Ύστερα, το κλάμα

Κι ύστερα...

Ύστερα, το κλάμα.

Μόνο το κλάμα.

Σαν το μάνα, εξ ουρανού.

Σαν τη μάνα, εκ των σπλάγχνων της δημιουργημένοι.

Είναι τελικά αυτό το κλάμα της μάνας.

Μάνας γης, μάνας ψυχής, μάνας σκέψης...

Όλες οι μάνες εξάλλου ίδιο είναι: κάτι ανώτερο.

Κάτι ανώτερο, επειδή είναι παραγωγικό.

Άρα το παραγωγικό είναι το ανώτερο...

Μα και η γέννα και αυτό ανώτερο είναι.

Και αυτή η μάνα, όταν παύει να γεννά,

είναι που τότε ρίχνει δάκρυα παντού.

Κόκκινα δάκρυα, δάκρυα πόνου,

δάκρυα με αίμα.

Άρα το αίμα είναι που δακρύζει.

Το αίμα είναι που ζει.

Όλα τα άλλα 

είναι χωρίς αίμα,

είναι χωρίς δάκρυα,

είναι χωρίς μάνα.

"Κόκκινο Ακρογιάλι"

Στίχοι: Δέσποινα Σπαντιδάκη

Μουσική: Νίκος Στρατάκης

Ερμηνεία: Μανώλης Λιδάκης

Μην παραξενευτείς, μην παραξενευτείς αν δεις, 

παράπονο μην παραξενευτείς αν δεις,

μην παραξενευτείς αν δεις κόκκινο ακρογιάλι 

αγάπη μου, κόκκινο ακρογιάλι

έτσι ματώνουν, έτσι ματώνουν τα νερά, 

έτσι ματώνουν τα νερά στο κλάμα όταν με βγάλει 

αγάπη μου, στο κλάμα όταν με βγάλει 

Κλαίω και ρίχνω, κλαίω και ρίχνω στο γιαλό

κλαίω και ρίχνω στο γιαλό το δάκρυ μου ένα ένα 

να σε χαρώ, το δάκρυ μου ένα ένα 

και κόκκινη, και κόκκινη τη θάλασσα, 

και κόκκινη τη θάλασσα την έκανα για σένα

αγάπη μου την έκανα για σένα