The Fields Of Gold

"Κάποτε, ένα παιδί, άρχισε να μετρά τα άστρα..." ήταν η εναρκτήρια φράση ενός υπέροχου ομιλητή, στην πανελλήνια συνάντηση εραστη-τεχνών αστρονόμων, στους Φιλιππαίους Γρεβενών. Η συνέχεια, μαγευτική! Πώς θα μπορούσε άλλωστε να ήταν, όταν βρίσκεσαι σε υψόμετρο γύρω στα 1400μ. πάνω από τη θάλασσα, στην κορυφή ενός από τα υψηλότερα βουνά, η οποία σου παρέχει έναν αμόλυντο, κατάφωτο, σαγηνευτικό νυχτερινό ουρανό, καθώς και την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να απλώσεις το χέρι και να ξεκρεμάσεις ένα από τα αρίθμητα φωτάκια;! Μέσα στο σκοτάδι του νου σου, ανοίγει μια καρδιά τα φωτεινά της φυλλοκάρδια και σε προσκαλεί να την ακολουθήσεις... "Μη φοβάσαι το φως", σου κράζει γλυκά! Πώς μπορείς να αρνηθείς μια τόσο μελωδική γυναικεία φωνή;

Στην κορυφή του βουνού (σου), Είσαι εσύ και το Σύμπαν, μόνο. Κάποιες φορές μάλιστα, νοιώθεις ότι είσαι Εσύ, το σύμπαν, μόνο. Όπως και να 'χει, υπάρχει ομοιότητα στις δυο καταστάσεις. Κρύβεται στην τελευταία λέξη: το "μόνο".

Ξαπλωμένος ανάσκελα, σαν τότε που ήσουν παιδί, αφηρημένος και αφαιρεμένος από κάθε τι χωμάτινο, γήινο, υλικό, απογειώνεις την ψυχή και ξεκινάς ταξίδι διαστρικό... Σαν άλλος πρίγκιπας, πιάνεσαι από τον πρώτο περαστικό και διαβατάρη αλήτη του διαστήματος που τυγχάνει να περνά από εκεί κοντά, και αμολιέσαι στο ξέφωτο... Μα ναι, είναι η Αρκούδα η Μεγάλη, που σου απλώνει την ουρά του χαρταετού της και σε προσκαλεί για βόλτες μυστικές...

Τραβάς μπρος, πίσω, στρίβεις στον τρίτο γαλαξία αριστερά, κάνεις αναστροφή μετά το πρώτο φανάρι του μεγάλου σμήνους δεξιά, επιστρέφεις στο απότομο σαν πέταλο παρελθόν, εκτοξεύεσαι στην ευθεία του μέλλοντος, γκαζώνεις όταν πρόκειται να πλησιάσεις το παρόν, σουζάρεις στις πέτρες που σκάνε μπροστά σου, πετάς, εξαϋλώνεσαι, θρυμματίζεσαι και έτσι σκοτώνεσαι... Τα κατάφερες! Έστω, με αυτόν τον λίγο άκομψο τρόπο, κατόρθωσες να σκοτώσεις μαζί και τα εγωιστικά σου στοιχεία! Ωραία, τώρα πλέον άδειασες... Ώρα για να ξαναγεμίσεις με νέες εγγραφές. "Από πού να αρχίσω", σκέφτεσαι... Μα φυσικά από την φυσική σου φύση! Αυτή που σε γέννησε, σε έπλασε από τα σπλάγχνα της, σε σμίλεψε με χώμα και ύδωρ και σε στέριωσε σε τούτη τη γης που την πατούμε και όλοι μέσα θε να μπούμε... Μετά την νυχτερινή εξόρμηση, (σχεδόν κατά συνέχεια ιστού όπως λένε οι γιατροί, μόνο που αυτή τη φορά, αφορά παγκόσμιο ιστό, διότι ως γνωστόν όλα είναι συνδεδεμένα στης ζωής μας το κανένα), ακολουθεί εξόρμηση στη Βάλια Κάλντα! Τόσα χρώματα, αρώματα, στρώματα, και ιδιώματα... Ολόκληρο σύμπαν σε σμίκρυνση! Ισορροπίες, που ούτε καν φανταζόμαστε, παιχνίδια και ερωτοτροπίες που κρύβονται κάτω από το χώμα, ιδιοτροπίες που στοιχειοθετούν την μαγευτική ομορφιά της ποικιλίας και της κοινωνικής συμβίωσης... Απαγορεύεται η παρέμβαση! Το σύστημα -το φυσικό, φυσικά, μην το μπερδεύετε με το ανθρώπινο- έχει βρει τους μηχανισμούς αυτοδιόρθωσης...

Όσο και αν ανθρωπάκος, θέλει να ονοματίζει το άγριο ρέμα που κατεβαίνουν και πίνουν νερό οι αρκούδες, ως "αρκουδόρεμα", δεν ξέρει ότι από την άλλη πλευρά του ποταμού, οι αρκούδες ονοματίζουν το άγριο ρέμα ως "ανθρωπόρεμα" για τον ίδιο ακριβώς λόγο: γιατί κατεβαίνουν και οι άνθρωποι να πιουν νερό... Ύδωρ, το 75% της σύστασής μας...

Πώς γίνεται να αγνοούμε τόση ομοιότητά μας; Πώς γίνεται να αγνοούμε πως όλοι σκύβουμε και προσκυνούμε, πριν πιούμε νερό; Και αυτό το σκύψιμο, δεν είναι τίποτε άλλο από μια βαθειά υπόκλιση στο ζωογόνο άστρο μας.

Μέσα στη φύση (σου) είναι τα φάρμακα και τα φαρμάκια. Εκεί τα αδύνατα και τα δυνατά. Οι πληγές και τα βαλσαμόχορτα. Εκεί και οι καρδιακές οι γλυκοσίδες, αυτές που σκιρτούν τα φύλλα της καρδιάς, σαν πλέκεις στα μαλλιά σου κόρη του ουρανού, των άστρων της αχτίδες...

Ο δρόμος μακρύς, ατελείωτος κάποτε φαντάζει... Ξερνά πύρρα από τα σωθικά του και σου ψήνει το σώμα...

Και εκεί, στην πιο δύσκολη στιγμή, που θες να απιθώσεις το κουφάρι σου στην πρώτη του διάβα σου ακούνητη ξερολιθιά, τότε ορθώνεται ομπρός σου το πιο δύσκολο κομμάτι. Αυτό, που αν το ξεπεράσεις σε βγάζει κατευθείαν στα επουράνια...

Ψάχνεις να βρεις στις τσέπες σου λίγη αντοχή ακόμα... Μα αυτές, τρύπησαν από τόσων χειμώνων τα χιόνια... Δεν σκέφτεσαι. Δεν δύνασαι να σκεφτείς... Αφήνεσαι. Και αν ο αγέρας, ο πάντα σύντροφος, σε σπρώξει προς τα μπρος με φόρα, ίσως ανέβεις κανα δυο σκαλοπάτια πιο κοντά στα άσπρα σύννεφα, αλλιώς ψυχοραγείς στης πέτρας τη γλιστερή την κατηφόρα! Ακόμα και ως εδώ, όμως... Πόσο ταξίδι λαμπερό! Άλλοτε λυπητερό και άλλοτε μαγευτικό. Ας είναι. Ξερίζωσε την ψυχή σου και φύσηξέ την στα λιβάδια του χρυσού. Άστην να πετάξει πέρα, μακρυά, έτσι και αλλιώς, εκεί παντοτινά ανήκει. Εκεί γεννήθηκε, εκεί ανδρώθηκε, εκεί ο θάνατος προσήκει...

Όλοι παλεύουμε για μια θέση κάτω από τον Ήλιο. Δεν αντιλαμβανόμαστε όμως, ότι την έχουμε ήδη κερδίσει, ότι από εκεί εκκινούμε τις μικρές μας καθημερινές περιπέτειες... "Μάγεμα η φύσις και όνειρο και ομορφιά και χάρη, η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι..." (Σολωμός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)

Κάτω από τον έναστρο ουρανό, στα χωράφια της ψυχής, παλεύουμε με τα σκότη του εαυτού μας... Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να σηκώσουμε ψηλά τα μάτια, να ανοίξουμε φαρδιά την αγκάλη και να ψελλίσουμε: "ευχαριστώ..." όπως τότε παλιά, που αποχαιρετούσαμε την πρώτη μας αγάπη...

"The Fields of Gold" by Celtic Woman (...many years have passed since those summer days...)

Υ.Γ.1: Οι περισσότερες φωτογραφίες σε αυτήν την ανάρτηση είναι από τον Ν-Tsigas και τον ευχαριστώ για την όμορφη οπτική της ζωής που με αφήνει να αντικρύσω. Υ.Γ.2: Το πρώτο-πρώτο ξενύχτι στη ζωή μου, ήταν λόγω μιας κρυφής ερωτικής συνάντησης: περιμένα να γνωρίσω κάποια με το όνομα "Πούλια", ένα καλοκαιρινό βράδυ κάποιου πολύ μακρινού Αυγούστου (...many years have passed since those summer days...). Έκτοτε, σαν κατάρα που βιάστηκα να σηκώσω ψηλά το βλέμμα και να αντικρύσω με λαχτάρα αυτήν την όμορφη κυρά, έχασα τον ύπνο μου και τριγυρίζω κάτω από τις φωτεινές σκιές της, συνεχίζοντας τα αξημέρωτα ξενύχτια αναζήτησης μιας στάλας ανάπαυσης στη ζεστή αγκαλιά της... Μόνο που δεν ήξερα ότι θα ήταν μια πλειάδα τέτοιων αγρυπνιών...

(οι Πλειάδες)