Χθες...

Χθες, ένας ταξιδιώτης του διαστήματος, έτυχε να επισκεφθεί αυτήν την απόμερη διαδικτυακή γωνιά. Τον καλωσορίζω λοιπόν, και του εύχομαι να παραμείνει το ίδιο αθώος όσο το πρώτο, καθάριο, πρωινό, ανατέλλον πάνω από τα βουνά, καλοκαιρινό φως. Τέτοια φώτα, πραγματικά στολίζουν το σκοτεινιασμένο Γενικό Νοσοκομείο Κέρκυρας.

Χθες, είχα μια πολύ ωραία βόλτα, με άτομα που όσο και αν προσπαθούν να περάσουν incognito από τούτη την πλάση, το φωτοστέφανο που φορούν, τους στιγματίζει και φανερώνει τις αγνές τους προθέσεις, προσδίδοντάς τους όχι μια μεγάλη κουλούρα, αλλά έναν μεγάλο σεβασμό...


Το παρακάτω λοιπόν τραγουδάκι, αφιερώνεται σε αυτούς που συνεχίζουν να γεννούν ακόμα ζωντανό δάκρυ...

"Χθες"
Δημήτρης Μητροπάνος





Χθες, γύριζα μονάχος μεσ' στης πόλης τα στενά
στα σοκάκια με τα σπίτια τα ψηλά
Χθες, πέρασα απ' το μέρος που εκείνη την φορά
την καρδιά μου χάραξες με μια ματιά
Χθες, σκιες απ' τα παλιά, πέρασαν μπροστά μου βιαστικές
μεσ' στο σκοτάδι
Χθες, σαν χθες στο παγκάκι μακρυά
απ' τα βλέμματα του κόσμου σε φιλούσα,
σ' αγαπούσα

Ζωντανό το δάκρυ μου κυλά
και ο πόνος μέσα μου βαθιά
ξεχασμένες στιγμές, αυλακώνει ξανά

Χθες, γύριζα πολύ αργά μπλεγμένος στα στενά
με της πόλης συντροφιά τ' αερικά ...
Χθες, είδα έναν δρόμο που οδηγούσε στα παλιά
σε ονείρου ευτυχισμένη σιγαλιά ...
Χθες, ξάφνου η φωνή σου, μίλησε στ' αυτιά μου χαμηλά
ήταν σαν χάδι
Χθες, σαν χθές, ζεστά στα χείλια ακόμα τα φιλιά σου
η αγκαλιά σου

Ζωντανό το δάκρυ μου κυλά
και ο πόνος μέσα μου βαθιά
ξεχασμένες στιγμές, αυλακώνει ξανά