλάς συνέχεια εδώ κι εκεί. Να σου πω ξεκάθαρα τι νομίζω; (ο τόνος του γίνεται πιο νευρικός) Ποτέ δε θα ξεφύγεις από αυτό που είσαι! Μπορεί να κρυφτείς για λίγο στη γωνιά, αλλά αργά ή γρήγορα οι χειρότεροι φόβοι σου θα σε βρουν. Μοιάζει με ένα κακό όνειρο που θες να τρέξεις κι είσαι κολλημένο στο ίδιο σημείο, θες να ουρλιάξεις κι η φωνή σου πνίγεται!

Στράτος: (Με διάθεση να αλαφρύνει την κουβέντα…) Ωραία! Συμφωνώ ότι δεν θα ξεφύγεις από αυτό που είσαι και σε κυνηγά! Που ξέρεις όμως ότι δεν σε κυνηγά για να...χορέψετε μαζί ένα βαλς;;; (Μικρή παύση) Κωστή! (Σοβαρεύοντας το πρόσωπό του) Άκου τι νομίζω εγώ: τίποτα δεν έχει νόημα από μόνο του, εμείς δίνουμε νόημα στις υπάρξεις, τα λόγια και τις πράξεις. Και αυτό μας βάζει στο επίκεντρο των γεγονότων, είτε το θέλουμε είτε όχι (και έστρεψε τα μάτια του σε μια ακόμα απεγνωσμένη αναζήτηση του φεγγαριού εκείνο το κρύο βράδυ το θολό).

Κωστής: Ένα βαλς; (Με τόνο παιχνιδιάρικο). Λες η σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου να είναι τόσο ευγενική; Χα χα χα!Να σου πω μια ιστορία; Μπορείς μετά, αν θες να μου πεις τι κατάλαβες… (Κάνει μια παύση, σα να συγκεντρώνει τη σκέψη του. Ξαφνικά κάνοντας ένα μορφασμό δισταγμού γυρίζει το βλέμμα του προς την άγνωστη του σταθμού). Ίσως να μην είναι ακόμα ώρα για ιστορίες. Ίσως αργότερα. Ποιος ξέρει, μπορεί να γνωριστούμε καλύτερα και να αξίζει τον κόπο να σου την πω.

(τρίτο διάλειμμα και τελευταίο στο θεατρικό μας έργο)

Στράτος: Μα τώρα με αναγκάζεις να σε ρωτήσω: τι σημαίνει να γνωριστούν δυο άνθρωποι καλύτερα;; Γνωρίζονται οι άνθρωποι καλύτερα ή απλά μαθαίνουν να υπομένουν ο ένας τον άλλον καλύτερα και να συμβιώνουν καλύτερα;; Τέλος πάντων κύριος!! Μάλλον η βαλίτσα της κουβέντας μας πάει μακριά… σε αντίθεση με τη βαλίτσα των ρούχων μας που μάλλον δεν θα πάει απόψε στον προορισμό της, αν κρίνω από το φάκεν τρένο που δεν λέει να περάσει! Λοιπόν, λέω να πάμε να ρωτήσουμε τη νεαρά απέναντι αν ξέρει κάτι για το τρένο του μεσονυκτίου! Λες να μην περάσει καθόλου; (και μόνο στη σκέψη ταράχτηκε!)

Κωστής: (Ούτε που δίνει σημασία στην ερώτηση του Στράτου) Και ποιος σου λέει πως αυτό που πάντα ισχύει είναι ή το ένα ή το άλλο; Οι άνθρωποι αναγνωρίζουν στον απέναντι στοιχεία από τον εαυτό τους κι αυτό συνεπάγεται ότι υπάρχει σημείο επαφής με αυτό και κάθε σαν αυτό, άγνωστο πλάσμα. Και – ω του θαύματος! – ο άνθρωπος που στέκεται απέναντί σου αποκαλύπτεται σα να άκουσε το «σουσάμι άνοιξε», όταν αρχικά μόνο η φαντασία σου μπορούσε να ψηλαφήσει τον κόσμο που κρύβει μέσα του. Τότε όπως λες μαθαίνεις να υπομένεις τον άλλο, αν κι εγώ λέω… μαθαίνεις να τον αγαπάς (του κλείνει το μάτι με ύφος νικητή, λες και τον κέρδισε σε παρτίδα σκάκι). Φαίνεται πάντως πως για εμάς τους δύο υπάρχει χώρος μόνο για υπομονή. Χα χα χα! (Το γέλιο του σβήνει κάπως απότομα). Τι λες να σκέφτεται η κυρία απέναντι; (την παρατηρεί διακριτικά μέσα από τα δαχτυλίδια καπνού του τσιγάρου του)

Στράτος: (ανεβάζει το ένα του φρύδι, κοιτάει κάπως λοξά τον Κωστή και αναρωτιέται τι τάχα να σκέφτεται αυτός ο τύπος που κάμποση ώρα έχει απέναντί του...) Τι; Η κυρία; Το πιο πιθανόν τίποτα, ή άντε στην καλύτερη, το πότε θα έρθει το κωλο-τρένο! Ξέρεις, σε αυτό ακριβώς το ερώτημα είναι που την πατάμε όσον αφορά τον έρωτα. Προσπαθούμε να φανταστούμε τι σκέφτεται μια γυναίκα –και εν προκειμένω μια γυναικάρα όπως παρατηρώ!- αλλά έτσι σκεφτόμαστε εμείς τι σκέφτεται αυτή, αντί αυτής!! Και φυσικά ό,τι σκεφτούμε θα είναι υπέρ μας και όχι εναντίον μας... Χαχαχα! (κοιτά τον Κωστή και του κλείνει αυτός τώρα το μάτι περιπαιχτικά, σίγουρος ότι τον μπέρδεψε)

Κωστής: (Κάπως μπερδεμένος). Εννοείς πως οτιδήποτε θα σκεφτούμε θα είναι θετικό προς εμάς και σε αυτά που επιθυμούμε; Ότι σκεφτόμαστε εκ του ασφαλούς, σχεδιάζοντας κατά κάποιο τρόπο χωρίς τον ξενοδόχο; Πάντως και τι θα έδινα για να μπορέσω, έστω για λίγο, να εισχωρήσω στις πιο κρυφές σκέψεις μιας κοπέλας… Βέβαια βολεύομαι και με τις επιφανειακές, χα χα χα! Πάντως πιστεύω πως και μια απλή παρατήρηση της γλώσσας του σώματος, αν είσαι εκπαιδευμένος να ψυχανεμίζεσαι πράγματα, τότε μπορεί να σε βοηθήσει. (Παρατηρεί την άγνωστη). Αν κρίνω από τον τρόπο που περπατάει πρέπει να είναι μια πολύ ήρεμη κοπέλα με αυτοπεποίθηση… Ελπίζω βέβαια να κάνω λάθος! Ποτέ δεν άντεχα τις κοπέλες με σιγουριά! (Πετάει το τσιγάρο, μυρίζοντας τον αέρα)...





Το έργο μας, εδώ κάπου τελειώνει άδοξα. Μακάρι, να το είχαμε συνεχίσει... Γιατί διεκόπη, ίσως με ρωτήσετε. Η απάντηση δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρη (όπως τόσα άλλα...).

Ίσως τελικά πέρασε το τρένο και μας πήρε για να συνεχίσει ο καθένας τον προορισμό του,

Ίσως έπιασε μια δυνατή βροχή από τα -τόση ώρα απειλητικά- σύννεφα και έπρεπε να πάμε καπου να κουρνιάσουμε,

Ίσως τελικά να κατόρθωσε η ωραία του ουρανού, η κυρά-Σελήνη να ξεφύγει από τα σκοτεινά της σύννεφα και να μας αποκαλυφθεί μπροστά στα θαμπωμένα μας μάτια. Και όταν αυτή βγαίνει στη σκηνή του ουρανού, όλοι τότε οφείλουμε να σιωπούμε...

Ίσως πάλι, να είμασταν τόση ώρα στη λάθος πλευρά της αποβάθρας και το τρένο που πέρασε να μας πήγε προς τα πίσω, αντί να συνεχίσουμε προς τα εμπρός. Και εκεί, το "προς τα πίσω", είναι ένα ταξίδι σιωπηλό και μοναχικό. Είναι ένα ταξίδι στην παιδικότητα και την αθωότητα της ψυχής. Είναι ένα ταξίδι που σου φέρνει τόση ζάλη, καθόσον μετά από τόσα ταξίδια προς τα εμπρός, (προς την άλλη κατεύθυνση του "μεγάλου άντρα") έχεις μάθει να βλέπεις τα πράγματα ανάποδα...

"Return to Innocence"
by Enigma

Υ.Γ.: Ευχαριστώ τον φίλο, Κωστή, που με συνόδευσε σε αυτό το διαστρικό ταξίδι. Ξέρει αυτός, καθότι Φυσικός...