Κουνούπια!

Κουνούπια. Πολλά κουνούπια. Αιμοδιψή κουνούπια. Επιθετικά κουνούπια. Κουνούπια κομάντος. Ακόμα και το δασύτριχο -εκ γενετής- προστατευτικό κάλυμμα των καλλίγραμμων γαμπών μου δεν κατορθώνει να αναχαιτίσει την αεροπορική επιδρομή τους! Τι πράμα είναι αυτό σήμερα ρε γαμώτο; Δεν τολμάς να βγεις ξεβράκωτος (!) στο μπαλκόνι σου και σου την πέφτουν ομαδικώς... Και δώστου ξύσιμο, μα πολύ ξύσιμο σας λέω...

Ποτέ δεν κατάλαβα σε τι χρησιμεύουν αυτά τα μικροσκοπικά αντιαισθητικά και αναθεματισμένα πλάσματα. Ίσως μόνο σε ένα πράγμα: χρησιμεύουν ως ενδείκτες βαλτωδών υδάτων. Άρα εδώ που είμαι, να υποθέσω ότι βρίσκομαι σε βάλτο; Έχουν τα πράγματα βαλτώσει;

Κατά ένα περίεργο τρόπο, έτσι νοιώθω...

Τι κάνεις για να γλιτώσεις από δαύτα; Βάζεις φιδάκι, βάζεις λάδια στο σώμα σου, το βάζεις στα (τσιμπημένα) πόδια, ή προσπαθείς και βάζεις νέους στόχους. Και πλέον ένας νέος στόχος είναι να βάζεις ρεαλιστικούς στόχους. Αυτό βέβαια σημαίνει, συμβιβασμό, διότι το ρεαλιστικό σχετίζεται και ορίζεται από όλους τους υπόλοιπους που σε περιτριγυρίζουν, δηλαδή από το ομαδικό. Όπως και να 'χει, μια προσπάθεια στα νέα δεδομένα, αξίζει.

Για να δούμε λοιπόν, αν μειώνοντας την ένταση του θυμικού μας, μπορεί να δοκιμάσει πιο πολλά το εσωτερικό του εαυτού μας...

Πάντως εγώ, ξεβράκωτος δεν ξαναβγαίνω στο μπαλκόνι μου!